Tuin herinneringen

Mijn tuin is een verhaal van een pril begin tot een volwassen heden. Als ik erin rondloop dan herinner ik me hoe die bloemen en planten hier zijn gekomen. Er hangen dikwijls verhalen aan vast.
Ik zal er enkele uitlichten:

Toen we de grond kochten om er een paar jaar later op te bouwen noemde de straat Manitobalaan. Bijster mooi vond ik het niet maar ja straatnamen benoem je zelf niet. Jaren later moest dochterlief een les leren en het ging oa over Manitoba ,de graanschuur van Canada. Ik vertelde haar toen dat de oorspronkelijke naam van de straat waar we woonden zo noemde, want door de fusie van vier deelgemeenten werd een andere naam aan onze straat gegeven omdat er in de deelgemeente Heist een Manitobaplein was . Daar woonden meer mensen dan in onze korte straat en het was gebruikelijk dat de naam behouden werd waar er meer inwoners woonden.
Wij kregen een andere naam en gezien het een nieuwe wijk was met heel wat nieuwe straten werd gekozen voor bloemen en bomennamen. Onze straat kreeg de bloemennaam Jasmijn. Zoals zovele mensen worden nogal dikwijls jasmijnen en seringen met elkaar verward. We kochten zogenaamd een  jasmijn als eerste struik/boom om in onze tuin te planten en wij niet alleen  in deze straat. Al de buren hebben een jasmijn in  hun tuin. Wat bleek al die jasmijnen struiken in de straat waren in feite seringen. Maar kom wie valt daar nu over,het was de intentie die telde hé !

De oorspronkelijke jasmijn(sering)  is er niet meer . Maar een uitloper van de allereerste staat nog in de tuin!

Een bevriend echtpaar van mijn ouders gaven me als welkomst cadeau in het nieuwe huis een ouderwetse rode pioen. Ik moest beloven dat ik goed voor deze bloem zou zorgen en gaven instructies hoe ik die blijvend moest verjongen. Het waren zo’n lieve mensen dat ik dat graag beloofde. Heden heb ik op verschillende plaatsen in de tuin een mooie struik staan. Met een pioen moet je wat geduld hebben en na enkele jaren bloeit die overdadig.

Van mijn broer kreeg ik een zalmkleurige en een roze pioen ( de kleuren zijn met de jaren bleker geworden) Mijn broer is op jonge leeftijd gestorven maar hij leeft verder in deze mooie pioenen en hij zou wat fier zijn moest hij die uitbundige bloei kunnen zien.

Toen we hier pas woonden kreeg ik van mijn moeder een  bloem die je  vroeger in alle voortuintjes zag staan.
Een gemakkelijke plant  als die maar in de zon staat en  die ook lang bloeit en een heerlijke geur verspreidt. Zij noemde ze “groveliers”.(=muurbloem). Jarenlang  groeiden en bloeiden ze langs één gevel van het huis. Toen bleven ze na een strenge winter weg. Een paar jaar geleden zag ik in een tuincenter muurbloemen. Ik heb er een paar potten gekocht en met wat geduld heb ik nu terug overal in de tuin “groveliers” staan. Dit jaar bloeiden ze erg vroeg en is hun bloei nu zachtjesaan aan het verminderen.

Er komt nog een vervolg 🙂

 

Een tuin is als een fotoalbum…

…Je ziet hoe het begon en hoe de tuin  verandert met de jaren tot het eindelijk een  tuin wordt zoals je het in gedachten had.
Er wordt geplant en verplant en weer verwijderd. Er worden ideetjes geprobeerd en uitgewerkt. Er worden successen geboekt en tegenslagen geïncasseerd. Je krijgt , ruilt en  koopt plantjes.

Opa en ik wilden geen tuin met tierelantijntjes. Niet een perkje van dit en iets verder een perkje van dat en op de achtergrond dan wat struiken die hoger waren. Ik wilde een “boerentuin” waar planten groeiden en er zich lekker voelden en als die een jaar later een meter verder weer bovenkwamen mochten blijven staan.
Opa wilde dan liever veel bomen en grote struiken. Hij vergat dat we op een afgebakend perceel gebouwd hadden en dat het hier niet zo uitgestrekt was zoals in zijn geboortestreek in Luxemburg.  Zijn zus bv woonde op een stuk grond met bomen en struiken en rotsen waar er behalve haar eigen woning later vier villa’s werden opgebouwd. Met ouder worden kon ze het onderhoud niet meer aan .

Op een bepaald ogenblik stonden er hier zoveel bomen dat het leek of we  in een bos woonden. Uiteindelijk werden er veel bomen gekapt ten eerste omdat die te groot werden en ten tweede omdat de takken op de dakpannen zwiepten als het stormde.
Leuk was  wel dat er gedurende de zomermaanden verschillende hangmatten tussen de bomen hingen. Tijdens de hitte van het fameuze jaar 1976 waarin het weken na elkaar zo warm was,  heb ik meerdere malen in zo’n hangmat (waar ik voor het comfort een tuinzetelkussen inlegde) geslapen. De kinderen sliepen zelfs in een tent in de tuin want de hitte zat binnenshuis ! De airco’s die toen verkocht werden brachten geen soelaas alleen kreeg je er verkoudheden van!

Als omheining was  opa begonnen met traag groeiende cipressen die  na relatieve korte tijd afstierven omdat die soort niet tegen de zilte zeelucht kon. Samen met een collega gingen ze kleine sparren halen bij een privaat persoon die naast zijn woning een honderdtal kleine sparren staan had. Die verkocht hij aan een prijsje omdat hij het stuk grond voor iets anders wilde gebruiken. Alleen wisten opa en de collega niet dat zo’n bomen jaarlijks rondom moesten losgespit worden voor een betere beworteling. En dat was niet gedaan. De sparren overleefden het niet.
De moed werd niet opgegeven en beiden trokken er weer op uit  : een hele rij abelen werden aangeplant. Die collega woonde in de abelendreef en vond het wel een leuk idee om die boom aan te planten.  Opa sprong mee op de kar en zo kregen we een hele rij jonge abelen. Die deden het uitstekend en het was ook een mooie boom maar… het is boom met broze takken en gezien er aan de kust dikwijls veel wind is lag de tuin na iedere storm vol met gebroken takken en meerdere bomen sneuvelden. Eén boom bleef voor het tuinhuis staan, een lage abeel  met veel stevige takken .Jaren de speelboom van de kinderen.
Uiteindelijk werd  na de cipressen, de sparren en de abelen als omheining rondom een laurierhaag geplant , die heeft tot nu de tijd doorstaan!
Dan vergeet ik nog de fruitbomen die er werden aangeplant : een pruimelaar, perelaar en een appelboom. Die jonge boompjes hebben eens een stormachtige winter niet overleefd. En dan vergeet ik nog de twee treurwilgen vooraan en achteraan. Daar wordt niet aangeraakt behalve om de vijf jaar een serieuze snoeibeurt. Bij veel buren in de straat staat er in hun tuin een treurwilg en ook zij behouden die machtige bomen.

Waren wij de enige die zoveel bomen hebben geplant? Wel nee, onze achterbuur had zoveel sparren geplant dat het leek of we uitzicht hadden op een sparrenbos! Tot onze spijt heeft hij ze na vele jaren allemaal omgezaagd. Ze werden te groot en gezien het wortelgestel van sparren niet diep zit is het gevaar van omvallen bij storm te groot. Maar ook onze overburen hadden veel sparren geplant en verder in de straat stonden en staan er ook zoveel sparren en andere bomen. Ze noemden onze straat wel eens “die straat waar er zoveel bomen staan. ”

Behalve bomen kwamen er ook veel bloemen in de tuin. Hoe die hier allemaal gekomen zijn vertel ik in een ander logje.

fietstocht

Het was op Hemelvaart uitzonderijk warm weer. Nogal een verschil met de dag erop. Ik ben met dochterlief in haar omgeving Middelburg (B) gaan fietsen. Zij en de zoon horen tot mijn bubbel. Het was zo warm ( 33° op haar terras en dan nog in de schaduw)  dat we tot een stukje in de namiddag hebben gewacht om te starten voor een twee uur durende fietstocht. Het was heerlijk fietsen onder de bomen langs de Blinker( het Leopoldkanaal).
We fietsten er niet alleen. Ik geloof dat iedereen die een fiets heeft die uit zijn bergplaats had gehaald. Maar er was wel plaats genoeg om afstand te kunnen houden en het waren allemaal rustige fietsers. Geen koerstoestanden!

 

Na een eind fietsen langs het kanaal kwamen we aan een baileybrug de Lievebrug genoemd.

“Lievebrug over het Leopoldkanaal. Beschermd als monument bij Ministerieel Besluit van 9 juni 2004. In het najaar van 1944 bevrijdden de Canadezen in de Slag bij het Leopoldkanaal de gemeenten ten zuiden van het Leopoldkanaal. Op 6 oktober begonnen de soldaten van het 7de Canadese Infanteriedivisie de constructie van een “Bailey-bridge” over het Leopoldkanaal tussen Maldegem en Sint-Laureins. Een paar dagen later staken bij de eerste fase van de “Switchback Operation” de Canadezen het kanaal over. Ongeveer 200 gesneuvelde Canadezen werden eerst begraven op een noodkerkhof aan de Aardenburgkalseide in Maldegem. In 1945 werd het Canadees oorlogskerkhof in Adegem geopend. Er rusten 1145 gesneuvelden waaronder 844 Canadezen.”

Aan de kant van de weg staat een herdenkingspaneel . Op deze plaats en ook elders langs dit kanaal is er tegen het einde van de oorlog enorm gevochten en zijn vele  burgers en soldaten  gesneuveld….

…met aan de ene kant een tekst van Paul De Wispelaere ° in Assebroek 1928 en overleden in Maldegem 2.12.2016. Een bekende auteur en Hoogleraar Nederlandse literatuur…

…en aan de andere kant een tekst van Peter Theunynck  een Belgisch dichter en schrijver geboren in Eeklo in 1960 . Hij woont en werkt in Antwerpen.

Een moment van bezinning – de ouders van mijn moeder zijn in de bombardementen in deze oktobermaand maar dan rond Sluis (NL)beiden gestorven.
We stapten op de fiets en vervolgden onze rit tot we een afslag zagen die ons recht naar een boerderij bracht waar ze hoeve ijs verkochten( de oranjewegwijzer)!

In de schaduw aan de kant van de weg zagen we véél mensen een ijsje smullen! De boerderij heeft anders een erf ingericht met tafels en stoelen en parasols. Niets van dat alles. Ik heb maar geen foto genomen van al de mensen die aan de overkant van de weg in de schaduw van een hoge haag bij hun fiets stonden om hun ijsje te eten! ( kwestie van privacy, maar het was wel een foto waard geweest  🙂 )

Toen we in St Laureins kwamen dachten we het slim aan boord te leggen door aan de andere kant van het kanaal terug te fietsen. Dat hadden we wel verkeerd ingeschat. Het was een aarden weg met sporen van een tractor en helemaal niet zo comfortabel om te fietsen en zeker niet met mijn elektrische fiets. Dan maar te voet verder gewandeld tot aan de Baileybrug die we overstaken om dan verder te fietsen op een “normale” weg !!

Die andere kant zag er wel romantisch uit! Wat verderop begonnen echter de putten en bulten.

Op de terugweg kwamen we langs het kanaal ook nog een aantal bunkers tegen die een grote rol gespeeld hebben bij de bevrijding van deze streek ,maar we zijn niet meer afgestapt van onze fietsen.
We waren een beetje moe 🙂

 

Hemelvaart 2020

Het wordt geen dag zoals andere jaren.
Alle grote evenementen die elk jaar
op deze datum plaatsvinden

gaan niet door omwille van het Coronavirus.

Maar laat ons genieten van het mooie weer
en kijken hoe de natuur ons verwend .
En liefdevol denken  aan hen
die we even niet dicht bij ons hebben.

Een dag met een gouden randje!

Zondag een hemels mooie dag met helder blauwe lucht en  dartele overwegend witte wolken , die het uitzicht aan de hemel telkens deden veranderen.

 

Voor mij was het letterlijk een rustdag. Even stoppen met schilderen. Ik was tevreden wat ik de voorbije week bereikt had. Ondertussen hangen er al vier luiken terug op hun plaats. Zoon heeft ze vandaag opgehangen en vier staan nog wat verder te drogen. Als leek heb ik ze wat te flink geschilderd en duurt het drogen ook iets langer, hihi!
Ook de tuin vraagt wat aandacht nu het zo erg droog is. Het water in het zwembad (opgespaard regenwater dat ik gebruik om te planten te begieten) is al flink aan het verminderen en als het binnenkort niet eens flink regent zal ik een maand verder aangewezen zijn op stadswater. Meestal is het zwembadwater pas op half de zomer!

Omdat zoon en dochterlief de maandag gewoonlijk even langskomen , dacht ik om wafels te bakken die ik dan kon meegeven. Dus begon ik er aan en bakte eerst een stapel Luikse wafels en dan een stapel Brusselse wafels . Ik heb er niet aan gedacht om ook nog Knokse wafels te bakken nl de hartjes wafels van Moeder Siska. Ik heb ooit eens van mijn schoonzus zo’n hartjes wafelijzer gekregen. Dat is voor een volgende keer. De stapel op de foto is nog niet zo groot want ik was nog aan het bakken!

Vlak op de middag kreeg ik een telefoontje van Cédric of hij die namiddag samen met Sébastien mocht langskomen! Hij en zijn broer zouden van Brugge komen met de fiets  via het fietspad langs de  A11.
En of ze mochten langskomen! Het was méér dan twee maanden geleden dat ik hen nog in levende lijve gezien had . Face timen is niet hetzelfde hé !

Mits de nodige voorzorgsmaatregelen zaten we buiten op het terras. Knuffelen zat er niet in maar ik was toch zo blij de twee jongens terug te zien. Zij die de jongens hier hebben zien opgroeien, zou je ze nog kennen ? Nu zijn ze 21 en 17 jaar. De zon zat al laag toen ze terug huiswaarts fietsten. En in die blauwe tas staken de wafels die ze gretig mee naar huis namen 🙂  Dochterlief heeft vandaag een lading meegenomen.

ps. de foto’s zijn door de lage maar toch nog felle zon wat wazig

 

schilderen

Gedurende de lockdown periode hou ik me netjes  aan de opgelegde voorwaarden van “blijf in uw kot”. Maar je kunt je dagen niet blijven vullen met opruimen in je huis. En gezien het ( de koude wind vergeten we even)overwegend zonnig weer is  heb ik me op de tuin geworpen. Mijn tuinman kan de grens niet over (hij woont in Nederland ), de kleinkinderen die elk voorjaar me komen helpen in de tuin tijdens de korte vakanties van het voorjaar, kunnen ook niet komen. Dus ben ik zelf maar begonnen. Eén jonge beginnende tuinier heeft me uit de nood geholpen en is de tuin komen verticuteren. Verleden jaar heeft mijn machientje  de geest gegeven en ik wil geen nieuwe meer kopen. En toen de tuin wat op orde lag  ben ik begonnen met al de bloembakken en -potten een nieuw likje verf te geven. Ik heb ze niet geteld maar zeker een dozijn schitteren nu mooi in het groen.
Vòòr de winter was een schilder begonnen met de sierluiken te schilderen en zou in het voorjaar terug komen om verder te werken. Met die corona kwam de schilder niet af. Als ik bloempotten kan schilderen ,dacht ik , waarom zou ik geen luiken kunnen schilderen.
Een serieuze karwei en momenteel ben ik over de helft. Nog zes luiken te gaan!! Vervelen zit er hier niet in !!
Als alles is afgewerkt dan wandel ik wel eens samen met jullie door de tuin!! Want dan zullen de zomerbloemen in bloei staan.

De figuren waar opa zo dol op was  heb ik een likje witte verf gegeven. Ze staan verspreid over de tuin langs voor en langs achter. Alleen de paddenstoeltjes moeten nog een nieuw hoedje krijgen met witte stipjes.

huwelijksverjaardag

 

Hartelijk gefeliciteerd met jullie 64 ste huwelijksverjaardag !!

Ik heb het al zo dikwijls over de familie in Canada gehad. Ik heb oa. al verteld welke lange winters ze hebben en ook getoond hoeveel sneeuw ze te verwerken krijgen. Maar deze keer wil ik hen zelf eens tonen . Ik weet dat ze dit erg leuk zullen vinden.

Dit zijn mijn nicht en haar man op hun huwelijksverjaardag op 5 mei 2020 ! Allebei nog flink , met de gewone ouderdoms kwaaltjes eigen aan de leeftijd. Zij lezen met belangstelling wat ik hier allemaal op mijn blog zet. Hoewel ze reeds van 1953 in Canada wonen spreken ze allebei nog héél goed Vlaams. Ik bel hen regelmatig en dan is het precies of we niet gescheiden zijn door een oceaan . Alleen moet ik rekening houden met het uur verschil ( zes uur) wanneer ik hen opbel. Bij hun laatste bezoek aan België ongeveer 10 jaar geleden hebben ze een hele tijd bij mij gelogeerd en van hier uit de hele familie bezocht..