Marc is gekomen !

Zij die mij al een tijdje volgen weten dat Marc mijn schrijfzoon is. Ik schrijf al héél lang af en toe eens een briefje of stuur een kaartje naar hem. Hij is een minderbegaafde man die behalve een zus ( die hij zelden ziet) geen familie meer heeft. Een vriendin werkzaam in de instelling waar Marc verbleef, heeft toen gevraagd of ik niet af en toe een berichtje of kaartje wilde sturen naar hem.
Dat heb ik jaren na elkaar gedaan en doe ik nog. Ondertussen zijn we goed bevriend met Marc ook al toen opa nog leefde. We bezochten hem in de instelling waar hij verbleven heeft en ook sedert hij in een systeem van begeleid wonen leeft.
Alles is wat verwaterd door een paar keer ziek zijn van mijn kant en zeker ook door de lange periode van corona. De laatste keer dat hij kwam was in 2020. Toen kwam corona. Vroeger durfde hij alleen komen met de trein maar door het wisselvallige aan treinreizen durft hij dat niet meer. Nu krijgt hij begeleiding van een gepensioneerde opvoedster die Marc kent en die ik ondertussen ook al leren kennen heb bij mijn bezoeken aan de instelling waar hij indertijd woonde.
Woensdag was het dan de grote dag na meer dan twee jaar hebben we elkaar weer in levende lijve ontmoet. Wat een fijn weerzien.

Toen de trein om 11 uur het station van Knokke binnen reed zijn we eerst een wandeling gaan maken aan zee. Er was regen voorspeld verder op die dag , dus namen we maar het zekere voor het onzekere .

Daarna reden we huiswaarts en onder het eten werd er veel bijgepraat. Omdat Marc het niet meer zag zitten om nog een flinke wandeling te maken deden we een ommetje in mijn eigen buurt en daar genoten we alle drie ook van.

Met koffie en pannenkoeken sloten we de namiddag af en toen ik hen naar het station bracht tegen 18 uur begon het flink te regenen! ‘t Was voorspeld maar gelukkig was het de dag zelf droog en zonnig gebleven.

Nog een stevige pakkerd en hij stapte met een stralend gezicht de trein op. Tot ziens Marc. En beloofd is beloofd ik zal met de foto’s van de opvoedster en mezelf een mooi albumpje maken als herinnering.

Hij bewonderde de beelden die vlak vóór het Casino staan en vond de gevel van La Réserve erg imposant. We wandelen ook even naar de achterkant van het gebouw palend aan het Zegemeer. De wuivende krabben van Paramarenko zijn na herstelling terug aan het wuiven .
Bij het vernieuwde petanque veld zijn bomen aangeplant die gedwongen worden om een bladerdek te vormen boven het veld.

Na anderhalf uur wandelen reden we naar huis want we kregen honger. Marc zorgde dat we elk een glaasje bubbels konden drinken , bracht de hapjes en hielp in de keuken.
Na de namiddagwandeling koffie met pannenkoeken en nog een foto aan de voordeur om aan zijn medebewoners te kunnen tonen dat hij wel degelijk bij mij was geweest. Heerlijk toch dat je iemand zo gelukkig kunt maken.

Stadsmuseum in Lokeren

Bij mijn bezoek aan Lokeren voor de verjaardag van Marc zijn we achter het gezellig diner in een mooi restaurant nog eens een wandelingetje gaan maken. Zo schitterend was het weer niet om een lange wandeling te maken, het was die dag grijs en frisjes . Daarenboven kreeg Jessica, de vriendin van Marc , die slecht te been is en daardoor meestal in een rolstoel zit ,het ook koud.
Maar Myriam de vroegere begeleidster van Marc  had er iets op gevonden. We zouden het Stadsmuseum bezoeken en daar zou ik antwoord krijgen op mijn vraag wat die drie Hazenbeelden betekenden die op een pleintje staan!

Ik had er in 2014 al een foto van gemaakt en het Stadsmuseum bevindt zich op de achtergrond met een mooie tekst op de zijgevel ( die ik bij mijn laatste bezoek fotografeerde). Wij liepen er niet voorbij maar stapten nu wel binnen! Gratis toegang, dat vind je tegenwoordig niet veel meer. We hadden wel een beetje pech want het hele museum was niet open door omstandigheden maar waar we wel mochten rondkijken dat was voor ons nu het belangrijkste.

Ik laat de tekst op de vele panelen voor zich spreken.

 

En hier komt het verhaal waarom er drie hazen op het plein vòòr het Stadsmuseum staan:
de Haarsnijderijgeschiedenis!  Het slachten van konijnen en hazen voor het maken van vilt voor hoeden en pelsjes .Een vuil en ongezond werk dat vooral door de arme bevolking werd verricht..

 

Dus de drie hazen verwijzen naar het industrieel verleden van Lokeren.
Op het plein vòòr het stadsmuseum staan de drie hazen nu in een geel jasje gehuld. Wij vroegen het voorbijgangers maar niemand wist waarom de hazen verkleed waren. Carnaval misschien of een plaatelijk feestgebeuren?

Een mooi einde van een gezellige dag. Marc en Jessica genoten zichtbaar van dit bezoek aan het Stadsmuseum en aan mijn nieuwsgierigheid was voldaan. 🙂 Bij een volgend bezoek stappen we er nog eens binnen want er was nog véél meer te zien en dan zagen we niet eens de bovenverdieping (die op dat ogenblik niet te bezoeken viel)

Marc is gekomen!

Omdat ik niet tot bij hem geraak is Marc ,mijn schrijfzoon, samen met een begeleidster( die ik ook al jaren ken) naar hier gekomen. Het was een blij weerzien want door mijn ziek zijn heb ik hem lange tijd niet gezien en was ik ook niet op zijn verjaardagsfeest.
Hij is al verschillende keren alleen gekomen met de trein van Lokeren tot in Knokke. Hij vroeg dan zelf hulp aan de treinconducteur want Marc kan niet lezen noch schrijven. Dat lukte iedere keer goed. Maar de laatste jaren durft hij het niet meer. Er zijn zo dikwijls wijzigingen in het uurrooster en ook bij het al dan niet overstappen in Gent of in Brugge, dat het beter is dat iemand hem begeleid.

Ik had mijn best gedaan met koken want ik weet dat hij een smulpaap is! Na het eten wilde hij per sé de vaat doen die niet in de vaatwasser kon. Ik mocht helpen …alles in de kast zetten.
Daarna zijn we gaan wandelen in de omgeving. Hij wilde ook de tuin terugzien waar ik 18 jaar lang heb getuinierd samen met nog twee buren. De eigenaar van de grond is ondertussen 90 jaar geworden en verblijft  sedert een paar jaar in een rusthuis.
Nu wordt die lap grond klaargemaakt om te bebouwen. Ik heb er jaren met veel goesting getuinierd en de kinderen en kleinkinderen hielpen mee ! Zal het daardoor komen dat de kinderen en een paar kleinkinderen ook zo graag tuinieren?

Het is een gezellige dag geworden en Marc heeft zichtbaar genoten. Ik heb  hem beloofd dat ik op zijn verjaardag( half januari) zijn verjaardagsfeest zal bijwonen!

Myriam kwam mee als begeleidster. Op wandel en onderweg kijken naar de tuin die nu een wildernis is en waar zal op gebouwd worden.

Myriam nam een foto van Marc in de trein en ik sta hen uit te zwaaien op het perron

Marc kwam op bezoek

Marc kwam vandaag op bezoek samen met een begeleidster. Voor hen die niet weten wie Marc is: lang geleden vroeg een vriendin die in een instelling voor meerderjarige mensen met een geestelijke beperking werkt of ik af en toe een kaartje wilde sturen naar Marc . Hij had behalve een zus (die hij héél weinig ziet) geen familie meer. Af en toe wat nieuws ontvangen zou hem zeker plezier doen. Dan had hij ook iets om naar uit te kijken.
De jaren gingen voorbij er werden kaartjes , brieven en foto’s opgestuurd. Opa en ik gingen Marc al eens bezoeken en hij kwam elk jaar een keertje tot bij ons. Ondertussen verblijft Marc nu in een huis waar meerdere mensen met een beperking elk in een studio wonen en waar ze constant begeleid worden. Hij doet het daar héél goed en gaat allerlei klusjes doen bij mensen die aankloppen bij deze dienst. Momenteel helpt hij mee om in een school alles in orde te brengen tegen dat de schoolpoorten weer opengaan.

Ik was dit jaar nog niet in staat om hem op te zoeken in Lokeren en nu is hij zelf gekomen met een begeleidster ( ondertussen is ze al op pensioen  )die een goede band heeft behouden met Marc. Na al die jaren ken ik haar persoonlijk ook.

Marc was zo bekommerd dat hij me absoluut wilde helpen met het bakken van de tongen zodat ik minder werk zou hebben.  Hij deed dat goed ! 🙂

Na de koffie  mocht hij kiezen waar we naar toe zouden gaan. Hij verkoos een wandeling aan zee. We wandelden van het Casino van Knokke tot het Cartoonpaviljoen in Heist en keerden met de tram terug naar Knokke.
Even zag het er naar uit dat we een regenvlaag gingen krijgen maar het bleef droog en hoe later het werd hoe aangenamer het weer , de zon kwam wat magertjes door de wolken piepen.

Een heel fijne dag was het!

 

 

Trein fotografie

Op de terugreis van  Lokeren naar Knokke heb ik me beziggehouden om foto’s te maken vanuit de rijdende trein . Ik had mijn krantje al gelezen op de heenreis en verschillende artikels uit de bijlage van de weekendkrant ook.
Dikwijls als het rustig is op de trein hou ik me bezig met foto’s maken . Ik zat op de bovenverdieping van de dubbeldektrein en er waren weinig passagiers … want ik vind het vervelend dat mijn medereizigers iedere keer dat geklik van mijn gsm moeten aanhoren . Ik neem op de trein niet de grote camera omdat die minder wendbaar is.

Ik was zo verdiept  in de voorbij vliegende natuur dat ik niet had opgemerkt dat er een oudere heer in één van de stations was opgestapt en op de bank achter me zat. Hij had al verschillende keren iets gezegd wat mijn aandacht trok op bepaalde dingen buiten. Ik was me echter niet bewust dat hij het tegen mij had. Ik dacht dat hij het tegen iemand had die bij hem zat.
Toen we het station van Brugge  verlieten  hoorde ik hem zeggen “kijk rechts door het raam dan zie je een luchtballon” niet wetende dat hij het tegen mij had. Natuurlijk keek ik rechts  maar kon de luchtballon niet “vangen” omdat er telkens bomen het zicht belemmerden.  ” Wacht er komen nog open plekken” en nog altijd was ik me van niets bewust . De trein reed in een bocht en toen had ik de ballon vlak voor me. ” ja nu” hoorde ik zeggen. Ik kreeg dan in de gaten dat die man alleen zat en het de hele tijd tegen mij had gehad. Ik heb even mijn adem ingehouden om niet in een lach te schieten. Hij had vast en zeker het voortdurende geklik gehoord en ik was ook al eens van de ene kant van de trein naar de andere kant verhuisd.
Toen we het eindstation naderden stapte hij richting uitgang zonder ook maar één blik in mijn richting te werpen. 🙂

   Tussen Lokeren en Gent rangeer sporen bij de vleet!Een donkere wolk voor de zon maar die liet geen  spatje regen vallen! Tussen Gent Dampoort en Gent St Pieters  Brugge met de toren van de St Salvatorkathedraal , de Halletoren en een stukje van OLVr kerk

Buiten het station van Brugge een luchtballon

De A11 gezien vanuit de trein.
Bij de opening van deze snelweg heb ik er met de fiets op gereden.
Dat was éénmalig.

De A11 met rechts Dudzele en op de tweede foto  in de verte de bomen langs de twee kanalen.Op deze twee foto’s zie je de bomen langs de twee kanalen.
Daar neemt de trein een volledige bocht naar links
en rijdt een tijdje langs het kanaal richting Heist.

Feest bij Marc en Jessica

Begin september kreeg ik van Marc ,mijn schrijfzoon, een uitnodiging of ik wilde aanwezig zijn op een feestje omdat hij al zo lang gelukkig samen is met zijn vriendin Jessica.
Samen met vrienden , begeleiders en de moeder en een tante en nicht van Jessica wilden ze dit op 30 september vieren. Natuurlijk wilde ik aanwezig zijn. Marc nodigde mij zelfs uit om ‘s middags bij hen te komen eten dan kon ik een beetje langer bij hen zijn.
Wie mijn vorige blog niet kent  geef ik hier een link waarin ik vertel wie Marc is, waar hij 25 jaar heeft gewoond en nu al een tijdje in een woonzorgcentrum verblijft in Lokeren met 9 nieuwe studio’s. Er zijn altijd begeleiders aanwezig en er is een gemeenschappelijke living en keuken als ze liever niet in hun eigen studio willen eten 🙁klik) (klik) De meeste van de bewoners hebben ook een aangepast werk.

Ik nam gisteren de trein van 10.35 uur naar Lokeren (met een overstap in Gent). Marc stond me al op te wachten aan het station en flink gearmd gingen we naar zijn nieuwe studio. Hij is altijd bekommerd dat ik zou struikelen en tevens is het een uiting dat hij zo blij is om me terug te zien. Die bezorgdheid komt ook voort uit het feit dat zijn vriendinnetje niet goed kan stappen en meestal in een rolwagentje zit . Ik zou eens kunnen struikelen !
De andere bewoners  in het zorgcentrum kennen me ondertussen  en ik word er telkens uitbundig onthaald. Het zijn allemaal mensen met een verstandelijke en soms ook een fysieke beperking maar allemaal zijn ze recht voor de vuist en hun emoties steken ze niet onder stoelen of banken. Voor mij was het aanvankelijk wel even wennen.

Marc had met de hulp van de begeleiders een mooi feest samengesteld. Hij wist goed wat hij wilde. Taart , gebakjes, koekjes, studentenhaver( blijkbaar zijn ze daar allemaal op verzot) en drank in overvloed. De geschenkjes werden gul gegeven en met blijdschap ontvangen. Ik had een fotoboek laten maken van de laatste drie jaren dat Marc naar Knokke kwam en ik naar Lokeren ging. Dat bleek een schot in de roos te zijn.

‘s Middags aan tafel met de begeleiders en de medebewoners. Na het eten ruimden medebewoners de tafel , vulden de vaatwasser en wasten potten en pannen af.
Leuk om die samenhorigheid te zien.
Toen werd er werk gemaakt van de versiering, want de living moest er vrolijk uitzien.
Jessica had alleen maar oog voor het fotoboek!!Rond de klok van twee kwamen vrienden en familie en werden er kaartjes en  geschenken  gegeven. De tafel was niet groot genoeg voor al de gasten…

 …dan maar plaats nemen in het salongedeelte.


Toen kwam het plechtige moment . Marc en Jessica betuigden hun liefde voor elkaar . Niemand wist de precieze datum van hun samenzijn. Toen ze 10 jaar samen waren  zijn opa en ik nog in de instelling- waar beiden toen verbleven-uitgenodigd geweest voor een groot tuinfeest.
Het is misschien nog geen 20 jaar maar veel minder zal het wel niet zijn. Met de hulp van hun begeleiders zegden ze allebei een tekst op en schoven dan nieuwe ringen aan hun vinger! Pfff, wat een ontroerend moment! En dat ze gelukkig zijn dat zie je zo.

De dag vloog veel te vlug om en toen ik aanstalten maakte om terug naar de trein te gaan , stond Marc erop om  mee te gaan.
Ik zou eens de weg terug niet vinden :-).

…en zo bracht de trein me terug naar huis!