Het verblijf in het ziekenhuis.

De opname in het ziekenhuis was wel onverwachts en liet me geen tijd om er echt bij stil te staan of om te beseffen wat me overkwam. Ik werd omstreeks 17.30 uur vanuit de spoed overgebracht naar het operatie kwartier om omstreeks 21 uur wakker te worden op intensive. Te suf om vragen te stellen. En ik sliep tot de volgende dag. Het was er heerlijk rustig en alles verliep zo zacht dat ik vroeg of ik daar nog een nachtje mocht blijven. Neen dus en ik werd ‘s avonds naar een tweepersoonskamer gebracht.

Ik was nog altijd wat groggy maar besefte toch dat ik er niet op mijn plaats lag als ik me de eerste operatie nog herinner waar het toilet mijn naaste buur was . De vrouw naast me had een serieuze maagbloeding gehad en was al aan de beterhand. Maar ik had een serieus darmprobleem en had het toilet vaak nodig en ook een serieus aantal dagen deed ik niet anders dan overgeven. Niet bepaald leuk voor een medepatiënt.

Mijn schoondochter keek mijn hospitalisatiepolis in en merkte dat ik ook verzekerd was voor een éénpersoonskamer. De andere dag werd ik verhuisd en heb 17 dagen in deze kamer verbleven. Met weinig up dagen en veel down dagen.

Bij een dergelijke operatie kan je over het algemeen na zeven dagen huiswaarts. Maar gezien de darmen weigerden in werking te treden moesten er nog tien dagen bovenop . Dat vertelde ik al in het vorig log.

In alle éénpersoonskamers ( standaard voor darmpatienten) is er een schuifwand naar de badkamer . Op elke wand is een ander bloemmotief geschilderd( of is het een soort behang?)

De start om te beginnen met eten na een operatie zijn beschuitjes en een paar dagen later eens een wit boterhammetje om dan te genieten van héél lekkere schotels( op de foto was het rundscarpaccio met blokjes tomaat en schilfers kaas als avondmaal). Maar toen had ik al dagen niets binnen kunnen houden en gaven ze me een antimisselijkheidsmiddel vòòr het eten.

Het AZ Zeno is een zeer modern bouwwerk met veel glas. Het lijkt als een wolk te zweven tussen een groene omgeving. Waar je in het dit gebouw ook verblijft als patiënt heb je er altijd een mooi uitzicht. Zo heb ik mistige ochtenden meegemaakt, wit bevroren landerijen gezien, mooie zonsopgangen en sprookjesachtige avonden.

Toen moest ik mijn dagelijkse wandelingetjes doen eerst aan de arm van de kinesiste en later in mijn eentje . Nog later moest ik fietsoefeningen doen in de “turnzaal” . De wandeling was een rondje op de verdieping waar ik lag waar je een binnenkoer zag( zelfs was er een wandelpad die rond het ziekenhuis liep )en waar ik de foto’s in de vorige blog maakte met het kleurige lijnenspel.
In de gang zag je hoe druk de verpleegkundigen het hadden met in en uitlopen van de kamer( op dat ogenblik lag de afdeling bomvol maar was het even rustig omdat het etensuur was voor de verpleegkundigen)

Als je wilde en je was al aan de beterhand was er een soort eetkamer-salon en terras waar je kon zitten met je bezoek. Mooi en gezellig ingericht.

Hoewel ik er 17dagen verbleef heb ik me er nooit verveeld. Het ritme van een ziekenhuis maakt je al wakker om 5 uur voor allerlei controles en rond 7 uur kwam de dokter met zijn gevolg ( studenten en stagiaires) een kijkje nemen hoe het met je was. Ik kreeg zelf twee chirurgen aan mijn bed. Degene die de operatie had uitgevoerd en de tweede was de persoon die de eerste operatie had gedaan en het verloop wilde volgen. Beide dokters luisterden echt naar je opmerkingen en het gebeurde regelmatig dat één van hen in de namiddag nog eens kwam horen hoe de dag was verlopen.

Kerst naderde en mijn dochter wilde wat sfeer brengen in de kamer en bracht een slinger met blauwe lichtjes mee om die op een lang tablet tussen de bloemen en kaartjes te leggen. Iedereen die de kamer binnenkwam vond dit zo sfeervol. Zelfs zonder reden kwamen verpleegkundigen eens binnenwippen. Aan de onthaaldesk op de verdieping was er ook alles aan gedaan om wat kerstsfeer te brengen.

Toen de dag (23 december) kwam dat ik toestemming kreeg om het ziekenhuis te verlaten had ik als bedanking voor iedereen die zo vriendelijk en behulpzaam was geweest in die moeilijke dagen een groot bokaal laten opvullen met pralines( met dank aan mijn vriendin hiervoor) . De twee Naomi’s ( mijn favorietjes die een engelengeduld hadden toen het niet goed met me ging) zouden ervoor zorgen dat de pot in het onthaal van de afdeling kwam te staan zodat iedereen een pralientje kon nemen.

Kerst en nieuwjaar zijn aan mij voorbijgegaan hoewel ik erg verwend ben geworden door mijn kinderen. De echte revalidatie begon in feite thuis waar ik besefte dat ik nog een weg heb te gaan voor ik echt hersteld ben.

Het is weer wennen

Deze foto wilde ik plaatsen toen ik mijn verhaal vertelde over de afgelopen weken.
Maar wat bleek: ik was boven de limiet van mijn opslagruimte gegaan en in plaats van het voorstel om te upgraden (wat ik toch veel te duur vond), werd me wel extra opslagruimte aangeboden bij een nieuwe formule die pas in april was verschenen. Natuurlijk mits een kleine toeslag, maar dat had ik er wel voor over om toch maar geen reclame te moeten zien op mijn blog. En nu kunnen we weer starten maar ik ga ook vragen om me te helpen om de zijkanten te kunnen aanpassen. Er was ergens een vernieuwing aangebracht en ik kon de zijkanten niet meer bewerken. Daar blijf ik maar 79 jaar , ondertussen ben ik dit jaar 81 jaar geworden. Ik word er niet zo graag aan herinnerd want geestelijk voel ik me véél jonger . Die twee verjaardagen heb ik niet kunnen vieren eerst door corona en nu door het ziek zijn. Maar zonder een groot feest hebben de kinderen er wel voor gezorgd dat het een bijzondere dag werd.

Langzaam aan voel ik mij weer op krachten komen. De medicatie heeft zijn werk gedaan wat de ziekte betreft maar ondertussen ook schade aangericht op fysiek vlak en die genezing vraagt tijd.

Op de fotocollage zie je welk uitzicht ik had vanuit mijn kamer. Het zegt misschien niet zoveel maar het was wel een panoramisch zicht van de watertoren in Duinbergen , de kerk van Knokke tot ver in het Zoute. En natuurlijk de Natiënlaan met de stroom auto’s die ‘s morgens de stad inreden en ‘s avonds weer uitreden. Ik zag er mooie zonsopgangen en kleurrijke zonsondergangen.

Eén keer heb ik een heli zien landen en later weer opstijgen. Fascineert mij altijd. Het landen en opstijgen hoor je niet eens al is het vlak onder je neus. Absoluut geen geluidshinder van buitenaf.

Ik schreef het al dat het eten er uitstekend is met bijvoorbeeld tongrolletjes met een klein rivierkreeftje, gestoofde tomaatjes en courgettepuree of vis met gestoofde witloof en pommes duchesse… Altijd heel smaakvolle soep en de desserts varieerden van chocomousse van een boerderij ,tot een stuk brésiliennetaart ,of verse aardbeien ,artisanale rijstpap…Er wordt samengewerkt met plaatselijke leveranciers en bioboeren.
Als ontbijt altijd keuze tussen croissant, sandwish, pistolet of brood met beleg naar keuze .
Het menu wordt voor een paar dagen vastgelegd . Voor het middageten is er keuze uit vlees ,vis of veggie.
Na een paar dagen zware medicatie kon ik geen eten meer binnenkrijgen en vroeg ik beschuitjes en thee. Er werd een mouw aangepast met een medicijn tegen misselijkheid die ik tot heden nog moet innemen. Maar verbetering is al merkbaar.
Ik schreef het al in mijn vorige log” het middel is soms erger dan de kwaal”.

“Het middel is soms erger dan de kwaal”

Dit gezegde is héél toepasselijk geworden voor mij.
In mijn voorlaatste log vertelde ik over het feest voor de 1 jarige Oskar en was er niets aan de hand.

Twee dagen later spoedde ik me naar de huisarts omdat ik de symptomen had van een darmontsteking. De dokter schreef een antibioticakuur voor. Het is het enige middel om zo’n ontsteking kwijt te raken( heb het in mijn leven al een paar keer ondervonden)tot de noodlottige verkeerde diagnose waarbij ik medicatie kreeg voor een chronische darmziekte die ik niet had en die ook geleid heeft tot een serieuze darmoperatie. Begrijpelijk dat ik bij de minste “onraad” naar de dokter ga.

Maar deze keer kwam er een complicatie bij . De huisarts raadde me toen aan gezien mijn darmverleden om vlug naar Spoed te gaan. Bij bloedafname en een scan bleek ik daarbovenop een bacteriële infectie te hebben. Bij de meeste mensen noemen ze die bacteriële infectie “de buikgriep” en ben je er na een paar dagen met de nodige medicatie vanaf . Bij mij was de infectie in het bloed zo hoog dat ik van de Spoed onmiddellijk werd opgenomen in het Ziekenhuis. Ik was daar niet op voorbereid , maar achteraf vernam ik dat die infectie zeer besmettelijk is.

Ik was toen al halverwege de antibioticakuur. Maar door de onderbreking moest ik opnieuw beginnen. Ik moest in een isolatiekamer omdat die bacteriële infectie besmettelijk kan zijn bij aanrakingen of gebruik van dezelfde voorwerpen. Ik mocht bezoek hebben op voorwaarde dat ze hun handen ontsmetten en handschoenen aandeden. Ik heb enkel mijn kinderen en mijn beste vriendin laten langskomen. Ten andere was ik door de medicatie zo beroerd dat ik geen bezoek nodig had. Misselijk en maagpijn van de pillen. Ik moet eerlijk zijn dat de dokter en het verplegend personeel er alles aandeden om pijn en ongemakken te verlichten.
Het eten is er een ster waard( hebben er ook een prijs voor gewonnen) maar ik was te beroerd en te misselijk om veel te eten en daar kreeg ik dan een minipilletje voor zodat ik toch wat eten kon binnenkrijgen.
De kuur duurde 10 dagen. Gelukkig was de bacteriële infectie vroeger onder controle. Na een extra gastro onderzoek wegens de maagpijn vroeg de dokter of ik het zag zitten om thuis de kuur verder te zetten. Ik mocht blijven maar hij dacht dat mijn thuisomgeving ook positiever zou zijn voor mijn genezing. Ik lag daar toch maar te liggen ( en af te zien bij elke antibiotica pil die ik moest slikken). Ik kreeg genoeg middelen mee naar huis om maag en darmen te beschermen en de misselijkheid tegen te gaan. Lukte het me niet , onmiddellijk via de Spoed terugkeren zei de behandelende arts.
Ik koos natuurlijk om naar huis te gaan en tot en met zaterdag 11 juni heb ik thuis de kuur verder gezet. Ik was te beroerd om iets te doen . De kinderen en mijn beste vriendin hielpen me al die dagen.

Op mijn verjaardag 12 juni was ik een wrak en kwamen de kinderen even langs met een bloemetje.
Hoewel de laatste antibioticapil op zaterdagavond was voelde ik me nog ruim een week rottig en dan ging het traagjes de goede kant op : ik stond niet meer op met een misselijk gevoel en een metaalsmaak in de mond dat tot de middag duurde.

Alles was een inspanning en ik was ook onmiddellijk uitgeput. Bloggen zat er dus ook niet in. Het gaat nu zachtjes aan beter.
Nu moet mijn maag nog genezen … en moet ik weer op krachten komen ( en weer wat kilootjes bij krijgen). Ik voel me nog steeds slapjes en vlug moe.
Er komt nog een controle einde juni en ik moet nog twee maanden probiotica nemen om het darmstelsel in orde te houden en de bacteriële infectie buiten te houden.

Ik vraag me toch af of Covid die ik een paar maanden terug kreeg ook geen rol heeft gespeeld bij wat me nu is overkomen. Tot dan toe was ik de dans ontsprongen en toen het allemaal wat losser werd ( zoals niet meer overal een mondmasker) overviel het me . Eerst met een aanval van sinusitis die een paar weken duurde eer ik er weer door was. En daarop die ontsteking…

Ziekenhuis

14 juli 2020 stapte ik met een klein hartje binnen in het AZ Zeno in Knokke. Er wachtte me opnieuw een operatie. Ik was de vorige zware operatie nog niet helemaal vergeten en ik was hier alweer. Ik heb een jaar nodig gehad om weer helemaal genezen te zijn en nu dit:

In februari 2020 constateerde ik rond de navel een hard streepje . Soms was het er en soms ook niet. Ik had er verder geen last van. Mijn dochter zei onmiddellijk toen ik haar dat vertelde ” o je hebt wellicht een navelbreuk”.
Ik besteedde er verder geen aandacht aan. Maar een paar weken verder voelde ik soms een dikke bobbel naast de navel en dacht “ik ga toch eens de huisdokter raadplegen.”
Juist op dat ogenblik werd de lockdown aangekondigd en kon ik niet meer terecht bij de huisdokter en ook niet in het ziekenhuis of bij de spoed. Want zoiets was niet dringend.
Ik had er geen pijn of enige andere last van , alleen af en toe een dikke bobbel naast de navel. Maar met de weken die voorbij gingen leek die bobbel nog groter te worden en was ze daar  ook constant !
Zodra de huisdokters  en ziekenhuizen weer andere patiënten dan Covid 19 verzorgden ging ik naar de huisarts en die bevestigde dat ik een navelbreuk had.
Volgens hem was het niet nodig om dit te laten opereren. Toch belde ik de chirurg op die me verleden jaar heeft geopereerd en gelukkig kon ik snel terecht bij hem. Ondertussen waren we al in de maand juni. Hij sprak onmiddellijk van een “hersteloperatie”. Toen herinnerde ik me dat hij na de zware operatie verleden jaar iets had gezegd van ” ik  hoop dat je helemaal herstelt en dat er geen tweede operatie nodig is” Profetische woorden want na méér dan een jaar is er dus wel een hersteloperatie nodig geweest.
Ik vertel hier nogal uitvoerig over omdat ik ondervonden heb dat dergelijke operaties bestempeld worden ” als een fluitje van een cent” bij de gewone man. Dat is het helemaal niet zelfs niet bij een kleine breuk .

Er werd bij mij niet een navelbreuk maar een buikbreuk vastgesteld :
“een uitstulping van het buikvlies door een zwakke plek of opening in de buikwand (breukpoort). De breuk is herkenbaar aan een zwelling ter plaatse. Omdat een breuk niet vanzelf herstelt en in de loop van de tijd kan verergeren, is op een zeker moment een operatie nodig. Traditioneel wordt een breuk verholpen door het buikvlies te herstellen met weefsel van de buikwand zelf of door het plaatsen van een stukje kunststof. Sinds kort worden breuken ook met kijkoperaties behandeld.”

Op drie plaatsen was er een zwakke wand ontstaan en de operatie was terug een ferme snede over mijn buik en duurde meer dan 2 1/2 uur . Er is een stuk net ter grootte van een pannenkoek in de buikholte geplaatst en met aan de uithoeken nog een paar sneden erbij om dit netwerk aan te spannen. Pijnlijk maar door pijnstillers onderdrukt.

Ik ging binnen in het ziekenhuis met de gedachte om de andere dag terug naar huis te kunnen , maar ik ben er een week moeten blijven . En dan lag het nog aan mij of ik langer wilde blijven. Maar ik kon mezelf behelpen en wilde toch liever thuis verder genezen. Want in een ziekenhuis kan je niet echt zeggen dat je kan uitrusten. De verzorging is er uitstekend maar op de meest onmogelijke uren komen ze je verzorgen , bloedprikken, temperatuur meten , pillen brengen… Wegens de corona maatregelen mocht 1 persoon per dag voor een uurtje op bezoek. Bezoek had ik echt niet veel nodig de pijnstillers maakten me slaperig.
Eenmaal thuis komt er nu nog elke dag een  verpleger/verpleegster langs om de wonden te verzorgen. Verder rusten en alles kalm aan doen. Het vraagt tijd om volledig te herstellen. Ik moet opnieuw die abdominale binder dragen zolang de ferme snede over mijn buik niet volledig is genezen. Het belemmert je wel in je bewegingsvrijheid maar het is belangrijk voor een algeheel herstel . Voorlopig niet heffen, niet fietsen , niet zwemmen … och ik kan nog veel doen hoor!

En dan denk ik  wel eens …allemaal gevolgen omdat er twee jaar geleden een verkeerde diagnose is gesteld en ik behandeld werd voor een chronische ziekte die ik niet had!! (klik)
De Covid 19 heeft er ook aan meegeholpen dat de operatie zwaarder was dan gedacht omdat ik vier maanden heb moeten wachten!!

Enkele sfeerbeelden van mijn verblijf in het ziekenhuis.


De ene ochtend een heldere start , een andere ochtend dikke mist.

De avonden waren altijd mooi met een gekleurde zonsondergang.

De bovenste foto was een pracht van een zonsopgang en de tweede foto een héél mooie zonsondergang.

Mijn bed waar ik de eerste dagen hulpeloos lag en ik stond de meeste dagen op een dieet van beschuitjes en thee om de maag en de buikwand te beschermen. Op zondag kreeg ik koekebrood met kaas en confituur en een kopje thee. Wat smaakte dat!!

Vanuit mijn kamer had ik een mooi zicht op de omgeving. In de verte de Natienlaan( grote invalsweg naar Knokke) en het af en aanrijden van ambulances. Ook de Lijn komt regelmatig langs , heeft een halte aan de ingang van het ziekenhuis.
De foto’s zijn niet optimaal omdat er aan de buitenkant van het ziekenhuis nog een extra glazen wand  is. ( blauwe bevestiging op één van de foto’s houdt de  passerelle en de glazen afsluiting samen.)

‘s Nachts zoeven de verpleegsters met een step door de gangen. Ik mocht er een foto van nemen! Hoedje af voor deze mensen die begripvol en vriendelijk hun werk deden. En ook mijn oprechte dank voor de chirurg die me opnieuw door een moeilijke periode heeft gesleurd.

 

voor al jullie beterschapswensen