de voorbije week…

Prik, prik, prik

Ik heb donderdag de boosterprik gekregen. Bij velen lees of hoor ik dat ze een paar dagen “mottig” waren : spierpijnen en hoofdpijn en misselijkheid. Het is nu mijn derde prik en ik heb er zoals bij de vorige prikken geen last van gehad. Ik heb een kaartje gekregen als bewijs . Zal het maar voegen bij het bewijs dat ik ook al tweemaal ingeënt ben. Mijn vriendin lag twee dagen geveld in de zetel met misselijkheid en barstende hoofdpijn. Ja ik voelde wel wat pijn op de plek waar de spuit gegeven werd maar dat is te verwaarlozen. Ik heb wel bij alle drie de prikken fantastisch geslapen de nacht die er op volgde! hahaha!
Nu maar hopen dat de laatste prik ook bescherming biedt op de varianten die eraan komen.

Pik, Pik, pik
Ja de vogels in de tuin pikken wat af. Ik geef hen alle dagen wat graan en dat weten ze . ‘s Morgens komen vooral de merels aan de achterdeur heen en weer wippen. Als wilden ze zeggen ” wel wanneer krijgen we hier eten” .Het is ook fantastisch om zien hoe ze allemaal eensgezind graantjes pikken. Eén vogel is nooit welkom nl de kraai die zich af en toe laat zien. De eksters jagen die met veel kabaal weg. Ze vliegen recht op de kraai af die dan snel wegvliegt. Maar anders komen ze allemaal goed overeen: eksters, merels , een roodborstje, meesjes ,mussen , bosduiven en tortelduifjes. Ik vind het fijn om zoveel leven in mijn tuin te zien. In de kerselaar hangen verschillende silo’s met graan en noten en vetbollen. Maar gezien de afstand kan ik er geen duidelijke foto’s van maken en teveel inzoomen levert geen mooie beelden op.
Het is aartsmoeilijk om die fladderende diertjes op de foto te krijgen. Bij de minste beweging -zelfs als ik binnen een foto probeer te maken – vliegen ze op. Ik ben al tevreden met onderstaande foto’s.

poes, poes, poes

De twee poezen die dagelijks langskomen om goedendag te zeggen en om natuurlijk wat snoepjes te krijgen zie ik niet meer dagelijks. Ik kan met de huidige temperaturen moeilijk mijn keukendeur open laten staan. Turbo (de poes die een jaar bij mij heeft gewoond maar bij een bezoek aan de dierenarts bleek dat hij gechipt was en dan terug bij zijn baasje is gebracht ) komt nog af en toe . Maar die heeft geen geduld om de wacht te houden bij de keukendeur en trapt het dan maar weer af. Het andere poesje dat ik gewoon blacky noem omdat ze pikzwart is komt nog dagelijks langs tegen de middag. Ik zie dan een paar oortjes boven het raam van de achterdeur uitkomen en met veel gemiauw komt ze dan binnen. Ze laat zich knuffelen en daar tegenover staat dan natuurlijk dat ik haar wat eten moet geven. Het is echt een zachtaardig knuffelbeestje.

Op een namiddag was ik in de tuin wat aan het opruimen en toen kwam ze vlakbij me op het terras staan. Ze stond me te bekijken en miauwde tot ik zei ‘ jaja ik kom al’ Ze ging me vòòr tot aan de achterdeur en wachtte vol ongeduld om binnen te geraken. Ik heb daar een paar foto’s van gemaakt. Ook vandaag zag ik een paar oortjes boven het raam van de achterdeur uitsteken . Het is ook de eerste keer dat ze een blik wierp in de living maar algauw stond ze weer aan de achterdeur, stapte naar buiten ,keek nog eens om en weg was ze. Tot de volgende keer Blacky.

Knars, knars , knars

Ik heb problemen met mijn hersteld vast gebit. Ik had het gevoel dat die bewoog. Gelukkig kon ik na een tweetal dagen al terecht bij de tandarts. Hij is al jaren mijn tandarts en kent de problemen met mijn gebit. Wat ik dacht was ook zo. Nu blijkt er een stuk tand waarop het gebit is geschoven gebroken te zijn. Gelukkig is dit niet zo’n groot probleem omdat die nog op twee andere tanden vast zit. Ik zal er maar aan wennen zeker. Anders wordt het kloppen om dat gebit er weer uit te krijgen. En dat wil ik niet meer meemaken. Héél lang geleden heeft het verschillende uren gekost ( niet in één keer hoor) om hat gebit los te kloppen ( letterlijk) omdat er teveel slijtage op zat. Het was toen nodig om de tanden te vernieuwen.

herfst in de tuin

We kunnen er niet naast kijken dat de herfst in de tuin is binnengeslopen, hoewel nog veel planten hun best doen om de winterslaap nog wat te verschuiven . Eén van de hosta’s die het langst groen is gebleven krijgt herfstkleurige bladeren en de vuurrode bloemen van een struikroos hebben hun beste dagen gehad, de cosmos bloeit nog steeds maar niet meer zo volop en de trosroosjes bloeien nu voor de derde keer maar de bladeren tonen toch dat het einde nadert!

Op een afgezaagde grote struik staan er dit jaar een massa zwammen op het dode hout. En de bloembakken met geraniums aan het tuinhuis blijven nog altijd mooi bloeien. Die staan daar ook erg beschut. Maar eentje blijft de winter tegenhouden een grote troschrysant die nu al een hele tijd bloeit en blijft bloeien

In mijn tuin lag het vol met bladeren van de esdoorn die in de tuin van de buren staat. Ik heb gewacht tot de boom kaal is en heb nu alle bladeren bijeengeharkt en in de border gegooid . Tussen de bladeren komen de voorjaarsbloeiers al piepen. Wat ik niet verwacht heb : de vijgen rijpen nog steeds en zijn nog altijd lekker!

Vorige week waren nog volop in bloei : een driekleurige chrysant, cosmos, de roestkleurige dahlia’s, de gele bloempjes van een eetbare chysanthenum

De natuur gaat nu in rust en werken in de tuin ligt nu ook een tijdje stil . In het voorjaar gaat de natuur weer in gang schieten en bij mij zal het weer kriebelen om in de tuin te werken. Nu kan ik genieten met kijken hoe de vogels in de tuin komen eten ,drinken , rondfladderen en ruzie maken voor de beste graantjes!!

wandelen tot aan de zeedijk en terug…

Woensdag 17 november was het een zonnige namiddag en vriendin en ik zouden eens tot aan de zee wandelen. Ze woont vlak bij het binnenkomen van de gemeente. Ik parkeer mijn auto op de vlakbij gelegen carrefour in haar omgeving en dan gaan we te voet naar de zee. Ik zag het die dag niet zo goed zitten om dat hele stuk heen en terug te doen. Tja, er zijn van die dagen dat ik niet over de haag kan springen en het wat rustiger aan moet doen. Daar heb ik me nu al een beetje bij neergelegd( gevolg van twee operaties waarvan de eerste een verkeerde diagnose was …met gevolgen )Dus reden we een stukje Knokke in en gezien het woensdag was vind je nogal dikwijls een parkeerplaatsje achter het Atheneum. Dat lukte en zo wandelden we verder . Een heel stuk korter te gaan om bij de zee te geraken.

We wandelden door het Vlaams pad waar nog oude ( meestal gerestaureerde )villa’s staan maar toen dacht ik er niet aan om die op de foto te zetten. Maar eenmaal op de Elizabetlaan ( een grote laan die dwars door Knokke-Heist loopt) vond ik het de moeite om daar enkele gebouwen te fotograferen. Het is namelijk zo dat in het begin van de 20ste eeuw veel hotels gebouwd werden waar vooral Engelsen kwamen logeren. Het zijn ook zij die de eerste (verblijfs)toeristen waren en meegeholpen hebben aan de expansie van Knokke.

Zij brachten ook hun geliefkoosde sporten mee zoals tennis en golf . Hierdoor ontstond de Royal Zoute Golf Club, die een van de oudste golfterreinen van het continent is. Ook werden tennisvelden aangelegd. Eveneens werd een anglicaans kerkje gebouwd, dat nog steeds bestaat.
Maar heden zijn de meeste hotels verdwenen en op dezelfde plaats heropgebouwd als appartementsgebouw . De oorspronkelijke naam werd behouden!

Toen kwamen we op de zeedijk, waar een koude wind in ons gezicht sloeg. Brr tegenwind moesten we lopen omdat we naar het Toerisme bureau wilden om een boekje op te halen over de restaurants van Knokke -Heist vermeld in Gault&Millau die iedere burger van de gemeente gratis kreeg ( je moest de uitnodiging die je in de bus kreeg meebrengen). Ik was die vergeten maar op vertoon van mijn identiteitskaart kreeg ik het toch. Altijd leuk om eens te kijken welke restaurants, tearooms, bakkers, slagers, traiteurs ,cafés …erin vernoemd worden.

We wandelden op een verlaten zeedijk , met alleen het geluid van de wind en het geluid van de bouwkranen die gerief naar boven hesen .Gebouwen van 12 verdiepingen en misschien meer ( ik heb zeniet geteld). Op één van de appartementen hadden de bewoners al kerstkransen aan het balkon gehangen.

Het bekende ijssalon was gesloten , dus geen rijen aanschuivende mensen voor een ijsje of warme wafel…

Weet je wat het ergste was van deze gezonde en mooie wandeling? Normaal gaan we iets drinken in een tearoom om de wandeling dan verder te zetten.
Het bleek sluitingsdag te zijn voor de tearooms in dit deel van Knokke. Misschien waren deze -meer naar het dorp toe -wel open. Maar gezien de auto ongeveer in de helft stond zijn we dan maar ‘in de gierigaard “( van armoe )terug naar de auto gewandeld en naar huis gereden!

Wandelen in een loofbos

Als ik op sommige blogs zie hoe mooi de bossen zijn in de herfst en hoeveel paddenstoelen er worden gezien, dan bekruipt me het gevoel ” ik moet ook eens in een bos wandelen” . Ja ik heb hier ook wel een bos waar je kan in wandelen maar dat is een sparrenbos en daarenboven zijn de hoogteverschillen na de twee operaties een ramp voor mij. Super leuk voor kinderen die de paadjes maar al te graag op en af lopen. Ook vind je in zo’n bos weinig paddenstoelen en zeker geen variatie.

Dus dat betekent dat ik het elders moet zoeken en zo combineerde ik met twee vriendinnen een etentje in de bistro van Zevenkerken met een wandeling in een prachtig loofbos.

Op het einde van een lange dreef omzoomd met bomen kom je aan de abdijkerk van Zevenkerken en aan de school die eraan verbonden is.
De neoromaans-Byzantijnse abdijkerk uit 1899-1902 huisvest zeven kerken of kapellen in verschillende stijlen, die herinneren aan de zeven grote basilieken van Rome. Het gaat, binnen hetzelfde gebouw, om twee tegenover elkaar liggende kerken en vijf kapellen. Deze keer zijn we niet de mooie abdij binnengegaan met de zeven torens die verschillende godsdiensten symboliseren( zo is mij verteld geworden ) want de bedoeling was om een wandeling te maken in het bos dat eraan paalt.
Ik heb deze keer wel even gegluurd tussen de haag naar een klein kerkhof waar de geestelijken begraven liggen. En daarna zijn we het mooie verkleurende loofbos ingetrokken.

Het is geen groot bos maar het is er heerlijk wandelen in alle jaargetijden en zeker in de herfst . De bladeren bedekken het hele bos en je kan zo heerlijk scheppen in de bladeren. Zoals we vroegen als kind ook al deden. 🙂

Ik zocht paddenstoelen misschien waren we al aan de late kant maar heel veel heb ik er niet gevonden en de meeste waren dan nog aangevreten ook. Slakken? Ik moest me nogal stevig bukken om een paddenstoel op de foto te krijgen wat vriendin grappig vond! De foto’s zijn wel niet zo denderend maar ik kan nu tenminste zeggen dat ik in een bos paddenstoelen heb gezien 🙂

Maar vòòr we het bos introkken zijn we eerst gaan eten in de bistro gelegen halverwege de dreef . Die is gelegen in een grote weide vol fruitbomen en in de zomer kan je overal zitten waar je wil maar je moet zelf tafel en stoelen meenemen tot waar je wilt zitten.

De menu van de dag was coq au vin of scampi diabolique. Verder kon je ook gerechten kiezen die ze dagelijks hebben zoals vol au vent… Je hebt er een mooi zicht op de tuin/weide en als je geen koukleum bent mocht je ook nog buiten zitten.

Wegens corona was de verluchting in de bistro nogal fel en kregen we het allemaal koud . Je zou er zowaar een verkoudheid opdoen. Daarom deed de wandeling in het bos echt deugd en kregen onze handen en voeten het weer warm.

Hier een zicht op de dreef die naar de grote weg leidt. Er zijn twee grote parkeerplaatsen enigszins verborgen achter een haag ter hoogte van de bistro maar toch zijn er mensen die liever wild parkeren! Rechts op de foto zie je een stukje van de haag waar de parking achter ligt.

Kerkhofblommen

Zo daar ooit een blomke groeide
over ‘t graf waarin gij ligt,
of het nog zo schone bloeide:
zuiver als het zonnelicht,
blank gelijk een lelie blank is,
vonklende als een rozenhert,
needrig als de needre ranke is
van de winde daar m’ op terdt,
riekend, vol van honing, ende
geren van de bie bezocht,
nog en waar ‘t, voor die u kende,
geen dat u gelijken mocht!

guido gezelle

Op een miezerige dag einde oktober reden vriendin en ik naar de Centrale Begraafplaats in Brugge-Assebroek. Dit is een héél groot kerkhof waarin je uren kan rondwandelen . Je vindt er oude vergane grafstenen, sommige overgroeid met mos en varens , andere omringd met wilde bloemen die door de stenen groeien. De tijd en soms eeuwen zijn hier voorbijgekomen en bij sommige graven vraag je je af of er nog familie zou leven. Het oudste gedeelte lijkt bevroren in de tijd en tussen bomen en struiken en mos leiden deze graven een eigen leven tot ze zijn opgegaan in de natuur.

Je merkt een evolutie in de tijd: van pompeuze grafstenen, grafkelders en kapellen naar de gewone- en kleine grafzerken en de strooiweide en de muren vol plakkaatjes waarachter een urne staat. Het meest ontroerend zijn de grafzerkjes van kleine kinderen .

Een nieuwe trend is het hergebruik van een graf en dat zie je ook op dit kerkhof waar oude graven opnieuw worden gebuikt. De namen worden niet gewist maar ofwel wordt er een glazen wand gemonteerd met de namen van de nieuwe overledenen ofwel wordt er op de graftombe een kleine zerk geplaatst met eveneens de nieuwe namen op.

Dit jaar zijn we niet tot bij de herdenkingsgraven gegaan van de soldaten. Dat deden we vorig jaar waarvan je hier een verslag kan lezen en bekijken : (klik)


Er zijn nog een aantal kapelletjes aan te treffen op dit kerkhof waar hele families een laatste rustplaats hebben.

Op het oudste gedeelte zie je grote grafzerken overwoekerd door mos en varens , soms half vergaan en andere dan weer gesteund met ijzeren staven om niet om te vallen. Bij de meeste graven zie je geen bloemen of enig aandenken van recente datum.

Toch straalt er een zekere rust uit op deze plaats. Je vraagt je af wie er daar begraven ligt en wat ze bij leven gedaan hebben . Of ze een gezin hadden en gelukkig waren…Een plaats om te mijmeren over het verleden.

Op dit kerkhof liggen heel veel zusters, broeders , paters… begraven. Soms krijgen ze allemaal een kruisje( ieder orde had zijn eigen kruisje), soms een gemeenschappelijke zuil of een stenen/marmeren wand met de namen van de overledenen op.

Bij de grafstenen hieronder ben ik even blijven stilstaan om de tekst te lezen .Tot een vrouw bij me kwam staan en spontaan vertelde dat hier de jongeren begraven liggen die in Cavalese in een skilift zaten en daar uit het leven zijn gerukt door een vliegtuig die tegen de kabelbaan vloog. De schuin lopende tekst symboliseert de kabelleiding! De tekst is veelzeggend : een jonge droom is aan flarden gevlogen. Het hele jaar door staan er frisse bloemen bij al deze jongeren die toen zijn verongelukt. Zij was de grootmoeder van een van deze jongeren… Ik heb stilletjes naar haar geluisterd…

De kindergrafjes zijn ontroerend door de speelse elementen op en rond de perkjes

Een groot deel van het kerkhof is ingevuld met grote grafzerken van recentere datum

Een kerkhof bezoeken is altijd even teruggaan in de tijd …

Canadamars

Voor de 47 ste keer was er weer de Canadese bevrijdingsmarse, een mars van Hoofdplaat(nl) tot in Knokke-Heist. Een afstand van 33km.

Verleden jaar waren de meeste plechtigheden alsook de mars wegens corona afgelast. Dit jaar ging de mars wel door . Maar de plechtige herdenkingen werden in de verschillende gemeenten waar de Canadese soldaten indertijd door liepen over drie dagen gespreid.

Het gemeentebestuur, het For Freedom museum en Canada Comité (Cnocke is hier) vragen aan de bevolking massaal de Canadese vlag te laten wapperen in het straatbeeld als hulde aan en respect voor de velen die in 1944 hun leven gaven voor de vrijheid.
Aan deze vraag werd ruim voldaan en overal in de stad zag je de bekende maple leaf wapperen. Niet enkel aan de officiële gebouwen. Het streefdoel was 1000 vlaggen ( zoveel soldaten zouden er toen gesneuveld zijn)

Deze afbeelding heeft een leeg alt-atribuut; de bestandsnaam is 20211108_142056-1.jpg


De deelnemers aan deze mars werden per bus naar Hoofdplaat gereden waar zij in eigen tempo naar Knokke-Heist wandelden.

Zoals elk jaar wilde ik foto’s kunnen opsturen naar de Canadese familie. De vader van een inwonende lieve vriendin heeft indertijd deelgenomen aan de bevrijding. Hij is nog niet zolang geleden overleden. Hij is gehuldigd geweest voor deze deelname.

De plechtigheid in Retranchement is altijd mooi en ingetogen. Maar dit jaar was alles meer beperkt en ging de plechtigheid veel vroeger door. Toch nog wat sfeerbeelden van de wandelaars die uit de richting Retranchement kwamen en via de Hazegrasstraat( Oosthoek) Knokke binnenkwamen.

Ik ben dan doorgereden naar Retranchement waar de plechtigheid al afgelopen was. Door de spreiding van de herdenkingen was alles wat vroeger dan andere jaren zoals ik hoger al vermeldde.

Eind oktober 1944 bereikte The Royal Canadian Engineers Regiment onder leiding van Sgt. J. L. Hickman het afwateringskanaal bij Retranchement. Tijdens het monteren van de destijds befaamde Bailey -bruggen over het kanaal raakte Sgt. Hickman op 31 oktober 1944 dodelijk gewond. Ter herinnering aan hem en zijn mede-kameraden draagt de huidige brug sedert 30 oktober 1986 zijn naam.

Knokke en Heist werden respectievelijk op 1 en 2 november 1944 als laatste Belgische gemeenten bevrijd. In het For Freedom museum ( klik) in de deelgemeente Ramskapelle wordt deze passage uitgebeeld.
Deze bevrijding waarvan ik toen de draagwijdte niet besefte is één van de weinige herinneringen die ik zelf had aan de tweede wereldoorlog .
Ik zag samen met mijn ouders en tal van mensen hoe de tanks met de Canadese soldaten richting Maldegem reden en sigaretten, chocolade, appelsienen en bananen uitdeelden. Dit fruit was mijn eerste kennismaking ermee.

Nog een terugblik op de mars van 2019 ( klik) en op het For Freedom museum ( klik )

Springtij

Even tussendoor:

Een kort filmpje over springtij vandaag in Cadzand (nl) . Ik heb het water nog nooit zo hoog het strand zien opkomen en de wind was zo hevig dat ik moeite had om mijn evenwicht te houden zodat het filmpje niet teveel zou “bibberen”. Er is daar altijd een heel breed strand . Vandaag kwam het water tot aan het strandpaviljoen ” De Piraat”. Wat moet dat worden als springtij samen zou gaan met een zware storm !

Het winteruur

Gaat de overheid nu eindelijk eens beslissen welk uur ze gaan kiezen : het zomer -of het winteruur. De meningen zijn zo uiteenlopend maar het is toch de hoogste tijd dat we afraken van dat verzetten voor- en achteruit van de klok. Persoonlijk heb ik liever het winteruur. Ik voel me daar onmiddellijk mee op mijn gemak. Bij het zomeruur moet ik me fysisch toch aanpassen. Een discussie wil ik hier niet over voeren.

Nu is het zo dat mijn vriendin en ik “verplicht” zijn om na de middag wat vroeger op stap te gaan, willen we vòòr het donker wordt thuis zijn. Deze week gingen we nog eens wandelen op de wallen in Sluis . We vonden dat er aan zee teveel wind was en om naar een bos rond Brugge te rijden , dan zou het zeker donker zijn voor we weer thuis waren.

Tja, we zijn het nog niet gewoon om wat vroeger te vertrekken.

Toen we naar Sluis reden scheen de zon volop en blijgezind wandelden we op een stuk van de wallen. De paar wandelaars die we kruisten bleken net zo blij met het goeie weer want iedereen zei ‘goede dag ‘ . Leuk toch !

Veel foto’s maakte ik niet want dit wandelingetje deden we al verschillende keren. Maar die Langhorns mochten toch nog eens op de foto. Ze genoten blijkbaar van het zonnetje.
Halverwege de wandeling kan je die afbreken door via een trap met twee hekken tussenin zodat de runderen wel op de helling kunnen doorwandelen maar niet kunnen ontsnappen.



Via een smal paadje met oude knotwilgen bereikten we weer de kern van het stadje. We deden eerst nog een paar boodschappen en gingen daarna een koffietje ( ik thee)drinken ; We vroegen aan de uitbaatster één portie poffertjes. We vonden het al wat laat om er elk een portie te eten. Zonder vragen kregen we het bordje met poffertjes en… voor elk een bestek. Lief hé. Het was ook de eerste keer niet dat we daar binnenstapten.

Toen we de tearoom buiten stapten bleek de avond al ingevallen en het was pas 17.15 uur.
We werden getrakteerd op een mooi schouwspel: de kerstverlichting brandde al in de twee centrum straten en de molen van Sluis was prachtig verlicht. Het was nog geen sluitingstijd voor de winkels maar het was er al verlaten en het was er ook erg stil. Wat een verschil met een paar uur ervoor.

Familie tijdens het herfstverlof…

…dat is samen genieten van een mooie zonsondergang op het strand in Cadzand (nl).
Het Luxemburgse nichtje was met dochter en kleinzoon opnieuw voor een weekje in het vakantiedomein Roompot in Cadzand.
Gezonde lucht voor de kleine Leo en profiteren deed hij. Het weer viel tot nu toe best mee. De regen was er met tussenpozen ,de zon vulde de rest van de dag op.

Zij verblijven elke keer in een vakantiewoning in Cadzand ook deze keer. Zij willen er het maximum uithalen vooral voor de kleine jongen , dus reed ik zelf naar Cadzand op een namiddag .We bleven gespaard van regen en konden genieten van de zon en tevens van een prachtige zonsondergang en…de wind namen we er maar bij!

…dat is chatten en mooie foto’s ontvangen van de zoon die met vrouw en jongste zoon in Venetië zit en geweldig veel geluk heeft met het weer. Venetië was ook de stad waar mijn schoolvriendinnen en ik naar toe zouden reizen toen corona roet in het eten gooide. Het is er tot nu toe niet meer van gekomen.

…dat is videochatten met de Cedric( de oudste zoon van mijn zoon) die twee maanden stage loopt in het Universitair Ziekenhuis voor Moeder en Kind in Cochabamba( Bolivië ). Hij stuurde al veel foto’s op van zijn uitstappen tijdens de weekends oa van de zoutvelden in Uyuni en van de nationale parken en de woestijn

Ik kijk al uit naar al de verdere verhalen en foto’s….

Allerheiligen

Op een zonnige maar frisse namiddag fietste ik vorige week naar de parkbegraafplaats. Het is al een heel gedoe met die werken aan de Natiënlaan en ik moet nogal flink omrijden om daar te geraken met de auto. Daarom reed ik er met de e-bike naar toe omdat ik te voet of met de fiets de Natiënlaan kan oversteken. Ik vreesde ook een beetje dat ik moeilijk zou kunnen parkeren.
Overal zag je over de hele begraafplaats mensen wandelen met of zonder bloemen in hun armen. Uit veiligheidsoverwegingen zijn de bloemen en struiken rond al de ” tuinkamers” zo laag gesnoeid dat je overal vrij zicht heb. Jammer want het gaf je toch een gevoel dat je even alleen kon zijn met je geliefden die daar rusten. Maar blijkbaar vonden veel mensen het eng en heeft het gemeentebestuur alles zo kort mogelijk gesnoeid.

Ik ben eerst tot bij opa gegaan. Omdat er mensen stonden bij de honingraat waar ook opa is bijgezet heb ik even gewacht. Het is opvallend hoeveel perken er met honingraten zijn aangelegd. In die honingraten wordt de urne bijgezet.

Op andere plaatsen zijn er platte grafstenen waarin de urne wordt geplaatst, Maar ook nog grafzerken. De eenvormigheid van de zerken met een rugsteen is opvallend. Je mag gelijk welk materiaal gebruiken maar de afmetingen ervan zijn bepaald. Nergens zie je praalgraven en dat geeft toch een zekere rust aan deze parkbegraafplaats ( zoals dit kerkhof wordt genoemd)

Ik heb niet over het hele kerkhof gewandeld , enkel waar een paar bekenden , mijn broer en een oom begraven liggen. Het perk waar mijn ouders werden begraven is grotendeels leeg en met de tijd zal deze “kamer” volledig opgeruimd en herbestemd worden. Maar nu weet ik dat mijn ouders nog steeds begraven liggen( achter die zwarte zerk). Eén keer kon ik de concessie verlengen en daarna krijg je bericht dat de graven zullen geruimd worden. Ik ga hen daar nog elke keer groeten…

Waar één van die kamers ontruimd werd is nadien een plaats van bezinning gemaakt. Héél mooi! Achteraan op e foto zie je links een gebouwtje met een terras( foto helemaal onderaan dit log) en het rode gebouw is het funerarium.

Ik ben dan doorgewandeld naar de strooiweide. Omdat veel mensen na het uitstrooien van de as van een dierbare het gevoel hebben dat er geen plek meer is om hun dierbaren te herdenken heeft het gemeentebestuur 6  gedenkzuilen in arduin laten plaatsen. Op één van de  zuilen heeft de Brugse kunstenares Maud Bekaert de tekst “Zoveel meer dan een herinnering” gebeiteld. Op elke lege zijde van een zuil kunnen 75 naamplaatjes in blauwe hardsteen aangebracht worden van overledenen waarvan de as op de weide is uitgestrooid.

En als je even tot rust wil komen maar nog niet de parkbegraafplaats wilt verlaten is er een terras aangelegd naast een gebouwtje met oa sanitaire voorzieningen.