herinnering

Herinneringen bis

kinderenenkleinkinderen herinnering
Je woning laten verkopen door twee of meer makelaars : een goed idee of niet? | Immo Vercammen

Kort nadat ik mijn diploma had behaald begon de zoektocht naar een job. Ik solliciteerde bij verschillende bedrijven , schreef me in voor een examen bij Sabena in Brussel en bij de Grand Bazar in Antwerpen voor een job bij de personeelsdienst. Overal geraakte ik in het reserve bestand. Bij Sabena mocht ik beginnen als stewardess gezien mijn talenkennis maar daarvoor moest je toen ongehuwd zijn en ik stond op het punt om binnenkort te huwen. Bij Grand Bazar kreeg ik na een jaar wel bericht dat ik me mocht aanmelden maar ik had toen al werk gevonden.
Ondertussen vond ik werk in een immokantoor in mijn eigen gemeente . Het was niet echt mijn ding en ook niet het ideale moment zo vlak na de zomer en ik had al vlug door dat dit geen job was voor mij. Maar kom ik kon werken en mijn ouders op die manier bedanken dat ik mocht verder studeren. Het was een éénmanszaak en de baas was veel onderweg. Ik kon bijgevolg niet veel bijleren en bleef het bij saai papierwerk . De baas was wel een joviaal persoon maar ergens vertrouwde ik hem niet. Vooral omdat zijn vrouw om de haverklap het bureel op de gelijkvloers kwam binnengestormd om te kijken of hij daar was. Ze woonden nl op een appartement boven de zaak. Zij was kwaad op mij omdat ik niet wist waar hij naar toe was en ze liet ook verstaan dat ik daar in feite te veel was. PPff leuk werken hoor. Het boterde wellicht niet zo goed tussen dat koppel.
Toen ik hem vroeg of hij in de kalme winterperiode de administratie wilde aanleren van verhuren ,verkopen ,syndic spelen… bleef hij meer op zijn bureau.
Hij kreeg regelmatig bezoek van een vriend die altijd een of ander pikant verhaal deed of aangebrande moppen vertelde. Ik concentreerde me op mijn werk en deed alsof ik het niet hoorde. Ik dacht toen waar ben ik nu beland , zo kort achter het gebeuren op school ! Ik kon echt wel tegen een duwtje want ik had twee jaar lessen gevolgd als enig meisje met zes jongens. Zij vertelden ook stevige moppen maar hebben me altijd gerespecteerd en in zekere zin op handen gedragen. Kortrijk was toen geen studentenstad en we gingen altijd samen ergens iets gaan drinken en o wee als er een vreemde man me benaderde. Ik hoorde bij hen en ze moesten me gerust laten. Na de schooljaren heb ik nog contact gehad met hen. Maar ja elk gaat zijn eigen gang en de contacten verwaterden…

Poster Stop ongewenst gedrag in wissellijst | bol.com

Op een dag toen ik me klaarmaakte om naar huis te gaan eten, greep hij me plots stevig vast en zoende me. Ik verzette me , rukte me los en riep “zijt ge nu zot geworden “. Hij maakte er zich vanaf “alle kom , maak nu zo geen drama voor een zoen”. Hij slingerde me naar het hoofd dat ik een trut was enz….en hij me enkel had aangenomen omdat hij me leuk en sympathiek vond . Met slaande deur ben ik opgestapt.

Ik was amper bekomen van mijn schoolavontuur en dan kwam ik dit tegen. Ik fietste al schreiend naar huis en vertelde aan mijn ouders wat er gebeurd was. Mijn vader zei enkel ” als je er mee gediend bent ga dan maar terug werken , zo niet blijf je onmiddellijk thuis” Zo was mijn vader , geen woord meer of minder. En nadien werd er met geen woord meer over dit voorval gesproken.
Ik heb zelf opgebeld dat ik niet meer terug kwam werken en hij jammerde aan de telefoon ” wat moet ik nu aan mijn vrouw vertellen” “Dat moet je voor jezelf maar uitmaken. Ik denk dat ze jou wel genoeg kent om te begrijpen wat er is gebeurd ” De sleutel van het bureau heeft mijn broer in zijn brievenbus geworpen.
Mijn broer werkte toen in een bekend restaurant op de vismarkt in Brussel waar hij kok was. Hij heeft me meegenomen en ik heb tot aan mijn huwelijk( een paar maanden later)bij hem gewerkt in de bar van het restaurant. Daar heb ik veel geleerd over eten en drinken en moest er ook hard werken zodat ik geen tijd had om te piekeren. Ik had een heel goede band met mijn broer( helaas vroeg overleden)en dat heeft geholpen om die twee gebeurtenissen zo kort na elkaar een plaats te geven en er geen trauma van over te houden.

Van dan af moest er al veel gebeuren om me uit het lood te slaan. Ik had een soort antennes gekregen die me waarschuwden voor eventueel ongewenst gedrag en erger. Ik heb daarna 36 jaar als maatschappelijk assistente gewerkt bij de politie , in die tijd een overwegend mannelijk beroep .

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Nu ik toch bezig ben komt er nog (niet echt)een vervolg over gedragingen op het werk. Maar dan in het perspectief van de tweede helft van vorige eeuw.

Herinneringen

kinderenenkleinkinderen herinnering ,

Voorzichtig kondigt de lente zich aan de kerstroos begint te bloeien, een gazania vertoont al opnieuw een bloem, de winterjasmijn toont zijn gele bloemetjes( niet zo overdadig als andere jaren want is eens serieus gesnoeid ,de skimmia staat vol knoppen en de sneeuwklokjes vertonen ook al hun witte kopjes!

Maar daar wil ik het nu niet uitgebreid over hebben , al stemt me dat blij want nu de dagen zo dikwijls grijs en grauw zijn brengen bloemen toch wat kleur en is het tevens een teken dat de lente niet al te lang op zich zal laten wachten.

De hele week al staat het nieuws bol van de me-too- en andere schandalen in deze sfeer…. En dat roept bij mij ook veel herinneringen op.
Nù wordt er over gesproken maar toen ik jong was werden dergelijke toestanden verzwegen. Ik heb geen erge feiten meegemaakt maar toch erg genoeg om er zoveel jaren later nog een wrang gevoel bij te voelen als ik er aan terug denk. Nu kan ik er over spreken/schrijven maar toen niet of het werd afgedaan met zo weinig mogelijk woorden en je moest er zelf niet meer over beginnen. Het gevoel dat het jou schuld was bleef hangen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik was een jaar of zestien . Ik moest af en toe naar de bakker om brood als mijn moeder uitwerken was. Zoals de meeste mensen toen had mijn moeder ook haar vaste bakker , dus ging ik ook naar die bakker. Meestal was het de vrouw van de bakker die in de winkel de klanten bediende. Maar soms was het ook de bakker zelf. Aanvankelijk had ik er geen erg in maar zo af en toe zei hij dat ik een knap meisje was. Ik lachte even maar vond het wat vervelend dat hij dat bijna iedere keer zei. Op mijn 16de was ik eerder een verlegen puber en glimlachte ik eens schaapachtig. Je kan een tiener uit die tijd niet vergelijken met meisjes van 16 jaar nu. De meeste zijn al veel volwassener. Ik behoorde nog tot de jongeren die opgevoed werden met “zwijgen en luisteren wat oudere mensen zeggen. “

Maar het werd alsmaar erger tot hij vroeg of ik geen fotomodel wilde zijn voor een fotograaf die hij kende. Hij zou mij vergezellen. Daar heb ik wèl op gereageerd en gezegd dat ik dit niet ging doen . Maar bij volgende keren begon hij daar opnieuw over en drong aan dat die fotograaf mooie foto’s kon maken van mij. Toen heb ik feller gereageerd en gezegd dat hij moest ophouden met die voorstellen zo niet ging ik zijn vrouw inlichten. Hij krabbelde wat terug en vroeg of ik dit toch niet aan zijn vrouw wilde vertellen. Ik heb dit ook nooit verteld aan mijn ouders maar ik probeerde zoveel als mogelijk niet naar deze bakkerij te gaan. En het lot hielp me ook een beetje omdat ik toen naar de middelbare school ging in Brugge. De bakkerij bestaat nog maar jongere mensen hebben destijds de bakkerij overgenomen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Na de middelbare studies ging ik naar Kortrijk studeren waar ik het diploma voor Sociaal Adviseur behaalde.( één jaar langer studeren dan voor maatschappelijk assistente ). Ik moest een eindwerk maken over het probleem van de ongehuwde moeder en haar kind. Een aartsmoeilijk onderwerp in die tijd omdat dit probleem zoveel als kon weggemoffeld werd. Er waren 7 instellingen in héél België waar zwangere meisjes konden opgevangen worden. Geen enkele instelling wilde meewerken aan mijn project. De school stelde voor om dan een vergelijkende studie te maken tussen België en Nederland. Zoals elke student had ik een studiebegeleider, een professor sociologie. Op afgesproken tijdstippen kwamen we samen om de stand van zaken te bespreken. Het was een hele rit om telkens naar Kortrijk te reizen en er werd afgesproken dat ik naar Brugge zou komen waar de professor woonde. De ontmoeting en bespreking gebeurde telkens in het buffet van het station( die is al heel lang gesloten). Een win-win voor allebei.
Ik moest ook een reis ondernemen naar Den Haag waar ik informatie kon bekomen in een centrum die de begeleiding van ongehuwde zwangere meisjes opvolgde. Het was te ingewikkeld om documentatie op te sturen en dit Centrum stelde voor om persoonlijk te komen om alles door te spreken en dan documentatie mee te geven. Een dag en uur werd afgesproken.
O wat een toeval de professor moest die dag in Amsterdam zijn voor een congres en we konden een groot deel van de treinreis samendoen en ondertussen de stand bespreken van mijn proefschrift en ook wat ik in het Centrum moest vragen. Ik kon logeren bij een tante in Voorburg (eigenlijk geen tante maar de vroegere kotmadam van mijn vriend ( later mijn echtgenoot).
Onderweg stelde de professor ineens voor om met hem mee te reizen naar Amsterdam . Hij zou me de stad laten zien en daarna kon ik de andere dag toch nog naar Den Haag gaan. Ik was perplex want dat had ik niet zien aankomen. Een man van middelbare leeftijd die zich op school en tijdens de besprekingen voor mijn proefschrift altijd heel correct had gedragen. Ik voelde me in die trein echt in de val gelokt en ik was van mezelf overtuigd dat ik nooit aanleiding had gegeven .
Ik heb dat vlakaf geweigerd en was zo verontwaardigd dat ik toen gezegd heb dat ik zijn hulp voor mijn proefschrift niet meer nodig had . Hij probeerde me nog te overhalen en maakte zich zelfs kwaad. Ik ben uit de trein gestapt in Den Haag en hij is verder gereisd naar Amsterdam naar zijn zogenaamd congres.

Ik zat wel in de puree met dat proefschrift dat ik in mijn eentje verder moest afwerken zonder enige bijsturing van wie dan ook. Ik vreesde er echt voor dat ik niet zou slagen want…die professor zat in de jury. Hij heeft het woord niet genomen na mijn mondeling verslag en geen enkele vraag gesteld aan mij. De vragen kwamen van de andere juryleden. Eén persoon vroeg of ik dit werk alleen gemaakt had. Ik heb hierop heel uitdrukkelijk gezegd “helemaal alleen” en strak gekeken naar de professor.
Ik was geslaagd en heb daarop onmiddellijk de zaal verlaten zonder dat nog iemand iets kon zeggen tegen me. Ik trilde van kop tot teen van de zenuwen en opgekropte woede en vreesde in tranen uit te barsten . Ik heb dit later enkel eens verteld aan een collega die hem ook kende van school. Zij had geen negatieve ervaringen gehad.
Jaren later heb ik die professor nog eens terug gezien in het kader van mijn werk. Hij was vriendelijk tegen mij en ik was beleefd tegen hem. Was dit feit dat me zo had aangrepen een fait divers voor hem ?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

wordt vervolgd

Oostduinkerke

kinderenenkleinkinderen herinnering, wandelen, zee en strand

Memory Lane

Na het eten van ons ijsje In Nieuwpoort stapten we terug in de auto en reden zoon en schoondochter naar Oostduinkerke. Daar zouden we de hond op het strand uitlaten.

Ik vertelde dat ik ongeveer 60 jaar geleden een maand als stagiaire gewerkt heb in een kinderhome. In feite paste dit niet zo voor de studies die ik deed als sociaal adviseur. Blijkbaar had de uitbater van de kinderhome ,een ex student van de school waar ik studeerde, gevraagd of er iemand kon helpen om de kinderen op te vangen die met hun ouders gevlucht waren uit Belgisch Kongo in dat woelige jaar 1960.
Aan mijn schoolvriendin en ik werd gevraagd of we dit wilden doen en dat wilden we wel. Jammer genoeg stierf in die periode de moeder van de schoolvriendin en zag zij het niet zitten om zo vlak na de begrafenis die stage te doen. Zo trok ik alleen met pak en zak in juli 1960 met de tram naar Oostduinkerke.
De kinderhome lag vlak aan het strand , je stapte letterlijk uit de woning op het strand. Er was ook nog een tweede villa maar daar verbleven kinderen op vakantie voornamelijk van sociale verenigingen bij bank, post, rijkswacht.

Ik kreeg de zorg over een 12tal kinderen tussen 3 en 16 jaar die allen getraumatiseerd waren door de gebeurtenissen die ze pas achter de rug hadden. Terwijl de ouders hun best deden om hun zaken op orde te brengen verbleven de kinderen dus een maand aan zee. De hele villa was voor deze kinderen en mezelf. Het jongste kind was zo bang dat ik ze bij mij op de kamer installeerde.( gezien de schoolvriendin niet was afgekomen was er dus een bed vrij). Het enige gemeenschappelijke met de andere villa was dat we daar moesten eten en dat beviel deze kinderen niet zo goed, weeral een andere omgeving…
Ik stelde voor om in de namiddag niet daar te gaan eten ,maar om een picknick mee te nemen om op het strand op te eten. Dat vonden ze fantastisch. De twee oudste jongens van de groep zochten een dikke stok op het strand . Een tafellaken werd gebruikt om al het eten en de drank in te steken .De punten knoopten de jongens samen en hingen die aan de stok en droegen het elk op één schouder . Op de toon van het kabouterliedje van sneeuwwitje maar met aangepaste tekst trokken we naar het strand of in de duinen. Ik heb de tekst nog lang onthouden maar ja uiteindelijk toch vergeten.

Ik had geen enkel vrij moment en toen mijn ouders eens op bezoek kwamen kreeg ik welgeteld een paar uur vrij tussen het middagmaal en het vieruurtje! Ik nam het niet kwalijk want ik begreep dat die man het niet alleen aankon met die tweede kinderhome erbij.

Zoals in alle kinderhomes was er een rustpauze voorzien voor de kinderen na het middageten en moesten ze allemaal groot en klein een uurtje op hun bed liggen. Ze sliepen allemaal in één grote ruimte ( salon en eetkamer samen ) . Ik schreef het al dat het een noodsituatie was en dat er zeker geen tijd geweest was om het anders op te lossen. Doe maar eens kinderen van diverse leeftijd een siësta nemen. De oplossing was dat ik bij één van de jongsten op bed ging liggen. Dat maakte indruk op hen en ze bleven echt een uurtje stil….alleen gebeurde het wel eens dat ikzelf in slaap viel. Omdat de home uitbater ons een keertje niet zag verschijnen om de picknick op te halen kwam hij kijken en ( dat hoorde ik achteraf) de kinderen deden hem teken dat hij stil moest zijn omdat ik sliep. Toch lief van hen ! Met een veertje kietelden ze me en werd ik wakker. Ik schaamde me dood . Toen begreep de man dat het toch niet om te lachen was om dag en nacht voor zoveel kinderen te zorgen en geen moment voor mezelf te hebben. Het kleine meisje van 3 jaar maakte me ’s nachts ook nog regelmatig wakker omdat ze angstdromen had en kroop dan bij mij in bed.
Eén keer was ik ’s avonds toen iedereen sliep de villa buiten gestapt om aan de waterlijn een wandeling te maken. Opeens zag ik de lichten branden in de villa en hoorde ik mijn naam roepen. Het kleine meisje was wakker geworden en zag dat mijn bed leeg was. Paniek en iedereen wakker.

Na die maand ben ik niet onmiddellijk terug naar huis gegaan , Ik verbleef nog een tweetal dagen in een jeugdherberg om te zien of de kinderen zich konden aanpassen aan twee nieuwe stagiaires. Dat leek te lukken , ik was anders in staat geweest om nog langer te blijven !

  • tussen twee hoge duinen een klein zeilwagenstrand…
  • …met bijbehorende strandbar
  • veel blauwkleurige kwallen

Een grote duinengordel ligt nu voor de strandvilla’s. Om het de mensen gemakkelijker te maken liggen er houten latten uitgerold naar de duintoppen . Grote stranden en gevaarlijke watergeulen die bij hoogwater vol lopen. Je kan er voor verrassingen staan. Basiel heeft genoten van zijn strandwandeling en het hollen door de watergeulen! En gehoorzaam ( met snoepje 🙂 ) als hij de paarden zag voorbij wandelen.
Verrassend veel wandelaars op de smalle paadjes tussen de duinen. Jammer maar ik zag geen zeilwagens racen op het strand. Oostduinkerke is bekend voor deze races gezien het uitzonderlijk groot en breed strand. Dat was al zo toen ik daar zoveel jaren terug verbleef.

We wandelden ook op een pad vlak vòòr de strandvilla’s. Maar ik herkende er geen enkele waarvan ik kon zeggen ,die is het. Enkel één villa deed denken aan deze van 60 jaar geleden.

Toen was het tijd om huiswaarts ( bij de zoon) te keren en zag ik nog een enorme blikvanger tussen de villa’s staan!
Even heb ik me zoveel jaren terug in de tijd gewaand. Memory Lane!

Mijmeren…

kinderenenkleinkinderen familie, herinnering

Het voorbije weekend heb ik dikwijls moeten denken hoe we lang vòòr corona moederdag vierden. De drie kinderen kwamen met echtgeno(o)t(e) en kinderen langs, de een wat vroeger dan de andere , maar ergens waren ze op die dag op een bepaald moment toch allemaal samen .
Later kwam er eentje met een ontbijtmand en werd er hier ontbeten en kwamen de andere kinderen in de namiddag. Het was niet altijd hetzelfde scenario, tenslotte was er ook nòg een moeder die ze moesten bezoeken.

De lockdown heeft alles op zijn kop gezet. Dit jaar kwam de dochter de zaterdag tegen de middag en was er een uitgebreide aperitief. Een paar uur later kwam de oudste zoon langs en was er koffie en taart. En bij de tweede zoon was ik uitgenodigd om zondagmiddag bij hen te gaan eten.

Wel aandacht voor Moeder , maar door al die beperkingen is de glans van wat een feestelijk familiemoment moet zijn er niet. Ik hoop dat het in de toekomst weer een echt familiemoment kan worden. Zo zien de kinderen elkaar ook eens weer want al wonen ze allemaal niet zo héél ver van elkaar, het is niet zo eenvoudig om even binnen te springen en daar zijn die familiemomenten dan goed voor.

Maar ik ben wel tevreden dat het dit jaar enigszins kon, verleden jaar was het een bloemetje afgeven en weer weg.

Terwijl ik op maandag liep te mijmeren over de vroegere moederdag familiemomenten zag ik een altijd maar een veranderende wolkenhemel tot de wolken in de namiddag precies aan de horizon onderdoken en een wolkenloze hemel tevoorschijn kwam. En toen kon ook de zon in volle glorie schijnen.

Dat duurde niet zo erg lang want er kwam onweer aan en regen. En we kregen een mooie regenboog te zien, zelfs een dubbele maar die scheen maar flauwtjes en is op de foto’s niet te zien.

De zon zat laag aan de hemel toen die helemaal paars werd en… opeens was het avond!

Mieltje

kinderenenkleinkinderen herinnering

 

Vandaag is het wereld DownSyndroom dag.

Als teken van solidariteit draag je vandaag twee verschillende sokken om te tonen dat niet alle mensen gelijk zijn en dat verschillend zijn best oké is! Zij verdienen ook een plaatsje in het grote geheel. Ik doe in elk geval mee!

 

 

Het verhaal van” Mieltje”

Ik was nog een kind en logeerde alle vakanties bij een zus van mijn moeder  Mijn moeder deed een tiental jaar “het seizoen” in de horeca . Zo droeg zij haar flinke steen bij om hun nieuwe huis af te betalen. Maar met twee kinderen over de vloer lukte dat niet zo goed en zo verbleven mijn jongere broer en ik alle vakanties bij elk een zus van mijn moeder allebei wonende even over de grens( Nl)
Ik heb in vroegere logjes op skynet dikwijls geschreven over de gebeurtenissen bij tante Regina en nonkel Clement in St Kruis( Zeeuwsvlaanderen).

Zij woonden op een afgelegen boerderij en in de héél lange straat ( een paar kilometer)die de ene hoge dijk met de andere verbond .Tot de grote overstroming in 1953 was er altijd vrees dat bij hevige storm de laag gelegen streek zou overstromen. Gelukkig zijn zij gespaard gebleven. In die lange straat stonden maar een paar boerderijen . En in één van die boerderijen woonde ” Mieltje”. Ik heb nooit geweten hoe zijn echte naam was. Hij was enige zoon van Emma en Pol  en was veel ouder dan ik . Het was een kleine boerderij en de man werkte in loondienst op andere boerderijen en hielp bij het oogsten op machines die alle boerderijen aandeed. Want toen hadden niet alle boeren mechanische hulpmiddelen. De vrouw beredderde de kleine boerderij en zorgde voor Mieltje die het syndroom van Down had.

In die tijd waren er geen voorzieningen om Mieltje op te vangen en hij hielp dagelijks zijn moeder bij de verzorging van de dieren en het onderhoud van het boerderijtje. Het waren uiterst vriendelijke mensen . Praktisch elke dag ging ik al huppelend en zingend  een flink eind te voet om even goedendag te zeggen. Ik mocht met de fiets daar niet rijden want tante vond die smalle klinkerweg te gevaarlijk als er auto’s langskwamen of  paard en kar. Ik was er graag gezien en bracht ook wat vreugde in dit gezin met mijn gekwetter( kan dat nog altijd goed, hahaha,dat kwetteren hé). Mieltje leefde op als hij me zag aankomen en samen met hem en zijn moeder kropen we rond de keukentafel om spelletjes te spelen of gewoon om wat te babbelen. Als Pol thuis was kon hij de meest fantastische verhalen vertellen.  Ik beschouwde Mieltje als een leuke kameraad. Later vernam ik dat Mieltje het zo spijtig vond dat ik niet meer alle vakanties bij tante en nonkel doorbracht. Maar zolang tante Regina en nonkel Clement op de boerderij woonden ben ik  bij mijn bezoek aan hen ook altijd goedendag gaan zeggen bij Mieltje.

Toen tante en nonkel later verhuisden naar een woning in Aardenburg(Nl) ben ik nog regelmatig bij Mieltje en zijn moeder langs geweest. Pol was ondertussen gestorven aan een hartaanval toen hij in een kreek aan het vissen was op paling. Hij was een fervente visser en meermaals bracht hij een portie paling naar mijn tante en nonkel.
Emma is straatoud geworden en vond dan nog de dood bij een ongeval niet ver van haar deur. Een chauffeur had haar op de fiets niet gezien.
Mieltje heeft nog de tijd gekend dat hij dagelijks werd opgehaald en naar een dagcentrum ging in Oostburg(Nl) . Hij was er graag en leerde daar wat meer zelfredzaam te worden. Hij is gestorven toen hij een jaar of vijftig was.

wandelen in eigen omgeving

kinderenenkleinkinderen herinnering, wandelen ,

Naar het goede voorbeeld van een vriendin die dagelijks een wandeling maakt  nu ze na een val met haar fiets niet kan fietsen, deed ik zondag ook een wandeling in mijn buurt. Zij kan nu niet fietsen omdat ze haar schouder heeft gebroken en ik mag na mijn operatie tot nader orde van de arts niet fietsen. Dus is er wel een beetje een gelijkenis en we plannen om samen eens op wandel te gaan dan moet ik wel naar Brugge rijden want zij kan evenmin met de auto rijden.

Het was de voorbije zondag niet bepaald het ideale weer  om te wandelen , de  hele dag was het al aan het miezeren. Maar toen ik mezelf bijeenraapte en me klaarmaakte om eens naar buiten te gaan, bleek het gestopt met regenen en was het best aangenaam om te wandelen.  Ik kwam noch mens noch dier tegen, ik denk dat iedereen er tegenop zag om met zo’n weer buiten te lopen. Maar zoals ik al schreef, het was wonderbaarlijk plots gedaan met regenen en ik kreeg er werkelijk een wat positief gevoel door.

Ik kan van bij mij thuis alle richtingen uit en ik zette de pas er in. Niet zover van huis liep ik langs een driehoekig pleintje en herinnerde me dat de jongens samen met de andere kinderen uit de buurt( lang geleden waren veel jonge gezinnen met kinderen in de wijk komen wonen) tussen de bomen boomhutten hadden gemaakt met paletten. Er was toen veel meer ondergroei en het pleintje oogde niet zo kaal.
Maar zoals alle kinderen werden die boomhutten hele constructies en maakten ze er op dat driehoekig pleintje één groot kamp van. Gelukkig was het toen nog niet zo bewoond rondom het pleintje maar toch waren er mensen die de kinderen wegjoegen. Eigenlijk jammer want ze deden er niets verkeerd. Niet alle mensen hebben zo graag lawaaierige kinderen in hun buurt.

Ik draaide rechtsaf en keek over de hele lengte van deze dreef (alle straatnamen in de wijk eindigen op dreef: allemaal bloemen , planten en bomen namen)  tegen een witte afsluiting aan die betere tijden heeft gekend. Toen ik hier kwam wonen stond er een langgevelhoeve met opzij dwars erop  een heel grote schuur. De hoeve werd verkocht aan een politicus die de hele zaak restaureerde en in een gedeelte ervan een concierge woning maakte. Hij kocht ook nog een paar loten grond erbij zodat de hele straat aan één kant zijn eigendom was .

In die periode waren er daar regelmatig feestjes en elk jaar tijdens de zomermaanden was er een buitenfeest waarop de hele buurt werd uitgenodigd op een drink. Voor de kinderen kwam er een ijskar en of die succes had ! Toen kenden we enkel de ijskar die de weekends al klingelend in de buurt rondreed. Ik herinner me nog goed dat mijn kinderen al joelend naar huis kwamen gelopen” ma kom toch ook naar de boerderij  , de buren zijn daar ook”  Ik woonde nu niet echt in de onmiddellijke buurt  maar ik zou er ook welkom zijn geweest daar ben ik zeker van.
Dat jaarlijks zomerfeest herinneren de kinderen zich nog goed.

Later werd het hele domein verkocht en een bouwfirma ging er een 8 tal villawoningen met zwembad opzetten. Daar is nooit iets van terecht gekomen. Niemand die weet wat er is gebeurd. De reclamepanelen met foto’s van de villa’s zijn allang verdwenen en voor de veiligheid moest de eigenaar( wie die ook is) een hekken plaatsen aan de straat zijde.  Er zijn al veel planken gesneuveld en daarachter is het nu een en al wildernis.

De tuin waar ik 18 jaar lang heb op getuinierd paalt aan de achterzijde van dit domein. Daar was een grote vijver en we mochten er water uitputten om de moestuin te begieten. Ik heb daar menig emmertjes water uitgeput. De tuin situeerde zich achter de roestkleurige boom. En elk voorjaar heb ik bossen paaslelies geplukt die rond de vijver bloeiden. Ach daar deed ik niemand kwaad mee, want de boel was afgebroken en verlaten.

Het enige wat overgebleven is en dan nog in een lamentabele toestand is de inrijpoort . Tevens ook de enige ingang tot de vroegere boerderij.
En om naar de woning en de stallingen te gaan moest je door de grote schuur waar indertijd alle landbouw materiaal stond  en later  koets, grasmaaiers , auto’s.

Ik wandelde de straat uit en zag een mooie zonsondergang. Morgen vertel ik waar ik op uitkwam.

Wandeling in mijn wijk.

kinderenenkleinkinderen herinnering, wandelen ,

Ik moest deze week naar de apotheek. De apotheek is niet zover van mijn deur en toch neem ik meestal de auto omdat ik dat combineer met andere boodschappen doen. Deze keer deed ik het  te voet. Het was een zonnige voormiddag en ik koppelde er een wandelingetje aan vast . Ik wilde wel eens zien  waar die grote kraan stond die nu al een paar weken mijn uitzicht  vanuit mijn keukenraam bepaalt.

Ik wandelde na het bezoek aan de apotheek langs het brede fietspad richting Sluis. Een voetpad is er niet . Wellicht dacht het gemeentebestuur dat er op dit stuk weg geen wandelaars zouden lopen. Maar je ziet er van langsom meer en meer mensen wandelen . Er staan wel villa’s maar er zijn nog grote delen waar geen woningen staan en waar je een ruim zicht hebt op velden en weiden en in de verte  de kerktoren van Knokke ziet en ook een massa bouwkranen die het uitzicht bederven

Ik wandelde dus netjes aan de kant van het fietspad  langs een boomgaard waar stokoude fruitbomen staan.

Sommige bomen hebben veel dode takken en toch groeit er nog fruit aan nl appels.

Deze leiding is de oorzaak geweest dat de weg een tijdje was afgesloten en we enkel via de Natiënlaan naar Sluis konden rijden en dat de mensen komende van Cadzand een andere route moesten nemen. Want op het kruispunt werd een rotonde gemaakt. En dat allemaal naar aanleiding voor de aanleg van een grote rotonde op de Natiënlaan. Het is nog niet genoeg dat er een grote balkonrotonde is in Westkapelle die aansluit met de A11 . Nu wordt er een beetje Knokke waarts nog eentje gemaakt. De werken zijn gestart en we moeten nu al uitkijken hoe we moeten rijden en omrijden!! Die werken zullen langer  dan één jaar duren.

Een heel eind in de weide ( foto is door inzoemen niet zo scherp)zitten twee ooievaars op een daar geplaatste paal. Deze palen staan hier verspreid in het landschap. Op de meeste palen is er een nest gebouwd door de ooievaars.

Ik liep langs een leegstaande villa. De bewoners waren lieve mensen die hier na het pensioen van de man ( een zelfstandige schrijnwerker ) kwamen wonen. Ze hadden een gehandicapte zoon voor wie ik nog de nodige formaliteiten heb gedaan om financiële hulp te bekomen. Zouden deze mensen nog leven en wat is er van de zoon geworden ?

 

Een nieuwe villa op het  stukje grond waar ik samen met de eigenaar van de grond 18 jaar heb getuinierd. Het doet wel iets om daar waar ik jaren heb doorgebracht om aardappelen te telen ,en tomaten ,prei ,selder ,bonen …en nog zoveel meer te zaaien en te planten  en ook klein fruit als frambozen, aalbessen, braambessen, stekelbessen en aardbeien…
De kinderen en later de kleinkinderen  kwamen helpen en niet te vergeten de uren die ik er versleten heb met praatjes te slaan met buren en voorbijgangers wonende in de wijk. Mijn grote groententuin was een uitlaatklep voor mijn job die geestelijk veel van me vergde. Mooie herinneringen…

En de kraan heb ik gevonden  in een straat niet zover van waar ik woon. Het huis dat er stond is afgebroken en er wordt een nieuwe woning opgebouwd. De bewoners zijn gestorven. De man( vroeger een bakker)en zijn vrouw ( die meehielp in de bakkerij) zijn hier ook komen wonen toen ze op pensioen gingen. De man deed zijn dagelijkse wandelingetje in de wijk  steeds met zijn handen op zijn rug en altijd klaar om een babbeltje te slaan. In de straat zag ik een stukje trottoir vol met mos . Gevaarlijk glad !

’t was een heerlijke wandeling vol herinneringen aan vroeger.  Zal ik zeker nog doen, want toen we een hond hadden deden we grote wandelingen in de omgeving.

11 November

kinderenenkleinkinderen herinnering, kerkhof , ,

Op 11 november herdenken we het einde van de Eerste Wereldoorlog. In België, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk en enkele andere Gemenebestlanden vinden er dan herdenkingsplechtigheden plaats om 11 uur ’s morgens.
Want het was op het elfde uur van de elfde dag van de elfde maand dat in 1918 de wapens zwegen.

Deze foto’s zijn genomen op het Kerkhof van Brugge.
Over het hele kerkhof zijn herdenkingsplaatsen voor de overledenen van beide Wereldoorlogen.

 

Belgische militairen

Soldaten van het Commonwealth

Omgebracht tijdens de oorlog.

Een eenzaam graf van een soldaat gestorven in de 1 wereldoorlog.

Oudstrijders gestorven na de oorlog

Een gedenksteen voor de gesneuvelde Duitse militairen van eerste Wereldoorlog

tuin en dieren(3)

kinderenenkleinkinderen dieren, herinnering, tuin , ,

Denk maar niet dat het al was van dieren die hier rondliepen.
Na de tegenslag met Noxy die de kinderen en wijzelf  niet zo vlug verwerkt hebben  is er jaren lang geen hond meer in huis gekomen tot ik op een dag thuiskwam na mijn werk en ’t Vrouwtje ( zo werd onze poetshulp genoemd door de kinderen en op den duur zei de hele familie zijzelf incluis ” ’t Vrouwtje” tegen haar) me opgewonden tegemoet snelde ” er ligt een hond op de bloemen in de garage en die doet zo lelijk als ik hem wil verjagen”
In de garage stonden verschillende bakken met allerlei plantjes in om in de tuin uit te planten. Op één van die bakken lag een teckeltje. Zonder nadenken stormde ik de garage in en nam het beestje bij zijn nekvel en deponeerde haar in een poezenmand die als reserve in de garage stond. Het hondje was wellicht zo verbouwereerd dat het niet blafte maar stilletjes bleef liggen. ’t Vrouwtje was wellicht nog meer verbouwereerd dan de hond. Zij had het niet zo voor honden en wellicht voelde het beestje dat.

Ik deed aangifte bij de politie en zei dat ik het diertje wel zolang zou bijhouden . Ik vond het zo zielig om het naar het asiel te brengen. De kinderen waren op slag weg van het beestje, een bruin kortharig teckeltje. Het beestje voelde zich al vlug thuis en de kinderen  zeiden ” ik hoop dat er niemand om komt”. Na een week kreeg ik bericht dat een mevrouw aangifte kwam doen van een weggelopen hondje. Ik vond dat zelf toch rijkelijk laat , daar ze in de gemeente zelf woonde. Toen ze het hondje kwam halen was dochterlief zo van streek en maar huilen. De mevrouw vertelde dat het hondje 14 jaar was en een kweekdiertje was geweest. Zij had een klein dierenasiel en kweekte ook honden. Het was een gerenommeerde zaak niet eens  zo ver van onze woning. Het beestje was al enige tijd “op pensioen” maar ze hielden haar nog bij. Wellicht was ze weggelopen door het lawaai van de andere honden, zei ze. Toen ze dochterlief zo zag huilen met het teckeltje in haar armen vroeg ze of ik het beestje wilde houden. Ik moest niet eens antwoorden dat deden de kinderen in mijn plaats.  Het hondje kreeg de nam Suzy naar de naam van de dierenzaak!
Suzy was een gelukkig hondje en de kinderen waren dat ook! Je kon bijna niet geloven dat ze al 14 jaar was. Maar we hadden haar nog geen jaar toen we haar op een morgen dood aantroffen in haar mandje. Ze had alles uit haar verblijf bij ons gehaald wat er te rapen viel , teveel voor haar leeftijd . Vreemd genoeg begrepen de kinderen dit en waren niet enkel verdrietig maar ook blij dat  Suzy nog een héél jaar zorgeloos heeft kunnen leven.

Dit is een foto van internet. De foto’s die ik heb waar zij op staat zijn te verkleurd. Maar zo herinner ik me Suzy het best.

Kort nadien is mijn man thuisgekomen met een kleine puppy van een onbestemd ras. De moeder moet vreemd zijn gegaan . Want normaal moest de puppy helemaal beige zijn maar hij was letterlijk het zwarte schaap in dat nest. Hij geleek het meest op een schipperke. Het spijtige is dat zijn staart was geknipt en om welke reden is ons nooit duidelijk geweest.. Hij zou een mooie pluimstaart gehad hebben. Snoopy heeft 18 jaar geleefd en was overal mee waar wij naar toe gingen. Zelfs op het trouwfeest van dochterlief was de hond  aanwezig en bleef bij de feestmaaltijd braafjes onder de tafel in zijn mand liggen . Hij werd nooit alleen gelaten. Hij verbleef overdag bij mijn ouders en na mijn werk haalde ik Snoopy op. Hij zag iedereen in het gezin graag ,wie er ook thuiskwam hij ging die uitbundig groeten.
Toen hij fysiek achteruitging en wij er aan dachten om de dierenarts in te schakelen gebeurde het. De  kinderen waren allemaal thuis op een dag dat er eentje normaal op kot zat. Er werd druk over en weer gepraat en Snoopy lag met zijn kopje op de rand van de mand onder de salontafel naar iedereen te kijken. Toen ik na een tijd in de gaten kreeg dat zijn kopje niet meer bewoog ,wist ik het. Hij had zijn moment gekozen om heen te gaan : Iedereen was thuis.

Sedertdien is er geen hond meer in huis gekomen zoals er nu ook geen nieuwe poes meer in huis komt.
Het doet zo’n zeer als het afscheid komt.

Behalve poezen en honden  hadden we een dwergkonijn met hangoren die gewoon in huis rondliep  en hadden we ook vier colibri’s die dikwijls vrij in huis rondvlogen en hun nest hadden in een christus doorn en ook een grote kooi hadden. Van een nicht kregen we eens een héél groot albino konijn. Die liep vrij in de tuin rond en liep liefst rond mijn man als die in de tuin aan het werken was. En dan was er eens een klein egeltje die wellicht vergeten was zijn winterslaap te houden en de kinderen installeerden het beestje in een berg stro onder in een grote kast in de garage . De hele winter hield het van die korte slaapjes en vroeg ook eten. Het liefst at die yoghurt met beschuit. In het voorjaar is het egeltje  naar buiten getrokken als een ferme grote egel. Zou het kunnen dat we door die opvang jaarlijks egels zien rondlopen in de tuin 😉

Had ik mijn man en kinderen willen geloven dan haalden ze nog kippen en ganzen  in huis en een minischaapje… Ik vond het al welletjes !