Maand: augustus 2020

Terug

kinderenenkleinkinderen bezienswaardigheden, Blankenberge ,

Het is met enige aarzeling dat ik opnieuw begin te bloggen. Er is de afgelopen weken veel  maar toch niets wereldschokkend gebeurd. Ik leefde in mijn kleine bubbel . Ik had genoeg aan mezelf : Ik heb een moeilijke vooral pijnlijke  periode achter de rug en het zal nog een eind duren vooraleer ik kan zeggen ” hèhèh ik voel me echt weer goed” Vooral omdat ik nog minstens een maand ” mijn harnas” moet dragen!
De operatie is geslaagd . Ik ben al tweemaal terug gegaan op controle. De chirurg was vooral bekommerd om de snede rond mijn navel en wilde ook zelf nagaan of de snede over mijn buik goed genas. Dezelfde als die van verleden jaar met uitbeiding van die komma rond de navel.
De dagelijkse verzorging van verpleger/verpleegster tot half augustus was elke dag een aangename pauze voor me vooral omdat het dezelfde mensen waren die me na de vorige operatie maanden hebben verzorgd.
Ondertussen heb ik ook de pijnstillers afgebouwd. Ik liep hier rond als een halve zombie. Maar aanvankelijk kon het niet anders want bij de minste beweging deden de wonden waar dat net was aangespannen  vlijmscherp pijn. Mijn slaappatroon is ook nog niet zo gunstig maar ik weiger wat dan ook daarvoor in te slikken. Veel rusten en toegeven als ik na een paar uur te moe word. De chirurg heeft me gerustgesteld  : dat komt door de narcose.
Ik herken dit van de vorige tussenkomst. Hopelijk duurt dit deze keer niet zo lang omdat de operatie ook geen 5 uur heeft geduurd.

De kinderen komen regelmatig langs en mijn beste vriendin sleurt me erdoor met samen korte wandelingen te doen of korte uitstappen te maken. Ik voel me dikwijls nog onzeker om dit in mijn eentje te doen.  Voor de rest is de auto mijn beste vriend want zo kan ik in mijn eentje boodschappen doen of ergens naartoe rijden.
De corona  belemmert me in feite niet zo erg want ik heb de afgelopen weken grotendeels doorgebracht  in mijn tuin. Ik had tijd om bloemen en planten op tijd water te geven en te verzorgen en te genieten van de tuin. Af en toe bezoek ook van vrienden en buren , wel op veilige afstand.

Gisteren hebben mijn vriendin en ik afscheid genomen van een zomer die we niet zo vlug zullen vergeten door de corona en voor mij erbovenop door de  operatie die zwaarder uitviel door het feit dat ik vier maanden heb moeten wachten!

In Blankenberge zijn we naar  drie bloementapijten gaan kijken . Geen bloemencorso dit jaar. Bijna lukte het ons niet omdat het aan de Oostkust enorm regende . Werkelijk stortbuien met veel wateroverlast. Gelukkig niet bij mij.

Na de middag stopte het met regenen al bleef de lucht dreigend. Maar we riskeerden het  en zijn toch droog thuisgeraakt!

De jaarlijkse bloemencorso bestaat 125 jaar !

Aanschuiven om op een verhoogde loopplank foto’s te kunnen maken. Een homage aan de Art Nouveau huizen in Blankenberge.

Blankenberge bestaat 750 jaar. Hier een afbeelding van het oude stadhuis.

 

 

Ziekenhuis

kinderenenkleinkinderen corona, ziekenhuis ,

14 juli 2020 stapte ik met een klein hartje binnen in het AZ Zeno in Knokke. Er wachtte me opnieuw een operatie. Ik was de vorige zware operatie nog niet helemaal vergeten en ik was hier alweer. Ik heb een jaar nodig gehad om weer helemaal genezen te zijn en nu dit:

In februari 2020 constateerde ik rond de navel een hard streepje . Soms was het er en soms ook niet. Ik had er verder geen last van. Mijn dochter zei onmiddellijk toen ik haar dat vertelde ” o je hebt wellicht een navelbreuk”.
Ik besteedde er verder geen aandacht aan. Maar een paar weken verder voelde ik soms een dikke bobbel naast de navel en dacht “ik ga toch eens de huisdokter raadplegen.”
Juist op dat ogenblik werd de lockdown aangekondigd en kon ik niet meer terecht bij de huisdokter en ook niet in het ziekenhuis of bij de spoed. Want zoiets was niet dringend.
Ik had er geen pijn of enige andere last van , alleen af en toe een dikke bobbel naast de navel. Maar met de weken die voorbij gingen leek die bobbel nog groter te worden en was ze daar  ook constant !
Zodra de huisdokters  en ziekenhuizen weer andere patiënten dan Covid 19 verzorgden ging ik naar de huisarts en die bevestigde dat ik een navelbreuk had.
Volgens hem was het niet nodig om dit te laten opereren. Toch belde ik de chirurg op die me verleden jaar heeft geopereerd en gelukkig kon ik snel terecht bij hem. Ondertussen waren we al in de maand juni. Hij sprak onmiddellijk van een “hersteloperatie”. Toen herinnerde ik me dat hij na de zware operatie verleden jaar iets had gezegd van ” ik  hoop dat je helemaal herstelt en dat er geen tweede operatie nodig is” Profetische woorden want na méér dan een jaar is er dus wel een hersteloperatie nodig geweest.
Ik vertel hier nogal uitvoerig over omdat ik ondervonden heb dat dergelijke operaties bestempeld worden ” als een fluitje van een cent” bij de gewone man. Dat is het helemaal niet zelfs niet bij een kleine breuk .

Er werd bij mij niet een navelbreuk maar een buikbreuk vastgesteld :
“een uitstulping van het buikvlies door een zwakke plek of opening in de buikwand (breukpoort). De breuk is herkenbaar aan een zwelling ter plaatse. Omdat een breuk niet vanzelf herstelt en in de loop van de tijd kan verergeren, is op een zeker moment een operatie nodig. Traditioneel wordt een breuk verholpen door het buikvlies te herstellen met weefsel van de buikwand zelf of door het plaatsen van een stukje kunststof. Sinds kort worden breuken ook met kijkoperaties behandeld.”

Op drie plaatsen was er een zwakke wand ontstaan en de operatie was terug een ferme snede over mijn buik en duurde meer dan 2 1/2 uur . Er is een stuk net ter grootte van een pannenkoek in de buikholte geplaatst en met aan de uithoeken nog een paar sneden erbij om dit netwerk aan te spannen. Pijnlijk maar door pijnstillers onderdrukt.

Ik ging binnen in het ziekenhuis met de gedachte om de andere dag terug naar huis te kunnen , maar ik ben er een week moeten blijven . En dan lag het nog aan mij of ik langer wilde blijven. Maar ik kon mezelf behelpen en wilde toch liever thuis verder genezen. Want in een ziekenhuis kan je niet echt zeggen dat je kan uitrusten. De verzorging is er uitstekend maar op de meest onmogelijke uren komen ze je verzorgen , bloedprikken, temperatuur meten , pillen brengen… Wegens de corona maatregelen mocht 1 persoon per dag voor een uurtje op bezoek. Bezoek had ik echt niet veel nodig de pijnstillers maakten me slaperig.
Eenmaal thuis komt er nu nog elke dag een  verpleger/verpleegster langs om de wonden te verzorgen. Verder rusten en alles kalm aan doen. Het vraagt tijd om volledig te herstellen. Ik moet opnieuw die abdominale binder dragen zolang de ferme snede over mijn buik niet volledig is genezen. Het belemmert je wel in je bewegingsvrijheid maar het is belangrijk voor een algeheel herstel . Voorlopig niet heffen, niet fietsen , niet zwemmen … och ik kan nog veel doen hoor!

En dan denk ik  wel eens …allemaal gevolgen omdat er twee jaar geleden een verkeerde diagnose is gesteld en ik behandeld werd voor een chronische ziekte die ik niet had!! (klik)
De Covid 19 heeft er ook aan meegeholpen dat de operatie zwaarder was dan gedacht omdat ik vier maanden heb moeten wachten!!

Enkele sfeerbeelden van mijn verblijf in het ziekenhuis.


De ene ochtend een heldere start , een andere ochtend dikke mist.

De avonden waren altijd mooi met een gekleurde zonsondergang.

De bovenste foto was een pracht van een zonsopgang en de tweede foto een héél mooie zonsondergang.

Mijn bed waar ik de eerste dagen hulpeloos lag en ik stond de meeste dagen op een dieet van beschuitjes en thee om de maag en de buikwand te beschermen. Op zondag kreeg ik koekebrood met kaas en confituur en een kopje thee. Wat smaakte dat!!

Vanuit mijn kamer had ik een mooi zicht op de omgeving. In de verte de Natienlaan( grote invalsweg naar Knokke) en het af en aanrijden van ambulances. Ook de Lijn komt regelmatig langs , heeft een halte aan de ingang van het ziekenhuis.
De foto’s zijn niet optimaal omdat er aan de buitenkant van het ziekenhuis nog een extra glazen wand  is. ( blauwe bevestiging op één van de foto’s houdt de  passerelle en de glazen afsluiting samen.)

‘s Nachts zoeven de verpleegsters met een step door de gangen. Ik mocht er een foto van nemen! Hoedje af voor deze mensen die begripvol en vriendelijk hun werk deden. En ook mijn oprechte dank voor de chirurg die me opnieuw door een moeilijke periode heeft gesleurd.

 

voor al jullie beterschapswensen