Jaar: 2020
een goede daad
Ik had een nieuwjaarskaartje in de brievenbus gevonden van de nieuwe achterburen. De voorbije zomer hadden we al over de gemeenschappelijke haag met elkaar kennis gemaakt en afgesproken dat we eens samen een glas zouden heffen als de coronamaatregelen dat weer toelieten. Tot nu toe is daar nog niets van terechtgekomen. En nu de dagen zo kort zijn en we aan weerszijden nog weinig buiten bezig zijn zien en horen we elkaar eigenlijk niet.
Toen ik het kaartje in de brievenbus vond was ik aangenaam verrast. Fijn dat ze dit doen zoals ook de andere buren een nieuwjaarswens in elkaars brievenbus droppen . Een kleine moeite, wat een warm gevoel geeft. Jaaaren geleden was het zelfs gebruikelijk dat we op oudejaarsavond om middernacht buiten kwamen van zodra we de sirenes hoorden loeien van de schepen in het nabije Zeebrugge. Dat duurde minstens een kwartier. Ook konden we het vuurwerk zien dat de gemeente afschoot en hier en daar wat kleiner vuurwerk en knallen in de onmiddellijke omgeving. De glazen met de champagne of welke andere drank ook kwamen tevoorschijn en met zijn allen klonken we op straat èn op het nieuwe jaar èn op een goede buurschap. Opa was dan al naar binnengevlucht en kwam met een plateau vol bitterballen en mini kroketten en ander lekker vettig spul naar buiten. Na een half uur trok iedereen terug naar binnen om verder te vieren in eigen huiskring of om te gaan slapen… Memorabele “oud en nieuw” vieringen !
Ondertussen zijn veel van de oudere buren verhuisd en is deze traditie verwaterd. Momenteel ben ik de oudste bewoonster van deze straat .Neen niet in leeftijd , want een buurvrouw een eindje verder is reeds meer dan 90 jaar en nog héél goed te been en rad van tong 🙂 . Ik bedoel dat ik hier het langst woon van alle bewoners.
Het enige wat gebleven is van vroeger is kaartjes in elkaars brievenbus steken en zelfs de nieuwe bewoners doen er aan mee. Ook omdat de oudere bewoners die traditie verder zetten en de nieuwe bewoners het leuk vinden en meedoen.
De nieuwe achterbuur op de foto bij het schilderen van de woning zowel het dak zelf , alle muren, en de schoorstenen. De hele woning kreeg een schilderbeurt. Ik hield soms mijn hart vast als ik hem zag over het dak kruipen. Hij heeft blijkbaar geen hoogtevrees.
Een lange aanloop om te zeggen dat ik bij een wandeling ook een nieuwjaarskaartje bij hen in de bus stak.
Het was die namiddag mooi weer en meestal is het omstreeks 16 uur over en out met de zon , dus koppelde ik er een langere wandeling aan vast . Ik voelde me die dag in mijn sas en dan moet ik daar van profiteren , er zijn nog steeds dagen dat het allemaal zo goed niet gaat.
Een ouder echtpaar met een hondje kwam op me toegestapt en vroeg waar ze precies waren. Ze waren blijkbaar verdwaald en dat is echt niet zo moeilijk in straten met allemaal planten- en bomennamen die in kronkels en bochten en met halve verbindingswegen zijn aangelegd. Wijk per wijk is er hier gebouwd en dan verbonden met elkaar . Nooit een zelfde structuur werd er aangehouden. Ik heb in de jaren die ik hier woon tientallen mensen de weg moeten aantonen en zelfs met mijn fiets vòòr hun auto gereden omdat het zo moeilijk uit te leggen was . Het was soms in vogelvlucht nog geen 500m verder!
Mar dit echtpaar kende de naam van de straat niet waar ze moesten zijn maar wel de naam van de wijk( meer bepaald de naam van het bouwproject). Pff . Niet eenvoudig. Toen ik hen een herkenningspunt vroeg zoals een boerderij en weilanden in de onmiddellijke omgeving. Reageerden ze vreemd alsof ze niet wilden vereenzelvigd worden met een wijk bij een boerderij. Een herkenningspunt was de apotheek niet ver van de plaats waar we stonden. Dus heb ik hen de weg getoond om bij de apotheek te geraken. Van daar zouden ze dan de weg wel herkennen.
Bij een volgende wandeling ben ik tot de plaats gewandeld waar het echtpaar moest zijn en met zicht op landerijen en een boerderij !!!
Toen we elk onze weg verder zetten dacht ik ineens ” wat ben ik toch een stom kieken”. Ik was vergeten dat ik mijn smartphone bijhad en ik zocht de wijk op en had het toch bij het goede eind. De wijk was vlak bij landerijen en een boerderij. Het echtpaar was al te ver en ik kan momenteel het niet op een lopen zetten. Ik voelde me zo mottig bij de gedachte dat die twee mensen nog zeker driekwartier moesten wandelen vanaf de apotheek tot naar die wijk. Ik had gerust een eindje kunnen meewandelen met hen in de goede richting tot ze niet meer konden verdwalen. Maar ja als je een dikke nek wilt hebben….
Geloof het of niet, ik was nog op mijn smartphone aan het kijken toen een pracht van een oldtimer genre chevrolet naast me stilhield en een oude dame ,fel geschminkt en met een grote donkere vilthoed op haar hoofd met een paniekerige stem vroeg of ik mr X wist wonen. “ik rijd hier al een halfuur rond en ik geraak niet bij mijn osteopaat en ik ben nu al flink te laat”.
Ik wist die mr X toevallig wèl wonen maar zij was in een totaal verkeerde richting aan het rijden. Ik legde het haar uit dat het vlakbij was . Maar ze leek het niet te begrijpen. Toen heb ik haar op kordate toon gezegd dat ze op de oprit van een nabije villa moest omdraaien en dat ik met haar mee zou rijden. Een paar minuten later stonden we al bij de osteopaat. Ze bleef me maar bedanken . Ik was een gezonden engel en zo meer… Het was niet echt coronaproof wat we deden ,maar ze had (ongewild) het zijraam aan mijn kant opengelaten. Zo eindigde deze wandeling toch met een positieve noot
Kerstkaarten schrijven
O ik stel vast dat ik al een paar dagen hier niet verschenen ben. Ik had het echt niet in de gaten. De dagen gaan zo vlug voorbij. Dan zeggen ze weleens als je op pensioen bent zijn de dagen lang , maar ik kom tijd te kort.
Ik ben nu al een paar dagen bezig met een lijst langs te lopen met namen en adressen om kerst- en nieuwjaarswensen te schrijven. Ik wil zeker niemand vergeten in deze tijd dat er zo weinig sociaal contact is Maar tot mijn verbazing groeit die lijst alsmaar aan . Ik ontving al vroeg kaartjes van mensen van wie ik dacht voorlopig niets meer te zullen horen. Vooral van de twee Seniorenverenigingen en ook van mensen die ik wegens het lange ziek zijn van mijnentwege weinig heb gecontacteerd.. Ach en telefoneren is goed voor een paar keer maar dan zwakt zoiets ook af, vooral als je niet een hechte vriendschap hebt met elkaar.
Ik ben gewoon om op die kaartjes telkens iets persoonlijks te schrijven. Dat vraagt heus wel wat tijd. Deze morgen ben ik naar de winkel gereden om een lading nieuwe kaartjes want ik had me flink misrekend wat het aantal betrof, jammer dat de post tegen de middag al gesloten was zodat ik nu nog eens de baan op moet om postzegels. Ik had wel een voorraad aangekocht vorige maand ,maar ik heb het onderschat en nu wordt het gegarandeerd rijtje schuiven 🙁
Dat schrijven zelf vind ik erg leuk maar ik moet zo nu en dan ophouden omdat ik krampen krijg in mijn duim en pols( zwakke plek na een vroeger zwaar auto ongeval ). Ik probeer daarom korte briefjes te typen om bij de kaartjes te voegen. Want typen gaat beter en belast mijn hand niet zo . Ik heb hiervoor van een vriendin “pelure ” papier( doorslag papier dat veel lichter is dan een gewoon A4 blad) gekregen zodat de kaarten niet teveel zouden wegen. Ach waar is de tijd dat we zo’n papier gebruikten op ons werk toen kopiëren nog niet bestond en we buiten het originele A4 blad tussen elk vel pelure papier een blad carbonpapier moesten steken. Velen kennen dit niet meer, maar ik zocht het op en het bestaat nog altijd. Het is zo’n zacht dun papier en toch kan ik de getypte teksten makkelijk uitprinten op zo’n papier. Mijn bureau is te klein om alles uit te stallen .Ik gebruik de eettafel , maak het me gezellig met een kan thee die ik in een theemuts warm houd , laat een kaarsje branden en dan starten maar.
Maar ik zorg ook voor de nodige beweging in de buitenlucht. Zo was ik maandagnamiddag met een vriendin gaan wandelen in de Steenbrugse bosjes waar ik eerder al eens heb gewandeld. Het was een mooie namiddag en het hondje waar ze nu en dan voor oppast mocht mee. Op de plek waar een wensboom staat hingen nu andere teksten en ook enkele dromenvangers. Eén tekst viel me op en was zo passend voor de huidige tijd.
Allen samen kunnen we het gevecht aan tegen corona , we zullen ook winnen !
In het bos was het erg rustig en aan de voet van een dikke boom zagen we nog een hele rij paddenstoeltjes.
Het hondje liep vrolijk te huppelen in het bos maar toen zij in de nabijheid van een slapende poes kwam en die geen oog voor haar had, bleef ze wat beteuterd kijken naar de poes op die elektriciteitsbak.
En de wandeling eindigde met een kleurrijke zonsondergang.
Nu maar weer nog wat verder schrijven aan mijn kerst en nieuwsjaarwensen!
Naar de kapper in tijden van corona
Ik had bij de eerst lockdown pech. Ik had toen een afspraak bij de kapper precies op de dag dat alles sloot! Dus niet knippen en in krulletjes leggen… Maar de kapster was wel zo attent dat ik als één van de eersten werd uitgenodigd om langs te komen toen ze haar kapperszaak weer mocht openen
Bij de tweede lockdown was ik toe aan een fatsoeneer beurt toen alles weer op slot ging.
Nu duurt dat op slot gaan al een tijdje en het einde is nog lang niet in zicht. Ik kan wel goed mijn plan trekken en vroeger toen mijn haar nog lang was knipte ik het zelf. Een neef die kapper was had me enkele trucjes aangeleerd. Nu is mijn haar echter redelijk kort en zodanig gekapt dat ik niet zomaar mijn haar recht toe recht aan kan afknippen.
Ik kan als zovelen de grens oversteken en in Nederland naar de kapper gaan, maar ik wil dat bewust niet doen. Mijn vriendin heeft een paar kappersscharen meegegeven en ik ben begonnen met knippen. Het is me aardig gelukt ,vind ik toch. Vandaag heeft vriendin in mijn hals wat bij geknipt . Blijkbaar geen al te rechte lijn!
Ik durf in elk geval terug buiten komen zonder een muts op te zetten 🙂
wandelen op een zonnige namiddag!
De dag dat ik de mooie zonsondergang fotografeerde toen ik bij de beide kanalen in Oostkerke kwam was ik eerst naar Brugge( St Kruis) gereden om samen met twee schoolvriendinnen ( op behoorlijke afstand van elkaar) te wandelen in de omgeving waar de ene vriendin woonde. Voor mij was het een kennismaking met een mooi wandelgebied.
Aanvankelijk wandelden we langs het Zuidervaartje . Er is naast het Vaartje een breed pad zowel voor fietsers als voetgangers. Niet zo ideaal want die namiddag waren er enorm veel fietsers en als je niet echt op het randje wandelde hoorde je voortdurend rinkelende fietsbellen. Eigenlijk niet zozeer dat we de weg versperden maar meer om er ons opmerkzaam te maken, dat ze naderden. Ik wenste dat ik daar met mijn fiets was( maar moet nog wat geduld oefenen ,zucht) Dit komt uit op de Damse vaart en dan nog een stukje verder rijden op het fietspad langs de Damse vaart, dan kom je in Damme. Mooi einddoel !
De bomenrij links op de foto staan aan de Damse vaart en de bomenrij in de verte zijn de twee kanalen waar ik later de zonsondergang op de foto zette. Zover wandelden we niet ,we sloegen naar rechts af , op de hoek was een pleintje met banken waar je coronaproof kon uitrusten. Rusten ? Daarvoor waren we nog maar te kort aan het wandelen.
Dit plakkaat kom je ook niet overal tegen. Ik vraag me af of er daar wel honden mogen meewandelen! Een manège was er in de buurt dus dat paard moest toch ergens kunnen wandelen!
Langs dit pad is het woon en zorgcentrum Van Zuylen gelegen met aan de ingang een kunstwerk in Cortenstaal.
Wat mij het plezier deed waren de kinderen die met een monitor aan het spelen waren . Gelukkig was de maatregel versoepeld en mochten de kinderen terug naar buiten .
En dat deden ze op de olifantenglijbaan en glijden langs een kabelbaan
Eén meisje zag dat we foto’s aan het maken waren en ze riep dat ze het nog eens zou doen voor ons.
Het natuurlijke en mooie was dat er boomstammen werden gebruikt om de kabel aan op te hangen.
Wat verder een oud boerderijtje en aan de zijkant lag een petanque baan. Zo te zien werd er al lang niet meer op gespeeld.
De schoutsgroep Don Bosco hoopte veel wandelaars te zien langs wandelen want ze stonden er met een standje om aardbeien -en bessenconfituur te verkopen. Om een grote toeloop de baas te kunnen was er een parcours aangeduid. Maar niemand te zien. Mijn vriendin en ik volgden de pijltjes en kochten elk een potje confituur. ( en ondertussen heb ik de bessenconfituur al geproefd en ze is echt lekker ). Duimpjes omhoog voor onze steun 🙂
Ook konden we in een stukje bos wandelen op onze terugweg…
wandelden we door een woonwijk, liepen langs een gracht waar het water naar het Zuidervaartje vloeide en bewonderde ik mooi geknotte knotwilgen. Ze doen me denken aan de knotwilgen indertijd die het voetpad afzoomden. De knotwilgen zijn allemaal verdwenen omdat ze de dallen van de voetpaden omhoog duwden en niemand nog deftig kon wandelen al zeker niet met een kinderwagen. Nu staan er esdoorns en binnenkort is het weer van dat. Denken ze niet na op de groendienst?
Overal op de paadjes en het gras afgevallen bladeren. Niemand heeft het gezien ,ik heb er eens flink in gerommeld met mijn voeten. Leuk toch om bladeren met je schoenen op te scheppen en in de lucht te gooien. Het kind werd wakker in mij 🙂
En hier kwamen we terug aan het Zuidervaartje.
Het werd al schemerig maar niet genoeg donker om deze boom met een slinger van lichtjes te kunnen bewonderen.
Einde van een mooie wandeling .Toen reed ik huiswaarts waar ik nog even een mooie foto kon maken van de ondergaande zon.( zie een vorig lopgje)
Sinterklaas
Sinterklaas heeft het wat moeilijk om dit jaar overal op tijd te zijn. Gezien zijn leeftijd moet de man zelf al opletten om gezond te blijven. Ik heb hem dan ook niet veel gevraagd . Hij heeft toch aan mij gedacht en ik vond vandaag in mijn schoentje een mooie jutezak met mandarijntjes en een klein beetje snoep. Er lag een kleine nota bij…. “Deze jutezak met mandarijntjes zodat je wat meer fruit kan eten en niet meer zoveel chocolade..”.
Maar wat doe je dan als je op de koffie bent uitgenodigd en er wordt een mooi gebakje van de Sint voor je neus gezet. Ik kan de Sint toch niet voor het hoofd stoten ?
“Sinterklaas dank je wel “
Zonsondergang
Met de kleurloze grijze en mistige dagen van de voorbije week zou je bijna vergeten dat er ook nog mooie en redelijk zonnige dagen langskomen. Zo was ik vorige zaterdag op wandel in Brugge ( St Kruis) op… een zonnige namiddag 🙂 .
Ach de foto’s toon ik hier nog wel…moet ze nog nakijken. Maar wat ik me van die dag het meest herinner is de zonsondergang toen ik naar huis reed. Ter hoogte van de “Stinker en de Blinker” (resp. Schipdonkkanaal en Leopoldkanaal ) heb ik mijn auto geparkeerd vlakbij de twee kanalen. Er waren veel fietsers en zelfs wandelaars die langs het Leopoldkanaal fietsten /wandelden. Her en der stonden ook wat auto bij het begin van de wandel/fietsweg en zelfs tussen de twee kanalen die gescheiden zijn met een smalle dijk. Het pad naast het Leopoldkanaal is na onderhoudswerken aantrekkelijk gemaakt en nodigt uit tot wandelen /fietsen.
Ik ben niet tot het andere kanaal gegaan om foto’s te nemen. Leek me wat gevaarlijk omdat er veel autoverkeer was op dat moment( allen terug naar huis na een wandeling ergens op een zeedijk 😉 )en er maar een smal paadje langs de autoweg loopt. De weg neemt aan weerszijden een bocht en daar misrekenen de autobestuurders zich wel eens. Het bewijs zie je aan de linten
zicht van het Leopoldkanaal richting Damme links ligt het Schipdonkkanaal.
Zicht richting Zeebrugge hier rechts ligt het Schipdonkkanaal
Naast het kanaal een brede goed onderhouden fiets/wandelweg ( hier richting Zeebrugge)
zicht richting Damme
En toen ik me omdraaide zag ik- naar Brugge toe -een pracht van een zonsondergang met een nevelige ondergrond.
Daarom had ik de rem toegetrokken om dit beeld te kunnen maken.
Bouwwoede
Er is ook nog een andere bouwwoede in mijn omgeving : afbreken van huizen om er nadien een nieuwe te bouwen. Een woning van ongeveer 30 jaar oud werd op één dag tijd volledig afgebroken. Een gezin met drie kinderen heeft er gewoond en verliet het al jaren geleden om kleiner te gaan wonen. Andere bewoners kwamen en gingen en nu willen de nieuwe eigenaars een volledig nieuw huis bouwen.
Vrijdagavond laat hoorde ik een tijd lang enorm lawaai buiten . Ik dacht dat de buren iets aan het lossen waren en gaf er verder geen aandacht aan.
Maar zaterdagochtend rond 7.30 uur werd ik gewekt door een geluid dat ik niet kon thuis brengen. Zeker geen grasmachine en ook niet een machine om hout te zagen. Het leek eerder op ijzeren platen die met een dreun neergegooid werden. Ik kroop( bijna letterlijk want ik ben echt geen matinaal mens) uit mijn bed en trok het rolluik in mijn slaapkamer omhoog. Ik kon mijn ogen niet geloven. Daar stond een enorme bulldozer met grijparmen de muur van de woning twee huizen verder te bewerken.
Nu snapte ik dat de avond tevoren damplaten werden gelost en machinerie om dan ’s morgens vroeg de beuk erin te slaan !
En het ging er nogal heftig aan toe: draden en balken en boilers en chauffage elementen en poutrellen… Alles werd er uit gesleurd en op een camion geworpen. Dan volgden de muren die met grijparmen werden losgewrikt en eveneens op enorme camions werden gedropt.
Het was zaterdag mooi weer en ik ben het huis uit gevlucht om te ontsnappen aan dat vreselijke geluid. Ik ben gaan wandelen met een schoolvriendin in Brugge. Dat laat ik een volgende keer zien.
Vòòr het donker werd kwam ik weer thuis en kon zien dat het huis volledig was afgebroken. Zelfs de hoge dennen die als uit de voegen gegroeide afsluiting dienden waren afgerukt. Eén zielige boom midden in de tuin hadden ze laten staan.
Vandaag maandag is er de hele dag verder opgeruimd . Het was een aan en afrijden van enorme grote camions. Morgen ga ik eens kijken en voeg er dan een laatste foto bij.
update 1.12.2020
Ik ben deze namiddag gaan kijken .Alles is netjes opgeruimd en de dennen zijn gezaagd en liggen gestapeld. De werken voor een nieuwe woning kunnen beginnen ! Het voelt toch vreemd aan dat na al die jaren een woning op twee dagen tijd totaal verdwenen is . Alleen de herinnering bestaat nog.
de N49
Toen ik op wandel was in mijn eigen omgeving kwam ik uit op de Natiënlaan ,de grote invalsweg naar Knokke-Heist. Alle weekends is het erg druk in de voormiddag richting zee en in de namiddag richting binnenland.
Tijdens de zomermaanden is het voor de inwoners aan de rand van Knokke-Heist dikwijls een probleem om ergens te geraken in de gemeente zelf maar eveneens om er weg te geraken richting binnenland. Je went daar nooit aan want je moet dikwijls denken ” hoe rijd ik van hieruit( thuis) het best om niet te veel hinder te ondervinden. ” En dat is al lang zo. Toen opa nog leefde ( en hij is ondertussen al 8 jaar overleden ) geraakten we na een bezoek aan de dochter die toen in het centrum woonde met moeite terug thuis. We namen niet eens die fameuze Natiënlaan maar de oude verbindingsweg van Knokke naar Westkapelle. Wat een ritje van 5 minuten moest zijn werd er eentje van driekwartier. Veel chauffeurs hadden die alternatieve weg ontdekt om vlugger uit de stad weg te geraken ,maar ze vergaten dat ze weliswaar een paar km verder terug op de Natiënlaan kwamen . En er was nog een andere weg dwars door de polders die eveneens leidde naar datzelfde kruispunt. Ik woon aan de rand van het centrum en meestal gebruik ik de fiets maar nu mag het even niet na mijn operatie.
Dus ik kwam uit op de Natiënlaan waar ik de ondergaande zon nog mooi kon fotograferen.
Ik dacht nu ik hier toch ben laat ik maar dat stuk eens te voet doen tot aan de verkeerslichten en daar dan weer afdraaien naar huis toe. Ik zag al onmiddellijk een heleboel verkeersborden . De auto’s moeten tijdens de werkzaamheden heen en terug op één baanvak rijden . Om dan na een paar honderd meters terug op het juiste baanvak verder te mogen rijden.
Zolang het nog helder is lijkt het eenvoudig. Maar eenmaal de duisternis is ingevallen rijd ik daar toch met een klein hartje. Je merkt dat iedereen ook wat behoedzamer rijdt.
En hier kom je aan het kruispunt waar grote werken een aanvang hebben genomen.
Er wordt nl een balkonrotonde gebouwd en die werken gaan meer dan één jaar duren. Verkeerslichten aan het kruispunt verdwijnen en voetgangers en fietsers gaan onderdoor kunnen en het autoverkeer bovengronds. Twee balkonrotondes op nog geen km van elkaar. Die eerste bezorgt al problemen bij druk verkeer wat gaat deze in de toekomst betekenen. Een druk kruispunt : naar het ziekenhuis, de parkbegraafplaats en het industrie terrein aan de ene kant en een verbindingsweg naar een grote woonwijk , naar Sluis en de oude verbindingsweg naar Knokke aan de andere kant. Elke dag ellenlange files op de spitsuren…en nu is het zoeken om op je werk of thuis te geraken.
Op een weekend werden er betonnen blokken gelegd zodat we niet meer over het kruispunt konden komen. Tot bij mij hoor ik de slagen van een heimachine wat me doet terugdenken aan de werken indertijd aan de A11 waar het maandenlang het dagelijks lawaai was! Eenmaal de A11 af was en de hinder verleden tijd waren we die ongemakken als verkeershinder en omrijden vlug vergeten. Dan denk ik” ach al het ongemak wat we nu ondervinden zal ook wel vlug vergeten zijn als de werken zullen klaar zijn”. Of deze vernieuwing een verbetering wordt moeten we afwachten
Zoals de auto op de onderste foto kunnen wij enkel richting Knokke rijden om dan halverwege op een tijdelijk aangelegde rotonde terug richting binnenland te rijden. Er kan nog voor de optie gekozen worden om richting Sluis te rijden en dan af te draaien op de weg Sluis-Westkapelle. Een flinke omweg.
De gevolgen zijn in de omgeving van deze werken al zichtbaar: een grote meubelzaak is al vertrokken( de zaak zal minder goed te bereiken zijn ) ,verschillende villa’s zijn al verkocht of staan te koop( hebben een flink deel van hun tuin moeten afstaan).
Ik ben dan verder naar huis toe gewandeld waar de lichtjes van de kerstboom me verwelkomden!
wandelen in eigen omgeving
Naar het goede voorbeeld van een vriendin die dagelijks een wandeling maakt nu ze na een val met haar fiets niet kan fietsen, deed ik zondag ook een wandeling in mijn buurt. Zij kan nu niet fietsen omdat ze haar schouder heeft gebroken en ik mag na mijn operatie tot nader orde van de arts niet fietsen. Dus is er wel een beetje een gelijkenis en we plannen om samen eens op wandel te gaan dan moet ik wel naar Brugge rijden want zij kan evenmin met de auto rijden.
Het was de voorbije zondag niet bepaald het ideale weer om te wandelen , de hele dag was het al aan het miezeren. Maar toen ik mezelf bijeenraapte en me klaarmaakte om eens naar buiten te gaan, bleek het gestopt met regenen en was het best aangenaam om te wandelen. Ik kwam noch mens noch dier tegen, ik denk dat iedereen er tegenop zag om met zo’n weer buiten te lopen. Maar zoals ik al schreef, het was wonderbaarlijk plots gedaan met regenen en ik kreeg er werkelijk een wat positief gevoel door.
Ik kan van bij mij thuis alle richtingen uit en ik zette de pas er in. Niet zover van huis liep ik langs een driehoekig pleintje en herinnerde me dat de jongens samen met de andere kinderen uit de buurt( lang geleden waren veel jonge gezinnen met kinderen in de wijk komen wonen) tussen de bomen boomhutten hadden gemaakt met paletten. Er was toen veel meer ondergroei en het pleintje oogde niet zo kaal.
Maar zoals alle kinderen werden die boomhutten hele constructies en maakten ze er op dat driehoekig pleintje één groot kamp van. Gelukkig was het toen nog niet zo bewoond rondom het pleintje maar toch waren er mensen die de kinderen wegjoegen. Eigenlijk jammer want ze deden er niets verkeerd. Niet alle mensen hebben zo graag lawaaierige kinderen in hun buurt.
Ik draaide rechtsaf en keek over de hele lengte van deze dreef (alle straatnamen in de wijk eindigen op dreef: allemaal bloemen , planten en bomen namen) tegen een witte afsluiting aan die betere tijden heeft gekend. Toen ik hier kwam wonen stond er een langgevelhoeve met opzij dwars erop een heel grote schuur. De hoeve werd verkocht aan een politicus die de hele zaak restaureerde en in een gedeelte ervan een concierge woning maakte. Hij kocht ook nog een paar loten grond erbij zodat de hele straat aan één kant zijn eigendom was .
In die periode waren er daar regelmatig feestjes en elk jaar tijdens de zomermaanden was er een buitenfeest waarop de hele buurt werd uitgenodigd op een drink. Voor de kinderen kwam er een ijskar en of die succes had ! Toen kenden we enkel de ijskar die de weekends al klingelend in de buurt rondreed. Ik herinner me nog goed dat mijn kinderen al joelend naar huis kwamen gelopen” ma kom toch ook naar de boerderij , de buren zijn daar ook” Ik woonde nu niet echt in de onmiddellijke buurt maar ik zou er ook welkom zijn geweest daar ben ik zeker van.
Dat jaarlijks zomerfeest herinneren de kinderen zich nog goed.
Later werd het hele domein verkocht en een bouwfirma ging er een 8 tal villawoningen met zwembad opzetten. Daar is nooit iets van terecht gekomen. Niemand die weet wat er is gebeurd. De reclamepanelen met foto’s van de villa’s zijn allang verdwenen en voor de veiligheid moest de eigenaar( wie die ook is) een hekken plaatsen aan de straat zijde. Er zijn al veel planken gesneuveld en daarachter is het nu een en al wildernis.
De tuin waar ik 18 jaar lang heb op getuinierd paalt aan de achterzijde van dit domein. Daar was een grote vijver en we mochten er water uitputten om de moestuin te begieten. Ik heb daar menig emmertjes water uitgeput. De tuin situeerde zich achter de roestkleurige boom. En elk voorjaar heb ik bossen paaslelies geplukt die rond de vijver bloeiden. Ach daar deed ik niemand kwaad mee, want de boel was afgebroken en verlaten.
Het enige wat overgebleven is en dan nog in een lamentabele toestand is de inrijpoort . Tevens ook de enige ingang tot de vroegere boerderij.
En om naar de woning en de stallingen te gaan moest je door de grote schuur waar indertijd alle landbouw materiaal stond en later koets, grasmaaiers , auto’s.
Ik wandelde de straat uit en zag een mooie zonsondergang. Morgen vertel ik waar ik op uitkwam.