Naar het goede voorbeeld van een vriendin die dagelijks een wandeling maakt  nu ze na een val met haar fiets niet kan fietsen, deed ik zondag ook een wandeling in mijn buurt. Zij kan nu niet fietsen omdat ze haar schouder heeft gebroken en ik mag na mijn operatie tot nader orde van de arts niet fietsen. Dus is er wel een beetje een gelijkenis en we plannen om samen eens op wandel te gaan dan moet ik wel naar Brugge rijden want zij kan evenmin met de auto rijden.

Het was de voorbije zondag niet bepaald het ideale weer  om te wandelen , de  hele dag was het al aan het miezeren. Maar toen ik mezelf bijeenraapte en me klaarmaakte om eens naar buiten te gaan, bleek het gestopt met regenen en was het best aangenaam om te wandelen.  Ik kwam noch mens noch dier tegen, ik denk dat iedereen er tegenop zag om met zo’n weer buiten te lopen. Maar zoals ik al schreef, het was wonderbaarlijk plots gedaan met regenen en ik kreeg er werkelijk een wat positief gevoel door.

Ik kan van bij mij thuis alle richtingen uit en ik zette de pas er in. Niet zover van huis liep ik langs een driehoekig pleintje en herinnerde me dat de jongens samen met de andere kinderen uit de buurt( lang geleden waren veel jonge gezinnen met kinderen in de wijk komen wonen) tussen de bomen boomhutten hadden gemaakt met paletten. Er was toen veel meer ondergroei en het pleintje oogde niet zo kaal.
Maar zoals alle kinderen werden die boomhutten hele constructies en maakten ze er op dat driehoekig pleintje één groot kamp van. Gelukkig was het toen nog niet zo bewoond rondom het pleintje maar toch waren er mensen die de kinderen wegjoegen. Eigenlijk jammer want ze deden er niets verkeerd. Niet alle mensen hebben zo graag lawaaierige kinderen in hun buurt.

Ik draaide rechtsaf en keek over de hele lengte van deze dreef (alle straatnamen in de wijk eindigen op dreef: allemaal bloemen , planten en bomen namen)  tegen een witte afsluiting aan die betere tijden heeft gekend. Toen ik hier kwam wonen stond er een langgevelhoeve met opzij dwars erop  een heel grote schuur. De hoeve werd verkocht aan een politicus die de hele zaak restaureerde en in een gedeelte ervan een concierge woning maakte. Hij kocht ook nog een paar loten grond erbij zodat de hele straat aan één kant zijn eigendom was .

In die periode waren er daar regelmatig feestjes en elk jaar tijdens de zomermaanden was er een buitenfeest waarop de hele buurt werd uitgenodigd op een drink. Voor de kinderen kwam er een ijskar en of die succes had ! Toen kenden we enkel de ijskar die de weekends al klingelend in de buurt rondreed. Ik herinner me nog goed dat mijn kinderen al joelend naar huis kwamen gelopen” ma kom toch ook naar de boerderij  , de buren zijn daar ook”  Ik woonde nu niet echt in de onmiddellijke buurt  maar ik zou er ook welkom zijn geweest daar ben ik zeker van.
Dat jaarlijks zomerfeest herinneren de kinderen zich nog goed.

Later werd het hele domein verkocht en een bouwfirma ging er een 8 tal villawoningen met zwembad opzetten. Daar is nooit iets van terecht gekomen. Niemand die weet wat er is gebeurd. De reclamepanelen met foto’s van de villa’s zijn allang verdwenen en voor de veiligheid moest de eigenaar( wie die ook is) een hekken plaatsen aan de straat zijde.  Er zijn al veel planken gesneuveld en daarachter is het nu een en al wildernis.

De tuin waar ik 18 jaar lang heb op getuinierd paalt aan de achterzijde van dit domein. Daar was een grote vijver en we mochten er water uitputten om de moestuin te begieten. Ik heb daar menig emmertjes water uitgeput. De tuin situeerde zich achter de roestkleurige boom. En elk voorjaar heb ik bossen paaslelies geplukt die rond de vijver bloeiden. Ach daar deed ik niemand kwaad mee, want de boel was afgebroken en verlaten.

Het enige wat overgebleven is en dan nog in een lamentabele toestand is de inrijpoort . Tevens ook de enige ingang tot de vroegere boerderij.
En om naar de woning en de stallingen te gaan moest je door de grote schuur waar indertijd alle landbouw materiaal stond  en later  koets, grasmaaiers , auto’s.

Ik wandelde de straat uit en zag een mooie zonsondergang. Morgen vertel ik waar ik op uitkwam.

Ik moest deze week naar de apotheek. De apotheek is niet zover van mijn deur en toch neem ik meestal de auto omdat ik dat combineer met andere boodschappen doen. Deze keer deed ik het  te voet. Het was een zonnige voormiddag en ik koppelde er een wandelingetje aan vast . Ik wilde wel eens zien  waar die grote kraan stond die nu al een paar weken mijn uitzicht  vanuit mijn keukenraam bepaalt.

Ik wandelde na het bezoek aan de apotheek langs het brede fietspad richting Sluis. Een voetpad is er niet . Wellicht dacht het gemeentebestuur dat er op dit stuk weg geen wandelaars zouden lopen. Maar je ziet er van langsom meer en meer mensen wandelen . Er staan wel villa’s maar er zijn nog grote delen waar geen woningen staan en waar je een ruim zicht hebt op velden en weiden en in de verte  de kerktoren van Knokke ziet en ook een massa bouwkranen die het uitzicht bederven

Ik wandelde dus netjes aan de kant van het fietspad  langs een boomgaard waar stokoude fruitbomen staan.

Sommige bomen hebben veel dode takken en toch groeit er nog fruit aan nl appels.

Deze leiding is de oorzaak geweest dat de weg een tijdje was afgesloten en we enkel via de Natiënlaan naar Sluis konden rijden en dat de mensen komende van Cadzand een andere route moesten nemen. Want op het kruispunt werd een rotonde gemaakt. En dat allemaal naar aanleiding voor de aanleg van een grote rotonde op de Natiënlaan. Het is nog niet genoeg dat er een grote balkonrotonde is in Westkapelle die aansluit met de A11 . Nu wordt er een beetje Knokke waarts nog eentje gemaakt. De werken zijn gestart en we moeten nu al uitkijken hoe we moeten rijden en omrijden!! Die werken zullen langer  dan één jaar duren.

Een heel eind in de weide ( foto is door inzoemen niet zo scherp)zitten twee ooievaars op een daar geplaatste paal. Deze palen staan hier verspreid in het landschap. Op de meeste palen is er een nest gebouwd door de ooievaars.

Ik liep langs een leegstaande villa. De bewoners waren lieve mensen die hier na het pensioen van de man ( een zelfstandige schrijnwerker ) kwamen wonen. Ze hadden een gehandicapte zoon voor wie ik nog de nodige formaliteiten heb gedaan om financiële hulp te bekomen. Zouden deze mensen nog leven en wat is er van de zoon geworden ?

Een nieuwe villa op het  stukje grond waar ik samen met de eigenaar van de grond 18 jaar heb getuinierd. Het doet wel iets om daar waar ik jaren heb doorgebracht om aardappelen te telen ,en tomaten ,prei ,selder ,bonen …en nog zoveel meer te zaaien en te planten  en ook klein fruit als frambozen, aalbessen, braambessen, stekelbessen en aardbeien…
De kinderen en later de kleinkinderen  kwamen helpen en niet te vergeten de uren die ik er versleten heb met praatjes te slaan met buren en voorbijgangers wonende in de wijk. Mijn grote groententuin was een uitlaatklep voor mijn job die geestelijk veel van me vergde. Mooie herinneringen…

En de kraan heb ik gevonden  in een straat niet zover van waar ik woon. Het huis dat er stond is afgebroken en er wordt een nieuwe woning opgebouwd. De bewoners zijn gestorven. De man( vroeger een bakker)en zijn vrouw ( die meehielp in de bakkerij) zijn hier ook komen wonen toen ze op pensioen gingen. De man deed zijn dagelijkse wandelingetje in de wijk  steeds met zijn handen op zijn rug en altijd klaar om een babbeltje te slaan. In de straat zag ik een stukje trottoir vol met mos . Gevaarlijk glad !

‘t was een heerlijke wandeling vol herinneringen aan vroeger.  Zal ik zeker nog doen, want toen we een hond hadden deden we grote wandelingen in de omgeving.