Knokke-Heist bestaat uit de vier vroegere zelfstandige gemeenten: Knokke, Heist, Westkapelle en Ramskapelle. Zelf woon ik in Westkapelle sedert we na mijn huwelijk daar een huis gebouwd hebben . Gezien ik geboren en opgegroeid ben in Knokke voel ik me nog altijd méér Knokkenaar dan Westkapellenaar. Al heeft dat  sedert 1971 geen belang meer want toen is de fusiegemeente Knokke-Heist ontstaan. Inwoners van Westkapelle en Ramskapelle hadden minder moeite met deze fusie dan de inwoners van Heist. En dat is tot heden nog altijd zo bij de oudere bevolking van Heist. Zeg niet ik woon in Knokke-Heist, neen ze wonen in Heist!
Als je geboren bent aan de kust  heeft de zee altijd een onweerstaanbare aantrekkingskracht  en toen we indertijd voor het werk van mijn man in Brussel woonden heb ik er alles aan gedaan om terug te keren naar de zee . In zoverre dat mijn man werk zocht in Knokke en ik eveneens een job vond in dezelfde gemeente.

Maar aan de andere kant heeft het polderland zo dicht bij de zee en de duinen ook altijd mijn hart gestolen. Het komt misschien omdat ik een groot deel van mijn jeugd alle vakanties doorbracht op een boerderij bij een zus van mijn moeder. Zij woonde in het dorpje St Kruis(Nl) gelegen tussen Oostburg en Aardenburg. Op mijn vorige blog heb ik daar hele verhalen over verteld. Op de boerderij bij Nonkel Clement en tante Regina heb ik de rust die de natuur uitstraalt leren kennen. Ook de mensen zelf stralen die rust uit. Ze leven er in eenheid met de natuur. Misschien komt het daardoor dat ik zo graag in mijn eentje met de fiets rustige wegen opzoek.

Ach ik wilde een beetje duiding geven waarom de volgende fietstocht met mijn kleinzoon richting polders ging. Ook hij heeft liever een uitstap langs velden en wegen dan een namiddag op het strand  zitten.

Wie mij kent weet dat ik graag in mijn eentje ga fietsen. Ik kan me helemaal ontspannen met de wind door mijn haren en trappen maar. Tja dat trappen is nu wel gemakkelijker geworden met mijn e-bike. Maar je moet toch nog meetrappen wil je niet al te vlug  een platte batterij hebben. Dàn zou het trappen wel erg lastig worden !

Een jaar lang werd de fiets niet klaar gezet voor een fietstochtje  want eerst was het maandenlang sukkelen met de gezondheid en na een zware operatie duurde  het maanden om te herstellen( en dat herstel duurt nog steeds ). Begin juli voelde ik dat het best zou gaan om in mijn eentje eens een fietstocht te  ondernemen. Bewust schrijf ik “ondernemen “. Ik had dichtbij de woning al rondgereden of in de nabijheid boodschappen gedaan met de fiets maar dat duurde hoogstens een half uurtje.
Ik wilde niemand in mijn nabijheid die alsmaar zou zeggen ” oppassen” , “niet te vlug” , “ben je niet te moe”. “moet je niet even wat rusten”. Allemaal goed bedoeld natuurlijk en die bekommernis was lange tijd wel terecht want ik was niet zeker van mezelf en altijd was er dan wel iemand die me vergezelde als ik de deur uitging.

Dus stapte ik begin juli de fiets op en reed eerst wat onwennig ,verleren doe je het niet maar als je zo lang niet gefietst heb dan moet je er toch weer wat aan wennen en zeker met een e-bike, langs rustige wegen en fietspaden richting het Zwin. Ik was twee uur onderweg en heb er nadien niet teveel fysieke hinder van ondervonden. Dus …fietstochten komen er nog!

Toen de kleinzoon een paar dagen op vakantie bij oma was wilde hij graag eens terug naar het Zwin want toen hij met de Paasvakantie hier was mochten we nog de vernieuwde dijk niet op. Gezien het oma in haar eentje al gelukt was trokken we -hij met een gewone fiets en ik met mijn e-bike- naar het Zwin een tiental dagen na mijn eerste fietstocht .
Een paar foto’s van deze fietstocht voeg ik er aan toe .