Lente

Toen we in het vorige logje naar het Zwin reden moesten via Sluis omrijden en dat deden we niet via de gewone weg maar we reden via de Burkeldijk, een landelijke weg waar nog bunkers van de 2e wereldoorlog te zien zijn . Je komt in St Anna ter Muiden vlakbij Sluis op de gewone weg uit.

Hoewel het bitter koud was  kreeg je in dit pittoreske dorpje toch het gevoel dat het lente was! Een dorpje waar de tijd is blijven stilstaan.

Er is kwistig met grenspalen omgesprongen om de grens tussen Belgie en Nederland te markeren. Je ziet er eentje in de Zwingeul zelf( of zijn er twee?), op het wandelpad naast de Zwingeul, in de landerijen in Cadzand en hier eentje op de Burkeldijk.
Daar ben ik toch even uit de auto gestapt: staat het bankje nu op Belgisch grondgebied of niet?

 

.

.

Ps Ik ben de draad van mijn gewone leven (al is het nog langzaam aan) terug aan het opnemen. Van de verloren 20 kg ben ik nu toch al 5 kg  bijgekomen. Dat zorgt er ook voor dat ik me niet meer zo slap en ijl in het hoofd voel , veel rusten is evenwel nog steeds nodig  : Ik moet er nog niet aan denken om een hele dag op stap te gaan. Korte wandelingen in gezelschap van mijn vriendin wiens arm ik kan nemen als ik het even lastig krijg.
Op de blogs heb ik al rondjes gedaan om wat bij te lezen. Onmogelijk om alles bij te lezen, lieve mensen, mijn achterstand is veel te groot.
Vorige donderdag zijn we weer gestart met de maandelijkse reünie met twee oud collega’s . Wat deed dat deugd!  Een paar foto’s komen er aan.

Mijn eerste uitstap

Een paar weken na mijn ontslag uit het ziekenhuis wilde ik op een dag eens de zee zien. Ik was de hele winter niet tot bij de zee geraakt. In feite was ik al maanden niet  meer de deur uit geweest. Zelfs de maandelijkse reünietjes met de oud collega’s waren afgelast.
Maar de oudcollega die me , de eerste weken na de operatie, regelmatig kwam oppassen weerhield me om op stap te gaan. Op maandag 11 maart hield ik het niet meer uit. Ik voelde me de omstandigheden in acht genomen goed genoeg om eens een kort uitstapje te doen , ik was ook al verschillende keren met de auto weggeweest bv om boodschappen.

Zij raadde het me die dag ook af omdat er veel wind was en niettegenstaande de zon scheen was het erg koud .” Dan maken we er maar een autowandeling van” . Dat hebben we  ook gedaan. Wandelen zat er niet in want het was bere koud aan zee en de rukwinden waren niet mals.
We reden de zeedijk af , maakten een paar foto’s van de nieuwe Redderspost ter hoogte van het Lichttorenplein. De zee was wild en er waren nadars geplaatst (vele lagen omgewaaid  om wandelaars tegen te houden omdat er kliffen ontstaan waren).We reden daarna via Sluis naar  Cadzand om een blik te werpen op de vergrootte Zwingeul. In februari werd de oude dijk afgebroken en nu kan het zeewater stromen tot aan de nieuw dijk( die nog een naam moet krijgen). Er zijn nog volop werken en daarom moesten we omrijden via Sluis om in Cadzand de trap op te kunnen wandelen waar we een zicht hadden op de vergrootte Zwingeul. We mochten  het wandelpad nog niet op en konden bijgevolg ook niet echt een mooie foto van de Zwingeul maken.
Koud was het en ik had de kap van mijn jas opgezet. De wind was zo hevig dat ik moeite had om een paar foto’s te maken ! We zijn dan doorgereden naar Cadzand bad waar we op het plein in de enige zaak die open was ons gingen opwarmen bij een warme thee en poffertjes. Dat was ook al maanden geleden dat ik dit had kunnen eten! En of ze smaakten !
Een korte uitstap , ik was pompaf bij thuiskomst en mocht gaan liggen maar ik had er echt van genoten.

 

De vernieuwde Zwingeul

   

De laatste fase van de uitbreidingswerken in het Zwin is ingezet. Het laatste stukje Internationale Dijk dat de zee tegenhield werd vandaag met een symbolische laatste spadesteek door de bevoegde Vlaamse en Nederlandse beleidsmakers afgegraven. Vanaf nu stroomt het zeewater het 120 hectare grote uitbreidingsgebied in en uit, waardoor nieuwe slikken en schorren worden gevormd. Bescherming tegen overstromingen wordt gegarandeerd door een nieuwe, 7 meter hoge dijk die nog robuuster is. Tegen de lente zal bovenop deze dijk ook het grensoverschrijdend fiets- en wandelpad afgewerkt zijn en zal iedereen van 333 ha Zwin kunnen genieten.  ( feb 2019)
http://zwininverandering.eu/nieuws/

Het gaat al wat beter !


De tuin hult zich in lentekleuren. Jammer dat de wind zo lelijk te keer gaat .
De bloesems vind je in de hele tuin.

Verleden week was ik op controle naar het ziekenhuis. Positief nieuws, zeker wat de operatie betreft. Er zal na verloop van tijd enkel nog een litteken overblijven van de ferme snee op mijn buik. Nu is die nog pijnlijk en hinderlijk vooral omdat ik een abdominal binder moet dragen. Ik doe die ’s avonds af en slaap zonder,  maar ’s morgens is het rennen naar de badkamer om dit steunverband weer om te gorden. Ik mag nu een gaine  dragen die minder hinderlijk zal zijn en me meer bewegingsvrijheid zal geven maar toch nog genoeg steun .
De volledige genezing zal zes maanden duren. Waar ik toch een beetje van opkeek! De chirurg zag mijn reactie en herinnerde me eraan dat ik een zware operatie heb ondergaan.( in feite twee na elkaar : een laparoscopie en vlak erop een gewone operatie). Ja ik mag al blij zijn dat het gelukt is want achteraf vernam ik dat er gevreesd werd voor een stoma. In feite was het méér dan hoogtijd dat er ingegrepen werd .

Ondertussen ben ik toch al een paar kilootjes bijgekomen omdat ik nu kan eten. Straks ga ik nog moeten opletten om niet teveel aan te komen! 🙂
De moeheid zal nog een hele tijd aanhouden en het enige dat ik kan doen is eraan toegeven en rusten. Nu kan ik toch al een paar uurtjes rondlopen. Hopelijk verdwijnt de maagpijn geleidelijk want daar heb ik het meest last van. De maag kan bij bepaalde operaties in stresstoestand belanden en ik kan verzekeren dat dit erg pijnlijk is. Nu begrijp ik waarom er steeds maar op gehamerd werd in het ziekenhuis of ik de pilletjes voor de maag had ingenomen( die leggen een beschermlaag ). Ik heb een paar aanvallen gehad de afgelopen weken waarbij ik zoveel pijn had dat ik dacht terug naar het ziekenhuis te moeten. Bij de controle zei ik tegen de chirurg dat ik meer last had van mijn maag dan van de operatie. Hij heeft me iets gegeven en hopelijk blijven die aanvallen nu weg.

Ik moet wat geduld opbrengen … en dat is lastig als je na màànden gesukkel en niks kunnen doen je toch wat beter begint te voelen en je weer van alles wilt doen!

Mijn drie kinderen hebben me veel geholpen en ook lieve vriendinnen die me dagelijks opbelden om me moed in te spreken. Eentje kwam me elke namiddag gedurende de eerste week thuis gezelschap houden en deed kleine werkjes in huis. Zij deed ook boodschappen voor me en nu vergezelt ze me om zeker te zijn dat ik niks zou opheffen. Samen deden we ook al een paar kleine uitstappen zodat ik toch eens buiten kon( heb nog steeds elastieke benen en neem nog liefst iemands arm).
Dat toon ik binnenkort want ik zie het weer zitten om mijn blog weer leven in te blazen.

Ik moet maar zien dat ik een plaatsje vind in de zetel!