Bouwwoede

Er is ook nog een andere bouwwoede in mijn omgeving : afbreken van huizen om er nadien een nieuwe te bouwen. Een woning van ongeveer 30 jaar oud werd op één dag tijd volledig afgebroken. Een gezin met drie kinderen heeft er gewoond en verliet het al jaren geleden om kleiner te gaan wonen. Andere bewoners kwamen en gingen en nu willen de nieuwe eigenaars een volledig nieuw huis bouwen.

Vrijdagavond laat hoorde ik een tijd lang enorm lawaai buiten . Ik dacht dat de buren iets aan het lossen waren  en gaf er verder geen aandacht aan.
Maar zaterdagochtend rond 7.30 uur werd ik gewekt door een geluid dat ik niet kon thuis brengen.  Zeker geen grasmachine en ook niet een machine om hout te zagen. Het leek eerder op ijzeren platen die met een dreun neergegooid werden. Ik kroop( bijna letterlijk want ik ben echt geen matinaal mens) uit mijn bed en trok het rolluik in mijn slaapkamer omhoog. Ik kon mijn ogen niet geloven. Daar stond een enorme bulldozer met grijparmen de muur van de woning twee huizen verder te bewerken.

Nu snapte ik dat de avond tevoren damplaten werden gelost en machinerie om dan ‘s morgens vroeg de beuk erin te slaan !
En het ging er  nogal heftig aan toe: draden en balken en boilers en chauffage elementen en poutrellen… Alles werd er uit gesleurd en op een camion geworpen. Dan volgden de muren die met grijparmen werden losgewrikt en eveneens op enorme camions werden gedropt.

Het was zaterdag mooi weer en ik ben het huis uit gevlucht om te ontsnappen aan dat vreselijke geluid. Ik ben gaan wandelen met een schoolvriendin in Brugge. Dat laat ik een volgende keer zien.
Vòòr het donker werd kwam ik weer thuis en kon zien dat het huis volledig was afgebroken. Zelfs de hoge dennen die als uit de voegen gegroeide afsluiting dienden waren afgerukt. Eén zielige boom midden in de tuin hadden ze laten staan.

Vandaag maandag is er de hele dag verder opgeruimd . Het was een aan en afrijden van enorme grote camions.  Morgen ga ik eens kijken en voeg er dan een laatste foto bij.

update 1.12.2020

Ik ben deze namiddag gaan kijken .Alles is netjes opgeruimd en de dennen zijn  gezaagd en liggen gestapeld. De werken voor een nieuwe woning kunnen beginnen ! Het voelt toch vreemd aan dat na al die jaren een woning op twee dagen tijd totaal verdwenen is . Alleen de herinnering bestaat nog.

de N49

Toen ik op wandel was in mijn eigen omgeving kwam ik uit op de Natiënlaan ,de grote invalsweg naar Knokke-Heist. Alle weekends is het erg druk in de voormiddag richting zee en in de namiddag richting binnenland.
Tijdens de zomermaanden is het voor de inwoners aan de rand van Knokke-Heist dikwijls een probleem om ergens te geraken in de gemeente zelf maar eveneens om er weg te geraken richting binnenland. Je went daar nooit aan want je moet dikwijls denken ” hoe rijd ik van hieruit( thuis) het best om niet te veel hinder te ondervinden. ” En dat is al lang zo. Toen opa nog leefde ( en hij is ondertussen al  8 jaar overleden ) geraakten we na een bezoek aan de dochter die toen in het centrum woonde met moeite terug thuis. We namen niet eens die fameuze Natiënlaan maar de oude verbindingsweg van Knokke naar Westkapelle. Wat een ritje van 5 minuten moest zijn werd er eentje van driekwartier. Veel chauffeurs hadden die alternatieve weg ontdekt om vlugger uit de stad weg te geraken ,maar ze vergaten dat ze weliswaar een paar km verder terug op de Natiënlaan kwamen . En er was nog een andere weg dwars door de polders die eveneens leidde naar datzelfde kruispunt. Ik woon aan de rand van het centrum en meestal gebruik ik de fiets maar nu mag het even niet na mijn operatie.

Dus ik kwam uit op de Natiënlaan waar ik de ondergaande zon nog mooi kon fotograferen.

Ik dacht nu ik hier toch ben laat ik maar dat stuk eens te voet doen tot aan de verkeerslichten en daar dan weer afdraaien naar huis toe. Ik zag al onmiddellijk een heleboel verkeersborden . De auto’s moeten tijdens de werkzaamheden heen en terug op één baanvak rijden . Om dan na een paar honderd meters terug op het juiste baanvak verder te mogen rijden.

Zolang het nog helder is lijkt het eenvoudig. Maar eenmaal de duisternis is ingevallen rijd ik daar toch met een klein hartje. Je merkt dat iedereen ook wat behoedzamer rijdt.

En hier kom je aan het kruispunt waar  grote werken een aanvang hebben genomen.
Er wordt nl een balkonrotonde gebouwd en die werken gaan meer dan één jaar duren. Verkeerslichten aan het kruispunt verdwijnen en voetgangers en fietsers gaan onderdoor kunnen en het autoverkeer bovengronds. Twee balkonrotondes op nog geen km van elkaar. Die eerste bezorgt al problemen bij druk verkeer wat gaat deze in de toekomst betekenen. Een druk kruispunt : naar het ziekenhuis, de parkbegraafplaats en het industrie terrein aan de ene kant en een verbindingsweg naar een grote woonwijk , naar Sluis en de oude verbindingsweg naar Knokke aan de andere kant. Elke dag ellenlange files op de spitsuren…en nu is het zoeken om op je werk of thuis te geraken.

Op een weekend werden er betonnen blokken gelegd zodat we niet meer over het kruispunt konden komen. Tot bij mij hoor ik de slagen van een  heimachine wat me doet terugdenken aan de werken indertijd aan de A11 waar het maandenlang het dagelijks lawaai was! Eenmaal de A11 af was en de hinder verleden tijd waren we die ongemakken als verkeershinder en omrijden vlug vergeten. Dan denk ik” ach al het ongemak wat we nu ondervinden zal ook wel vlug vergeten zijn als de werken zullen klaar zijn”. Of deze vernieuwing  een verbetering wordt moeten we afwachten

Zoals de auto op de onderste foto kunnen wij enkel richting Knokke rijden om dan halverwege op een tijdelijk aangelegde rotonde terug  richting binnenland te rijden. Er kan nog voor de optie gekozen worden om richting Sluis te rijden en dan af te draaien op de weg Sluis-Westkapelle. Een flinke omweg.

De gevolgen zijn in de omgeving van deze werken al zichtbaar: een grote meubelzaak is al vertrokken( de zaak zal minder goed te bereiken zijn ) ,verschillende villa’s zijn al verkocht of staan te koop( hebben een flink deel van hun tuin moeten afstaan).

Ik ben dan verder naar huis toe gewandeld waar de lichtjes van de kerstboom me verwelkomden!

wandelen in eigen omgeving

Naar het goede voorbeeld van een vriendin die dagelijks een wandeling maakt  nu ze na een val met haar fiets niet kan fietsen, deed ik zondag ook een wandeling in mijn buurt. Zij kan nu niet fietsen omdat ze haar schouder heeft gebroken en ik mag na mijn operatie tot nader orde van de arts niet fietsen. Dus is er wel een beetje een gelijkenis en we plannen om samen eens op wandel te gaan dan moet ik wel naar Brugge rijden want zij kan evenmin met de auto rijden.

Het was de voorbije zondag niet bepaald het ideale weer  om te wandelen , de  hele dag was het al aan het miezeren. Maar toen ik mezelf bijeenraapte en me klaarmaakte om eens naar buiten te gaan, bleek het gestopt met regenen en was het best aangenaam om te wandelen.  Ik kwam noch mens noch dier tegen, ik denk dat iedereen er tegenop zag om met zo’n weer buiten te lopen. Maar zoals ik al schreef, het was wonderbaarlijk plots gedaan met regenen en ik kreeg er werkelijk een wat positief gevoel door.

Ik kan van bij mij thuis alle richtingen uit en ik zette de pas er in. Niet zover van huis liep ik langs een driehoekig pleintje en herinnerde me dat de jongens samen met de andere kinderen uit de buurt( lang geleden waren veel jonge gezinnen met kinderen in de wijk komen wonen) tussen de bomen boomhutten hadden gemaakt met paletten. Er was toen veel meer ondergroei en het pleintje oogde niet zo kaal.
Maar zoals alle kinderen werden die boomhutten hele constructies en maakten ze er op dat driehoekig pleintje één groot kamp van. Gelukkig was het toen nog niet zo bewoond rondom het pleintje maar toch waren er mensen die de kinderen wegjoegen. Eigenlijk jammer want ze deden er niets verkeerd. Niet alle mensen hebben zo graag lawaaierige kinderen in hun buurt.

Ik draaide rechtsaf en keek over de hele lengte van deze dreef (alle straatnamen in de wijk eindigen op dreef: allemaal bloemen , planten en bomen namen)  tegen een witte afsluiting aan die betere tijden heeft gekend. Toen ik hier kwam wonen stond er een langgevelhoeve met opzij dwars erop  een heel grote schuur. De hoeve werd verkocht aan een politicus die de hele zaak restaureerde en in een gedeelte ervan een concierge woning maakte. Hij kocht ook nog een paar loten grond erbij zodat de hele straat aan één kant zijn eigendom was .

In die periode waren er daar regelmatig feestjes en elk jaar tijdens de zomermaanden was er een buitenfeest waarop de hele buurt werd uitgenodigd op een drink. Voor de kinderen kwam er een ijskar en of die succes had ! Toen kenden we enkel de ijskar die de weekends al klingelend in de buurt rondreed. Ik herinner me nog goed dat mijn kinderen al joelend naar huis kwamen gelopen” ma kom toch ook naar de boerderij  , de buren zijn daar ook”  Ik woonde nu niet echt in de onmiddellijke buurt  maar ik zou er ook welkom zijn geweest daar ben ik zeker van.
Dat jaarlijks zomerfeest herinneren de kinderen zich nog goed.

Later werd het hele domein verkocht en een bouwfirma ging er een 8 tal villawoningen met zwembad opzetten. Daar is nooit iets van terecht gekomen. Niemand die weet wat er is gebeurd. De reclamepanelen met foto’s van de villa’s zijn allang verdwenen en voor de veiligheid moest de eigenaar( wie die ook is) een hekken plaatsen aan de straat zijde.  Er zijn al veel planken gesneuveld en daarachter is het nu een en al wildernis.

De tuin waar ik 18 jaar lang heb op getuinierd paalt aan de achterzijde van dit domein. Daar was een grote vijver en we mochten er water uitputten om de moestuin te begieten. Ik heb daar menig emmertjes water uitgeput. De tuin situeerde zich achter de roestkleurige boom. En elk voorjaar heb ik bossen paaslelies geplukt die rond de vijver bloeiden. Ach daar deed ik niemand kwaad mee, want de boel was afgebroken en verlaten.

Het enige wat overgebleven is en dan nog in een lamentabele toestand is de inrijpoort . Tevens ook de enige ingang tot de vroegere boerderij.
En om naar de woning en de stallingen te gaan moest je door de grote schuur waar indertijd alle landbouw materiaal stond  en later  koets, grasmaaiers , auto’s.

Ik wandelde de straat uit en zag een mooie zonsondergang. Morgen vertel ik waar ik op uitkwam.

De zee

Gisteren was het ideaal weer om een wandeling te maken op het strand. De zon was er en er was praktisch geen wind. Ik reed  in de namiddag naar de Lekkerbek. Het verste punt waar je met de auto tot bij het strand  kan rijden. Wil je tot aan het Zwin wandelen dan moet je met de fiets verder rijden of te voet verder wandelen op de smalle zeedijk.. Tijdens de week kan je daar gemakkelijk je auto kwijt en heb je gewoon de helling op te stappen tot op de zeedijk.

Ondertussen was de zon verdwenen maar het was toch gewoonweg genieten van het strand ,de kabbelende zee en het zicht op de duinen. Het was geen helder weer en dan -vreemd genoeg- zie je dikwijls de hoge gebouwen in Vlissingen(nl) .
Het was eb en dan is het strand uitgestrekt en moet je een eind lopen tot aan de waterlijn.. Weinig wandelaars en zelfs weinig baasjes met hun hond  want daar mogen ze vrij lopen… de honden hé 🙂

Ik zag een paar vissers en ging kijken . Ze waren juist al hun materiaal aan het verzamelen. Eén man herkende ik . Ze waren allen afkomstig uit de gemeente en waren van ‘s morgens 10 uur aan het vissen. De vangst was niet denderend geweest en de man  die juist de laatste vis had binnengehaald toonde zijn vangst. “t Is maar een kleintje.”
Hun lijnen moeten ze van de rand van het water een 100 meter ver in zee werpen om vis te kunnen vangen. Het was toen 16 uur en ze sloten de dag af. Ik wenste hen nog een fijne avond toe.

Op het strand lagen enorm veel mosselen  en allerlei kleine oesters en krabben. Zelfs op de golfbrekers zaten veel mosselen op de rotsen. Toen ik nog klein was gingen veel mensen mosselen plukken op die golfbrekers. Later is dit wegens gevaar voor de volksgezondheid verboden

De golfbrekers waren glibberig door het zeewier. Ik ben maar een einde terug gewandeld tot waar de rotsen niet meer zo glibberig erbij lagen

De duinenrij naar het Zwin toe die indertijd bij de Sinterklaasstorm op 6.12.2013  fel zijn afgekalfd. Als je deze foto en de vorige foto naast elkaar zou leggen dan zie je een pracht van een roze lijn die de avond aankondigt;

En die roze lijn loopt verder door over de rustig deinende zee

In de verte zag ik het beeld staan van een menselijk figuur ,een kunstwerk van Gormley (klik) op het verste punt van een golfbreker. Het beeld is enkel bij eb helemaal te zien. Eén keer ben ik tot op een tiental meter  bij het beeld geraakt en dan nog moest ik op de rotsen in het water stappen om zover te geraken. Ik begrijp nu niet hoe ik dat toen gedurfd heb!  Er zat een meeuw op het hoofd van  het beeld,  die hoort wel niet bij het kunstwerk.

Een verlaten surfers Paradise. ‘s Zomers krioelt het hier van mensen die alle vormen van surfen leren en beoefenen.

Langs dit gebouwtje wandelen de meeste strandbezoekers  naar het strand en terug. Die dag zijn er blijkbaar al veel mensen langs gewandeld.

En vòòr de duisternis inviel reed ik door het bos terug naar huis. Je kunt hier in feite niet parkeren maar ik heb de auto gezet  dicht bij een rustbank aan de kant van de weg .

Het was echt genieten en het heeft me weer energie gegeven!

Wandeling in mijn wijk.

Ik moest deze week naar de apotheek. De apotheek is niet zover van mijn deur en toch neem ik meestal de auto omdat ik dat combineer met andere boodschappen doen. Deze keer deed ik het  te voet. Het was een zonnige voormiddag en ik koppelde er een wandelingetje aan vast . Ik wilde wel eens zien  waar die grote kraan stond die nu al een paar weken mijn uitzicht  vanuit mijn keukenraam bepaalt.

Ik wandelde na het bezoek aan de apotheek langs het brede fietspad richting Sluis. Een voetpad is er niet . Wellicht dacht het gemeentebestuur dat er op dit stuk weg geen wandelaars zouden lopen. Maar je ziet er van langsom meer en meer mensen wandelen . Er staan wel villa’s maar er zijn nog grote delen waar geen woningen staan en waar je een ruim zicht hebt op velden en weiden en in de verte  de kerktoren van Knokke ziet en ook een massa bouwkranen die het uitzicht bederven

Ik wandelde dus netjes aan de kant van het fietspad  langs een boomgaard waar stokoude fruitbomen staan.

Sommige bomen hebben veel dode takken en toch groeit er nog fruit aan nl appels.

Deze leiding is de oorzaak geweest dat de weg een tijdje was afgesloten en we enkel via de Natiënlaan naar Sluis konden rijden en dat de mensen komende van Cadzand een andere route moesten nemen. Want op het kruispunt werd een rotonde gemaakt. En dat allemaal naar aanleiding voor de aanleg van een grote rotonde op de Natiënlaan. Het is nog niet genoeg dat er een grote balkonrotonde is in Westkapelle die aansluit met de A11 . Nu wordt er een beetje Knokke waarts nog eentje gemaakt. De werken zijn gestart en we moeten nu al uitkijken hoe we moeten rijden en omrijden!! Die werken zullen langer  dan één jaar duren.

Een heel eind in de weide ( foto is door inzoemen niet zo scherp)zitten twee ooievaars op een daar geplaatste paal. Deze palen staan hier verspreid in het landschap. Op de meeste palen is er een nest gebouwd door de ooievaars.

Ik liep langs een leegstaande villa. De bewoners waren lieve mensen die hier na het pensioen van de man ( een zelfstandige schrijnwerker ) kwamen wonen. Ze hadden een gehandicapte zoon voor wie ik nog de nodige formaliteiten heb gedaan om financiële hulp te bekomen. Zouden deze mensen nog leven en wat is er van de zoon geworden ?

 

Een nieuwe villa op het  stukje grond waar ik samen met de eigenaar van de grond 18 jaar heb getuinierd. Het doet wel iets om daar waar ik jaren heb doorgebracht om aardappelen te telen ,en tomaten ,prei ,selder ,bonen …en nog zoveel meer te zaaien en te planten  en ook klein fruit als frambozen, aalbessen, braambessen, stekelbessen en aardbeien…
De kinderen en later de kleinkinderen  kwamen helpen en niet te vergeten de uren die ik er versleten heb met praatjes te slaan met buren en voorbijgangers wonende in de wijk. Mijn grote groententuin was een uitlaatklep voor mijn job die geestelijk veel van me vergde. Mooie herinneringen…

En de kraan heb ik gevonden  in een straat niet zover van waar ik woon. Het huis dat er stond is afgebroken en er wordt een nieuwe woning opgebouwd. De bewoners zijn gestorven. De man( vroeger een bakker)en zijn vrouw ( die meehielp in de bakkerij) zijn hier ook komen wonen toen ze op pensioen gingen. De man deed zijn dagelijkse wandelingetje in de wijk  steeds met zijn handen op zijn rug en altijd klaar om een babbeltje te slaan. In de straat zag ik een stukje trottoir vol met mos . Gevaarlijk glad !

‘t was een heerlijke wandeling vol herinneringen aan vroeger.  Zal ik zeker nog doen, want toen we een hond hadden deden we grote wandelingen in de omgeving.

Een afgesloten hoofdstuk

Vandaag definitief afscheid genomen van de… zomer !
Er kunnen nog mooie dagen komen maar we moeten ons geen illusies maken dat we nog zomermeubilair  nodig hebben of parasols. Een lichte tuintafel had ik al afgebroken en binnengezet in het tuinhuis maar dan meer uit voorzorg toen storm Odette hier rond raasde. De tuinstoelen had ik toen in elkaar geschoven want anders zouden die gegarandeerd door de tuin zijn gevlogen. De zware houten tuinstoelen heb ik al jaren terug aan de oudste zoon gegeven. Zowel opa als ikzelf hadden  moeite om die te verzetten. Daarom kochten we lichte tuinstoelen. De ligzetels waren niet zo zwaar en die hebben we gehouden.

De poetshulp was hier en samen hebben we in het tuinhuis alles netjes opgeborgen. De tuinkussens in de hoezen gestopt, de stoelen binnengezet. De ligstoelen eveneens. De zware tafel mag gerust buiten blijven staan die kan tegen een stootje.

De grasmachine werd  netjes met een zeil ingepakt . Moest het nog een periode droog blijven dan komt de tuinman wel even langs om het gras nog eens af te rijden. Zelf zal ik met dat karweitje nog moeten wachten tot volgend voorjaar.

Op de rekken is alles opgeborgen wat nodig is om de tuin te onderhouden van materiaal tot meststof, sproeimiddelen tegen onkruid en de verzorging van planten en bloemen en groenten.

De tuin gaat in winterslaap. Baasje niet die bereidt zich al voor op de volgende lente. Alleen maar kijken in catalogi om te zien wat er volgend jaar voor nieuws kan gezaaid worden of aangeplant.

Nog eens wandelen

Gisteren ,zaterdag, scheen de zon en omdat er voor de verdere dagen regen was voorspeld ging ik nog eens wandelen met mijn vriendin. Eerst wandelden we in de Steenbrugse bosjes maar namen een andere weg  en kwamen uit op een vroegere treinbedding  die nu dient als wandel en fietsroute..
De trein reed vroeger van Steenbrugge  over Donk en Sijsele tot in Maldegem waar er vroeger een verbinding was tot in Gent! Nu kan je op de verharde bedding fietsen en wandelen. Een héél mooie fietsroute die ik vroeger toen opa nog leefde heb gedaan. Gisteren waren er veel mensen die  wandelden en fietsten en zelfs een paar paarden wandelden in de berm. Meer weten over de vroegere spoorlijn dan  hier klikken .

 

We wandelden een ander stukje in de Steenbrugse bosjes waar de bomen al veel van hun mooie bladerdak kwijt waren  en  de ondergroei ook verminderd was zodat je bijna dwars door de bomen kon kijken.

Op de vroegere trein bedding was het redelijk druk. Ik heb een moment afgewacht dat het kalmer was om er een foto van te maken.

Op een splitsing van de weg kon je langs een dreef met bomen naar links of naar rechts. Naar links was terug naar de bewoonde wereld en naar rechts kon je richting  de Assebroekse Meersen ( wat we een tijdje geleden hadden gedaan). Naar de sompige weilanden . Dat hebben we niet gedaan deze keer want dat was te voet veel te ver.

De auto stond nl geparkeerd achter het  AZ St Lucas bijgevolg keerden we na een tijdje wandelen op onze stappen terug. De koffie gingen we bij haar thuis drinken vooraleer ik bij schemeravond terug naar huis reed.

Gelukkig zijn we gisteren gaan wandelen want vandaag heeft het de hele dag geregend!!
Er zal wel geen massa volk naar de kust zijn gekomen 😉

 

Licht in de duisternis

Ik weet  het ,ik weet het. Het is nog veel te vroeg. Maar ik heb geprofiteerd van het bezoek van een kleinzoon om het kerstgerief van de zolder te halen. En bijgevolg ook de namaakkerstboom. Hij heeft die in elkaar gestoken , de lichtjes erin gehangen en die ook helemaal versierd.
Er is nu licht in de sombere  dagen  waar het al zo vroeg donker wordt. Ook voor jonge mensen valt het allemaal zwaar . Geen contact met vrienden uit de klas, afstandsonderwijs, niet de favoriete sport kunnen beoefenen… Dan is een kerstboom optuigen bij oma  een mooie afwisseling.
En oma is ook blij met de afwisseling . Toch nog wat wachten met verder versieren tot Sinterklaas is gepasseerd.

 

 

11 November

Op 11 november herdenken we het einde van de Eerste Wereldoorlog. In België, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk en enkele andere Gemenebestlanden vinden er dan herdenkingsplechtigheden plaats om 11 uur ’s morgens.
Want het was op het elfde uur van de elfde dag van de elfde maand dat in 1918 de wapens zwegen.

Deze foto’s zijn genomen op het Kerkhof van Brugge.
Over het hele kerkhof zijn herdenkingsplaatsen voor de overledenen van beide Wereldoorlogen.

 

Belgische militairen

Soldaten van het Commonwealth

Omgebracht tijdens de oorlog.

Een eenzaam graf van een soldaat gestorven in de 1 wereldoorlog.

Oudstrijders gestorven na de oorlog

Een gedenksteen voor de gesneuvelde Duitse militairen van eerste Wereldoorlog

Mijn nieuwe huisgenoot

In het voorjaar heb ik Vlekje laten inslapen. Poes was 21 jaar geworden en kon de laatste week geen eten meer binnenkrijgen. Een paar maanden ervoor had de dierenarts na labo onderzoek  gezegd dat ze  kanker had en om te weten in welk orgaan moest ze geopereerd worden. Dat wilde ik niet op haar leeftijd. Ze heeft op comfortabele manier nog drie maanden verder geleefd . Toen was het op en heb ik haar laten inslapen

Ik had me voorgenomen geen poes meer in huis te halen. Maar zelfs toen Vlekje nog leefde kwam er dagelijks een jong poesje aan de deur en het ging niet eerder weg tot ze wat eten had gekregen. Zo ging het – nadat Vlekje er niet meer was – de hele zomer door. Na de zomer kwam ze al eens binnen in de keuken en liet zich aaien en op de duur kwam ze al eens piepen in de living.
De dagen werden kouder en de avonden langer en bij het inzetten van het winteruur vleide ze zich al eens neer op een tapijt in de keuken. Stiekem ging ze overdag  een dutje doen boven op mijn bed en kwam ze  tot mijn verrassing  tegen de avond naar beneden , vroeg eten en trok dan naar buiten want binnen blijven wilde ze niet.

Deze foto’s dateren van juni . Wanneer ik op het terras zat lag ze altijd wel ergens tussen de bloemen. Ze was speels maar liet zich niet aaien of oppakken.

Nu ligt ze op een dekentje in de zetel en maakt het zich erg gemakkelijk. Ze laat zich aaien en ik heb haar toch al kunnen bijbrengen dat ze niet met haar nagels moet klauwen als ze speels mijn hand beetneemt.

Ze is speels en gooit met pluchen beestjes in het rond. Ze rent ermee door het huis . Ik ren achter haar aan als ze aan de stoelen /zetels wil krabben. Ondertussen weet ze al dat dit niet mag en koerst weg als ze mijn kwade stem nog maar hoort. Zucht, ik wilde een krabpaal halen maar dat is geen dierenvoeding en mag dus momenteel niet verkocht worden. Ondertussen leer ik haar krabben aan een soort kokostapijt in de keuken. Ik ben zo’n jong geweld niet gewoon ,want vlekje was altijd een rustige poes.

Langzamerhand is ze hier ingetrokken en blijft ze  slapen op het dekbedje dat ik gebruikte voor Vlekje. Nu is het mijn huiskat geworden en gedraagt ze zich alsof ze hier al jaren woont! Als een echte huiskat overschouwt ze in de tuin alles . O wee de vogels en andere poezen!

Zelfs binnenshuis houdt ze de boel in de gaten:( momenteel is het een aan en afvliegen van merels die de bessen oppeuzelen van de vuurdoorn)

Tja ik had de meeste poezenspullen al weggegeven … gelukkig toch nog wat gehouden zoals een nog nieuwe slaapmand en een toiletbak.
Hoe moet ik haar nu noemen ? Ik zei al eens “turbientje” omdat ze zo rond kan koersen in de tuin. Nog wat nadenken.