Toen kwamen we aan een gedeelte van het museum waar in het midden van de zaal opgezette dieren stonden. Aan weerszijden stonden glazenkasten met kleine opgezette dieren. Hoewel het bijna zeker is dat de mensen allemaal al eens een dierentuin hebben bezocht was de aantrekkingskracht om zo dicht bij deze “wilde dieren” te kunnen staan groot. De glazenkasten met kleinere dieren kregen opvallend minder aandacht.
De in het hoofdgebouw tentoongestelde voorwerpen en dieren vormen minder dan 5 % van de totale museumverzameling. Het principe less is more is hier toegepast. Voor mij mochten er in dit mooie gebouw toch wat meer tentoongesteld worden. Ik ben er lang geleden als kind op schoolreis geweest en later met mijn ouders en nog eens later met mijn man . Ik heb het gevoel dat er meer en meer in de kelders is gestopt: waar zijn de enorme collectie vlinders  en de skeletten van uitgestorven dieren…  Maar het blijft wel een mooi museum en het bezoeken waard.

De natuurlijke rijkdommen van Congo kwamen ook aan bod .

Fascinerend waren de maskers en de daarbij behorende ceremoniën en rituelen.

Het Liavela-masker dateert uit de 8ste of 9de eeuw en is de oudste houten sculptuur die ooit in Centraal-Afrika (Angola) is gevonden. Mogelijk stelt het een aardvarken voor dat geassocieerd werd met de wereld van doden en geesten. Het is uniek omdat men in Afrika vernietigde wat geen nut meer had.

Wij hadden een gids die vol vuur en passie vertelde over alles uit de vroegere Kolonie . Hier ging het over de reden waarom sommige tekeningen en kleuren in stoffen werden gebruikt.  Er is ook zoveel over het koloniale verleden geschreven en gesproken ,met voor en tegen, dat bij de opening van het gerestaureerde museum besloten werd om het aan het publiek over te laten wat ze willen of niet willen horen over de geschiedenis en de betrokkenheid van ons land in de kolonisatie van Congo. Als teken dat niet iedereen akkoord is met hetgeen vroeger is gebeurd in de Congo, werd in het museum een borstbeeld van Leopold II met afgewend gezicht geplaatst ( zie de foto boven de doosnee van een boomstam. Per toeval getrokken en achteraf vernomen van de gids)

In de oude inkomhal is weinig veranderd. Op sokkels hoog boven de hoofden van de bezoekers staan grote vergulde beelden van Belgische “weldoeners en beschavers “en donkerkleurige beelden  en kleiner van gestalte de Afrikanen voorgesteld als” krijgers en geseksualiseerde vrouwen”;
De beelden mochten niet verwijderd worden van Monumentenzorg.  Om het evenwicht te bewaren in dit Koloniaal verleden werd de Congolese kunstenaar Aimé Mpané (klik) aangesproken. Hij heeft het werk Nouveau souffle ( Nieuwe adem of Ontluikend Congo) gemaakt , een levensgroot beeldhouwwerk dat in dialoog treedt met de koloniale standbeelden. Dit beeld heeft de vorm van Congo!

Plots staan we in een zaal met een enorme robot!
Voor de chaotische verkeerssituaties en vele verkeersdoden in Kinshasa hebben Thérèse Izay Kirongozi (klik) en Women’s Technology  een hedendaagse oplossing bedacht. Moseka, de onomkoopbare robot van 2,9 meter en 160 kg, inclusief oorringen en gevoed door zonnepanelen

Wie is deze vrouw: Kirongozi is letterlijk een grote vrouw nl bijna twee meter groot. Zij bezit een ingenieursdiploma, heeft een voorliefde voor elektromechanica en de bokssport. Ze heeft een stevige dosis ondernemerszin en een uitgesproken maatschappelijk engagement.

“De bekendste verwezenlijking van Kirongozi en haar vereniging is ongetwijfeld het in 2013 gestarte project Robot Roulage, waarbij robots, voorzien van kleurenschermen en camera’s, werden ingezet om de verkeersveiligheid op gevaarlijke kruispunten in Kinshasa te verhogen. Het project, dat de interesse wekte van verschillende andere Afrikaanse landen, is volgens Kirongozi een voorbeeld van de weg die Congo economisch moet inslaan: afzien van de afhankelijkheid van grondstoffen en volop inzetten op de talenten en de creativiteit van de Congolese bevolking.”

~~~~~~

Toen zat de rondleiding met een super gemotiveerde gids er op en ver na sluitingstijd (=17 uur) liet de gids ons buiten aan de-niet-gewone -uitgang en op zijn aanraden zijn we naar café “In den Congo” ,Dorpsplein 11, 3080 Vossem gegaan om te bekomen van het urenlange wandelen in het Museum.  Een dorpscafé onder de kerktoren waar alle gewone drank als bier, limonade, koffie 1 euro kostte en het bier van hoge gisting 2 euro!!
Waar iedereen tegen iedereen een praatje slaat! Gezelligheid troef. Een vlekkeloze terugrit van meer dan 2 uur  sloot deze mooie dag af.

Op de laatste foto van de vorige blog is in de verte het Afrikamuseum te zien.
Na de herinrichting van het Museum dat tot dan” het  Koninklijk Museum voor Midden-Afrika” werd genoemd, werd het nu tot ” Afrikamuseum” herdoopt
We vonden niet onmiddellijk de ingang. Met enige moeite geraakten we in het domein omdat een werkman een grote ijzeren poort voor ons opende.
Wij zochten de ingang nabij het standbeeld van een grote olifant. Die olifant staat er al héél lang , en de vroegere ingang bevond zich in die nabijheid. Om eerlijk te zijn weet ik tot heden nog niet precies waar de nieuwe ingang is! Want omdat het reeds na sluitingstijd was toen de rondleiding afgelopen was ,heeft de gids ons via een andere uitgang buitengelaten.

In de mooie tuin rond het museum staan nog altijd talrijke beelden. Een wandeling in de tuin zat er die dag niet in wegens tijdsgebrek. Jammer. Een halve dag om alles te zien is veel te weinig. Ik had nog heel graag gewandeld in die mooie tuin.

In al de verwarring waar we nu in feite binnen moesten  vergat ik een foto te nemen van die  ingang!
De onderstaande foto komt van de folder over het Afrikamuseum.
Een ondergrondse galerij verbindt beide gebouwen met elkaar. Het is een ontwerp van het multidisciplinair team Stephane Beel Architecten.

Via de glazen doos, zoals de moderne nieuwbouw wordt genoemd daalden we af  tot in de ondergrondse tunnel die oud met nieuw verbindt.  In een compleet witte,  kil aanvoelende doorgang en begeleid door de woorden alles gaat voorbij, behalve het verleden, maakten we de overgang naar Congo. Enkel een prauw van 20 meter lang waarin 100 mensen kunnen plaatsnemen vulde deze ruimte!

Een schilderij verwijst naar de machtsverhouding  tussen de “beschavers” en de bewoners van Congo!
Het koloniale verleden dat niet altijd zo proper is verlopen.

De  beelden van de antropologische groepen staan  in een zijzaaltje op elkaar gepropt. Jammer zij zijn het waard om in een grote zaal te staan en om ons nogmaals te verwijzen hoe de machtsverhoudingen in het verleden waren!

Er is  weinig aandacht besteed aan de uitstraling van het gebouw zelf : de mooie plafonds en de  gerestaureerd friezen vallen in het niet door al de boxen die in het midden van de zalen staan. Men heeft echt alles uit de kelder willen halen en uitgestald in grote zwart omrande glazen  boxen in het midden van de zalen.

Door af en toe eens naar het plafond en de friezen te kijken , hou je voeling met de geschiedenis van het gebouw. Hier en daar zie je de grootsheid door de hoge zuilen en prachtige vloeren en lange gaanderijen.

morgen wandelen we verder door het museum !

Eind september reden de senioren met een bus doorheen het Pajottenland.
Het Pajottenland is een zachtheuvelende, vruchtbare, agrarische streek ten zuidwesten van Brussel in de provincie Vlaams-Brabant. Het wordt ook wel het  Toscane van de Lage Landen genoemd, en het Land van Breugel.

Eerst hielden we halt bij het Kasteel van Gaasbeek  waar we bij de Graaf van Egmond gingen ontbijten. Toen wij er buiten kwamen kwam een groep jonge kinderen, vooral  meisjes verkleed als prinsessen, ook naar de Graaf van Egmond. Zei de juffrouw al lachend” Als je naar een kasteel op bezoek gaat moet je toch mooie kleren dragen” en  wellicht kregen ze nu een koek en een drankje om de uitstap af te sluiten.

Wij wandelden verder langs de schuur van het kasteel en op het paard van de markiezin Marie Visconti kon je allerlei uitleg over de geschiedenis van het Kasteel  lezen. De wandeling ging langs mooie dreven tot we het Kasteel bereikten. Het Kasteel konden we deze keer niet bezoeken , is pas terug open vanaf april 2020 . Dat was die dag ook de bedoeling niet.

Na de wandeling in het Kasteeldomein reden we doorheen het golvende landschap van het Pajottenland. We reden ook langs een brouwerij waar de bekende Gueuze wordt gebrouwen. Zelf kon ik vanuit de rijdende bus niet zo goed foto’s maken , maar het was wel een mooie rit .

2019 wordt in de streek het Breugeljaar genoemd naar aanleiding van zijn overlijden 450 jaar geleden ! In het Pajottenland heeft  Pieter Breugel de oude die toen in Brussel verbleef veel schilderijen gemaakt. Zo is het kerkje in Sint-Anna-Pede  een landelijk gehucht van de deelgemeente Itterbeek (behoort tot de fusiegemeente Dilbeek) terug te vinden op het schilderij van de Parabel van de Blinden. In het kerkje zelf zijn verschillende reproducties van de mooiste schilderijen van Pieter Bruegel de Oude  terug te vinden. Er is heel veel duiding bij de reproducties.

De parabel van de blinden met het nog bestaande kerkje in het landschap.

Na het bezoek aan het kerkje reden we een stuk op de autostrade . De chauffeur was tevreden dat er geen files waren en dat de ongevallen (met vertragingen als gevolg )geen invloed hadden op onze reis naar Tervuren.

In The Lodge gingen we middagmalen en werden bediend door een kelner afkomstig uit… Cadzand ( onze buurgemeente op Nederlands grondgebied)

Na het middagmaal eventjes de benen strekken  op het naburige dorpsplein en dan de autobus weer in die vlak naast het restaurant geparkeerd stond. Kan je al raden waar we naar toe reden?

wordt vervolgd.