Mijn tuin

Vlak voor we de ene stortbui na de andere te verwerken kregen vergezeld van donder en stortbuien om U tegen te zeggen, had ik op een zonnige dag rondgelopen in de tuin om foto’s te maken.
De foto’s zijn een beetje overbelicht. Ik kan ze niet opnieuw maken want ondertussen zijn er veel planten die er wat verzopen bijhangen en anderen die ik maar beter kan afknippen. Een kerselaar lijkt nu meer op een treurkerselaar met al zijn takken naar onder hangend!

Het heeft in het voorjaar veel geregend en de planten vonden dit blijkbaar zeer goed ,want de bloemen en planten zijn zodanig gegroeid en bloeien zo massaal dat de tuin ontploft lijkt. Ik ben nu bezig om de ravage na al die regen wat op te ruimen.

De laatste foto is van mijn groententuin waar momenteel de aardbeien rijp zijn en ik dagelijks een emmertje van 5kg te plukken heb en het zijn dan nog heel veel grote aardbeien. Iedereen die langskomt moet er meenemen en nu komen ook de aalbessen die massaal aan de struik hangen. Verleden jaar was de oogst ook goed maar dit jaar is uitzonderlijk.
De groenten doen het ook goed maar groeien meer normaal . Gelukkig maar anders moet ik op de markt gaan staan 🙂

…en dan op zoek naar een ijsje !

Na het bekijken van de beelden op de canadasquare gingen we naar de zeedijk .

Maar we zagen eerst nog een stuk steen liggen en dat bleek ook een kunstwerk te zijn van de kunstenaar Eugène Dodeigne als aandenken aan Gustave Nellens, casino-uitbater en promotor van Knokke-Heist. “De menselijke figuur, refererend naar de oermoeder, werd door de kunstenaar uit een eeuwenoude Bourgondische steen gekapt.”

De Casino gebruikt ook de bekende “golfkar” Ik vraag me af ze zo hun bezoekers ophalen 😉 Ik heb de tijd nog gekend dat er ‘s avonds rijen mensen stonden te kijken bij diezelfde ingang naar de limousines die kwamen aanrijden en waar je bekende filmsterren of andere artiesten rijkelijk uitgedost zag uitstappen!

Vlak naast de ingang viel me door een speling van het zonlicht een plakkaat op dat me tot nog toe altijd ontgaan is nl waarom deze plaats de naam draagt van Canadasquare . Inderdaad het zijn de Canadezen die Knokke en omstreken hebben bevrijd. Dat uit zich niet enkel met het benoemen van een plein, maar brengt ook de jaarlijkse 33 km mars van Hoofdplaat (Nl) tot in Knokke( klik) dit in herinnering. Dit is nl. de weg die de bevrijders gebruikt hebben om onze streek te bevrijden.. En zelfs na zovele jaren later is er het succesvolle “For Freedom Museum” die ons aan deze tijd doet herinneren.

Een foto van het Casino gezien vanaf de zeedijk mag zeker niet ontbreken!

Op het strand was het nog erg rustig. En overal had je nog plaats op de terrasjes. Juni is de maand waar de schoolgaande jeugd en de hogeschool studenten nog examens hebben.

Wij gingen een ijsje eten ,neen deze keer niet bij De Post maar bij een oudcollega die indertijd zijn job heeft gestopt en samen met zijn vrouw een bekende ijszaak overnam. Het heeft hem geen windeieren gelegd . Ondertussen heeft hij al een tweede goed draaiende zaak.

We verlieten de zeedijk want we moesten terugwandelen naar de auto die in de nabijheid van het cc Scharpoord geparkeerd stond. Dat was nog een flink eindje terugkeren.
Tussen de straten met villa’s stapten we naar het Zegemeer. Op een wandelpad rondom het meer is het rustig en aangenaam wandelen. Sedert een aantal jaren wandel je ook vòòr het Hotel La Reserve.( een paar foto’s van la Reserve plaatste ik in een eerder logje toen we met de senioren daar langsliepen)
Aan de rand van het meer was het water ondiep en zag je ook vissen zwemmen en liepen er eenden te genieten van het mooie weer.

Het was een mooie genietersnamiddag ,eentje die zich mag herhalen…

Wat wordt het deze zomer…

…Het is tot nu toe toch nog een vraagteken. en niet alleen wat het weer betreft. De Coronacijfers gaan wel naar beneden maar zullen de vakantiemaanden nu de regels al zoveel versoepeld zijn ons geen parten spelen ?
Ik heb absoluut nog geen nood aan verre reizen en zelfs niet aan reizen dichtbij. En zeker niet om naar festivals of bijeenkomsten te gaan waar veel volk bijeenkomt. Eerst maar wat afwachten…

Ondertussen doen veel steden hun best om ontspanning aan te bieden op een manier dat het toch veilig blijft. Zo ook mijn eigenste gemeente.

Zo had ik in het plaatselijk weekblad gelezen dat er een tentoonstelling was op de graspleinen vòòr het casino en aan de oprit van Hotel La Réserve. Deze openluchttentoonstelling van enkele kunstwerken kreeg de naam ” De eerste parade”

‘De Eerste Parade’ maakt een subjectieve wandeling door de Belgische beeldhouwkunst van Constant Permeke tot Thomas Lerooy, en transformeert zo het Canadasquare in een heel bijzondere openluchtbeleving. Bescheiden, ingetogen en aaibare beelden van Belgische kunstenaars waaronder George Grard, Nadia Naveau, Mark Manders en Valérie Mannaerts vormen een contrast met de drukke publieke ruimte. Elk kunstwerk toont de kracht van het menselijke kunnen, maar ook de schoonheid van de kwetsbaarheid van het bestaan.

Op een namiddag waarvan je niet wist hoelang het mooi weer zou zijn en wanneer de regen en onweersbuien zouden losbarsten ,gingen vriendin en ik naar de Canadasquare waar de kunstwerken te bewonderen vielen.

Omdat je een straat moet oversteken om nog beelden op een grasveld te zien werd hiervoor zelfs een stuk weg onderbroken door het plaatsen van betonblokken. Je moet met de auto nu rond het plein rijden en voor het Casino afdraaien en terugkeren aan de andere kant van het plein.

Dan kijk je recht op het hotel ” La Réserve” . Op de oprijlaan stonden ook nog enkele beelden.

Wat nog meer opviel waren de auto’s die daar geparkeerd stonden !

Na het opsnuiven van cultuur zijn we naar de zee toe gewandeld op zoek naar een ijsje . Morgen toon ik onze verdere wandeling.

Aardbeien

Tegenwoordig kan je bijna het hele jaar door aardbeien kopen en eten. Maar de lekkerste zijn toch deze uit je eigen tuin! Sedert deze week kan ik aardbeien uit eigen tuin plukken en geloof me maar dat ze lekker zijn. Als het weer wat mee wil ( en niet zoals vandaag de hele dagen regenen!) dan heb ik het vooruitzicht om een paar weken elke dag wat aardbeien te kunnen plukken. Op de foto hieronder zie je de allereerste aardbeien een paar dagen geleden geplukt. Vandaag heb ik er minstens een bakje met volrijpe aardbeien meegegeven met de zoon .


Deze aardbeien eet ik liever zelf op of in milkshake , bij een ijsje, op een taart…maar om confituur te maken ga ik kleine aardbeien kopen.

Vorige week ben ik met mijn vriendin naar een aardbeienteler geweest om kleine aardbeien te kopen voor confituur . De prijs viel goed mee nl 2 euro voor een kilo. Het was drukkend warm die dag en met de airco op hoge stand gingen we naar de aardbeienteler in Moerkerke.
De fruitboer was juist de automaten terug aan het opvullen. Ik geloof dat iedereen in de omgeving daar hun aardbeien gaat kopen! Je kunt er in feite dag en nacht terecht. Met cash geld of met bancontact.

Terwijl we de koffer van de auto vulden met de aardbeien zagen we een hele rij aardbeienplukkers terugkomen van de aardbeipluk naar de boerderij. Hun dagtaak zat erop. Allemaal jonge mensen en volgens de fruitboer allemaal Roemen.

Nadat we de bakjes met aardbeien in de koffer hadden gezet deden we nog een landelijk ommetje naar een ijshoeve. Het bleek dat veel mensen dezelfde gedachte hadden. Met de auto of de fiets kwamen ze een ijsje halen .
Naast te hoeve stonden een paar grote zitbanken met een grote parasol zodat je toch in de schaduw een ijsje kon eten. De parking was een voormalige weide die ze met kiezelstenen hadden gevuld . Ik ben er zeker van dat je bij slecht weer anders niet uit die parkingweide zou geraken. Daar vlakbij liepen koeien onverstoord te grazen
Ook is er een kleine maar mooie speeltuin aangelegd . Leuk voor de kinderen en de ouders kunnen aan een paar banken hun ijsje rustig opeten. Bij kinderen gaat dat opeten véél vlugger 😉

Wat we al de hele dag verwacht hadden: het begon te spetteren en in de verte hoorden we gerommel. We stapten dan maar op en reden via Damme huiswaarts en nog niet eens in Westkapelle begon het zo erg te regenen dat ik liever wat had gewacht om verder te rijden. Maar parkeren was niet aan de orde, het leek me nog gevaarlijker. Als ik de weg voor mij al niet goed zag dan zal een achterkomende auto die weg ook niet zo goed kunnen zien.
Een uitwijkmogelijkheid was er op dat stuk van de weg niet. Dus bleef ik doorrijden aan een gezapige snelheid, zette mijn vriendin bij haar woning af en reed dan huiswaarts onder een stortregen om U tegen te zeggen. Ik had er klamme handjes van. Maar hoe meer ik mijn woning naderde hoe meer de regen verminderde en toen ik de oprit opreed regende het niet meer!
Ik heb me die avond bezig gehouden om de steeltjes van de aardbeien te verwijderen. De andere morgen heb ik confituur gemaakt ! De kinderen zeggen niet neen als ik er voor hen klaarzet! 🙂

zeebrugge

De volgende wandeling die ik met de senioren meewandelde was richting Zeebrugge. Ik was er al eens met mijn vriendin maar in groep is toch nog altijd anders.

We wandelden in de vissershaven tot aan het voormalige lichtschip de Westhinder dat nu een museum is( een lichtschip is een lichtbaken op volle zee, op de plaats waar een vuurtoren zou moeten zijn, maar waar de bouw hiervan niet mogelijk is) .

We wandelden langs de ABC toren oa een terminal voor cruise passagiers en en waar niet enkel kantoren zijn maar op een van de hoogste verdiepingen een mooi restaurant is ( met de zelfde uitbaters als van het bekende ” Hof ter Doest ” in Lissewege) .
Het was rustig in de haven. Op een doordeweekse dag varen er niet zoveel jachtjes uit.
We zagen een vissersboot uitvaren met de typisch netten die ze aan weerszijden van het vaartuig in zee laten zakken om te vissen.

In een ander deel van de jachthaven was er geen beweging te zien.

Bij het terugwandelen zijn we het torengebouw binnengestapt en met de lift tot boven gegaan. Jammer genoeg konden we niet op het open terras zodat we niet rondom konden lopen om zowel de zee als het achterland te zien.
Enkel groepen en op afspraak konden van dit uitzicht genieten. Maar we zagen toch genoeg

Verschillende versierde fietsen stonden op de wandelweg langs de Seafront promenade .
Op de rederskaai zagen we het vervallen huis/café waar indertijd passages van de soap “Wittekerke ” werden opgenomen.. Op verschillende stenen banken langs de Rederskaai lagen boeken om mee te nemen in het kader van “boekenjagers”. Er stak niets tussen wat ik graag had willen lezen. Dus liet ik ze liggen voor andere gegadigden.

Het was wel terrasjesweer maar dit terrasje bleef nog leeg. Ze startten maar om 17 uur was er vermeld op de foodtruck die er tegenover stond en het was nog niet zo laat.

Een leuke wandeling , maar we waren wel blij om op een terras te kunnen plaatsnemen onder grote parasols ,het was die dinsdag een beetje te warm en de wandeling verliep onafgebroken in de volle zon.

Verjaardag

Ik kan in feite beter schrijven verjaardagen. Juni is een leuke maand om verjaardag te vieren. De kans dat het mooi weer is en je buiten kan zitten is toch veel groter dan ergens vroeg in het voorjaar of tegen de winter aan. En als er dan een paar verjaardagen vlak bij elkaar liggen dan kan er één groot feest van gemaakt worden. Met corona is dat nu niet zo gemakkelijk maar we hebben het toch voor elkaar gekregen om een feestje te bouwen. Wel niet zo uitgebreid als andere jaren maar de jarigen zelf vonden het toch geslaagd.

Op 12 juni is de oudste kleinzoon , Kevin, jarig en ik ben ook jarig en op 13 juni is de tweede zoon jarig. Vroeger maakten we er één groot feest van met alle kinderen en kleinkinderen. Dat is nu niet mogelijk en we lieten de kleinkinderen en ondertussen ook de achterkleinkinderen thuis. Als de corona toestand blijft verbeteren kunnen we misschien deze zomer een bbq inrichten met de hele familie.

Zaterdag was het de hele dag sms -jes ontvangen en telefoontjes en een paar bezoekjes. Ik zit al een tijdje niet op FB meer bepaald sedert de eerste ernstige operatie met erna een jaar out en dan de tweede ernstige operatie en weer maanden out. Maar als je dan toch nog meer dan 100 verjaardagswensen binnenkrijgt dan ontroert je dat en denk ik er aan om opnieuw te starten. De brievenpost wordt slechts 2 maal in de week besteld maar de postbode was zo attent( echt een lieve man) dat ik elke dag wenskaarten in de brievenbus vond. Niet moeilijk als je sommige versierde enveloppen zag. Soms stond er enkel op ” oma” en het juiste adres. Kleinkinderen denken wellicht dat dit mijn naam is 😉

Zondag was het verjaardagsfeest in de tuin van de oudste zoon. Een heerlijke dag en tot ‘s avonds laat konden we op het grote terras zitten en konden we in de tuinzetels of aan tafel genieten van een hele rij tapas met afsluiter een crème catalan (ipv van crème brulée) en taart en koffie/thee.

Toen het fris was ging iedereen huiswaarts en genoten we onderweg van een fantastische prachtige zonsondergang. Ik reed nu deze keer niet zelf maar het lukte me toch niet om die ondergaande vuurbol te fotograferen.

In de tuin bij de oudste zoon is het altijd genieten
een gemetselde bbq en waterpoelen voor de eenden en kippen, een hangzetels onder de druivelaar. Poes kijkt rond en zag dat het goed was. En wanneer de kleinkinderen( mijn achterkleinkinderen) van de zoon weer kunnen langskomen is hij nu al bezig met klimrekken en schommels te installeren en wordt het kinderhuisje uitgebreid

Hij is ook de artiest in de familie. Kijk maar eens hoe hij de muren in huis vol schildert met spreuken

Het was werkelijk een dagje om in te kaderen!

Op zoek naar sandalen

Als reden voor een uitstap zondag 6 juni was deze keer “op zoek gaan naar sandalen.”
De vorige keer reden we naar de E5 in Maldegem “op zoek naar T shirts/bloezen.” Ik kwam thuis met zeven stuks !
In Heist is er ook een E5 maar door de langdurige werken in het centrum van Heist is het niet eenvoudig om bij die winkel te geraken en Maldegem is maar een kwartiertje rijden van bij mij thuis.
Het was promotie: 2 kopen en de derde gratis. Ik kwam in het pashok met 7 Tshirts/bloezen en ik kon echt niet kiezen om er eentje terug te hangen dus nam ik die ene er maar bij. Ik kan nu voort tot ver in volgend jaar.

Onlangs waren vriendin en ik in Sluis om boodschappen te doen en zagen in een outlet ( wellicht een fabrieksverkoop of een faillissement) waar je spotgoedkoop kledij, handtassen en schoenen kon kopen. Vriendin en ik zagen kleren hangen aan ongelooflijke prijzen . Dus daar wilden we het fijne van weten en stapten binnen. We waren er echt niet alleen en hoewel iedereen een mondmasker droeg vonden we het zeker niet coronaproef en we bleven er maar kort; Ik ben er buiten gekomen met twee zomerbroeken voor de prijs van 16 euro. Mooie kwaliteit en trendy kleuren.

Nu was het de beurt om sandalen te kopen. In Blankenberge zijn er verschillende schoenenwinkels waar ik toch al enkele keren mijn gading heb gevonden. Ik ben gek op de schoenen van Pikolinos en daar is een winkel die deze schoenen/sandalen verkoopt. Identiek dezelfde sandalen die ik had lagen in de etalage , alleen één bandje had nu een andere kleur. Ik heb ze niet gekocht want ik had al twee keer ongeveer dezelfde sandalen gekocht. Ik kocht me een paar instekers waarmee ik in de tuin kan lopen en een paar bruine zachtleren platte schoenen om in huis mee rond te rennen.
En toen de aankopen gedaan waren , zei ik al lachend : de volgende uitstap is in de solden op zoek naar luchtige zomerkleedjes . Hopen maar dat we een echte zomer mogen beleven.

Het was die zondag erg kalm in de winkelstraat . Alleen op de zeedijk liepen er veel mensen en op de terrassen was het behoorlijk druk ,hoewel je overal nog wel een leeg plaatsje kon vinden.

Op het strand daarentegen was er weinig animo en keek je meestal op lege strandzetels en gesloten strandcabines!

Wij zochten een rustig plekje uit in het Leopoldpark voor een koffie met een wafel. met rondom een minigolf, een snookergolf , autobaan voor kinderen, een petanqueveld, een speelparadijs voor kleintjes, een strandplekje met ligstoelen

En daarna weer huiswaarts met de tram… de tram/buskaart voor 65+ is het afgelopen jaar praktisch niet gebruikt wegens corona en is bijgevolg een dure aanschaf geweest . De paar maanden die ons resten voor de vernieuwing ervan zal niet opwegen tegen de kostprijs. Maar kom wellicht halen we de schade volgend seizoen in ( van september tot de volgende september)

In elk geval hadden we een leuke namiddag in een rustig Blankenberge. De stad zal nu wel weer op gang komen na de versoepelingen die vandaag gestart zijn.

Triënnale in Brugge

“Van 8 mei tot 24 oktober 2021 vormt Brugge opnieuw het decor voor Triënnale Brugge, een uniek kunstentraject waar dertien nationale en internationale kunstenaars en architecten hun installaties aan het grote publiek voorstellen.”

Zo luidt de aankondiging van de huidige triënnale . Het thema deze keer is TraumA.

Met TraumA duikt Triënnale Brugge in de ‘uncanny’ geschiedenis en realiteit van Brugge. Historische lagen worden blootgelegd, vergeten of verborgen verhaallijnen besproken. Deze editie verkent de dunne lijn tussen droom en trauma, tussen paradijs en hel. Het speelt in op de verbeelding, op de pracht en de praal, maar ook op het ‘unheimliche’ dat er ondergronds aanwezig is. Want hoewel Brugge voor velen een droombestemming lijkt, sluimert er in deze picture-perfect-wereld ook armoede, eenzaamheid, vervuiling of angst.

Samen met twee vriendinnen zijn we een eerste keer gaan kijken. Het parcours loopt doorheen Brugge en te voet is het niet te doen om dit in één keer te doen. De zoon zei ” maar dat ga ik eens met de fiets doen.” Lijkt me een haalbaar idee

Deze toren is bekleedt met aaneengenaaide stoffen.

De kunstenares,de Amerikaanse Amanda Browder, was aanwezig op het terrein waar een tent stond ingericht als naai atelier. Daar lagen ontelbare stukken stof die ze ingezameld had. .Blijkbaar kreeg ze er veel te veel en stelde ze voor om lappen stof mee te nemen om zelf iets te naaien. Ik nam een stuk jeans stof mee om de broeken van mijn kinderen en kleinkinderen te kunnen herstellen ;-). Behalve de aangeklede toren heeft ze nog drie installaties in de stad.

Na een hartelijk gesprek met de kunstenares die ons uitnodigde moesten we ooit naar NewYork gaan om haar werken te komen bezichtigen, wandelden we verder naar een volgende kunstinstallatie

In het Baron Ruzettepark zagen we al van ver het werk van Gijs Van Vaerenbergh genaamd Collonade.  Het houdt het midden tussen een woud met ondoordringbare bomen en een Romeinse zuilengalerij. Je mag er in lopen, je lijkt erin te verdwalen , je stoot je hoofd en struikelt ongewild over al die schuinlopende kolommen. En ik was heus niet de enige !!

De collonnade

In dit park was een kronkelend pad aangelegd zodat het leek of het park veel groter was. en waren de bermen juist enkel gemaaid aan de rand. Ja het was de maand van MaaiMeiNiet ! Eén van de vriendinnen heeft een opleiding tot gids gevolgd en kon mij vertellen dat de biels die er lagen en ook een paar sporen, restanten waren van de stoomtram die in de vorige eeuw van Brugge , over Middelburg (B) naar Zeeuws Vlaanderen liep. In Middelburg is er ook een restant van deze tramlijn terug te vinden!

We wandelden daarna verder naar het Museum van O.L.V. Potterie waar tussen de bestaande collectie Laura Splan een soort kaleidoscoop had gemaakt. De twee foto’s tonen een bewegend beeld zoals je in een kaleidoscoop kan zien. Zij heeft een fascinatie voor virussen zoals je goed kan zien op de derde foto. Haar werken noemen Disentaglement

Ik kon het niet laten om deze tafel te fotograferen. Een pronkstuk is deze tafel in het Museum van O.L.V ter Potterie. Wil je er meer over weten dan even drukken op (klik)

Maar we bezochten nog iets waar ik geen foto’ s kon van nemen. Gregor Schneider wil de bezoeker een unieke ervaring schenken. Aan de ingang van de kerk in het Grootseminarie treed je binnen in BLACK LICHTNING; dit is een installatie die je doet ervaren wat blindheid betekent. Je moet door eindeloze gangen ( zo lijkt het toch) in volledige duisternis wandelen tot je aan het eind licht ziet. En als je een verkeerde afslag kiest dan loopt dit in een spits toe en moet je omkeren. Ik kan je verzekeren dat het beangstigend is. De titel van deze Triënnale is niet voor niets TraumA.

We hielden het voor bekeken die namiddag en zochten een terrasje op. De volgende afspraak was gisteren, maar het onweer en de overvloedige regen stak stokken in de wielen. Volgende week proberen we het opnieuw.

Nog een wandeltocht

De week is voorbij gevlogen en ik stel vast dat ik mijn blog wat heb verwaarloosd. Te veel willen doen en daarbij nog eens gaan wandelen op dinsdagnamiddag. Het was werkelijk een ideale dag ervoor. De afspraak was deze keer in de Oosthoek ( een wijk in Knokke-Heist) . Voornamelijk bekend door de wafelhuizen die er vroeger waren zoals Moeder Siska, Kinder Siska ,Gustaaf Siska, Marie Siska. Nu blijft er nog maar eentje over nl Marie Siska( geschiedenis van het ontstaan)

De Oosthoek ligt ook op wandelafstand van het Zwin Natuurpark. De wandeling startte langs een zandpaadje tot we aan de grote weg richting Zwin kwamen maar daar keerden we eventjes terug om langs het knuppelpad te lopen. Het pad dat officieel wiedauwpad noemt . Het pad waar ik al ontelbare keren met de kleinzoons heb gewandeld. Elke keer weer willen ze daar wandelen om te zien of er veel of weinig water staat. Er stond nu een beetje water in de duinpannen maar het groeizame voorjaar had alles ontzettend doen groeien. Het fluitekruid overwoekerde alles. Wel mooi om al die planten in bloei te zien staan.

Daarna kwamen we op de rechte weg dwars door de duinbosjes. Was ik blij dat ik mijn zonnehoed mee had genomen. Het was erg warm en hoewel we op korte afstand van de zee wandelden was er bijna niets van wind.

We wandelden niet tot aan het Zwinreservaat maar namen een dwarspad om op de grote weg uit te komen (waar we helemaal in het begin gestart waren) Het was lastig wandelen want het wandelpad moet gedeeld worden met fietsers en er waren heel veel fietsers. Ideaal weer ook om te fietsen.
Dan maar de straat overgestoken om op een dijk te wandelen. Aan de ene kant een mooi zicht op de opengemaakte vlaktes( alles wat niet streekeigen was is verwijderd en de natuur heeft er nu vrij spel). En aan de andere kant van de dijk zagen we landbouwvelden en hooivelden. Ook fietsers die langs smalle weggetjes rondreden.

Toen daalden we de dijk af en langs een grindweg wandelden we recht naar de Oosthoek. Onderweg zagen we een gerenoveerde hoeve met een immens groot verzorgd grasveld rondom en wat verder paarden die in een even grote weide liepen te grazen.

We waren wat blij dat we op een terras in de schaduw konden zitten om te bekomen van een “warme” wandeling! Een fijne namiddag en ik ben al benieuwd waar we volgende dinsdag gaan wandelen