Een etentje in Zeebrugge

Twee jaar geleden ging ons leven op slot vanwege Corona. Als we nu terugkijken is het bijna niet te geloven welk parcours we hebben afgelegd. We komen er allemaal niet ongeschonden uit. Velen zijn ziek geworden , velen zijn gestorven . De beperkingen hebben ons allemaal getroffen. Het is nog niet voorbij en we moeten blijven voorzichtig zijn, maar we kunnen toch al op veel manieren de draad van vòòr de pandemie weer oppakken.

Ik ben een senior en ook mijn sociale leven viel twee jaar geleden stil. De eerste maanden geen echt contact meer met eigen familie. Langzaam aan werd een bubbel opgebouwd en dat bleef bijna twee jaar lang zo.
Ook het verengingsleven viel stil. En zelfs in de korte perioden dat het eventjes wel mocht , zat de schrik er in en durfden de mensen niet samenkomen.
Er is momenteel weer perspectief nu de gemeente toe laat om gebruik te maken van gemeentelijke lokalen en voorzieningen om elkaar onder gelijk welke vorm weer te zien.
Zo is in onze seniorenvereniging de koersbal weer opgestart , wel met veel minder aanwezigen dan vroeger. Het is voor velen nog een wennen, maar we hebben goede hoop voor de toekomst.
Een gegidste wandeling in Brugge staat ook al op het programma en blijkbaar valt dit in goede aarde en zijn er meer inschrijvingen dan we verwacht hebben. Het is een buiten activiteit en dat scheelt wel.

Om als bestuur elkaar wat moed te geven om vol te houden bij de nieuwe start, zijn we uit gaan eten. Want ook wij zagen elkaar praktisch niet in die twee jaar en het enige contact dat er was gebeurde via email. Maar veel viel er al niet te communiceren, buiten de vraag of alles oké was.
We zochten in eigen streek een restaurant en dat werd het rooftop restaurant de “Njord” in Zeebrugge. Heel mooi met uitzicht op de jachthaven , de zee , de Vandamme sluis , de achterhaven…

Het heeft echt deugd gedaan om elkaar weer te zien en hopelijk wordt het een start voor een mooi jaar voor àlle senioren in onze vereniging. Wij doen er alvast ons best voor en hopen dat er geen opflakkering van een virus roet in het eten gooit!

Prachtig gelegen in Zeebrugge en helemaal niet zo duur als beweerd wordt. Je bent niet verplicht om kaviaar /kreeft te eten en een volledig menu is evenmin verplicht. Je maakt het zo duur als je portemonnee kan dragen! De gerechten waren overheerlijk. Ik koos uit de menu :

Hieronder een paar foto’s van het uitzicht . Je kan rondom in het gebouw foto’s maken.

De Njord

Tijdens de lange quarantaine periode viel het verenigingsleven stil. Nu het weer kon werd voorgesteld om dit met een etentje te vieren. Er was veel respons en veel mensen zagen elkaar pas na anderhalf jaar weer terug. Hoe konden we in september beter starten dan met een mossel etentje ( en voor de enkelingen die dit niet lusten een groot stuk kabeljauw). Als toetje kon je kiezen tussen ijs en een koffie. Raden wat ik koos :-).

Om het een beetje speciaal te maken kozen we het restaurant Njord uit gelegen in Zeebrugge ondergebracht op de zevende en achtste verdieping in het ABC torengebouw ( ABC een verwijzing naar ‘Artes-Brugge-Cruise )

De ABC-toren is meer dan alleen maar een cruiseterminal of een kantoorgebouw. Het is een polyvalent gebouw met diverse functies. Het gelijkvloers en de eerste verdieping hebben een duidelijke cruise- en onthaalfunctie, met een check-in, bagage-afhandeling, wachtruimtes, het scannen van bagage en passagiers, grenscontrole, winkelruimte, toeristische info en kunst.

Rondom het restaurant zijn hoge ramen en heb je een prachtig zicht op de vissers-en jachthaven, op de marine basis, de oude havendam, de in- en uitvaart van enorme vrachtschepen. Het is genieten van het uitzicht en het eten is er lekker . al moet ik toegeven dat ik er wel meer van verwacht had in dit mooie kader! Ben je in Zeebrugge , ga er een keertje eten ondertussen kan je genieten van het unieke uitzicht! Alle uitzichten zijn van achter glasramen getrokken.

Alle foto’s zijn aanklikbaar!

Krolf

De senioren kunnen weer starten met Krolf spelen.

Krolf is een sport die uit de Scandinavische landen komt overgewaaid. Het wordt gezien als een mix van golf en crocket. Spelers trachten een bal met een hamer in een hole te slaan. Het lijkt gemakkelijk maar je mag hard meppen om die tamelijk zware bal ver weg te slaan . Hole in one komt maar zelden voor ( bij ons toch ). Je mag al blij zijn als je in de buurt komt van het gat dat in het gras is gemaakt ( en die je na een partijtje krolf spelen weer netjes moet dicht maken). Je kan dit spel overal spelen waar gras is en je moet de oneffenheden er bij nemen. Een spel telt 12 holes en de winnaar is hij/zij die de minste slagen nodig had . Een spelnamiddag bestaat meestal uit twee rondes.

Het gemeentebestuur heeft toelating gegeven om de sportieve activiteiten te hervatten. Lange tijd kon het niet omdat omwille van corona en ook omdat de sporthal waar wij als senioren in Westkapelle tijdens het voorjaar en de zomermaanden buiten petanque spelen en tijdens de wintermaanden binnen koersbal spelen, tot heden gebruikt wordt voor de corona vaccinatie . Zelfs de petanque veldjes buiten mochten niet gebruikt worden. Ook Krolf mocht niet .
We mochten de voorbije week per uitzondering één namiddag gebruik maken van de tuin van scharpoord om promotie te maken voor Krolf.
Vanaf september kunnen we terug in Westkapelle op een nieuw terrein spelen. De opkomst van de senioren was groot en sommige mensen had ik al ruim een jaar niet meer gezien. Ik hoop dat de wandelaars die langskwamen of op het terras van de cafetaria zaten goesting hebben gekregen om mee te spelen.
Héél leuke nieuwe sportieve start en laat ons hopen dat het zo mag blijven…

Een kleine impressie:

zeebrugge

De volgende wandeling die ik met de senioren meewandelde was richting Zeebrugge. Ik was er al eens met mijn vriendin maar in groep is toch nog altijd anders.

We wandelden in de vissershaven tot aan het voormalige lichtschip de Westhinder dat nu een museum is( een lichtschip is een lichtbaken op volle zee, op de plaats waar een vuurtoren zou moeten zijn, maar waar de bouw hiervan niet mogelijk is) .

We wandelden langs de ABC toren oa een terminal voor cruise passagiers en en waar niet enkel kantoren zijn maar op een van de hoogste verdiepingen een mooi restaurant is ( met de zelfde uitbaters als van het bekende ” Hof ter Doest ” in Lissewege) .
Het was rustig in de haven. Op een doordeweekse dag varen er niet zoveel jachtjes uit.
We zagen een vissersboot uitvaren met de typisch netten die ze aan weerszijden van het vaartuig in zee laten zakken om te vissen.

In een ander deel van de jachthaven was er geen beweging te zien.

Bij het terugwandelen zijn we het torengebouw binnengestapt en met de lift tot boven gegaan. Jammer genoeg konden we niet op het open terras zodat we niet rondom konden lopen om zowel de zee als het achterland te zien.
Enkel groepen en op afspraak konden van dit uitzicht genieten. Maar we zagen toch genoeg

Verschillende versierde fietsen stonden op de wandelweg langs de Seafront promenade .
Op de rederskaai zagen we het vervallen huis/café waar indertijd passages van de soap “Wittekerke ” werden opgenomen.. Op verschillende stenen banken langs de Rederskaai lagen boeken om mee te nemen in het kader van “boekenjagers”. Er stak niets tussen wat ik graag had willen lezen. Dus liet ik ze liggen voor andere gegadigden.

Het was wel terrasjesweer maar dit terrasje bleef nog leeg. Ze startten maar om 17 uur was er vermeld op de foodtruck die er tegenover stond en het was nog niet zo laat.

Een leuke wandeling , maar we waren wel blij om op een terras te kunnen plaatsnemen onder grote parasols ,het was die dinsdag een beetje te warm en de wandeling verliep onafgebroken in de volle zon.

Nog een wandeltocht

De week is voorbij gevlogen en ik stel vast dat ik mijn blog wat heb verwaarloosd. Te veel willen doen en daarbij nog eens gaan wandelen op dinsdagnamiddag. Het was werkelijk een ideale dag ervoor. De afspraak was deze keer in de Oosthoek ( een wijk in Knokke-Heist) . Voornamelijk bekend door de wafelhuizen die er vroeger waren zoals Moeder Siska, Kinder Siska ,Gustaaf Siska, Marie Siska. Nu blijft er nog maar eentje over nl Marie Siska( geschiedenis van het ontstaan)

De Oosthoek ligt ook op wandelafstand van het Zwin Natuurpark. De wandeling startte langs een zandpaadje tot we aan de grote weg richting Zwin kwamen maar daar keerden we eventjes terug om langs het knuppelpad te lopen. Het pad dat officieel wiedauwpad noemt . Het pad waar ik al ontelbare keren met de kleinzoons heb gewandeld. Elke keer weer willen ze daar wandelen om te zien of er veel of weinig water staat. Er stond nu een beetje water in de duinpannen maar het groeizame voorjaar had alles ontzettend doen groeien. Het fluitekruid overwoekerde alles. Wel mooi om al die planten in bloei te zien staan.

Daarna kwamen we op de rechte weg dwars door de duinbosjes. Was ik blij dat ik mijn zonnehoed mee had genomen. Het was erg warm en hoewel we op korte afstand van de zee wandelden was er bijna niets van wind.

We wandelden niet tot aan het Zwinreservaat maar namen een dwarspad om op de grote weg uit te komen (waar we helemaal in het begin gestart waren) Het was lastig wandelen want het wandelpad moet gedeeld worden met fietsers en er waren heel veel fietsers. Ideaal weer ook om te fietsen.
Dan maar de straat overgestoken om op een dijk te wandelen. Aan de ene kant een mooi zicht op de opengemaakte vlaktes( alles wat niet streekeigen was is verwijderd en de natuur heeft er nu vrij spel). En aan de andere kant van de dijk zagen we landbouwvelden en hooivelden. Ook fietsers die langs smalle weggetjes rondreden.

Toen daalden we de dijk af en langs een grindweg wandelden we recht naar de Oosthoek. Onderweg zagen we een gerenoveerde hoeve met een immens groot verzorgd grasveld rondom en wat verder paarden die in een even grote weide liepen te grazen.

We waren wat blij dat we op een terras in de schaduw konden zitten om te bekomen van een “warme” wandeling! Een fijne namiddag en ik ben al benieuwd waar we volgende dinsdag gaan wandelen

Op wandel met de senioren

Het was de eerste keer sedert de lockdown dat ik meedeed met één van de weinige activiteiten die mogelijk waren. Er waren al sedert de eerste lockdown geen petanque namiddagen , ook geen daguitstappen, geen bbq ,in één woord niets kon of mocht nog.
Sedert een tweetal maanden werd er elke week in kleine groepjes een wandeling in eigen stad ingericht. Zelf kon ik dat niet meedoen. Ik geraakte toen niet eens tot half de Lippenslaan . Gezien er geen mogelijkheid was om ergens op een terras even uit te blazen of op een bank in de kou gaan zitten zag ik ook al niet zitten, bleef ik maar rustig thuis.
Samen met mijn vriendin trokken we er regelmatig op uit als een soort training om elke keer wat verder te kunnen geraken.
Nu je al eens kunt uitpuffen op een terras leek het me hèt moment om op een dinsdagnamiddag ( de wandeling gaat elke dinsdag door)eens mee te gaan. Lukte het niet om de hele wandeling mee te doen ,dan waren er nu toch mogelijkheden om ergens op een terras uit te rusten

Dinsdagnamiddag was een wandeling uitgestippeld rond het Zegemeer, via het Park 58 om te eindigen in Duinenwater waar er rond “de put van Cloedt” zou gewandeld worden. We liepen in twee groepjes de diehard wandelaars en de slenteraars !

Start aan het CC Scharpoord dat tegen het Zegemeer ligt. Het weer was niet denderend maar we stapten ons warm. Er loopt rond het volledige Zegemeer een pad . Dat pad loopt ook vòòr La Reserve. Er zijn werken uitgevoerd aan het Zegemeer en nu zit er niet meer zoveel waterwild!

We verlieten het pad en liepen langs een petanqueveld waar iedereen die dat wil mag petanque spelen.

Ik kreeg toestemming om een paar foto’s te maken.

Daarna stapten we de straat over richting Park 58. ( lees hier meer over dit park) Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet wist dat er tussen de villa’s een ingang was naar dit park. Park 58 is een paar jaar terug volledig opgekuist en in de oorspronkelijke staat hersteld: een duinengebied met paadjes , duinen en streek eigen struiken en bomen. Het was aanvankelijk een kaalslag maar het herstel is nu al goed merkbaar. Alleen erg jammer dat ze betonnen paadjes hebben aangelegd, wellicht om te vermijden dat je in de winter door de nattigheid daar niet zou kunnen wandelen. Sedert de vernieuwing wandelen veel meer mensen dan voorheen door dit mooie gebied.
We stapten naar de watertoren die momenteel een hersteljasje aangetrokken kreeg. Ik herinner me dat ik jaren geleden bij open monumentendag deze toren beklommen heb. Een smalle ijzeren ladder langs de wanden tot echt helemaal boven. Het uitzicht was onvergetelijk. Maar niet meer voor herhaling vatbaar, een ware uitputting slag.

Terug op de weg staat vlak naast de watertoren een kapelletje. Mooi opgefrist en voorzien van bloembakken met bloemetjes. Meimaand ,Mariamaand.

We staken de tramsporen over en langs een smal paadje kwamen we in een mooie woonwijk. Daar kom je niet als je er niemand kent die daar woont. Bijgevolg erg rustig.

We kwamen uit op de drukke verbindingsweg van Knokke naar Heist en wandelden recht naar Duinenwater, het nieuwe dorp van Knokke.
Het terras van Lakeside Paradise was open en daar kon je zelf aan de bar iets bestellen en werd het geserveerd op het terras.

Prachtig zicht op het meer en de fitness toestellen rondom het meer werden natuurlijk eens uitgeprobeerd. De bootjes en ander gerief lagen te wachten op sportievelingen. Tijdens de week nog weinig te doen. Er werd volop gewerkt op het meer aan een overdekte wachtplaats om te surfen en een nieuwe kabelbaan met lagere snelheid wordt opgebouwd. Het grote zwembad gebouw ligt er nog verlaten bij. Enkel baantjes zwemmen zou nu mogelijk zijn, niet het recreatieve gedeelte.

De diehard wandelaars deden nog een wandeling rond het meer ( bij een wandeling met twee vriendinnen deden we enkel het meer zelf en hadden voor een volledig omloop op ons gemak toch driekwartier nodig ( klik). Jammer genoeg zijn de foto’s hiervan teveel ingezoomd en niet goed om ze hier te posten
Ik was niet alleen om de terugweg aan te vatten na de stop op het terras. We moesten tenslotte terug naar de auto op het CC Scharpoord geparkeerd en dat was ruim een half uur terugwandelen langs een kortere weg( ja je bent van de streek of niet hé 🙂 ).

Het is erg meegevallen en ik ben al benieuwd waar ze volgende week gaan wandelen. Heb ik gemist: een wandeling in Heist zelf, in Westkapelle, naar de Stinker en de Blinker, in de Oosthoek , in de paadjes in het Zoute…. Dus hoogtijd om mijn achterstand in te halen !

Afscheid van onze voorzitter

Zondag 19 januari hebben we afscheid genomen van de voorzitter  van de seniorenvereniging de Egelantier . Hij heeft jarenlang gezorgd dat we op tijd de beentjes  rekten en strekten met pétanque en koersbal en heeft ook zijn best gedaan om op cultureel vlak onze kennis bij te schaven met interessante uitstappen.
Een uitgebreid etentje waarop 54 leden aanwezig waren hebben hem gehuldigd. Ook een afvaardiging van Brugge kwam een speech geven.
Het is geen vaarwel, absoluut niet ,hij heeft alleen de voorzittersfakkel doorgegeven aan anderen en we mogen zeker nog rekenen op hem om ons verder de weg te wijzen!
We hopen hem nog vele jaren te kunnen bewijzen dat we goede leerlingen zijn en de vereniging met al onze mogelijkheden verder zullen doen bloeien!

Afrikamuseum bis

Toen kwamen we aan een gedeelte van het museum waar in het midden van de zaal opgezette dieren stonden. Aan weerszijden stonden glazenkasten met kleine opgezette dieren. Hoewel het bijna zeker is dat de mensen allemaal al eens een dierentuin hebben bezocht was de aantrekkingskracht om zo dicht bij deze “wilde dieren” te kunnen staan groot. De glazenkasten met kleinere dieren kregen opvallend minder aandacht.
De in het hoofdgebouw tentoongestelde voorwerpen en dieren vormen minder dan 5 % van de totale museumverzameling. Het principe less is more is hier toegepast. Voor mij mochten er in dit mooie gebouw toch wat meer tentoongesteld worden. Ik ben er lang geleden als kind op schoolreis geweest en later met mijn ouders en nog eens later met mijn man . Ik heb het gevoel dat er meer en meer in de kelders is gestopt: waar zijn de enorme collectie vlinders  en de skeletten van uitgestorven dieren…  Maar het blijft wel een mooi museum en het bezoeken waard.

De natuurlijke rijkdommen van Congo kwamen ook aan bod .

Fascinerend waren de maskers en de daarbij behorende ceremoniën en rituelen.

Het Liavela-masker dateert uit de 8ste of 9de eeuw en is de oudste houten sculptuur die ooit in Centraal-Afrika (Angola) is gevonden. Mogelijk stelt het een aardvarken voor dat geassocieerd werd met de wereld van doden en geesten. Het is uniek omdat men in Afrika vernietigde wat geen nut meer had.

Wij hadden een gids die vol vuur en passie vertelde over alles uit de vroegere Kolonie . Hier ging het over de reden waarom sommige tekeningen en kleuren in stoffen werden gebruikt.  Er is ook zoveel over het koloniale verleden geschreven en gesproken ,met voor en tegen, dat bij de opening van het gerestaureerde museum besloten werd om het aan het publiek over te laten wat ze willen of niet willen horen over de geschiedenis en de betrokkenheid van ons land in de kolonisatie van Congo. Als teken dat niet iedereen akkoord is met hetgeen vroeger is gebeurd in de Congo, werd in het museum een borstbeeld van Leopold II met afgewend gezicht geplaatst ( zie de foto boven de doosnee van een boomstam. Per toeval getrokken en achteraf vernomen van de gids)

In de oude inkomhal is weinig veranderd. Op sokkels hoog boven de hoofden van de bezoekers staan grote vergulde beelden van Belgische “weldoeners en beschavers “en donkerkleurige beelden  en kleiner van gestalte de Afrikanen voorgesteld als” krijgers en geseksualiseerde vrouwen”;
De beelden mochten niet verwijderd worden van Monumentenzorg.  Om het evenwicht te bewaren in dit Koloniaal verleden werd de Congolese kunstenaar Aimé Mpané (klik) aangesproken. Hij heeft het werk Nouveau souffle ( Nieuwe adem of Ontluikend Congo) gemaakt , een levensgroot beeldhouwwerk dat in dialoog treedt met de koloniale standbeelden. Dit beeld heeft de vorm van Congo!

Plots staan we in een zaal met een enorme robot!
Voor de chaotische verkeerssituaties en vele verkeersdoden in Kinshasa hebben Thérèse Izay Kirongozi (klik) en Women’s Technology  een hedendaagse oplossing bedacht. Moseka, de onomkoopbare robot van 2,9 meter en 160 kg, inclusief oorringen en gevoed door zonnepanelen

Wie is deze vrouw: Kirongozi is letterlijk een grote vrouw nl bijna twee meter groot. Zij bezit een ingenieursdiploma, heeft een voorliefde voor elektromechanica en de bokssport. Ze heeft een stevige dosis ondernemerszin en een uitgesproken maatschappelijk engagement.

“De bekendste verwezenlijking van Kirongozi en haar vereniging is ongetwijfeld het in 2013 gestarte project Robot Roulage, waarbij robots, voorzien van kleurenschermen en camera’s, werden ingezet om de verkeersveiligheid op gevaarlijke kruispunten in Kinshasa te verhogen. Het project, dat de interesse wekte van verschillende andere Afrikaanse landen, is volgens Kirongozi een voorbeeld van de weg die Congo economisch moet inslaan: afzien van de afhankelijkheid van grondstoffen en volop inzetten op de talenten en de creativiteit van de Congolese bevolking.”

~~~~~~

Toen zat de rondleiding met een super gemotiveerde gids er op en ver na sluitingstijd (=17 uur) liet de gids ons buiten aan de-niet-gewone -uitgang en op zijn aanraden zijn we naar café “In den Congo” ,Dorpsplein 11, 3080 Vossem gegaan om te bekomen van het urenlange wandelen in het Museum.  Een dorpscafé onder de kerktoren waar alle gewone drank als bier, limonade, koffie 1 euro kostte en het bier van hoge gisting 2 euro!!
Waar iedereen tegen iedereen een praatje slaat! Gezelligheid troef. Een vlekkeloze terugrit van meer dan 2 uur  sloot deze mooie dag af.

Afrikamuseum

Op de laatste foto van de vorige blog is in de verte het Afrikamuseum te zien.
Na de herinrichting van het Museum dat tot dan” het  Koninklijk Museum voor Midden-Afrika” werd genoemd, werd het nu tot ” Afrikamuseum” herdoopt
We vonden niet onmiddellijk de ingang. Met enige moeite geraakten we in het domein omdat een werkman een grote ijzeren poort voor ons opende.
Wij zochten de ingang nabij het standbeeld van een grote olifant. Die olifant staat er al héél lang , en de vroegere ingang bevond zich in die nabijheid. Om eerlijk te zijn weet ik tot heden nog niet precies waar de nieuwe ingang is! Want omdat het reeds na sluitingstijd was toen de rondleiding afgelopen was ,heeft de gids ons via een andere uitgang buitengelaten.

In de mooie tuin rond het museum staan nog altijd talrijke beelden. Een wandeling in de tuin zat er die dag niet in wegens tijdsgebrek. Jammer. Een halve dag om alles te zien is veel te weinig. Ik had nog heel graag gewandeld in die mooie tuin.

In al de verwarring waar we nu in feite binnen moesten  vergat ik een foto te nemen van die  ingang!
De onderstaande foto komt van de folder over het Afrikamuseum.
Een ondergrondse galerij verbindt beide gebouwen met elkaar. Het is een ontwerp van het multidisciplinair team Stephane Beel Architecten.

Via de glazen doos, zoals de moderne nieuwbouw wordt genoemd daalden we af  tot in de ondergrondse tunnel die oud met nieuw verbindt.  In een compleet witte,  kil aanvoelende doorgang en begeleid door de woorden alles gaat voorbij, behalve het verleden, maakten we de overgang naar Congo. Enkel een prauw van 20 meter lang waarin 100 mensen kunnen plaatsnemen vulde deze ruimte!

Een schilderij verwijst naar de machtsverhouding  tussen de “beschavers” en de bewoners van Congo!
Het koloniale verleden dat niet altijd zo proper is verlopen.

De  beelden van de antropologische groepen staan  in een zijzaaltje op elkaar gepropt. Jammer zij zijn het waard om in een grote zaal te staan en om ons nogmaals te verwijzen hoe de machtsverhoudingen in het verleden waren!

Er is  weinig aandacht besteed aan de uitstraling van het gebouw zelf : de mooie plafonds en de  gerestaureerd friezen vallen in het niet door al de boxen die in het midden van de zalen staan. Men heeft echt alles uit de kelder willen halen en uitgestald in grote zwart omrande glazen  boxen in het midden van de zalen.

Door af en toe eens naar het plafond en de friezen te kijken , hou je voeling met de geschiedenis van het gebouw. Hier en daar zie je de grootsheid door de hoge zuilen en prachtige vloeren en lange gaanderijen.

morgen wandelen we verder door het museum !

Een rondrit in het Pajottenland

Eind september reden de senioren met een bus doorheen het Pajottenland.
Het Pajottenland is een zachtheuvelende, vruchtbare, agrarische streek ten zuidwesten van Brussel in de provincie Vlaams-Brabant. Het wordt ook wel het  Toscane van de Lage Landen genoemd, en het Land van Breugel.

Eerst hielden we halt bij het Kasteel van Gaasbeek  waar we bij de Graaf van Egmond gingen ontbijten. Toen wij er buiten kwamen kwam een groep jonge kinderen, vooral  meisjes verkleed als prinsessen, ook naar de Graaf van Egmond. Zei de juffrouw al lachend” Als je naar een kasteel op bezoek gaat moet je toch mooie kleren dragen” en  wellicht kregen ze nu een koek en een drankje om de uitstap af te sluiten.

Wij wandelden verder langs de schuur van het kasteel en op het paard van de markiezin Marie Visconti kon je allerlei uitleg over de geschiedenis van het Kasteel  lezen. De wandeling ging langs mooie dreven tot we het Kasteel bereikten. Het Kasteel konden we deze keer niet bezoeken , is pas terug open vanaf april 2020 . Dat was die dag ook de bedoeling niet.

Na de wandeling in het Kasteeldomein reden we doorheen het golvende landschap van het Pajottenland. We reden ook langs een brouwerij waar de bekende Gueuze wordt gebrouwen. Zelf kon ik vanuit de rijdende bus niet zo goed foto’s maken , maar het was wel een mooie rit .

2019 wordt in de streek het Breugeljaar genoemd naar aanleiding van zijn overlijden 450 jaar geleden ! In het Pajottenland heeft  Pieter Breugel de oude die toen in Brussel verbleef veel schilderijen gemaakt. Zo is het kerkje in Sint-Anna-Pede  een landelijk gehucht van de deelgemeente Itterbeek (behoort tot de fusiegemeente Dilbeek) terug te vinden op het schilderij van de Parabel van de Blinden. In het kerkje zelf zijn verschillende reproducties van de mooiste schilderijen van Pieter Bruegel de Oude  terug te vinden. Er is heel veel duiding bij de reproducties.

 

De parabel van de blinden met het nog bestaande kerkje in het landschap.

Na het bezoek aan het kerkje reden we een stuk op de autostrade . De chauffeur was tevreden dat er geen files waren en dat de ongevallen (met vertragingen als gevolg )geen invloed hadden op onze reis naar Tervuren.

In The Lodge gingen we middagmalen en werden bediend door een kelner afkomstig uit… Cadzand ( onze buurgemeente op Nederlands grondgebied)

Na het middagmaal eventjes de benen strekken  op het naburige dorpsplein en dan de autobus weer in die vlak naast het restaurant geparkeerd stond. Kan je al raden waar we naar toe reden?

wordt vervolgd.