Als ik op sommige blogs zie hoe mooi de bossen zijn in de herfst en hoeveel paddenstoelen er worden gezien, dan bekruipt me het gevoel ” ik moet ook eens in een bos wandelen” . Ja ik heb hier ook wel een bos waar je kan in wandelen maar dat is een sparrenbos en daarenboven zijn de hoogteverschillen na de twee operaties een ramp voor mij. Super leuk voor kinderen die de paadjes maar al te graag op en af lopen. Ook vind je in zo’n bos weinig paddenstoelen en zeker geen variatie.

Dus dat betekent dat ik het elders moet zoeken en zo combineerde ik met twee vriendinnen een etentje in de bistro van Zevenkerken met een wandeling in een prachtig loofbos.

Op het einde van een lange dreef omzoomd met bomen kom je aan de abdijkerk van Zevenkerken en aan de school die eraan verbonden is.
De neoromaans-Byzantijnse abdijkerk uit 1899-1902 huisvest zeven kerken of kapellen in verschillende stijlen, die herinneren aan de zeven grote basilieken van Rome. Het gaat, binnen hetzelfde gebouw, om twee tegenover elkaar liggende kerken en vijf kapellen. Deze keer zijn we niet de mooie abdij binnengegaan met de zeven torens die verschillende godsdiensten symboliseren( zo is mij verteld geworden ) want de bedoeling was om een wandeling te maken in het bos dat eraan paalt.
Ik heb deze keer wel even gegluurd tussen de haag naar een klein kerkhof waar de geestelijken begraven liggen. En daarna zijn we het mooie verkleurende loofbos ingetrokken.

Het is geen groot bos maar het is er heerlijk wandelen in alle jaargetijden en zeker in de herfst . De bladeren bedekken het hele bos en je kan zo heerlijk scheppen in de bladeren. Zoals we vroegen als kind ook al deden. 🙂

Ik zocht paddenstoelen misschien waren we al aan de late kant maar heel veel heb ik er niet gevonden en de meeste waren dan nog aangevreten ook. Slakken? Ik moest me nogal stevig bukken om een paddenstoel op de foto te krijgen wat vriendin grappig vond! De foto’s zijn wel niet zo denderend maar ik kan nu tenminste zeggen dat ik in een bos paddenstoelen heb gezien 🙂

Maar vòòr we het bos introkken zijn we eerst gaan eten in de bistro gelegen halverwege de dreef . Die is gelegen in een grote weide vol fruitbomen en in de zomer kan je overal zitten waar je wil maar je moet zelf tafel en stoelen meenemen tot waar je wilt zitten.

De menu van de dag was coq au vin of scampi diabolique. Verder kon je ook gerechten kiezen die ze dagelijks hebben zoals vol au vent… Je hebt er een mooi zicht op de tuin/weide en als je geen koukleum bent mocht je ook nog buiten zitten.

Wegens corona was de verluchting in de bistro nogal fel en kregen we het allemaal koud . Je zou er zowaar een verkoudheid opdoen. Daarom deed de wandeling in het bos echt deugd en kregen onze handen en voeten het weer warm.

Hier een zicht op de dreef die naar de grote weg leidt. Er zijn twee grote parkeerplaatsen enigszins verborgen achter een haag ter hoogte van de bistro maar toch zijn er mensen die liever wild parkeren! Rechts op de foto zie je een stukje van de haag waar de parking achter ligt.

Op een zonnige maar frisse namiddag fietste ik vorige week naar de parkbegraafplaats. Het is al een heel gedoe met die werken aan de Natiënlaan en ik moet nogal flink omrijden om daar te geraken met de auto. Daarom reed ik er met de e-bike naar toe omdat ik te voet of met de fiets de Natiënlaan kan oversteken. Ik vreesde ook een beetje dat ik moeilijk zou kunnen parkeren.
Overal zag je over de hele begraafplaats mensen wandelen met of zonder bloemen in hun armen. Uit veiligheidsoverwegingen zijn de bloemen en struiken rond al de ” tuinkamers” zo laag gesnoeid dat je overal vrij zicht heb. Jammer want het gaf je toch een gevoel dat je even alleen kon zijn met je geliefden die daar rusten. Maar blijkbaar vonden veel mensen het eng en heeft het gemeentebestuur alles zo kort mogelijk gesnoeid.

Ik ben eerst tot bij opa gegaan. Omdat er mensen stonden bij de honingraat waar ook opa is bijgezet heb ik even gewacht. Het is opvallend hoeveel perken er met honingraten zijn aangelegd. In die honingraten wordt de urne bijgezet.

Op andere plaatsen zijn er platte grafstenen waarin de urne wordt geplaatst, Maar ook nog grafzerken. De eenvormigheid van de zerken met een rugsteen is opvallend. Je mag gelijk welk materiaal gebruiken maar de afmetingen ervan zijn bepaald. Nergens zie je praalgraven en dat geeft toch een zekere rust aan deze parkbegraafplaats ( zoals dit kerkhof wordt genoemd)

Ik heb niet over het hele kerkhof gewandeld , enkel waar een paar bekenden , mijn broer en een oom begraven liggen. Het perk waar mijn ouders werden begraven is grotendeels leeg en met de tijd zal deze “kamer” volledig opgeruimd en herbestemd worden. Maar nu weet ik dat mijn ouders nog steeds begraven liggen( achter die zwarte zerk). Eén keer kon ik de concessie verlengen en daarna krijg je bericht dat de graven zullen geruimd worden. Ik ga hen daar nog elke keer groeten…

Waar één van die kamers ontruimd werd is nadien een plaats van bezinning gemaakt. Héél mooi! Achteraan op e foto zie je links een gebouwtje met een terras( foto helemaal onderaan dit log) en het rode gebouw is het funerarium.

Ik ben dan doorgewandeld naar de strooiweide. Omdat veel mensen na het uitstrooien van de as van een dierbare het gevoel hebben dat er geen plek meer is om hun dierbaren te herdenken heeft het gemeentebestuur 6  gedenkzuilen in arduin laten plaatsen. Op één van de  zuilen heeft de Brugse kunstenares Maud Bekaert de tekst “Zoveel meer dan een herinnering” gebeiteld. Op elke lege zijde van een zuil kunnen 75 naamplaatjes in blauwe hardsteen aangebracht worden van overledenen waarvan de as op de weide is uitgestrooid.

En als je even tot rust wil komen maar nog niet de parkbegraafplaats wilt verlaten is er een terras aangelegd naast een gebouwtje met oa sanitaire voorzieningen.