Ik had een beetje tijd nodig om te wennen dat Vlekje hier niet meer is. Ik heb haar verschillende manden , kussentjes, dekentjes , etens-en waterbakken opgeruimd. Het lijkt allemaal niet veel en het is niet groot maar toch zijn er nu veel lege plekken in huis . Ik had de eerste dagen het er erg moeilijk mee. Onbewust keek ik waar ze wel kon zitten of luisterde ik of ze niet miauwde.
De twee “buiten” poezen ( geen zwerfkatten , die hebben wel een thuis ) kwamen me elke dag bezoeken : de ene zit trouw op afstand te kijken en de andere springt als een gek luid miauwend tegen het keukenraam. Ze lijken het niet te snappen dat Vlekje niet komt kijken. Maar ze zijn beiden allang tevreden dat ze eten krijgen en zitten of liggen dan nog wat na te genieten. Ik vind het leuk dat ze dagelijks eens langskomen ( ik weet ook wel dat het om het eten te doen is , maar toch)
Ik heb mijn gedachten verzet met nog wat in de tuin te werken. Niet lang het was er te koud voor en vandaag voelde de wind zelfs ijzig aan. Dan maar binnenshuis bezig geweest met verstelwerk voor de dochter en voor mezelf lange broeken verkorten. Ik ben gekrompen denk ik 🙂
Om het huis wat op te fleuren heb ik twee takken geknipt van de krulhazelaar en paasversiering aangebracht. Vaas staat op de vensterbank waar een mand van Vlekje stond. In de hall wat paasgerief bij de planten. Een positieve noot in een tijd dat het bol staat van droevige berichten.
De gezondheidstoestand van Vlekje was zodanig dat ze niet meer kon eten en om haar niet te laten afzien heb ik haar met veel hartzeer laten inslapen. Zij had al een tijdje spijsverteringproblemen en de dierenarts had bij onderzoek vastgesteld dat ze een gezwel had. Gezien haar leeftijd werden geen verdere onderzoeken gedaan. Haar toestand ging langzaam achteruit tot op het punt dat ingrijpen noodzakelijk werd. De grote foto is deze namiddag genomen .
Eénentwintig jaar was ze bij ons en deelde alle lief en leed. De laatste week zocht ze in de tuin alle plekjes op waar ze vroeger kwam , waar ze water dronk uit de schaal voor de vogels, waar ze lag te zonnen of waar ze bij warmte de schaduw zocht. Ze stapte opnieuw met me mee ‘s morgens tot aan de brievenbus en keek links en rechts de straat in wellicht om andere poezen te zien. Ze deed haar wandelingetje rond het huis zoals ze vroeger zoveel deed. Ze ging languit aan de achterdeur liggen wat ze al een tijdje niet meer deed. Ze nam afscheid…
Haar plekje in de zetel naast mij en haar mand op de vensterbank zal nu voor altijd leeg blijven . Ik zal haar ontzettend missen.
We moeten “in ons kot blijven”. Voor velen lijkt dat niet haalbaar , ze zijn het niet gewoon om thuis te zitten en wellicht weten ze ook niet hoe ze kunnen genieten. Verder denken ze niet na dat al die maatregelen ook voor hun bestwil is. Erg toch dat er hier nu grensbewaking is om de hardleerse mensen terug naar huis te sturen!!
Ik heb er geen probleem mee. Ik weet altijd wel wat doen. De helft van de dag zijn er tegenwoordig berichtjes en telefoontjes. Ik kan nu uitgebreid ontbijten en kranten lezen en tot de middag in peignoir zitten zonder me schuldig te voelen. Ik ben al geen ochtendmens en schiet maar traag in gang en zeker als er niets gepland is. Ook mijn poetshulp mag niet meer komen en dus weet ik op dat vlak ook wat te doen. Ik neem er de tijd voor om allerlei klusjes te doen binnenshuis en omdat er aangeraden wordt om ook even in de buitenlucht te zijn ga ik de tuin in en daar weet ik na al die koude en regenachtige weken ook wat doen. Mijn tuinman die in het najaar veel gesnoeid heeft ,ging in het voorjaar de tuin mooi opkuisen vooral dan het grasveld dat vol onkruid en mos zit .Maar de tuinman woont in Oostburg en dat wil zeggen dat hij de grens niet over mag! Wachten dus.
Deze week waren er toch een paar namiddagen met zonneschijn en dan ben ik de tuin ingedoken en heb wat snoeiwerk gedaan. Vandaag was er wel een scherpe wind maar ik zocht een beschutte plek op om struiken te snoeien. Een tweetal namiddagen was het heerlijk weer en kon je gerust in een pullover buiten bezig zijn. Dat geeft zo’n voldoening als je die opgeruimde perken ziet en bloembakken gefatsoeneerd zijn . Ja veel bloemen in de bakken zullen dit jaar nog kunnen meegaan.
Door zo verkouden te zijn geweest heb ik er niet aan gedacht om de grasmachine binnen te brengen voor onderhoud. Ik heb deze week telefonisch gevraagd in Aveve of ik de grasmachine mocht binnenbrengen om na te zien. Dat kon en de man was zelfs blij want hij had tegenwoordig weinig om handen. Het was wel vreemd dat je aan de uitgang binnen moest gaan. De ingang was afgesloten. Ze mochten enkel nog dierenvoeding verkopen en bakgerief zoals bloem …en broodjes, koffiekoeken… Er was 1 persoon in de winkel en vier personeelsleden ! Ik moest niet eens binnengaan .De verantwoordelijke kwam al naar buiten om de machine uit de auto te halen. De zoon had de grasmachine in de kofferbak gelegd , zelf kon ik dat niet hoor! De zoon kwam even langs om te zeggen dat zijn werkgever de zaak sloot en hij naar huis mocht!
Zodra de grasmachine weer in orde is ,kan er gedacht worden aan gras afrijden tenminste als het weer wat meewil. De eerste keer gras afrijden was een werkje voor de tuinman , maar zoals gezegd mag hij de grens niet over! Het grasveld is voor het ogenblik een ramp : veel mos en onkruid en op bepaalde plaatsen nog zompig .
Op een van die zonnige namiddagen heb ik de auto flink geschrobd. Was hoognodig, de hele winter werd die niet gewassen. Ik moest mijn kleren zelfs flink bijeenhouden bij het instappen om die niet vuil te maken. Foei ! Ik ben nog nooit naar een carwash geweest en doe het liever zelf. In de winter is die in de kortste keren weer bespat .
De magnolia is één en al bloem. Machtig mooi . De boom staat wat beschut maar als de wind zo scherp blijft zullen de bloemen vlug afvallen.
Deze geranium heeft de winter overleefd en begint opnieuw te bloemen. De plak aubrieta is er ook al vroeg bij. En met deze muurbloem ben ik echt gelukkig. Vroeger zag je die in alle tuinen en als de plant bloeit geuren die zo lekker. Mijn moeder noemde die “groveliers” Ik heb een tweetal jaar geleden een plantje gekocht en nu heb ik er overal in de tuin kunnen uitplanten dank zij de zachte winter.
De duiven storen zich niet aan mij en pikken gretig graan uit het gras. Ik strooi dat ‘s morgens uit voor de merel die ‘s morgens rondjes trippelt aan de achterdeur om mijn aandacht te trekken. Leuk zicht wanneer die dan met zijn familie komt graantjes pikken.
Op de blaadjes van de gekleurde haag zag ik hier en daar pimpampoentjes genieten van de zon.
De vergeetmenietjes bloeien en een struikje met frêle bloempjes op een steeltje bloeien ook en het longkruid eveneens . Beide struikjes kreeg ik van buurtje, die ondertussen verhuisd is naar Le Pays des Collines.
De auto is terug mooi zilvergrijs na de wasbeurt. Ervoor was hij vaalgrijs ! En de grasmachine werd door de zoon in de kofferbak gezet
De forsythia links veertiendagen geleden en rechts vandaag . Een wolk van bloemetjes!
Een bacopaplantje heeft de winter ook overleefd en bloeit opnieuw en de pioen belooft weer prachtig te worden. Grote plakken mos heb ik te drogen gelegd. Kan van pas komen als ik bloemstukjes maak. Kost redelijk veel in de tuincentra en hier heb ik maar plakken uit de border en uit het gras te halen.
Gisteren was het werelddownsyndroomdag en werd gevraagd om je steun te betuigen door een paar steunkousen te kopen . Maar ja de winkels zijn dicht . Dus de kast ingedoken en verschillende sokken aangetrokken. Eigenlijk een ideetje als je een gat hebt in één van je sokken 🙂
Er wordt gevraagd om dit verhaal zoveel als mogelijk te delen! Het is een verhaal dat vertelt wat momenteel aan het gebeuren is.
Irene Vella schreef op 11 maart een prachtig, ontroerend gedicht over hoe Italië eruit ziet ten tijde van het Corona-virus.
Maar de lente wist het niet…
Het was begin 2020… De mensen hadden een lange donkere winter achter de rug, Februari was een hele onrustige maand geweest met veel stormen en veel regen De natuur was onrustig, alsof ze de mensen iets wilde vertellen, alsof ze de mensen ergens voor wilde waarschuwen…En toen werd het Maart…
Het was Maart 2020… De straten waren leeg, de meeste winkels waren gesloten, de meeste auto’s stonden langs de kant van de weg, de mensen kwamen bijna niet meer buiten en dat over de hele wereld, landen gingen op slot, de mensen konden niet geloven dat dit gebeurde, het was zo surrealistisch…Iedereen wist wat er aan de hand was
Maar de lente wist het niet En de bloemen bleven bloeien En de zon scheen…De eerste mooie lentedag sinds lange tijd brak aan En de zwaluwen kwamen terug En de lucht werd roze en blauw Het werd later donker en ’s ochtends kwam het licht vroeg door de ramen
Het was Maart 2020… De jongeren studeerden online, vanuit huis Kinderen speelden onvermijdelijk vooral in huis Pubers verveelden zich, ouders wisten niet wat te doen Mensen kwamen alleen even buiten om boodschappen te doen of om de hond uit te laten Bijna alles was gesloten …Zelfs de kantoren, hotels, restaurants en bars Het leger begon uitgangen en grenzen te bewaken Mensen moesten vanuit huis gaan werken Ondernemers kwamen in de problemen De meeste kinderen konden niet meer naar school Er was ineens niet genoeg ruimte voor iedereen in ziekenhuizen, operaties en onderzoeken werden uitgesteld…Iedereen wist het
Maar de lente wist het niet en het ontsproot Ze draaide onverstoorbaar haar jaarlijkse programma af Ze schonk ons haar mooiste bloemen en haar heerlijkste geuren Het was Maart 2020
Iedereen zat thuis in quarantaine om gezondheidsredenen of preventief Sommige mensen mochten niet meer naar hun werk, anderen móesten Elkaar omhelzen, kussen of een hand geven was ineens een bedreiging Iedereen moest flinke afstand tot elkaar bewaren, dat was afschuwelijk In de supermarkt waren allerlei schappen leeg Allerlei leuke dingen gingen niet meer door, daar werd een streep door gezet en niemand wist wanneer dat weer kon Mensen werden beperkt in hun vrijheid terwijl er vrede was Over de hele wereld werden veel mensen ziek en het was besmettelijk… Er was isolatie, ziekte en paniek….Toen werd de angst pas echt!!
En de dagen zagen er allemaal hetzelfde uit… En de weken duurden ineens veel langer… En iedereen hoopte dat er niet nóg meer strenge maatregelen zouden volgen… De mensen zaten vast in een film en hoopten dagelijks op dé held… De wereld was vertraagd terwijl het geen vakantie was, niemand had dit verwacht…Iedereen wist wat er gebeurde
Maar de lente wist het niet en de rozen bleven bloeien De Magnolia stond in de knop De vogeltjes begonnen aan hun nestjes
En toen… Het plezier van koken en samen eten werd herontdekt Iedereen gaf elkaar tips over leuke dingen die je met je kinderen kon doen Er was weer tijd om te schrijven en te lezen, mensen lieten hun fantasie de vrije loop en verveling ontsproot in creativiteit Sommigen leerden een nieuwe taal Sommigen ontdekten kunst Sommigen ontdekten dat ze niet écht leefden en vonden de weg naar zichzelf terug Anderen stopten met onwetend onderhandelen Iedereen had van de één op de andere dag veel meer tijd voor het gezin Eentje sloot het kantoor en opende een herberg met slechts vier mensen Anderen verlieten hun vastgeroeste relatie om de liefde van hun leven te vinden Anderen boden aan om voor kwetsbare mensen boodschappen te doen of te koken Iedereen wist ineens wat een ‘vitaal beroep’ was, deze mensen werden helden, ze werden meer gewaardeerd dan ooit Anderen gingen op afstand muziek met elkaar maken of zingen om op deze manier samen te zijn Mensen kregen oog voor eenzaamheid en verzonnen dingen om er iets aan te doen Mensen herstelden van hun stressvolle leven Mensen die elkaar niet kenden begonnen spontaan een praatje met elkaar Sommigen maakten vliegers van papier met hun telefoonnummer erop zodat eenzame mensen ze konden bellen De overheid ging bedrijven en zelfstandigen helpen zodat ze niet failliet zouden gaan of mensen zouden moeten ontslaan Gepensioneerde zorgpersoneel bood zichzelf aan om te helpen in de Zorg Uit alle hoeken kwamen vrijwilligers, iedereen wilde iets doen Om 20:00 uur s ‘avonds gingen mensen uit allerlei landen klappen voor alle artsen, verpleegkundigen en zorgpersoneel die keihard aan het werk waren om in de zorg alles draaiende te houden
Het was het jaar waarin men het belang erkende van gezondheid en verbinding, van saamhorigheid, van sociale contacten en misschien ook van zijn roeping, dit deed iets met het collectieve bewustzijn, dit deed iets met alle mensen… En de economie ging bijna kopje onder, maar stopte niet, het vond zichzelf opnieuw uit Het was het jaar waarin de wereld leek te stoppen, het jaar waarin we met elkaar in de geschiedenisboeken zouden komen…Dat wisten we allemaal
En de lente wist het niet, En de bloemen bleven bloeien, en de bomen liepen uit En het werd steeds warmer En er waren veel meer vogels
En toen kwam de dag van bevrijding… De mensen keken tv en de premier vertelde iedereen dat de noodsituatie voorbij was En dat het virus had verloren! Dat iedereen SAMEN had gewonnen!!! En toen ging iedereen de straat op… Met tranen in de ogen… Zonder maskers en handschoenen… De buurman werd geknuffeld, alsof hij een broer was En de wereld was mooier en liefdevoller geworden En de mensen waren humaner geworden En ze hadden weer waarden en normen De harten van mensen waren weer open, en dat had positieve gevolgen Doordat alles stil had gestaan kon de aarde weer ademen, ook zij was genezen van wat de mensen háár veel eerder hadden aangedaan
En toen kwam de zomer…. Omdat de lente het niet wist En hij was er nog steeds Ondanks alles Ondanks het virus Ondanks de angst Ondanks de dood
Omdat de lente het niet wist, leerde iedereen de kracht van het leven…
Om respect te tonen aan iedereen die zich op een of andere wijze inzet om
zijn medemens te helpen in het Corona tijdperk
werd de actie “hang een laken uit je raam” op touw gezet!
Zelf heb ik een schoondochter die in de verpleging werkt.
Dank aan alle mensen die op een of andere wijze helpen om Corona de nek om te wringen
De laatste week worden we overstelpt met Corona berichten. Aanvankelijk werd er niet zo zwaar aan getild . Het zou een soort griep zijn maar er was nog geen medicijn om het onder controle te krijgen. De maatregelen die aangeraden werden heb ik redelijk goed opgevolgd. Maar zo drastisch zoals het vanaf morgen , 18 maart om 12 uur, wordt opgelegd ook weer niet. Het zal wennen worden voor iedereen.
Ik kreeg donderdag in de voormiddag een vriendin op bezoek uit het binnenland en in plaats van over de middag ergens uit te gaan eten bleven we thuis . Ik had tongen gekocht en daar kan je haar echt plezier mee doen. Ik moest van haar frieten klaar maken in de airfryer want ze wilde toch eens proeven hoe die smaakten. Goedgekeurd. We zouden naar Sluis rijden om een koffietje. Voor haar is dat een leuk uitstapje. Maar we deden het niet wegens die corona. We reden wel naar de bakker in het dorp gekend voor zijn fijne patisserie en dronken koffie bij mij thuis. De dag verliep gezellig want het was sedert nieuwjaar geleden dat we elkaar zagen. Toen ze naar huis ging gaven we elkaar geen zoen maar ik zwaaide haar uit.
Zondag vierde dochterlief haar verjaardag( pas op 19 maart) en die van haar man ( die was jarig in februari). Alleen schoonouders en mezelf. Ze heeft een heel grote tafel en we zaten zeker een meter van elkaar. Er werd eens mee gelachen maar zo volgden we toch de raadgevingen van de overheid op. Gezellig zo ver van elkaar kon je het niet noemen.
Iedereen heeft wellicht op de TV gezien hoe dwaas veel Belgen zich hebben gedragen met hun coronafeestjes toen de cafés moesten sluiten. De andere dag trokken ze met velen de grens over naar Sluis. Een verstandige burgemeester sloot alle parkings en de handelaars sloten eendrachtig hun zaken. Gedaan met de onbezonnen pret. Zullen ze nu beseffen hoe ernstig de situatie is ?
Ik kan je verzekeren dat het schrikken is als je hoort dat een kleinzoon met koorts opstaat. Je kan nergens terecht, je wordt telefonisch geholpen in de zin dat er inlichtingen worden gevraagd door de secretaresse en de dokter belt dan op zodra hij kan. Ondertussen zit je met spanning te wachten. De symptomen waren niet volledig gelinkt aan corona. Met een koortswerend middel zakte de koorts. Maar deze ochtend had hij weer koorts ! Dus terug de dokter opgebeld. Zou het toch corona zijn of toch maar een “doodgewone” griep ! Zo te horen lijkt het eerder de griep te zijn . Ik hoop dat het griep of een verkoudheid is.
Ikzelf kreeg van mijn kinderen volledige huisarrest en de zoon heeft het lijstje met boodschappen die ik nodig had afgewerkt. Neen er zit geen wc papier tussen. Dat was er niet eens , zelfs geen keukenrollen , noch papieren zakdoeken . Geen nood ik heb altijd wat voorraad in huis dus ik kan gerust nog een tijdje voort. Enne … ik word door hen gecontroleerd op de vaste telefoon of ik thuis ben!! Ik heb beloofd om “braaf te zijn” Ik ga niet dwaas doen daarvoor is de situatie veel te ernstig . Schoondochter werkzaam in een kledingzaak in Brugge kreeg deze middag bericht dat de zaak voor onbepaalde tijd dicht gaat!
Zo zie je dat je voortdurend aan de huidige situatie wordt herinnerd , niet enkel via de bestaande mediakanalen maar ook in je eigen omgeving. Alle activiteiten bij de senioren liggen stil , worden uitgesteld of afgelast. Ik kreeg ook al verschillende telefoontjes van mensen uit de seniorenvereniging die alleen zijn en geen familie dichtbij hebben. Gewoon om eens hun hart te luchten. Ik kan goed luisteren en babbelen nog beter. Het doet aan beide kanten van de telefoon deugd want ik voel me ook wel wat opgesloten nu de zoon niet meer komt eten en de kleinzoons niet kunnen langskomen ( scholen dicht) . Oma behoort tot de risico groep hé.
Ik heb er iets op gevonden dank zij het mooie weer : ik ben de tuin in gedoken , de ideale plaats om mijn hoofd leeg te maken! Hier alvast één foto van de bloeiende magnolia. Morgen wordt weer een mooie dag en de tuin wacht op me!
“Ma moet ik geen boodschappen voor je doen?” zei de zoon langs zijn neus weg toen hij maandagmiddag kwam eten. Ik keek hem stomverbaasd aan en wist eerst niet goed wat antwoorden. Hij zag dat ik het niet snapte en zei ” a ja je bent zo verkouden en het is dan toch beter dat jijzelf geen boodschappen gaat doen”. Toen viel mijn ouderwetse frank.
Ik beloofde om naar de dokter te gaan om me te laten onderzoeken vooral om hem gerust te stellen.. Ik ben inderdaad al een paar weken verkouden.
Wat in het krokusverlof als een stevige hoest begon , maar verholpen werd met keeltabletten en siroop en slijmafdrijvende oplospoeder (mijn huisdokter was in verlof en ik heb dichtbij een héél goeie apothekeres die mijn gezondheidsproblemen de laatste twee jaar van nabij heeft gevolgd. ), sloeg over op mijn sinussen. Ik ben daar al héél lang erg gevoelig voor en hiervoor heb ik de nodige medicatie in huis. Maar dat geneest niet zo vlug.
Ik ben naar de huisdokter geweest . Hij heeft me helemaal onderzocht : geen koorts , bloeddruk normaal, niets te merken op de longen. Alles in orde . Geen speciale medicatie nodig behalve een wat zwaarder slijmafdrijvend middel. Gewoon de hoestsiroop en de keeltabletten verder nemen als dit nodig zou zijn. Uitzieken binnenshuis en zo weinig mogelijk liefst niet in plaatsen komen waar veel mensen zijn. Uit voorzorg, gezien ik tot de kwetsbare groep behoor en gezien de zware operatie die ik gehad heb eigenlijk nog vatbaarder ben . Maar ik heb geen corona !
Jeetje ik had er tot nu toe niet bij stilgestaan, maar de zoon dacht er dus wel aan. En die verkoudheid heb ik opgedaan toen er bij de senioren een oliebollen feestje was waar 80 mensen aanwezig waren. Het was er warm en ik moest nadien een eindje in de koude lopen naar de parking. Die twee feiten samen waren goed voor die zware verkoudheid. Volgende week is er weer een feestje, een optreden , en zullen er zeker ook zoveel mensen aanwezig zijn. Ik begin te twijfelen. Ik ben niet iemand die vlug panikeert maar zal toch de berichten wat opvolgen. In elk geval zijn er in mijn gemeente al een groot aantal geregistreerde corona zieken.
Deze namiddag kreeg ik een bericht: ” Knokke-Heist neemt Corona maatregelen tot einde april. Hieronder vind je alvast een niet limitatief overzicht van de belangrijkste gebouwen die in Knokke-Heist hun activiteiten opschorten voor het publiek”
In die lijst staan ook alle Seniorenontmoetingscentra . In één van die centra ging ons feestje doorgaan.
Geen twijfel meer, het feestje gaat niet door! Toch maar zorgen dat de verkoudheid vlug geneest met de pilletjes en de siroop .Tegen dat het feestje wel kan plaats hebben ben ik zeker genezen.
De strijd voor gelijke kansen voor vrouwen en mannen gaat nog steeds door! Het is goed dat we er elk jaar worden aan herinnerd!
Zelf heb ik in het begin van mijn carrière ondervonden dat er verschil werd gemaakt tussen mannen en vrouwen op dezelfde werkplaats.
En niet alleen van mijn collega’s maar ook van de baas zelf. ” Die zou er eens voor zorgen dat ik binnen de zes maanden ergens op een bureautje zou eindigen in de administratie van de gemeente”.
Hij heeft zich lelijk vergist! Hij was allang op pensioen terwijl ik nog steeds mijn zelfde job deed.
Ook de collega’s vonden het niet zo prettig dat een vrouwelijk personeelslid hun rangen vervoegde. Ik was bij de eerste generatie met een hoger diploma dan de meeste mannen toen hadden. Ik kreeg naar mijn hoofd geslingerd dat ik beter voor mijn drie kinderen kon zorgen dan uit werken te gaan en dat ik hen zeker geen lessen te geven had. En dat ik maar beter dialect kon spreken ipv zo bekakt te spreken( Ik had stage gedaan op verschillende plekken en was gewoon om AN te spreken).
Het pesten ging zo ver dat ik bijna een aanvraag moest doen om carbonpapier ( kopiemachines bestonden nog niet) te bekomen of de oude stylo moest ik afgeven om een nieuwe te krijgen. Ik werd soms aangesproken door de baas met mijn tweede naam Pharailde ,mijn grootmoeders naam. Op een dag ben ik zo kwaad geworden dat hij ervan schrok en zich excuseerde. Ik zei “mijn grootmoeder noemt Pharaïlde en niet Frilde zoals U telkens zegt.”
Ik werd beschuldigd op eigen houtje kleren te kopen ( moest uniform dragen) zonder aanvraag aan de gemeente. Wat niet klopte. Gezien we maar met twee vrouwen waren kregen we van het Gemeentebestuur een eigen budget.
Het ergste wat me overkwam was dat ik na twee jaar niet vast benoemd werd omdat ik de opleiding niet had gevolgd. Gezien mijn diploma was dit geen vereiste maar was dit zo geregeld door de baas. Ik heb dan een jaar opleiding moeten volgen en pas dan werd ik benoemd. De jaren vóór mijn benoeming hebben gelukkig wel meegeteld voor mijn pensioen. Ook was er een onrechtvaardig loonverschil dat met de jaren weggewerkt werd door toedoen van de Gouverneur van Westvlaanderen die alle vrouwelijke personeelsleden eenzelfde loon wilde zien krijgen als de mannelijke collega’s.
Zo kan ik nog een blad vol schrijven…
Waarom ik dit allemaal verdroeg? Omdat ik koppig was en wilde bewijzen dat ik als vrouw mijn job als maatschappelijk assistente bij de Politie wèl aan kon en omdat ik mijn werk ” de sociale dienst”( zoals iedereen mijn werk noemde) héél graag deed.!
Het is me gelukt : ik heb 36 dienstjaren volbracht .
Toen ik op pensioen ging heb ik van alle mensen op mijn werk een enorme grote kaart gekregen met allemaal wensen erop en ze hadden allemaal een geldsom samengelegd waarmee ik kon kopen wat ik zelf graag wilde hebben. Alle vrouwen ( die er met de jaren zijn bijgekomen)en een paar mannelijke collega’s met wie ik nauw samenwerkte, kregen van de ondertussen nieuwe baas een namiddag verlof om mij te verrassen met een etentje!
Gelukkig waren de tijden veranderd! Maar die beginjaren vergeet je niet zomaar!
We hebben de laatste weken al veel regen gehad en telkens als het stopte met regenen werden de straten vlug weer droog. Maar de laatste dagen bleven er overal plassen staan. Sommige chauffeurs vonden het blijkbaar erg leuk om met hun auto door die plassen -die een groot deel van het wegdek innamen -te rijden. Hoge watergolven met gevolg. Sta dan maar vlak bij die stoep. Ik vind het zelfs gevaarlijk want je auto kan aan aquaplaning doen!Gisteren regende het de hele dag en ik zag op het terras en op de oprit plassen ontstaan die bleven nadat het ophield met regenen..
Deze morgen stond het achterste deel van de tuin in het water.
Dat is al meer voorgekomen maar nu was het echt lang geleden. Aan de ene kant van de tuin zag je het gras niet meer , aan de andere kant van de tuin zag je nog het gras maar was het echt zompig. Ook bij de achterbuur en de buur naast me stond een deel van de tuin in het water. Tja dan staat er gegarandeerd ook water in het achterste deel van het tuinhuis.
De hele dag scheen de zon precies alsof ze ons wat wilde troosten. Het water is gezakt maar het blijft een zompige boel.
Ik zag vandaag vlak in de buurt een weide helemaal in het water staan. Dat had ik nog nooit gezien. Normaal lopen er altijd paarden in die weide. Maar de paarden zullen wel een droog onderkomen gekregen hebben.
O moest er daar plots héél erg hard op vriezen , dan hebben we een openlucht ijsbaan! Ach dromen mag hé
Ik herinner me dat opa als de tuin eens onder water stond met de helft van een grote schelp van een zandbak met de kleinzoons bootje voer in de tuin . Hij bond een touw aan de schelp , trok zijn laarzen aan en liep met de jongens in die schelp over en weer. Dolle pret! Arme opa ,de kleinkinderen werden het maar niet beu !
De bovenste foto is van rond 10 uur deze morgen( toen ik opstond was er nog meer water, maar ja ik was nog niet echt wakker om een foto te nemen 🙂 ) en de foto eronder is in de namiddag genomen.
Achter in het tuinhuis stond er ruim 5 cm water. Omdat ik weet dat dit kan gebeuren staat er niets dat kwaad kan als het water daar opstijgt uit de vloer.( vloer op zand ! )
Juist om de hoek waar ik woon stond een grote weide in het water. Ik heb nog meer water in weiden gezien maar ik kon er niet parkeren. Deze foto is omstreeks 16 uur getrokken. Ik ben benieuwd of het morgen in de grond zal getrokken zijn.
PS Binnen de 48 uur heeft WordPress me enkele oplossingen voorgesteld. Vandaag heeft de zoon het voor mij opgelost. Er was overgeschakeld op een andere provider zonder mijn weten. De zoon heeft een update gemaakt en alles is terug bij het oude..
Weer een jaar voorbij en in de brievenbus troffen de “meisjes van het Kon. Lyceum in Brugge ” een kaartje in de bus om er aan te herinneren dat de eerste zondag van maart er weer aankwam. Alsof we dat na al die jaren nog zouden vergeten. Verleden jaar heb ik door ziekte forfait moeten geven.( klik). De klassemonitrice van zoveel jaren terug heeft er al 61 jaar voor gezorgd dat we elk jaar aan de afgesproken datum worden herinnerd. Dat verdient een bloemetje hé! Wat ze ook elk jaar krijgt.
Ik heb verleden jaar aan mijn slaapmaatje wanneer we op citytrip gaan, gevraagd of zij in mijn naam het aperitief wilde betalen. Op die manier was ik er toch ook een klein beetje bij. Ik heb achteraf een mooie foto gekregen waarop ze op mijn gezondheid klonken.
Maar dit jaar was ik er weer bij . Hoewel ik er toch even voor gevreesd heb. Ik was nl zo erg verkouden dat ik toch een weekje flink ziek was. Allerlei siroopjes en keelpastilles geslikt ( meer kon de dokter niet geven ) en maar hopen dat ik in staat zou zijn om erbij te kunnen zijn. De afspraak was in Brugge zoals elk jaar en een vriendin zorgde ervoor dat ik tot bij haar kon rijden en vandaar uit bracht de echtgenoot van één van de vriendinnen ons tot vlakbij de deur van het restaurant. Dus ik moest niet in de kou lopen.
Het werd een gezellige namiddag en vrouwen weten altijd veel te vertellen….
ps. Ik ondervind al een paar dagen moeilijkheden om foto’s te uploaden. Het gaat niet meer op de manier waarop ik het nu al jaren gewoon ben. Ik heb de hulp van WordPress ingeroepen en wacht op hun antwoord. Met veel gesukkel en via een omweg heb ik toch deze collage kunnen uploaden
“Ma moet ik geen boodschappen voor je doen?” zei de zoon langs zijn neus weg toen hij maandagmiddag kwam eten. Ik keek hem stomverbaasd aan en wist eerst niet goed wat antwoorden. Hij zag dat ik het niet snapte en zei ” a ja je bent zo verkouden en het is dan toch beter dat jijzelf geen boodschappen gaat doen”. Toen viel mijn ouderwetse frank.
Deze namiddag kreeg ik een bericht: ” Knokke-Heist neemt Corona maatregelen tot einde april. Hieronder vind je alvast een niet limitatief overzicht van de belangrijkste gebouwen die in Knokke-Heist hun activiteiten opschorten voor het publiek”
We hebben de laatste weken al veel regen gehad en telkens als het stopte met regenen werden de straten vlug weer droog. Maar de laatste dagen bleven er overal plassen staan. Sommige chauffeurs vonden het blijkbaar erg leuk om met hun auto door die plassen -die een groot deel van het wegdek innamen -te rijden. Hoge watergolven met gevolg. Sta dan maar vlak bij die stoep. Ik vind het zelfs gevaarlijk want je auto kan aan aquaplaning doen!Gisteren regende het de hele dag en ik zag op het terras en op de oprit plassen ontstaan die bleven nadat het ophield met regenen..
