Het is dit jaar 51 jaar geleden dat er zich in het toen pas gefusioneerde Knokke-Heist een drama voordeed waarbij twee politieagenten doodgeschoten werden en twee andere ernstig verwond werden. Dit gebeurde bij een gewone controle op de parking van het Zwinreservaat
De eerste jaren na het drama werd er jaarlijks een voettocht gehouden . Later werd er jaarlijks een kleine hulde gebracht bij een gedenksteen in het commissariaat zelf . Dit drama is altijd blijven nazinderen bij de familie ,collega’s , vrienden en inwoners van Knokke-Heist. 3 mei 1971 op die dag herinnerden we elkaar eraan. Verleden jaar was het plan om een uitgebreidere hulde te brengen maar corona verhinderde dit . Dit jaar ging de herdenking wel door en werd er een mooie plechtigheid georganiseerd op de plaats waar het drama is gebeurd. De vroegere parking van het Zwin bestaat niet meer , maar op die plaats staat nu een groot gebouw waar ook de ingang tot het Natuurreservaat is. In een zaal ging de plechtigheid door in aanwezigheid van familieleden ,collega’s ,oud collega’s ,vrienden en kennissen. De burgemeester van Knokke-Heist -Damme ,schepencollege en gemeenteraadsleden en minister van Binnenlandse zaken Annelies Verlinden luisterden deze korte plechtigheid op met enkele speeches.
Zelf was ik ook aanwezig als oud collega en beleefde opnieuw die intrieste dag , de verslagenheid en het verdriet , de machteloosheid en woede. Afvaardigingen van over het hele land woonden de begrafenis bij. De solidariteit was enorm. Het leven stond voor iedereen even stil. Het werd even weer 51 jaar geleden .
Het waarom van die schietpartij is tot heden onbegrijpelijk gebleven. Een kort relaas in Kneistikrant( plaatselijk nieuwsblad) klik
Er wordt na 51 jaar een nieuwe gedenkplaat onthuld die de oude in het commissariaat zal vervangen. Agenten in ceremoniekledij onthulden de plaat.
Daarna werd iedereen uitgenodigd voor een korte receptie.
Ik ben naar het uitkijkplatform boven de receptiezaal gegaan om een paar foto’s van de omgeving te maken. Die dag was het nevelig en koud. Passend weer voor deze herdenkingsdag die iedereen toch beroerde , zeker zij die hun geliefden verloren en de collega’s die het drama van dichtbij meemaakten.
het hinterlandde speeltuineen fietspad naast het gebouw dat heel druk gebruikt wordteen koppel ooievaars waren een jong aan het voerenuitkijktoren naast een ooievaarsnestin de verte Hospitality( de haas van Flanagan
Twee jaar geleden ging ons leven op slot vanwege Corona. Als we nu terugkijken is het bijna niet te geloven welk parcours we hebben afgelegd. We komen er allemaal niet ongeschonden uit. Velen zijn ziek geworden , velen zijn gestorven . De beperkingen hebben ons allemaal getroffen. Het is nog niet voorbij en we moeten blijven voorzichtig zijn, maar we kunnen toch al op veel manieren de draad van vòòr de pandemie weer oppakken.
Ik ben een senior en ook mijn sociale leven viel twee jaar geleden stil. De eerste maanden geen echt contact meer met eigen familie. Langzaam aan werd een bubbel opgebouwd en dat bleef bijna twee jaar lang zo. Ook het verengingsleven viel stil. En zelfs in de korte perioden dat het eventjes wel mocht , zat de schrik er in en durfden de mensen niet samenkomen. Er is momenteel weer perspectief nu de gemeente toe laat om gebruik te maken van gemeentelijke lokalen en voorzieningen om elkaar onder gelijk welke vorm weer te zien. Zo is in onze seniorenvereniging de koersbal weer opgestart , wel met veel minder aanwezigen dan vroeger. Het is voor velen nog een wennen, maar we hebben goede hoop voor de toekomst. Een gegidste wandeling in Brugge staat ook al op het programma en blijkbaar valt dit in goede aarde en zijn er meer inschrijvingen dan we verwacht hebben. Het is een buiten activiteit en dat scheelt wel.
Het heeft echt deugd gedaan om elkaar weer te zien en hopelijk wordt het een start voor een mooi jaar voor à lle senioren in onze vereniging. Wij doen er alvast ons best voor en hopen dat er geen opflakkering van een virus roet in het eten gooit!
een gedeeltelijke inkijk………van het restaruantDe ABC toren ( Artes Brugge Cruises),een cruise terminal met het rooftop restaurant ” Njord”. Vlakbij meren de grote cruise schepen aan.
Prachtig gelegen in Zeebrugge en helemaal niet zo duur als beweerd wordt. Je bent niet verplicht om kaviaar /kreeft te eten en een volledig menu is evenmin verplicht. Je maakt het zo duur als je portemonnee kan dragen! De gerechten waren overheerlijk. Ik koos uit de menu :
gestoomde St Jacobs nootjeseen duifjeeen dame blanche
Hieronder een paar foto’s van het uitzicht . Je kan rondom in het gebouw foto’s maken.
de jachthavende container terminalser voer juist een groot schip door de Vandamme sluistwee bruggen staan open: onderhoudswerkende marinebasisslinks de oude havendameen schip bestemd voor in- en export van auto’s.een paar oude zeeboeien
Op 8 maart 1908 vond in New York een grote staking van vrouwen plaats. Naar schatting 15.000 textielarbeidsters marcheerden die dag door de Lower East Side naar Union Square. De staking was gericht tegen de slechte arbeidsomstandigheden in de textielindustrie en is onder meer beroemd geworden door de poëtisch verwoorde eis voor: “Brood en Rozen”.
Sinds in de jaren zestig de tweede feministische golf op gang kwam, wordt de Internationale Vrouwendag weer volop gevierd, meestal met demonstraties bijeenkomsten en conferenties. Vrouwen uit alle landen, gezindten en politieke stromingen nemen deel. In 1978 werd de Internationale Vrouwendag door de Verenigde Naties erkend.
Deze eerste staking is de aanzet geweest tot wat wij nu “de internationale dag van de vrouw” noemen. Elk jaar heb ik er een woordje over geschreven maar vandaag had ik de mogelijkheid niet om dit te doen. Nu het avond is wil ik deze dag niet zo maar laten voorbijgaan!! (klik)
Nog steeds moeten vrouwen overal ter wereld blijven ijveren voor gelijke rechten op alle vlakken!! En deze strijdvaardige afbeelding van jaren terug is het bewijs dat er echt hard voor geijverd is om als vrouw een gelijkwaardige plaatsje te “veroveren” in de maatschappij. Er zijn jaren geweest dat op 8 maart elke vrouw een rode roos kreeg als uitvloeisel van de eerste staking die de naam kreeg van “Brood en Rozen“
Ik heb in mijn begincarrière ook moeten opboksen tegen uitspraken zoals “blijf thuis en zorg voor je kinderen” !! Het is hen niet gelukt 🙂
Zo ben ik toch al een heel eind gevorderd. Tussenin een “rustpauze’ om allerlei spulletjes waar mijn kinderen en kleinkinderen mee speelden een nieuwe bestemming te geven, vooral knutselgerief. Tussen door wat verstelwerk want er is altijd wel iets wat moet genaaid of ingelegd of versmald worden daar zorgen de (klein)kinderen wel voor…
Nu ben ik gestart om orde te scheppen in een stapel foto’s die indertijd niet in albums zijn beland en dat is werkelijk een hele klus. Soms vraag ik me af waar die foto’s allemaal vandaan komen.
~~~~~~~~~~~~
Deze foto hierboven dateert van de jaren 60 ãan het strand van Oostduinkerke. Toen was er nog geen brede duinengordel en stapte je van de voordeur gewoon in het duinenzand. Ik vroeg me indertijd al af waarom er eigenlijk een omheining werd gebouwd ! Een paar stappen verder en je zat al aan de zee zelf.
Vorige zomer zijn zoon en schoondochter eens met mij tot Oostduinkerke gereden. Ik herinnerde me de plaats waar de villa stond . Maar na zoveel jaren is het uitzicht erg veranderd. Vòòr de villa’s is er nu een heel brede strook duin met helmgras en duin minnende plantjes begroeid. Er loopt nu een paadje vlak voor de villa’s. Waar toen enkel villa’s stonden is er nu een hele strook duin geëffend en staan er niet enkel nieuwe villa’s maar ook grote appartementsgebouwen. Ik oriënteerde me op de afstand van de hoofdstraat naar de villa op de foto . Want de hoofdstraat is er nog altijd en ik wist nog ongeveer hoever het stappen was tot aan deze villa Maar echt de bewuste villa op de foto heb ik er niet herkend. Voor mij was het al memorabel dat ik de omgeving nog herkende. De naam van de eigenaar wist ik nog en mijn schoondochter is op zoek gegaan om de bewuste villa terug te vinden die wellicht ingeschreven stond als Private Kinderhome. Wel van alles gevonden uit de jaren 60 maar niets dat op deze villa geleek.
Ik heb over deze uitstap onder de naam “Oostduinkerke” geschreven in september 2021 (klik) . Ondertussen weet ik dat de opzoekingen niets hebben opgeleverd ,wat ik eigenlijk ook niet verwacht had na zoveel jaren. Ik had wel graag geweten wat er met deze kinderhome is gebeurd. Of die nog lang heeft bestaan. Jammer! Nog een paar foto’s van deze log als reminder !
nu is er een betonnen paadje vlak voor de villa’sde duinengordel is zo breed geworden dat er een plankenvloer werd aangelegd om de “klim” te vergemakkelijken,.Heden staan er nog altijd villa’s in de duinen!een super breed strand is er nueenmaal over de duinengordel ligt de zee nog ver af bij laag water.
Het is een hele boterham , Ik kan het echt niet korter vertellen.
Terwijl ik bezig was met de Kerst- en Nieuwjaarskaartjes in een album te plakken, heb ik ook in oude albums zitten kijken. Sommige kaartjes vermelden enkel een naam maar bij sommige is er veel tekst bij geschreven en bij andere werd er gewoon een brief bij gestopt. Leuk om te lezen en dat heb ik ook gedaan…lezen en nog eens lezen. Maar eentje heeft veel herinneringen naar boven gebracht omdat het me doet herinneren dat veel mensen bereid zijn om belangeloos een ander te helpen als die in nood zit. Hier waren het een dokter, de rijkswacht ,een depanneur en een treinconducteur( van wie dit onderstaande kaartje is)
De auto ? perte totale. Mijn broer vergezelde ons tot aan het station en toen hij zag dat het ons ging lukken is hij met zijn auto en zijn gezin teruggekeerd naar huis.
Ik wilde de conducteur bedanken voor zijn hulp en schreef een brief naar de stationschef van Gent. De conducteur had ons verteld dat zijn shift erop zat in Gent en ook dat hij in Tielt woonde. De stationschef heeft de conducteur de brief bezorgd die ik geschreven had en de conducteur heeft contact met ons opgenomen. Zo zijn mijn man en ik hem persoonlijk gaan bedanken in Tielt. Hij heeft ons met dit kaartje nog het allerbeste toegewenst en bedankt voor de brief die ik geschreven had naar de stationschef. Hij verdiende echt die pluim voor zijn kordaat opreden.
…..worden bewaard in een album in deze kast waar je hier een gedeelte van ziet. In de andere helft staan fotoalbums . Jaar na jaar berg ik alle wenskaarten voor kerst en nieuwjaar op in een album. Er zijn ook nog albums voor verjaardagen, postkaarten die ik ontvang (mijn vrienden en familie weten dat ze me een plezier kunnen doen met een kaartje van hun reizen), foto’s van de jaarlijks reünie van de “meisjes van het lyceum”, foto’s van de familie in Canada, rouwberichten, zelfs de negatieven van foto’s van vòòr het digitale tijdperk…
Terwijl ik bezig was bladerde ik natuurlijk ook eens door de vorige albums en dan stel je vast dat er al veel mensen overleden zijn en komen de herinneringen naar boven.
Het oudste kaartje dateert van 1951. Ik heb het gevonden in de doos met foto’s van mijn moeder. Toen mijn moeder een jaar of 15 was kwam ze uit Middelburg(B) nu een deelgemeente van Maldegem ” dienen” (=werken) bij een ouder Nederlands koppel dat tijdelijk in Knokke woonde in een villa genaamd “Veenhorst”. Mijn moeder woonde daar in en ging zelden naar huis. Ik herinner me dat ze later vertelde dat het heel lieve mensen waren die zij opoe en opa mocht noemen . Ik herinner me nog dat mijn moeder me af en toe eens meenam. Dan mocht ik bij opa in de salon in een grote fauteuil zitten en vertelde hij verhaaltjes terwijl mijn moeder in de -een voor mij immense- keuken met witte tegeltjes het eten klaarmaakte. De tuin was gewoon een groot stuk duin waar je heerlijk kon in ravotten. Op een dag gingen opa en opoe terug naar Nederland. Wellicht was hij hier werkzaam geweest en ging hij op pensioen. Zij keerden terug naar hun streek waar ze vandaan kwamen nl Heemstede. Mijn moeder heeft hen geholpen bij de verhuizing en is ook meegegaan naar Heemstede tot ze daar geïnstalleerd waren. Zij hadden graag gezien dat mijn moeder met haar gezin mee verhuisde maar dat was niet mogelijk. Mijn vader had hier zijn werk. Regelmatig kreeg mijn moeder nog berichtjes van hen.
Een foto van het jaar 1933 toen mijn moeder in deze villa werkte. Zij was toen 16 jaar. De villa heeft nog altijd hetzelfde uitzicht al zijn er restauraties aan gebeurd. Het duinenlandschap is verdwenen en er staan nu meer villa’s gebouwd. Allemaal op een boogscheut van het Verweeplein ( de markt)
update Ik heb nog eens extra gezocht naar die ene foto waarop ik met opa op de trap zit die leidde naar de voordeur. En daar is de foto , jammer genoeg in erbarmelijke staat!
Ik vond ook nog een kaartje terug van de vrouw die mijn man heeft opgevangen na het overlijden van zijn moeder toen hij pas 14 jaar oud was. Het ouder echtpaar had geen kinderen en baatten een hotel uit in Echternach. Tot ons huwelijk heeft hij bij hen gewoond . Het hotel bestaat nog altijd onder dezelfde naam nl Hotel de la Sûre , maar is binnenin helemaal vernieuwd. Ik heb in dit hotel twee maanden een vakantiejob gedaan toen mijn broer daar kok was. Ik heb er mijn toekomstige man leren kennen.
Een nieuwjaarskaartje van 1979. Haar man was toen al een tijdje overleden en zij verbleef op een groot appartement in een luxe woon- en verzorgingstehuis in Luxemburg stad.
Ik zoek nog kaartjes op van lang geleden waar een verhaal aan verbonden is ….
Op een dag toen ik me klaarmaakte om naar huis te gaan eten, greep hij me plots stevig vast en zoende me. Ik verzette me , rukte me los en riep “zijt ge nu zot geworden “. Hij maakte er zich vanaf “alle kom , maak nu zo geen drama voor een zoen”. Hij slingerde me naar het hoofd dat ik een trut was enz….en hij me enkel had aangenomen omdat hij me leuk en sympathiek vond . Met slaande deur ben ik opgestapt.
Ik was amper bekomen van mijn schoolavontuur en dan kwam ik dit tegen. Ik fietste al schreiend naar huis en vertelde aan mijn ouders wat er gebeurd was. Mijn vader zei enkel ” als je er mee gediend bent ga dan maar terug werken , zo niet blijf je onmiddellijk thuis” Zo was mijn vader , geen woord meer of minder. En nadien werd er met geen woord meer over dit voorval gesproken. Ik heb zelf opgebeld dat ik niet meer terug kwam werken en hij jammerde aan de telefoon ” wat moet ik nu aan mijn vrouw vertellen” “Dat moet je voor jezelf maar uitmaken. Ik denk dat ze jou wel genoeg kent om te begrijpen wat er is gebeurd ” De sleutel van het bureau heeft mijn broer in zijn brievenbus geworpen. Mijn broer werkte toen in een bekend restaurant op de vismarkt in Brussel waar hij kok was. Hij heeft me meegenomen en ik heb tot aan mijn huwelijk( een paar maanden later)bij hem gewerkt in de bar van het restaurant. Daar heb ik veel geleerd over eten en drinken en moest er ook hard werken zodat ik geen tijd had om te piekeren. Ik had een heel goede band met mijn broer( helaas vroeg overleden)en dat heeft geholpen om die twee gebeurtenissen zo kort na elkaar een plaats te geven en er geen trauma van over te houden.
Van dan af moest er al veel gebeuren om me uit het lood te slaan. Ik had een soort antennes gekregen die me waarschuwden voor eventueel ongewenst gedrag en erger. Ik heb daarna 36 jaar als maatschappelijk assistente gewerkt bij de politie , in die tijd een overwegend mannelijk beroep .
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Nu ik toch bezig ben komt er nog (niet echt)een vervolg over gedragingen op het werk. Maar dan in het perspectief van de tweede helft van vorige eeuw.
Voorzichtig kondigt de lente zich aan de kerstroos begint te bloeien, een gazania vertoont al opnieuw een bloem, de winterjasmijn toont zijn gele bloemetjes( niet zo overdadig als andere jaren want is eens serieus gesnoeid ,de skimmia staat vol knoppen en de sneeuwklokjes vertonen ook al hun witte kopjes!
Maar daar wil ik het nu niet uitgebreid over hebben , al stemt me dat blij want nu de dagen zo dikwijls grijs en grauw zijn brengen bloemen toch wat kleur en is het tevens een teken dat de lente niet al te lang op zich zal laten wachten.
De hele week al staat het nieuws bol van de me-too- en andere schandalen in deze sfeer…. En dat roept bij mij ook veel herinneringen op. Nù wordt er over gesproken maar toen ik jong was werden dergelijke toestanden verzwegen. Ik heb geen erge feiten meegemaakt maar toch erg genoeg om er zoveel jaren later nog een wrang gevoel bij te voelen als ik er aan terug denk. Nu kan ik er over spreken/schrijven maar toen niet of het werd afgedaan met zo weinig mogelijk woorden en je moest er zelf niet meer over beginnen. Het gevoel dat het jou schuld was bleef hangen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ik was een jaar of zestien . Ik moest af en toe naar de bakker om brood als mijn moeder uitwerken was. Zoals de meeste mensen toen had mijn moeder ook haar vaste bakker , dus ging ik ook naar die bakker. Meestal was het de vrouw van de bakker die in de winkel de klanten bediende. Maar soms was het ook de bakker zelf. Aanvankelijk had ik er geen erg in maar zo af en toe zei hij dat ik een knap meisje was. Ik lachte even maar vond het wat vervelend dat hij dat bijna iedere keer zei. Op mijn 16de was ik eerder een verlegen puber en glimlachte ik eens schaapachtig. Je kan een tiener uit die tijd niet vergelijken met meisjes van 16 jaar nu. De meeste zijn al veel volwassener. Ik behoorde nog tot de jongeren die opgevoed werden met “zwijgen en luisteren wat oudere mensen zeggen. “
Maar het werd alsmaar erger tot hij vroeg of ik geen fotomodel wilde zijn voor een fotograaf die hij kende. Hij zou mij vergezellen. Daar heb ik wèl op gereageerd en gezegd dat ik dit niet ging doen . Maar bij volgende keren begon hij daar opnieuw over en drong aan dat die fotograaf mooie foto’s kon maken van mij. Toen heb ik feller gereageerd en gezegd dat hij moest ophouden met die voorstellen zo niet ging ik zijn vrouw inlichten. Hij krabbelde wat terug en vroeg of ik dit toch niet aan zijn vrouw wilde vertellen. Ik heb dit ook nooit verteld aan mijn ouders maar ik probeerde zoveel als mogelijk niet naar deze bakkerij te gaan. En het lot hielp me ook een beetje omdat ik toen naar de middelbare school ging in Brugge. De bakkerij bestaat nog maar jongere mensen hebben destijds de bakkerij overgenomen.
Na het eten van ons ijsje In Nieuwpoort stapten we terug in de auto en reden zoon en schoondochter naar Oostduinkerke. Daar zouden we de hond op het strand uitlaten.
Ik vertelde dat ik ongeveer 60 jaar geleden een maand als stagiaire gewerkt heb in een kinderhome. In feite paste dit niet zo voor de studies die ik deed als sociaal adviseur. Blijkbaar had de uitbater van de kinderhome ,een ex student van de school waar ik studeerde, gevraagd of er iemand kon helpen om de kinderen op te vangen die met hun ouders gevlucht waren uit Belgisch Kongo in dat woelige jaar 1960. Aan mijn schoolvriendin en ik werd gevraagd of we dit wilden doen en dat wilden we wel. Jammer genoeg stierf in die periode de moeder van de schoolvriendin en zag zij het niet zitten om zo vlak na de begrafenis die stage te doen. Zo trok ik alleen met pak en zak in juli 1960 met de tram naar Oostduinkerke. De kinderhome lag vlak aan het strand , je stapte letterlijk uit de woning op het strand. Er was ook nog een tweede villa maar daar verbleven kinderen op vakantie voornamelijk van sociale verenigingen bij bank, post, rijkswacht.
Ik had geen enkel vrij moment en toen mijn ouders eens op bezoek kwamen kreeg ik welgeteld een paar uur vrij tussen het middagmaal en het vieruurtje! Ik nam het niet kwalijk want ik begreep dat die man het niet alleen aankon met die tweede kinderhome erbij.
Na die maand ben ik niet onmiddellijk terug naar huis gegaan , Ik verbleef nog een tweetal dagen in een jeugdherberg om te zien of de kinderen zich konden aanpassen aan twee nieuwe stagiaires. Dat leek te lukken , ik was anders in staat geweest om nog langer te blijven !
tussen twee hoge duinen een klein zeilwagenstrand…
…met bijbehorende strandbar
veel blauwkleurige kwallen
Een grote duinengordel ligt nu voor de strandvilla’s. Om het de mensen gemakkelijker te maken liggen er houten latten uitgerold naar de duintoppen . Grote stranden en gevaarlijke watergeulen die bij hoogwater vol lopen. Je kan er voor verrassingen staan. Basiel heeft genoten van zijn strandwandeling en het hollen door de watergeulen! En gehoorzaam ( met snoepje 🙂 ) als hij de paarden zag voorbij wandelen. Verrassend veel wandelaars op de smalle paadjes tussen de duinen. Jammer maar ik zag geen zeilwagens racen op het strand. Oostduinkerke is bekend voor deze races gezien het uitzonderlijk groot en breed strand. Dat was al zo toen ik daar zoveel jaren terug verbleef.
Toen was het tijd om huiswaarts ( bij de zoon) te keren en zag ik nog een enorme blikvanger tussen de villa’s staan! Even heb ik me zoveel jaren terug in de tijd gewaand. Memory Lane!
Het voorbije weekend heb ik dikwijls moeten denken hoe we lang vòòr corona moederdag vierden. De drie kinderen kwamen met echtgeno(o)t(e) en kinderen langs, de een wat vroeger dan de andere , maar ergens waren ze op die dag op een bepaald moment toch allemaal samen . Later kwam er eentje met een ontbijtmand en werd er hier ontbeten en kwamen de andere kinderen in de namiddag. Het was niet altijd hetzelfde scenario, tenslotte was er ook nòg een moeder die ze moesten bezoeken.
De lockdown heeft alles op zijn kop gezet. Dit jaar kwam de dochter de zaterdag tegen de middag en was er een uitgebreide aperitief. Een paar uur later kwam de oudste zoon langs en was er koffie en taart. En bij de tweede zoon was ik uitgenodigd om zondagmiddag bij hen te gaan eten.
Maar ik ben wel tevreden dat het dit jaar enigszins kon, verleden jaar was het een bloemetje afgeven en weer weg.
Terwijl ik op maandag liep te mijmeren over de vroegere moederdag familiemomenten zag ik een altijd maar een veranderende wolkenhemel tot de wolken in de namiddag precies aan de horizon onderdoken en een wolkenloze hemel tevoorschijn kwam. En toen kon ook de zon in volle glorie schijnen.
Dat duurde niet zo erg lang want er kwam onweer aan en regen. En we kregen een mooie regenboog te zien, zelfs een dubbele maar die scheen maar flauwtjes en is op de foto’s niet te zien.
De zon zat laag aan de hemel toen die helemaal paars werd en… opeens was het avond!
