De maand met de kortste dagen van het jaar.

 

De maand december vind ik een heerlijke tijd. Velen klagen over de donkere dagen maar juist die donkere dagen vind ik zo gezellig.
Vroeg de rolluiken dicht, lichtjes en/of kaarsjes aan, de chauffage een tikje hoger en desnoods een dekentje op de knieën om het lekker warm te hebben.
Het huis versieren tegen Kerst . Ik doe het niet meer zo overdadig als vroeger  want dat opruimen vind ik nl niet zo gezellig.
Dit jaar heb ik voor de familie allemaal kersttruien gekocht. Ze hebben ze wel allemaal aangetrokken tot sommigen het te warm kregen. Hierboven staan Cédric en oma nog in vol kerstornaat.
Het is ook de tijd om kerstkaartjes te schrijven. Ik heb er toch een paar lange namiddagen aan besteed. Sommige kaartjes waren vergezeld met een korte kerstwens ,andere familieleden die veraf wonen kregen een brief erbij.  De eerste kaartjes die toekwamen waren van vrienden van wie ik het helemaal niet verwachtte en dat doet toch deugd.
En dan heb je nog de kerstfilms met de voorspelbare happy ends. Maar ik geniet er toch elk jaar van. Ik  neem die op en bekijk ze achteraf ( ik kan dan die ellenlange reclames doorspoelen). Ik heb er zeker al een twintigtal gezien. Ik doe ondertussen ook nog wel anders zoals schrijven, naaien , patatten schillen… Ik kan echt niet aan één stuk staren naar het scherm. Gevolg hoofdpijn.

Een kleine blik op het familiekerstfeest dat doorging op 15 december( krijg maar iedereen eens samen! ). De kinderen van de oudste zoon waren er niet bij. Ze hebben alle drie een gezinnetje en sommigen van hen moeten af en toe een zondag werken.
De lieve vriendin die me vanaf de operatie tot heden zo dikwijls heeft geholpen en gesteund als ik het moeilijk had heb ik ook op een zondag uitgenodigd samen met haar man en pleegzoon. Verleden jaar heeft ze me kerstavond en oudejaar opgevangen bij haar thuis zodat ik toch niet alleen thuis zou zitten. Echt vieren zat er toen helemaal niet in voor mij maar ik was niet alleen en gezien ze dichtbij woont was ik ook vlug weer thuis.

Kerstavond bij de zoon en Kerstdag bij de dochter. Feestelijke dagen heb ik achter de rug!  Behalve moe zijn heb ik er geen hinder van ondervonden , dat had ik tot een paar maanden niet moeten doen!
Ik kom van ver terug en 100% genezen na de zware operatie ben ik zeker niet. Wellicht krijg ik die veerkracht en die energie van voordien niet meer terug. Maar ik ben er nog en dat is het voornaamste. En mijn gewicht is ook weer oké ( 20 kg afvallen door medicatie voor een ziekte die je niet hebt is een aanslag op je gezondheid)
Ondertussen ben ik veel te weten gekomen , mijn leven heeft aan een zijden draadje gehangen . Dankzij het vlug optreden van een andere specialist ben ik er nog . Wat een verkeerde diagnose allemaal kan veroorzaken !
Ik ben dankbaar dat ik dit kan neerschrijven en ik  zie het leven ook milder : elke dag probeer ik te genieten van de kleine dingen , alles kan en mag  maar het is niet echt meer ” van moeten”.

De kleine geneugten om na een wandeling , bezoek aan iets , of een uitstap ergens neer te strijken en bij een babbel genieten van het zoete op aarde!! Reactie op zes maanden niet kunnen eten!

Kerstverlichtingen gaan bekijken, naar een schaatsbaan of iets drinken in een mooi verlicht danscafé , alles is in december mogelijk. De bloemententoonstelling in Damme staat nog op het to do lijstje( foto’s volgen –als ze lukken 😉  ). Ik haal alles uit de kast wat ik ruim een jaar niet kon doen wegens “verkeerde diagnose” !!

 

 

 

Knokke vroeger en nu

Er zijn verschillende pagina’s op Facebook die foto’s plaatsen van Knokke, Heist ,Blankenberge en ga zo maar door…
Het is voor mensen die al een hele tijd in een of andere gemeente wonen leuk om te zien hoe een stad of een gemeente er met de jaren  helemaal anders kan uitzien.
Zo heb ik me lid gemaakt van verschillende pagina’s om het reilen en zeilen van deze steden of gemeenten te zien evolueren.
Het is ongelooflijk hoe op 100 jaar tijd alles helemaal veranderd kan zijn.

Neem nu Knokke en Heist (vroeger afzonderlijke gemeenten): Heist heeft een grote bloei gekend mede door de spoorweg die toen enkel tot Heist liep en Knokke is veel later geëvolueerd door schilders die zich hier kwamen vestigen zoals Alfred Verwee ( wiens borstbeeld nog altijd een plaatsje in Knokke heeft).
De Spoorwegen hebben een grote rol gespeeld in de evolutie van beide badsteden door de vele affiches waarvan sommige internationaal bekend zijn.

De Heemkundige kring “Cnoc is ier” heeft er een tentoonstelling aan gewijd in het CC Scharpoord .
Er is ook een boek te koop met foto’s van vroeger en nu( als die gebouwen nog bestaan).
Een salonboek zoals ze zeggen. Dit boek misstaat zeker niet op een salontafel.

Hier wordt de aandacht gevestigd op het feit dat Knokke een vlieghaven had. En de auto’s
verwijzen naar het toerisme . De pilote is een verwijzing naar de moeder van onze huidige burgemeester die
een ervaren pilote was en de man een verwijzing naar de Engelse toeristen die kwamen golfspelen!

De tentoonstelling is mooi ingedeeld  :de vier deelgemeenten, de bouwstijlen en de vergelijkingen
met vroeger en nu .

 

Het oorspronkelijke stadhuis van Heist met later  een aanbouw erbij. Nu wordt dit helemaal
afgebroken en komt er op de markt ervoor een gemeenschapshuis!!

Omdat er begin vorige eeuw veel Engelsen alhier verbleven zijn veel hotels en villa’s in deze stijl gebouwd.
Beide hotels bestaan nog steeds.

Oude Knokkenaars herinneren zich dit ongeval in het dorp van Knokke nog! Weinig verkeer en dan nog op elkaar botsen!
Op het strand werden man en paardenkracht gebruikt om de strandcabines op hun plaats te krijgen.


Voor en achterzijde van het Casino zoals het er oorspronkelijk uitzag.

stadhuis Knokke vroeger en nu.

 

de vernieuwde (en pas in gebruik genomen) St Niklaaskerk in Westkapelle.

Voor deze twee gebouwen het For Freedom museum werden  was het verste huis het stadhuis van Ramskapelle en
ernaast de lagere school.

Ik raad iedereen aan om tijdens de korte dagen die er nu zijn eens een bezoekje te brengen aan deze gratis tentoonstelling. Ik heb met verbazing gekeken naar de foto’s van vroeger en nu. Veel dingen waren vergeten tot je ziet wat er vroeger op dezelfde plaats stond. Knokke was een charmante stad  ! De bouwwoede vanaf de jaren 60 hebben veel mooie woningen doen verdwijnen. Ik toonde hier enkel een klein overzicht.

Kerstconcert

Ik heb in geen jaren zo’n ontroerend Kerstconcert meegemaakt. Er was een moment dat ik een krop in de keel had en mijn ogen glanzend waren.
In de gotische kerk met barokinterieur , O.L.Vr ter Potterie in Brugge , ging dit concert door. Een Brugse vriendin vroeg me mee. Een concert met verschillende koren uitsluitend gezongen door ouderen( velen +90 ! ) , fysische en psychische  gehandicapten .
Uren moeten de begeleiders er voorover gehad hebben om deze mensen samen te laten zingen. Veel vrijwilligers waren er ook die bewoners van het verzorgingstehuis in de onmiddellijke nabijheid hielpen.
Eén koortje zong zo vals  dat het pijn deed aan de oren. Maar als je zag met welke bezieling die mensen zongen hoorde je het niet meer.
Er was een verhaallijn over gebeurtenissen die zich tijdens het jaar afspeelden in het verzorgingstehuis en in aansluiting werd er een gepast lied gezongen. Zo zong iemand “la vie en rose ” toen er verteld werd van een vrouw die goedlachs van de ochtend tot de avond door het leven ging. Zij was in het voorbije jaar gestorven. Mijn gemoed liep vol…
Tegen aan het einde van het concert werd er met volle borst enkele gekende Kerstliederen gezongen .
Als afscheid nog het Vredeslied van Beethoven dat iedereen mocht meezingen. Héél mooi einde van een onroerend concert in een wondermooie kerk.

Het Vredeslied (ode an die Freude van Beethoven)
Kom en zing  een vredeslied en geef het door aan anderen
Draag je boodschap uit en heel de wereld zal veranderen

Weg met haat en nijd, alle mensen, open je hart voor iedereen.
Alle mensen worden broeders over alle grenzen heen.

Wie het groot geluk mag proeven om voor iemand vriend te zijn
Kent de vreugde van de vriendschap en deelt ook verdriet en pijn.

Weg met haat en nijd, alle mensen, open je hart voor iedereen.

Alle mensen worden broeders over alle grenzen heen.

Reik de hand nu aan elkander en zing een warme vredeszangen 

voor de wereld en zijn mensen dat ze eindelijk vrede wensen…

 

Er mocht gefotografeerd worden.Zo discreet mogelijk heb ik van het barokke interieur  foto’s getrokken.

 

Een hele rij tapijten die mirakels toonden

Midwinterfeest in Brugge

Zondag was het in het St Anna kwartier in Brugge het jaarlijks Midwinterfeest. Een vriendin woont daar niet ver vandaan en ik kon bij haar parkeren en dan te voet via de altijd mooie molens aan de Vesten langs het G.Gezelle museum wandelen tot aan de Balstraat waar langs een lange muur allemaal ouderwetse standjes opgesteld waren. Je kon er allerlei handwerk en ambachtelijke producten kopen . Je kon er op verschillende plaatsen proeven van appelwijn, likeurtjes, chocolademelk en glühwein. Je kon aan de Jerusalemkerk luisteren naar een prachtig kerstkoor.

Een deur stond open aan het G.Gezelle museum en ik piepte even binnen en zag een bronzen standbeeld
staan van Jan Fabre, “De man die vuurt geeft”.

Van af het begin van de Balstraat tot aan de Jeruzalemkerk waren er allerlei standjes.
Het was in de winkelstraat erg druk toen we naar de verlichting gingen kijken ,hier was het zo mogelijk nog drukker!

In verschillende van die  huisjes ( die één geheel vormen)is ook het volkskundig museum ondergebracht

 

 

Een mooi zicht op de godshuisjes (waarvan vele in de jaren 1950 samengevoegd werden als woonhuis) met in de verte de Jerusalemkerk

Het was die namiddag mooi weer en de dichte menigte zorgde ervoor dat je het niet koud kreeg.
Maar je kon je ook opwarmen aan de vuurkorven die her en der stonden. Of aan de warme dranken die je
aan verschillende standjes kon kopen.

Leuk was het kraampje met de patacon op de koeken. Ik herinner me dat ik dit voor de eerste keer
heb gezien toen we op bezoek gingen bij de familie van mijn moeder in de Walen. Daar was dit een
traditie bij de feestdagen, wat de marktkramer beaamde.

Een volksspel : inleg 1 euro en dan twee keer aan het rad mogen draaien. Stond het rad stil op een  bruin vlak
dan had je prijs en kreeg je een velletje macaronskoekjes gekleefd op een hostieblad. Die koekjes
kon je voeger in de snoepwinkel voor een paar centen kopen! Jeugdsentiment. Het jongetje dat speelde had
geluk en won zo’n velletje!

Troubadours zongen oude kerstliedjes . Als je wilde meezingen kon je een blad krijgen met de tekst.
En er werd duchtig meegezongen !

Een kanthuisje in één van die kleine woningen van het godshuistype .

Het ovale kantwerk stond geprijsd voor om en bij de 1000 euro !!!

Aan de Jeruzalemkerk kon je naar een koor luisteren en door een smalle straat met godshuisjes en een
kantmuseum terugkeren in de Balstraat .

Om deze gezellige wandeling af te sluiten schalde een toeter om de weg vrij te maken voor een korte fietstocht van twee mannen.Het ging zo vlug dat ik de tweede man niet eens deftig op de foto kreeg(=mislukt)

Brugge verlicht

Vorige zaterdag namen mijn vriendin en ik de bus naar Brugge. Op die manier geen parkeerproblemen! Goed idee want het was razend druk in Brugge.
We wilden de verlichtingsroute dwars door Brugge volgen.

Kerststalletjes op het Simon Stevinplein. Door de geweldige drukte zijn de foto’s van de Winkelstraat mislukt allemaal bewogen.
Ongelooflijk , ontzettend, overdreven druk : uitloper van Black Friday!
Wij kwamen toch niet om te  winkelen maar wilden de verlichting zien. We maakten ons daarom vlug uit de voeten uit de winkelstraat.We hielden op een ogenblik zelfs elkaars hand vast om elkaar niet kwijt te spelen!!

Allemaal foto’s rond de markt van Brugge.

Bovenste foto: in een lange rij aanschuiven om de winkel van Kate Wohlfart binnen te gaan
Onderste foto: aanschuiven voor de nieuwe rage: een wafel belegd naar keuze. (Voorheen waren het cupcakes)

Op de Burg waren de gebouwen mooi verlicht

Rond de vismarkt zwommen de zwanen netjes op een rij terwijl aan het Begijnhof zelf de zwanen rustig op het gras lagen.

Op het  Huidevettersplein hielden we halt om ons te verwarmen aan een warme chocomelk op een buitenterras (maar wel onder een warmtestraler).

Via  de Rozenhoedkaai en de Dijver  wandelden we verder.

In de Katelijnestraat namen we een heel smalle straat ,de Stoofstraat,  die verbinding geeft met het Walplein .
In dit smalle straatje zagen we een Sinterklaas in vol ornaat in een miniwinkel vol chocolade en andere zoetigheden.
Ik ben de Sint gaan groeten en ik kreeg van hem een stukje chocolade. Hij had het die dag erg druk gehad ,zei hij en ondertussen zwaaide hij naar de kinderen die met hun ouders langs wandelden!

Het hele walplein was mooi verlicht . Zelfs een ouderwetse  hoedenwinkel op een bel etage trok de aandacht!

We wandelden verder langs het Begijnhof, zagen de mooi verlichte brug over het Minnewater, met de verlichte toren opzij van de brug en een spookachtig schijnsel  erop. De kunstijspiste die op het Minnewater geïnstalleerd is was onmogelijk op de foto te krijgen wegens druk, druk ,druk.
We moesten werkelijk drummen om voorbij al die mensen te geraken . De tijd drong wilden we de bus halen en de weekends rijden er minder bussen dan tijdens de week.

Onder het vreemde schijnsel van bewegende “doeken” met op het einde een blauwe verlichte installatie op het water bereikten we juist op tijd de bus op het stationsplein.

Het was een mooie twee uur durende wandeling. De volgende wandeling zal in mijn eigen stad zijn. Kijk maar eens welke mooie verlichte bomen er in Knokke aan het station staan!!

Afrikamuseum bis

Toen kwamen we aan een gedeelte van het museum waar in het midden van de zaal opgezette dieren stonden. Aan weerszijden stonden glazenkasten met kleine opgezette dieren. Hoewel het bijna zeker is dat de mensen allemaal al eens een dierentuin hebben bezocht was de aantrekkingskracht om zo dicht bij deze “wilde dieren” te kunnen staan groot. De glazenkasten met kleinere dieren kregen opvallend minder aandacht.
De in het hoofdgebouw tentoongestelde voorwerpen en dieren vormen minder dan 5 % van de totale museumverzameling. Het principe less is more is hier toegepast. Voor mij mochten er in dit mooie gebouw toch wat meer tentoongesteld worden. Ik ben er lang geleden als kind op schoolreis geweest en later met mijn ouders en nog eens later met mijn man . Ik heb het gevoel dat er meer en meer in de kelders is gestopt: waar zijn de enorme collectie vlinders  en de skeletten van uitgestorven dieren…  Maar het blijft wel een mooi museum en het bezoeken waard.

De natuurlijke rijkdommen van Congo kwamen ook aan bod .

Fascinerend waren de maskers en de daarbij behorende ceremoniën en rituelen.

Het Liavela-masker dateert uit de 8ste of 9de eeuw en is de oudste houten sculptuur die ooit in Centraal-Afrika (Angola) is gevonden. Mogelijk stelt het een aardvarken voor dat geassocieerd werd met de wereld van doden en geesten. Het is uniek omdat men in Afrika vernietigde wat geen nut meer had.

Wij hadden een gids die vol vuur en passie vertelde over alles uit de vroegere Kolonie . Hier ging het over de reden waarom sommige tekeningen en kleuren in stoffen werden gebruikt.  Er is ook zoveel over het koloniale verleden geschreven en gesproken ,met voor en tegen, dat bij de opening van het gerestaureerde museum besloten werd om het aan het publiek over te laten wat ze willen of niet willen horen over de geschiedenis en de betrokkenheid van ons land in de kolonisatie van Congo. Als teken dat niet iedereen akkoord is met hetgeen vroeger is gebeurd in de Congo, werd in het museum een borstbeeld van Leopold II met afgewend gezicht geplaatst ( zie de foto boven de doosnee van een boomstam. Per toeval getrokken en achteraf vernomen van de gids)

In de oude inkomhal is weinig veranderd. Op sokkels hoog boven de hoofden van de bezoekers staan grote vergulde beelden van Belgische “weldoeners en beschavers “en donkerkleurige beelden  en kleiner van gestalte de Afrikanen voorgesteld als” krijgers en geseksualiseerde vrouwen”;
De beelden mochten niet verwijderd worden van Monumentenzorg.  Om het evenwicht te bewaren in dit Koloniaal verleden werd de Congolese kunstenaar Aimé Mpané (klik) aangesproken. Hij heeft het werk Nouveau souffle ( Nieuwe adem of Ontluikend Congo) gemaakt , een levensgroot beeldhouwwerk dat in dialoog treedt met de koloniale standbeelden. Dit beeld heeft de vorm van Congo!

Plots staan we in een zaal met een enorme robot!
Voor de chaotische verkeerssituaties en vele verkeersdoden in Kinshasa hebben Thérèse Izay Kirongozi (klik) en Women’s Technology  een hedendaagse oplossing bedacht. Moseka, de onomkoopbare robot van 2,9 meter en 160 kg, inclusief oorringen en gevoed door zonnepanelen

Wie is deze vrouw: Kirongozi is letterlijk een grote vrouw nl bijna twee meter groot. Zij bezit een ingenieursdiploma, heeft een voorliefde voor elektromechanica en de bokssport. Ze heeft een stevige dosis ondernemerszin en een uitgesproken maatschappelijk engagement.

“De bekendste verwezenlijking van Kirongozi en haar vereniging is ongetwijfeld het in 2013 gestarte project Robot Roulage, waarbij robots, voorzien van kleurenschermen en camera’s, werden ingezet om de verkeersveiligheid op gevaarlijke kruispunten in Kinshasa te verhogen. Het project, dat de interesse wekte van verschillende andere Afrikaanse landen, is volgens Kirongozi een voorbeeld van de weg die Congo economisch moet inslaan: afzien van de afhankelijkheid van grondstoffen en volop inzetten op de talenten en de creativiteit van de Congolese bevolking.”

~~~~~~

Toen zat de rondleiding met een super gemotiveerde gids er op en ver na sluitingstijd (=17 uur) liet de gids ons buiten aan de-niet-gewone -uitgang en op zijn aanraden zijn we naar café “In den Congo” ,Dorpsplein 11, 3080 Vossem gegaan om te bekomen van het urenlange wandelen in het Museum.  Een dorpscafé onder de kerktoren waar alle gewone drank als bier, limonade, koffie 1 euro kostte en het bier van hoge gisting 2 euro!!
Waar iedereen tegen iedereen een praatje slaat! Gezelligheid troef. Een vlekkeloze terugrit van meer dan 2 uur  sloot deze mooie dag af.

Afrikamuseum

Op de laatste foto van de vorige blog is in de verte het Afrikamuseum te zien.
Na de herinrichting van het Museum dat tot dan” het  Koninklijk Museum voor Midden-Afrika” werd genoemd, werd het nu tot ” Afrikamuseum” herdoopt
We vonden niet onmiddellijk de ingang. Met enige moeite geraakten we in het domein omdat een werkman een grote ijzeren poort voor ons opende.
Wij zochten de ingang nabij het standbeeld van een grote olifant. Die olifant staat er al héél lang , en de vroegere ingang bevond zich in die nabijheid. Om eerlijk te zijn weet ik tot heden nog niet precies waar de nieuwe ingang is! Want omdat het reeds na sluitingstijd was toen de rondleiding afgelopen was ,heeft de gids ons via een andere uitgang buitengelaten.

In de mooie tuin rond het museum staan nog altijd talrijke beelden. Een wandeling in de tuin zat er die dag niet in wegens tijdsgebrek. Jammer. Een halve dag om alles te zien is veel te weinig. Ik had nog heel graag gewandeld in die mooie tuin.

In al de verwarring waar we nu in feite binnen moesten  vergat ik een foto te nemen van die  ingang!
De onderstaande foto komt van de folder over het Afrikamuseum.
Een ondergrondse galerij verbindt beide gebouwen met elkaar. Het is een ontwerp van het multidisciplinair team Stephane Beel Architecten.

Via de glazen doos, zoals de moderne nieuwbouw wordt genoemd daalden we af  tot in de ondergrondse tunnel die oud met nieuw verbindt.  In een compleet witte,  kil aanvoelende doorgang en begeleid door de woorden alles gaat voorbij, behalve het verleden, maakten we de overgang naar Congo. Enkel een prauw van 20 meter lang waarin 100 mensen kunnen plaatsnemen vulde deze ruimte!

Een schilderij verwijst naar de machtsverhouding  tussen de “beschavers” en de bewoners van Congo!
Het koloniale verleden dat niet altijd zo proper is verlopen.

De  beelden van de antropologische groepen staan  in een zijzaaltje op elkaar gepropt. Jammer zij zijn het waard om in een grote zaal te staan en om ons nogmaals te verwijzen hoe de machtsverhoudingen in het verleden waren!

Er is  weinig aandacht besteed aan de uitstraling van het gebouw zelf : de mooie plafonds en de  gerestaureerd friezen vallen in het niet door al de boxen die in het midden van de zalen staan. Men heeft echt alles uit de kelder willen halen en uitgestald in grote zwart omrande glazen  boxen in het midden van de zalen.

Door af en toe eens naar het plafond en de friezen te kijken , hou je voeling met de geschiedenis van het gebouw. Hier en daar zie je de grootsheid door de hoge zuilen en prachtige vloeren en lange gaanderijen.

morgen wandelen we verder door het museum !

Een rondrit in het Pajottenland

Eind september reden de senioren met een bus doorheen het Pajottenland.
Het Pajottenland is een zachtheuvelende, vruchtbare, agrarische streek ten zuidwesten van Brussel in de provincie Vlaams-Brabant. Het wordt ook wel het  Toscane van de Lage Landen genoemd, en het Land van Breugel.

Eerst hielden we halt bij het Kasteel van Gaasbeek  waar we bij de Graaf van Egmond gingen ontbijten. Toen wij er buiten kwamen kwam een groep jonge kinderen, vooral  meisjes verkleed als prinsessen, ook naar de Graaf van Egmond. Zei de juffrouw al lachend” Als je naar een kasteel op bezoek gaat moet je toch mooie kleren dragen” en  wellicht kregen ze nu een koek en een drankje om de uitstap af te sluiten.

Wij wandelden verder langs de schuur van het kasteel en op het paard van de markiezin Marie Visconti kon je allerlei uitleg over de geschiedenis van het Kasteel  lezen. De wandeling ging langs mooie dreven tot we het Kasteel bereikten. Het Kasteel konden we deze keer niet bezoeken , is pas terug open vanaf april 2020 . Dat was die dag ook de bedoeling niet.

Na de wandeling in het Kasteeldomein reden we doorheen het golvende landschap van het Pajottenland. We reden ook langs een brouwerij waar de bekende Gueuze wordt gebrouwen. Zelf kon ik vanuit de rijdende bus niet zo goed foto’s maken , maar het was wel een mooie rit .

2019 wordt in de streek het Breugeljaar genoemd naar aanleiding van zijn overlijden 450 jaar geleden ! In het Pajottenland heeft  Pieter Breugel de oude die toen in Brussel verbleef veel schilderijen gemaakt. Zo is het kerkje in Sint-Anna-Pede  een landelijk gehucht van de deelgemeente Itterbeek (behoort tot de fusiegemeente Dilbeek) terug te vinden op het schilderij van de Parabel van de Blinden. In het kerkje zelf zijn verschillende reproducties van de mooiste schilderijen van Pieter Bruegel de Oude  terug te vinden. Er is heel veel duiding bij de reproducties.

 

De parabel van de blinden met het nog bestaande kerkje in het landschap.

Na het bezoek aan het kerkje reden we een stuk op de autostrade . De chauffeur was tevreden dat er geen files waren en dat de ongevallen (met vertragingen als gevolg )geen invloed hadden op onze reis naar Tervuren.

In The Lodge gingen we middagmalen en werden bediend door een kelner afkomstig uit… Cadzand ( onze buurgemeente op Nederlands grondgebied)

Na het middagmaal eventjes de benen strekken  op het naburige dorpsplein en dan de autobus weer in die vlak naast het restaurant geparkeerd stond. Kan je al raden waar we naar toe reden?

wordt vervolgd.

De treurwilg

 

 

De bomen komen uit de grond
en uit hun stam de twijgen
En iedereen vindt het heel gewoon
dat zij weer bladeren krijgen
We zien ze vallen op de grond
en dan opnieuw weer groeien
Zo heeft de aarde ons geleerd
dat al wat sterft zal bloeien

Toon Hermans

De boom kon niet op één dag helemaal gesnoeid worden. Het valt zeker niet te onderschatten om zo hoog in de boom die dikke takken met een kettingzaag af te snijden. Toen de tuinman twee dagen later terugkwam is de achterbuurman spontaan komen helpen om met een dik touw de valrichting van een dikke tak te sturen. De vriendin van de tuinman en ikzelf hebben aan  één uiteinde van het touw en de achterbuurman aan het andere uiteinde van de touw  getrokken. Oef ,de tak viel bijna waar we die hebben wilden. Dus geen schade aan het tuinhuis van de buurman naast ons en ook niet bij de achterbuurman. Alleen kregen wij  vrouwen een hoop slingers over ons heen ! Lauwerkransen ,hahaha. Achterbuurman heeft alle dikke takken en in blokken gezaagde stukken boomstam over de haag in zijn tuin gegooid ( voor zijn haard ) . Het werd te koud om alles nog op te ruimen. Maandag nog een ritje of twee naar het recyclage park en de tuin is winterklaar. In totaal zijn  drie kerselaars en drie super grote struiken gesnoeid , twee treurwilgen en een massa winterharde struiken.
Anderhalf jaar ziek zijn van mij en weinig serieus gewerkt in de tuin is nu verleden tijd.