Gisteren ben ik naar de begrafenis geweest van een oudcollega . Echt samenwerken deden we niet maar wel zocht ik hem af en toe op om inlichtingen te bekomen. Hij was een zevental jaar jonger dan ik ,dus was ik eerder dan hem op pensioen gegaan. Ik zag hem nog af en toe en er kon altijd wel een babbeltje van af ! Over die goeie oude tijd en ook hoe het nu met onze gezondheid ging.
Ik ontving deze week een overlijdensbericht toegestuurd van mijn vroeger werk . Even een onderdrukte glimlach. Want ik had dit indertijd in gang gestoken nl dat collega’s die op pensioen waren ( en van wie je soms niet meer wist hoe het hen verder ging in hun leven )zouden verwittigd worden bij overlijden van een andere collega. Tenslotte had je soms jarenlang in meerdere of mindere mate samengewerkt.

Het deed me ook beseffen dat we hoe oud we ook zijn we moeten blijven proberen om iets van het leven te maken . Dat deed ik de laatste tijd niet meer. Ik was aan het overleven. Ik dacht er bijvoorbeeld zelfs aan om te stoppen met bloggen . De laatste operatie is volgens de dokters heel vlot verlopen . Maar daar is ook alles mee gezegd. Anderen voelen niet wat jij voelt en weten ook niet hoe moeilijk het is als je de medicatie die je nodig heb om vlot te genezen niet verdraagt ( zonder te spreken van intolerantie) en nevenverschijnselen krijgt waarvoor dan weer een andere oplossing moet gezocht worden. Soms wordt er dan gezegd ” het zit tussen je oren”. Ach ik ken het ,ik heb al mijn hele leven problemen gehad met medicatie en soms zelfs met natuurlijke middelen. Gelukkig heb ik een huisarts die me gelooft en een heel lieve apotheker die me dikwijls op weg helpt .
Mijn blogabonnement is verlengd en ik besef dat de drang om te schrijven groot is. Eigenlijk was ik niet helemaal verdwenen want ik was wel nieuwsgierig wat jullie allemaal te vertellen hadden! Alleen teksten typen was soms niet mogelijk door spierpijnen en concentratiestoornissen.