Het ging even niet om regelmatig te bloggen. De impact van de laatste operatie in december 2022 is zo groot geweest dat het beter was om er even de brui aan te geven.
De darmoperatie begin december was geslaagd en normalerwijze mocht ik al na een weekje naar huis. Maar het evolueerde bij mij niet normaal want de darmen wilden niet in werking treden. Ik weigerde het ziekenhuis te verlaten in die toestand. Ach ik moest niet hard weigeren want er werd wel ingezien dat dit toch een te groot risico was. In plaats van één week ben ik er drie weken gebleven en het had toch nog veel voeten in de aarde en bijkomende onderzoeken vooraleer ik naar huis kon,
Het herstel verliep niet zo vlot . Daar vertelde ik al over in een van de eerste blogposten van dit jaar maar ik sloeg me er toch door . Nu en dan een blogpost maken lukte nog wel maar meer ook niet. Ik had concentratie stoornissen, vergat veel, had veel hoofdpijn, vlug vermoeid, slapeloosheid. Op een gegeven ogenblik kreeg ik een gezwollen rechterhand (ontsteking ). Ik kon niet typen zelfs geen aardappelen schillen! En dan spreek ik nog niet van de eetproblemen. Ik kreeg geen eten binnen zonder eerst de nodige medicatie.
Alles kwam langzaam in orde , alleen heb ik er nu nog een hoge bloeddruk aan overgehouden en moet ik het rustig aan doen. Zal op tijd en stond ook wel in orde komen, hoop ik. Maar lang op een scherm staren of naar TV kijken is nog altijd niet aangewezen.
Tja was de operatie goed geslaagd, de revalidatie dus veel minder. Misschien ben ik ook te ongeduldig .
Gelukkig heb ik fijne kinderen, een goede familie en héél goede vriendinnen.
Ondertussen heb ik niet echt stilgezeten en was af en toe op stap ( tenminste als het weer het toeliet). En dit vertaalt zich in foto’s nemen. Gezien er deze dagen over niets anders gesproken wordt dan over de bloeiende boshyacinten( oa in het Hallerbos) start ik met een paar foto’s die ik jaren geleden heb gemaakt op vakantie met de kleinkinderen in “le pays des Collines” .We ontdekten tussen de landerijen een groot bos te midden de velden met een overvloed aan boshyacinten. Ik plaatste die foto’s al eens maar ze zijn zo ‘n mooie herinnering dat ik ze hier nogmaals plaats! Klik op de foto’s om te vergroten!
Na die rustige wandeling in Damme( wat het weer betrof) trokken we een paar dagen later naar Cadzand(Nl). Ik voorspelde mijn vriendin dat het daar wel heftig weer zou zijn. Maar haar zus wilde eens terug naar Cadzand Zij verbleef tijdelijk in Knokke-Heist . Wie ben ik om daar tegenin te gaan.
We reden met ons drietjes naar Cadzand , parkeerden de auto op de parking niet zover van Cadzand bad . We hadden geluk want tot einde maart moest je nog geen parkeergeld betalen!
Toen we uit de auto stapten werden we door de hevige wind bijna omver geblazen. Het eerste stuk van de wandeling liepen we achter de duinen en daar voelden we de wind niet meer. Er was in het Natuurgebied de Kieviettepolder flink opgeruimd. Er lag nog veel kreupelhout en of ze de omgezaagde bomen gaan verwijderen is nog de vraag. tegenwoordig worden ze ” teruggegeven” aan de natuur !. Het wandelpad was voor de helft breder geworden nu al de braamstruiken verwijderd waren. Zo te zien lopen er hier veel konijntjes rond en tussen het kreupelhout was een meertje te zien wat er verleden jaar nog niet was. Op het einde van het pad stond een plakkaat dat je die op eigen risico mocht bewandelen. Vreemd ik weet dit pad al oneindig lang daar en iedereen wandelt door dit stukje natuurgebied.
Toen stapten we een trap op en eenmaal boven zagen we de woelige zee en waaiden weer omver bijna. We wandelden tot aan het vuurtorentje en keken even naar AIRrepublic van Sergio Herman . We waagden ons niet op de strekdam de rukwinden waren te fel. We zagen ook geen andere wandelaars die het aandurfden om een wandeling op de dijk te doen.
We staken via het plein van het Reddingstation Cadzand over naar de brug waarop we een kijk hadden op een nagenoeg lege jachthaven. Zouden we even langs het pad naast het strand wandelen? Ach een stukje. Het is toch leuk om de onstuimige zee te zien terwijl wij vochten tegen de wind. In de verte zagen we een baggerschip die rechtsomkeer maakte en daar een hele tijd over deed. Terug naar de thuishaven ?
Het was te stormachtig om nog verder te wandelen en we daalden de duinen af naar het centrale plein. Daar waren serieuze opknappingswerken gebeurd de voorbije wintermaanden. Op het plein had elke zaak een gesloten terras gekregen. Het plein was helemaal heraangelegd en er waren boompjes geplant en stonden er plantenbanken te wachten om gevuld te worden. Na ons wat opgewarmd te hebben met een warme koffie/thee wandelden we terug naar de parking maar deze keer namen we een kortere weg. Onderweg zagen we een paar nieuwe zaken en terrasjes stonden al klaar om de toeristen te verwennen Niemand te zien op het terras, want daarvoor was het toch te koud .
Nog een paar typische huisjes doen herinneren hoe het stadje er vroeger uitzag . Nu worden het allemaal appartementsgebouwen en wat landinwaarts ligt het vakantieoord de Roompot met honderden villaatjes die winter en zomer verhuurd worden . We wandelden naast De Walk of Freedom, een cultureel monument.
In 1492 werd de Vrede van Cadzand gesloten na een grote jarenlange opstand in Vlaanderen. De wereldvredesvlam die in 2004 van Den Haag over zee naar Cadzand is gekomen en over land naar Cadzand-Dorp gebracht staat symbool voor de gesloten vrede. In Cadzand-Dorp flakkert de vlam nog steeds. De Walk of Freedom is een bijzonder element dat herinnert aan de mensen die de Four Freedoms Award hebben gekregen. Met de aanleg van de Walk of Freedom wordt verbinding met de wereldvredesvlam versterkt.( bron gemeente Sluisen foto van Internet)
En toen kwamen we weer aan de jachthaven en met nog een fotootje van mezelf goed ingeduffeld aan de arm van de “Sluuswachter” stapten we recht aan recht toe naar de parking waar de auto stond . Koud ,winderig maar toch een mooie wandeling in het wat verlaten Cadzand.
Deze keer gingen we naar Damme .Het was een heel rustige dag met af en toe zon. Helemaal geen felle wind en best aangenaam. Vlak naast de parking langs de Damse vaart is er een wandelpad en zo wandel je rond Damme en heb je de mooiste vergezichten. Langs het pad staan verschillende panelen met gedichten op. Deze keer was het moeilijk om duidelijk leesbare foto’s ervan te maken. Maar eentje vond ik toch de moeite om hier te plaatsen.
Klik op de foto’s om een groter en mooier beeld te zien!
Op het einde van het naast aarden paadje naast het Zuidervaartje kwamen we in de enige hoofdstraat van Damme. Maar het was bijlange nog geen tijd om wat te rusten ,we sloegen een paadje in die achter de muur van het kerkhof loopt en uitkomt in de tuin van de pastorie. Langs de muur en in de tuin van de pastorie staan banken . In het najaar mag je al de appels die van de fruitbomen vallen oprapen! Lekkere appelmoes. En nu staat de hele tuin vol met sneeuwklokjes , ook met kleine en grote narcissen. Via een gedeeltelijk droge gracht stap je zo in het kerkhof
even ervoor wandelden we waar die bomen staanverharde zwammen op een oude boomeen oude kweepeerde grote tuin achter de pastoriehonderden sneeuwklokjestoefjes met paaslelieseen zitbank onder een mariakapelletjevia een gracht……kom je op het kerkhof
Het is een oud kerkhof maar toch zie je nog recente graven en is er ook een muur waarin urnes geplaatst worden en op een omheind(met een betonnen muurtje) stukje van het kerkhof liggen de kloosterzusters van het voormalige hospitaal begraven . De korte dreven met leibomen geven een speciale sfeer aan dit kerkhof. Je moet niet op je stappen terugkeren om via de pastorie terug op de weg te komen maar je geraakt er ook via een doorgang aan de kerk zelf . De kerk was die dag gesloten ,het is altijd de moeite om er binnen een kijkje te nemen. Het opvallende graf in cortenstaal is van de kunstenaar Jef Claerhout .
Naast de kerk is een weggetje waar je naar de straat kunt toe wandelen . Wij verkozen nog een ommetje te maken om de kunstwerken die er daar staan te bewonderen. Een beeld van Tijl uilenspiegel, een herdenkingsteen voor de slachtoffers van beide wereldoorlogen. Het dubbele hoofd is van de kunstenaar Charles Delporte. Je kunt ook een wandelroute volgen waar je telkens een Breugeliaans tableau ziet.
“Het Walking Museum is het nieuwste initiatief waarbij je al wandelend de stad verkent en de verbinding legt tussen de legende van Uilenspiegel, de kunst van Bruegel en de geschiedenis van de zestiende eeuw.“
Toen kwamen we op een pleintje met uitzicht op de rij bomen langs het Zuidervaartje en de bomen langs de Damse vaart met nog even te zien de wieken van de Schellemolen. Maar de reden waarom we dit omweggetje deden was wel om de ooievaar te zien die een nest heeft op de schoorsteen van een alleenstaande woning. Maar de ooievaar was er niet.
een uitgeholde boom gevuld met boeken in de stam en op de grondTijl UilenspiegelCharles Delportepaneel om een wandelroute te volgen
Maar op de terugweg naar de hoofdstraat zagen we in volle glorie een ooievaar die aan het genieten was op de schoorsteen van een woning.
Ik had bij vorige wandelingen dit restant van de omwalling van Damme wel gezien maar er niet echt bij stilgestaan dat er daar ook vleermuizen huisden.
foto Brugs ommeland.be
Damme was indertijd beschermd door een zevensterrige omwalling (klik) en daar hoorde deze poort ook bij. We wilden die wandeling ook nog doen maar dat zal voor een volgende keer zijn en daarenboven moesten we terug wandelen naar de auto( dicht bij de molen geparkeerd ).De avond kwam al vlug naderbij! Voorlopig afscheid van Damme met onderstaande foto!
Vriendin en ik gaan regelmatig wandelen tenminste als het weer het toelaat. Op een zonnige, maar ijskoude dag trokken we naar Sluis. Ik heb al dikwijls geschreven dat dit stadje bijna aan mijn achterdeur ligt en gemakkelijk te bereiken is met de auto. en er ook nooit parkeerproblemen zijn.
We gaan ook graag wandelen aan zee maar het is er de laatste tijd dikwijls zo winderig en koud dat we er geen zin in hebben en het meer landinwaarts zoeken. Vrijdag bv moest ik me aan een oversteekplaats bij de tramhalte in Heist vasthouden aan een verkeerspaal wilde ik niet omver gewaaid worden en zag ik een man met twee boodschappentassen in de hand niet vooruit geraken. Hij trok zich maar terug in een portiek om op adem te komen. Op de terugweg naar de tramhalte heeft een vriendenkoppel me vergezeld en we moesten elkaar stevig vasthouden om niet ons evenwicht te verliezen. Het was op die dag wel extreem weer!
Maar om terug te komen op onze wandeling in Sluis ( op 4 maart). Het was koud maar zonnig en we deden eerst onze boodschappen en startten daarna onze wandeling aan “de Stenen Beer” , deze keer niet op de wandelpad bovenaan maar op het fietspad beneden. Vriendin ging even in het zonnetje zitten ( voor de foto 🙂 ) Daar was de wind minder fel . Het was bepaald geen fietsweer, we kwamen ook geen fietsers tegen .Wel redelijk veel wandelaars die het ook verkozen om beneden te wandelen. De meerkoetjes kozen de zonnekant om in het water te dobberen. en de wolken probeerden de zon te verbergen
De molen van Sluis toonde enkel zijn wieken , ja want we wandelden beneden hé! Een mooie treurwilg toonde al zijn groene kleur en de wind deed zijn lange slingers heen en weer wippen. We staken de straat over en wandelden verder maar we wilden niet de hele omwalling af wandelen daarvoor was het toch te koud . We staken de brug over en wandelden onder een poort terug Sluis in via een mooi paadje omzoomd met leibomen.
De auto stond aan het het kanaal Brugge -Sluis. Toen we daar kwamen kregen we een mooi spektakel te zien.
Twee ooievaars op een dak . Een jong meisje wilde de vogels lokken met wat eten maar ze verroerden niet. Enkel toen de deur van een huis openging daalden ze neer en wachtten tot de vrouw die in het deurgat kwam staan hen eten toegooide. Dit spektakel herhaalt zich dagelijks omstreeks 17.30 uur. Je mag dan langs wandelen en foto’s maken die ooievaars storen zich er niet aan. Ik heb het eerder al meegemaakt en het is werkelijk speciaal dat je vlakbij die steltlopers kunt staan en dat ze zich daar niets van aantrekken. Later zag ik één van de twee op een lichtarmatuur zitten. Hun nest is ook vlakbij hoog in een boom.
Wij genoten van een koffietje/theetje in het tearoom-restaurant waar de ooievaars telkens op dit dak wachten op “hun eten” en genoten van een pracht van een ondergaande zon! Een wandeling op die manier afsluiten is gewoon zalig !
Vandaag 8 maart is het de Internationale Vrouwendag. Jammer dat er daarvoor een speciale dag bestaat. Het zou vanzelfsprekend moeten zijn dat vrouwen gelijkwaardig zijn aan mannen. Maar dat is overal ter wereld in meerdere of mindere mate niet zo. Dus blijven we die dag maar verder aanhouden!! Jaren ver heb ik er al uitgebreid over geschreven. Ik hou het deze keer met een afbeelding genomen van internet.
Maar precies vandaag heeft 8 maart ons getrakteerd op een fikse sneeuwbui en aan de kust is het de eerste keer dat de sneeuw toch een aantal uren is blijven liggen deze winter. Dus we zullen 8 maart niet alleen linken aan Vrouwendag 2023 maar ook aan een pak sneeuw die alles veranderde in een mooi wit landschap!
Naar jaarlijkse gewoonte komen de afgestudeerden van het Koninklijk Lyceum op de 1e zondag van de maand maart bijeen. Van een jaarlijks koffietje in een tearoom is dit uitgegroeid tot een jaarlijks etentje. Gemakshalve gebeurt dit nu al héél lang in Brugge zelf. Indertijd was de bijeenkomst in die stad waar iemand woonachtig was en dan het andere jaar in een andere stad waar weer iemand woonde. Maar dat werd een hele klus om dat bepaalde restaurant te vinden als je de stad niet kende. En Brugge kennen wij al van het ogenblik dat we er school liepen. Dus dit jaar was het zondag voor de 64ste keer dat we bijeenkwamen . En zolang we tevreden zijn over het gekozen “restaurant De Koetse” “gaan we daar ook elk jaar terug. Het voornaamste is dat we kunnen bijpraten , maar het mag ook gezegd dat we daar erg verwend worden door de uitbaters.
We zijn gestart met 14 afgestudeerden. Aanvankelijk kwam iedereen , maar dan vielen er enkelen door allerlei omstandigheden af :werk, gezin ,te ver . Ondertussen zijn er ook jammer genoeg een paar overleden.
We kregen bij de aperitief extra hapjes van het huis zoals een oester in champagne saus , verse garnalen om zelf te pellen en gamba’s. Als voorgerecht was er volop keuze en het hoofdgerecht werd niertjes en skrei. Ook het dessert sloeg niemand af.
gerookte zalmmoules parquéesgarnaal krokettenniertjes in champagnesausskreiIrish koffiedame blanchecrème brûlée
Toen werd het tijd om afscheid te nemen en beloofden we elkaar volgend jaar op de zelfde 1ste maart terug te zien in hetzelfde restaurant! Dat deze belofte waar mag worden! Hoe ouder we worden hoe meer we elk jaar uitkijken naar deze bijeenkomst.
Waarom we die dag vrouwtjesdag noemen? Mijn kinderen wisten dat ik er alles voor zou doen om die dag zeker naar de bijeenkomst te kunnen gaan. De eerste zondag van maart moesten ze met geen andere plannen afkomen .
Deze week bij de herdenking aan de scheepsramp In Zeebrugge van The Herald of Free Enterprise 30 jaar geleden werd gevraagd ” weet je nog waar je was of wat je deed toen je dit nieuws hoorde. ?”
Ja ik wist het nog . Ik lag in de zetel met griep en hoge koorts. Mijn man en ik keken ( voor zover mijn ogen niet toevielen) naar een film. We hoorden op een bepaald ogenblik voortdurend het geluid van sirenes en helikopters boven ons huis( toen was dit uitzonderlijk, nu met een heli haven dichtbij kijken we van dat geluid niet meer op). Mijn man ging buiten kijken en zag voortdurend laagvliegende heli’s die met schijnwerpers naar beneden gericht overvlogen. In de verte het geluid van sirenes. De ramp gebeurde in de avond.
Op een bepaald ogenblik was er een extra nieuwsuitzending . Er voltrok zich een scheepsramp in Zeebrugge met de roll on -roll off The Herald of Free Enterprise. Nieuwsgierigen werd gevraagd niet naar Zeebrugge te komen om de reddingswerkers niet te belemmeren( ramptoeristen zijn blijkbaar van alle tijden !). Die nacht zijn we niet gaan slapen en bleven we het nieuws doorlopend volgen. Het lawaai van sirenes en het geluid van heli’s maakte slapen toch onmogelijk.
“The Herald of Free Enterprise was een Brits roll-on-roll-off autoveer dat op 6 maart 1987, vlak na vertrek naar Dover uit de haven van Zeebrugge, kapseisde. De ramp kostte 193 mensen het leven. foto van Internet.”
Ik denk dat ieder mens in zijn leven wel van die herinneringen heeft , dat je nog precies weet wat je op dat moment aan het doen was of waar je verbleef. Zo vergeet ik ook nooit toen op 22 november 1963 er plots op TV het bericht kwam dat de President van Amerika, John F. Kennedy doodgeschoten was. Ik zat nog beneden naar TV te kijken en heb mijn ouders wakker gemaakt om hen dit te vertellen. (Foto van Internet)
De landing op de maan 50 jaar geleden is ook zo’n feit dat ik niet vergeet. Ik ben die nacht opgestaan om de landing op TV mee te maken.
De nacht van 31 januari 1953 hoort ook bij het rijtje van gebeurtenissen die je nooit vergeet. Mijn ouders , broer en ik waren in de namiddag van 31 januari met de fiets naar een zus van mijn moeder gereden die woonachtig was in St Kruis (Nl) tussen Oostburg en Aardenburg. In feite was het niet meer verantwoord omdat er zo’n felle wind was en er al berichten waren van storm- en overstromingsgevaar. Gezien we aan de kust woonden( en ik er nog woon) en al meerdere keren gevaarlijke springtijden hadden meegemaakt, werd er niet zo zwaar aan getild, zoals de aankomende storm ook in Nederland niet onmiddellijk alle alarmbellen deden in gang schieten
Als kind vonden we het vooral leuk dat we de hele weg niet moesten trappen (normaal deden we daar ruim een uur over en nu stonden we bij tante en nonkel in een half uur). Het moest een leuk logeerweekendje worden ! De avond viel en de storm begon te gieren rond de boerderij. De volwassenen hebben de hele nacht naar de radio zitten luisteren en waren bang dat het water tot aan de boerderij zou komen. Dat is niet gebeurd maar daar niet zover vandaan heeft zich in Nederland een vreselijke ramp voltrokken. Meer dan 1800 mensen lieten het leven.
Als educatief gegeven gingen we in juni van datzelfde jaar als 12 jarige op schoolreis naar de immens troosteloze landerijen en weiden vol opgedroogde modder en lege en gehavende steden kijken. Het was een gruwel om als kind door dit landschap te rijden!! Iedereen was zo onder de indruk dat het de hele reis stil bleef in de bus ! Foto internet Goerree-Overflakkee
De andere dag heeft nonkel ons met zijn auto tot in Westkapelle kunnen voeren. Fietsen was niet mogelijk daarvoor was de wind nog te krachtig. Niemand mocht verder rijden tenzij je in Knokke woonde. Wij woonden wel in Knokke maar nonkel mocht ons niet tot aan huis brengen. We zijn dan te voet vechtend tegen de stormwind naar huis gewandeld. Er was geen schade aan het huis maar op de zeedijk waren er gevaarlijke toestanden ontstaan en het water kwam tot halverwege de Lippenslaan.
Ik denk dat iedereen bij de gebeurtenissen van 9/11 nog weet wat hij op dat ogenblik aan het doen was of waar hij was. Ik was thuis en kreeg een telefoontje van de jongste zoon ” Ma zet de TV aan ,er gebeurt een ramp in New York”
Op 11 september 2001 kapen terroristen vier vliegtuigen in Amerika. Twee vliegtuigen vliegen het World Trade Center in New York in, dat instort. Het derde vliegtuig crasht in het Pentagon, het gebouw van het ministerie van Defensie in de VS. Het laatste vliegtuig stort neer in een weiland. ( foto internet)
Ik haal hier een paar voorbeelden aan waar ikzelf niet persoonlijk bij betrokken was maar die me op een of andere manier toch erg geraakt hebben.
Ik ben zondag naar de carnavalstoet in de deelgemeente Heist gaan kijken. Het was een reuze grote stoet qua aantal “karren “( een vijftigtal) en aantal verklede deelnemers. Ook de toeschouwers waren massaal komen kijken. Gezien de grote werken in Heist verliep het parcours enigszins anders en dat schepte wel wat problemen om te draaien en te keren straat uit en in. De praalwagens bestonden soms uit drie delen en werden getrokken door een grote tractor en achteraan geduwd door nog een tractor.
Het was bijna onmogelijk om foto’s van dichtbij te maken bv van een paar deelnemers daarvoor waren ze soms met honderden bij één praalwagen. Ik heb er maar een collage van gemaakt. Twee uur duurde de stoet en op geen enkel moment verveelde het. De gemeente had verboden om confetti en slingers rond te gooien. Vorige jaren gebruikten sommigen zelfs een kanon om de confetti rond te spuwen. Maar nu maakten ze rookgordijnen en dat is ook echt niet zo prettig. Ik kreeg op een bepaald ogenblik de volle lading terwijl ik foto’s maakte en heb er nadien nog uren last van gehad in mijn keel. Er werd enorm veel snoep uitgedeeld aan de kinderen langs het parcours, niet meer massaal rondgegooid. Dat werd door de toeschouwers erg geapprecieerd. Het is ook zo gevaarlijk dat rondsmijten want kinderen letten niet op en kunnen onder de wielen van de tractors en praalwagens terecht komen. Laat ons zeggen dat het echt een mooie “beschaafde” stoet was . Wat er nadien gebeurt in de cafés valt niet moeilijk te raden.
Maar na de grote stoet op zondag is het carnaval gebeuren nog niet gedaan. Op maandag is het sprotjes( kleine haringen) dag . Je kan dan in vele cafés in Heist meestal gratis gebakken sprot eten. De vissers varen niet uit met carnaval en ze brachten vroeger extra vis mee en vanuit die traditie is sprotjes dag ontstaan.
De dinsdag is er traditioneel een ludieke voetbalwedstrijd tussen de plakkers ( bouwvakkers) en de vissers. Allen verkleed. Daarna is er nog een kortere stoet waarbij praalwagens en personen letterlijk verlicht zijn . ‘s Avonds is er een babelutten worp en popverbranding, als teken dat de festiviteiten ten einde lopen. Het feest loopt dan door tot in de vroege uurtjes in alle cafés in Heist.
Daarna gaat de vasten in. Er is een tijd geweest dat het gemeentepersoneel de woensdag voormiddag verlof kreeg want velen hadden moeten werken (?) of waren standby ( politie,rode kruis…)geweest.
Een kort filmpje van deze namiddag van een praalwagen op weg naar de verlichte avondstoet ! De praalwagens komen van Maldegem, Eede en St Kruis ( NL) , Lissewege…
