Naar jaarlijkse gewoonte komen de afgestudeerden van het Koninklijk Lyceum op de 1e zondag van de maand maart bijeen. Van een jaarlijks koffietje in een tearoom is dit uitgegroeid tot een jaarlijks etentje. Gemakshalve gebeurt dit nu al héél lang in Brugge zelf. Indertijd was de bijeenkomst in die stad waar iemand woonachtig was en dan het andere jaar in een andere stad waar weer iemand woonde. Maar dat werd een hele klus om dat bepaalde restaurant te vinden als je de stad niet kende. En Brugge kennen wij al van het ogenblik dat we er school liepen. Dus dit jaar was het zondag voor de 64ste keer dat we bijeenkwamen . En zolang we tevreden zijn over het gekozen “restaurant De Koetse” “gaan we daar ook elk jaar terug. Het voornaamste is dat we kunnen bijpraten , maar het mag ook gezegd dat we daar erg verwend worden door de uitbaters.
We zijn gestart met 14 afgestudeerden. Aanvankelijk kwam iedereen , maar dan vielen er enkelen door allerlei omstandigheden af :werk, gezin ,te ver . Ondertussen zijn er ook jammer genoeg een paar overleden.
We kregen bij de aperitief extra hapjes van het huis zoals een oester in champagne saus , verse garnalen om zelf te pellen en gamba’s. Als voorgerecht was er volop keuze en het hoofdgerecht werd niertjes en skrei. Ook het dessert sloeg niemand af.
gerookte zalmmoules parquéesgarnaal krokettenniertjes in champagnesausskreiIrish koffiedame blanchecrème brûlée
Toen werd het tijd om afscheid te nemen en beloofden we elkaar volgend jaar op de zelfde 1ste maart terug te zien in hetzelfde restaurant! Dat deze belofte waar mag worden! Hoe ouder we worden hoe meer we elk jaar uitkijken naar deze bijeenkomst.
Waarom we die dag vrouwtjesdag noemen? Mijn kinderen wisten dat ik er alles voor zou doen om die dag zeker naar de bijeenkomst te kunnen gaan. De eerste zondag van maart moesten ze met geen andere plannen afkomen .
1. Op een morgen stond ik op en zag in de tuin overal paddenstoelen in het gras en op de biels rond het gras. Ik had al gejammerd dat ik bijvoorbeeld op de wandeling in het bos van de abdij Zevenkerken zo weinig paddenstoelen had gezien en plots staat mijn tuin vol. Ja meestal dezelfde maar het geeft je een herfstgevoel om ze zo dichtbij ook te zien.
2. Deze week was er koersbal maar het was met een strikje rond. Er stond op de uitnodiging dat er een “surprise” was. Toen ik aan het schutterslokaal kwam was alles gesloten. Ik begreep er niks van. Sedert corona kunnen we niet meer in Westkapelle terecht omdat de sporthal helemaal is ingenomen voor corona en wij daar niet meer over een lokaal kunnen beschikken. De gemeente stelde het schutterslokaal in Knokke-dorp ter beschikking op de dagen dat deze door de schutters niet gebruikt wordt. Ik belde één van de leden van het bestuur op en die zei dat ik naar het lokaal een eind verder moest gaan. Het Sint Joris lokaal waar de senioren allerlei hobby’s kunnen beoefenen van kaarten, breien, puzzelen , krulbol spelen… of gewoon gezellig samen zitten. De krulbollers hebben in dit gebouw een eigen lokaal waar ze hun sport beoefenen.
Ik had degene die de spelers opwachtte juist gemist, nochtans was ik deze keer ruim op tijd (wat niet altijd het geval is,ahum) . Er was geen koersbal maar het bestuur trakteerde op wafels en koffie/frisdrank. Van een surprise gesproken. Er was niet veel ruchtbaarheid aan gegeven want dan krijg je de profiteurs die je anders nooit ziet ook over de vloer en de bedoeling was wel om de regelmatige spelers eens te trakteren. Het werd een gezellige namiddag !
3. Het was nu ook toeval dat de volgende dag de vereniging van de deelgemeente Heist een kaas en wijn namiddag organiseerde( ben daar ook lid van) Dat kan je toch niet zomaar laten voorbijgaan 😉 Het werd een super namiddag met veel ambiance. De inrichters hadden er ook nog een bingo aan toegevoegd. Voor de prijzenpot moest je het niet doen maar het plezier telde voor twee. Zij die niet graag kaas aten kregen een bord “vlees” om U tegen te zeggen.
4. En de verrassingen waren nog niet teneinde. Ik kreeg een telefoontje van een vriendin die lang geleden haar stage kwam doen bij mij. We zijn nadien altijd met elkaar in contact gebleven. Zij belde me op of ze donderdag mocht langskomen van in de voormiddag( zij woont namelijk in Waasmunster). Dat sprak vanzelf . Lekker samen gegeten en naar de trouwfoto’s gekeken van haar pleegdochter ( waar ik jammergenoeg niet kon bijzijn omdat ik in juni geveld was door corona). Ze had alle foto’s op een usb stick opgeladen! Omdat het zo’n mooi weer was zijn we gaan wandelen op de wallen in Sluis. Het was lang geleden dat ze nog eens in Sluis was. En daarna op een terras zitten …zonnen en verder bijpraten natuurlijk!
Toen we terug naar de auto gingen kregen we nog een leuk tafereel te zien. Twee ooievaars die op een statige manier voorbij wandelden ,ze hielden halt aan een woning en bleven wachten tot de deur openging en de bewoonster naar buiten kwam met wat brood dat ze verkruimelde en bij de vogels liet vallen. Ondertussen was ze aan het praten tegen de twee ooievaars. Tegen mij zei ze” ‘”ach ze zijn zo tam en wonen hier vlakbij op een nestpaal. Ze komen elke dag even langs”
ps.sorry voor de paar foto’s die niet zo helder zijn, maar ik wilde ze er toch bijplaatsen.
Toen de stoet met al die mooi geklede mensen voorbij waren gewandeld zijn we naar het Parkdomein La Potinière gegaan. Veel groen was er niet te zien in dit park. Door de droogte lag het hele terrein er verdord bij . Maar het was er wel gezellig . Je kon aan volksspelen doen( erg in trek bij de kinderen), naar een paar oude tractors kijken. Er zijn tennisvelden en een minigolf. En midden in het park stond een enorme tent waar wellicht ‘s avonds als afsluiter uitbundig zal gevierd worden
tennisveldeneen opvallende duiventil……volkspelen…er werd gedanstde grote tent midden in het parkDe twee vriendinnen zochten even de schaduw op!de minigolfeen haan , symbool van het stadjeeen draaimolen voor de kleintjesToch nog een oldtimer gezien 🙂een fanfare speelde voor ieder cafe of terras een deuntje zoals vroeger ook werd gedaan. We vroegen ons af of ze na hun “toer” nog recht konden lopen 🙂de bebloeming was prachtigDe ijskarretjes ( en het waren er veel) hadden veel succes.
In het park was er een optreden van line dansers maar een koppeltje danste een heerlijke rock and roll
We wandelden verder richting zee en hoopten dat het daar wat rustiger zou zijn . Een agent regelde het doorgaand verkeer want er was maar één weg om door De Haan te rijden .(Aan het tramhuisje was alles afgesloten) Er waren zoveel seinpalen en dranghekken gezet op deze weg dat je vanzelf al traag reed. Eenmaal op de zeedijk was het ook op de koppen lopen. Alleen op het strand was het rustig. Maar om ergens onze beentjes wat te laten rusten… geen denken aan . Dan maar terug gekeerd en we vonden bij een bakker dicht bij het tramhuisje een heerlijk rustig plekje om iets te eten en te drinken en ook om even het toilet te bezoeken.
Toen we wat uitgerust hadden, staken we de sporen van de tram over en wandelden naar het dorp toe. We zagen welke voorzorgsmaatregelen er genomen waren om bij eventuele “problemen” vlug te kunnen optreden!! Politie , brandweer, rode kruis… Het hele dorp was één groot terras en de hoofdstraat stond vol met braderie tentjes. Zoveel volk ook. Er werd gezongen, oudere heren geleund op een hoge tafel deden hun zegje en dronken hun slokje. Oude ambachten zoals de melkboer met zijn kar, de visboer en de brouwer trokken de aandacht. Ik zag een jongeman met een obus rondlopen en vroeg hem of hij oorlogspullen verzamelde. Dat deed hij en vertelde erbij dat hij van Israël kwam en twee vriendinnen die bij hem waren kwamen uit Portugal Zij werkten tijdelijk voor een project hier aan de kust ter bescherming van wilde dieren. Op een gegeven ogenblik duwde hij de obus in mijn armen om een foto te maken. Een heerlijk momentje om met enthousiaste tieners over hun project te kunnen spreken
Toen was het toch tijd om huiswaarts te keren. Want de Hollandse vriendin moest na de tramrit (toch driekwartier rijden) nog een ritje doen om in Aardenburg te geraken. De tram stond er maar er waren blijkbaar al een uur problemen : stroomonderbreking. Straks mochten we nog op vervangbussen stappen. Maar we hadden geluk na korte tijd vertrok de tram om onmiddellijk met een forse ruk weer te stoppen, tot tweemaal toe. De conducteur kwam helemaal overstuur door de wagons gestapt en wilde weten wie op de noodrem had geduwd. Maakte die persoon zich niet bekend dan bleven we staan en werd er een procedure afgewerkt. Blijkbaar heeft die persoon zich gemeld . Iedereen van de aanwezigen was ervan overtuigd dat dit onvrijwillig was gebeurd door de schokkende start waarbij veel mensen hun evenwicht verloren. We zijn zonder verdere problemen thuis geraakt.
Het was een memorabel dagje en hoewel het erg druk was verliep alles gemoedelijk. Klik op de foto’s om ze vergroot te zien!
Zaterdag 6 augustus waren er opnieuw de Belle Epoque feesten in De Haan. Jaar na jaar kent dit feest een groot succes. Trammelant kent zijn eerste editie in 1978 n.a.v. het 75-jarig bestaan van het tramstation. Meer dan 40 jaar later is Trammelant nog steeds een hoogdag voor De Haan, met een pak nieuwe tradities. Het tramstation is een beschermd monument.
Door Corona ging het feest een paar jaar niet door maar nu met het mooie weer was het terug een (overweldigend )succes. Het was al jaren geleden dat ik er nog naar toe was geweest en vorige zaterdag besloten vriendin en ik en een Nederlandse vriendin om met de tram tot ginder te rijden. Met de auto was zeker geen optie als je van heel ver al auto’s op de weg geparkeerd zag staan. Ook op de tram was het zeer druk . Het openbaar vervoer is op zo’n dagen wel aangewezen. Hoewel…met corona in het achterhoofd. De trams reden af en aan zowel uit de richting van Oostende als uit de richting van Knokke en spuwden iedere keer een lading mensen uit.
“Trammelant is een begrip geworden in De Haan en omstreken. Tijdens dit evenement gaan we meer dan 100 jaar terug in de tijd; het is een waar eerbetoon aan ons roerend erfgoed. De figuranten die prachtig uitgedost door De Haan flaneren, de auto’s van toen die door de Concessie rijden, de verschillende belle-époquetaferelen in Parkdomein La Potinière,… Echt alles is uniek om zien”, vertelt schepen van cultuur en roerend erfgoed, Rudi Cattrysse.
De Haan slaagde er in om een groot stuk van het onroerend erfgoed uit de periode van de Belle Epoque te bewaren zoals het ooit was. De Concessie, de villawijk met heel wat prachtige panden uit die tijd, is dan ook het perfecte decor voor een groots Belle Epoquefeest. Trammelant keert al decennialang terug in de tijd met honderden figuranten, oude voertuigen en fietsen. Er worden taferelen nagespeeld en de sfeer van toen herleeft volop in de badstad met als hoogtepunt de stoet van figuranten die traditiegetrouw om 15 uur aankomt met een oude tram. Ook heel wat handelszaken speelden in op het evenement en doken met hun zaak en personeel in de geschiedenis. ’s Avonds wordt De Haan één groot openluchtfeest. Diverse podiumoptredens zorgen voor amusement voor eenieder.
Het tramstation waar het allemaal mee begonnen is!
Hier een impressie van de stoet met dames ,heren en kinderen in Belle Epoque stijl gekleed! Een lust voor het oog.
tennis tenue van vroeger de dokter deelde “hoestsiroop “uiteen echtpaar dat op vakantie komt in De Haan met hun valies in een bolderkar!
Jammer genoeg heb ik de oldtimers niet gezien want die waren in de voormiddag uitgereden als opening van het trammelant feest met de burgemeester en zijn gevolg op kop. Hieronder een beeld van de drukte in de straten en een paar foto’s van de mooie gebouwen die bewaard zijn gebleven. In de villawijk was het niet mogelijk om foto’s te maken omdat er zoveel volk stond te kijken naar de stoet.
Verleden week had ik onverwachts een paar dagen twee logeetjes, nl de pleegdochter van een goeie vriendin en haar man. Ik viel een beetje uit de lucht toen ik een mailtje kreeg ” mag ik komen slapen bij jou”. Kort en bondig zonder enige uitleg. Ik ben nu wel iemand die niet veel uitleg nodig heeft , ik begreep dat er iets moest gebeurd zijn . Hoewel ze al 12 jaar samenwoont is ze onlangs gehuwd met haar vriend. Ik was ook uitgenodigd op het huwelijksfeest dat doorging in Hasselt. Maar dat was voor mij op dat moment echt niet haalbaar . Een treinreis van drie uur, een avondfeest en dan de andere dag terug naar huis. Ik kreeg het thuis nog niet gedaan om een hele dag zonder rusten door te komen . Ik moet het tot heden nog steeds doen. Ik vond het zo erg voor haar en nog veel meer voor mijn vriendin( de eerste stagiaire die ooit bij mij kwam werken en met wie ik tot heden nog contact heb) en voor mezelf ook want ik had graag de hele familie eens teruggezien. Na al die jaren en na menige keren bij haar een feest of begrafenis te hebben meegemaakt en ook een paar jaar mekaar niet gezien te hebben door corona, viel dat erg tegen.
Ik liet haar weten dat ze welkom was en verleden week stond ze precies op die bloedhete dag aan de deur. Toen kreeg ik te horen dat ze een hotel geboekt hadden voor een paar dagen in De Haan . Door ziekte van haar moesten ze de reis uitstellen en omboeken midden in het seizoen is niet zo vanzelfsprekend aan de kust. Dus dacht ze als noodoplossing aan mij. Groot gelijk had ze. Op die manier konden we haar recent huwelijk hier ook een beetje vieren. En voor haar was het een blij weerzien niet alleen met mij maar ook met het huis en al de herinneringen toen ze als kind hier af en toe kwam logeren.
Ik gaf hen tips wat ze konden doen die dagen( een avondmarkt in Sluis,een folklore markt in Heist ,een wandeling in Cadzand en natuurlijk ook naar het strand) en één dag ( het was gelukkig niet meer zo warm) zijn we samen naar het Zwin gewandeld vanaf de Lekkerbek tot aan de Haas van Flanagan ” Hospitality”genaamd.
Toen ze hier vertrokken gingen ze nog twee dagjes naar De Haan en zo hadden ze toch hun week vakantie zoals gepland!
Een prachtige dag om deze wandeling op de versmalde zeedijk te doen. Veel wandelaars en ook veel fietsers
Veel volk bij Surfers Paradise
te voet, met de fiets of met een go cart… auto’s mogen hier niet rijden!
mooi uitzicht op de zee en de duinen
De Zwingeul met in de verte op de eerste foto rechts een strandpaviljoen en daar achter hotels en tearoom. Op de tweede foto het haventje met rechts Air Republic van Sergio Herman.
De Zwinduinen
De Haas van Flanagan. Je moet geduld hebben om een unieke foto te maken. Er is altijd wel iemand die fotografeert of kinderen er bovenop zet…
een stuk van het Natuurpark met in de verte “the Shelter” – en tevens ingang om in het Natuurpark te wandelen en oa de ooievaars te bekijken op hun nesten. Geen denderende foto ( met tegenlicht getrokken)
Met verweerde balken( wrakhout? ) is een soort hoekige omheining gemaakt met op elke hoek beelden van dieren die je aan zee kan aantreffen.
Voor de paardenliefhebbers is een apart parcours gemaakt zodat fietsers ,voetgangers en paarden elkaar niet hinderen.
Heen en terug duurt de wandeling bijna twee uur! Iedereen geniet bij het ‘t Keun toch minstens een kwartiertje van het zicht op de zee, de Zwingeul en het Natuurreservaat !
Ik heb genoten van dit onverwacht vakantiebezoek . Lang ontbeten en bijgebabbeld , tegen de middag trokken ze er op uit en ‘s avonds samen warm gegeten en nog herinneringen opgehaald. Ze hebben een logeerkamer zeggen ze. Ik heb de hint begrepen 🙂
Ik had na het weekend van 1 juli samen met Luc en Ingrid de smaak te pakken om korte uitstappen te maken. Vooral omdat ik er nadien geen grote fysieke problemen aan overhield. Maar het was wel een feit dat ik ‘s avonds pompaf was en de foto’s -met een verhaal erbij-liggen bleven. Nu met die hitte dagen wordt er niet gewandeld of op stap gegaan. Dus heb ik rustig de tijd om terug te kijken op de twee voorbije weken!
Op een middag zijn vriendin en ik naar een plukboerderij gereden in Retranchement( Nl). Mijn vriendin wilde niet naar zee gaan omdat toen in de schaduw de noordenwind haar geen deugd deed. Zij heeft al een tijd last van haar hals en had een inspuiting gekregen en moet ook kine volgen. Wij zorgen goed voor elkaar dus kozen we om landinwaarts iets te doen en de plukboerderij leek ons wel een fijn ideetje. Er staat al veel te bloeien en je kunt zelf mooie boeketten samenstellen voor een zeer schappelijke prijs.( er staat een plankje met drie gaten in van klein naar groot en daaraan kan je zien hoeveel je voor een boeket moet betalen.( van 5 euro tot maximaal 15 euro). Het grootste boeket moet je bijna met twee handen vasthouden! Te betalen in een ijzeren koffertje met wisselgeld want de uitbaters zijn er niet altijd. De aanhoudende droogte was merkbaar in de pluktuin., maar er was nog keuze genoeg.
Daarna reden we door een mooi poldergebied en gezien de wegwijzers ons niet echt hielpen sloegen we af en toe zomaar een weg in. Verdwalen zouden we wel niet en ik vind het altijd leuk om als het ware ” op de tast” in zo’n weids landschap te rijden. Wat zou ik dit graag doen op de fiets maar vriendin durft niet meer fietsen.
We kwamen op de grote weg Sluis-Breskens uit. Breskens was ons nu te ver dus sloegen we af richting Sluis en gingen wat drinken in het Populierenhof (met een mooi terras en wat verwijderd van de drukke winkelstraten). Kijk wie daar parmantig wandelde en zich niks aantrok van mij noch van andere mensen die een foto wilden nemen. Een andere ooievaar ( wellicht zijn partner stond op het dak van het Populierenhof geduldig te wachten).
De tijd gaat zo vlug voorbij als je aan het genieten bent. We merkten dat de zon achter de wolken verdween. Die avond zagen we een van de mooiste zonsondergangen van de voorbije weken. Instagram en FB stonden vol foto’s de ene al mooier dan de andere. Deze aan de zee waren super. Ik moest tevreden zijn met de mooi verkleurende lucht . Het spektakel duurde niet langer dan een kwartiertje.
Het was de bedoeling niet om naar de kermis en rommelmarkt te gaan. Wij gingen het heropende Erfgoedmuseum bezoeken en daar ging het vorige logje over. Maar nu we toch daar waren liepen we door de straat en genoten van de ambiance die er heerste. Er was niet alleen rommelmarkt voornamelijk van de bewoners van de straat zelf. Die rommelmarkt gaat samen met een wijkkermis, De Oosthoek genaamd. Er wordt een burgemeester en schepenen en een raad aangesteld . Op de eerste foto zie je de burgemeester in een trapauto door de straat rijden al zwaaiend met de “sleutel” van de stad ! Op een pleintje zag ik een schepen die zich bereidwillig liet fotograferen. En onder een tent was een bandje aan het spelen. De grootste drukte was wel op het pleintje vòòr het “cafe de Oosthoek”.
Het was erg warm die dag en de terrasjes in deze straat waren meestal aan de zonnekant. Mijn vriendin en ik verlieten de drukte en wandelden richting zeedijk. Daar was het heerlijk door het zeebriesje. Het was er ook erg rustig en dit voor een weekend. Met zicht op de Baai van Heist en de haven van Zeebrugge installeerden we ons op een terras .
Ik was tevreden over mezelf dat ik toch al een redelijke wandeling kon doen. Want ik moet het echt weer opbouwen. We hadden de tram genomen naar Heist want met de aanleg van een wandelboulevard en bouwwerken vind je niet zo gemakkelijk een parking. Het voordeel is dat we niet op onze stappen hoefden terug te keren naar de halte waar we waren uitgestapt. We namen gewoon twee haltes verder de tram om terug te keren naar Knokke waar de auto naast het treinstation geparkeerd stond( ik heb een jaarkaart gekocht dus parkeren is in bepaalde zones door die parkeerkaart dan gratis ).
De smaak hadden we te pakken en de andere dag deden we nog eens een wandeling . Want er werd nog mooi weer voorspeld en dan moet je ervan profiteren.
Zaterdag ,25 juni, regende het de hele namiddag ,maar de dag erop was het stralend weer. Na de middagrust belde ik mijn vriendin op of ze zin had om naar de heropening te gaan van het erfgoedmuseum dat nu niet langer Sincfala( wat een oudere naam zou zijn voor het Zwin) noemde maar nu de naam HEY kreeg. Wat een nietszeggende naam .
In elk geval heeft de locatie een grondige opknapbeurt gekregen. Het oude gebouw is opgepoetst maar heeft zijn uitzicht behouden . De tuin is heraangelegd en er zijn moderne gebouwen bijgekomen. Het geheel is erg aantrekkelijk geworden. In het oude gebouw ( momenteel niet te bezoeken) is alles gebleven zoals het was: de oude vissersherberg, de oude vissershuisjes en de werkzaamheden die vissersvrouwen deden zoals garnalen pellen, netten breien en herstellen en dan de tentoonstelling van vissersvaartuigen …
Gedurende de twee zomermaanden is de ingang gratis en ik ben er zeker van dat het een toeristische trekpleister zal worden.
Als animatie was er een optreden met populaire zang en muziek. Veel mensen bleven kijken en luisteren op stoelen die overal in de tuin stonden. Het was ook erg warm en even uitrusten was geen luxe.
Het eerste gebouw dat we binnenstapten toonde aan de hand van foto’s ( indertijd getrokken door Photo Hall) ,schilderijen ,affiches hoe het leven vroeger was Je kon ook met een soort vergrootglas over de een getekende kaart van de streek die aan de muur hing glijden.
Daarna stapten we door de tuin naar een ander gebouwtje waar een beeld werd weergegeven hoe de badstad Knokke een toeristisch oord werd door het bezoek van de Engelsen die hier de golfsport introduceerden. Voorheen was Heist de toeristische trekpleister en was Knokke een klein gehucht waar schilders zoals Alfred Verwee , Felicien Rops, Paul Parmentier… hun hart verloren en een schilders kolonie stichten. De bekende grenspaal 369 die al verschillende keren verplaatst werd en zo geschiedenis maakte was er ook aanwezig. De valiezen waar de toeristen mee aankwamen in Knokke en Heist per trein of de automobiel en dan niet te vergeten de vele kaartjes die naar het thuisfront verstuurd werden. Veel kaartjes werden aan de voorkant van de postkaart vol geschreven. Een mooi glasraam van de vuurtoren. Als kind heb ik nog geweten dat er een Zoo was in en rond de Lac van Heist. De kust ook is ook bekend voor de vele papieren bloemen die de kinderen op het strand tot heden verkopen in ruil voor voor schelpen. Bij het overlijden van Burgemeester Graaf Leopold Lippens werd met papieren bloemen hulde gebracht door de oprijlaan naar zijn woning vol te zetten met papieren bloemen! De bekende babelutten ( een boterbabbelaar) werden voor het eerst gemaakt door Moeder Babelutte. Een een grote affiche maakt bekend dat het stadhuis van Knocke officieel werd ingehuldigd in juni 1913 ! En er is nog veel te zien via beeld of teksten…
