Mijn tuin is een verhaal van een pril begin tot een volwassen heden. Als ik erin rondloop dan herinner ik me hoe die bloemen en planten hier zijn gekomen. Er hangen dikwijls verhalen aan vast.
Ik zal er enkele uitlichten:

Toen we de grond kochten om er een paar jaar later op te bouwen noemde de straat Manitobalaan. Bijster mooi vond ik het niet maar ja straatnamen benoem je zelf niet. Jaren later moest dochterlief een les leren en het ging oa over Manitoba ,de graanschuur van Canada. Ik vertelde haar toen dat de oorspronkelijke naam van de straat waar we woonden zo noemde, want door de fusie van vier deelgemeenten werd een andere naam aan onze straat gegeven omdat er in de deelgemeente Heist een Manitobaplein was . Daar woonden meer mensen dan in onze korte straat en het was gebruikelijk dat de naam behouden werd waar er meer inwoners woonden.
Wij kregen een andere naam en gezien het een nieuwe wijk was met heel wat nieuwe straten werd gekozen voor bloemen en bomennamen. Onze straat kreeg de bloemennaam Jasmijn. Zoals zovele mensen worden nogal dikwijls jasmijnen en seringen met elkaar verward. We kochten zogenaamd een  jasmijn als eerste struik/boom om in onze tuin te planten en wij niet alleen  in deze straat. Al de buren hebben een jasmijn in  hun tuin. Wat bleek al die jasmijnen struiken in de straat waren in feite seringen. Maar kom wie valt daar nu over,het was de intentie die telde hé !

De oorspronkelijke jasmijn(sering)  is er niet meer . Maar een uitloper van de allereerste staat nog in de tuin!

Een bevriend echtpaar van mijn ouders gaven me als welkomst cadeau in het nieuwe huis een ouderwetse rode pioen. Ik moest beloven dat ik goed voor deze bloem zou zorgen en gaven instructies hoe ik die blijvend moest verjongen. Het waren zo’n lieve mensen dat ik dat graag beloofde. Heden heb ik op verschillende plaatsen in de tuin een mooie struik staan. Met een pioen moet je wat geduld hebben en na enkele jaren bloeit die overdadig.

Van mijn broer kreeg ik een zalmkleurige en een roze pioen ( de kleuren zijn met de jaren bleker geworden) Mijn broer is op jonge leeftijd gestorven maar hij leeft verder in deze mooie pioenen en hij zou wat fier zijn moest hij die uitbundige bloei kunnen zien.

Toen we hier pas woonden kreeg ik van mijn moeder een  bloem die je  vroeger in alle voortuintjes zag staan.
Een gemakkelijke plant  als die maar in de zon staat en  die ook lang bloeit en een heerlijke geur verspreidt. Zij noemde ze “groveliers”.(=muurbloem). Jarenlang  groeiden en bloeiden ze langs één gevel van het huis. Toen bleven ze na een strenge winter weg. Een paar jaar geleden zag ik in een tuincenter muurbloemen. Ik heb er een paar potten gekocht en met wat geduld heb ik nu terug overal in de tuin “groveliers” staan. Dit jaar bloeiden ze erg vroeg en is hun bloei nu zachtjesaan aan het verminderen.

Er komt nog een vervolg 🙂

…Je ziet hoe het begon en hoe de tuin  verandert met de jaren tot het eindelijk een  tuin wordt zoals je het in gedachten had.
Er wordt geplant en verplant en weer verwijderd. Er worden ideetjes geprobeerd en uitgewerkt. Er worden successen geboekt en tegenslagen geïncasseerd. Je krijgt , ruilt en  koopt plantjes.

Opa en ik wilden geen tuin met tierelantijntjes. Niet een perkje van dit en iets verder een perkje van dat en op de achtergrond dan wat struiken die hoger waren. Ik wilde een “boerentuin” waar planten groeiden en er zich lekker voelden en als die een jaar later een meter verder weer bovenkwamen mochten blijven staan.
Opa wilde dan liever veel bomen en grote struiken. Hij vergat dat we op een afgebakend perceel gebouwd hadden en dat het hier niet zo uitgestrekt was zoals in zijn geboortestreek in Luxemburg.  Zijn zus bv woonde op een stuk grond met bomen en struiken en rotsen waar er behalve haar eigen woning later vier villa’s werden opgebouwd. Met ouder worden kon ze het onderhoud niet meer aan .

Op een bepaald ogenblik stonden er hier zoveel bomen dat het leek of we  in een bos woonden. Uiteindelijk werden er veel bomen gekapt ten eerste omdat die te groot werden en ten tweede omdat de takken op de dakpannen zwiepten als het stormde.
Leuk was  wel dat er gedurende de zomermaanden verschillende hangmatten tussen de bomen hingen. Tijdens de hitte van het fameuze jaar 1976 waarin het weken na elkaar zo warm was,  heb ik meerdere malen in zo’n hangmat (waar ik voor het comfort een tuinzetelkussen inlegde) geslapen. De kinderen sliepen zelfs in een tent in de tuin want de hitte zat binnenshuis ! De airco’s die toen verkocht werden brachten geen soelaas alleen kreeg je er verkoudheden van!

Als omheining was  opa begonnen met traag groeiende cipressen die  na relatieve korte tijd afstierven omdat die soort niet tegen de zilte zeelucht kon. Samen met een collega gingen ze kleine sparren halen bij een privaat persoon die naast zijn woning een honderdtal kleine sparren staan had. Die verkocht hij aan een prijsje omdat hij het stuk grond voor iets anders wilde gebruiken. Alleen wisten opa en de collega niet dat zo’n bomen jaarlijks rondom moesten losgespit worden voor een betere beworteling. En dat was niet gedaan. De sparren overleefden het niet.
De moed werd niet opgegeven en beiden trokken er weer op uit  : een hele rij abelen werden aangeplant. Die collega woonde in de abelendreef en vond het wel een leuk idee om die boom aan te planten.  Opa sprong mee op de kar en zo kregen we een hele rij jonge abelen. Die deden het uitstekend en het was ook een mooie boom maar… het is boom met broze takken en gezien er aan de kust dikwijls veel wind is lag de tuin na iedere storm vol met gebroken takken en meerdere bomen sneuvelden. Eén boom bleef voor het tuinhuis staan, een lage abeel  met veel stevige takken .Jaren de speelboom van de kinderen.
Uiteindelijk werd  na de cipressen, de sparren en de abelen als omheining rondom een laurierhaag geplant , die heeft tot nu de tijd doorstaan!
Dan vergeet ik nog de fruitbomen die er werden aangeplant : een pruimelaar, perelaar en een appelboom. Die jonge boompjes hebben eens een stormachtige winter niet overleefd. En dan vergeet ik nog de twee treurwilgen vooraan en achteraan. Daar wordt niet aangeraakt behalve om de vijf jaar een serieuze snoeibeurt. Bij veel buren in de straat staat er in hun tuin een treurwilg en ook zij behouden die machtige bomen.

Waren wij de enige die zoveel bomen hebben geplant? Wel nee, onze achterbuur had zoveel sparren geplant dat het leek of we uitzicht hadden op een sparrenbos! Tot onze spijt heeft hij ze na vele jaren allemaal omgezaagd. Ze werden te groot en gezien het wortelgestel van sparren niet diep zit is het gevaar van omvallen bij storm te groot. Maar ook onze overburen hadden veel sparren geplant en verder in de straat stonden en staan er ook zoveel sparren en andere bomen. Ze noemden onze straat wel eens “die straat waar er zoveel bomen staan. ”

Behalve bomen kwamen er ook veel bloemen in de tuin. Hoe die hier allemaal gekomen zijn vertel ik in een ander logje.