Bouwwoede

Er is ook nog een andere bouwwoede in mijn omgeving : afbreken van huizen om er nadien een nieuwe te bouwen. Een woning van ongeveer 30 jaar oud werd op één dag tijd volledig afgebroken. Een gezin met drie kinderen heeft er gewoond en verliet het al jaren geleden om kleiner te gaan wonen. Andere bewoners kwamen en gingen en nu willen de nieuwe eigenaars een volledig nieuw huis bouwen.

Vrijdagavond laat hoorde ik een tijd lang enorm lawaai buiten . Ik dacht dat de buren iets aan het lossen waren  en gaf er verder geen aandacht aan.
Maar zaterdagochtend rond 7.30 uur werd ik gewekt door een geluid dat ik niet kon thuis brengen.  Zeker geen grasmachine en ook niet een machine om hout te zagen. Het leek eerder op ijzeren platen die met een dreun neergegooid werden. Ik kroop( bijna letterlijk want ik ben echt geen matinaal mens) uit mijn bed en trok het rolluik in mijn slaapkamer omhoog. Ik kon mijn ogen niet geloven. Daar stond een enorme bulldozer met grijparmen de muur van de woning twee huizen verder te bewerken.

Nu snapte ik dat de avond tevoren damplaten werden gelost en machinerie om dan ‘s morgens vroeg de beuk erin te slaan !
En het ging er  nogal heftig aan toe: draden en balken en boilers en chauffage elementen en poutrellen… Alles werd er uit gesleurd en op een camion geworpen. Dan volgden de muren die met grijparmen werden losgewrikt en eveneens op enorme camions werden gedropt.

Het was zaterdag mooi weer en ik ben het huis uit gevlucht om te ontsnappen aan dat vreselijke geluid. Ik ben gaan wandelen met een schoolvriendin in Brugge. Dat laat ik een volgende keer zien.
Vòòr het donker werd kwam ik weer thuis en kon zien dat het huis volledig was afgebroken. Zelfs de hoge dennen die als uit de voegen gegroeide afsluiting dienden waren afgerukt. Eén zielige boom midden in de tuin hadden ze laten staan.

Vandaag maandag is er de hele dag verder opgeruimd . Het was een aan en afrijden van enorme grote camions.  Morgen ga ik eens kijken en voeg er dan een laatste foto bij.

update 1.12.2020

Ik ben deze namiddag gaan kijken .Alles is netjes opgeruimd en de dennen zijn  gezaagd en liggen gestapeld. De werken voor een nieuwe woning kunnen beginnen ! Het voelt toch vreemd aan dat na al die jaren een woning op twee dagen tijd totaal verdwenen is . Alleen de herinnering bestaat nog.

Wandelen met de hond

Neen ik heb al lang geen hond meer. Ik heb alleen nog Vlekje , een negentienjarige poes, die al mijn aandacht opeist en ook krijgt. Het is zo’n aanhankelijk beestje.
Eén van mijn buren heeft een hondje ,Toyke genaamd van het ras Cavalier King Charles. De buren waren voor drie weken naar Spanje en hadden hun kinderen en vrienden ingeschakeld om dagelijks het hondje eten te geven en ermee te wandelen. Het beestje was 14 jaar en kon de reis niet meer zo goed aan ( reisziekte). Ook aan mij vroegen ze om in juni op bepaalde dagen voor Toyke te zorgen. Met alle plezier. Ik was toen  al een “lijdend persoon” maar de medicatie was op dat ogenblik nog niet zo sterk en dat lukte best . Ik kwam in die periode al niet zoveel buiten en een wandeling met Toyke deed me zelfs deugd. Dus deed ik regelmatig een wandeling in mijn omgeving.

Op één van de zonnige dagen waar het zonlicht het gouden uur benaderde gingen we op stap. We wandelden langs een eeuwenoude boomgaard waar de bomen meer dode takken dragen dan fruit. De koeien die ik op dat ogenblik niet zag rondlopen kunnen drinken aan zo’n toestel waar water uitkomt als de koe er met zijn kop tegen duwt. Een en al kleur in de weide met de bloeiende boterbloemen. Koeien zullen er niet van eten omdat de smaak voor hen te scherp is en ze er ook ziek kunnen van worden, beweerde mijn nonkel Clement. Eenmaal gedroogd en vermengd met hooi eten ze dit zonder problemen .

Verder wandelend kwamen Toyke en ik aan een weide vol jonge koeien. Die kwamen al vlug naar de omheining  kijken naar het hondje. Veel belangstelling had Toyke niet voor die grote beesten en we zijn dan maar doorgewandeld terug naar huis.

Toen de buren al een tijdje terug thuis waren is Toyke plots ziek geworden en hebben ze het op aanraden van de dierenarts laten inslapen. Het deed me toch iets toen ze het lieten weten. Het was zo’n lief beestje.

 

De voorbije week!

Het was een week met onverwachte wendingen zoals het bezoek van het collegaatje dat mij heeft opgevolgd. Zij kwam inlichtingen vragen of ik me nog iets herinnerde van een gebeurtenis toen ik pas werkzaam was! Jammer genoeg kon ik haar en in feite de persoon die haar die inlichtingen vroeg niet helpen, want ik had in die zaak niet gewerkt :  Iemand die wilde weten waarom hij als vijfjarig kind bij zijn moeder was weggenomen en geplaatst werd . Later mocht hij terug naar zijn moeder maar zij heeft hem nooit verteld waarom hij een paar jaar niet bij haar mocht wonen. Zijn moeder is  ondertussen gestorven en dat niet weten vreet aan hem. Ik heb wel kunnen vertellen dat zoiets vroeger veel vlugger gebeurde dan tegenwoordig . Er waren in die tijd ook niet zoveel mogelijkheden om een kind te beschermen of een ouder te begeleiden. Ik vind het zo jammer dat ik die man niet kan helpen.

Een mail of ik wilde meewerken aan een soort promotiefilmpje over bijzondere vriendschappen zoals de maandelijkse uitstappen met mijn twee vriendinnen. Ik heb hierop nog niet geantwoord. Ik herinner me hetgeen er jaren geleden is gebeurd met een familietijdschrift dat een artikel wilde wijden aan grootouder /kleinkinderen.
Dat was een leuke ervaring al die verschillende interviews en de kleinkinderen keken allemaal al uit naar een groepsfoto met oma en opa . Ik kreeg de avond ervoor een kort telefoontje  dat de fotosessie niet doorging. Toen de interviewster ( een héél vriendelijke jongedame)me opbelde om te vragen hoe het gegaan was, viel ze bijna van haar stoel ( allé dat denk ik toch) . Zij was niet op de hoogte gesteld dat niet alleen de fotosessie niet doorging maar ook dat  het interview niet zou opgenomen worden in het tijdschrift  en je hoorde zo aan haar stem dat ze dit ongepast vond . Ze heeft zich wel 100 maal geëxcuseerd . Dat is al jaren geleden maar nu denk ik daar terug aan en ben niet van plan om ja te zeggen voor dit promo filmpje.  Hier kun je mijn ontgoocheling van toen lezen 🙁klik) (klik)

Ik kreeg begin van de week een telefoontje van mijn buurman( van een paar huizen verder )dat er een elektriciteitspanne was bij hem. Waarom hij me belde? Hij verblijft nl voor drie weken in Spanje. De alarmcentrale had hem verwittigd dat het alarm niet meer werkte!  Uitgerekend op de dag dat eventuele kopers zouden langskomen.( buur is van plan om definitief naar Spanje te verhuizen).  Met de telefoon in de hand gaf hij instructies hoe ik moest detecteren waar er mogelijks kortsluiting was. Dat wist ik ook omdat ik het zelf al heb meegemaakt. Gevonden maar  wel een tijdelijke oplossing door de verlichting uitgeschakeld te laten . Maar wat bleek : de alarmcentrale verwittigde hem opnieuw. Het alarm had gewerkt op zijn eigen batterij en die was nu op! Deze morgen mocht ik vroeg uit  bed om de elektriciteitsman in de woning te laten.

Vandaag is het voor mij  een droevige dag. Ik heb Flappie ,de buitenpoes, gisterenavond naar de dierenarts gebracht omdat hij een ontstoken oog had . De dierenarts heeft hem gehouden  ter observatie. Er was blijkbaar véél meer aan de hand met poes en  ik kreeg vandaag de raad om poes te laten inslapen. Hij was juist zo goed op weg om een huiskat te worden…

 

verhuizen…

 

…Neen, ik ga niet verhuizen. Maar dat vragen kennissen wel eens sedert opa gestorven is. Dan zeggen ze “blijf je in dat grote huis wonen?”  Ik krijg daar de kriebels van. Alsof ik van de ene op de andere dag mijn plan niet meer kan trekken. Want opa is ook niet van de ene op de andere dag overleden en er zijn jaren aan voorafgegaan dat alles op mijn schouders rustte. Dus ben ik wel het een en ander gewoon. Ik ben ook altijd actief geweest en dat is nu ook niet anders. Met de jaren gaat  de veerkracht wat achteruit  maar dat los ik op met een hulp in het huishouden en een hulp voor het zwaardere werk in de tuin.

45 jaar geleden hebben wij als jong gezin een grote woning gebouwd. Ik woonde hier niet graag omdat het zo eenzaam wonen was met maar een paar huizen in de hele wijk. Maar met de jaren is alles volgebouwd. Het opvallende in  onze wijk is dat iedereen indertijd veel bomen plantte. Er was ook plaats om grote struiken te planten. Ondertussen zijn al veel bomen verdwenen omdat die met de jaren te groot werden. Niet in mijn tuin alleen maar ook in de andere tuinen. Nieuwe komen er niet meer in de plaats. Het afkappen kost handenvol geld . De man waar ik indertijd op een grote lap grond tuinierde vertelde me een tijdje terug dat hij 300 euro moest betalen om een grote boom te laten afzagen!  Dat is een smak geld en dan denk je er niet meer aan om een nieuw boompje te planten. Ik heb het wel goedkoper opgelost : iemand wilde een paar bomen afzagen in ruil voor het hout!  Goedkoper kan niet hé!  Tegenwoordig hebben de tuinen minder groen,  meer kiezelsteentjes, grote partijen gelijke struikjes, weinig bomen…

Ik ben momenteel  niet de oudste bewoner in onze korte straat maar wel degene die hier het langst woont. Ik hoop nog vele jaren te kunnen blijven wonen. Een paar jaar terug verhuisden onze naaste buren naar een woning in Le Pays des Collines die ze aanvankelijk verhuurden en later als B&B uitbaatten. Nu wonen ze  gedeeltelijk daar en gedeeltelijk in Spanje. Ik mis hen nog steeds .
Onlangs kwam een andere buur vertellen dat hij zijn huis gaat verkopen en een huis in Spanje heeft gekocht. Hij zou nog een kleine woning kopen in Brugge( zijn vrouw is er afkomstig van) zodat terugkeer naar België mogelijk blijft. Nog een goeie buur die gaat verdwijnen.
Een overbuurvrouw heeft haar huis verkocht toen haar man stierf. Ze wilde meer in het centrum wonen. De vrouw belt me nog af en toe op om te horen hoe het in “de straat” gaat.
Het deed me iets als buurtje wegging .  Vroeger was het de zorg voor de poezen, konijnen en kippen van buurtje als ze op reis gingen die wegviel.
Nu zijn het de uitlaatrondes van buurmans hondje als ze eens op stap waren die gaan wegvallen. Hij vertrekt in maart. Hij heeft me op het hart gedrukt dat ik absoluut eens moest overkomen  naar Spanje Hij zal landinwaarts wonen op 50 km van Alicante.” kom het af met je dochter. Er staat een auto ter beschikking” Dat aanbod zal niet afgeslagen worden ,wees daar maar zeker van!!
Met al deze mensen was er een fijn contact . De kinderen zagen we opgroeien en later de deur uitgaan. Er werden straatfeesten gehouden en bij speciale gelegenheden nodigden de buren elkaar uit . Allemaal mooie herinneringen….

Neen ik verhuis bijlange nog niet . Er zijn nog buren met wie het fijn is om contact te hebben en waar nodig helpen we elkaar. We zijn allemaal samen in deze straat oud geworden…