Gisteren was het ideaal weer om een wandeling te maken op het strand. De zon was er en er was praktisch geen wind. Ik reed in de namiddag naar de Lekkerbek. Het verste punt waar je met de auto tot bij het strand kan rijden. Wil je tot aan het Zwin wandelen dan moet je met de fiets verder rijden of te voet verder wandelen op de smalle zeedijk.. Tijdens de week kan je daar gemakkelijk je auto kwijt en heb je gewoon de helling op te stappen tot op de zeedijk.
Ondertussen was de zon verdwenen maar het was toch gewoonweg genieten van het strand ,de kabbelende zee en het zicht op de duinen. Het was geen helder weer en dan -vreemd genoeg- zie je dikwijls de hoge gebouwen in Vlissingen(nl) .
Het was eb en dan is het strand uitgestrekt en moet je een eind lopen tot aan de waterlijn.. Weinig wandelaars en zelfs weinig baasjes met hun hond want daar mogen ze vrij lopen… de honden hé 🙂
Ik zag een paar vissers en ging kijken . Ze waren juist al hun materiaal aan het verzamelen. Eén man herkende ik . Ze waren allen afkomstig uit de gemeente en waren van ’s morgens 10 uur aan het vissen. De vangst was niet denderend geweest en de man die juist de laatste vis had binnengehaald toonde zijn vangst. “t Is maar een kleintje.”
Hun lijnen moeten ze van de rand van het water een 100 meter ver in zee werpen om vis te kunnen vangen. Het was toen 16 uur en ze sloten de dag af. Ik wenste hen nog een fijne avond toe.
Op het strand lagen enorm veel mosselen en allerlei kleine oesters en krabben. Zelfs op de golfbrekers zaten veel mosselen op de rotsen. Toen ik nog klein was gingen veel mensen mosselen plukken op die golfbrekers. Later is dit wegens gevaar voor de volksgezondheid verboden
De golfbrekers waren glibberig door het zeewier. Ik ben maar een einde terug gewandeld tot waar de rotsen niet meer zo glibberig erbij lagen
De duinenrij naar het Zwin toe die indertijd bij de Sinterklaasstorm op 6.12.2013 fel zijn afgekalfd. Als je deze foto en de vorige foto naast elkaar zou leggen dan zie je een pracht van een roze lijn die de avond aankondigt;
En die roze lijn loopt verder door over de rustig deinende zee
In de verte zag ik het beeld staan van een menselijk figuur ,een kunstwerk van Gormley (klik) op het verste punt van een golfbreker. Het beeld is enkel bij eb helemaal te zien. Eén keer ben ik tot op een tiental meter bij het beeld geraakt en dan nog moest ik op de rotsen in het water stappen om zover te geraken. Ik begrijp nu niet hoe ik dat toen gedurfd heb! Er zat een meeuw op het hoofd van het beeld, die hoort wel niet bij het kunstwerk.
Een verlaten surfers Paradise. ’s Zomers krioelt het hier van mensen die alle vormen van surfen leren en beoefenen.
Langs dit gebouwtje wandelen de meeste strandbezoekers naar het strand en terug. Die dag zijn er blijkbaar al veel mensen langs gewandeld.
En vòòr de duisternis inviel reed ik door het bos terug naar huis. Je kunt hier in feite niet parkeren maar ik heb de auto gezet dicht bij een rustbank aan de kant van de weg .
Het was echt genieten en het heeft me weer energie gegeven!
