Juli is goed ingezet

Een tijdje terug was afgesproken dat Luc en Ingrid, de oudste zoon en zijn vrouw een weekend op vakantie zouden komen.

Op 1 juli kwamen ze in de namiddag toe geladen met niet alleen hun bagage maar met eten en drank voor het hele weekend ! “zodat ik niet hoefde te koken”. Ze wilden absoluut niet dat ze een last zouden zijn voor mij nu ik nog niet helemaal hersteld was .
De eerste avond hadden ze een koude visschotel mee om duimen en vingers af te likken en de volgende morgen was er ontbijt met pistolets en koffiekoeken . De zaterdagmiddag aten we een overheerlijke zalmlasagne en ‘s avonds de restjes van de vorige avond en een door haar gemaakte Quiche. En de zondagmiddag trakteerden ze op Thaise gerechten ,afgehaald bij een bekende zaak.

Terwijl ik samen met Ingrid rustte en ook wat bijpraatte , deed Luc allerlei karweitjes die broodnodig eens moesten gebeuren. Hij is echt een handige Harry. Stilzitten kan hij niet.
Luc wilde op zaterdagnamiddag een wandeling doen die samen te vatten is als “Memory Lane”
Dat zag ik ook wel zitten omdat die wandeling geen uren in beslag nam. Ik ben nu al beter maar uren wandelen zit er nog niet in…
We reden naar de Boslaan en parkeerden in een zijlaan waar vroeger een paar oude boerderijtjes stonden ,maar nu volgebouwd is met grote villa’s. Het is nu een wijk waar je in een lus rijdt en terug in de Boslaan komt. Tussen de villa’s is een paadje dat uitgeeft op landerijen. Een vrouw die in de buurt woont heeft in dat paadje handenvol wilde bloemen gezaaid en aan elke boom hangt een bijenhotelletje!

Op het einde van het paadje kom je op velden uit. Héél lang geleden was er een smal paadje dwars door de velden waardoor de bewoners van die boerderijtjes toegang hadden tot hun woning/de weg .De erfdienstbaarheid is behouden en je mag altijd dwars door de velden wandelen tot je aan een aarden weggetje komt . Maar toen kozen we niet voor dat aarden weggetje . We stapten verder langs een smal paadje tot we aan een stuk bos kwamen , er door wandelden en uitkwamen op de baan die dwars door het bos loopt.

Toen kwamen we op de bekende weg uit richting Oosthoek waar de vroegere Siska’s waren( wafelhuizen). We wandelden in de tegenovergestelde richting. We wandelden een tijdje door een van de lanen waar villa’s stonden die kunnen gerekend worden als de eerste die in de omgeving van de Golf ( officiële benaming de Royal Zoute Golf Club) gebouwd werden , en ondertussen al flinke opknapbeurten kregen !

Via een paadje langs één van die villa’s( Je moet het ook weten want anders durf je dat paadje niet in te slaan)kwamen we op een nieuw verbreed bospad terecht en van daaruit heb je een mooi uitzicht op de golf zelf. Het was er niet druk . En al wandelend kwamen we terug op de Boslaan uit waar we de auto in een zijlaan geparkeerd hadden.

Een super start van de zomermaanden! Bijna drie dagen genieten! Voor herhaling vatbaar.

Paasvakantie

Op een dag kreeg ik een berichtje ” ben je maandag en dinsdag thuis”. Kort en bondig .
Dan weet ik dat Sébastien, de jongste kleinzoon, naar oma wil komen. Mijn hart deed een sprongetje. Ik verwachtte me er niet aan. Hij is het kleine jongetje niet meer van jaren terug die alle vakanties grotendeels bij oma doorbracht samen met zijn oudere broer. Hij is 19 jaar en heeft een vriendinnetje en af en toe is hij een weekend jobstudent in het AZ in Brugge.

De eerste week van de paasvakantie kon ik hen echt niet ontvangen omdat ik me nog te ziek voelde. Deze week lukte het al aardig( nog altijd niet helemaal genezen, als het blijft duren zal ik mijn NKO geneesheer moeten opzoeken).

Maandag hebben ze in hun eentje een mooie fietstocht gemaakt. Wat ben ik blij dat ik de vier fietsen heb gehouden. Zo kunnen logés er gebruik van maken. Zelf verkoos ik thuis te blijven, er was teveel wind en zeker niet goed voor mijn sinussen.

Maar dinsdag was het stralend weer en dan reed ik met hen tot aan het knuppelpad waar ik hen afzette en reed ik zelf door tot aan de zeedijk om daar de auto te parkeren en hen op te wachten om nog een stuk langs de zeedijk te wandelen. Dat knuppelpad waar je een eind over water loopt en uitkomt op het pad dat door de Zwinbosjes loopt tot aan het Zwin Natuurpark of tot aan de Haas van Flanagan ,heeft Sébastien al van kindsaf aan zo geboeid dat we er toch een paar keer per jaar wandelden. Niet te verwonderen dat hij dit nu ook wilde doen. ( Een vorige wandeling op het knuppelpad: klik )

Ik wandelde hen tegemoet vanaf het einde van het knuppelpad( de auto stond dan dichter geparkeerd wanneer we terugkwamen van de wandeling op een stuk van de zeedijk). Het ziet er verlaten uit maar ik wachtte de momenten af dat er geen wandelaars waren :-).

Toen ze arriveerden wandelden we naar de zeedijk. Onderweg paardenliefhebbers die wellicht door de duinen op de speciaal aangelegde zandpaden verder kunnen wandelen.
Wij kwamen de wandeldijk op daar waar er geen auto’s mogen of kunnen rijden. Altijd rustiger daar maar…ontzettend veel fietsers!! De wandeling ging niet richting het Zwin maar meer richting naar het centrum van de zeedijk.

In een strandbar zag ik een beeldje dat verwees naar het bekende beeld “Soccoritas” dat op de duinen staat in het Dir.Generaal Willemspark( in de volksmond ‘t bosje van Heist)

Gezien we terug moesten wandelen naar de plaats waar de auto geparkeerd stond draaiden we af aan de Lekkerbekhelling. De naam Lekkerbek is ontstaan omdat er in dit gebouw op de foto vroeger een zaak gevestigd was en nu noemt het stuk strand richting Zwin gewoon de Lekkerbek.

We zijn toen niet recht naar huis gereden. We bezochten een kunstwerk maar daar wil ik eerst nog wat meer opzoeken. Dat vonden die tweetjes wel speciaal. Komt eraan !

Ondertussen zijn beiden terug naar hun eigen huis en ik hoop dat ik algauw weer een kort berichtje mag ontvangen !

Lang geleden

Toen ik deze foto terug zag kwamen er herinneringen van lang vervlogen tijden boven! Begin van de jaren ’60 vorige eeuw!

Tijdens de maanden dat de dagen kort zijn en het niet zo aangenaam is om buiten te lopen, ben ik bezig met allerlei dingen die ik gemakkelijk uitstel. Eentje ervan is opruimen in mijn bureau en gezien ik nogal gemakkelijk verzamel met de gedachte ” dat ga ik later eens bekijken ” of “ik ga dit eens mooi klasseren” wordt het al vlug een onoverzichtelijk kluwen.
Ik heb me voorgenomen om niet alles in één keer te doen maar in stappen. Zo was ik bezig om de albums met ansicht-, nieuwjaars- en verjaardagskaarten niet zomaar in de albums te droppen maar netjes te ordenen. Je weet wel niet tussen de bladen steken om het later in te plakken. Eveneens de albums van allerlei gebeurtenissen te sorteren en in te plakken…

Zo ben ik toch al een heel eind gevorderd. Tussenin een “rustpauze’ om allerlei spulletjes waar mijn kinderen en kleinkinderen mee speelden een nieuwe bestemming te geven, vooral knutselgerief. Tussen door wat verstelwerk want er is altijd wel iets wat moet genaaid of ingelegd of versmald worden daar zorgen de (klein)kinderen wel voor…

Nu ben ik gestart om orde te scheppen in een stapel foto’s die indertijd niet in albums zijn beland en dat is werkelijk een hele klus. Soms vraag ik me af waar die foto’s allemaal vandaan komen.

~~~~~~~~~~~~

Deze foto hierboven dateert van de jaren 60 ãan het strand van Oostduinkerke. Toen was er nog geen brede duinengordel en stapte je van de voordeur gewoon in het duinenzand. Ik vroeg me indertijd al af waarom er eigenlijk een omheining werd gebouwd ! Een paar stappen verder en je zat al aan de zee zelf.

Vorige zomer zijn zoon en schoondochter eens met mij tot Oostduinkerke gereden. Ik herinnerde me de plaats waar de villa stond . Maar na zoveel jaren is het uitzicht erg veranderd.
Vòòr de villa’s is er nu een heel brede strook duin met helmgras en duin minnende plantjes begroeid. Er loopt nu een paadje vlak voor de villa’s. Waar toen enkel villa’s stonden is er nu een hele strook duin geëffend en staan er niet enkel nieuwe villa’s maar ook grote appartementsgebouwen.
Ik oriënteerde me op de afstand van de hoofdstraat naar de villa op de foto . Want de hoofdstraat is er nog altijd en ik wist nog ongeveer hoever het stappen was tot aan deze villa Maar echt de bewuste villa op de foto heb ik er niet herkend.
Voor mij was het al memorabel dat ik de omgeving nog herkende. De naam van de eigenaar wist ik nog en mijn schoondochter is op zoek gegaan om de bewuste villa terug te vinden die wellicht ingeschreven stond als Private Kinderhome. Wel van alles gevonden uit de jaren 60 maar niets dat op deze villa geleek.

Ik heb over deze uitstap onder de naam “Oostduinkerke” geschreven in september 2021 (klik) . Ondertussen weet ik dat de opzoekingen niets hebben opgeleverd ,wat ik eigenlijk ook niet verwacht had na zoveel jaren. Ik had wel graag geweten wat er met deze kinderhome is gebeurd. Of die nog lang heeft bestaan. Jammer! Nog een paar foto’s van deze log als reminder !

Het dagelijks leven in Sevilla

Tijdens de vakantiedagen in Sevilla , zag ik niet alleen prachtige gebouwen  maar heb ik ook rondgekeken hoe bewoners er leven. Ze nemen de toeristen erbij maar leiden verder hun eigen leven. De meerderheid van de bevolking spreekt enkel Spaans wat de communicatie ook al niet vergemakkelijkt. Gelukkig was één van ons het Spaans redelijk machtig  en zodra ze hoorden dat er iemand een mondje Spaans kon brak een waterval van woorden los . Maar met gebaren kon  je ook veel bereiken. Zo kreeg ik dikwijls een ja als ik mijn  camera toonde.

Een klein verslagje:

In het centrum van de stad  rijden er voornamelijk taxi’s en koetsen. Buiten het centrum en in de grote lanen zie je witte trams.
Het vervoermiddel bij uitstek zijn de vespa’s . Ik heb parkings gezien  waar er honderden geparkeerd stonden!  Niets anders dan deze tweewielers. Overal in de stad kun je ook fietsen ontlenen.

Zodra er een tafel en stoelen op het trottoir kunnen staan is er een terras! Er zijn veel authentieke cafés met honderden soorten flessen drank in wandkasten en met hespen die aan het plafond hangen te drogen.

Een kleine ruimte is vlug ingericht als bv een kapperszaak. De man èn de klant mocht ik fotograferen. De kapper ging zodanig staan dat ik goed kon zien hoe hij het scheermes hanteerde!

Mannen met een driewieler reden door de smalle straatjes om het vuil op te vegen. Zij reden speciaal traag zodat ik een mooie foto van hen kon maken. Hetzelfde met de dames van de post .

Op een verwaarloosd pleintje vragen de bewoners dat de gemeente er iets aan doet met opvallende pamfletten aan de gevel.
Een kapotte fiets met een overblijfsel van een stootkar: reclame voor een “groothandel” in allerlei niet te benoemen zaken(= rommel) 🙂
Zou jij sardientjes eten die in de blakende zon staan!
In bepaalde delen van de stad hangen aan balkons een soort gedroogde palmtakken. Zou dit met palmzondag te maken hebben?
Sluitingsdag : mooi versierd rolluik , dan wil je de andere dag toch wel eens teruggaan  om een tapas te eten!
Een bedelaar op straat wilde per sé dat ik een foto maakte van zijn hondje met haar jongen! Mooie beestjes hé! Hemzelf mocht ik niet fotograferen. Ik was helemaal niet van plan geweest om een foto te maken. Er stonden veel kinderen rond maar die moesten van de man plaats maken voor mij .

We gingen één dag naar Cordoba en die dag was er een viering van een zekere  San Juan. Alle winkels dicht die dag( winkelen gingen we toch niet doen) maar je zag de inwoners op hun paasbest wandelen door de smalle straatjes .Er was die dag  een soort themawandeling, Flora genaamd( later meer daarover). Ze hielden halt bij binnenpleintjes waar er terrasjes waren en waar ze met veel lawaai tegen elkaar aan het vertellen gingen. Wij zijn gevlucht . We verstonden elkaar niet meer!

PS:De problemen zijn nog steeds niet opgelost . Ik kan geen foto’s verplaatsen of verwijderen en nog minder tekst er tussen plaatsen. Ook geen linkjes . Ik zal hulp nodig hebben om dit op te lossen.

Einde van het herfstverlof bij oma

Vandaag zouden beide kleinzoons komen. Maar de oudste had zo’n last van zijn onlangs vier getrokken wijsheidstanden dat hij terug naar de dokter moest. Spijtig want hij was ook graag nog een dagje naar oma gekomen.

Met Sébastien was ik deze week niet alleen naar de tentoonstelling van Magritte gegaan ,  maar zijn we ook een beeldje gaan maken in het cultureel centrum  in het kader van  ComingWorldRememberMe (CWXRM) .In het voorjaar heb ik samen met een vriendin in Blankenberge al een beeldje gemaakt.(logje  van 29.1.2017) en uitgebreid verteld over dit project. Nu kun je in mijn thuisstad gedurende veertiendagen ook zo’n beeldje maken. Ik vond het wel leuk voor Sébastien . Ik mocht er ook nog eentje maken.

ps: ik kan momenteel geen link maken naar het logje van 29.1.2017. Ook kan ik geen tekst tussen de foto’s schrijven. Hopelijk van voorbijgaande aard.

Vandaag kwam  Sébastien dus zonder zijn  oudere broer naar oma. Het was zo’n mooi weer ( 17 °) dat we na de middag even naar zee zijn gereden. Hij heeft een ferme verkoudheid maar even wandelen op het strand in het zonnetje en er was praktisch geen wind , dat zou hem wel geen kwaad doen!

Veel wandelaars op de zeedijk  en langs de waterlijn. Héél veel zeewier is aangespoeld .Ook veel halve mosselschelpen . De redderstoel is werkeloos (is een kunstwerk).

Om af te sluiten…hihihi… naar de Post. Hij een Luikse wafel ,ik een ijsje! We waren niet de enigen die een warme wafel of een ijsje aten .
Deze avond kwam zijn vader hem ophalen en meteen is de herfstvakantie samen met de kleinzoon voor oma voorbij.

Maar morgen begin ik echt aan het verslag over de reis naar Sevilla!!!!

 

Ons hotel

We wisten allemaal niet in welk hotel we terecht zouden komen in Sevilla. Maar de vriendin die de reis in elkaar steekt zorgt er telkens voor dat we een mooi en goed logement hebben en ze was er- weliswaar 20 jaar geleden  -al eens geweest. Het hotel is zo speciaal dat ik het niet kan nalaten een logje eraan te wijden! Wil je een reeks foto’s zien op een website  van dit Hotel: klik hier

Hotel Las Casas de la Juderia strekt zich uit over 27 traditionele Sevillaanse huizen, verbonden door gangen en binnenplaatsen. Deze antieke huizen, gebouwd rond meerdere sfeervolle patio’s, maakten oorspronkelijk deel uit van de residentie van de hertog van Bejar. Het hotel heeft vele patio’s met allemaal een eigen thema waar je heerlijk kan zitten. Daarnaast bevat het hotel een eigen spa en een zwembad op het dakterras. Een ideaal hotel voor mensen die willen logeren in een authentiek, historisch kader in combinatie met modern comfort.

Wij logeerden in één van die 27 huizen . De eerste dag bracht een hotelbediende ons door een wirwar van gangen, trappen op en trappen af ,van de ene patio naar de andere, met de lift naar beneden en via een tunnel ondergronds naar het huis waar we zouden logeren. We keken eens naar elkaar en dachten allemaal: Onze kamer gaan we zeker op ons eentje niet terugvinden. Maar dat hoefde ook niet want we konden ook van buitenaf naar het huis waar we logeerden , hoewel er iemand ons de eerste avond moest vergezellen … In de smalle straatjes eerst links , dan rechts en dan weer links… We liepen natuurlijk verkeerd. Lacherig zei de man dat bijna iedereen de eerste dag de weg niet terugvond.
De laatste dag zijn we met ons zessen gaan ronddwalen in dit hotel en hebben we foto’s genomen! Maar we hebben er toch maar een klein gedeelte van gezien. Respect voor privacy hé!

De ingang van het hotel en een gedeeltelijk zicht op een pracht van een ingangsdeur .
( ik had geen ruimte om die er helemaal op te krijgen)

  Het dakterras met zijn zwembad , bar en ligplaatsen  zelfs in de torentjes .
Ontelbare patio’s tussen de verschillende huizen. Daar logeerden wij met zicht op de smalle steegjes
en op een drie verdieping hoge patio!De ondergrondse gang liep onder de steegjes door!!

In de kelder met zijn gewelfd plafond was één van de ontbijtzalen.

  Eén van de salons! Van daaruit kon je naar boven als je daar ergens een kamer had.

Je kon niet zomaar in het salon binnen van buiten af.
Je moest telkens via het onthaal.

Wij verkozen om ‘s avonds via de smalle steegjes naar “ons huis ” te gaan!
In deze richting was het rechts -links-rechts 🙂
Een hotel om nooit te vergeten. Duur? Kamer met ontbijt 70 euro.
Al ben ik ervan overtuigd dat er wel duurdere kamers zijn.

 

 

Strandwandeling tussen Zeebrugge en Blankenberge.

Zondag reisde de Luxemburgse familie weer huiswaarts. Een echte zonvakantie hebben ze niet gehad. We hebben er toch het beste van gemaakt met enkele wandelingen en avonduitstappen.

Maandag kwamen de kleinzoons op vakantie. Ze waren allebei uitgeteld na de examenperiode. Ik heb ze die dag maar rustig laten lummelen in de zetel. Maar gisterenmorgen stond er eentje op ” Oma gaan we vandaag wandelen langs de zee'” . Beiden hadden lang geslapen en hadden weer volop energie. Voor wat hoort wat en ik vroeg of ze wilden meehielpen om nog een lading groenafval naar het recyclagepark te voeren. Neef had ik nog niet teruggezien om die lading weg te voeren.
Cedric heeft de hele auto volgestouwd met zakken vol bladeren en takken . Gelukkig is mijn auto geen limousine maar een gebruiksvoorwerp! Even stofzuigen en je zag niet meer dat er een lading groenafval in vervoerd werd!!

Daarna reden we naar het strand van Zeebrugge( voorstel van Cédric want de vorige keer gingen we richting Zwin en Cadzand). Het was laag water en in mijn ogen moest je wel een kilometer wandelen om aan de boord van de zee te geraken. Het was al lang geleden dat ik met de kleinkinderen deze strandwandeling deed. Het viel me op dat niet alleen het strand enorm breed was maar ook dat er overal kleine duinen zijn ontstaan waar zelfs al helmgras op groeide.

De zon was wat omfloerst  maar het was aangenaam wandelen met de lichte zeebries. In volle zon zouden we er niet aan begonnen zijn denk ik. Méér dan een uur wandelden we langs de zee vooraleer we Blankenberge bereikten. Ik was wel toe aan even rusten en dat deden we met een ijsje gezeten op de banken van de Pier!

Maar we moesten ook terug want de auto stond in Zeebrugge !  Dat zag ik niet meer zitten want het is niet te onderschatten om een uur in het zand te wandelen en toen ik voorstelde om de tram te nemen tot Zeebrugge was het “ja” van de jongens bijna oorverdovend. Lang moesten we niet wachten op de kusttram want tijdens de zomermaanden is er om de tien minuten een tram!

De jongens zeiden toen we thuiskwamen “oma het was een zeer geslaagde middag” . Daar doe je het toch graag voor!

Strand van Zeebrugge Stranddouche( en die werkte ! ) Even springen op de kleine duinen.
Wat zij kunnen kan oma ook( al sprong ik niet zo hoog 😉  )

Een eind wandelen naar de zee toe.
Eenmaal zon en dan weer geen zon

Het zeewater was niet koud .
Cedric probeerde de overdraaiende golven op foto te zetten. 

Mooie spiegelbeelden in de stilstaande waterplassenZeebrugge achter ons.

 De Pier van Blankenberge vòòr ons De Pier gezien vanop de zeedijk

 Gedaan voor vandaag.
De beachclub ging sluiten  Een ijsje  dat verdienden we wel na zo’n wandeling!

Het knuppelpad

Zij die hier al lange tijd komen lezen weten dat de kleinzoons elke vakantie die ze bij oma doorbrengen minstens één keertje over het knuppelpad willen wandelen. Dat pad heeft ondertussen een naam gekregen nl Wiedauwpad =wilgentenen.Wilgentenen zijn waterloten van wilgen, die worden gebruikt voor het vlechten van manden en schuttingen  (Wikipedia).Tijdens het paasverlof zijn we nog eens naar het wiedauwpad geweest . Tijdens de wintermaanden loop je dan op dit pad boven water . Het pad is begrensd met jonge wilgen die met hun voeten in het water staan. Veel water was er deze keer niet.
Op het einde van het pad wandelen we elke keer naar de zeedijk. Misschien 10 minuten wandelen . Het was koud aan zee en de wind zorgde ervoor dat we niet al te lang bleven. Dat zou je niet zeggen als je het zonnige strand ziet op de foto. Een paar fervente sporters probeerden of hun catamaran nog zeewaardig was. En de speciale kledij hing al in de open container
Maar wij verlieten het strand en keerden terug. Leuk om met dit uithangbordje uitgewuifd te worden.

 Elke keer we onder die scheve spar lopen zien we dat er weer takken afgebroken zijn. Maar de sparappels blijven nog altijd reuze groot aan deze boom!

  Strandzeilen zie je hier niet zo vaak. Blijkbaar kan het op dit stuk van het strand.

Yes , als het wat warmer wordt!! Er was in elk geval minder wind in het duingebied!

Langs een ander pad in dit duingebied  keerden we terug naar het wiedauwpad. De jongens stonden verbaasd te kijken dat een open ruimte zonder water stond . Vorig jaar was hier nog een grote plas water . Ze vonden  toch nog een drassig plekje ! En de plekken met zand waren ook kleiner geworden door de duinbegroeiing. Op het pad zelf namen ze een afslag om via een zanderige paardenroute terug naar de auto te wandelen. Ik bleef liever verder lopen op het wiedauwpad, nl de kortste weg 🙂

Een mooie wandeling  begin april tijdens het Paasverlof!

Een F16 in de tuin !

Neen niet in mijn eigen tuin maar wel in de tuin van “het Museum For Freedom”  (klik)in de deelgemeente Ramskapelle. Ik heb al meer over dit Museum verteld dat voornamelijk de oorlogsjaren in onze streek  belicht.
Spectaculair om zien was dat wel, jammer dat we er geen uurtje vroeger  waren , dan was er iemand van het leger aanwezig en konden de twee kleinzoons eens in de cockpit zitten. Het vliegtuig op zich was al spectaculair om zien en zeker als je op een soort platvorm ernaast naar binnen kon kijken en een heleboel uitleg erbij kreeg!

De F16 blijft er enkel gedurende de Paasvakantie staan en verhuist dan weer . Niet enkel voor de F 16 is dit Museum- gegroeid uit een privé initiatief en met veel steun en sympathie van de plaatselijke bevolking – een bezoek waard !


Het kleine vliegtuigje dat er al stond heeft even  plaats moeten ruimen voor het indrukwekkend andere exemplaar! Het verschil in grootte komt hierdoor nog beter uit.
Een vroegere foto door mij genomen van de voorkant van het museum dat gevestigd is in een oude school. Je ziet nog een paneel staan toen ik in 2011 met de twee kleinkinderen een vijftigtal cartoonpanelen ging zoeken in de vier deelgemeenten. ( http://dekindertjes.skynetblogs.be/apps/search/?s=for+freedom+ramskapelle)
De uitgang en tevens binnenkoer van het museum.

PS. Het zijn drukke tijden voor mij. Het is paasvakantie en dan zijn de twee kleinzoons hier. We zijn al alle dagen op stap gegaan. Ook de foto verslagen vragen wat werk om die dan door te sturen naar de seniorenvereniging.
Wees gerust zodra het  wat kalmer is kom ik gretig terug reageren op jullie blogs!! Nu gaat het maar met mondjesmaat.