Ik wens iedereen in 2021 een mooi en gezond jaar toe. En dat we het jaar dat voorbij is vlug mogen vergeten. Het is een jaar geweest waarin we konden nadenken hoe we bezig waren en ook even tot rust konden komen . Het jachtige leven is even stil gezet en ik denk dat veel mensen daar deugd van hadden. Back to earth, maar het mag niet blijven duren als je rondom ziet dat zoveel mensen aan Covid-19 zijn overleden en andere mensen niet alleen lichamelijk ziek worden maar ook geestelijk. Dat er armoede ontstaat en dat jongeren de zin van het leven kwijt raken. Ik hoop oprecht dat we binnenkort terug de draad mogen oppakken en verder gaan met ons leven en hopelijk met meer aandacht voor onze medemens.
Ik had bij de eerst lockdown pech. Ik had toen een afspraak bij de kapper precies op de dag dat alles sloot! Dus niet knippen en in krulletjes leggen… Maar de kapster was wel zo attent dat ik als één van de eersten werd uitgenodigd om langs te komen toen ze haar kapperszaak weer mocht openen
Bij de tweede lockdown was ik toe aan een fatsoeneer beurt toen alles weer op slot ging.
Nu duurt dat op slot gaan al een tijdje en het einde is nog lang niet in zicht. Ik kan wel goed mijn plan trekken en vroeger toen mijn haar nog lang was knipte ik het zelf. Een neef die kapper was had me enkele trucjes aangeleerd. Nu is mijn haar echter redelijk kort en zodanig gekapt dat ik niet zomaar mijn haar recht toe recht aan kan afknippen.
Ik kan als zovelen de grens oversteken en in Nederland naar de kapper gaan, maar ik wil dat bewust niet doen. Mijn vriendin heeft een paar kappersscharen meegegeven en ik ben begonnen met knippen. Het is me aardig gelukt ,vind ik toch. Vandaag heeft vriendin in mijn hals wat bij geknipt . Blijkbaar geen al te rechte lijn!
Ik durf in elk geval terug buiten komen zonder een muts op te zetten 🙂
Gezien ik voorzichtig moet zijn en tot nader order niet mag fietsen ( wat ik véél liever doe) probeer ik zoveel als het weer het toelaat wandelingen te maken. Deze week reed ik naar Sluis, neen nu eens niet om te winkelen maar om op de wallen te wandelen rond Sluis. Matige zon en niet al te veel wind. De auto werd aan het kanaal achtergelaten en vriendin en ik wandelden het voetgangerspad op .
Vanop het voetpad heb je een mooi zicht op de omgeving. We waren er helemaal alleen en op het fietspad beneden zagen we ook niemand.
Ook hier had de voorbij storm voor ravage gezorgd.
Aan de voet van de bomen veel paddenstoelen.
Waar je ook wandelt op de wallen is de molen overal te zien
De eerste helft hebben we afgewandeld maar dan zijn we naar beneden gegaan en zijn niet aan de tweede helft begonnen. Dat zal voor een andere keer zijn.
We wandelden door de rustige straten en hier en daar merkten we hoe vindingrijk de handelaars zijn. Bij een tearoom zagen we mensen in het deurportaal staan wachten tot plots de deur openging en er een paar dozen met pizza’s werden overhandigd. Bij een andere tearoom-restaurant hadden ze bij een ingang een paneel geplaatst met daarop take away. Ik las op het reclamebord dat je daar menu’s kon bestellen en dan komen afhalen. Een derde had een kleine toonbank vòòr de ingang geplaatst waar je kleine hapjes kon bestellen en ook koffie en frisdrank. Zoals je op de foto hierboven ziet liepen er héél weinig mensen in de winkelstraat! Nochtans zijn alle andere winkels open!
Op het parkeerplein bij het Belfort had je alle plaats om je auto te parkeren!
Langs het kanaal niet de gebruikelijke terrasjes maar ook zie je geen enkele auto geparkeerd staan.
Het was wel een doordeweekse dag maar zo kalm en leeg heb ik het nog niet meegemaakt. En dan is het nog geen volledige lockdown.
Het is met enige aarzeling dat ik opnieuw begin te bloggen. Er is de afgelopen weken veel maar toch niets wereldschokkend gebeurd. Ik leefde in mijn kleine bubbel . Ik had genoeg aan mezelf : Ik heb een moeilijke vooral pijnlijke periode achter de rug en het zal nog een eind duren vooraleer ik kan zeggen ” hèhèh ik voel me echt weer goed” Vooral omdat ik nog minstens een maand ” mijn harnas” moet dragen!
De operatie is geslaagd . Ik ben al tweemaal terug gegaan op controle. De chirurg was vooral bekommerd om de snede rond mijn navel en wilde ook zelf nagaan of de snede over mijn buik goed genas. Dezelfde als die van verleden jaar met uitbeiding van die komma rond de navel.
De dagelijkse verzorging van verpleger/verpleegster tot half augustus was elke dag een aangename pauze voor me vooral omdat het dezelfde mensen waren die me na de vorige operatie maanden hebben verzorgd.
Ondertussen heb ik ook de pijnstillers afgebouwd. Ik liep hier rond als een halve zombie. Maar aanvankelijk kon het niet anders want bij de minste beweging deden de wonden waar dat net was aangespannen vlijmscherp pijn. Mijn slaappatroon is ook nog niet zo gunstig maar ik weiger wat dan ook daarvoor in te slikken. Veel rusten en toegeven als ik na een paar uur te moe word. De chirurg heeft me gerustgesteld : dat komt door de narcose.
Ik herken dit van de vorige tussenkomst. Hopelijk duurt dit deze keer niet zo lang omdat de operatie ook geen 5 uur heeft geduurd.
De kinderen komen regelmatig langs en mijn beste vriendin sleurt me erdoor met samen korte wandelingen te doen of korte uitstappen te maken. Ik voel me dikwijls nog onzeker om dit in mijn eentje te doen. Voor de rest is de auto mijn beste vriend want zo kan ik in mijn eentje boodschappen doen of ergens naartoe rijden.
De corona belemmert me in feite niet zo erg want ik heb de afgelopen weken grotendeels doorgebracht in mijn tuin. Ik had tijd om bloemen en planten op tijd water te geven en te verzorgen en te genieten van de tuin. Af en toe bezoek ook van vrienden en buren , wel op veilige afstand.
Gisteren hebben mijn vriendin en ik afscheid genomen van een zomer die we niet zo vlug zullen vergeten door de corona en voor mij erbovenop door de operatie die zwaarder uitviel door het feit dat ik vier maanden heb moeten wachten!
In Blankenberge zijn we naar drie bloementapijten gaan kijken . Geen bloemencorso dit jaar. Bijna lukte het ons niet omdat het aan de Oostkust enorm regende . Werkelijk stortbuien met veel wateroverlast. Gelukkig niet bij mij.
Na de middag stopte het met regenen al bleef de lucht dreigend. Maar we riskeerden het en zijn toch droog thuisgeraakt!
De jaarlijkse bloemencorso bestaat 125 jaar !
Aanschuiven om op een verhoogde loopplank foto’s te kunnen maken. Een homage aan de Art Nouveau huizen in Blankenberge.
Blankenberge bestaat 750 jaar. Hier een afbeelding van het oude stadhuis.
14 juli 2020 stapte ik met een klein hartje binnen in het AZ Zeno in Knokke. Er wachtte me opnieuw een operatie. Ik was de vorige zware operatie nog niet helemaal vergeten en ik was hier alweer. Ik heb een jaar nodig gehad om weer helemaal genezen te zijn en nu dit:
In februari 2020 constateerde ik rond de navel een hard streepje . Soms was het er en soms ook niet. Ik had er verder geen last van. Mijn dochter zei onmiddellijk toen ik haar dat vertelde ” o je hebt wellicht een navelbreuk”.
Ik besteedde er verder geen aandacht aan. Maar een paar weken verder voelde ik soms een dikke bobbel naast de navel en dacht “ik ga toch eens de huisdokter raadplegen.”
Juist op dat ogenblik werd de lockdown aangekondigd en kon ik niet meer terecht bij de huisdokter en ook niet in het ziekenhuis of bij de spoed. Want zoiets was niet dringend.
Ik had er geen pijn of enige andere last van , alleen af en toe een dikke bobbel naast de navel. Maar met de weken die voorbij gingen leek die bobbel nog groter te worden en was ze daar ook constant !
Zodra de huisdokters en ziekenhuizen weer andere patiënten dan Covid 19 verzorgden ging ik naar de huisarts en die bevestigde dat ik een navelbreuk had.
Volgens hem was het niet nodig om dit te laten opereren. Toch belde ik de chirurg op die me verleden jaar heeft geopereerd en gelukkig kon ik snel terecht bij hem. Ondertussen waren we al in de maand juni. Hij sprak onmiddellijk van een “hersteloperatie”. Toen herinnerde ik me dat hij na de zware operatie verleden jaar iets had gezegd van ” ik hoop dat je helemaal herstelt en dat er geen tweede operatie nodig is” Profetische woorden want na méér dan een jaar is er dus wel een hersteloperatie nodig geweest.
Ik vertel hier nogal uitvoerig over omdat ik ondervonden heb dat dergelijke operaties bestempeld worden ” als een fluitje van een cent” bij de gewone man. Dat is het helemaal niet zelfs niet bij een kleine breuk .
Er werd bij mij niet een navelbreuk maar een buikbreuk vastgesteld : “een uitstulping van het buikvlies door een zwakke plek of opening in de buikwand (breukpoort). De breuk is herkenbaar aan een zwelling ter plaatse. Omdat een breuk niet vanzelf herstelt en in de loop van de tijd kan verergeren, is op een zeker moment een operatie nodig. Traditioneel wordt een breuk verholpen door het buikvlies te herstellen met weefsel van de buikwand zelf of door het plaatsen van een stukje kunststof. Sinds kort worden breuken ook met kijkoperaties behandeld.”
Op drie plaatsen was er een zwakke wand ontstaan en de operatie was terug een ferme snede over mijn buik en duurde meer dan 2 1/2 uur . Er is een stuk net ter grootte van een pannenkoek in de buikholte geplaatst en met aan de uithoeken nog een paar sneden erbij om dit netwerk aan te spannen. Pijnlijk maar door pijnstillers onderdrukt.
Ik ging binnen in het ziekenhuis met de gedachte om de andere dag terug naar huis te kunnen , maar ik ben er een week moeten blijven . En dan lag het nog aan mij of ik langer wilde blijven. Maar ik kon mezelf behelpen en wilde toch liever thuis verder genezen. Want in een ziekenhuis kan je niet echt zeggen dat je kan uitrusten. De verzorging is er uitstekend maar op de meest onmogelijke uren komen ze je verzorgen , bloedprikken, temperatuur meten , pillen brengen… Wegens de corona maatregelen mocht 1 persoon per dag voor een uurtje op bezoek. Bezoek had ik echt niet veel nodig de pijnstillers maakten me slaperig.
Eenmaal thuis komt er nu nog elke dag een verpleger/verpleegster langs om de wonden te verzorgen. Verder rusten en alles kalm aan doen. Het vraagt tijd om volledig te herstellen. Ik moet opnieuw die abdominale binder dragen zolang de ferme snede over mijn buik niet volledig is genezen. Het belemmert je wel in je bewegingsvrijheid maar het is belangrijk voor een algeheel herstel . Voorlopig niet heffen, niet fietsen , niet zwemmen … och ik kan nog veel doen hoor!
En dan denk ik wel eens …allemaal gevolgen omdat er twee jaar geleden een verkeerde diagnose is gesteld en ik behandeld werd voor een chronische ziekte die ik niet had!! (klik)
De Covid 19 heeft er ook aan meegeholpen dat de operatie zwaarder was dan gedacht omdat ik vier maanden heb moeten wachten!!
Enkele sfeerbeelden van mijn verblijf in het ziekenhuis.
De ene ochtend een heldere start , een andere ochtend dikke mist.
De avonden waren altijd mooi met een gekleurde zonsondergang.
De bovenste foto was een pracht van een zonsopgang en de tweede foto een héél mooie zonsondergang.
Mijn bed waar ik de eerste dagen hulpeloos lag en ik stond de meeste dagen op een dieet van beschuitjes en thee om de maag en de buikwand te beschermen. Op zondag kreeg ik koekebrood met kaas en confituur en een kopje thee. Wat smaakte dat!!
Vanuit mijn kamer had ik een mooi zicht op de omgeving. In de verte de Natienlaan( grote invalsweg naar Knokke) en het af en aanrijden van ambulances. Ook de Lijn komt regelmatig langs , heeft een halte aan de ingang van het ziekenhuis.
De foto’s zijn niet optimaal omdat er aan de buitenkant van het ziekenhuis nog een extra glazen wand is. ( blauwe bevestiging op één van de foto’s houdt de passerelle en de glazen afsluiting samen.)
‘s Nachts zoeven de verpleegsters met een step door de gangen. Ik mocht er een foto van nemen! Hoedje af voor deze mensen die begripvol en vriendelijk hun werk deden. En ook mijn oprechte dank voor de chirurg die me opnieuw door een moeilijke periode heeft gesleurd.
Even over de grens geweest voor een essentiële boodschap 😉
Sluis heeft zijn les goed geleerd.
Geen auto van ‘s middags tot ‘s avonds in de twee winkelstraten om de mensen ruimte te geven.
Terrassen zijn merkelijk vergroot met het oog op de anderhalve meter afstand. Om de haverklap verschijnen plakkaten in beeld om je eraan te herinneren.
IJsjes kan je kopen zonder in lange slierten te moeten aanschuiven. Zelfs “coureurs” lusten er eentje!
La Spezia is ook aan te treffen in Cadzand-Bad waar ze een enorme keuze hebben aan pizza’s, ter plaatse eten of om mee te nemen.
Parking aan het Belfort voor de helft vrijgemaakt om terrasjes te kunnen zetten.
Op de Beestenmarkt verboden te parkeren.
Ter hoogte van de kaai werd een terras gezet van het nabij gelegen restaurant.
Een kledingzaak heeft een ludiek plakkaat vòòr de winkel gezet! En in de etalage van een andere kledingzaak staat een supergrote regenjas. Verwijzing naar de coronatijd waarin er meer gegeten en gedronken wordt ?
Geen auto’s langs de kaai maar wel terrasjes. Mag van mij best zo blijven.
Op het plein vòòr de kerk is ook een groot terras gezet.
En zoals ik al eerder schreef nog een plakkaat voor de anderhalve meter afstand. Je kan het gewoon niet vergeten in Sluis
En nu maar wachten op de toeristen en de Belgen , want het was er erg kalm gisteren.
Pinkstermaandag stapte ik op mijn fiets om rustige wegen op te zoeken. Ik had beelden gezien op het nieuws van overvolle winkelstraten en drommen volk op de zeedijk. En niettegenstaande de drukte overwegend mensen zonder mondkapje!
Ik nam het brede fietspad van Westkapelle richting Retranchement. Zover zou ik niet rijden enkel tot de afslag Retranchement en het Zoute. Langs deze weg kan je niet beweren dat je essentiële boodschappen gaat doen over de grens daarvoor moet je de officiële grens over via Sluis. Op dat ogenblik was de grens enkel open voor familiebezoek of essentiële boodschappen. Wat ik gezien heb tijdens die fietstocht tart elke verbeelding.
Dit brede fietspad vormt een beetje de uiterste grens van Knokke-Heist met Nederland. Het is er altijd erg rustig met aan de ene kant veel weiden waar koeien en paarden grazen en aan de andere kant landerijen en enkele boerderijen.
Op het eind van dit lange fietspad kan je op een voormalige trambedding rechts afslaan richting Retranchement en Cadzand. Blijkbaar reden veel fietsers naar Zeeuws Vlaanderen. De auto’s moeten via een korte slingerende weg rijden om iets verder linksaf te slaan .
Op de tweede foto hierboven loopt het fietspad tot de Oosthoek( een wijk)
Op de eerste foto hieronder is er achter de groene gordel het vergrootte Zwin waar je op een nieuwe dijk helemaal van Cadzand naar de Oosthoek kan fietsen. En als ik me omdraaide zag ik in de verte de toren van de Kerk in St Anna ter Muiden(Sluis). De toren staat er niet helemaal op ,ik was verblind door de zon.
Ik koos de richting Het Zoute Knokke. Er was veel wind en de vele fietsers maakten het echt niet leuk om te fietsen.
Ter hoogte van de boerderij met dat rode dak kan je hoeve ijs kopen aan een raam. Daar troepten zoveel mensen samen om een ijsje te likken of schoven ze aan om er eentje te kopen. Ze stonden zelfs op de rijweg! Neen ik ben niet afgestapt maar doorgereden. Een volgende keer als het kalmer is trek ik de remmen wel dicht.
De hele rit tot aan de Oosthoek heb ik met een bang hart gereden , het fietspad is daar erg smal. Het was precies of ik tegendraads reed en de fietsers bleven maar afkomen … Die mensen op hun fiets , gewone fietsen en ebikes en fietskarren leken allemaal losgelaten wild. Grote bendes na elkaar luid roepend en gevaarlijk slingerend.
Eenmaal in de Oosthoek was het kalmer en kon ik op mijn gemak verder rijden . Mijn goesting om hier en daar af te stappen om foto’s te maken was allang over en bij het laatste stuk op de terugweg kwamen er weer bendes joelende fietsers op me af.
Was er niet gezegd dat je met een drietal mocht gaan fietsen op dat ogenblik ? Ze waren met zovelen dat ik ze niet eens kon tellen en weeral met die tweewielers met een bak voor kinderen tussen het voorwiel en het stuur of bakfietsen. Levensgevaarlijk als je die moet kruisen op een smal fietspad! De meesten reden met een niet verantwoorde snelheid . Zonder te bellen flitsten ze me voorbij of kruisten ze mij.
Thuisgekomen moest ik toch even bekomen! Dat heb ik met mijn jarenlange fietservaring nog niet meegemaakt. Een paar keer vreesde ik in de gracht te duikelen of van het -op sommige plaatsen verhoogde- fietspad te geraken.
Mag ik eens giftig zijn? Ik ben blij dat er dit weekend veel wind is en geen al te mooi weer!
een oude wegwijzer ter hoogte van de vroegere trambedding.
Dit is de eerste boom die we bewust in onze tuin hebben geplant.
Maar daar vertel ik later over.
…werd tegengewerkt , tja ik weet niet door wie , ik steek het op corona! Ik ondervind de laatste weken regelmatig problemen om op internet te geraken…. Ik weet zelfs wanneer het begonnen is. Op een dag was er een minieme stroomonderbreking die door sommige mensen niet eens is opgemerkt . Maar het was er wel eentje want als na een stroomonderbreking de stroom weer “aanspringt ” dan zegt de deurbel ” dingdong”. Ik ging zelfs de deur gaan openen. Op het werk van mijn dochter had de stroomonderbreking wat langer geduurd , een bewijs dat het niet bij mij alleen was.
Sedertdien ondervind ik problemen om online te geraken.
‘s Morgens zet ik altijd de pc aan om te zien of er mails zijn van vrienden of familie. Deze morgen was het voor de zoveelste keer : geen verbinding…. noch met de mails, noch met facebook , noch met mijn blog. Daar krijg ik echt de krul van. De pc wordt regelmatig ” gekuist” daar kan het niet aan liggen. Ik denk dat het eerder aan het grote gebruik is van de sociale media en er daardoor dikwijls piekmomenten zijn.
Afsluiten en opnieuw opstarten helpt meestal ook niet. Vanmorgen wèl ,oef !
Ik weet het ik kan offline werken maar dat vind ik omslachtig met kopieren , knippen en plakken vooral met foto’s. Ik heb nu al tijd te kort ( en dat voor een gepensioneerde ,hahaha) om te komen lezen op de blogjes.
Maar kom genoeg gezaagd over dit minieme ongemak in tijden van corona waar er veel grotere problemen zijn.
Ik heb me dan maar extra ingezet in de tuin : het schilderen van bloembakken en -potten is klaar. Ik heb nog een paar zakken boomschors gehaald om de gaten te vullen( de vogels vinden het leuk om ze rond te strooien) en om een stukje in de bloemenborder ook te bedekken.
Ondertussen ben ik ook al een deel bloemen gaan kopen en morgen nog eens natellen hoeveel geraniums ik nodig hebben voor de mooie geverfde bloembakken. Ik kon het niet allemaal in één keer meebrengen.
De Hubo is terug open en ik haalde verf om de sierluiken verder zelf te verven. Ik reken niet meer op de klusjesman die komt al maanden niet meer af ,er is altijd wel iets dat bij hem in de weg komt. En dan moet je weten dat hij nog geld moet krijgen van mij. Zal het zeker niet nodig hebben! Ik heb ondertussen geoefend op de bloembakken en zo moeilijk zal het niet zijn om luiken te verven. Alleen moet ik zien zelf goed ingepakt te zijn want ik hang meestal zelf ook vol verf ! 14 luiken te gaan groot en klein…. In deze corona tijden is het een mooie bezigheid!
Om vandaag af te sluiten toch een foto van een tuin. Maar dit is niet mijn tuin wel die van de buurman. Er groeit geen gras bij hem enkel madeliefjes. Zo krijg ik af en toe ook een madeliefje van mijn buurman in mijn gras !
Niet zo’n scherpe foto maar uit discretie iets van te veraf getrokken.
