Daar word je blij van…

De voorbije week was er eentje vol verrassingen.

1. Op een morgen stond ik op en zag in de tuin overal paddenstoelen in het gras en op de biels rond het gras. Ik had al gejammerd dat ik bijvoorbeeld op de wandeling in het bos van de abdij Zevenkerken zo weinig paddenstoelen had gezien en plots staat mijn tuin vol. Ja meestal dezelfde maar het geeft je een herfstgevoel om ze zo dichtbij ook te zien.

2. Deze week was er koersbal maar het was met een strikje rond. Er stond op de uitnodiging dat er een “surprise” was. Toen ik aan het schutterslokaal kwam was alles gesloten. Ik begreep er niks van. Sedert corona kunnen we niet meer in Westkapelle terecht omdat de sporthal helemaal is ingenomen voor corona en wij daar niet meer over een lokaal kunnen beschikken. De gemeente stelde het schutterslokaal in Knokke-dorp ter beschikking op de dagen dat deze door de schutters niet gebruikt wordt.
Ik belde één van de leden van het bestuur op en die zei dat ik naar het lokaal een eind verder moest gaan. Het Sint Joris lokaal waar de senioren allerlei hobby’s kunnen beoefenen van kaarten, breien, puzzelen , krulbol spelen… of gewoon gezellig samen zitten.
De krulbollers hebben in dit gebouw een eigen lokaal waar ze hun sport beoefenen.


Ik had degene die de spelers opwachtte juist gemist, nochtans was ik deze keer ruim op tijd (wat niet altijd het geval is,ahum) .
Er was geen koersbal maar het bestuur trakteerde op wafels en koffie/frisdrank. Van een surprise gesproken. Er was niet veel ruchtbaarheid aan gegeven want dan krijg je de profiteurs die je anders nooit ziet ook over de vloer en de bedoeling was wel om de regelmatige spelers eens te trakteren. Het werd een gezellige namiddag !

3. Het was nu ook toeval dat de volgende dag de vereniging van de deelgemeente Heist een kaas en wijn namiddag organiseerde( ben daar ook lid van) Dat kan je toch niet zomaar laten voorbijgaan 😉 Het werd een super namiddag met veel ambiance. De inrichters hadden er ook nog een bingo aan toegevoegd. Voor de prijzenpot moest je het niet doen maar het plezier telde voor twee. Zij die niet graag kaas aten kregen een bord “vlees” om U tegen te zeggen.

4. En de verrassingen waren nog niet teneinde. Ik kreeg een telefoontje van een vriendin die lang geleden haar stage kwam doen bij mij. We zijn nadien altijd met elkaar in contact gebleven. Zij belde me op of ze donderdag mocht langskomen van in de voormiddag( zij woont namelijk in Waasmunster). Dat sprak vanzelf .
Lekker samen gegeten en naar de trouwfoto’s gekeken van haar pleegdochter ( waar ik jammergenoeg niet kon bijzijn omdat ik in juni geveld was door corona). Ze had alle foto’s op een usb stick opgeladen!
Omdat het zo’n mooi weer was zijn we gaan wandelen op de wallen in Sluis. Het was lang geleden dat ze nog eens in Sluis was. En daarna op een terras zitten …zonnen en verder bijpraten natuurlijk!

Toen we terug naar de auto gingen kregen we nog een leuk tafereel te zien.
Twee ooievaars die op een statige manier voorbij wandelden ,ze hielden halt aan een woning en bleven wachten tot de deur openging en de bewoonster naar buiten kwam met wat brood dat ze verkruimelde en bij de vogels liet vallen. Ondertussen was ze aan het praten tegen de twee ooievaars.
Tegen mij zei ze” ‘”ach ze zijn zo tam en wonen hier vlakbij op een nestpaal. Ze komen elke dag even langs”

ps.sorry voor de paar foto’s die niet zo helder zijn, maar ik wilde ze er toch bijplaatsen.

We mogen weer op stap gaan !

De eerste uitstap die we deden sedert het allemaal weer mag is een gegidste wandeling in Brugge . Maar nu eens een hoekje van Brugge waar je niet zo vlug komt. De naam zegt het ook al ” de verloren hoek”. Nochtans is het een mooie wijk die zijn eigenheid van eeuwen terug heeft bewaard . Maar ja het ligt wat buiten het centrum van deze toeristische stad.

Wij startten onze wandeling langs de Vesten , een 7km lange stadsomwalling waar je kunt wandelen /fietsen . Je komt op je weg de drie molens tegen en passeert ook de vier middeleeuwse stadspoorten Je wandelt er grotendeels onder grote bomen , passeert ook de kleine jachthaven de Coupure en het Minnewater…

Maar dat was deze keer niet de bedoeling. We wandelden voorbij een paar molens , klauterden omhoog bij de St Janshuismolen waar we een mooi zicht hadden op de twee grote schuttersvelden : St Sebastiaangilde en de St Joris gilde Beide bestaan reeds meer dan 600 jaar !

Een paar schepen liggen voor anker langs de vesten. Eentje is er blijkbaar te koop.

In het kader van de Triënnale in Brugge dd 2021 vind je veel foto’s terug die ik ook op deze wandeling gemaakt heb (klik)

Daarna een wandeling door de smalle straatjes van dit deel van Brugge

De Jerusalemkapel heeft een lange geschiedenis achter de rug. Als je meer wilt weten druk dan op (klik). De moeite om de geschiedenis te kennen. Een kapel is geen kerk en je kunt er niet zomaar in en uit. Het is in privé handen.

Het volksverhaal van” Annaatje van ‘ t Pitje “moet je beslist eens lezen ! (klik)

Achter veel hoge muren zijn er dikwijls prachtige binnentuinen aan te treffen. Hier een voorbeeld van zo’n tuin waar een renovatie van een internaat aan de gang is en de poorten stonden toevallig open. Dat is vragen om eens achter die muur te kijken hé ! Verschillende foto’s zijn niet te gebruiken : te fel licht.

De enige straat in Brugge waar geen straatstenen liggen en ook nooit zullen komen. Staat ergens zo beschreven. Een héél lange straat met aan weerszijden hoge muren( ook tuinen erachter ? )

Nog een weetje van de gids meegekregen:

Zo’n devote muurschilderijen of kapelletjes mogen nooit verwijderd worden . Ook niet als je zo’n huis koopt/verkoopt. Ook moeten de typische huisjes witgeschilderd zijn en mogen de ramen enkel in hout gemaakt worden ( geen plastiek of metaal) De kleur van verf moet donkergroen zijn of rood ( specifiek ossenbloed rood! ) ‘t Is maar dat je het weet als je zo’n huisje zou willen kopen!!

En toen wandelden we terug naar de startplaats waar een paar tafels voor een man of twintig waren voorbehouden. We aten er een pannenkoek en dronken een kopje koffie. Er werd héél wat nagebabbeld . Ik zag mensen terug die ik een tweetal jaar niet heb gezien! En zo vergat ik ook een foto te maken van de tearoom ” Bistro du Phare”.

Beide foto’s zijn van internet. Toen wij er waren zat alles bomvol. Gelukkig hadden we gereserveerd vòòr we met de wandeling gestart zijn.

En om af te sluiten een opzet raam in één van de typisch Brugse huisjes.. Wellicht een grote fan van Keith Haring!

Een mooie start van een nieuw seizoen samen met de senioren. Hopelijk mag het zo blijven. Maar de start was het begin van een hele reeks uitstappen ( ook persoonlijke) zodat ik de tijd niet vond om dit hier te tonen en te vertellen. Komt eraan hoor!

De Njord

Tijdens de lange quarantaine periode viel het verenigingsleven stil. Nu het weer kon werd voorgesteld om dit met een etentje te vieren. Er was veel respons en veel mensen zagen elkaar pas na anderhalf jaar weer terug. Hoe konden we in september beter starten dan met een mossel etentje ( en voor de enkelingen die dit niet lusten een groot stuk kabeljauw). Als toetje kon je kiezen tussen ijs en een koffie. Raden wat ik koos :-).

Om het een beetje speciaal te maken kozen we het restaurant Njord uit gelegen in Zeebrugge ondergebracht op de zevende en achtste verdieping in het ABC torengebouw ( ABC een verwijzing naar ‘Artes-Brugge-Cruise )

De ABC-toren is meer dan alleen maar een cruiseterminal of een kantoorgebouw. Het is een polyvalent gebouw met diverse functies. Het gelijkvloers en de eerste verdieping hebben een duidelijke cruise- en onthaalfunctie, met een check-in, bagage-afhandeling, wachtruimtes, het scannen van bagage en passagiers, grenscontrole, winkelruimte, toeristische info en kunst.

Rondom het restaurant zijn hoge ramen en heb je een prachtig zicht op de vissers-en jachthaven, op de marine basis, de oude havendam, de in- en uitvaart van enorme vrachtschepen. Het is genieten van het uitzicht en het eten is er lekker . al moet ik toegeven dat ik er wel meer van verwacht had in dit mooie kader! Ben je in Zeebrugge , ga er een keertje eten ondertussen kan je genieten van het unieke uitzicht! Alle uitzichten zijn van achter glasramen getrokken.

Alle foto’s zijn aanklikbaar!

Krolf

De senioren kunnen weer starten met Krolf spelen.

Krolf is een sport die uit de Scandinavische landen komt overgewaaid. Het wordt gezien als een mix van golf en crocket. Spelers trachten een bal met een hamer in een hole te slaan. Het lijkt gemakkelijk maar je mag hard meppen om die tamelijk zware bal ver weg te slaan . Hole in one komt maar zelden voor ( bij ons toch ). Je mag al blij zijn als je in de buurt komt van het gat dat in het gras is gemaakt ( en die je na een partijtje krolf spelen weer netjes moet dicht maken). Je kan dit spel overal spelen waar gras is en je moet de oneffenheden er bij nemen. Een spel telt 12 holes en de winnaar is hij/zij die de minste slagen nodig had . Een spelnamiddag bestaat meestal uit twee rondes.

Het gemeentebestuur heeft toelating gegeven om de sportieve activiteiten te hervatten. Lange tijd kon het niet omdat omwille van corona en ook omdat de sporthal waar wij als senioren in Westkapelle tijdens het voorjaar en de zomermaanden buiten petanque spelen en tijdens de wintermaanden binnen koersbal spelen, tot heden gebruikt wordt voor de corona vaccinatie . Zelfs de petanque veldjes buiten mochten niet gebruikt worden. Ook Krolf mocht niet .
We mochten de voorbije week per uitzondering één namiddag gebruik maken van de tuin van scharpoord om promotie te maken voor Krolf.
Vanaf september kunnen we terug in Westkapelle op een nieuw terrein spelen. De opkomst van de senioren was groot en sommige mensen had ik al ruim een jaar niet meer gezien. Ik hoop dat de wandelaars die langskwamen of op het terras van de cafetaria zaten goesting hebben gekregen om mee te spelen.
Héél leuke nieuwe sportieve start en laat ons hopen dat het zo mag blijven…

Een kleine impressie:

We beginnen er opnieuw aan…

Na meer dan een jaar kregen we de toestemming van het gemeentebestuur om de petanque veldjes te gebruiken op het sportcentrum Molenhoek in Westkapelle.

Gisteren was het de eerste keer dat we met een twintigtal senioren petanque speelden. Een behoorlijk aantal na zo’n lange tijd. Ook een blij weerzien voor velen want in coronatijd zochten we elkaar ook niet op en waren de weinige contacten steeds telefonisch.
Het weer was ons gunstig , het was een winderige maar zonnige namiddag. En iedereen speelde ontspannen ,geen gezanik wiens bal het dichtst lag of wie aan de beurt was.
Zo ontspannen dat ik vergat om wat foto’s te maken van die eerste keer 🙂

Ik heb wel even rondgewandeld op deze sportlocatie . Veel lokalen zijn ingenomen voor het vaccinatieprogramma en het is zelfs niet zeker of we in het najaar indoor zullen kunnen spelen. Tijd geeft raad en de zomer is nog lang ( als het weer wat meewil )

Het was een af en aanrijden van auto’s met mensen die hun eerste of tweede prikje kwamen halen. Even stond er ook een lange wachtrij tot aan de parking .

Naast het sportcentrum Molenhoek zie je in koeien van letters “No Sweat no Glory”op een heel lang gebouw staan. De hele zaak is omheind en goed afgeschermd van de buitenwereld. Daar zijn de oefenvelden van Club Brugge voorzien van alle moderne infrastructuur.

Molenhoek en het oefenveld liggen vlakbij het bedrijventerrein ” ‘t Walletje” . Een uitgestrekt gebied met allerhande bedrijven , waar ook het gemeentelijk depot is, een afdeling van de politie, de helihaven, de parkbegraafplaats… En de uitbreiding van het bedrijvencentrum gaat nog verder.

Vanuit het centrum van Westkapelle rij je langs een spaarbekken naar het sportcentrum . Een prachtige beeldengroep staat er in dit spaarbekken van de hand van Jef Claerhout ” Ode aan de Vrouw” . Er is een klein parkje met zitbanken errond. Persoonlijk vind ik dat dit kunstwerk hier beter tot zijn recht komt want aanvankelijk stond het in het Zegemeer. Het moest indertijd plaats maken voor de” Wuivende krabben “van Paramarenko( die tot nu toe in herstelling zijn, want de krabben wilden niet meer wuiven . Terwijl ik aan het fotograferen was stond een man aan de overzijde de beeldengroep te filmen.

Ik heb van de eerste petanque namiddag genoten maar ook van het wandelingetje op deze rustige en groene plek.

zeebrugge

De volgende wandeling die ik met de senioren meewandelde was richting Zeebrugge. Ik was er al eens met mijn vriendin maar in groep is toch nog altijd anders.

We wandelden in de vissershaven tot aan het voormalige lichtschip de Westhinder dat nu een museum is( een lichtschip is een lichtbaken op volle zee, op de plaats waar een vuurtoren zou moeten zijn, maar waar de bouw hiervan niet mogelijk is) .

We wandelden langs de ABC toren oa een terminal voor cruise passagiers en en waar niet enkel kantoren zijn maar op een van de hoogste verdiepingen een mooi restaurant is ( met de zelfde uitbaters als van het bekende ” Hof ter Doest ” in Lissewege) .
Het was rustig in de haven. Op een doordeweekse dag varen er niet zoveel jachtjes uit.
We zagen een vissersboot uitvaren met de typisch netten die ze aan weerszijden van het vaartuig in zee laten zakken om te vissen.

In een ander deel van de jachthaven was er geen beweging te zien.

Bij het terugwandelen zijn we het torengebouw binnengestapt en met de lift tot boven gegaan. Jammer genoeg konden we niet op het open terras zodat we niet rondom konden lopen om zowel de zee als het achterland te zien.
Enkel groepen en op afspraak konden van dit uitzicht genieten. Maar we zagen toch genoeg

Verschillende versierde fietsen stonden op de wandelweg langs de Seafront promenade .
Op de rederskaai zagen we het vervallen huis/café waar indertijd passages van de soap “Wittekerke ” werden opgenomen.. Op verschillende stenen banken langs de Rederskaai lagen boeken om mee te nemen in het kader van “boekenjagers”. Er stak niets tussen wat ik graag had willen lezen. Dus liet ik ze liggen voor andere gegadigden.

Het was wel terrasjesweer maar dit terrasje bleef nog leeg. Ze startten maar om 17 uur was er vermeld op de foodtruck die er tegenover stond en het was nog niet zo laat.

Een leuke wandeling , maar we waren wel blij om op een terras te kunnen plaatsnemen onder grote parasols ,het was die dinsdag een beetje te warm en de wandeling verliep onafgebroken in de volle zon.

Afrikamuseum bis

Toen kwamen we aan een gedeelte van het museum waar in het midden van de zaal opgezette dieren stonden. Aan weerszijden stonden glazenkasten met kleine opgezette dieren. Hoewel het bijna zeker is dat de mensen allemaal al eens een dierentuin hebben bezocht was de aantrekkingskracht om zo dicht bij deze “wilde dieren” te kunnen staan groot. De glazenkasten met kleinere dieren kregen opvallend minder aandacht.
De in het hoofdgebouw tentoongestelde voorwerpen en dieren vormen minder dan 5 % van de totale museumverzameling. Het principe less is more is hier toegepast. Voor mij mochten er in dit mooie gebouw toch wat meer tentoongesteld worden. Ik ben er lang geleden als kind op schoolreis geweest en later met mijn ouders en nog eens later met mijn man . Ik heb het gevoel dat er meer en meer in de kelders is gestopt: waar zijn de enorme collectie vlinders  en de skeletten van uitgestorven dieren…  Maar het blijft wel een mooi museum en het bezoeken waard.

De natuurlijke rijkdommen van Congo kwamen ook aan bod .

Fascinerend waren de maskers en de daarbij behorende ceremoniën en rituelen.

Het Liavela-masker dateert uit de 8ste of 9de eeuw en is de oudste houten sculptuur die ooit in Centraal-Afrika (Angola) is gevonden. Mogelijk stelt het een aardvarken voor dat geassocieerd werd met de wereld van doden en geesten. Het is uniek omdat men in Afrika vernietigde wat geen nut meer had.

Wij hadden een gids die vol vuur en passie vertelde over alles uit de vroegere Kolonie . Hier ging het over de reden waarom sommige tekeningen en kleuren in stoffen werden gebruikt.  Er is ook zoveel over het koloniale verleden geschreven en gesproken ,met voor en tegen, dat bij de opening van het gerestaureerde museum besloten werd om het aan het publiek over te laten wat ze willen of niet willen horen over de geschiedenis en de betrokkenheid van ons land in de kolonisatie van Congo. Als teken dat niet iedereen akkoord is met hetgeen vroeger is gebeurd in de Congo, werd in het museum een borstbeeld van Leopold II met afgewend gezicht geplaatst ( zie de foto boven de doosnee van een boomstam. Per toeval getrokken en achteraf vernomen van de gids)

In de oude inkomhal is weinig veranderd. Op sokkels hoog boven de hoofden van de bezoekers staan grote vergulde beelden van Belgische “weldoeners en beschavers “en donkerkleurige beelden  en kleiner van gestalte de Afrikanen voorgesteld als” krijgers en geseksualiseerde vrouwen”;
De beelden mochten niet verwijderd worden van Monumentenzorg.  Om het evenwicht te bewaren in dit Koloniaal verleden werd de Congolese kunstenaar Aimé Mpané (klik) aangesproken. Hij heeft het werk Nouveau souffle ( Nieuwe adem of Ontluikend Congo) gemaakt , een levensgroot beeldhouwwerk dat in dialoog treedt met de koloniale standbeelden. Dit beeld heeft de vorm van Congo!

Plots staan we in een zaal met een enorme robot!
Voor de chaotische verkeerssituaties en vele verkeersdoden in Kinshasa hebben Thérèse Izay Kirongozi (klik) en Women’s Technology  een hedendaagse oplossing bedacht. Moseka, de onomkoopbare robot van 2,9 meter en 160 kg, inclusief oorringen en gevoed door zonnepanelen

Wie is deze vrouw: Kirongozi is letterlijk een grote vrouw nl bijna twee meter groot. Zij bezit een ingenieursdiploma, heeft een voorliefde voor elektromechanica en de bokssport. Ze heeft een stevige dosis ondernemerszin en een uitgesproken maatschappelijk engagement.

“De bekendste verwezenlijking van Kirongozi en haar vereniging is ongetwijfeld het in 2013 gestarte project Robot Roulage, waarbij robots, voorzien van kleurenschermen en camera’s, werden ingezet om de verkeersveiligheid op gevaarlijke kruispunten in Kinshasa te verhogen. Het project, dat de interesse wekte van verschillende andere Afrikaanse landen, is volgens Kirongozi een voorbeeld van de weg die Congo economisch moet inslaan: afzien van de afhankelijkheid van grondstoffen en volop inzetten op de talenten en de creativiteit van de Congolese bevolking.”

~~~~~~

Toen zat de rondleiding met een super gemotiveerde gids er op en ver na sluitingstijd (=17 uur) liet de gids ons buiten aan de-niet-gewone -uitgang en op zijn aanraden zijn we naar café “In den Congo” ,Dorpsplein 11, 3080 Vossem gegaan om te bekomen van het urenlange wandelen in het Museum.  Een dorpscafé onder de kerktoren waar alle gewone drank als bier, limonade, koffie 1 euro kostte en het bier van hoge gisting 2 euro!!
Waar iedereen tegen iedereen een praatje slaat! Gezelligheid troef. Een vlekkeloze terugrit van meer dan 2 uur  sloot deze mooie dag af.

Afrikamuseum

Op de laatste foto van de vorige blog is in de verte het Afrikamuseum te zien.
Na de herinrichting van het Museum dat tot dan” het  Koninklijk Museum voor Midden-Afrika” werd genoemd, werd het nu tot ” Afrikamuseum” herdoopt
We vonden niet onmiddellijk de ingang. Met enige moeite geraakten we in het domein omdat een werkman een grote ijzeren poort voor ons opende.
Wij zochten de ingang nabij het standbeeld van een grote olifant. Die olifant staat er al héél lang , en de vroegere ingang bevond zich in die nabijheid. Om eerlijk te zijn weet ik tot heden nog niet precies waar de nieuwe ingang is! Want omdat het reeds na sluitingstijd was toen de rondleiding afgelopen was ,heeft de gids ons via een andere uitgang buitengelaten.

In de mooie tuin rond het museum staan nog altijd talrijke beelden. Een wandeling in de tuin zat er die dag niet in wegens tijdsgebrek. Jammer. Een halve dag om alles te zien is veel te weinig. Ik had nog heel graag gewandeld in die mooie tuin.

In al de verwarring waar we nu in feite binnen moesten  vergat ik een foto te nemen van die  ingang!
De onderstaande foto komt van de folder over het Afrikamuseum.
Een ondergrondse galerij verbindt beide gebouwen met elkaar. Het is een ontwerp van het multidisciplinair team Stephane Beel Architecten.

Via de glazen doos, zoals de moderne nieuwbouw wordt genoemd daalden we af  tot in de ondergrondse tunnel die oud met nieuw verbindt.  In een compleet witte,  kil aanvoelende doorgang en begeleid door de woorden alles gaat voorbij, behalve het verleden, maakten we de overgang naar Congo. Enkel een prauw van 20 meter lang waarin 100 mensen kunnen plaatsnemen vulde deze ruimte!

Een schilderij verwijst naar de machtsverhouding  tussen de “beschavers” en de bewoners van Congo!
Het koloniale verleden dat niet altijd zo proper is verlopen.

De  beelden van de antropologische groepen staan  in een zijzaaltje op elkaar gepropt. Jammer zij zijn het waard om in een grote zaal te staan en om ons nogmaals te verwijzen hoe de machtsverhoudingen in het verleden waren!

Er is  weinig aandacht besteed aan de uitstraling van het gebouw zelf : de mooie plafonds en de  gerestaureerd friezen vallen in het niet door al de boxen die in het midden van de zalen staan. Men heeft echt alles uit de kelder willen halen en uitgestald in grote zwart omrande glazen  boxen in het midden van de zalen.

Door af en toe eens naar het plafond en de friezen te kijken , hou je voeling met de geschiedenis van het gebouw. Hier en daar zie je de grootsheid door de hoge zuilen en prachtige vloeren en lange gaanderijen.

morgen wandelen we verder door het museum !

Een rondrit in het Pajottenland

Eind september reden de senioren met een bus doorheen het Pajottenland.
Het Pajottenland is een zachtheuvelende, vruchtbare, agrarische streek ten zuidwesten van Brussel in de provincie Vlaams-Brabant. Het wordt ook wel het  Toscane van de Lage Landen genoemd, en het Land van Breugel.

Eerst hielden we halt bij het Kasteel van Gaasbeek  waar we bij de Graaf van Egmond gingen ontbijten. Toen wij er buiten kwamen kwam een groep jonge kinderen, vooral  meisjes verkleed als prinsessen, ook naar de Graaf van Egmond. Zei de juffrouw al lachend” Als je naar een kasteel op bezoek gaat moet je toch mooie kleren dragen” en  wellicht kregen ze nu een koek en een drankje om de uitstap af te sluiten.

Wij wandelden verder langs de schuur van het kasteel en op het paard van de markiezin Marie Visconti kon je allerlei uitleg over de geschiedenis van het Kasteel  lezen. De wandeling ging langs mooie dreven tot we het Kasteel bereikten. Het Kasteel konden we deze keer niet bezoeken , is pas terug open vanaf april 2020 . Dat was die dag ook de bedoeling niet.

Na de wandeling in het Kasteeldomein reden we doorheen het golvende landschap van het Pajottenland. We reden ook langs een brouwerij waar de bekende Gueuze wordt gebrouwen. Zelf kon ik vanuit de rijdende bus niet zo goed foto’s maken , maar het was wel een mooie rit .

2019 wordt in de streek het Breugeljaar genoemd naar aanleiding van zijn overlijden 450 jaar geleden ! In het Pajottenland heeft  Pieter Breugel de oude die toen in Brussel verbleef veel schilderijen gemaakt. Zo is het kerkje in Sint-Anna-Pede  een landelijk gehucht van de deelgemeente Itterbeek (behoort tot de fusiegemeente Dilbeek) terug te vinden op het schilderij van de Parabel van de Blinden. In het kerkje zelf zijn verschillende reproducties van de mooiste schilderijen van Pieter Bruegel de Oude  terug te vinden. Er is heel veel duiding bij de reproducties.

 

De parabel van de blinden met het nog bestaande kerkje in het landschap.

Na het bezoek aan het kerkje reden we een stuk op de autostrade . De chauffeur was tevreden dat er geen files waren en dat de ongevallen (met vertragingen als gevolg )geen invloed hadden op onze reis naar Tervuren.

In The Lodge gingen we middagmalen en werden bediend door een kelner afkomstig uit… Cadzand ( onze buurgemeente op Nederlands grondgebied)

Na het middagmaal eventjes de benen strekken  op het naburige dorpsplein en dan de autobus weer in die vlak naast het restaurant geparkeerd stond. Kan je al raden waar we naar toe reden?

wordt vervolgd.

Vissers en mijnen

De vissers zijn een groep mensen die ook dikwijls slachtoffer waren in oorlogstijd en al te dikwijls vergeten worden . Niet enkel de weersomstandigheden zijn de oorzaak van scheepsrampen .
In het Museum For Freedom in Ramskapelle ( grondgebied Knokke-Heist ) is ter nagedachtenis van deze slachtoffers een hangar ingericht .
Binnen de hangar hangt er een soort nevel en hoor je om de haverklap een ontploffende mijn en is er een korte lichtflits. Weer een schip dat op een zeemijn is gevaren!! Het is een beklemmende ervaring

Het For Freedom museum in Ramskapelle

Zicht  vanop de straat op de twee hangars waar de rechtse nu is ingericht als herdenking voor de Vissers. In de  linkse hangar staan legervoertuigen.

De ingang van de hangar

De gids geeft  ons uitleg in een ruimte die opzettelijk in nevel gehuld is.

Een duikboot met torpedo en mijnen. Het gevaar voor de vissers kon ook komen van kleine duikboten die torpedo’s afvuurden.

Er hangen doorschijnende gordijnen met daarop de namen van  overleden vissers.

Je loopt op de zeebodem en boven je zijn de zeemijnen en daarboven de kleine vissersbootjes.

Bij ieder schip dat een zeemijn raakt hoor je een ontploffing gepaard met een lichtflits.

 

morgen  het museum zelf.