Het is een hele boterham , Ik kan het echt niet korter vertellen.

Terwijl ik bezig was met de Kerst- en Nieuwjaarskaartjes in een album te plakken, heb ik ook in oude albums zitten kijken. Sommige kaartjes vermelden enkel een naam maar bij sommige is er veel tekst bij geschreven en bij andere werd er gewoon een brief bij gestopt. Leuk om te lezen en dat heb ik ook gedaan…lezen en nog eens lezen.
Maar eentje heeft veel herinneringen naar boven gebracht omdat het me doet herinneren dat veel mensen bereid zijn om belangeloos een ander te helpen als die in nood zit. Hier waren het een dokter, de rijkswacht ,een depanneur en een treinconducteur( van wie dit onderstaande kaartje is)

Op 18 november 1983 kregen we een zwaar ongeval op de autostrade ter hoogte van Eghezée ( niet zover van de stad Namen). Die dag vertrokken wij met twee van de drie kinderen naar de familie wonende in de omgeving van Echternach. Mijn broer en zijn vrouw en twee kinderen reden in hun auto ook daarheen maar waren ietsje vroeger vertrokken en we zouden elkaar wel op de bestemming terugzien.

Het was een zonnige novemberdag. Omstreeks 17 uur zijn we ingereden op een eerder gebeurd ongeval. Mijn man zag te laat dat er stilstaand verkeer was. Onbegrijpelijk dat niemand van de chauffeurs op hun remlichten duwde op een moment dat de schemer inviel. Mijn man laveerde tussen de stilstaande auto’s in om uiteindelijk tegen de vangrail op de middenberm te knallen. Eén auto werd weg gekatapulteerd en eindigde op zijn dak , andere wagens vlogen van de weg.

Het gebeurde ter hoogte van het wegrestaurant in Eghezée en mijn broer die daar even halt had gehouden zag het ongeval gebeuren en kwam toegelopen om ons samen met andere mensen uit de auto te helpen. De kinderen en ikzelf geraakten met enige moeite uit de wagen , maar mijn man zat geklemd tussen het stuur en de zetel. De voorkant van de auto was helemaal tot nul herleid. En omdat de auto begon te roken werden door omstaanders brandblussers leeg gespoten.
De kinderen bleken niet gewond, mijn man had last aan de knieën en kon moeilijk gaan , zelf kon ik niet meer rechtstaan en zakte in elkaar. Een dokter die toevallig ook in dit ongeval beland was onderzocht me en kon me geruststellen dat ik enkel een ingedrukte borstkast had (door de autogordel) maar wellicht niets gebroken had. Ik kon niet diep genoeg ademen waardoor ik door mijn benen gezakt was. ( Dit bleek achteraf te kloppen)

De hulpdiensten waren vlug ter plaatse. Zij waren wellicht al opgeroepen omdat het op de autostrade één en al ravage was van gekantelde ,ingedeukte en weggeslingerde wagens. Hoeveel auto’s er op het eerste ongeval ingereden waren weet ik niet maar wij hoorden nog een paar knallen van auto’s die ook nog inreden op het ongeval.
Achteraf door de processen verbaal die we ontvingen bleek een camion een hoop paletten verloren te hebben wat de oorzaak is geworden van een kettingbotsing . Gelukkig geen doden en geen zwaar gekwetsten.

Met de ambulance werden we alle vier naar het Ziekenhuis St Luc in Namen gebracht en na uren onderzoeken en de vaststelling dat er niets ernstigs aan de hand was met ons werden we effenaf op straat gezet. Het was onverantwoord , zelfs de Rijkswacht stelde zich daar vragen over. Die laatste hebben ons enorm gesteund en wilden zelfs een hotel voor ons zoeken. Ik had maar één gedachte in het hoofd” ik wil naar huis” De dokter op de autostrade had me gezegd “probeer deze avond nog thuis te geraken want morgen zal het niet meer lukken . Nu voel je nog niets maar je gaat in shock geraken en veel pijn hebben”.

De Rijkswacht heeft een dépanneur opgebeld om het autowrak op te halen en voorlopig bij hem te plaatsen en heeft de man ook gevraagd om onze bagage mee te brengen en ons naar het station van Namen te voeren. Hoewel er aangedrongen werd om toch een nacht te blijven in Namen , kon niemand ons tegenhouden om naar huis terug te keren, hoe moeilijk we het ook hadden op dat ogenblik.

We hadden geluk dat er een trein richting Oostende reed en zo goed en kwaad als het kon reisden we terug. We moeten er toch maar vreemd uitgezien hebben want de conducteur vroeg ons of het wel oké was met ons. We vertelden hem van het ongeval en hij heeft er ongevraagd voor gezorgd dat in Brugge een bagagist ons opwachtte en begeleidde naar een taxi die aan het station stond om ons verder naar huis te voeren. Want op dit nachtelijk uur konden we enkel nog in Brugge geraken. Om 2 uur kwamen we terug thuis , we waren om 15 uur vertrokken voor een ontspannend weekend !!!
De huisdokter is in de vroege ochtend langsgekomen ( verwittigd door mijn moeder) Ik kreeg het bevel om plat te blijven liggen en dat heb ik drie weken lang moeten doen , hij nam mijn man en de kinderen mee om foto’s te nemen om te zien of echt alles oké was met iedereen. Want in het ziekenhuis hadden we geen al te beste ervaringen opgedaan aan die onderzoeken.
Mijn man heeft blijvend last gehad aan de knieën, de zoon heeft later last gekregen aan de knieën ,zelf bleek achteraf dat ik een whiplash had met jarenlange halsklachten als gevolg en omdat ik me afgezet had tegen het dashboard vroeg artrose gekregen aan mijn duimen. Anders alles goed , het had veel en veel erger kunnen zijn.

De auto ? perte totale. Mijn broer vergezelde ons tot aan het station en toen hij zag dat het ons ging lukken is hij met zijn auto en zijn gezin teruggekeerd naar huis.

Ik wilde de conducteur bedanken voor zijn hulp en schreef een brief naar de stationschef van Gent. De conducteur had ons verteld dat zijn shift erop zat in Gent en ook dat hij in Tielt woonde. De stationschef heeft de conducteur de brief bezorgd die ik geschreven had en de conducteur heeft contact met ons opgenomen. Zo zijn mijn man en ik hem persoonlijk gaan bedanken in Tielt. Hij heeft ons met dit kaartje nog het allerbeste toegewenst en bedankt voor de brief die ik geschreven had naar de stationschef. Hij verdiende echt die pluim voor zijn kordaat opreden.