Ik kan niet zeggen dat ik er helemaal bovenop ben , maar de moeheid en het zich niet goed voelen lijken te verminderen. Ik heb ondertussen een andere huisarts opgezocht bij wie ik me een heel stuk beter begrepen voel en die helpt zoeken naar oplossingen voor bepaalde problemen ten gevolge van die zware verkoudheid(oa. blaasontstekingen) en het telkens hervallen( ik heb géén griep gehad hé ).
De vorige huisarts (die ik nog niet lang had en die ik genomen had nadat mijn huisarts zijn praktijk stopte) heeft nooit willen aanvaarden dat ik op bepaalde medicatie zodanig reageer dat ik niet genees maar er zieker van wordt. Een vorige keer heeft hij zelfs gezegd dat ik dan maar naar de kliniek moest gaan als ik zijn voorgeschreven medicijn niet verdroeg. Voor die verkoudheid gaf hij me medicijn met codeïne in en daar kan ik echt niet tegen en had het hem ook gezegd ! Ik word daar zo misselijk van!
Genoeg over ziektes en doktoren!
Ik ben vandaag gaan bowlen met de senioren in Blankenberge. Achteraf was ik doodmoe maar bij het terugkeren heb ik in Zeebrugge toch even halt gehouden en ben naar het strand gegaan. Hemeltje lief, het was ijskoud aan zee, de wind was ijzig en het zand striemde in je gezicht. Ik ben nu misschien wel kouwelijker door dat lange binnen zitten maar het is echt geen weer om te wandelen op het strand. De wind snijd je in het gezicht en doet je naar adem happen! Gelukkig was ik van kop tot teen goed “ingepakt” , alleen mijn vingers ( ik had vingerloze handschoenen aan om foto’s te kunnen maken) sloegen blauw uit van de kou. Geen andere idioot was op het strand te bespeuren van Zeebrugge tot Blankenberge!
Eerst en vooral dank aan allen die langskomen op mijn blog. Ik kreeg gisteren bericht van WordPress dat er die dag 137 mensen zijn langsgekomen! Ik ben me er niet bewust van dat er soms zoveel mensen komen lezen. Ik vraag me wel af wie die mensen allemaal zijn, want persoonlijk kan ik ze niet danken . Daarom schrijf ik het hier neer: Dank je wel en kom gerust nog maar eens langs 🙂
~~~~~~~~~~~~~~~~
Vandaag loop ik al de hele dag te denken aan de mensen die als jury verplicht worden om de gruwelijke beelden te aanschouwen van de moord op een dame die de moordenaar nota bene zelf op film heeft gezet!!
Het verhaal op zich zal zeker wel voldoende zijn om zich een beeld te vormen wat er daar is gebeurd. Ik denk niet dat een film nog nodig is. Om dan te zeggen ze kunnen altijd hun ogen dicht houden of hun oren toeduwen om de gruwel niet te aanhoren, vind ik er meer dan over. Zoiets zal deze juryleden hun leven lang bij blijven en misschien houden ze er een blijvend trauma aan over.
Zelf ben ik lang geleden opgeroepen bij een assisenproces als getuige . Ik kan jullie verzekeren dat je flink je best moet doen om je zenuwen in bedwang te houden en dan ben je slechts een getuige ! Je wordt in een zaaltje apart gezet tot een bediende je komt halen , griezelig gewoonweg.
Het ziet er in een assisenzaal allemaal zo streng uit : de rechters en de griffier en de jury en dan de advocaten en de beklaagde. Je wordt van alle kanten bestookt met vragen en je moet als getuige in eer en geweten vertellen wat je weet. Je mag de draad niet verliezen en je moet oppassen voor de nuances in de vraagstelling van de verschillende advocaten. Meestal zijn de feiten al een hele tijd geleden gebeurd en dan moet je o zo voorzichtig zijn met opnoemen van oa data. Herhaaldelijk word je het zelfde gevraagd. Ik herinner me dat ik op een bepaald moment heb gezegd: “ik heb dit zopas aan de andere advocaat verteld.” Ik kreeg gelukkig de steun van de Voorzitter die de advocaat op de vingers tikte. Het is ook niet zo vanzelfsprekend dat je je steeds tot de Voorzitter moet wenden niettegenstaande de vraag van ergens op zij komt.
Toen ik eindelijk mocht beschikken en de assisenzaal mocht verlaten, kwam één van de rechters me bedanken voor de correcte manier waarop ik mijn getuigenis had afgelegd. Ik was zodanig verrast dat ik enkel kon knikken , het bleek toen dat het middagpauze was.
Een moeder had haar twee kleine kinderen gewurgd. In het kader van onderzoek had ik als eerste de moeder opgevangen terwijl de vaststellingen werden gedaan.
Ik heb er in die periode slapeloze nachten aan overgehouden aan de feiten zelf en aan de getuigenis.
Vandaag kwam de poetshulp. Ik heb haar aan het werk gezet. Denk nu maar niet dat ik heb zitten toekijken ,hahaha! Zij heeft voor mij de schoenenkast onder de trap helemaal leeggehaald. De hele hall stond vol. Ik ben vergeten er een foto van te maken. Beter van niet , want ik schaam me voor die janboel. Het was echt nodig om daar eens orde in te scheppen.
Het gaat niet enkel over schoenen en schoenengerief, maar dit is ook de bergruimte voor borstels, stofzuiger, strijkijzer ,naaimachine, handtassen, bloempotten… Ik kreeg alles er niet meer deftig in.
Schoenen zitten gesorteerd volgens sandalen, geklede schoenen, botten, stappers… in die groene dozen. Maar op den duur slingerden ze overal rond. Ik kreeg mijn strijkijzer noch mijn naaimachine niet meer kwijt in de kast.
Het eerste wat ik deed was schoenen opruimen die ik nog weinig droeg en dat bleken er toch een flink aantal te zijn. Daarna al de bloempotten sorteren en netjes in twee curver bakken zetten ipv van los op de vloer te deponeren. De handtassen samen achterin gezet, ik verander niet zo vlug van handtas dus die andere konden wel achterin gezet worden.
Strijkijzer en naaimachine kregen opnieuw een plaatsje en de stofzuiger kon ook deftig opgeborgen worden.
Kijk eens aan ik heb nu veel plaats over…voor nieuwe schoenen 🙂
Toen de poetshulp ‘s middags vertrok en ik stoofvlees( een restje uit de diepvries) met zelfgemaakte frietjes had gegeten, heb ik me in de zetel gelegd en een” tukje” gedaan!
Daarna een wandelingetje in mijn tuin waar ik al een paar bloeiende viooltjes aantrof en
dat was het voor vandaag !
Ja ik heb me even vergaloppeerd . Te vlug gedacht dat ik weer helemaal oké was en ben er dan ook maar weer ingevlogen . Gevolg veel te vlug moe en zich niet lekker voelen, met veel te hoge bloeddruk en een hartslag die veel te laag ligt. Ik ben vandaag naar de dokter gegaan. Niets om me zorgen over te maken , maar wel terug opbouwen en wat rustig aan doen zoals er al verschillende lezers opperden “Je bent vergeten dat je lange tijd ziek bent geweest” zei de dokter. Tja …
Wat ik gedaan heb vind ik niet zo uitzonderlijk maar blijkbaar was het toch teveel en elke avond was ik zo moe dat ik er bijwijlen misselijk van was.
Ik schreef het al dat ik na de wandeling met Sébastien woensdag pompaf was van een korte wandeling van 4 km !
De andere dag kwam de poetshulp niet omdat ze een ongelukje heeft gehad . Dan maar zelf gepoetst en meer gedaan dan ik aankon wellicht. Zo lang je bezig bent merk je dat niet.
De vrijdag was er de oliebollen namiddag met de senioren. Het was er nogal druk en ik was de fotograaf . Dat fotograferen is niets maar achteraf alles nazien en doorzenden komt er ook nog bij.
Ook ongerust over mijn schoonzus die geopereerd werd die dag , nog vlug eens naar het ziekenhuis om haar te bezoeken.
De zaterdag naar een vriendin die jarig was( mijn slaapmaatje als we met zijn zessen op reis gaan). De zondag was er een quiznamiddag met de senioren. Héél leuk en ik zat aan de tafel van de winnaars( elke tafel telde drie personen). Opnieuw ook fotograaf.
Maandag namiddag koersbal en nog even naar het ziekenhuis . Schoonzus was al een ietsje beter.
Zou dat teveel zijn geweest? De bloeddruk piekte en de hartslag was uiterst laag…Ik heb me dan tot deze avond héél rustig gehouden… maar toch even de dokter opgezocht met een lijstje van de opnames van mijn bloeddruk en hartslag ( heb dat al meer moeten doen omdat ik zo’n wisselende bloeddruk heb) van de laatste dagen. Hij heeft me gezegd dat ik een emotionele bloeddruk heb!!! Ik reageer op het minste , maar op zich is dat niet zo erg omdat je telkens naar je normale toestand terugkeert. Alleen moet ik nu eerst aan de “wederopbouw ” werken. Ik ga daarom maar vroeg naar bed!
…na de drukte van het carnaval gebeuren en na een oliebollen namiddagje samen met de senioren . Sommigen hadden zich toen verkleed maar de meesten vonden het al gezellig om samen te zijn.
Met Sébastien ben ik gaan wandelen. Het was niet zo koud zoals de dag ervoor ( toen hebben we spelletjes gespeeld) en hij mocht kiezen waar we naartoe gingen. Niet moeilijk te raden want hij vindt het altijd fijn om naar het houten pad te gaan, dat nu een naam heeft nl Wiedauwpad, om over het water te lopen.
Omdat we dan maar een km verwijderd zijn van de zee, zijn we ook even naar het strand geweest. Het was er niet druk en het was er ook koud. We bleven er niet lang en keerden via dezelfde weg terug. Gewoonlijk nemen we dan een andere ,veel langere weg, maar oma zag dat niet zitten. Mijn conditie is momenteel beneden alle peil en ik was allang blij toen ik de auto terugzag! Maar de buitenlucht heeft toch deugd gedaan.
De storm heeft hier blijkbaar ook grote kuis gehouden . Veel bomen lagen omver of waren reeds afgezaagd!
Het water had niet zijn hoogste peil bereikt.
Er was heel veel gesnoeid.
De spectaculaire krom gegroeide spar heeft een paar takken verloren!
Sébastien bij het binnen gaan en oma bij het verlaten van het pad.
Vorig jaar was hier nog een driehoekig pleintje met banken en veel groen! Blijkbaar wordt er gezorgd dat bij eventuele wateroverlast het water kan opgevangen worden!
Weinig volk aan zee en dan waren het meestal nog baasjes die hun hond uitlieten. Nu mogen ze nl. nog vrij rondlopen.
Langs het Wiedauwpad keerden we terug naar de auto
Ik denk dat iedereen die hier langskomt zo zachtjesaan verzadigd is van Carnaval!! Het was leuk om zien, de muziek opzwepend, de deelnemers door het dolle heen. Echte close ups maken was bijna niet mogelijk door de grote groepen die aan mekaar klisten! Alle middelen zijn gebruikt om er een fantastisch mooie stoet van te maken. Proficiat aan alle deelnemers !
ps: er steekt een foto bij waarop je op een tractorwiel kunt lezen FC Peperbusse. De Peperbusse is de naam van de kerktoren in St Kruis, een dorpje gelegen tussen Oostburg en Aardenburg. Op een boerderij in St Kruis gelegen te midden de landerijen heb ik in mijn kinderjaren alle vakanties doorgebracht bij Tante Regina en Nonkel Clement (http://dekindertjes.skynetblogs.be/archive/2009/02/20/de-appelstraat.html )
Morgen nog een lading en dan hebben jullie bijna de hele de stoet vanuit je zetel kunnen bekijken. Sommige groepen waren zo groot dat ik er meerdere foto’s van toon om jullie een idee te geven hoeveel mensen er rond één praalwagen lopen! Elk jaar komen veel groepen uit Nederland zoals Eede( de Creepy Clowns ), St Kruis ,Watervliet ,Aardenburg. Maldegem doet ook nooit onder en dit jaar was er zelfs een praalwagen uit Brugge. En dan vergeet ik er zeker nog te vernoemen.
De opening van de stoet begint steeds met een praalwagen waarop Prins Carnaval en zijn Roosje staan. Zondag was het niet anders.
Hebben we lang moeten wachten op zijn komst door pech met een carnavalswagen, zodra de Prins arriveerde reden de praalwagens een dik uur lang met veel muziek door de straten. Ik stond op een plaats waar ik sommige lange praalwagens op één foto kon zetten. De meeste mensen staan bij de start in drommen op elkaar , foto’s maken is daar een hachelijke onderneming. Hier is het al veel kalmer . Omdat de stoet afdraait en op de grote kustbaan terugkeert naar het centrum zijn er meer mogelijkheden om foto’s te maken.
Ik start met de praalwagen die de eerste prijs in de categorie grote praalwagens heeft gewonnen.
Bella Italia
Gezien er twee praalwagens met de Gelaarsde kat waren weet ik niet wie van de twee de tweede prijs had. Ik zet de twee praalwagens maar allebei op de tweede plaats . Ze verdienen het allebei.
~~~~~~
Het duurde eventjes voor ik op mijn blog kwam , maar het is krokusverlof en zondagavond is Sébastien gearriveerd en dinsdag kwam de oudste kleinzoon, Kevin, langs. Ja zij hebben voorrang !!
Gisterenavond zijn Sébastien en ik naar de verlichte praalstoet gaan kijken. Ongelooflijk mooi en zeker nu er lichtjes bestaan op batterij. Die hadden ze rond hun hoeden en pruiken en kleren gewikkeld . De wagens zelf waren ook mooi verlicht. Er was alleen een maar. Je kon er onmogelijk mooie foto’s van maken. De praalwagens zwiepten op en neer, de carnavalisten dansten als gekken , er vlogen hopen confetti en snoep rond( daarom had ik ook de grote camera niet mee), de tractoren hadden enorme felle lichten aan, en het was een over en weer geloop van de carnavalisten van voor naar achter bij hun praalwagen!
De stoet trok door het hart van Heist met zijn smalle straten en overal liepen verklede mensen rond die niet bij één of andere groep behoorden!
Na de stoet lopen alle cafés vol met carnavalisten en het feest zal duren tot laat in de voormiddag !!
Die avondstoet toont hoe de bevolking van Heist leeft voor carnaval. Het is een feest voor hen en door hen. Ze besteden er ook veel geld aan . De deelnemers moeten inschrijfgeld betalen en dan worden door naaiateliers de kleren gemaakt en wordt er gezorgd voor de passende accessoires. De deelnemers beschouwen het als een must of eer om met een praalwagen te kunnen meelopen.
Wat ooit is begonnen met een feest voor de vissers waarbij je je vest binnenstebuiten droeg en een masker opzette( die om middernacht af moest )is uitgegroeid tot een prachtig spektakel. Ik herinner me nog dat mijn vader vertelde dat hij in zijn jonge jaren ook naar het carnaval ging kijken in Heist. Je werd pas opgenomen in het feestgedruis als je je jas binnenste buiten draaide en een masker opzette!!
Toen had je ook die Vuùle Jeannetten, met de nadruk op vuil. Wansmakelijke taferelen staken er tussen . Daar hebben ze korte metten mee gemaakt. De rondgang van de ‘dames’ dateert al van rond de zeventiende eeuw. Het was toen gebruikelijk dat scheepjongens de reders of scheepseigenaars in hun hemd zetten door zich te vermommen. De traditie verloor een aantal decennia haar charmes maar is nu weer in opkomst. Het zijn overwegend mannen die zich als vrouw verkleden en meestal een lampekap of hoed met bloemen op hun hoofd dragen en een kinderwagen voortduwen.
Maar morgen toon ik de andere foto’s van de carnavalstoet van zondag.
Het was zonnig weer tot half de namiddag en een korte sneeuw-regenbui dreigde even roet in de stoet te gooien, maar het is verder droog gebleven. Alleen duurde het wat lang voor de stoet op gang kwam , één van de praalwagens had motorpech en al was het maar een half uur , wachten duurt lang.
Ik heb bijna 300 foto’s genomen. Eigenlijk veel te veel, hoewel ik op een plek stond waar ik goed foto’s kon maken. Toch was het soms moeilijk omdat de wagens zo groot en zo lang waren en omzwermd met honderden carnavalisten gekleed in het thema van de praalwagen. Ik kreeg ze niet op één foto. Dus werd er maar extra geklikt en moet ik nu bekijken welke foto’s representatief zijn.
Ik kreeg veel respons van de carnavalisten wanneer ik teken deed om een foto te maken. Ze poseerden gewillig. Dat is altijd leuk want als ze met honderden zijn voor 1 thema praalwagen weet je niet hoe je het best een foto maakt! Eén jongen vroeg zo mooi of ik die foto’s kon bezorgen . Ik heb zijn email adres genoteerd . Hij had me eerst doen schrikken met zijn rode ogen toen hij voor me kwam staan poseren! Hij was van plan om me te overgooien met confetti , maar toen ik hem wees op mijn camera hield hij zich in en daarop vroeg hij dus of ik de foto’s wilde bezorgen. Reinste chantage , hahahah!
Elk jaar zijn er ook een paar vuile jeannetten( mannen verkleed als vrouwen) , ook dit jaar waren er een paar. Ze zinken in het niet tegenover die praalwagens. Maar ze vestigen toch de aandacht op actuele problemen.
Een paar foto’s om te starten:
De man had het koud aan zijn hoofd en wikkelde zijn sjaal
niet enkel om zijn hals maar ook rond zijn hoofd!
Uit die richting moest de stoet komen. We hoorden muziek maar zagen lange tijd niets .
Pech met een trekker die een praalwagens moest voorttrekken/duwen.
Kinderen en volwassenen wandelden en speelden ondertussen in het bosje.
Ik had me samen met anderen op één van de dikke boomstronken gezet.
Bij gebrek aan praalwagens wilden deze mensen graag poseren.
Dan heb je tenminste al een foto van carnavalisten! grapten ze
De vuile jeannetten die ik gezien heb.
Wat hun thema is kon ik niet altijd raden.
Eentje heeft het over Minister Maggie Deblock
En dan de groep met de jongen met zijn rode ogen ( ‘t zijn gekleurde lenzen fluisterde hij me toe 🙂 ) .
Het ging over ” Pandabeats”. De praalwagen zelf heb ik gemist omdat ik foto’s van de jongen maakte.
