Denk maar niet dat het al was van dieren die hier rondliepen.
Na de tegenslag met Noxy die de kinderen en wijzelf  niet zo vlug verwerkt hebben  is er jaren lang geen hond meer in huis gekomen tot ik op een dag thuiskwam na mijn werk en ’t Vrouwtje ( zo werd onze poetshulp genoemd door de kinderen en op den duur zei de hele familie zijzelf incluis ” ’t Vrouwtje” tegen haar) me opgewonden tegemoet snelde ” er ligt een hond op de bloemen in de garage en die doet zo lelijk als ik hem wil verjagen”
In de garage stonden verschillende bakken met allerlei plantjes in om in de tuin uit te planten. Op één van die bakken lag een teckeltje. Zonder nadenken stormde ik de garage in en nam het beestje bij zijn nekvel en deponeerde haar in een poezenmand die als reserve in de garage stond. Het hondje was wellicht zo verbouwereerd dat het niet blafte maar stilletjes bleef liggen. ’t Vrouwtje was wellicht nog meer verbouwereerd dan de hond. Zij had het niet zo voor honden en wellicht voelde het beestje dat.

Ik deed aangifte bij de politie en zei dat ik het diertje wel zolang zou bijhouden . Ik vond het zo zielig om het naar het asiel te brengen. De kinderen waren op slag weg van het beestje, een bruin kortharig teckeltje. Het beestje voelde zich al vlug thuis en de kinderen  zeiden ” ik hoop dat er niemand om komt”. Na een week kreeg ik bericht dat een mevrouw aangifte kwam doen van een weggelopen hondje. Ik vond dat zelf toch rijkelijk laat , daar ze in de gemeente zelf woonde. Toen ze het hondje kwam halen was dochterlief zo van streek en maar huilen. De mevrouw vertelde dat het hondje 14 jaar was en een kweekdiertje was geweest. Zij had een klein dierenasiel en kweekte ook honden. Het was een gerenommeerde zaak niet eens  zo ver van onze woning. Het beestje was al enige tijd “op pensioen” maar ze hielden haar nog bij. Wellicht was ze weggelopen door het lawaai van de andere honden, zei ze. Toen ze dochterlief zo zag huilen met het teckeltje in haar armen vroeg ze of ik het beestje wilde houden. Ik moest niet eens antwoorden dat deden de kinderen in mijn plaats.  Het hondje kreeg de nam Suzy naar de naam van de dierenzaak!
Suzy was een gelukkig hondje en de kinderen waren dat ook! Je kon bijna niet geloven dat ze al 14 jaar was. Maar we hadden haar nog geen jaar toen we haar op een morgen dood aantroffen in haar mandje. Ze had alles uit haar verblijf bij ons gehaald wat er te rapen viel , teveel voor haar leeftijd . Vreemd genoeg begrepen de kinderen dit en waren niet enkel verdrietig maar ook blij dat  Suzy nog een héél jaar zorgeloos heeft kunnen leven.

Dit is een foto van internet. De foto’s die ik heb waar zij op staat zijn te verkleurd. Maar zo herinner ik me Suzy het best.

Kort nadien is mijn man thuisgekomen met een kleine puppy van een onbestemd ras. De moeder moet vreemd zijn gegaan . Want normaal moest de puppy helemaal beige zijn maar hij was letterlijk het zwarte schaap in dat nest. Hij geleek het meest op een schipperke. Het spijtige is dat zijn staart was geknipt en om welke reden is ons nooit duidelijk geweest.. Hij zou een mooie pluimstaart gehad hebben. Snoopy heeft 18 jaar geleefd en was overal mee waar wij naar toe gingen. Zelfs op het trouwfeest van dochterlief was de hond  aanwezig en bleef bij de feestmaaltijd braafjes onder de tafel in zijn mand liggen . Hij werd nooit alleen gelaten. Hij verbleef overdag bij mijn ouders en na mijn werk haalde ik Snoopy op. Hij zag iedereen in het gezin graag ,wie er ook thuiskwam hij ging die uitbundig groeten.
Toen hij fysiek achteruitging en wij er aan dachten om de dierenarts in te schakelen gebeurde het. De  kinderen waren allemaal thuis op een dag dat er eentje normaal op kot zat. Er werd druk over en weer gepraat en Snoopy lag met zijn kopje op de rand van de mand onder de salontafel naar iedereen te kijken. Toen ik na een tijd in de gaten kreeg dat zijn kopje niet meer bewoog ,wist ik het. Hij had zijn moment gekozen om heen te gaan : Iedereen was thuis.

Sedertdien is er geen hond meer in huis gekomen zoals er nu ook geen nieuwe poes meer in huis komt.
Het doet zo’n zeer als het afscheid komt.

Behalve poezen en honden  hadden we een dwergkonijn met hangoren die gewoon in huis rondliep  en hadden we ook vier colibri’s die dikwijls vrij in huis rondvlogen en hun nest hadden in een christus doorn en ook een grote kooi hadden. Van een nicht kregen we eens een héél groot albino konijn. Die liep vrij in de tuin rond en liep liefst rond mijn man als die in de tuin aan het werken was. En dan was er eens een klein egeltje die wellicht vergeten was zijn winterslaap te houden en de kinderen installeerden het beestje in een berg stro onder in een grote kast in de garage . De hele winter hield het van die korte slaapjes en vroeg ook eten. Het liefst at die yoghurt met beschuit. In het voorjaar is het egeltje  naar buiten getrokken als een ferme grote egel. Zou het kunnen dat we door die opvang jaarlijks egels zien rondlopen in de tuin 😉

Had ik mijn man en kinderen willen geloven dan haalden ze nog kippen en ganzen  in huis en een minischaapje… Ik vond het al welletjes !

Ondertussen liepen er hier soms drie poezen ineens rond. Toen ik nog thuis was hadden we altijd witte poezen en in het begin in het nieuwe huis liep er hier natuurlijk ook een witte poes rond. Een kattinnetje en niet  gesteriliseerd. Dat was in die tijd niet zo gebruikelijk.  Toen ze kleintjes kreeg waren het overwegend witte poesjes . Twee hielden we zelf en de andere vonden een nieuw baasje. Toevallig waren die twee witte poesjes langharige poezen( geen  angora poezen) . O zo mooi. De kinderen waren er dol op.
Elk jaar gingen we in het najaar naar de familie  in Luxemburg en een buur zorgde voor onze drie poezen. Wat er precies is gebeurd zullen we nooit weten maar volgens de buur waren een paar kwajongens uit de buurt rond ons huis aan het lopen en hij heeft ze  weggejaagd. De poezen hadden hun stekje in het tuinhuis tijdens onze afwezigheid en hij ging er regelmatig naar toe. Ik geloof de man want ik had dagelijks contact met het echtpaar. Toen we terug thuis kwamen zagen we geen poezen meer. De twee langharige poezen hebben we terug gezien zes maanden later in een andere wijk. Zeker waren het onze poezen. Maar ze hadden nu een andere thuis en bewijs maar eens dat hun oorspronkelijke thuis bij ons was!
Na de gebeurtenis met Noxy waren de kinderen werkelijk ontroostbaar.

De volgende poes kwam hier toevallig. Op een dag hoorden we voortdurend miauwen en wij maar niet vinden waar dat gemiauw vandaan kwam tot we in de gaten kregen dat het gemiauw uit een boom kwam. Daar zat een klein poesje  op een tak klaaglijk te miauwen. Het had een roze halsbandje aan met een belletje. De kinderen haalden het beestje uit de boom en ze noemden het Pinky  wegens dat roze halsbandje. De kinderen liepen de hele buurt af om te vragen of iemand een poesje kwijt was. Niemand miste een poesje.
Het werd de poes van de oudste zoon. Waar de zoon was zag je de poes. Zij had haar stekje in zijn slaapkamer , sliep in zijn kamer en lag liefst in een te kleine doos op zijn bureau. Toen hij kotstudent werd in Gent had Pinky het lastig en zocht een plaatsje in de zetel naast mijn man. Maar de vrijdag zat ze de hele dag op het muurtje boven de brievenbus te wachten tot de zoon thuiskwam Ongelooflijk.
Zij had een mooi leven en is op 18 jarige leeftijd ingeslapen.

En dan is Vlekje gekomen. Haar thuis was aanvankelijk bij onze  buren . Zij zijn ondertussen verhuisd naar Le Pays des Collines. Maar onze lieve buren waren veel op reis en vroegen aan Opa( iedereen noemde mijn man opa door de kleinkinderen )of hij hun twee poezen eten wilde geven. Maar het eindigde dat Vlekje even naar huis ging als ze thuis waren maar na een halfuurtje weer terug kwam. De andere poes kwam niet terug. Op den duur heeft Buurtje gezegd dat we Vlekje mochten houden  en zo gebeurde het . Ze ging in het begin nog wel eens langs bij haar eerste thuis maar ze kwam altijd terug en wat later ging ze nooit meer terug. Zij was een rustige poes die nooit buiten de tuin kwam en hooguit naast de brievenbus de straat links en rechts bekeek. Onlangs  is ze op 21 jarige leeftijd ingeslapen.

Er zijn nog veel poezen langs gekomen maar nooit zijn ze in ons gezin opgenomen geweest. Ze kwamen eten , of wilden geaaid worden of kregen verzorging. Ook nu komt er regelmatig een poes langs die natuurlijk eten vraagt maar vooral wil geaaid worden. Ik neem haar niet binnen want het is iemands poes en ik ben niet vergeten wat er heel lang geleden is gebeurd. Ondertussen brengt zij leven in de bouwerij.  Het is een speels beestje helemaal het contrast van Vlekje.;

Als je met drie jonge kinderen van een appartement verhuist naar een huis met een tuin is het niet verwonderlijk dat er al vlug gesproken wordt om een poes of hond in huis te nemen. Een poes was geen probleem maar voor een hond hield ik het nog een beetje tegen omdat wij beiden gingen werken en waar moest de hond dan verblijven. Mijn ouders gaven de oplossing . Zij zouden overdag wel voor de hond zorgen.
Zo gebeurde het dat we op een dag met het hele gezin naar Brussel reden om in het asiel van Veeweyde een hond te halen. Mijn man kende de uitbater en die stelde voor om daar een hond uit te kiezen. Mijn hart brak als ik al die dieren in grote kooien met een binnen -en buitenruimte zag zitten. De meeste honden blaften er op los om de aandacht te trekken. Eén hond draaide zijn kont naar de mensen die langs liepen . En juist die hond sprak de kinderen erg aan. Een Basset Artésien. Hij had een stamboom en droeg de naam Noxy. We kregen later een paar keer controle of er goed voor de hond werd gezorgd zo niet namen ze die terug mee! Wat denk je hoe het afliep?

Een loebas van een hond waar we veel plezier maar ook kopbrekens meehadden. Het was een echte  jachthond . We hadden een omheining laten plaatsen en die mensen verzekerden ons dat de hond daar zeker niet kon overspringen. Inderdaad hij kon er niet over springen maar hij sprong er tegenaan en klauterde er dan over . Dikwijls had hij dan serieuze schrammen en een paar keer moesten we naar de dierenarts om hem te laten verzorgen. Hij ging dan op zijn eentje de hele wijk verkennen, wat op zich niet zo erg was want het was er nog verlaten. Hij kwam dan onder de modder weer naar huis. Mijn man stak  Noxy dan in de garage waar er een groot hok stond( laten maken) en waar hij ’s nacht s in sliep. Hij begreep algauw dat hij niet uit de garage mocht vooraleer hij weer proper was. Dan huppelde hij tevreden naar de living waar een tapijt onder een kleine bridge tafel lag .Dat was zijn geliefkoosd plaatsje.

Hij was dol op de kinderen en zij op hem. Op de foto hieronder had het gesneeuwd en de kinderen hadden hem als het ware ingespannen om de slee te trekken. Dolle pret bij de kinderen en Noxy genoot er blijkbaar ook van zoals die door de sneeuw liep. Op een dag was dochterlief op zijn rug geklauterd en reed ze paardje met Noxy. Die loebas vond dat allemaal goed. Als hij maar kon lopen en rennen terwijl zijn oren flapperden

Omdat er nog veel ruimte was in de omgeving waren er in het najaar jachtpartijen op fazanten die ze vlak vòòr de jacht uit lieten vliegen.  Omdat we het jachtinstinct van Noxy ondertussen al kenden hadden we hem met zijn halsband vastgebonden aan een lange stevige touw bevestigd aan een  paal in de tuin, Mijnheertje had het touw doorgeknaagd en was als de bliksem gaan jagen ! We kregen een verbolgen jager aan de deur . Noxy hielp de afgeschoten fazanten zoeken maar bracht ze niet naar de jagers terug! Wat hij er mee deed weten we niet ,in elk geval bracht hij er geen enkele mee naar huis ! 😦

Rustig wandelen met Noxy was meer een sleuren en trekken om hem bij je te houden. Ik zie mijn man nog altijd voor me toen hij me een keertje kwam ophalen aan het bureau .Noxy sleurde hem mee  en hij maar trekken aan de leiband . Ik dacht “wie van de twee gaat hier winnen” Achteraf zei mijn man , ik ga nooit meer wandelen met dat beest. We dachten dat hij kalmer zou worden met ouder worden, maar dat kon nog lang duren zoals hij vrolijk en dartel rond liep en rende.  We hebben de tijd niet gehad om naar een training te gaan want in die periode werden veel honden meegelokt door een camionette die met open deur door de wijk reed met een loops teefje in. We hebben Noxy nooit meer teruggezien. Een tranendal ten huize dekindertjes . Het heeft een hele tijd geduurd voor er een nieuwe hond in huis kwam.