Je hebt van die dagen…

…dat het allemaal tegengaat maar evengoed dagen waar je gewoon doorwalst. Deze week had ik zo’n dag dat je bij het einde ervan die zou willen vasthouden.
Na maanden allerlei kleine tegenslagen zowel op psychisch als fysisch vlak( na een operatie) en allerlei tegenslagen die je niet verwacht, begon de dag zonnig ( al blijft de NO wind ons hier aan de kust geselen).

Vriendin en ik zouden eerst tot aan de aardbeienboerderij rijden in Moerkerke . Ik wilde confituur maken voor mezelf en de kinderen. Daar zijn ze dagvers en ook goedkoper dan in de winkel. Er lagen van die “ongesnoekte” grote aardbeien voor een zacht prijsje. Je moest er wel vier kilo kopen. Die heb ik gekocht en ik moet zeggen dat ik er thuis ongegeneerd een bakje heb opgegeten. Ze waren nog zoeter dan de aardbeien met een normaal uitzicht.

Daarna reden we door naar Vivenkapelle waar ik indertijd mijn plooi-e-bike heb gekocht. Toen kon je in onze streek nog niet in alle fietsenwinkel een plooi ebike kopen.
Ik heb lange tijd na elke operatie niet mogen zwemmen of fietsen. Dus stond de fiets daar te wachten

tot ik opnieuw mocht fietsen. Ik vreesde er al voor : de batterij laadde niet meer volledig op. Waar lag het aan : de lader of de batterij? Daarom moest ik beide meenemen en naar de handelaar gaan. De eerste zou 70 euro kosten de andere minstens 400 euro. Ik heb geluk gehad ,het was de lader die kapot was.

Daarna reden we naar Damme want dat moest toch gevierd worden. Hoewel de fiets al een aantal jaartjes telt had ik in feite weinig kilometers op de teller staan en ik zou het er ook wel voor over gehad hebben om een nieuwe batterij te kopen. Tenslotte kostte die fiets ook een pak geld en om die dan zomaar aan de kant te laten staan….
In Damme deden we eerst wel een wandeling vooraleer ergens iets te gaan drinken.

Op de terugweg naar de parking moesten we langs een enorme camion wandelen die half op het trottoir stond (anders konden de auto’s er niet meer langsrijden). Er lag een reuze blok bewerkte steen op. Toen zagen we in een open ruimte een paar beeldhouwwerken staan.
Het bleken monumentale beeldhouwwerken te zijn die in het kader van een komende beeldenroute tijdens de zomermaanden in Damme voorlopig in die open ruimte gelost werden.
De beeldhouwer en kunstenaar van deze beelden die aan origami doen denken is Sylvain Patte , samen met een begeleidster gaven ze tekst en uitleg en er werden foto’s genomen.

De streek rond de Damse Vaart in het Brugse Ommeland trapt de zomer van 2023 af met een nieuwe, unieke culturele belevenis. Te voet, met de fiets of met de nostalgische boot de Lamme Goedzak, je begeeft je tijdens een state-of-the-art kunstroute tussen meer dan 25 kunstwerken van gerenommeerde Belgische en internationale kunstenaars

Dus allen vanaf juli tot oktober naar Damme om de beeldenroute te volgen en te bewonderen.

Wakker geschud…

Gisteren ben ik naar de begrafenis geweest van een oudcollega . Echt samenwerken deden we niet maar wel zocht ik hem af en toe op om inlichtingen te bekomen. Hij was een zevental jaar jonger dan ik ,dus was ik eerder dan hem op pensioen gegaan. Ik zag hem nog af en toe en er kon altijd wel een babbeltje van af ! Over die goeie oude tijd en ook hoe het nu met onze gezondheid ging.
Ik ontving deze week een overlijdensbericht toegestuurd van mijn vroeger werk . Even een onderdrukte glimlach. Want ik had dit indertijd in gang gestoken nl dat collega’s die op pensioen waren ( en van wie je soms niet meer wist hoe het hen verder ging in hun leven )zouden verwittigd worden bij overlijden van een andere collega. Tenslotte had je soms jarenlang in meerdere of mindere mate samengewerkt.

Het deed me ook beseffen dat we hoe oud we ook zijn we moeten blijven proberen om iets van het leven te maken . Dat deed ik de laatste tijd niet meer. Ik was aan het overleven. Ik dacht er bijvoorbeeld zelfs aan om te stoppen met bloggen . De laatste operatie is volgens de dokters heel vlot verlopen . Maar daar is ook alles mee gezegd. Anderen voelen niet wat jij voelt en weten ook niet hoe moeilijk het is als je de medicatie die je nodig heb om vlot te genezen niet verdraagt ( zonder te spreken van intolerantie) en nevenverschijnselen krijgt waarvoor dan weer een andere oplossing moet gezocht worden. Soms wordt er dan gezegd ” het zit tussen je oren”. Ach ik ken het ,ik heb al mijn hele leven problemen gehad met medicatie en soms zelfs met natuurlijke middelen. Gelukkig heb ik een huisarts die me gelooft en een heel lieve apotheker die me dikwijls op weg helpt .
Mijn blogabonnement is verlengd en ik besef dat de drang om te schrijven groot is. Eigenlijk was ik niet helemaal verdwenen want ik was wel nieuwsgierig wat jullie allemaal te vertellen hadden! Alleen teksten typen was soms niet mogelijk door spierpijnen en concentratiestoornissen.

Spreiding schoolvakantie

Dit jaar valt de veertiendaagse paasvakantie in Nederlandstalig België rond Pasen en in het Franstalig landsgedeelte is dit nu van 1 mei tot 14 mei.
Een vreemde gewaarwording aan de kust. Het verloopt niet helemaal zoals gewenst. Het is voor de vakantiegangers minder leuk want het is veel kalmer en niet alle etablissementen zijn open. Tel daar dan de slechte weerdagen bij ( waar niemand iets kan aan doen ) en je merkt dat er geen echte vakantiesfeer hangt.
Zo was ik vorige dinsdag met de kleinzoon gaan wandelen tussen een paar regenbuien in. En kijk hoe verlaten het is op de zeedijk en op het strand !

Een fietsenverhuurder kon nog wat kinderen blij maken en even moedig was Glacier de Post in Duinbergen . Ik denk dat iedereen die er voorbij wandelde wel een ijsje zag zitten om de troosteloosheid weg te likken!

De studentenjobs worden niet opgevuld want die zitten nu in de blokperiode en voor een handjevol toeristen doen veel zaken niet eens hun deuren open!
De meeste appartementsgebouwen toonden gesloten rolluiken en op het sportstrand zag je de catamarans op een rijtje staan . Enkelen waagden zich tot aan de waterlijn voor een wandelingetje!!

Om positief af te sluiten een mooi beeld van de tulpen en viooltjes die sfeer en kleur brengen op de zeedijk!

Ook de dieren zijn blij met de lente

Ik heb het tot nu vooral over mijn tuin gehad omdat die na een lange troosteloze winter er zo vrolijk en fleurig bij ligt. Ik word er warempel vrolijk van. En elke dag is er wel wat nieuws te ontdekken. Het gaat allemaal erg vlug. De natuur klaagt helemaal niet dat het zo dikwijls regent en dat de zon maar af en toe schijnt. Er zijn vorig jaar momenten geweest dat de zon er teveel was en dat alles aan het verschroeien was. Ik heb emmers water aangesleept uit het zwembad (dat al enkele jaren als waterreservoir dienst doet ) en uiteindelijk was die leeg en sproeide ik het hoogstnodige met stadswater en zelfs dat hielp niet helemaal. Ik hoop dat het dit jaar niet zo droog gaat worden.

Maar de dieren laten het ook niet aan hun hart komen dit voorjaar nu het weer een stuk zachter is. Zodra de zon te zien is komt de poes van de buren uitrusten op de tuintafel maar eerst wil ze toch wat eten krijgen. En Turbi ( de poes die een jaar bij mij heeft gewoond klik ) liet zich opnieuw zien met veel gemiauw alsof hij wilde zeggen” voila ik ben hier terug.” Tegenwoordig komt hij weer regelmatig langs .
De merels ,vinkjes en meesjes ,één roodborstje ,twee eksters zijn dagelijkse gasten. Af en toe komt er ook een specht langs.

De meeuwen zitten op de schoorsteen te schreeuwen om hoorndul van te worden( nochtans krijgen ze geen eten van mij) en komen verschillende soorten duiven ook hun opwachting maken. Dus leven genoeg in de tuin.

Maar deze week kreeg ik verrassend bezoek. Een kleine eekhoorn klauterde de boomstam op waar er eten ligt en hangt voor de vogels . Ik wist dat er eekhoorns in de omgeving waren maar had er nog nooit eentje gezien. Ik was er ook zeker van want elk jaar zijn de hazelnoten aan de mini krulhazelaar verdwenen vóór ik ze kan plukken. Plots dook er een kraai recht op het beestje af maar de eekhoorn was hem te slim af en ik zag die nog vlug in de kruin van de treurwilg verdwijnen. De andere dag liep de eekhoorn gewoon in de tuin op zoek naar eten. Zo heb ik er nog een tuinbewoner bij.
Alleen de egel heb ik nog niet teruggezien. Hopelijk heeft hij de natte winter overleefd.

Andere beestjes die ik graag zie zijn de talloze pimpampoentjes op de planten. Maar een minder leuke bewoner ( al zijn die wel nuttig )zijn de mieren. Op een morgen keek ik boven door het slaapkamerraam en zag overal in de tuin hoopjes aarde. Ze waren te klein voor molshopen en toen ik zo’n hoopje open veegde kwamen er honderden roste mieren tevoorschijn. Als ze maar in de tuin blijven, vind ik het wel oké. Maar toch liever niet in de woning.

Eindelijk echt Lente..

Het is lang wachten geweest maar eindelijk wordt het aangenamer weer. Hoewel het ‘s morgens en ‘s avonds nog erg fris kan zijn is het overdag toch aangenaam sedert die Noordoosten wind wat is geluwd. Het doet mijn moraal ook goed want een beetje goed weer had ik wel nodig.
De tuinman die ik nu al jaren ken heeft me ook wat geholpen om me wat moed te geven. Ik zag het niet zitten om de tuin in mijn eentje zomer klaar te zetten. Hij bracht dinsdag iemand mee (die ik niet eens moest betalen ) en zette in 5 uur de tuin helemaal klaar: struiken snoeien, gras afrijden , verticuteren , nog eens gras afrijden en nog eens verticuteren. Boordjes fatsoeneren en alles opruimen en meenemen naar het recyclage park. Ik wist niet wat me overkwam. Dat heeft deugd gedaan hoor. Dank je wel mannen ( de tuinman is nog verre familie van me zo bleek bij de eerste kennismaking een paar jaar geleden). Hij voelde zich een beetje schuldig omdat hij vroeger in het voorjaar telkens moest afzeggen omdat het iedere keer slecht weer was en nu was het in één keer allemaal gedaan in héél wat betere omstandigheden.
Ik kan nu de maand mei met een gerust hart ingaan en meedoen met de actie ” Maai mei niet” klik

Vandaag heb ik de bloembakken klaargezet om om op de vensterbanken te zetten. Maar toch nog even afwachten of de nacht temperaturen nog zo laag gaan dalen. Even de ijsheiligen afwachten lijkt me het beste. Heb al te veel meegemaakt dat één nachtje vorst de plantjes fataal kunnen zijn. Zoals de bloesems van het appelboompje die na één nachtje vorst al twee jaar na elkaar allemaal afvielen. Nu staat die prachtig in bloei. Hart vasthouden!!

Nog wat rond gepeuterd in de tuin en wat foto’s gemaakt en dan genoten van het zonnetje .Deze morgen een cataract ingreep gehad en moest het wat rustig aan doen ( dat stond me al lang te wachten maar door de operatie in december is dat vooruit geschoven). Volgende week is het andere oog aan de beurt.

Dat is genieten als je even rondloopt en dan heb ik alle plantjes niet eens op de foto gezet… ….

Waar moet ik beginnen

Ik heb de laatste tijd zo onregelmatig geblogd dat ik niet goed meer weet waar ik moet beginnen.
De tegenslag heeft me wat achtervolgd . Ik zal er niet teveel woorden aan verspillen .
De lichamelijke klachten na de operatie ( vooral de narcose)lieten lange tijd sporen na . Nu lijkt het grotendeels onder controle te zijn .

Maar toen ik terug wilde starten had de pc kuren en gaf mijn gsm de geest. Alles is weer in orde dank zij de hulp van mijn zoon die tevens ook de nieuwe gsm op punt stelde. Er zijn altijd nieuwigheden als je een nieuwe gsm opstart. Even had ik de moed verloren . Er steekt veel tijd in om alles terug aan de praat te krijgen en dat zag ik voor mezelf echt niet zitten. Nu is alles weer geordend en kan ik terug beginnen.

Hier alvast een kleine collage van de lente in mijn tuin. Hoewel we niet moeten juichen over het weer ,lijkt het erop dat de tuin het natte weer héél goed overleefd heeft en bepaalde planten bloeien zelfs uitbundiger dan het vorige jaar. Het appelboompje heeft nog nooit zoveel bloesems gehad en de tulpen deden het ook héél goed. Momenteel
heb ik een klein Hallerbosje in de tuin, veel en overdadig bloeiend!

een beetje uitleg

Het ging even niet om regelmatig te bloggen. De impact van de laatste operatie in december 2022 is zo groot geweest dat het beter was om er even de brui aan te geven.

De darmoperatie begin december was geslaagd en normalerwijze mocht ik al na een weekje naar huis. Maar het evolueerde bij mij niet normaal want de darmen wilden niet in werking treden. Ik weigerde het ziekenhuis te verlaten in die toestand. Ach ik moest niet hard weigeren want er werd wel ingezien dat dit toch een te groot risico was. In plaats van één week ben ik er drie weken gebleven en het had toch nog veel voeten in de aarde en bijkomende onderzoeken vooraleer ik naar huis kon,

Het herstel verliep niet zo vlot . Daar vertelde ik al over in een van de eerste blogposten van dit jaar maar ik sloeg me er toch door . Nu en dan een blogpost maken lukte nog wel maar meer ook niet. Ik had concentratie stoornissen, vergat veel, had veel hoofdpijn, vlug vermoeid, slapeloosheid. Op een gegeven ogenblik kreeg ik een gezwollen rechterhand (ontsteking ). Ik kon niet typen zelfs geen aardappelen schillen! En dan spreek ik nog niet van de eetproblemen. Ik kreeg geen eten binnen zonder eerst de nodige medicatie.

Alles kwam langzaam in orde , alleen heb ik er nu nog een hoge bloeddruk aan overgehouden en moet ik het rustig aan doen. Zal op tijd en stond ook wel in orde komen, hoop ik. Maar lang op een scherm staren of naar TV kijken is nog altijd niet aangewezen.

Tja was de operatie goed geslaagd, de revalidatie dus veel minder. Misschien ben ik ook te ongeduldig .

Gelukkig heb ik fijne kinderen, een goede familie en héél goede vriendinnen.

Ondertussen heb ik niet echt stilgezeten en was af en toe op stap ( tenminste als het weer het toeliet). En dit vertaalt zich in foto’s nemen.
Gezien er deze dagen over niets anders gesproken wordt dan over de bloeiende boshyacinten( oa in het Hallerbos) start ik met een paar foto’s die ik jaren geleden heb gemaakt op vakantie met de kleinkinderen in “le pays des Collines” .We ontdekten tussen de landerijen een groot bos te midden de velden met een overvloed aan boshyacinten. Ik plaatste die foto’s al eens maar ze zijn zo ‘n mooie herinnering dat ik ze hier nogmaals plaats!
Klik op de foto’s om te vergroten!