herdenking

Herdenking van hen die ons verlieten…

kinderenenkleinkinderen herinnering, kerkhof ,

De novemberdagen naderen : De tijd dat we massaal naar de laatste rustplaats gaan van onze geliefden. Of ze nu begraven zijn , of in een urne rusten of zijn uitgestrooid…ieder doet het op zijn manier . In gedachten zijn ze steeds bij ons maar op 1 november geeft het een ietsje meer troost om met een bloemetje naar de begraafplaats te gaan.
Er staat een tweekleurige chrysant aan mijn voordeur en een roestkleurige chrysant die ik in de tuin heb geplant . Beide planten heb ik indertijd terug opgehaald van de begraafplaats .

Deze week ben ik naar de parkbegraafplaats gegaan om even goedendag te zeggen bij opa, mijn ouders, mijn broer en nog een paar familieleden.
Het was heel mooi en zonnig weer , zelfs een jasje had je niet nodig. Het was er ook relatief kalm. Je zag mensen af en aan komen met een pot chrysanten of een bloemstukje. Vele gezichten stonden wat bedrukt wanneer ze de begraafplaats verlieten. Het doet toch altijd iets als je vóór een graf , urneplaats of strooiweide staat. Je herbeleeft dan terug de laatste momenten voor het definitieve afscheid van een dierbaar persoon.

veel paadjes en groen op de parkbegraafplaats.
een urneperk
hier is de urne van opa bijgezet
er zijn in de loop der jaren veel urneperken bijgekomen.
Er is eenvormigheid voor de marmeren/stenen rugplaten. Geen praalgraven toegelaten.
Kunstwerk waarop naamplaatjes worden bevestigd van de personen die uitgestrooid werden.
strooiweide
doorkijkje
een nieuwe urnebegraafplek.
nog een paar oude graven vooraan.
het perk waar mijn ouders begraven liggen.
Het grafzerk is reeds verwijderd…
Wanneer de laatste zerk wordt verwijderd worden de menselijke resten ontgraven en komt er een nieuwe begraafplek.
veel mooie sierstruiken
een mijmer plekje…
..met banken …
….en vlinders .
de kinderbegraafplek wordt stilletjesaan geintegreerd in andere perken.
Hier rusten verschillende familieleden.
Vanop de begraafplaats zicht op het funerarium, de parking en in de verte het AZ Zeno

11 November

kinderenenkleinkinderen herinnering, kerkhof , ,

Op 11 november herdenken we het einde van de Eerste Wereldoorlog. In België, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk en enkele andere Gemenebestlanden vinden er dan herdenkingsplechtigheden plaats om 11 uur ’s morgens.
Want het was op het elfde uur van de elfde dag van de elfde maand dat in 1918 de wapens zwegen.

Deze foto’s zijn genomen op het Kerkhof van Brugge.
Over het hele kerkhof zijn herdenkingsplaatsen voor de overledenen van beide Wereldoorlogen.

 

Belgische militairen

Soldaten van het Commonwealth

Omgebracht tijdens de oorlog.

Een eenzaam graf van een soldaat gestorven in de 1 wereldoorlog.

Oudstrijders gestorven na de oorlog

Een gedenksteen voor de gesneuvelde Duitse militairen van eerste Wereldoorlog

Vissers en mijnen

kinderenenkleinkinderen Knokke-Heist, senioren , ,

De vissers zijn een groep mensen die ook dikwijls slachtoffer waren in oorlogstijd en al te dikwijls vergeten worden . Niet enkel de weersomstandigheden zijn de oorzaak van scheepsrampen .
In het Museum For Freedom in Ramskapelle ( grondgebied Knokke-Heist ) is ter nagedachtenis van deze slachtoffers een hangar ingericht .
Binnen de hangar hangt er een soort nevel en hoor je om de haverklap een ontploffende mijn en is er een korte lichtflits. Weer een schip dat op een zeemijn is gevaren!! Het is een beklemmende ervaring

Het For Freedom museum in Ramskapelle

Zicht  vanop de straat op de twee hangars waar de rechtse nu is ingericht als herdenking voor de Vissers. In de  linkse hangar staan legervoertuigen.

De ingang van de hangar

De gids geeft  ons uitleg in een ruimte die opzettelijk in nevel gehuld is.

Een duikboot met torpedo en mijnen. Het gevaar voor de vissers kon ook komen van kleine duikboten die torpedo’s afvuurden.

Er hangen doorschijnende gordijnen met daarop de namen van  overleden vissers.

Je loopt op de zeebodem en boven je zijn de zeemijnen en daarboven de kleine vissersbootjes.

Bij ieder schip dat een zeemijn raakt hoor je een ontploffing gepaard met een lichtflits.

 

morgen  het museum zelf.

De 44e Canadese Bevrijdingsmars

kinderenenkleinkinderen Knokke-Heist, wandelen ,

Vandaag, zondag 5 november, was er de 44e Canadese Bevrijdingsmars met als belangrijkste afstand  de 33 km lange tocht tussen Hoofdplaat en Knokke. Het Canadese leger stapte in oktober 1944 vanuit Hoofdplaat (nl), Oostburg (nl) via allerlei kleine dorpjes naar  Retranchement(nl) . Einde oktober bereikte het Royal Canadian Engineers Regiment onder leiding van  Sgt J.L. Hickman  het afwateringskanaal bij Retranchement. Tijdens het monteren van de  Baileybruggen over het kanaal raakte Sgt Hickman dodelijk gewond. Ter herinnering aan hem en zijn mede kameraden draagt de huidige brug sedert 1986 zijn naam. Er is een klein herdenkingsmonument opgericht waar elk jaar bij de bevrijdingsmars een kleine plechtigheid wordt gehouden . Daarna stappen  de deelnemers aan deze bevrijdingsmars naar het centrum van Knokke-Heist waar nog een plechtigheid wordt gehouden aan het Oorlogsmonument.
Vòòr ze Knokke zelf bereiken worden Canadese soldaten die mee stappen in deze mars opgewacht in de Oosthoek (een wijk) door de  Koninklijke Scoutharmonie St Leo van  Brugge   en zij begeleiden hen tot in het centrum van Knokke. Ik probeer elk jaar in de Oosthoek aanwezig te zijn om een paar foto’s te nemen . Ik weet dat de familie in Canada dit erg op prijsstelt. De vader van een vriendin heeft tijdens de oorlog meegeholpen aan de bevrijding in onze streek!

Dit jaar kon je een foto laten nemen met een helm of kepi op. De fotograaf kwam erbij staan  want alleen is maar alleen hé 🙂


In kleine groepjes stapten de wandelaars richting centrum van Knokke elk op zijn eigen tempo!

 

Even stilstaan…

kinderenenkleinkinderen herinnering

Eén jaar geleden, op 22 maart 2016, viel  door  terreurdaden het dagelijks leven even stil . Vandaag herdenken we deze dag  en zijn in gedachten bij hen die op deze dag hun leven lieten en bij het onnoemelijk verdriet van de getroffen families.
Graag zou ik deze speciale tulpen die ik gisteren kreeg voor de eerste dag van de lente aan hen willen geven. Ook aan hen die op gevaar voor hun eigen leven hun medemensen hielpen.

Laat ons hopen dat dit nooit meer gebeurt