Zij die mij al een tijdje volgen weten dat Marc mijn schrijfzoon is. Ik schrijf al héél lang af en toe eens een briefje of stuur een kaartje naar hem. Hij is een minderbegaafde man die behalve een zus ( die hij zelden ziet) geen familie meer heeft. Een vriendin werkzaam in de instelling waar Marc verbleef, heeft toen gevraagd of ik niet af en toe een berichtje of kaartje wilde sturen naar hem.
Dat heb ik jaren na elkaar gedaan en doe ik nog. Ondertussen zijn we goed bevriend met Marc ook al toen opa nog leefde. We bezochten hem in de instelling waar hij verbleven heeft en ook sedert hij in een systeem van begeleid wonen leeft.
Alles is wat verwaterd door een paar keer ziek zijn van mijn kant en zeker ook door de lange periode van corona. De laatste keer dat hij kwam was in 2020. Toen kwam corona. Vroeger durfde hij alleen komen met de trein maar door het wisselvallige aan treinreizen durft hij dat niet meer. Nu krijgt hij begeleiding van een gepensioneerde opvoedster die Marc kent en die ik ondertussen ook al leren kennen heb bij mijn bezoeken aan de instelling waar hij indertijd woonde.
Woensdag was het dan de grote dag na meer dan twee jaar hebben we elkaar weer in levende lijve ontmoet. Wat een fijn weerzien.

Toen de trein om 11 uur het station van Knokke binnen reed zijn we eerst een wandeling gaan maken aan zee. Er was regen voorspeld verder op die dag , dus namen we maar het zekere voor het onzekere .

Daarna reden we huiswaarts en onder het eten werd er veel bijgepraat. Omdat Marc het niet meer zag zitten om nog een flinke wandeling te maken deden we een ommetje in mijn eigen buurt en daar genoten we alle drie ook van.

Met koffie en pannenkoeken sloten we de namiddag af en toen ik hen naar het station bracht tegen 18 uur begon het flink te regenen! ‘t Was voorspeld maar gelukkig was het de dag zelf droog en zonnig gebleven.

Nog een stevige pakkerd en hij stapte met een stralend gezicht de trein op. Tot ziens Marc. En beloofd is beloofd ik zal met de foto’s van de opvoedster en mezelf een mooi albumpje maken als herinnering.

Hij bewonderde de beelden die vlak vóór het Casino staan en vond de gevel van La Réserve erg imposant. We wandelen ook even naar de achterkant van het gebouw palend aan het Zegemeer. De wuivende krabben van Paramarenko zijn na herstelling terug aan het wuiven .
Bij het vernieuwde petanque veld zijn bomen aangeplant die gedwongen worden om een bladerdek te vormen boven het veld.

Na anderhalf uur wandelen reden we naar huis want we kregen honger. Marc zorgde dat we elk een glaasje bubbels konden drinken , bracht de hapjes en hielp in de keuken.
Na de namiddagwandeling koffie met pannenkoeken en nog een foto aan de voordeur om aan zijn medebewoners te kunnen tonen dat hij wel degelijk bij mij was geweest. Heerlijk toch dat je iemand zo gelukkig kunt maken.

Omdat ik niet tot bij hem geraak is Marc ,mijn schrijfzoon, samen met een begeleidster( die ik ook al jaren ken) naar hier gekomen. Het was een blij weerzien want door mijn ziek zijn heb ik hem lange tijd niet gezien en was ik ook niet op zijn verjaardagsfeest.
Hij is al verschillende keren alleen gekomen met de trein van Lokeren tot in Knokke. Hij vroeg dan zelf hulp aan de treinconducteur want Marc kan niet lezen noch schrijven. Dat lukte iedere keer goed. Maar de laatste jaren durft hij het niet meer. Er zijn zo dikwijls wijzigingen in het uurrooster en ook bij het al dan niet overstappen in Gent of in Brugge, dat het beter is dat iemand hem begeleid.

Ik had mijn best gedaan met koken want ik weet dat hij een smulpaap is! Na het eten wilde hij per sé de vaat doen die niet in de vaatwasser kon. Ik mocht helpen …alles in de kast zetten.
Daarna zijn we gaan wandelen in de omgeving. Hij wilde ook de tuin terugzien waar ik 18 jaar lang heb getuinierd samen met nog twee buren. De eigenaar van de grond is ondertussen 90 jaar geworden en verblijft  sedert een paar jaar in een rusthuis.
Nu wordt die lap grond klaargemaakt om te bebouwen. Ik heb er jaren met veel goesting getuinierd en de kinderen en kleinkinderen hielpen mee ! Zal het daardoor komen dat de kinderen en een paar kleinkinderen ook zo graag tuinieren?

Het is een gezellige dag geworden en Marc heeft zichtbaar genoten. Ik heb  hem beloofd dat ik op zijn verjaardag( half januari) zijn verjaardagsfeest zal bijwonen!

Marc kwam vandaag op bezoek samen met een begeleidster. Voor hen die niet weten wie Marc is: lang geleden vroeg een vriendin die in een instelling voor meerderjarige mensen met een geestelijke beperking werkt of ik af en toe een kaartje wilde sturen naar Marc . Hij had behalve een zus (die hij héél weinig ziet) geen familie meer. Af en toe wat nieuws ontvangen zou hem zeker plezier doen. Dan had hij ook iets om naar uit te kijken.
De jaren gingen voorbij er werden kaartjes , brieven en foto’s opgestuurd. Opa en ik gingen Marc al eens bezoeken en hij kwam elk jaar een keertje tot bij ons. Ondertussen verblijft Marc nu in een huis waar meerdere mensen met een beperking elk in een studio wonen en waar ze constant begeleid worden. Hij doet het daar héél goed en gaat allerlei klusjes doen bij mensen die aankloppen bij deze dienst. Momenteel helpt hij mee om in een school alles in orde te brengen tegen dat de schoolpoorten weer opengaan.

Ik was dit jaar nog niet in staat om hem op te zoeken in Lokeren en nu is hij zelf gekomen met een begeleidster ( ondertussen is ze al op pensioen  )die een goede band heeft behouden met Marc. Na al die jaren ken ik haar persoonlijk ook.

Marc was zo bekommerd dat hij me absoluut wilde helpen met het bakken van de tongen zodat ik minder werk zou hebben.  Hij deed dat goed ! 🙂

Na de koffie  mocht hij kiezen waar we naar toe zouden gaan. Hij verkoos een wandeling aan zee. We wandelden van het Casino van Knokke tot het Cartoonpaviljoen in Heist en keerden met de tram terug naar Knokke.
Even zag het er naar uit dat we een regenvlaag gingen krijgen maar het bleef droog en hoe later het werd hoe aangenamer het weer , de zon kwam wat magertjes door de wolken piepen.

Een heel fijne dag was het!