Mijn moeder met haar twee kinderen vlak na wereldoorlog II .
~~~~~~~~~~~~
Het bereik van een moeder
hoeft geen hoge masten,
geen sterke wifi,
niet eens internet.
Een moeder
is draadloze verbinding
van de beste soort.
Er is altijd bereik
en de snelheid
waarmee ze er staat
— voor jou —,
is vaak verbluffend.
Een moeder
is groter dan ze lijkt,
dichter dan je denkt.
Ze moedert door,
ver buiten haar grenzen,
blijft lang zitten
in de cache van je hoofd.
Geert De Kockere
Deze kerselaar was de lievelingsboom van opa. Aanvankelijk was het een sprietig boompje met enkele takken die in de hoogte groeiden. Opa zorgde ervoor dat er onderaan niet teveel zijtakken kwamen( zoals op de eerste foto). Jaar na jaar groeide hij beetje bij beetje hoger. Toen opa er niet meer was heb ik de bloesems op de stam na de bloei verwijderd . Ik ben zeker dat hij goedkeurend zou knikken als hij zijn kerselaar zo mooi in bloei zag staan. Op twee dagen tijd stonden al de bloesems voluit. Je ziet het verschil op beide foto’s .
Vandaag 8 maart is het Internationale Vrouwendag.
Ik heb er al elk jaar over geschreven . De strijd is bijlange nog niet gestreden denk maar aan de kindhuwelijken, de genitale verminkingen, de loonkloof, nog teveel vrouwen zijn slachtoffer van sexueel geweld …( klik)( klik )
De strijd voor gelijke kansen voor vrouwen en mannen gaat nog door! Het is goed dat we er elk jaar worden aan herinnerd!
Ik had zo graag een filmpje ingelast van mijn vroegere blog om te tonen dat het bijna 10 jaar geleden is dat het zo had gevroren dat er kon geschaatst worden op de Damse vaart tussen Brugge en Sluis. Het lukt me echter niet . Ik kan alleen de link hier neerzetten.
Schaatsen dit jaar zal er wel niet meer inzitten maar toen moest de schaatsgekte in onze streek niet onderdoen voor Nederland.
Ik vind het wel jammer dat er weeral eens geen Elfstedentocht zal zijn. Maar het moet mogelijk zijn en geen gevaar opleveren zoals er in onze streek een paar ongelukken zijn gebeurd met mensen die door het ijs zijn gezakt. Veiligheid voor alles!
Klik op de link hieronder om filmpje te bekijken ! De tekst heb ik gekopieerd.
http://dekindertjes.skynetblogs.be/archive/2009/01/11/damse-vaart-2.html
11 januari 2009
Mensenlief wat een gekte vandaag op de Damse vaart!
Het is meer dan 10 jaar geleden dat er kon geschaatst worden op de Damse Vaart van Brugge tot in Sluis. Met een paar keer klunen kon je schaatsen van Belgie tot in Nederland.
Er was ook een wedstrijd : fervente schaatsers hebben tot tweemaal toe de afstand Brugge -Sluis afgelegd wat méér dan 100 km is!
Ik geloof dat de hele streek afgezakt was naar Damme. Dochterlief en ik wilden langs de Damse vaart gaan wandelen.Toen we langs de Natienlaan naar Hoeke reden om van daaruit een stuk langs de vaart te rijden bleek het al vlug dat we niet alleen waren .Vòòr we het dorpje Hoeke konden inrijden zaten wij en al de andere auto’s muurvast. Je kon niet vooruit en zeker niet rechtsomdraaien.Er werd links en rechtsgeparkeerd en de rijweg liet niet meer toe dat er in twee richtingen kon gereden worden.De meeste mensen stapten uit en lieten hun auto gewoon staan ,namen hun schaatsen en sledes en trokken te voet naar de Damse vaart. En de auto’s achter hen konden hun plan trekken.
Maar wij gingen niet schaatsen en de bedoeling was om naar Damme te rijden ,een paar kilometers verder.Ik ben op een gegeven ogenblik uitgestapt,dochterlief nam het stuur over en ik ben een eindje verder op de weg vriendelijk aan een aankomende chauffeur gaan vragen of hij even wilde halt houden zodat mijn dochter tot aan een inrit van een stuk land kon rijden en daar dan kon omdraaien om terug te rijden. Weet je dat dat voor twee chauffeurs een héél probleem was ? De ene chauffeur zei ja maar reed door en de tweede chauffeur (dan nog een brandweerman die mensen in nood helpen!)maakte daar een heel probleem rond en had zogenaamd geen tijd. Een bejaard echtpaar was daarentegen heel vriendelijk ,bleven staan zodat dochterlief de auto op het braakliggend stuk land kon inrijden en draaien.
We reden dan terug richting kust om vandaaruit naar Brugge te rijden. Alsof we het aanvoelden reden we niet naar Damme maar sloegen het dorp ervoor in (Oostkerke),parkeerden onder de kerktoren en gingen te voet naar de Damse vaart.Was me dat een goed idee !De auto’s reden zich ook hier muurvast.En als koppige ezels stonden ze in file in beide richtingen. Geen één die het verstand had om aan de kant te parkeren zodat er tenminste één rijrichting voort kon rijden. Was me dat een wirwar van auto’s in één van de stille dorpjes rond Damme.Zelfs als voetganger geraakte je niet vooruit of je moest op gevaar in de gracht te belanden op de kant lopen.
Om aan de Damse vaart te geraken stapten wij en met ons vele anderen dwars door de velden om over een bevroren gracht te springen en de berm op te klauteren . Maar eenmaal boven werden we vergast op een prachtig uitzicht van schaatsende en wandelende mensen.Ik heb een hele reeks foto’s in een album gestoken. Kijk je even mee.
Foto’s maken was niet gemakkelijk met de lage zon en de weerkaatsing op het ijs. Maar kom het is de bedoeling om een sfeerbeeld te geven.
Er werd geschaatst in beide richtingen, er liepen goed ingeduffelde mensen te wandelen met kinderwagens, kinderen op sleetjes getrokken door enthousiaste ouders, er werd ijshockey gespeeld, een meisje maakte professionele pirouettes, een jongen fietste op het ijs met een sleetje erachter.
Ter hoogte van bruggen moesten de schaatsers het ijs af en op rode lopers liepen ze over de weg naar de andere kant van de brug om daar verder te schaatsen. Ter hoogte van het restaurant Siphon moesten de schaatsers terug een heel eind “klunen”over de twee kanalen, de blinker en de stinker, wat een hele opstopping van het autoverkeer betekende. Langs één kanaal zag je een kilometers lange rij auto’s geparkeerd staan.
Langs de vaart stonden er hier en daar stalletjes waar je koffie, warme chocolademelk , gluhwein en allerlei jenevertjes kon drinken. Daar werd gretig gebruik van gemaakt. Wij hielden het bij een warme chocomelk .
We wandelden nog een stuk richting Damme maar gezien de zon al erg laag stond ,hebben we halverwege rechtsomkeer gemaakt. De gedachte dat we met het vallen van de avond opnieuw in een monsterfile konden terecht komen leek ons niet zo leuk.We vonden een rustige landweg langs het Kasteel van Oostkerke om terug naar de auto te gaan. De zon gloeide al erg laag tussen de bomen langs het kanaal.
We hadden ondertussen al vernomen dat alle toegangswegen naar Damme afgesloten waren en dat er een 50 000 bezoekers waren afgezakt naar de Damse vaart. Ppppffff. Iedereen gek geworden!! Wij incluis.
In elk geval was het een enige gebeurtenis ,wie weet hoe lang we weer op “schaatsen op de Damse vaart” moeten wachten. We kwamen een glunderende burgemeester tegen die met zijn familie langs de vaart wandelde. Hij zag dat het goed was en ik knikte van ja, wat zijn glimlach nog breder maakte!
Eerst en vooral dank aan allen die langskomen op mijn blog. Ik kreeg gisteren bericht van WordPress dat er die dag 137 mensen zijn langsgekomen! Ik ben me er niet bewust van dat er soms zoveel mensen komen lezen. Ik vraag me wel af wie die mensen allemaal zijn, want persoonlijk kan ik ze niet danken . Daarom schrijf ik het hier neer: Dank je wel en kom gerust nog maar eens langs 🙂
~~~~~~~~~~~~~~~~
Vandaag loop ik al de hele dag te denken aan de mensen die als jury verplicht worden om de gruwelijke beelden te aanschouwen van de moord op een dame die de moordenaar nota bene zelf op film heeft gezet!!
Het verhaal op zich zal zeker wel voldoende zijn om zich een beeld te vormen wat er daar is gebeurd. Ik denk niet dat een film nog nodig is. Om dan te zeggen ze kunnen altijd hun ogen dicht houden of hun oren toeduwen om de gruwel niet te aanhoren, vind ik er meer dan over. Zoiets zal deze juryleden hun leven lang bij blijven en misschien houden ze er een blijvend trauma aan over.
Zelf ben ik lang geleden opgeroepen bij een assisenproces als getuige . Ik kan jullie verzekeren dat 
je flink je best moet doen om je zenuwen in bedwang te houden en dan ben je slechts een getuige ! Je wordt in een zaaltje apart gezet tot een bediende je komt halen , griezelig gewoonweg.
Het ziet er in een assisenzaal allemaal zo streng uit : de rechters en de griffier en de jury en dan de advocaten en de beklaagde. Je wordt van alle kanten bestookt met vragen en je moet als getuige in eer en geweten vertellen wat je weet. Je mag de draad niet verliezen en je moet oppassen voor de nuances in de vraagstelling van de verschillende advocaten. Meestal zijn de feiten al een hele tijd geleden gebeurd en dan moet je o zo voorzichtig zijn met opnoemen van oa data. Herhaaldelijk word je het zelfde gevraagd. Ik herinner me dat ik op een bepaald moment heb gezegd: “ik heb dit zopas aan de andere advocaat verteld.” Ik kreeg gelukkig de steun van de Voorzitter die de advocaat op de vingers tikte. Het is ook niet zo vanzelfsprekend dat je je steeds tot de Voorzitter moet wenden niettegenstaande de vraag van ergens op zij komt.
Toen ik eindelijk mocht beschikken en de assisenzaal mocht verlaten, kwam één van de rechters me bedanken voor de correcte manier waarop ik mijn getuigenis had afgelegd. Ik was zodanig verrast dat ik enkel kon knikken , het bleek toen dat het middagpauze was.
Een moeder had haar twee kleine kinderen gewurgd. In het kader van onderzoek had ik als eerste de moeder opgevangen terwijl de vaststellingen werden gedaan.
Ik heb er in die periode slapeloze nachten aan overgehouden aan de feiten zelf en aan de getuigenis.
Ik wil toch nog iets toevoegen aan de straatfeesten .
Toen de inrichters van het straatfeest merkten dat er een volkstoeloop was, geraakten ze een beetje in paniek. Ze hadden niet op zoveel mensen gerekend. In de uitnodiging stond nl dat je een gratis bord spaghetti werd aangeboden. Saus maken en spaghetti koken leek nog te lukken maar de kostprijs zouden ze nooit halen uit de verkoop van de drank. Iemand opperde het idee om de kinderen aan het werk te zetten om een stapel van die dallen te laten beschilderen en als steun te koop aan te bieden. Zo gezegd zo gedaan. Natuurlijk kochten al de ouders en grootouders en vrienden van de kinderen een dalle . Kevin ,de oudste kleinzoon en toen zes jaar oud, heeft er ook eentje bewerkt en te koop aangeboden.
Nu zoveel jaar later staat die steen nog altijd tegen de muur tussen de planten op de oprit ! Voor alle duidelijkheid “drie ” is ons huisnummer.
Van de straatspelen naar het straatfeest is maar een klein stap! Dat straatfeest was eenmalig. De bewoners van onze straat kregen bericht van het gemeentebestuur dat er werken zouden uitgevoerd worden aan de trottoirs. Eerst de knotwilgen uithalen , dan de dallen eruit en daarna de nutsvoorzieningen aanpassen of vernieuwen. In het bericht stond dat het een klus van een drietal maanden zou worden. Het heeft ruim een jaar geduurd. De aannemer die dergelijke werken voor de gemeente deed was erom bekend dat het altijd veel langer duurde dan voorzien. In september zouden de werken aanvangen. De hele winter konden we met moeite in onze garage, overal lagen er stalen platen om in je huis of garage te geraken. De straat zelf bleef al die tijd een puinhoop.
Zelfs als de dallen er lagen kwam de aannemer om de haverklap nog een lading zand over strooien. Door het winterweer was het zand niet meer tussen de dallen kunnen zakken. Opa werd er zo boos om dat hij op een avond toen hij van zijn werk kwam de tuinslang nam en het zand dat weer in een dikke laag uitgestrooid was van de oprit wegspoot. Ook de buren zagen het niet meer zitten met al dat zand en veegden het in de goot.
Het toppunt was dat de aannemer rode dallen had gelegd en die kleur was bedoeld voor de fietspaden. Tot heden zijn wij de enige straat in de hele wijk met rode dallen als trottoir!
Hier een stukje uit het een paar pagina’s tellende overlijdensbericht van onze trottoir . Bovenaan wordt er allusie gemaakt dat wij de laatste straat waren waar aanpassingswerken moesten uitgevoerd worden.
We waren allemaal blij dat het trottoir zou hersteld worden want de treurwilgen die op de kant stonden hadden veel dallen omhoog geduwd, of waren kapot of lagen helemaal los. Met een kinderwagen kon je er niet meer door.
Een aantal buren stelden voor dat we de aankomende werken zouden vieren . Want na jaren kwam het er eindelijk van. Kort na de laatste straatspelen werd de voorbereidingen getroffen om op straat een openluchtfeest te geven. De gemeente gaf zijn medewerking met tafels en stoelen en een tapinstallatie . De straat werd met vlaggen, wimpels en lichtjes versierd. De tafels mooi gedekt en er werd een enorme pot spaghetti saus gemaakt en spaghetti gekookt. Een dj zorgde voor de ambiance.
Na het succes van de straatspelen was het niet verwonderlijk dat mensen van de verschillende wijken terug afzakten naar onze straat.
Het werd een grandioos succes en het weer was ons niettegenstaande het al september was ook gunstig. Zo gunstig dat niemand zin had om vroeg naar huis te gaan. De politie is komen vragen om de muziek stiller te zetten ( op klacht wegens geluidsoverlast) en dan was het feest vlug afgelopen natuurlijk. Ik denk dat het toen toch al een uur of drie in de nacht was.
De voorbereidingen
Feest tot in de vroege uurtjes. Op de onderste foto links het hoofd van opa en erboven de buur die nu in Spanje gaat wonen en ernaast de oudste zoon en dan dochter met haar man en het bordje spaghetti.
De zondag morgen : stille getuigen van een uitbundig feest.
De maandagmorgen start van de werken die een jaar lang hebben geduurd. In de plaats van knotwilgen werden esdoorns geplant. De rode dallen worden nu 18 jaar later al een hele tijd weer omhoog geduwd. In het najaar werd het trottoir terug opengelegd en werd met een soort zaag de wortels die van deze boom in de breedte groeien doorgezaagd! Of die bomen het zullen overleven is maar de vraag!
ps sorry voor de slechte kwaliteit van de foto’s. Ik heb ze gewoon gefotografeerd in het fotoalbum. Vond het jammer om ze uit te scheuren en te scannen.
