Een andere kleinzoon

De tweede kleinzoon in de rij van drie kleinzoons is een avontuurlijk type. Van jongs af aan was hij er als de kippen bij om op reis te gaan. Eerst als kind met de scouts en wat later als monitor. Als monitor kostte de reis hem praktisch niets en hij zorgde er dan ook voor dat hij regelmatig mee kon. Half Europa heeft hij doorgereisd. Ook ging hij lange tijd mee op jaarlijkse zomervakantie met zijn ouders. Hij heeft hen eens meegesleurd dwars door Rome want hij wilde zowat alles zien ! Het was de vermoeiendste vakantie voor zoon en schoondochter 🙂 .
Eenmaal aan de Unif trok hij er op uit met studiegenoten /vrienden.
Vorig jaar werd hij uitgekozen om een paar maanden stage te lopen in een ziekenhuis in Cochabamba(Bolivia ). Hij had hiervoor al een hele tijd Spaans geleerd want dat was de voorwaarde om te kunnen uitgekozen worden.
Het was allang zijn wens om eens op reis te gaan naar Zuid Amerika en verleden jaar is hij er dus ook geraakt! Dat het hem bevallen is : hij boekte dit jaar zelf een reis van bijna twee maanden om door Colombia, Bolivia en Peru te reizen.
Hij is met grote onderscheiding geslaagd in zijn studies en wilde vòòr hij nu in oktober aan zijn eerste job begint nog een grote reis ondernemen. Niet op zijn eentje maar met vrienden. Hij heeft het thuisfront regelmatig voorzien van talloze foto’s en filmpjes. En hij heeft ons ook regelmatig de stuipen op het lijf gejaagd met redelijk gevaarlijke uitstappen zoals zes dagen de Amazone afvaren , of een voettocht naar Machu Pichu, een trektocht door het oerwoud en bij de oorspronkelijke bewoners overnachten, een weekend naar de zoutvlaktes en daar gelogeerd, een berg beklommen en moeten halt houden op 150m van de top ( wegens hoogteziekte). Sportieve uitdagingen zoals op toer met een quad over allesbehalve mooie paden , paragliding , een rivier oversteken met een primitieve mand van de ene oever naar de andere, duiken bij een waterval, op stap in de woestijn, zwemmen in warm water bronnen … Je kunt het zo gek niet bedenken of hij heeft het gedaan…

Hij komt einde deze week terug uit Peru via New York waar hij nog eventjes ( moet 10 uur wachten op zijn rechtstreekse vlucht naar Brussel) aan sightseeing wil doen!! Als hij veilig geland is in Zaventem zullen wij allen “oef” zeggen. Het was hem gegund daar niet van !
Een willekeurige greep uit de honderden foto’s die hij door heeft gestuurd:

Een update:

Hij is deze morgen 29 september veilig geland in Zaventem! En heeft nog vlug wat foto’s doorgestuurd van zijn flits bezoek aan NewYork . Zijn avontuur van bijna twee maanden zit er op. En wat voor avontuur. Zijn foto’s spreken boekdelen!!

Geen enkele reden…

….om telkens zoveel dagen hier niet te verschijnen. Ik schrijf graag en er gebeuren regelmatig dingen die je graag aan anderen wilt vertellen of tonen. Maar het lukt me al een tijdje niet om de energie op te brengen om het op papier te zetten. Nu de lange hete zomer voorbij is en het normale leven weer zijn dagelijkse gangetje gaat zal het me wel beter lukken. Ik kon echt niet tegen dat warme weer , voelde er me ook niet altijd zo lekker bij. Na corona in het voorjaar en als gevolg opnieuw een darmontsteking en dan in juli een buikgriep die ik opgedaan heb door een besmetting was het toch weer een inspanning om omhoog te krabbelen. Ik heb de leeftijd niet mee om vlug te herstellen.

toen hij afscheid kwam nemen

Aan de hand van foto’s die ik bij alle gelegenheden trek ga ik de voorbije maanden overlopen.
Wat me voor het ogenblik het meest bezighoudt is het feit dat de oudste kleinzoon begin augustus vertrokken is voor een aantal jaren naar de Filipijnen , meer bepaald naar Manila waar zijn vriendin die hij al een aantal jaren kent woont. Zij wonen in een enorm hoge woontoren “de Trion towers” in de nabijheid van het American Cemetary Memorial park .
Het is voor de hele familie even wennen geweest dat de kleinzoon vertrokken is, vooral omdat er lange tijd sprake was dat zij naar België zou komen. Gespannen wordt er nu uitgekeken naar berichtjes hoe het ginder gaat. Op messenger werd een familieaccount aangemaakt zodat ouders en grootouders het reilen en zeilen kunnen volgen. Er is een tijdsverschil van 6 uur en meestal komen de berichtjes in de voormiddag toe. Dus gsm altijd dicht bij de hand.
De start is moeilijk geweest want hij kwam na een lange vlucht toe en is veertiendagen ziek geweest …hij had corona!! Was daar al die tijd van gespaard gebleven. Maar nu lijkt het beiden goed te gaan . De foto’s tonen een gelukkig stel want corona heeft hen twee jaar gescheiden.
Ik geef toe dat ik toch een tijdje slapeloze nachten heb gehad. Het oudste kleinkind dat zo lang bij oma en opa verbleven heeft.

de Trion Towers waar ze ergens op de 40ste verdieping wonen
Zicht vanuit hun appartement.
te vergelijken met Arlington in de USA.

de dagen vliegen voorbij(bis)

Donderdag

De poetshulp komt en met twee is poetsen gezelliger dan alleen. Die dag zei ze me dat er nogal veel vliegen zaten boven en dat ze die naar buiten gejaagd had. Ze poetste de bovenverdieping en daar hoorde ook ramen wassen bij. Ik gaf er niet zoveel aandacht aan en zei nog” dat komt wellicht omdat het ene na het andere raam wordt opengezet”. Maar toen ik ‘s avonds alle (rol)luiken ging dichtdoen vond ik het niet helemaal normaal dat er nog zoveel van die dikke vette vliegen op alle ramen boven zaten. Ik wapperde wat met de gordijnen om ze door het geopende raam naar buiten te jagen en dacht ervan af te zijn.

Vrijdag
Toen ik opstond zag ik in mijn kamer (waar drie ramen zijn) opnieuw een aantal van die vliegen. En ook op de andere ramen op de bovenverdieping. Maar toen ik de kamerdeur opende waar de dag ervoor de meeste vliegen zaten ,schrok ik . EĂ©n volledige muur zag zwart van de dikke vliegen. Honderden en meer…ik overdrijf echt niet. Het venster openzetten en ze met een swiffer op stok buiten jagen hielp niet. Zodra je ze aanraakte vielen ze op de grond en lagen daar te spartelen. Ik ben echt niet zo vlug in paniek maar ik wist het eerste moment niet wat ik moest doen. Het eerste was de kamerdeur dicht doen zodat ze zich niet op de verdieping konden verspreiden. Daarna ben ik naar beneden op zoek gegaan of ik nog een spray had tegen kruipende en vliegende insecten Oef dat had ik nog. Flink gespoten in die kamer en raam en deur dichtgedaan. Toen ik na een halfuur terug ging kijken lag de vloer bezaaid met dode dikke vliegen. Ik had ze maar bijeen te vegen…
Ik heb het raam een paar dagen moeten openlaten ( met de rolluik half dicht) om de geur van die spray kwijt te geraken) en de eerste dagen vond ik hier en daar nog een verdwaalde dikke vlieg. Nu lijkt het voorbij , maar toch kijk ik elke morgen alle kamers boven na op dikke vliegen. Tot nu toe geen enkele meer gezien.
Ik vertelde dit aan mijn dochter en die keek zo verbouwereerd naar mij. ” Ik ben blij dat te horen”. Je zou voor minder denken dat er iets haperde bij haar. Zij had een paar dagen ervoor hetzelfde meegemaakt en wist ook niet hoe dit kon gebeuren. Ze woont nochtans toch een 10 km van mij vandaan! Zouden nog mensen dit meegemaakt hebben , vraag ik me af. Een soort tijdelijke plaag zoals je kan hebben met vliegende mieren.

Zaterdag

De dag waar ik allang naar uitkeek. De oudste zoon Luc en zijn vrouw Ingrid hadden ervoor gezorgd dat hun twee oma’s als Paasgeschenk eindelijk eens hun drie kleinkinderen en de vijf achterkleinkinderen zouden zien. Door corona was alles wat in de war gestuurd.
Het is niet zo eenvoudig om drie gezinnen met hun kinderen op dezelfde dag samen te trommelen. Ik herinner het me nog van vroeger met mijn eigen drie kinderen. De agenda’s afstemmen op elkaar is niet zo eenvoudig. Er is ook nog altijd familie aan de andere kant van het koppel.

Maar het is een droomdag geworden en het weer was ons gunstig gezind zodat we de hele dag buiten konden doorbrengen. Paasgrabbel voor de kleintjes, aperitieven en buiten eten en gezellig bijpraten…

Zondag,

Ik was de zaterdagavond nog teruggekeerd naar huis Want op Paasdag zelf was ik uitgenodigd bij de tweede zoon, de papa van Cédric en Sébastien. , en zijn vrouw Marleen.
Opnieuw een heerlijke dag en ook die dag konden we op het achteraan in de tuin gelegen terras zitten. Want vlak bij het huis is er veel te vroeg schaduw

Maandag

Als afsluiter van het Paasweekend kwam dochterlief en haar man de maandag langs. Een niet te lang bezoek want er was afgesproken dat we niet samen iets zouden doen omdat ze de dag erop vertrokken naar Zuid Afrika ,een reis die twee jaar geleden was geboekt en door corona alsmaar uitgesteld werd. Gezien ikzelf nog maar pas flink ziek geweest ben had ze schrik voor eventuele besmetting. Je kan maar niet voorzichtig genoeg zijn.
Maar ze wilde toch niet op reis gaan zonder nog eens langs te komen en gezien het paasmaandag nog altijd zonnig weer was , zaten we ver van elkaar buiten op het terras.
Ze had een bloemetje mee. Lief toch ! We zien elkaar wel als ze terug is van reis.

Behalve met die vliegen heb ik een mooie week achter de rug en zaten er dagen tussen die ik zal blijven koesteren!

De dagen vliegen voorbij.

Maandag en dinsdag
Vorige week kwam Sébastien samen met zijn vriendinnetje voor twee dagen naar oma en dan ging hij terug naar huis . Het was een onverwacht bezoek en we hebben er allemaal van genoten . Zij deden de eerste dag een fietstocht en de tweede dag gingen we wandelen. We bezochten samen ook nog een kunstwerk in wording maar daar vertel ik in een apart logje over. Ik moet er nog wat gegevens over opzoeken.

Woensdag
maakte ik met mijn vriendin een wandeling in de gemeente zelf. De bedoeling was om de bloemen die door de gemeente zijn geplant op rotondes en bermen te bekijken. Sedert een paar jaar hebben ze het over een andere boeg gegooid ivm de bebloeming van de gemeente en wordt er afgeweken van de traditionele tulpen en daarna de geraniums. Het is allemaal veel gevarieerder.
Dus we gingen eens kijken.
Bij het binnenkomen van de gemeente zie je een ronde fontein ( die allang niet meer werkt omdat leukerds er waspoeder in ingooiden met alle gevolgen ) Sedertdien worden er in de kuip van de fontein vaste struiken geplant en momenteelt staan er nu hyacinten en korte paarse tulpen. Ietsje verder is er een rotonde vlakbij het station (en naast een hoogbouw in wording) waar er ook een opvallend gekleurd geheel van bloemen is geplant. De overdadig bloeiende boom naast de brandweerkazerne , daar kan je echt niet naast kijken.
En vòòr je de Lippenslaan inloopt is er een rondpunt met prachtige tulpen. En dan spreek ik nog niet eens over het ovale plein bij de kerk waar de paaslelies ver zijn uitgebloeid. Ongelofelijk mooi onder de kruinen van de bomen op dit plein. Maar daar liepen we deze keer niet langs.
Die dag was het wel lekker wandelen aan de zonkant van de winkelstraat maar fris in de schaduw en daarom kozen we voor de terug weg een zonnige laan uit en arriveerden aan het cc.Scharpoord waar de tuin rondom een weelde van bloemen was. Maar ik vergeet te vertellen dat de berm op de Elizabetlaan waar vroeger een tram reed nu gebruikt wordt als middenberm waar bomen staan en in het gras is er een weelde van kleurige bloemen!

En die woensdag als apotheose van de dag was er een zonsondergang om U tegen te zeggen. Ik heb veel foto’s gezien op alle media van die spectaculaire zonsondergang. Je moest er vlug bij zijn want de hemel veranderde zo vlug van kleur.

wordt vervolgd.

Vrolijk Pasen !

Ik weet het dat ik laat ben om deze wensen neer te schrijven maar het is echt en oprecht gemeend.
Ik hoop dat het een vrolijke ,leuke, feestelijke… dag is geweest voor allen die hier komen lezen!

Ik heb twee dagen genoten van de kinderen ,kleinkinderen en….achterkleinkinderen.
In de coronatijden hebben we elkaar bijna niet gezien. Ondertussen zijn er ook kinderen geboren die we amper hebben gezien laat staan in de armen konden nemen.

Ingrid en Luc (de oudste zoon en zijn vrouw )hebben ervoor gezorgd dat op Paaszaterdag hun drie kinderen mèt hun kinderen naar de Westhoek kwamen. En als verrassing nodigden ze de twee oma’s uit.

Hier alvast de foto , later het verhaal van het hele weekend.

Op de foto zie je de twee oma’s met de vijf achterkleinkinderen. Het jongste kind heeft de papa in een draagbuidel omdat die op dat ogenblik een dutje had gedaan..

Paasvakantie

Op een dag kreeg ik een berichtje ” ben je maandag en dinsdag thuis”. Kort en bondig .
Dan weet ik dat Sébastien, de jongste kleinzoon, naar oma wil komen. Mijn hart deed een sprongetje. Ik verwachtte me er niet aan. Hij is het kleine jongetje niet meer van jaren terug die alle vakanties grotendeels bij oma doorbracht samen met zijn oudere broer. Hij is 19 jaar en heeft een vriendinnetje en af en toe is hij een weekend jobstudent in het AZ in Brugge.

De eerste week van de paasvakantie kon ik hen echt niet ontvangen omdat ik me nog te ziek voelde. Deze week lukte het al aardig( nog altijd niet helemaal genezen, als het blijft duren zal ik mijn NKO geneesheer moeten opzoeken).

Maandag hebben ze in hun eentje een mooie fietstocht gemaakt. Wat ben ik blij dat ik de vier fietsen heb gehouden. Zo kunnen logés er gebruik van maken. Zelf verkoos ik thuis te blijven, er was teveel wind en zeker niet goed voor mijn sinussen.

Maar dinsdag was het stralend weer en dan reed ik met hen tot aan het knuppelpad waar ik hen afzette en reed ik zelf door tot aan de zeedijk om daar de auto te parkeren en hen op te wachten om nog een stuk langs de zeedijk te wandelen. Dat knuppelpad waar je een eind over water loopt en uitkomt op het pad dat door de Zwinbosjes loopt tot aan het Zwin Natuurpark of tot aan de Haas van Flanagan ,heeft Sébastien al van kindsaf aan zo geboeid dat we er toch een paar keer per jaar wandelden. Niet te verwonderen dat hij dit nu ook wilde doen. ( Een vorige wandeling op het knuppelpad: klik )

Ik wandelde hen tegemoet vanaf het einde van het knuppelpad( de auto stond dan dichter geparkeerd wanneer we terugkwamen van de wandeling op een stuk van de zeedijk). Het ziet er verlaten uit maar ik wachtte de momenten af dat er geen wandelaars waren :-).

Toen ze arriveerden wandelden we naar de zeedijk. Onderweg paardenliefhebbers die wellicht door de duinen op de speciaal aangelegde zandpaden verder kunnen wandelen.
Wij kwamen de wandeldijk op daar waar er geen auto’s mogen of kunnen rijden. Altijd rustiger daar maar…ontzettend veel fietsers!! De wandeling ging niet richting het Zwin maar meer richting naar het centrum van de zeedijk.

In een strandbar zag ik een beeldje dat verwees naar het bekende beeld “Soccoritas” dat op de duinen staat in het Dir.Generaal Willemspark( in de volksmond ‘t bosje van Heist)

Gezien we terug moesten wandelen naar de plaats waar de auto geparkeerd stond draaiden we af aan de Lekkerbekhelling. De naam Lekkerbek is ontstaan omdat er in dit gebouw op de foto vroeger een zaak gevestigd was en nu noemt het stuk strand richting Zwin gewoon de Lekkerbek.

We zijn toen niet recht naar huis gereden. We bezochten een kunstwerk maar daar wil ik eerst nog wat meer opzoeken. Dat vonden die tweetjes wel speciaal. Komt eraan !

Ondertussen zijn beiden terug naar hun eigen huis en ik hoop dat ik algauw weer een kort berichtje mag ontvangen !

Wandelen( vervolg)

Dus toen we terug op de Boslaan kwamen na een wandeling in een ander gedeelte  van het bos met zicht op de golf staken we de straat over en gingen we het Koningsbos is.
Dit gedeelte is zo genoemd toen Koning Boudewijn 25 jaar Koning was .

Het is een bos met veel hoogteverschillen en dat spreekt kinderen wel aan. Ik heb van mijn eigen kinderen pas later vernomen dat ze me wijs maakten dat ze gingen fietsen  in onze omgeving waar het toen nog een speelparadijs was voor kinderen, maar in feite naar dit bos kwamen om er rond te crossen !!

Langs een langzaam omhooggaand paadje ben ik boven geraakt maar Sébastien kreeg me niet  zover dat ik langs steile paadjes tot helemaal in het diepe zou gaan !

Toen we terug uit het bos kwamen moesten we nog een heel eind terug om tot bij de geparkeerde auto te geraken.
Zouden we nog een ander wandelingetje erbij doen? Ja waarom niet ! Nog eentje waar hij en zijn broer altijd eens willen gaan wandelen als ze bij oma zijn. Dus reden we naar de Oosthoek en stapten het knuppelpad in!  Officieel heet het pas sedert een paar jaar Wiedauwpad( wilgentenen) gelegen in het natuurgebied  Zwinduinen en polders.

Het water was nog gedeeltelijk bevroren toen we daar wandelden woensdag 17 februari.


We wandelden niet rechtdoor maar sloegen  halverwege een ander paadje in en zagen waar vroeger nog een duinpanne was dat die nu vol water stond. Moesten we rechtdoor gewandeld hebben kwamen we uit op de grindweg  die ons door de zwinbosjes tot aan de Haas van Flanagan leidt of  naar het Zwinreservaat. Maar het was voor mij al welletjes voor die namiddag!!

We kwamen in de Zwinlaan uit en wandelden via de Bronlaan terug naar de auto. Maar eerst nog even vertellen waar we op uitkwamen.

Deze oude golfbaan nr 18 is helemaal terug duinlandschap. Jaren geleden was dit deel helemaal overwoekerd met braambessenstruiken en andere planten die daar niet thuishoorden. Dit hele terrein is geplagd en een tijdlang waren er weer duinen en zandpartijen. Heden is er terug duinbegroeiing en je kan er wandelen. .

Licht in de duisternis

Ik weet  het ,ik weet het. Het is nog veel te vroeg. Maar ik heb geprofiteerd van het bezoek van een kleinzoon om het kerstgerief van de zolder te halen. En bijgevolg ook de namaakkerstboom. Hij heeft die in elkaar gestoken , de lichtjes erin gehangen en die ook helemaal versierd.
Er is nu licht in de sombere  dagen  waar het al zo vroeg donker wordt. Ook voor jonge mensen valt het allemaal zwaar . Geen contact met vrienden uit de klas, afstandsonderwijs, niet de favoriete sport kunnen beoefenen… Dan is een kerstboom optuigen bij oma  een mooie afwisseling.
En oma is ook blij met de afwisseling . Toch nog wat wachten met verder versieren tot Sinterklaas is gepasseerd.

 

 

Familiebezoek

Begin september kwam de familie uit Luxemburg op bezoek. Ze hadden hun vakantie in het voorjaar moeten uitstellen wegens de lockdown zowel in België als in Luxemburg. Het nichtje ( schoondochter van mijn man zijn zuster)  kwam samen met haar dochter , schoonzoon en haar kleinkind een weekje naar Cadzand(Nl)waar ze een villaatje huren  in  het  Roompot-vakantiepark. Dat doen ze nu al verschillende jaren.
Het waren gelukkig niet de hittedagen maar normaal zomerweer en ze genoten van het strand en de duinen , wandelden in Knokke-Heist en gingen ook naar Sluis . Ze vinden dit zo’n schattig stadje.
Een dagje kwamen ze bij mij thuis en op het menu stonden er verse garnalen. Ik heb er uren aan gepeld want  op dat ogenblik waren ze eigenlijk nog wat klein. Maar dat vergeet je  vlug als je zag hoe het hen smaakte. Ze sloten die dag af met een wandeling met een ijsje van De Post . Ik heb hen zo zot gemaakt dat ze nergens anders in Knokke-Heist  ijs willen eten dan daar,hahahaha.

Maar er was ook een namiddag Brugge ingepland. Ik wilde hen trakteren op een rondje varen op de reien. Alleen toen we daar kwamen zag de dochter het niet zitten om met haar kindje van 2 jaar in een boot te stappen. Hij zou er eens uit moeten vallen. Ik denk eerder dat zij schrik had. Tja dan maar niet. Ze troosten zich met een warme wafel en we wandelden via het Simon Stevinplein waar we even halt hielden om iets te drinken ( en voor mij om even te kunnen rusten want dat was op dat ogenblik toch een hele inspanning voor mij) en om via de winkelstraat terug naar de parking te wandelen aan het station.

.

De dag dat ze bij mij thuis kwamen werden een paar oude albums van opa bovengehaald. Opa vertelde weinig over zijn familie en nichtje heeft op veel foto’s namen kunnen plakken. JoĂ«lle , haar dochter, heeft veel foto’s  genomen  van foto’s in het album die ze voordien  nooit hadden gezien. Niet alleen voor hen een mooie souvenir maar ook voor mijn neef ( die niet was meegekomen) . Want die had een hechte band met opa. CĂ©dric was afgekomen omdat hij ook mooie herinneringen heeft aan de vakanties bij de familie in Luxemburg.

Gezien Joëlle het niet zag zitten om een boottochtje te doen  keken we over de reling naar de heen en weer varende bootjes!

Kleine Leo keek vol bewondering naar de paarden en kreeg er maar niet genoeg van. Erg druk was het die dag niet in Brugge.( geen auto’s in de binnenstad! )

De snoepwinkels trokken hen erg aan en ze kochten een rijkelijk gevulde wafel om uit het vuistje te eten.

Na een rustmomentje op het Simon Stevinplein( geen foto ,was te moeilijk om een mooie foto te maken omdat we moesten zitten blijven) wandelden we door de Steenstraat terug naar de parking. Het zonlicht viel zo mooi op de St Salvatorskerk en gezien het ook niet zo druk was kon ik het niet laten om dit stukje Steenstraat te fotograferen..

Door de pittoreske straatjes van de West- en Oostmeers  kwamen we aan het Albertpark uit .
We hadden afgesproken om langs te gaan bij de zoon die in de omgeving woont om daar iets te eten . Hij herinnert zich maar al te goed de gezellige ontvangsten in Luxemburg en wilde hen eens bij hem thuis ontvangen. Het werd een gezellige avond en de tijd ging veel te vlug voorbij.

In elk geval een mooie herinnering in een jaar dat corona alles overheerst. Met de nodige voorzichtigheid hebben we gehandeld en het knuffelmoment met de kleinzoons mag je zien als horende bij mijn bubbel!

 

strandwandeling

Na dat lekkere ijsje zijn we gaan wandelen op het strand. Overal is het kalm. Zowel in zee als op het strand. Alles ligt te wachten op de komst van de toeristen! Om eerlijk te zijn het is altijd zo geweest. Het strandseizoen start pas half juli . Vroeger hadden de univ studenten pas hun examens achter de rug en de Franse feestdag ( 14 juli) gaf ook een boost en dan niet te vergeten het bouwverlof. Met de corona is het nu ook afwachten of het zomerseizoen zich op  gang gaat trekken.
In elk geval wij hadden een mooie wandeling!

Deze jongeren hadden er juist een zeilles op zitten.


Even pauzeren voor een catamaran!

Behalve pootjesbaders aan de rand van het water waren er nog geen baders in zee. De redders hadden het niet druk.

De zee was erg rustig.

Dat is het gevaar aan zee. Sébastien staat een heel eind ver in het water en staat toch evenhoog als Cédric die aan de rand van de zee loopt. Tussen hen is een kelle(  een achtergebleven meertje zeewater op het strand als het eb wordt) en dat kan verraderlijk diep zijn. Zeker voor kleine kinderen .

 

PS. Jullie zullen me even moeten missen. Ten gevolge van de zware operatie die ik vorig jaar in februari onderging heb ik nu een soort navelbreuk. Ik word morgen geopereerd.