wandelen in het Zwin

Ik probeer mijn conditie wat op te krikken nu de dagen langer worden en het weer beter is. Ik kan alleen maar zeggen dat het hoognodig is. Ik voel het verschil al nu ik meer ga wandelen. Zoals vroeger wordt het niet meer na de operaties maar kom ik mag me gelukkig prijzen dat het gaat want ik vreesde dat ik wandelen en fietsen zou mogen vergeten.

Zonder de vriendin trek ik er nu alleen op uit. Zij zit aan haar zetel gekluisterd met lumbago, en ‘t is echt serieus erg! Ik breng haar verslag uit met mijn foto’s. 🙂

Zaterdag was het zonnig weer en ik ben naar Cadzand gereden . De parking even buiten Cadzand stond behoorlijk vol .

Ik ben de helling opgewandeld om op de dijk een wandeling te maken . Maar eerst liep ik langs weiden die door runderen begraasd worden. Maar op dat ogenblik heb ik er in de verte maar twee gezien. Waar de andere waren ? Ach ze hebben ook een groot gebied waar ze vrij kunnen grazen.

Op de wandel-en fietsdijk heb je een prachtig zicht op de Zwinvlakte. De zon was zo fel dat de foto’s richting Natuurreservaat niet te publiceren zijn.

Nieuw op deze uitzichtplaats zijn een heleboel haiku’s in verband met de zee. Eentje is van Herman Van Rompuy, voormalig Voorzitter van de Europese raad.
Ik ben dan terug gewandeld naar de auto. Het was een echte meevaller want daar op zee was er praktisch geen wind en in mijn tuin was het niet eens aangenaam om zelfs maar te denken aan wat voorjaarswerken.

Lang geleden

Toen ik deze foto terug zag kwamen er herinneringen van lang vervlogen tijden boven! Begin van de jaren ’60 vorige eeuw!

Tijdens de maanden dat de dagen kort zijn en het niet zo aangenaam is om buiten te lopen, ben ik bezig met allerlei dingen die ik gemakkelijk uitstel. Eentje ervan is opruimen in mijn bureau en gezien ik nogal gemakkelijk verzamel met de gedachte ” dat ga ik later eens bekijken ” of “ik ga dit eens mooi klasseren” wordt het al vlug een onoverzichtelijk kluwen.
Ik heb me voorgenomen om niet alles in één keer te doen maar in stappen. Zo was ik bezig om de albums met ansicht-, nieuwjaars- en verjaardagskaarten niet zomaar in de albums te droppen maar netjes te ordenen. Je weet wel niet tussen de bladen steken om het later in te plakken. Eveneens de albums van allerlei gebeurtenissen te sorteren en in te plakken…

Zo ben ik toch al een heel eind gevorderd. Tussenin een “rustpauze’ om allerlei spulletjes waar mijn kinderen en kleinkinderen mee speelden een nieuwe bestemming te geven, vooral knutselgerief. Tussen door wat verstelwerk want er is altijd wel iets wat moet genaaid of ingelegd of versmald worden daar zorgen de (klein)kinderen wel voor…

Nu ben ik gestart om orde te scheppen in een stapel foto’s die indertijd niet in albums zijn beland en dat is werkelijk een hele klus. Soms vraag ik me af waar die foto’s allemaal vandaan komen.

~~~~~~~~~~~~

Deze foto hierboven dateert van de jaren 60 ãan het strand van Oostduinkerke. Toen was er nog geen brede duinengordel en stapte je van de voordeur gewoon in het duinenzand. Ik vroeg me indertijd al af waarom er eigenlijk een omheining werd gebouwd ! Een paar stappen verder en je zat al aan de zee zelf.

Vorige zomer zijn zoon en schoondochter eens met mij tot Oostduinkerke gereden. Ik herinnerde me de plaats waar de villa stond . Maar na zoveel jaren is het uitzicht erg veranderd.
Vòòr de villa’s is er nu een heel brede strook duin met helmgras en duin minnende plantjes begroeid. Er loopt nu een paadje vlak voor de villa’s. Waar toen enkel villa’s stonden is er nu een hele strook duin geëffend en staan er niet enkel nieuwe villa’s maar ook grote appartementsgebouwen.
Ik oriënteerde me op de afstand van de hoofdstraat naar de villa op de foto . Want de hoofdstraat is er nog altijd en ik wist nog ongeveer hoever het stappen was tot aan deze villa Maar echt de bewuste villa op de foto heb ik er niet herkend.
Voor mij was het al memorabel dat ik de omgeving nog herkende. De naam van de eigenaar wist ik nog en mijn schoondochter is op zoek gegaan om de bewuste villa terug te vinden die wellicht ingeschreven stond als Private Kinderhome. Wel van alles gevonden uit de jaren 60 maar niets dat op deze villa geleek.

Ik heb over deze uitstap onder de naam “Oostduinkerke” geschreven in september 2021 (klik) . Ondertussen weet ik dat de opzoekingen niets hebben opgeleverd ,wat ik eigenlijk ook niet verwacht had na zoveel jaren. Ik had wel graag geweten wat er met deze kinderhome is gebeurd. Of die nog lang heeft bestaan. Jammer! Nog een paar foto’s van deze log als reminder !

Met de tram….

….op wandel gaan. Jaja je leest goed. Met de kusttram gaan vriendin en ik dikwijls op wandel dwz we laten de auto achter op de parking, dat kan in onze thuishaven zijn of dat kan ook een heel eind verder langs de kust zijn. Onlangs stapten we in Knokke op de tram en reden door tot in Zeebrugge-Strand. Daar stapten we uit en gingen te voet tot Blankenberge. Neen deze keer niet langs de vloedlijn maar langs een wandelpad behorende tot het “Zeebos “. Deze keer wandelden we enkel langs het brede fietspad tot in Blankenberge . We trokken de polders niet in. Het was die dag veel te guur weer al zat er een mager zonnetje.

Tussen Blankenberge en Zeebrugge, net achter de kustlijn, ligt het provinciedomein Zeebos, een aangelegd bos van 41 ha.

Het Zeebos is voornamelijk een wandelbos, dat windluwte en schaduw biedt en je toelaat om op een rustige manier van natuur en landschap te genieten. In het bos zelf kan je korte of langere wandelingen maken.

Een deel van het bos is als speelbos ingericht en hierbij aansluitend liggen recreatieweiden en een avontuurlijk speelterrein. De natuurlijke zones, nl. natte weide en kreekrestanten, kan je het best vanaf de observatiehut langs de kustfietsroute bekijken.

Eenmaal ter hoogte van het vakantiepark de Duinse Polders staken we de kustbaan over en wandelden verder in het Natuurgebied ” de Fonteintjes”. In sommige waterpartijen vlak achter de duinen mag mits vergunning gevist worden .In dit gebied groeien tal van zeldzame wilde orchideeën.
Je kunt op en in deze duinen wandelen van Zeebrugge tot Blankenberge. Dat deden we deze keer niet, we kwamen pas halverwege in de duinen. Maar het was toch nog een flink stuk wandelen voor we de zeedijk van Blankenberge bereikten. En vanop het duinenpad zagen we de zee, het strand , achteruit kijkend de haven van Zeebrugge en vooruit kijkend de Pier van Blankenberge waar grote werken aan de gang zijn om deze te herstellen.

Je kan evenwijdig met de Pier een stuk ernaast wandelen. Waar de werken bezig zijn is voor een deel ook de rijweg verboden voor autoverkeer.

Al verder wandelend naderden we de Pier . Nog even een koffietje gedronken en daarna wandelden we de dijk af recht naar het tramstation om terug naar huis te keren. Toen ik thuis kwam was de avond al ingevallen.

Die korte paaltjes op het strand zijn de contouren van de Lustige Velodroom. Benieuwd of die terugkomt ( klik )

Nog een paar beelden van de Pier in Blankenberge, een merkteken in de zee !

Dat is het voordeel van de kusttram. Je rijdt tot een bepaalde halte en van daaruit maak je een wandeling zoals wij deden van Zeebrugge tot Blankenberge . Wil je nog verder stap je terug de tram op en rijd je nog verder. Om terug te keren neem je gewoon de tram en rijd je helemaal terug tot waar je de auto hebt achtergelaten!

Ter herinnering : de meeste foto’s zijn aanklikbaar!

Wandelen in Duinbergen

Natuurlijk ben ik gisteren niet gaan wandelen in Duinbergen terwijl de storm Eunice aan het razen was. Tot nu toe zie ik rondom geen schade maar het was in elk geval geen geruststellend weer . Al met al valt de schade aan de kust nog mee als ik de plaatselijke berichten nalees. Natuurlijk bij wie er schade is door omvallende muren, wegvliegende dakpannen , camions die weggeblazen werden, bomen die ontwortelden… daar weten ze wat deze storm voor hen betekende.

Echt winterweer hebben we de laatste maanden aan de kust nog niet gehad. Wel nat, grijs en winderig .
Maar als er een dag is waar de zon het een paar uur voor het zeggen heeft dan moet je daar van profiteren. Zo kreeg ik op een middag van mijn vriendin een telefoontje” heb je tijd om eens een wandeling te doen nu de zon er is” . De zoon was die middag komen eten , maar zodra hij de deur uit was ( terug naar zijn werk) sprong ik in de auto en haalde ik mijn vriendin op .
We reden naar Duinbergen , lieten de auto achter aan de minigolf en vertrokken van daaruit om langs de zeedijk te wandelen. Nu kan je nog overal je auto parkeren , maar straks wordt het weer zoeken om een parkeerplaatsje te vinden . Daarom hebben we besloten om nog zoveel mogelijk in eigen gemeente te wandelen terwijl het nog rustig is in de gemeente.. We rijden naar een bepaald punt en gaan dan te voet verder.

De minigolf is zo mooi opgekuist .Grasveldjes mooi groen, het hele parcours staat gewoon te blinken . Straks zal het er weer druk zijn. De wandelpaadjes errond zijn netjes opgekuist want bij stormweer ligt er dikwijls een dikke laag zand.

Eenmaal op de zeedijk keken we op een uitgestrekt leeg strand. De wind was fel en we hadden het ook nog tegenwind. We hadden de hele zeedijk voor ons alleen.
Eerst nog even een foto van een 22 meter hoog bronzen sculptuur genaamd ” Tower”van Thomas Lerooy. Imposant en op een plek waar je vrij zicht hebt.

“Tower bestaat uit 49 bronzen hoofden – bustes – die allen recht naar de zee kijken. De gezichten werden zodanig gemanipuleerd en geabstraheerd – de neuzen, ogen, oren, kinnen en oren staan allemaal op eenzelfde verticale as – dat verschillen genivelleerd worden en iedereen op elkaar lijkt.”

Op dat hele stuk zeedijk hebben we misschien een vijftal wandelaars gezien. Het was ook niet echt aangenaam want de wind blies fel in ons gezicht. Wel geen ijzige wind zoals die keer toen ik richting Zwin wandelde maar op den duur kregen we het toch koud. In het eerste gebouw dat we tegenkwamen was er een tearoom en toen we binnenstapten kwam er ons een aangename warmte tegemoet. Lang bleven we daar niet want we moesten nog een flink eind terugwandelen en we vreesden dat het ging regenen.

Nu kozen we om door het Directeur.Gen. Willemspark terug te wandelen daar konden we wat ontsnappen aan de strakke wind omdat we achter een duinenrug liepen.

De hoge trap leidt naar de beelden ” de redders” maar deze keer gezien van de achterkant. We wandelden op dat ogenblik aan de voet van deze trap achter een duinenrug en zagen het niet meer zitten om nog die trappen te beklimmen.
“Soccoristas” is een beeld van de hand van de Spaanse kunstenares Aurora Canero. Het bevindt zich in de duinen van het Directeur-Generaal Willemspark in de Belgische plaats Heist. De sculptuur heeft een metalen structuur, weegt 570 kilogram en werd verankerd op een betonplaat.”

We wandelden in een straat evenwijdig met de zeedijk terug naar de auto. De wind was zo aangewakkerd dat we liever niet langs de zeedijk terugkeerden. Al met al een “gezonde” wandeling en toen ik mijn vriendin had afgezet aan haar woning begon het zachtjes te regenen….Dus juist op tijd terug thuis.

Klaar voor een volgende wandeling want alle coronaregels waren toen nog geldig en om op voorhand afspraken te maken om iets te bezoeken zagen we niet zitten, je weet wel dat systeem van tijdslots. We doen liever iets op spontane manier als het ons allebei past. En straks zal dit weer kunnen.

Uitwaaien…

De dag waarop ik vernam dat tante overleden was voelde ik me triest omdat ik besefte dat ze in eenzaamheid gestorven was. Met de leeftijd kon ik me nog verzoenen want 99 jaar is zeker niet aan allen gegeven. Maar het feit dat ik haar de laatste twee jaar amper kon bezoeken stemde me droef.
Zoiets kruipt in je en niemand voelt de droefenis die je voelt. Daarbij kan ik dat gevoel niet eens goed onder woorden brengen. Ik ben dan liefst alleen met mijn gedachten . En waar kan het beter dan een flinke wandeling langs het strand waar het geluid van de golven en de wind die in deze tijd toch altijd overheerst aan zee je problemen en gedachten doen wegwaaien.

Bij voorkeur rij ik dan naar de Lekkerbek en daar ga ik het strand op . Deze keer ben ik niet tot het Zwin gewandeld want het was koud en de wind sneed in je gezicht. En zover ik kon zien geraakte je de duinen niet op omdat de duinen fel waren aangevreten en een rechte muur vormden. De twee surf clubs lagen er verlaten bij.

Er is al veel werk gedaan bij het effenen van het strand. Maar de kliffen ontstaan waar het zeewater het zand heeft teruggenomen in zee zijn nog niet aan de beurt geweest. Hier en daar werd door mensen een schuine afdaling gemaakt.

Op het strand heeft de vloed veel schelpen , mosselen en wilde oesterschelpen achtergelaten. Op de strandhoofden vinden vogels voedsel bij de vleet. De golven laten bij terugtrekken een schuimige massa achter .

Gezien ik niet van plan was om tot het Zwin te wandelen ( te ver en te koud) en ik ook niet over de duinen kon klauteren wegens de kliffen die er na een recente storm zijn ontstaan, moest ik wel op mijn stappen terug keren tot aan Surfers Paradise. Ik wandelde langs de duinen terug . Indrukwekkend om daar te wandelen naast die hoge kliffen al zou je dit aan de foto’s te zien niet zeggen.

Het was koud en de wind was strak , maar het heeft deugd gedaan !

Geen twee zonder drie…

Geen twee zonder drie …zeggen ze wel eens. Blijkt wel eens waar te zijn. Ruim een week lang ben ik wat minder leuke feiten tegengekomen. Die slaan je toch wel even uit het lood.

1-Op een avond dacht ik “morgen moet ik beslist mijn nicht opbellen om te zien of ik mijn tante ( haar moeder) al eens kon bezoeken in het het rusthuis .

Maar ik moest niet bellen de andere dag . Mijn nicht belde die morgen op om mee te delen dat haar moeder in de loop van de nacht vredig was ingeslapen. Ik was wat van streek door dit nieuws omdat ik de avond ervoor zo sterk aan haar had gedacht. Het was wel enigszins te verwachten , ze was 99 jaar en voor haar leeftijd nog in redelijke gezondheid. Het feit dat niemand haar mocht bezoeken , bij momenten ook haar eigen dochter niet, viel haar zwaar en ze kon dit moeilijk verwerken.
Tante ik zal onze gesprekjes missen en ik zal je nooit meer horen zeggen ” niet te lang wachten om nog eens terug te komen ” als ik opstapte . Ze had dan blozende wangen door het genieten van de babbeltjes.

Tante is naar het rusthuis gegaan juist op het ogenblik dat de grote werken op de Natiënlaan gingen beginnen ongeveer twee jaar geleden en ze woonde in de straat die naar dit kruispunt leidde Zij heeft dus de ellende niet moeten meemaken die de bewoners nu nog altijd ondervinden ( bv auto in een andere straat parkeren, met de fiets rijden onmogelijk, laarzen aantrekken om hun huis te bereiken wat lange tijd echt nodig was…) .Ik heb haar welgeteld één keer kunnen bezoeken in het rusthuis want toen kwam corona. Zij woonde niet ver van mij vandaan en zo ongeveer om de maand ging ik bij haar op de koffie. Een héél gezellige tante.

Zij was ook de laatste persoon van een vorige generatie. Zowel aan de kant van mijn vader( 7 broers) als aan de kant van mijn moeder ( 7 zussen en 2 broers) is iedereen overleden. Samen met de kinderen van al die zussen en broers horen alle nichten en neven tot de generatie die stilletjes aan deze wereld zullen verlaten. Dat is nu eenmaal het leven en dat stemde mij toch wat droevig.

2- Een paar dagen later werd ik midden in de nacht ( het was 2.30 )plots wakker door een vreselijk gerommel op het dak. Ik dacht onmiddellijk “ja daar vliegen de pannen van het dak”. Het was stikdonker buiten maar toch heb ik boven door alle ramen rondom gekeken of ik pannen in de dakgoot zag liggen. Neen. In de tuin gaan kijken zag ik niet zitten want dan moest ik al een sterk licht meenemen en daarenboven stormde het die nacht erg. Er waren rukwinden tot 90 à 100 per uur voorspeld. Ik kon moeilijk terug te slaap vatten want ik luisterde voortdurend of er weer zo’n gerommel zou zijn. Niet dus. ‘s Morgens vroeg in de tuin gaan kijken maar ik zag nergens pannen die verschoven of gevallen waren. Uiteindelijk bleek aan één van de dakkapellen een groot stuk loketlood losgekomen . Niet te geloven dat dit zo’n lawaai kon maken door het op en neer klepperen. Zoonlief komt het herstellen al heeft hij wat hoogtevrees. Dank je wel.

3-Deze week trok ik op een morgen de rolluiken boven op en ik keek met verbazing naar de oprit. Ik wist niet wat ik zag! Het rechthoekig muurtje van de brievenbus lag verspreid op de oprit. Een auto ( en het moet wel een stevige auto geweest zijn ) heeft midden in de nacht de brievenbus geramd. De sporen van autobanden zijn te zien en tussen de brokstukken lag glas van een kop- of achterlicht met kader en al. Vast laten stellen door de politie en verzekering verwittigd. Er wordt gedacht aan een terreinwagen volgens de grootte van het lichtframe. Mijn auto staat zelden buiten en zeker niet ‘s nachts . Anders had die gedeeld in de brokken want de dekplaat was doorgeschoven naar de kant waar ik de auto parkeer Op de foto had de politie de dekplaat wat teruggeschoven zodat ik uit de garage kon.
Dader tot nu toe onbekend tenzij hij in de buurt een garage gaat opzoeken. Volgens de politie krijgen de garagisten een bericht van hen wanneer er vluchtmisdrijven zijn met schade . ‘s Avonds is de zoon langsgekomen met een camionette om het puin op te ruimen. En wat nu? Een nieuwe brievenbus zetten of met de grond gelijkmaken. Een ander muurtje kan gebruikt worden als brievenbus door een gat te maken aan de voorkant. Het was de tegenhanger van de kapot gereden muur met een houten poortje tussenin. Die is al lang geleden verdwenen , kapot door onze spelende bengels. Achteraan is er een open ruimte met een deurtje om eventuele pakjes in te leggen. Wat waren we indertijd voorzienig 🙂 😉

brievenbus aan diggelen
puin is opgeveegd

Maar tussen in heb ik wel enkele wandelingen gemaakt. Niets zo goed als eens langs het strand wandelen om je hoofd leeg te maken… Dat is voor een volgende keer.

Winterweer

Het weekend is bepaald niet rustig verlopen. Straffe wind en regen en op de koop toe werd ik de nacht van zaterdag op zondag brutaal uit een diepe slaap wakker geschud door een donderend lawaai. “Lap , de pannen waaien van het dak” dacht ik. Maar wat kan je midden in de nacht doen. Je ziet toch al niet veel. Ik heb wel langs alle kanten van het huis door de venster gekeken boven of ik geen pannen in de dakgoot zag liggen. Stom ,want als er pannen in de goot lagen kon ik er toch niets aan verhelpen. Na een hele tijd ben ik dan toch weer in slaap gesukkeld en ‘s morgens was het natuurlijk het eerste wat ik deed naar buiten gaan en rondom kijken of ik ergens een gat in het dak of pannen op de grond zag. Niets. Er is een hele flap lood aan een dakkapel losgekomen en vermoedelijk heeft die flap lekker zitten klepperen en ook een plastiek plankje van de dakgoot was losgekomen en naar beneden gevallen. Nu op zoek om dit te laten repareren.

Die dag scheen de zon en het was aanlokkelijk om eens na de middag een wandeling te maken. Ik stelde mijn vriendin voor om eens rond het Duinenwater meer te wandelen. Misschien konden we al iets zien van het stadsrandbos dat er wordt aangeplant .

We wandelden eerst door een parkje dat nog niet zolang geleden is aangelegd. Er zijn kleine waterpartijen en overal staan bankjes en zijn er bruggetjes. Waterhoentjes en eendjes vinden het hier naar hun zin. Waar vroeger een oude boerderij stond en later uitgebaat werd als tearoom en speeltuin, is volledig afgebroken en heeft plaats gemaakt voor een volledige nieuwbouw met dezelfde naam ( hotel, restaurant en speeltuin)

We verlieten dit parkje en stapten naar het Duinenwatermeer ( in de volksmond nog altijd “de Put van DeCloedt”. Deze put is ontstaan door zandwinning in de jaren ’50 voor opspuitingen op het strand

Gemeente gaat op zoek naar commerciële uitbater Put van De Cloedt - KW.be
een foto zoals het meer er vroeger uitzag vóór het project Duinenwater ontstond.( foto KW)

De wandeling rond het meer startte toen we over het bruggetje stapten om dan zo rond het meer te wandelen. De zon was al weer verdwenen en we moesten opboksen tegen een ijzige wind. Dat hadden we niet verwacht.
Het pad slingerde langs het water en op het meer zagen we een drietal surfers. Verder geen beweging op het meer waar het bij beter weer erg druk kan zijn.

We waren ook benieuwd of we al iets meer zagen van het geplande stadsrandbos. Eigenlijk is er nog niet zoveel veranderd na onze vorige wandeling toch al een tijdje geleden. Wel is er veel lage begroeiing weg en kan je nu kijken tot het station van Duinbergen. Want dat is de bedoeling om een soort groene buffer aan te leggen. Je ziet al grondophopingen en paden en grachten…

je kunt onderweg je conditie opkrikken . Daar hadden we allebei geen zin in. Vriendin en ik hoopten dat de cafetaria van Lakeside Paradise zou open zijn, zodat we ons daar wat konden opwarmen. Want twee zaken die we onderweg hadden gezien waren gesloten en dat op een zaterdag. Het grootste probleem blijkt een gebrek aan personeel te zijn en dan vinden de uitbaters het niet rendabel om enkel het weekend open te doen.
Maar we hadden geluk ,de zaak was open. We waren er niet alleen . Een heel gezellige zaak en super vriendelijk personeel. Niet aan gedacht om daar een fotootje te nemen. Toch eentje van de buitenkant.

Lekker opgewarmd wandelden we deze keer met de wind in onze rug terug. Ze blijven daar maar bouwen, het ene gebouw al pompeuzer dan het andere. Maar toch een mooi mix van huizen, appartementsgebouwen en villa’s . Op relatief korte tijd is Duinenwater uitgegroeid tot een nieuw deel van onze gemeente.

Nog een blik op het meer bij ondergaande zon. We hebben die namiddag een ijzige maar toch deugddoende wandeling gemaakt.

Een datum om nooit te vergeten.

Het is een hele boterham , Ik kan het echt niet korter vertellen.

Terwijl ik bezig was met de Kerst- en Nieuwjaarskaartjes in een album te plakken, heb ik ook in oude albums zitten kijken. Sommige kaartjes vermelden enkel een naam maar bij sommige is er veel tekst bij geschreven en bij andere werd er gewoon een brief bij gestopt. Leuk om te lezen en dat heb ik ook gedaan…lezen en nog eens lezen.
Maar eentje heeft veel herinneringen naar boven gebracht omdat het me doet herinneren dat veel mensen bereid zijn om belangeloos een ander te helpen als die in nood zit. Hier waren het een dokter, de rijkswacht ,een depanneur en een treinconducteur( van wie dit onderstaande kaartje is)

Op 18 november 1983 kregen we een zwaar ongeval op de autostrade ter hoogte van Eghezée ( niet zover van de stad Namen). Die dag vertrokken wij met twee van de drie kinderen naar de familie wonende in de omgeving van Echternach. Mijn broer en zijn vrouw en twee kinderen reden in hun auto ook daarheen maar waren ietsje vroeger vertrokken en we zouden elkaar wel op de bestemming terugzien.

Het was een zonnige novemberdag. Omstreeks 17 uur zijn we ingereden op een eerder gebeurd ongeval. Mijn man zag te laat dat er stilstaand verkeer was. Onbegrijpelijk dat niemand van de chauffeurs op hun remlichten duwde op een moment dat de schemer inviel. Mijn man laveerde tussen de stilstaande auto’s in om uiteindelijk tegen de vangrail op de middenberm te knallen. Eén auto werd weg gekatapulteerd en eindigde op zijn dak , andere wagens vlogen van de weg.

Het gebeurde ter hoogte van het wegrestaurant in Eghezée en mijn broer die daar even halt had gehouden zag het ongeval gebeuren en kwam toegelopen om ons samen met andere mensen uit de auto te helpen. De kinderen en ikzelf geraakten met enige moeite uit de wagen , maar mijn man zat geklemd tussen het stuur en de zetel. De voorkant van de auto was helemaal tot nul herleid. En omdat de auto begon te roken werden door omstaanders brandblussers leeg gespoten.
De kinderen bleken niet gewond, mijn man had last aan de knieën en kon moeilijk gaan , zelf kon ik niet meer rechtstaan en zakte in elkaar. Een dokter die toevallig ook in dit ongeval beland was onderzocht me en kon me geruststellen dat ik enkel een ingedrukte borstkast had (door de autogordel) maar wellicht niets gebroken had. Ik kon niet diep genoeg ademen waardoor ik door mijn benen gezakt was. ( Dit bleek achteraf te kloppen)

De hulpdiensten waren vlug ter plaatse. Zij waren wellicht al opgeroepen omdat het op de autostrade één en al ravage was van gekantelde ,ingedeukte en weggeslingerde wagens. Hoeveel auto’s er op het eerste ongeval ingereden waren weet ik niet maar wij hoorden nog een paar knallen van auto’s die ook nog inreden op het ongeval.
Achteraf door de processen verbaal die we ontvingen bleek een camion een hoop paletten verloren te hebben wat de oorzaak is geworden van een kettingbotsing . Gelukkig geen doden en geen zwaar gekwetsten.

Met de ambulance werden we alle vier naar het Ziekenhuis St Luc in Namen gebracht en na uren onderzoeken en de vaststelling dat er niets ernstigs aan de hand was met ons werden we effenaf op straat gezet. Het was onverantwoord , zelfs de Rijkswacht stelde zich daar vragen over. Die laatste hebben ons enorm gesteund en wilden zelfs een hotel voor ons zoeken. Ik had maar één gedachte in het hoofd” ik wil naar huis” De dokter op de autostrade had me gezegd “probeer deze avond nog thuis te geraken want morgen zal het niet meer lukken . Nu voel je nog niets maar je gaat in shock geraken en veel pijn hebben”.

De Rijkswacht heeft een dépanneur opgebeld om het autowrak op te halen en voorlopig bij hem te plaatsen en heeft de man ook gevraagd om onze bagage mee te brengen en ons naar het station van Namen te voeren. Hoewel er aangedrongen werd om toch een nacht te blijven in Namen , kon niemand ons tegenhouden om naar huis terug te keren, hoe moeilijk we het ook hadden op dat ogenblik.

We hadden geluk dat er een trein richting Oostende reed en zo goed en kwaad als het kon reisden we terug. We moeten er toch maar vreemd uitgezien hebben want de conducteur vroeg ons of het wel oké was met ons. We vertelden hem van het ongeval en hij heeft er ongevraagd voor gezorgd dat in Brugge een bagagist ons opwachtte en begeleidde naar een taxi die aan het station stond om ons verder naar huis te voeren. Want op dit nachtelijk uur konden we enkel nog in Brugge geraken. Om 2 uur kwamen we terug thuis , we waren om 15 uur vertrokken voor een ontspannend weekend !!!
De huisdokter is in de vroege ochtend langsgekomen ( verwittigd door mijn moeder) Ik kreeg het bevel om plat te blijven liggen en dat heb ik drie weken lang moeten doen , hij nam mijn man en de kinderen mee om foto’s te nemen om te zien of echt alles oké was met iedereen. Want in het ziekenhuis hadden we geen al te beste ervaringen opgedaan aan die onderzoeken.
Mijn man heeft blijvend last gehad aan de knieën, de zoon heeft later last gekregen aan de knieën ,zelf bleek achteraf dat ik een whiplash had met jarenlange halsklachten als gevolg en omdat ik me afgezet had tegen het dashboard vroeg artrose gekregen aan mijn duimen. Anders alles goed , het had veel en veel erger kunnen zijn.

De auto ? perte totale. Mijn broer vergezelde ons tot aan het station en toen hij zag dat het ons ging lukken is hij met zijn auto en zijn gezin teruggekeerd naar huis.

Ik wilde de conducteur bedanken voor zijn hulp en schreef een brief naar de stationschef van Gent. De conducteur had ons verteld dat zijn shift erop zat in Gent en ook dat hij in Tielt woonde. De stationschef heeft de conducteur de brief bezorgd die ik geschreven had en de conducteur heeft contact met ons opgenomen. Zo zijn mijn man en ik hem persoonlijk gaan bedanken in Tielt. Hij heeft ons met dit kaartje nog het allerbeste toegewenst en bedankt voor de brief die ik geschreven had naar de stationschef. Hij verdiende echt die pluim voor zijn kordaat opreden.