“My loving mother, who was healthy was tragically hit today on her walk by a taxi. And lost her life at 87. We are shocked and grief stricken. She was loving and caring. The woman who carried me and gave me life is gone in the matter of hours. She will live on in my heart and the things she taught me. Thank you mom for all you’ve done. Heaven is your home now. We will miss you .”
Mijn nicht is niet meer. Zij is maandag tijdens haar dagelijkse ochtendwandeling omver gereden door een taxi. De omstandigheden zijn nu in onderzoek. Jarenlang deed zij elke morgen een wandeling van een paar kilometer. Zij woonden héél lang op de top van een heuvel waar neef een houtvesterbedrijf had. Ik heb nog verteld dat in de wintermaanden beren rond hun huis liepen en de sneeuw metershoog lag. Zij stuurden er zelfs foto’s van op. Gelukkig kwam de nochtans veraf gelegen stadsdienst regelmatig de weg vrij maken zodat zij ook toen dagelijks haar wandeling kon maken. Het eindpunt was dan een gebouw onderaan de heuvel waar meerdere postbussen waren van bewoners die ook ( zij het lager) op de helling woonden. Nu wonen ze al jaren een 50 km verder in het stadje Timmins. En daar deed ze zoals ze gewoon was ook dagelijks een ochtendwandeling. Maandag is het haar laatste wandeling geweest. Zij heeft het niet beseft ,was onmiddellijk in coma en is een paar uur later overleden. Ik kan het nog steeds niet vatten, het dringt niet tot me door. Zo’n lieve vrouw , zo’n mooi koppel. De onderstaande foto is genomen van een video en dateert van het vorige weekend en kwam toe maandag bij een nicht van mijn neef. Zij zond me dit door. Beiden 87 jaar.
Ik zocht in de vele foto’s die ik in al die jaren ontvangen heb een klein overzicht. Maanden was hun wereld wit . Vanaf oktober tot ver in het voorjaar ligt er ginder sneeuw en neef had zelfs een klein sneeuwruimer aangekocht om hun huis te kunnen bereiken en om met de auto in de garage te kunnen. Zodra de sneeuw weg was stond de tuin een vijftal maanden vol bloemen . Iedere gelegenheid zoals verjaardag, Valentijn , Pasen , nationale feestdag , st Patricks’day (Ierse afkomst van een vriendin) Kerst en nieuwjaar …was reden om hun huis mooi aan te kleden en feestmaaltijden klaar te maken.
Ik heb nog een foto gevonden toen ze voor de eerste keer op bezoek kwamen naar België . Ruim 30 jaar geleden. Mijn broer leefde toen nog. Nicht is in 1953 samen met haar ouders geëmigreerd naar Canada en haar verloofde is meegereisd. Beiden spreken nog perfect hun Vlaamse streektaal.
Zij zal gemist worden in de familiekring en bij hun vrienden in Canada . Ik zal de ellenlange telefoontjes die we ongeveer elke maand hadden ook missen.
Een tijdje terug was afgesproken dat Luc en Ingrid, de oudste zoon en zijn vrouw een weekend op vakantie zouden komen.
Op 1 juli kwamen ze in de namiddag toe geladen met niet alleen hun bagage maar met eten en drank voor het hele weekend ! “zodat ik niet hoefde te koken”. Ze wilden absoluut niet dat ze een last zouden zijn voor mij nu ik nog niet helemaal hersteld was . De eerste avond hadden ze een koude visschotel mee om duimen en vingers af te likken en de volgende morgen was er ontbijt met pistolets en koffiekoeken . De zaterdagmiddag aten we een overheerlijke zalmlasagne en ‘s avonds de restjes van de vorige avond en een door haar gemaakte Quiche. En de zondagmiddag trakteerden ze op Thaise gerechten ,afgehaald bij een bekende zaak.
we konden alle dagen buiten zitten……op het terras achteraan de tuin,een koude avond maaltijd met verschillende soorten visgerechten‘s morgens op het terras ontbijtenwe aten op zondag Thais een glaasje wijn hoort erbijEen beetje verwaaid . Felle zon maar gelukkig een koele bries!
Terwijl ik samen met Ingrid rustte en ook wat bijpraatte , deed Luc allerlei karweitjes die broodnodig eens moesten gebeuren. Hij is echt een handige Harry. Stilzitten kan hij niet. Luc wilde op zaterdagnamiddag een wandeling doen die samen te vatten is als “Memory Lane” Dat zag ik ook wel zitten omdat die wandeling geen uren in beslag nam. Ik ben nu al beter maar uren wandelen zit er nog niet in… We reden naar de Boslaan en parkeerden in een zijlaan waar vroeger een paar oude boerderijtjes stonden ,maar nu volgebouwd is met grote villa’s. Het is nu een wijk waar je in een lus rijdt en terug in de Boslaan komt. Tussen de villa’s is een paadje dat uitgeeft op landerijen. Een vrouw die in de buurt woont heeft in dat paadje handenvol wilde bloemen gezaaid en aan elke boom hangt een bijenhotelletje!
Op het einde van het paadje kom je op velden uit. Héél lang geleden was er een smal paadje dwars door de velden waardoor de bewoners van die boerderijtjes toegang hadden tot hun woning/de weg .De erfdienstbaarheid is behouden en je mag altijd dwars door de velden wandelen tot je aan een aarden weggetje komt . Maar toen kozen we niet voor dat aarden weggetje . We stapten verder langs een smal paadje tot we aan een stuk bos kwamen , er door wandelden en uitkwamen op de baan die dwars door het bos loopt.
Het paadje tussen de villa’swilde bloemenbijenhotelletjeWandelen op het erfdiendienstbaar paadje zicht op de velden ……maisveld…weiden en het aanpalend boseven gek doen bij kale boomstronkendwars door een stukje bos op wandel met hun paardwe kwamen op de weg die dwars door het bos loopt
Toen kwamen we op de bekende weg uit richting Oosthoek waar de vroegere Siska’s waren( wafelhuizen). We wandelden in de tegenovergestelde richting. We wandelden een tijdje door een van de lanen waar villa’s stonden die kunnen gerekend worden als de eerste die in de omgeving van de Golf ( officiële benaming de Royal Zoute Golf Club) gebouwd werden , en ondertussen al flinke opknapbeurten kregen !
Via een paadje langs één van die villa’s( Je moet het ook weten want anders durf je dat paadje niet in te slaan)kwamen we op een nieuw verbreed bospad terecht en van daaruit heb je een mooi uitzicht op de golf zelf. Het was er niet druk . En al wandelend kwamen we terug op de Boslaan uit waar we de auto in een zijlaan geparkeerd hadden.
het smalle bospaadje vlak naast een kast van een villa……ernaast nog eentjeHelemaal in de verte zie je waar er kan geoefend worden om een balletje te slaanEn de super lieve “Baziel” mocht mee!
Een super start van de zomermaanden! Bijna drie dagen genieten! Voor herhaling vatbaar.
Mei en juni zijn in de familie feestmaanden. Veel verjaardagen vooral. Nu was het wel een speciaal feest van het op één na jongste achterkleinkind
Oskar werd 1 jaar.
Hij is geboren midden in de corona periode, we konden niet eens een bezoek brengen in het moederhuis. In dat jaar heb het ik kindje slechts éénmaal gezien in levende lijve! ( met uitzondering van verleden week op het communiefeest Margaux)
De ouders wilden iets speciaals maken van die eerste verjaardag. Ze organiseerden voor de hele familie een koffietafel in het Fort Napoleon in Oostende. Die koffietafel was in feite een uitgebreid dessert buffet en je kon van 15 tot 18 uur je bedienen van allerlei lekkers. Een ongedwongen en leuke sfeer in een mooi kader.
Een vriendin had een speech in mekaar gestoken en we werden allemaal uitgenodigd om plaats te nemen op de stoelen die klaar gezet werden in een soort halve cirkel. Een woordje van lof voor de jonge ouders en een overzicht van dit eerste levensjaar. Ook de overleden vader van kleindochter Emma werd betrokken met een witte hartvormige ballon . En de twee zusjes van Emma spraken ook een woordje. Ontroerend.
Daarna werden de stoelen bij de tafels gezet en kon iedereen naar hartelust proeven en smullen van het uitgebreide dessert buffet! Kijk maar even mee en ze bleven maar nieuwe dessertjes aanbrengen.
Jong en oud heeft zich te goed gedaan aan al die lekkernijen . Vandaag mag het wat soberder 😉
ps de foto’s zijn niet zo goed gelukt door de spots die in alle richtingen schenen!!
Geen twee zonder drie …zeggen ze wel eens. Blijkt wel eens waar te zijn. Ruim een week lang ben ik wat minder leuke feiten tegengekomen. Die slaan je toch wel even uit het lood.
1-Op een avond dacht ik “morgen moet ik beslist mijn nicht opbellen om te zien of ik mijn tante ( haar moeder) al eens kon bezoeken in het het rusthuis .
Maar ik moest niet bellen de andere dag . Mijn nicht belde die morgen op om mee te delen dat haar moeder in de loop van de nacht vredig was ingeslapen. Ik was wat van streek door dit nieuws omdat ik de avond ervoor zo sterk aan haar had gedacht. Het was wel enigszins te verwachten , ze was 99 jaar en voor haar leeftijd nog in redelijke gezondheid. Het feit dat niemand haar mocht bezoeken , bij momenten ook haar eigen dochter niet, viel haar zwaar en ze kon dit moeilijk verwerken. Tante ik zal onze gesprekjes missen en ik zal je nooit meer horen zeggen ” niet te lang wachten om nog eens terug te komen ” als ik opstapte . Ze had dan blozende wangen door het genieten van de babbeltjes.
Tante is naar het rusthuis gegaan juist op het ogenblik dat de grote werken op de Natiënlaan gingen beginnen ongeveer twee jaar geleden en ze woonde in de straat die naar dit kruispunt leidde Zij heeft dus de ellende niet moeten meemaken die de bewoners nu nog altijd ondervinden ( bv auto in een andere straat parkeren, met de fiets rijden onmogelijk, laarzen aantrekken om hun huis te bereiken wat lange tijd echt nodig was…) .Ik heb haar welgeteld één keer kunnen bezoeken in het rusthuis want toen kwam corona. Zij woonde niet ver van mij vandaan en zo ongeveer om de maand ging ik bij haar op de koffie. Een héél gezellige tante.
Zij was ook de laatste persoon van een vorige generatie. Zowel aan de kant van mijn vader( 7 broers) als aan de kant van mijn moeder ( 7 zussen en 2 broers) is iedereen overleden. Samen met de kinderen van al die zussen en broers horen alle nichten en neven tot de generatie die stilletjes aan deze wereld zullen verlaten. Dat is nu eenmaal het leven en dat stemde mij toch wat droevig.
2- Een paar dagen later werd ik midden in de nacht ( het was 2.30 )plots wakker door een vreselijk gerommel op het dak. Ik dacht onmiddellijk “ja daar vliegen de pannen van het dak”. Het was stikdonker buiten maar toch heb ik boven door alle ramen rondom gekeken of ik pannen in de dakgoot zag liggen. Neen. In de tuin gaan kijken zag ik niet zitten want dan moest ik al een sterk licht meenemen en daarenboven stormde het die nacht erg. Er waren rukwinden tot 90 à 100 per uur voorspeld. Ik kon moeilijk terug te slaap vatten want ik luisterde voortdurend of er weer zo’n gerommel zou zijn. Niet dus. ‘s Morgens vroeg in de tuin gaan kijken maar ik zag nergens pannen die verschoven of gevallen waren. Uiteindelijk bleek aan één van de dakkapellen een groot stuk loketlood losgekomen . Niet te geloven dat dit zo’n lawaai kon maken door het op en neer klepperen. Zoonlief komt het herstellen al heeft hij wat hoogtevrees. Dank je wel.
3-Deze week trok ik op een morgen de rolluiken boven op en ik keek met verbazing naar de oprit. Ik wist niet wat ik zag! Het rechthoekig muurtje van de brievenbus lag verspreid op de oprit. Een auto ( en het moet wel een stevige auto geweest zijn ) heeft midden in de nacht de brievenbus geramd. De sporen van autobanden zijn te zien en tussen de brokstukken lag glas van een kop- of achterlicht met kader en al. Vast laten stellen door de politie en verzekering verwittigd. Er wordt gedacht aan een terreinwagen volgens de grootte van het lichtframe. Mijn auto staat zelden buiten en zeker niet ‘s nachts . Anders had die gedeeld in de brokken want de dekplaat was doorgeschoven naar de kant waar ik de auto parkeer Op de foto had de politie de dekplaat wat teruggeschoven zodat ik uit de garage kon. Dader tot nu toe onbekend tenzij hij in de buurt een garage gaat opzoeken. Volgens de politie krijgen de garagisten een bericht van hen wanneer er vluchtmisdrijven zijn met schade . ‘s Avonds is de zoon langsgekomen met een camionette om het puin op te ruimen. En wat nu? Een nieuwe brievenbus zetten of met de grond gelijkmaken. Een ander muurtje kan gebruikt worden als brievenbus door een gat te maken aan de voorkant. Het was de tegenhanger van de kapot gereden muur met een houten poortje tussenin. Die is al lang geleden verdwenen , kapot door onze spelende bengels. Achteraan is er een open ruimte met een deurtje om eventuele pakjes in te leggen. Wat waren we indertijd voorzienig 🙂 😉
brievenbus aan diggelenpuin is opgeveegd
Maar tussen in heb ik wel enkele wandelingen gemaakt. Niets zo goed als eens langs het strand wandelen om je hoofd leeg te maken… Dat is voor een volgende keer.
Het is een hele boterham , Ik kan het echt niet korter vertellen.
Terwijl ik bezig was met de Kerst- en Nieuwjaarskaartjes in een album te plakken, heb ik ook in oude albums zitten kijken. Sommige kaartjes vermelden enkel een naam maar bij sommige is er veel tekst bij geschreven en bij andere werd er gewoon een brief bij gestopt. Leuk om te lezen en dat heb ik ook gedaan…lezen en nog eens lezen. Maar eentje heeft veel herinneringen naar boven gebracht omdat het me doet herinneren dat veel mensen bereid zijn om belangeloos een ander te helpen als die in nood zit. Hier waren het een dokter, de rijkswacht ,een depanneur en een treinconducteur( van wie dit onderstaande kaartje is)
Op 18 november 1983 kregen we een zwaar ongeval op de autostrade ter hoogte van Eghezée ( niet zover van de stad Namen). Die dag vertrokken wij met twee van de drie kinderen naar de familie wonende in de omgeving van Echternach. Mijn broer en zijn vrouw en twee kinderen reden in hun auto ook daarheen maar waren ietsje vroeger vertrokken en we zouden elkaar wel op de bestemming terugzien.
Het was een zonnige novemberdag. Omstreeks 17 uur zijn we ingereden op een eerder gebeurd ongeval. Mijn man zag te laat dat er stilstaand verkeer was. Onbegrijpelijk dat niemand van de chauffeurs op hun remlichten duwde op een moment dat de schemer inviel. Mijn man laveerde tussen de stilstaande auto’s in om uiteindelijk tegen de vangrail op de middenberm te knallen. Eén auto werd weg gekatapulteerd en eindigde op zijn dak , andere wagens vlogen van de weg.
Het gebeurde ter hoogte van het wegrestaurant in Eghezée en mijn broer die daar even halt had gehouden zag het ongeval gebeuren en kwam toegelopen om ons samen met andere mensen uit de auto te helpen. De kinderen en ikzelf geraakten met enige moeite uit de wagen , maar mijn man zat geklemd tussen het stuur en de zetel. De voorkant van de auto was helemaal tot nul herleid. En omdat de auto begon te roken werden door omstaanders brandblussers leeg gespoten. De kinderen bleken niet gewond, mijn man had last aan de knieën en kon moeilijk gaan , zelf kon ik niet meer rechtstaan en zakte in elkaar. Een dokter die toevallig ook in dit ongeval beland was onderzocht me en kon me geruststellen dat ik enkel een ingedrukte borstkast had (door de autogordel) maar wellicht niets gebroken had. Ik kon niet diep genoeg ademen waardoor ik door mijn benen gezakt was. ( Dit bleek achteraf te kloppen)
De hulpdiensten waren vlug ter plaatse. Zij waren wellicht al opgeroepen omdat het op de autostrade één en al ravage was van gekantelde ,ingedeukte en weggeslingerde wagens. Hoeveel auto’s er op het eerste ongeval ingereden waren weet ik niet maar wij hoorden nog een paar knallen van auto’s die ook nog inreden op het ongeval. Achteraf door de processen verbaal die we ontvingen bleek een camion een hoop paletten verloren te hebben wat de oorzaak is geworden van een kettingbotsing . Gelukkig geen doden en geen zwaar gekwetsten.
Met de ambulance werden we alle vier naar het Ziekenhuis St Luc in Namen gebracht en na uren onderzoeken en de vaststelling dat er niets ernstigs aan de hand was met ons werden we effenaf op straat gezet. Het was onverantwoord , zelfs de Rijkswacht stelde zich daar vragen over. Die laatste hebben ons enorm gesteund en wilden zelfs een hotel voor ons zoeken. Ik had maar één gedachte in het hoofd” ik wil naar huis” De dokter op de autostrade had me gezegd “probeer deze avond nog thuis te geraken want morgen zal het niet meer lukken . Nu voel je nog niets maar je gaat in shock geraken en veel pijn hebben”.
De Rijkswacht heeft een dépanneur opgebeld om het autowrak op te halen en voorlopig bij hem te plaatsen en heeft de man ook gevraagd om onze bagage mee te brengen en ons naar het station van Namen te voeren. Hoewel er aangedrongen werd om toch een nacht te blijven in Namen , kon niemand ons tegenhouden om naar huis terug te keren, hoe moeilijk we het ook hadden op dat ogenblik.
We hadden geluk dat er een trein richting Oostende reed en zo goed en kwaad als het kon reisden we terug. We moeten er toch maar vreemd uitgezien hebben want de conducteur vroeg ons of het wel oké was met ons. We vertelden hem van het ongeval en hij heeft er ongevraagd voor gezorgd dat in Brugge een bagagist ons opwachtte en begeleidde naar een taxi die aan het station stond om ons verder naar huis te voeren. Want op dit nachtelijk uur konden we enkel nog in Brugge geraken. Om 2 uur kwamen we terug thuis , we waren om 15 uur vertrokken voor een ontspannend weekend !!! De huisdokter is in de vroege ochtend langsgekomen ( verwittigd door mijn moeder) Ik kreeg het bevel om plat te blijven liggen en dat heb ik drie weken lang moeten doen , hij nam mijn man en de kinderen mee om foto’s te nemen om te zien of echt alles oké was met iedereen. Want in het ziekenhuis hadden we geen al te beste ervaringen opgedaan aan die onderzoeken. Mijn man heeft blijvend last gehad aan de knieën, de zoon heeft later last gekregen aan de knieën ,zelf bleek achteraf dat ik een whiplash had met jarenlange halsklachten als gevolg en omdat ik me afgezet had tegen het dashboard vroeg artrose gekregen aan mijn duimen. Anders alles goed , het had veel en veel erger kunnen zijn.
De auto ? perte totale. Mijn broer vergezelde ons tot aan het station en toen hij zag dat het ons ging lukken is hij met zijn auto en zijn gezin teruggekeerd naar huis.
Ik wilde de conducteur bedanken voor zijn hulp en schreef een brief naar de stationschef van Gent. De conducteur had ons verteld dat zijn shift erop zat in Gent en ook dat hij in Tielt woonde. De stationschef heeft de conducteur de brief bezorgd die ik geschreven had en de conducteur heeft contact met ons opgenomen. Zo zijn mijn man en ik hem persoonlijk gaan bedanken in Tielt. Hij heeft ons met dit kaartje nog het allerbeste toegewenst en bedankt voor de brief die ik geschreven had naar de stationschef. Hij verdiende echt die pluim voor zijn kordaat opreden.
op één van die koude , mistige en regenachtige dagen zocht ik iets op de zolder. En toen ik in de dozen die er stonden keek vond ik een plastiek zak vol met knuffels van de kinderen. Ik bracht die mee naar beneden en was eigenlijk verwonderd dat ze op de zolder waren beland. Ach ik ken mezelf, ik kan zo moeilijk dingen weggooien .Weggeven wel maar die knuffels zagen er wat afgeleefd uit. Dat heb je als kinderen er graag mee spelen. Ik heb me bezig gehouden om de meeste in de wasmachine te steken en nadat ze droog waren werden ze flink geborsteld, genaaid of een nieuw strikje omgedaan. Nu staan ze op het logeerbed uit te kijken of er speelkameraadjes gaan langs komen! Het aapje is zo schattig ! Ik herinner me dat die zoveel zoentjes had gekregen waardoor de snoet versleten was en mijn moeder er een nieuw stukje stof heeft opgenaaid. En het kleine hondje op de eerste foto was het slaapkameraadje dat overal werd meegesjouwd. De oudste zoon had een klein roze varkentje dat hij in zijn jaszak overal mee naartoe nam. Maar die is letterlijk versleten en weggegooid. En de Holly Hobby heeft een plaatsje gevonden in de zetel in dezelfde kamer.
Met driekoningen begin ik meestal met het opbergen van de kerstspullen en het afbreken van de kerstboom. De versieringen in de hal zijn al gedeeltelijk weg , maar in de living laat ik ze tot morgenavond nog . Mijn vriendin komt eten en het is toch gezellig als de kerstboom nog staat en de lichtjes buiten en binnen nog branden. Deze driekoningen taart heb ik zelf gebakken en het grootste deel is mee met de zoon voor zijn hele gezinnetje. Dochterlief krijgt er eentje als ze volgende week langs komt. Super lekker , ik heb wat toegevoegd aan het originele recept , geslaagd al zeg ik het zelf 🙂
Gezien het Kerstverlof er bijna op zit ben ik toch eens op een avond gaan kijken naar Art Light. Gelukkig reed het shuttle busje want het was die avond erg koud en zo kon ik tot het einde met de shuttle rijden en te voet terug wandelen.
De voorbije week verliep met ups en downs. Maar zondag was het een heuglijke dag laat ik daar maar mee beginnen. Elk jaar vierden we Kerst één of twee zondagen voor Kerstdag zelf. Kwestie om alle drie de kinderen met hun wederhelft bijeen te krijgen. Een paar hebben soms zondagdienst( bv in de zorg en de verkoop) Jarenlang was het verzamelen geblazen bij oma en opa maar kleine kinderen worden groot en verlaten het ouderlijk huis en bouwen een eigen familie op. Toch bleef het altijd verzamelen geblazen voor het paasfeest ,een bbq in de zomer ,het kerstfeest ,een belangrijke verjaardag….en alles werd in het werk gesteld om ook de kleinkinderen (later met hun echtgenoten en dikwijls nog gastkindjes ) erbij te hebben. Opa is al een tijdje overleden en de oudste zoon heeft het overgenomen om de familie bijeen te brengen voor oa het Kerstfeest. Nu in coronatijden blijft het beperkt tot de drie kinderen en hun wederhelft. De kleinkinderen en achterkleinkinderen zijn er niet bij. Jammer. Ooit zal dit hopelijk weer mogelijk worden dat we met meer dan twintig mensen kunnen bijeenkomen. Zo werd er vòòr coronatijd een grote familiebijeenkomst georganiseerd naar aanleiding van de herdenking van 100 oorlog in de Westhoek. We trokken naar verschillende slagvelden en herdenkingsplaatsen, aten in kleine dorpen in typische eethuizen en beleefden een ongelooflijke mooie dag. Het jaar daarop zou er iets in elkaar gestoken worden aan de kust….. Toen kwam corona!
Zondag reed ik samen met zoon en dochter richting Westhoek, waar we tegen de middag in het grote en gezellige huis van Luc en Ingrid verwacht werden .
Een leuk ideetje: Luc heeft houten stokjes aan de zijwand van een zelfgemaakte kast aangebracht waar allerlei berichtjes en kaartjes kunnen aan opgehangen worden.
Het was ook een dubbel feest niet enkel Kerst werd gevierd maar ook het feit dat Luc en Ingrid na héél veel jaren het huis konden kopen waar hun drie kinderen zijn groot geworden en waar ze beiden zoveel energie hebben ingestopt om het te vernieuwen , aan te passen aan hun noden en gezellig te maken. Daar werd eerst en vooral een glas champagne op gedronken!! En meer dan eentje ook!
En dan hebben Luc en Ingrid een waaier aan lekkere hapjes en gerechten op tafel getoverd. Veel te veel want we zijn allen huiswaarts gekeerd met een doos vol desserts “voor de volgende dag bij onze koffie “,zei Ingrid.
Ach maar de huistroetels mogen niet vergeten worden want die bleven allebei ons van dichtbij gadeslaan! En Baziel nog liefst van al op de schoot van Luc. Ook nog een foto van oma met haar kindjes in een overmoedige bui!
Op cadeautjes jacht gaan voor iedereen is allang niet meer aan mij besteed. Maar ik geef toch elk jaar een speciale toets aan het envelopje dat de kinderen krijgen. Dit jaar bracht de Notenkraker hun kerstgeschenk . Een leuk moment om hun verbaasde gezichten te zien!
En toen werd het avond en liet we Ingrid en Luc achter in hun bijna eigen huis om terug te keren naar ons eigen huis !
…dat is samen genieten van een mooie zonsondergang op het strand in Cadzand (nl). Het Luxemburgse nichtje was met dochter en kleinzoon opnieuw voor een weekje in het vakantiedomein Roompot in Cadzand. Gezonde lucht voor de kleine Leo en profiteren deed hij. Het weer viel tot nu toe best mee. De regen was er met tussenpozen ,de zon vulde de rest van de dag op.
Zij verblijven elke keer in een vakantiewoning in Cadzand ook deze keer. Zij willen er het maximum uithalen vooral voor de kleine jongen , dus reed ik zelf naar Cadzand op een namiddag .We bleven gespaard van regen en konden genieten van de zon en tevens van een prachtige zonsondergang en…de wind namen we er maar bij!
…dat is chatten en mooie foto’s ontvangen van de zoon die met vrouw en jongste zoon in Venetië zit en geweldig veel geluk heeft met het weer. Venetië was ook de stad waar mijn schoolvriendinnen en ik naar toe zouden reizen toen corona roet in het eten gooide. Het is er tot nu toe niet meer van gekomen.
…dat is videochatten met de Cedric( de oudste zoon van mijn zoon) die twee maanden stage loopt in het Universitair Ziekenhuis voor Moeder en Kind in Cochabamba( Bolivië ). Hij stuurde al veel foto’s op van zijn uitstappen tijdens de weekends oa van de zoutvelden in Uyuni en van de nationale parken en de woestijn
stad cochabamba in de verte het christusbeeld
het christus beeld :hoogte 34m
warm water bronnen
met een jeep naar de zoutvlakten ( met begeleiding van een gids)
overnachten in een zouthotel
de woestijn
Ik kijk al uit naar al de verdere verhalen en foto’s….
Een paar dagen me laten verwennen heeft deugd gedaan. Even weg uit het dagelijkse leven. Het was méér dan een jaar geleden dat ik eens niet thuisgeslapen heb. Ziekenhuisverblijf niet meegeteld natuurlijk 🙂 Het was echt genieten en voor herhaling vatbaar.
Geen eten moeten klaarmaken en eten in de gezellige tuinkamer achter in de tuin, lekker lui in de zetel op het terras waar de druiven maar voor het plukken zijn , de kippen en de poezen hielden me gezelschap, de speeltoestellen en de speelhuisjes liggen er stilletjes bij nu de kleinkinderen van zoon en schoondochter er niet zijn. veel bijpraten, wandelingen maken…
in het hele huis heeft de zoon op verschillende deuren en muren spreuken en gedachten geschilderd. Dit is een deur op het terras waar gerief ligt voor tuin en dieren
Het plan was om na het middagmaal een ijsje te eten op een boerderij niet zover bij hen vandaan. Helemaal te lande nl in Booitshoeke. Maar toen we naderden zag je op de boerderij en op de landweg buiten de boerderij een hele lange rij auto’s staan. We zijn dan maar doorgereden naar Nieuwpoort want ook was het de bedoeling om met de hond eens op het strand te wandelen Toch eerst een ijsje bij een blijkbaar zéér gekende ijskar. Het was werkelijk aanschuiven. En nog niet zolang geleden heeft de stad dit hoekje ingericht met allemaal banken rond het standbeeld van Maurits van Oranje (Maurits van Nassau, ofwel Prins van Oranje (de zoon van Willem Van Oranje), versloeg de Spanjaarden tijdens “De Slag van 1600” in Nieuwpoort.)
Ze komen hier wel van pas die banken want de meeste mensen die een ijsje kochten gingen op de banken zitten. Vlak in de buurt is er ook een grote loopweide waar honden naar hartenlust kunnen ronddraven. Een mooi initiatief vind ik, zowel van die banken als van de loopweide.
links de loopweide
Maurits van Nassau,
aanschuiven !
eindelijk aan de beurt
gezellig met zijn allen ijsjes likken op een van de vele banken
Terwijl zij aan de ijskar aanschoven nam ik wat foto’s van de vaargeul waar de meeste zeiljachten binnenvoeren. Ja de zon verdween en er begon een mistsluier op te komen.
Op de havenpromenade wandelden veel mensen. Maar deze keer keerden we terug naar de geparkeerde auto om naar het strand te rijden. Te voet was het nogal een eind en helemaal niet zo leuk voor de hond op de planken promenade . Toen ik vertelde dat ik in mijn jonge jaren een maand stage heb gedaan in een kinderhome in Oostduinkerke reden we naar ginder. Wie weet herkende ik de villa waar toen een kinderhome was. Wat ik sterk betwijfelde, maar ja je weet maar nooit!
Toen mijn Luxemburgse familie hier een weekje was einde augustus hadden ze geen echt strandweer. Gelukkig waren er toch momenten dat het een halve dag mooi weer was. Erg vinden ze dat nu niet bepaald want ze komen voor de zeelucht. IK ben met hen samen ook eens gaan wandelen in Cadzand en als je ziet hoe nichtje en haar dochter en het kleinkind aangekleed zijn dan was het echt niet warm. De wind was scherp . Zij verbleven in het vakantiedomein Roompot , een waar riant park met mooie villaatjes in alle groottes . Waar je ook kan bootje varen vanaf je vakantiehuis naar bv het restaurant of zwembad of winkel. Die dag was er markt vnl eetwaren . Dat bracht toch wat gezelligheid. Ik heb zoveel als mogelijk de talrijke bouwkranen bij de grote appartementsgebouwen die worden gebouwd wat uit beeld gehouden.
Verleden week stopte de vakantiejob van Sébastien en gezien zijn school pas einde september begint kwam hij een paar dagen naar oma. De eerste dag had hij wat pech want ik moest ‘s namiddags naar de tandarts om mijn mond klaar te maken om mijn gerepareerd gebit terug te krijgen. Dat duurde liefst drie uur! Twee tanden ontzenuwen. Viel nog mee maar omdat de tandarts me drie maal extra moest verdoven lag ik al half groggy en de tijd speelde voor mij niet echt een rol.
de inwoners zeggen bij zo’n uitzicht” het strand is weer van ons”
De andere dag namen we de tram tot het verste punt van Heist en kleinzoon en oma zijn dan via het strand terug gewandeld. Er was wel veel wind maar het was niet koud en met de zon in de rug was het een heerlijke wandeling. Weinig volk alleen maar surfers die met hun kites kleur gaven aan de blauwe lucht. In de verte zagen we een heleboel jongeren terugkeren naar hun clubhuis en de bootjes en planken bleven op het strand liggen. En de wandeling sloten we af met een …..
