Genieten van het goeie weer..

Begin deze week reden we naar de aardbeienboerderij in Moerkerke. Verser kunnen ze niet zijn. Ze worden geplukt en onmiddellijk in de automaten gestopt waar je ze kan uitkiezen en kopen. Bij dit warme weer zijn die automaten zeker een pluspunt. Maar zo’n bezoekje koppelen vriendin en ik altijd aan iets anders zoals een wandeling , een halte bij de ijshoeve, even binnenkijken in een kunstgalerie in Damme of een ommetje naar Maldegem waar veel warenhuizen dicht bijeen liggen.

Na de koffer volgeladen te hebben met aardbeien reden we verder naar de ijshoeve. Waar een speelplein is voor kinderen ,waar je ijs ter plaatse kan eten en ook en een frisdrank of een warme drank kan kopen. Heel eenvoudig . Je haalt het in de boerderijwinkel en je kan aan plaatsnemen onder een grote parasol aan een paar ronde tafels. Naast een eenvoudige kiezelparking zie je paarden lopen in de de weiden. Deze keer liepen ze tamelijk veraf maar het was enig om twee merries met elk een veulentje te zien ronddraven . En de hengst hield voortdurend toezicht en spoorde de merries aan om rondjes te lopen met hun veulens.


Bij het heengaan kiezen we meestal voor de Natiënlaan richting Moerkerke en terugkeren doen we over Damme. Deze keer wilde ik in Damme “de Haringmarkt” eens terug zien. Ik kon me er niet veel meer van herinneren. Het ligt in hartje Damme maar je moet er echt naar toe wandelen door een straatje dat eindigt op een pleintje. De huisjes zijn opgeknapt en worden nu verhuurd als vakantiewoningen. Het is er zo stil en rustig. Jammer dat er een auto geparkeerd stond( heb die bewust uit beeld gelaten 🙂 )Je waant je echt in een vorige eeuw.
Een beetje geschiedenis:
Typerend voor het pleintje zijn de witgeschilderde voormalige armenhuisjes met hun wit/groene luiken. Centraal staat een linde: de vrijheidsboom die hier in het begin van de vorige eeuw werd aangeplant . Als herinnering aan het oude waterverdelingssysteem, is hier een oude waterpomp blijven staan. De naam “Haringmarkt” verwijst naar de stapelrechten die Damme in de Middeleeuwen had.  Van op het pleintje heb je een heel mooi zicht op de kazemat waaronder de Lieve de stad binnenstroomde. Op het pleintje staat het Verbroederingsmonument van Damme en de Duitse stad Damme-Oldenburg, gerealiseerd door de kunstenaar Jef Claerhout (°Tielt, 1937).

Maar om daar te geraken moesten we door de hoofdstraat wandelen. En wat zagen we . Hier en daar en een paar beelden zoals op een open terrein, rond de kerk , op een wandelpad rond Damme. Vanaf 1 juli is er een kunstroute met beelden en installaties in en rond Damme. We wisten dit omdat we bij een vorige wandeling door Damme de kunstenaar van de beelden op de tweede foto gesproken hadden . De uitleg wat de beelden betekenen en wie de kunstenaar is staat nog niet vermeld. Dus zullen we nog eens moeten teruggaan begin juli 😉

Je hebt van die dagen…

…dat het allemaal tegengaat maar evengoed dagen waar je gewoon doorwalst. Deze week had ik zo’n dag dat je bij het einde ervan die zou willen vasthouden.
Na maanden allerlei kleine tegenslagen zowel op psychisch als fysisch vlak( na een operatie) en allerlei tegenslagen die je niet verwacht, begon de dag zonnig ( al blijft de NO wind ons hier aan de kust geselen).

Vriendin en ik zouden eerst tot aan de aardbeienboerderij rijden in Moerkerke . Ik wilde confituur maken voor mezelf en de kinderen. Daar zijn ze dagvers en ook goedkoper dan in de winkel. Er lagen van die “ongesnoekte” grote aardbeien voor een zacht prijsje. Je moest er wel vier kilo kopen. Die heb ik gekocht en ik moet zeggen dat ik er thuis ongegeneerd een bakje heb opgegeten. Ze waren nog zoeter dan de aardbeien met een normaal uitzicht.

Daarna reden we door naar Vivenkapelle waar ik indertijd mijn plooi-e-bike heb gekocht. Toen kon je in onze streek nog niet in alle fietsenwinkel een plooi ebike kopen.
Ik heb lange tijd na elke operatie niet mogen zwemmen of fietsen. Dus stond de fiets daar te wachten

tot ik opnieuw mocht fietsen. Ik vreesde er al voor : de batterij laadde niet meer volledig op. Waar lag het aan : de lader of de batterij? Daarom moest ik beide meenemen en naar de handelaar gaan. De eerste zou 70 euro kosten de andere minstens 400 euro. Ik heb geluk gehad ,het was de lader die kapot was.

Daarna reden we naar Damme want dat moest toch gevierd worden. Hoewel de fiets al een aantal jaartjes telt had ik in feite weinig kilometers op de teller staan en ik zou het er ook wel voor over gehad hebben om een nieuwe batterij te kopen. Tenslotte kostte die fiets ook een pak geld en om die dan zomaar aan de kant te laten staan….
In Damme deden we eerst wel een wandeling vooraleer ergens iets te gaan drinken.

Op de terugweg naar de parking moesten we langs een enorme camion wandelen die half op het trottoir stond (anders konden de auto’s er niet meer langsrijden). Er lag een reuze blok bewerkte steen op. Toen zagen we in een open ruimte een paar beeldhouwwerken staan.
Het bleken monumentale beeldhouwwerken te zijn die in het kader van een komende beeldenroute tijdens de zomermaanden in Damme voorlopig in die open ruimte gelost werden.
De beeldhouwer en kunstenaar van deze beelden die aan origami doen denken is Sylvain Patte , samen met een begeleidster gaven ze tekst en uitleg en er werden foto’s genomen.

De streek rond de Damse Vaart in het Brugse Ommeland trapt de zomer van 2023 af met een nieuwe, unieke culturele belevenis. Te voet, met de fiets of met de nostalgische boot de Lamme Goedzak, je begeeft je tijdens een state-of-the-art kunstroute tussen meer dan 25 kunstwerken van gerenommeerde Belgische en internationale kunstenaars

Dus allen vanaf juli tot oktober naar Damme om de beeldenroute te volgen en te bewonderen.

Wakker geschud…

Gisteren ben ik naar de begrafenis geweest van een oudcollega . Echt samenwerken deden we niet maar wel zocht ik hem af en toe op om inlichtingen te bekomen. Hij was een zevental jaar jonger dan ik ,dus was ik eerder dan hem op pensioen gegaan. Ik zag hem nog af en toe en er kon altijd wel een babbeltje van af ! Over die goeie oude tijd en ook hoe het nu met onze gezondheid ging.
Ik ontving deze week een overlijdensbericht toegestuurd van mijn vroeger werk . Even een onderdrukte glimlach. Want ik had dit indertijd in gang gestoken nl dat collega’s die op pensioen waren ( en van wie je soms niet meer wist hoe het hen verder ging in hun leven )zouden verwittigd worden bij overlijden van een andere collega. Tenslotte had je soms jarenlang in meerdere of mindere mate samengewerkt.

Het deed me ook beseffen dat we hoe oud we ook zijn we moeten blijven proberen om iets van het leven te maken . Dat deed ik de laatste tijd niet meer. Ik was aan het overleven. Ik dacht er bijvoorbeeld zelfs aan om te stoppen met bloggen . De laatste operatie is volgens de dokters heel vlot verlopen . Maar daar is ook alles mee gezegd. Anderen voelen niet wat jij voelt en weten ook niet hoe moeilijk het is als je de medicatie die je nodig heb om vlot te genezen niet verdraagt ( zonder te spreken van intolerantie) en nevenverschijnselen krijgt waarvoor dan weer een andere oplossing moet gezocht worden. Soms wordt er dan gezegd ” het zit tussen je oren”. Ach ik ken het ,ik heb al mijn hele leven problemen gehad met medicatie en soms zelfs met natuurlijke middelen. Gelukkig heb ik een huisarts die me gelooft en een heel lieve apotheker die me dikwijls op weg helpt .
Mijn blogabonnement is verlengd en ik besef dat de drang om te schrijven groot is. Eigenlijk was ik niet helemaal verdwenen want ik was wel nieuwsgierig wat jullie allemaal te vertellen hadden! Alleen teksten typen was soms niet mogelijk door spierpijnen en concentratiestoornissen.

Spreiding schoolvakantie

Dit jaar valt de veertiendaagse paasvakantie in Nederlandstalig België rond Pasen en in het Franstalig landsgedeelte is dit nu van 1 mei tot 14 mei.
Een vreemde gewaarwording aan de kust. Het verloopt niet helemaal zoals gewenst. Het is voor de vakantiegangers minder leuk want het is veel kalmer en niet alle etablissementen zijn open. Tel daar dan de slechte weerdagen bij ( waar niemand iets kan aan doen ) en je merkt dat er geen echte vakantiesfeer hangt.
Zo was ik vorige dinsdag met de kleinzoon gaan wandelen tussen een paar regenbuien in. En kijk hoe verlaten het is op de zeedijk en op het strand !

Een fietsenverhuurder kon nog wat kinderen blij maken en even moedig was Glacier de Post in Duinbergen . Ik denk dat iedereen die er voorbij wandelde wel een ijsje zag zitten om de troosteloosheid weg te likken!

De studentenjobs worden niet opgevuld want die zitten nu in de blokperiode en voor een handjevol toeristen doen veel zaken niet eens hun deuren open!
De meeste appartementsgebouwen toonden gesloten rolluiken en op het sportstrand zag je de catamarans op een rijtje staan . Enkelen waagden zich tot aan de waterlijn voor een wandelingetje!!

Om positief af te sluiten een mooi beeld van de tulpen en viooltjes die sfeer en kleur brengen op de zeedijk!

Ook de dieren zijn blij met de lente

Ik heb het tot nu vooral over mijn tuin gehad omdat die na een lange troosteloze winter er zo vrolijk en fleurig bij ligt. Ik word er warempel vrolijk van. En elke dag is er wel wat nieuws te ontdekken. Het gaat allemaal erg vlug. De natuur klaagt helemaal niet dat het zo dikwijls regent en dat de zon maar af en toe schijnt. Er zijn vorig jaar momenten geweest dat de zon er teveel was en dat alles aan het verschroeien was. Ik heb emmers water aangesleept uit het zwembad (dat al enkele jaren als waterreservoir dienst doet ) en uiteindelijk was die leeg en sproeide ik het hoogstnodige met stadswater en zelfs dat hielp niet helemaal. Ik hoop dat het dit jaar niet zo droog gaat worden.

Maar de dieren laten het ook niet aan hun hart komen dit voorjaar nu het weer een stuk zachter is. Zodra de zon te zien is komt de poes van de buren uitrusten op de tuintafel maar eerst wil ze toch wat eten krijgen. En Turbi ( de poes die een jaar bij mij heeft gewoond klik ) liet zich opnieuw zien met veel gemiauw alsof hij wilde zeggen” voila ik ben hier terug.” Tegenwoordig komt hij weer regelmatig langs .
De merels ,vinkjes en meesjes ,één roodborstje ,twee eksters zijn dagelijkse gasten. Af en toe komt er ook een specht langs.

De meeuwen zitten op de schoorsteen te schreeuwen om hoorndul van te worden( nochtans krijgen ze geen eten van mij) en komen verschillende soorten duiven ook hun opwachting maken. Dus leven genoeg in de tuin.

Maar deze week kreeg ik verrassend bezoek. Een kleine eekhoorn klauterde de boomstam op waar er eten ligt en hangt voor de vogels . Ik wist dat er eekhoorns in de omgeving waren maar had er nog nooit eentje gezien. Ik was er ook zeker van want elk jaar zijn de hazelnoten aan de mini krulhazelaar verdwenen vóór ik ze kan plukken. Plots dook er een kraai recht op het beestje af maar de eekhoorn was hem te slim af en ik zag die nog vlug in de kruin van de treurwilg verdwijnen. De andere dag liep de eekhoorn gewoon in de tuin op zoek naar eten. Zo heb ik er nog een tuinbewoner bij.
Alleen de egel heb ik nog niet teruggezien. Hopelijk heeft hij de natte winter overleefd.

Andere beestjes die ik graag zie zijn de talloze pimpampoentjes op de planten. Maar een minder leuke bewoner ( al zijn die wel nuttig )zijn de mieren. Op een morgen keek ik boven door het slaapkamerraam en zag overal in de tuin hoopjes aarde. Ze waren te klein voor molshopen en toen ik zo’n hoopje open veegde kwamen er honderden roste mieren tevoorschijn. Als ze maar in de tuin blijven, vind ik het wel oké. Maar toch liever niet in de woning.

een beetje uitleg

Het ging even niet om regelmatig te bloggen. De impact van de laatste operatie in december 2022 is zo groot geweest dat het beter was om er even de brui aan te geven.

De darmoperatie begin december was geslaagd en normalerwijze mocht ik al na een weekje naar huis. Maar het evolueerde bij mij niet normaal want de darmen wilden niet in werking treden. Ik weigerde het ziekenhuis te verlaten in die toestand. Ach ik moest niet hard weigeren want er werd wel ingezien dat dit toch een te groot risico was. In plaats van één week ben ik er drie weken gebleven en het had toch nog veel voeten in de aarde en bijkomende onderzoeken vooraleer ik naar huis kon,

Het herstel verliep niet zo vlot . Daar vertelde ik al over in een van de eerste blogposten van dit jaar maar ik sloeg me er toch door . Nu en dan een blogpost maken lukte nog wel maar meer ook niet. Ik had concentratie stoornissen, vergat veel, had veel hoofdpijn, vlug vermoeid, slapeloosheid. Op een gegeven ogenblik kreeg ik een gezwollen rechterhand (ontsteking ). Ik kon niet typen zelfs geen aardappelen schillen! En dan spreek ik nog niet van de eetproblemen. Ik kreeg geen eten binnen zonder eerst de nodige medicatie.

Alles kwam langzaam in orde , alleen heb ik er nu nog een hoge bloeddruk aan overgehouden en moet ik het rustig aan doen. Zal op tijd en stond ook wel in orde komen, hoop ik. Maar lang op een scherm staren of naar TV kijken is nog altijd niet aangewezen.

Tja was de operatie goed geslaagd, de revalidatie dus veel minder. Misschien ben ik ook te ongeduldig .

Gelukkig heb ik fijne kinderen, een goede familie en héél goede vriendinnen.

Ondertussen heb ik niet echt stilgezeten en was af en toe op stap ( tenminste als het weer het toeliet). En dit vertaalt zich in foto’s nemen.
Gezien er deze dagen over niets anders gesproken wordt dan over de bloeiende boshyacinten( oa in het Hallerbos) start ik met een paar foto’s die ik jaren geleden heb gemaakt op vakantie met de kleinkinderen in “le pays des Collines” .We ontdekten tussen de landerijen een groot bos te midden de velden met een overvloed aan boshyacinten. Ik plaatste die foto’s al eens maar ze zijn zo ’n mooie herinnering dat ik ze hier nogmaals plaats!
Klik op de foto’s om te vergroten!

De laatste maand van het jaar!

De laatste maand van het jaar kondigt zich aan. Wat heeft dit jaar ons allemaal gebracht? Tijd om eens achterom te kijken.
Er zijn gebeurtenissen die je niet zo vlug vergeet , maar er zijn ook dingen waar je toch even moet over nadenken Die maanden zijn soms zo voorbijgevlogen zonder dat je er bij stilstond.
Nu bij de kille korte dagen ga ik eens terugkijken op het afgelopen jaar…

Het overlijden van mijn Canadese nicht staat nog vers in mijn geheugen . Opgeschept op het zebra pad bij haar dagelijkse ochtendwandeling door een onoplettende taxichauffeur. Geen hulp kon nog baten. Ik zal de maandelijkse lange babbeltjes per telefoon missen. Ik heb onlangs met mijn neef gebeld en hij kan het nog steeds niet vatten. Zesenzestig huwelijksjaren samen zijn op een fractie weggeveegd. Ze waren nog zo gelukkig samen
Ook het overlijden van een paar oud collega’s doet pijn omdat je jaren hebt samengewerkt en elkaar na-het-op- pensioen gaan niet meer zo dikwijls zag. De familie is telkens dankbaar dat hun geliefde blijkbaar niet vergeten is als ze oud collega’s zien om hen te condoleren.

Een vriendin , als kind waren we buurmeisjes, is in het voorjaar overleden. Ze is er mijn hele leven geweest en plots besef je dat het leven eindig is en moet je -bij manier van spreken -alleen verder…

Zelf kreeg ik in juni corona en als gevolg daarvan belandde ik in het ziekenhuis met een darmontsteking die gepaard ging met een bacteriële ontsteking. Ik moest in isolatie en kreeg een cocktail van medicatie die me 7 dagen doodziek maakte. Daarna een soort revalidatie die ik gelukkig thuis mocht doorbrengen samen met een vracht aan medicatie om toch geen terugval te krijgen . Langzaam moest ik die afbouwen.
En nu gaat het weer goed en hoop ik de winter te kunnen doorstaan zonder problemen Ik ben niet meer van de jongste en telkens krijg je fysisch een flinke deuk en moet je weer energie en kracht opbouwen. Het grootste probleem voor mij is dat ik nooit goed tegen traditionele medicatie kan zonder af te zien. Gelukkig heb ik een schat van een apotheker die me zoveel als het kan plantaardige of homeopathische oplossingen aanbiedt.

Maar ik wil toch ook terugkijken naar de kleine dingen die het voorbije jaar de dagen zo mooi kleurden!
Zoals heden de lichtjes van de kerstversiering in onze gemeente. En dit is nog maar het begin!!

Toerist

Voorbije zondag was het open monumentendag. In eigen stad was er niets nieuws te ontdekken want de twee molens die je kon bezoeken hadden we vroeger al gezien en het vernieuwde heemkundig museum Sincfala dat nu gewoon HEY noemt hadden we onlangs bezocht.
Vriendin en ik stelden voor om eens de toerist te spelen in Brugge. We hadden al zoveel gezien in Brugge en daarenboven moest je grotendeels vooraf reserveren om iets te bezichtigen. Neen we wilden gewoon eens een toeristische route volgen.
Het was zondag een mooie zonnige dag . Samen met haar pleegzoon namen we de trein . Met een weekend ticket kost dit per persoon 5.20 euro heen en terug .

We staken in Brugge het grote stationsplein dat er wat verlaten bij lag over en wandelden richting Minnewater. Op het einde van de laan maakte een groot doek ons attent dat het Open Monumentendag was!

PS klik op de foto’s in de collages .Ze zijn mooier in het groot!!

Daar werd een foto gemaakt van het minnewater . Elke toerist maakt hier een foto en eenmaal aan de andere kant wordt er dan opnieuw een foto gemaakt.( foto 2 en 3) Op deze brug worden er talloze foto’s gemaakt en ook wij ontkwamen niet aan de vraag of we eens een foto wilde maken van een koppel of een groep vrienden.

Het Minnewater
Het Minnewater gezien van de andere kant en rechts het Sashuis
Minnewater gezien van de andere kant

We wandelden verder en liepen langs een stenen restant van de Katelijnevest waar er ons aan herinnerd werd dat daar vleermuizen huisden. Sstt niet storen dus.
Dan maar verder gewandeld tot we een rode brug zagen die de toeristen nemen als ze naar de bussen moeten die daar in de nabijheid een parkeerplaats hebben.
Wij namen de helling naar links . Zo kwamen we in het Minnewaterpark. In dit stadspark is er jaarlijks het gekende Cactusfestival (klik).
Regelmatig wordt op het stenen bord een spelletje schaak gespeeld en de groene stoel die je overal in Brugge in de parken ziet staan nodigen uit om wat te zitten genieten in deze groene omgeving

We wandelden door dit park en kwamen aan de andere kant uit op één van de meest bezochte plekken van Brugge nl het Begijnhof en de zwanen en de paardenkoetsen die van hieruit vertrekken voor een rondrit in de stad. Een man speelde onafgebroken het Ave Maria op zijn trompet. Héél sfeervol op die plaats.

Het was er druk en we wandelden maar vlug door om over het Walplein (waar alle terrassen bomvol zaten )door het smalste straatje uit te komen in de vernieuwde Katelijne straat. Het was er ook druk en bij één bepaalde chocoladewinkel stond een lange rij aan te schuiven om pralines en andere zoetigheden aan te kopen. En dan zie je rondom de ene chocoladewinkel na de andere . Ik vergat een foto te maken. Wellicht één bus toeristen die allemaal diezelfde winkel wilden . Het enige dat door de vernieuwing aangenaam was ,was het feit dat de straat op bepaalde uren autovrij was.

Een straatmuzikant trok de aandacht van alle mensen die langs wandelden. Het was ook een mooi tafereeltje.

Door het slenteren raakten we alle drie wat moe en zochten op het Simon Stevinplein een vrij plaatsje op één van de vele terrassen. Dat lukte ons , maar we kregen de dienster maar niet te pakken. We zijn uiteindelijk opgestapt en zochten een ander terras op waar juist een tafeltje vrij kwam. Ik heb wel geduld maar te is te…

Toen kwamen we terug op het stationsplein en namen we opnieuw de trein richting huiswaarts!
We hebben alle drie genoten van een namiddagje toerist zijn!! 🙂