Ik had een nieuwjaarskaartje in de brievenbus gevonden van de nieuwe achterburen. De voorbije zomer hadden we al over de gemeenschappelijke haag met elkaar kennis gemaakt en afgesproken dat we eens samen een glas zouden heffen als de coronamaatregelen dat weer toelieten. Tot nu toe is daar nog niets van terechtgekomen. En nu de dagen zo kort zijn  en we aan weerszijden nog weinig buiten bezig zijn zien en horen  we elkaar eigenlijk niet.
Toen ik het kaartje in de brievenbus vond was ik aangenaam verrast. Fijn dat ze dit doen zoals ook de andere buren een nieuwjaarswens in elkaars brievenbus droppen . Een kleine moeite, wat een warm gevoel geeft. Jaaaren geleden was het zelfs gebruikelijk dat we op oudejaarsavond om middernacht buiten kwamen van zodra we de sirenes hoorden loeien van de schepen in het nabije Zeebrugge. Dat duurde minstens een kwartier. Ook konden we het vuurwerk zien dat de gemeente afschoot en hier en daar wat kleiner vuurwerk en knallen in de onmiddellijke omgeving.  De glazen met de champagne of welke andere drank ook kwamen tevoorschijn en met zijn allen klonken we op straat èn op het nieuwe jaar èn op een goede buurschap. Opa was dan al naar binnengevlucht en kwam  met een plateau vol bitterballen en mini kroketten en ander lekker vettig spul naar buiten. Na een half uur trok iedereen terug naar binnen om verder te vieren in eigen huiskring of om te gaan slapen… Memorabele “oud en nieuw” vieringen !
Ondertussen zijn veel van de oudere buren verhuisd en is deze traditie verwaterd. Momenteel ben ik de oudste bewoonster van deze straat .Neen niet in leeftijd , want een buurvrouw een eindje verder is reeds meer dan 90 jaar en nog héél goed te been en rad van tong 🙂 . Ik bedoel dat ik hier het langst woon van alle bewoners.
Het enige wat gebleven is van vroeger  is  kaartjes in elkaars brievenbus steken en zelfs de nieuwe bewoners doen er aan mee. Ook omdat de oudere bewoners die traditie verder zetten en de nieuwe bewoners het leuk vinden en meedoen.

De nieuwe achterbuur op de foto bij het schilderen van de woning zowel  het dak zelf , alle muren, en de schoorstenen. De hele woning kreeg een schilderbeurt. Ik hield soms mijn hart vast als ik hem zag over het dak kruipen. Hij heeft blijkbaar geen hoogtevrees.
Een lange aanloop om te zeggen dat ik bij een wandeling ook een nieuwjaarskaartje bij hen in de bus stak.
Het was die namiddag mooi weer en meestal is het omstreeks 16 uur over en out  met de zon , dus koppelde ik er een langere wandeling aan vast . Ik voelde me die dag in mijn sas en dan moet ik daar van profiteren , er zijn nog steeds dagen dat het allemaal zo goed niet gaat.

Een ouder echtpaar met een hondje kwam op me toegestapt en vroeg waar ze precies waren. Ze waren blijkbaar verdwaald en dat is echt niet zo moeilijk in straten met allemaal planten- en bomennamen die in kronkels en bochten en met halve verbindingswegen zijn aangelegd. Wijk per wijk is er hier gebouwd en dan verbonden met elkaar . Nooit een zelfde structuur werd er aangehouden. Ik heb in de jaren die ik hier woon tientallen mensen de weg moeten aantonen en zelfs met mijn fiets vòòr hun auto gereden omdat het zo moeilijk uit te leggen was . Het was soms in vogelvlucht nog geen 500m verder!
Mar dit echtpaar kende de naam van de straat niet waar ze moesten zijn maar wel de naam van de wijk( meer bepaald de naam van het bouwproject). Pff . Niet eenvoudig. Toen ik hen een herkenningspunt vroeg zoals een boerderij en weilanden in de onmiddellijke omgeving. Reageerden ze vreemd alsof ze niet wilden vereenzelvigd worden met een wijk bij een boerderij. Een herkenningspunt was de apotheek niet ver van de plaats waar we stonden. Dus heb ik hen de weg getoond om bij de apotheek te geraken. Van daar zouden ze dan de weg wel herkennen.

Bij een volgende wandeling ben ik tot de plaats gewandeld waar het echtpaar moest zijn en met zicht op landerijen en een boerderij !!!

Toen we elk onze weg  verder zetten dacht ik ineens ” wat ben ik toch een stom kieken”. Ik was vergeten dat ik mijn smartphone bijhad  en ik zocht de wijk op en had het toch bij het goede eind. De wijk was vlak bij landerijen en een boerderij. Het echtpaar was al te ver en ik kan momenteel het niet op een lopen zetten. Ik voelde me zo mottig bij de gedachte dat die twee mensen nog zeker driekwartier moesten wandelen vanaf de apotheek tot naar die wijk. Ik had gerust een eindje kunnen meewandelen met hen in de goede richting tot ze niet meer konden verdwalen. Maar ja als je een dikke nek wilt hebben….

Geloof het of niet, ik was nog op mijn smartphone aan het  kijken toen een pracht van een oldtimer genre chevrolet naast me stilhield en een oude dame ,fel geschminkt en met een grote donkere vilthoed op haar hoofd  met een paniekerige stem vroeg of ik mr X wist wonen. “ik rijd hier al een halfuur rond en ik geraak niet bij mijn osteopaat en ik ben nu al flink te laat”.
Ik wist die mr X toevallig wèl wonen maar zij was in een totaal verkeerde richting aan het rijden. Ik legde het haar uit dat het vlakbij was . Maar ze leek het niet te begrijpen. Toen heb ik haar op kordate toon gezegd dat ze op de oprit van een nabije villa moest omdraaien en dat ik met haar mee zou rijden. Een paar minuten later stonden we al bij de osteopaat. Ze bleef me maar bedanken . Ik was een gezonden engel en zo meer… Het was  niet echt coronaproof wat we deden ,maar ze had (ongewild) het zijraam aan mijn kant opengelaten.  Zo eindigde deze wandeling toch met een positieve noot