Weet je het nog?

Deze week bij de herdenking aan de scheepsramp In Zeebrugge van The Herald of Free Enterprise 30 jaar geleden werd gevraagd ” weet je nog waar je was of wat je deed toen je dit nieuws hoorde. ?”

Ja ik wist het nog . Ik lag in de zetel met griep en hoge koorts. Mijn man en ik keken ( voor zover mijn ogen niet toevielen) naar een film.
We hoorden op een bepaald ogenblik voortdurend het geluid van sirenes en helikopters boven ons huis( toen was dit uitzonderlijk, nu met een heli haven dichtbij kijken we van dat geluid niet meer op). Mijn man ging buiten kijken en zag voortdurend laagvliegende heli’s die met schijnwerpers naar beneden gericht overvlogen. In de verte het geluid van sirenes. De ramp gebeurde in de avond.

Op een bepaald ogenblik was er een extra nieuwsuitzending . Er voltrok zich een scheepsramp in Zeebrugge met de roll on -roll off The Herald of Free Enterprise. Nieuwsgierigen werd gevraagd niet naar Zeebrugge te komen om de reddingswerkers niet te belemmeren( ramptoeristen zijn blijkbaar van alle tijden !). Die nacht zijn we niet gaan slapen en bleven we het nieuws doorlopend volgen. Het lawaai van sirenes en het geluid van heli’s maakte slapen toch onmogelijk.

“The Herald of Free Enterprise was een Brits roll-on-roll-off autoveer dat op 6 maart 1987, vlak na vertrek naar Dover uit de haven van Zeebrugge, kapseisde. De ramp kostte 193 mensen het leven.
foto van Internet.”

Ik denk dat ieder mens in zijn leven wel van die herinneringen heeft , dat je nog precies weet wat je op dat moment aan het doen was of waar je verbleef.
Zo vergeet ik ook nooit toen op 22 november 1963 er plots op TV het bericht kwam dat de President van Amerika, John F. Kennedy doodgeschoten was. Ik zat nog beneden naar TV te kijken en heb mijn ouders wakker gemaakt om hen dit te vertellen. (Foto van Internet)

De landing op de maan 50 jaar geleden is ook zo’n feit dat ik niet vergeet. Ik ben die nacht opgestaan om de landing op TV mee te maken.

De nacht van 31 januari 1953 hoort ook bij het rijtje van gebeurtenissen die je nooit vergeet.
Mijn ouders , broer en ik waren in de namiddag van 31 januari met de fiets naar een zus van mijn moeder gereden die woonachtig was in St Kruis (Nl) tussen Oostburg en Aardenburg. In feite was het niet meer verantwoord omdat er zo’n felle wind was en er al berichten waren van storm- en overstromingsgevaar. Gezien we aan de kust woonden( en ik er nog woon) en al meerdere keren gevaarlijke springtijden hadden meegemaakt, werd er niet zo zwaar aan getild, zoals de aankomende storm ook in Nederland niet onmiddellijk alle alarmbellen deden in gang schieten

Als kind vonden we het vooral leuk dat we de hele weg niet moesten trappen (normaal deden we daar ruim een uur over en nu stonden we bij tante en nonkel in een half uur). Het moest een leuk logeerweekendje worden !
De avond viel en de storm begon te gieren rond de boerderij. De volwassenen hebben de hele nacht naar de radio zitten luisteren en waren bang dat het water tot aan de boerderij zou komen. Dat is niet gebeurd maar daar niet zover vandaan heeft zich in Nederland een vreselijke ramp voltrokken. Meer dan 1800 mensen lieten het leven.

Als educatief gegeven gingen we in juni van datzelfde jaar als 12 jarige op schoolreis naar de immens troosteloze landerijen en weiden vol opgedroogde modder en lege en gehavende steden kijken. Het was een gruwel om als kind door dit landschap te rijden!! Iedereen was zo onder de indruk dat het de hele reis stil bleef in de bus ! Foto internet Goerree-Overflakkee

De andere dag heeft nonkel ons met zijn auto tot in Westkapelle kunnen voeren. Fietsen was niet mogelijk daarvoor was de wind nog te krachtig. Niemand mocht verder rijden tenzij je in Knokke woonde. Wij woonden wel in Knokke maar nonkel mocht ons niet tot aan huis brengen. We zijn dan te voet vechtend tegen de stormwind naar huis gewandeld. Er was geen schade aan het huis maar op de zeedijk waren er gevaarlijke toestanden ontstaan en het water kwam tot halverwege de Lippenslaan.

Ik denk dat iedereen bij de gebeurtenissen van 9/11 nog weet wat hij op dat ogenblik aan het doen was of waar hij was. Ik was thuis en kreeg een telefoontje van de jongste zoon ” Ma zet de TV aan ,er gebeurt een ramp in New York”


OpĀ 11 septemberĀ 2001 kapen terroristen vier vliegtuigen in Amerika. Twee vliegtuigen vliegen het World Trade Center in New York in, dat instort. Het derde vliegtuig crasht in het Pentagon, het gebouw van het ministerie van Defensie in de VS. Het laatste vliegtuig stort neer in een weiland. ( foto internet)

Ik haal hier een paar voorbeelden aan waar ikzelf niet persoonlijk bij betrokken was maar die me op een of andere manier toch erg geraakt hebben.

Carnaval Knokke-Heist

Ik ben zondag naar de carnavalstoet in de deelgemeente Heist gaan kijken. Het was een reuze grote stoet qua aantal “karren “( een vijftigtal) en aantal verklede deelnemers. Ook de toeschouwers waren massaal komen kijken. Gezien de grote werken in Heist verliep het parcours enigszins anders en dat schepte wel wat problemen om te draaien en te keren straat uit en in. De praalwagens bestonden soms uit drie delen en werden getrokken door een grote tractor en achteraan geduwd door nog een tractor.

Het was bijna onmogelijk om foto’s van dichtbij te maken bv van een paar deelnemers daarvoor waren ze soms met honderden bij Ć©Ć©n praalwagen. Ik heb er maar een collage van gemaakt.
Twee uur duurde de stoet en op geen enkel moment verveelde het. De gemeente had verboden om confetti en slingers rond te gooien. Vorige jaren gebruikten sommigen zelfs een kanon om de confetti rond te spuwen. Maar nu maakten ze rookgordijnen en dat is ook echt niet zo prettig. Ik kreeg op een bepaald ogenblik de volle lading terwijl ik foto’s maakte en heb er nadien nog uren last van gehad in mijn keel.
Er werd enorm veel snoep uitgedeeld aan de kinderen langs het parcours, niet meer massaal rondgegooid. Dat werd door de toeschouwers erg geapprecieerd. Het is ook zo gevaarlijk dat rondsmijten want kinderen letten niet op en kunnen onder de wielen van de tractors en praalwagens terecht komen.
Laat ons zeggen dat het echt een mooie “beschaafde” stoet was . Wat er nadien gebeurt in de cafĆ©s valt niet moeilijk te raden.

Maar na de grote stoet op zondag is het carnaval gebeuren nog niet gedaan. Op maandag is het sprotjes( kleine haringen) dag . Je kan dan in vele cafƩs in Heist meestal gratis gebakken sprot eten. De vissers varen niet uit met carnaval en ze brachten vroeger extra vis mee en vanuit die traditie is sprotjes dag ontstaan.

De dinsdag is er traditioneel een ludieke voetbalwedstrijd tussen de plakkers ( bouwvakkers) en de vissers. Allen verkleed. Daarna is er nog een kortere stoet waarbij praalwagens en personen letterlijk verlicht zijn . ’s Avonds is er een babelutten worp en popverbranding, als teken dat de festiviteiten ten einde lopen.
Het feest loopt dan door tot in de vroege uurtjes in alle cafƩs in Heist.

Daarna gaat de vasten in. Er is een tijd geweest dat het gemeentepersoneel de woensdag voormiddag verlof kreeg want velen hadden moeten werken (?) of waren standby ( politie,rode kruis…)geweest.

Een kort filmpje van deze namiddag van een praalwagen op weg naar de verlichte avondstoet ! De praalwagens komen van Maldegem, Eede en St Kruis ( NL) , Lissewege…

Valentijn

Geen betere datum om hier opnieuw te starten . Valentijn… het kan niet beter onder woorden gebracht worden dan met een gedicht van

Stijn De Paepe
(vorig jaar veel te vroeg overleden)

Boeken staan er vol van
Het galmt in ieder lied
Je wordt er hoorndol van,
Maar zonder lukt het niet.


In elke film de hoofdrol.
In elk gedicht paraat.
Je moed, je hart, je hoofd vol
met sporen die het laat.

In elke kleine geste.
In winst en hindernis.
O, liefde is het beste,
het mooiste wat er is.


Het verblijf in het ziekenhuis.

De opname in het ziekenhuis was wel onverwachts en liet me geen tijd om er echt bij stil te staan of om te beseffen wat me overkwam. Ik werd omstreeks 17.30 uur vanuit de spoed overgebracht naar het operatie kwartier om omstreeks 21 uur wakker te worden op intensive. Te suf om vragen te stellen. En ik sliep tot de volgende dag. Het was er heerlijk rustig en alles verliep zo zacht dat ik vroeg of ik daar nog een nachtje mocht blijven. Neen dus en ik werd ’s avonds naar een tweepersoonskamer gebracht.

Ik was nog altijd wat groggy maar besefte toch dat ik er niet op mijn plaats lag als ik me de eerste operatie nog herinner waar het toilet mijn naaste buur was . De vrouw naast me had een serieuze maagbloeding gehad en was al aan de beterhand. Maar ik had een serieus darmprobleem en had het toilet vaak nodig en ook een serieus aantal dagen deed ik niet anders dan overgeven. Niet bepaald leuk voor een medepatiƫnt.

Mijn schoondochter keek mijn hospitalisatiepolis in en merkte dat ik ook verzekerd was voor een Ć©Ć©npersoonskamer. De andere dag werd ik verhuisd en heb 17 dagen in deze kamer verbleven. Met weinig up dagen en veel down dagen.

Bij een dergelijke operatie kan je over het algemeen na zeven dagen huiswaarts. Maar gezien de darmen weigerden in werking te treden moesten er nog tien dagen bovenop . Dat vertelde ik al in het vorig log.

In alle Ć©Ć©npersoonskamers ( standaard voor darmpatienten) is er een schuifwand naar de badkamer . Op elke wand is een ander bloemmotief geschilderd( of is het een soort behang?)

De start om te beginnen met eten na een operatie zijn beschuitjes en een paar dagen later eens een wit boterhammetje om dan te genieten van hĆ©Ć©l lekkere schotels( op de foto was het rundscarpaccio met blokjes tomaat en schilfers kaas als avondmaal). Maar toen had ik al dagen niets binnen kunnen houden en gaven ze me een antimisselijkheidsmiddel vĆ²Ć²r het eten.

Het AZ Zeno is een zeer modern bouwwerk met veel glas. Het lijkt als een wolk te zweven tussen een groene omgeving. Waar je in het dit gebouw ook verblijft als patiƫnt heb je er altijd een mooi uitzicht. Zo heb ik mistige ochtenden meegemaakt, wit bevroren landerijen gezien, mooie zonsopgangen en sprookjesachtige avonden.

Toen moest ik mijn dagelijkse wandelingetjes doen eerst aan de arm van de kinesiste en later in mijn eentje . Nog later moest ik fietsoefeningen doen in de “turnzaal” . De wandeling was een rondje op de verdieping waar ik lag waar je een binnenkoer zag( zelfs was er een wandelpad die rond het ziekenhuis liep )en waar ik de foto’s in de vorige blog maakte met het kleurige lijnenspel.
In de gang zag je hoe druk de verpleegkundigen het hadden met in en uitlopen van de kamer( op dat ogenblik lag de afdeling bomvol maar was het even rustig omdat het etensuur was voor de verpleegkundigen)

Als je wilde en je was al aan de beterhand was er een soort eetkamer-salon en terras waar je kon zitten met je bezoek. Mooi en gezellig ingericht.

Hoewel ik er 17dagen verbleef heb ik me er nooit verveeld. Het ritme van een ziekenhuis maakt je al wakker om 5 uur voor allerlei controles en rond 7 uur kwam de dokter met zijn gevolg ( studenten en stagiaires) een kijkje nemen hoe het met je was. Ik kreeg zelf twee chirurgen aan mijn bed. Degene die de operatie had uitgevoerd en de tweede was de persoon die de eerste operatie had gedaan en het verloop wilde volgen. Beide dokters luisterden echt naar je opmerkingen en het gebeurde regelmatig dat Ć©Ć©n van hen in de namiddag nog eens kwam horen hoe de dag was verlopen.

Kerst naderde en mijn dochter wilde wat sfeer brengen in de kamer en bracht een slinger met blauwe lichtjes mee om die op een lang tablet tussen de bloemen en kaartjes te leggen. Iedereen die de kamer binnenkwam vond dit zo sfeervol. Zelfs zonder reden kwamen verpleegkundigen eens binnenwippen. Aan de onthaaldesk op de verdieping was er ook alles aan gedaan om wat kerstsfeer te brengen.

Toen de dag (23 december) kwam dat ik toestemming kreeg om het ziekenhuis te verlaten had ik als bedanking voor iedereen die zo vriendelijk en behulpzaam was geweest in die moeilijke dagen een groot bokaal laten opvullen met pralines( met dank aan mijn vriendin hiervoor) . De twee Naomi’s ( mijn favorietjes die een engelengeduld hadden toen het niet goed met me ging) zouden ervoor zorgen dat de pot in het onthaal van de afdeling kwam te staan zodat iedereen een pralientje kon nemen.

Kerst en nieuwjaar zijn aan mij voorbijgegaan hoewel ik erg verwend ben geworden door mijn kinderen. De echte revalidatie begon in feite thuis waar ik besefte dat ik nog een weg heb te gaan voor ik echt hersteld ben.