De opname in het ziekenhuis was wel onverwachts en liet me geen tijd om er echt bij stil te staan of om te beseffen wat me overkwam. Ik werd omstreeks 17.30 uur vanuit de spoed overgebracht naar het operatie kwartier om omstreeks 21 uur wakker te worden op intensive. Te suf om vragen te stellen. En ik sliep tot de volgende dag. Het was er heerlijk rustig en alles verliep zo zacht dat ik vroeg of ik daar nog een nachtje mocht blijven. Neen dus en ik werd ‘s avonds naar een tweepersoonskamer gebracht.
Ik was nog altijd wat groggy maar besefte toch dat ik er niet op mijn plaats lag als ik me de eerste operatie nog herinner waar het toilet mijn naaste buur was . De vrouw naast me had een serieuze maagbloeding gehad en was al aan de beterhand. Maar ik had een serieus darmprobleem en had het toilet vaak nodig en ook een serieus aantal dagen deed ik niet anders dan overgeven. Niet bepaald leuk voor een medepatiënt.
Mijn schoondochter keek mijn hospitalisatiepolis in en merkte dat ik ook verzekerd was voor een éénpersoonskamer. De andere dag werd ik verhuisd en heb 17 dagen in deze kamer verbleven. Met weinig up dagen en veel down dagen.
Bij een dergelijke operatie kan je over het algemeen na zeven dagen huiswaarts. Maar gezien de darmen weigerden in werking te treden moesten er nog tien dagen bovenop . Dat vertelde ik al in het vorig log.
In alle éénpersoonskamers ( standaard voor darmpatienten) is er een schuifwand naar de badkamer . Op elke wand is een ander bloemmotief geschilderd( of is het een soort behang?)
De start om te beginnen met eten na een operatie zijn beschuitjes en een paar dagen later eens een wit boterhammetje om dan te genieten van héél lekkere schotels( op de foto was het rundscarpaccio met blokjes tomaat en schilfers kaas als avondmaal). Maar toen had ik al dagen niets binnen kunnen houden en gaven ze me een antimisselijkheidsmiddel vòòr het eten.
Het AZ Zeno is een zeer modern bouwwerk met veel glas. Het lijkt als een wolk te zweven tussen een groene omgeving. Waar je in het dit gebouw ook verblijft als patiënt heb je er altijd een mooi uitzicht. Zo heb ik mistige ochtenden meegemaakt, wit bevroren landerijen gezien, mooie zonsopgangen en sprookjesachtige avonden.
Toen moest ik mijn dagelijkse wandelingetjes doen eerst aan de arm van de kinesiste en later in mijn eentje . Nog later moest ik fietsoefeningen doen in de “turnzaal” . De wandeling was een rondje op de verdieping waar ik lag waar je een binnenkoer zag( zelfs was er een wandelpad die rond het ziekenhuis liep )en waar ik de foto’s in de vorige blog maakte met het kleurige lijnenspel.
In de gang zag je hoe druk de verpleegkundigen het hadden met in en uitlopen van de kamer( op dat ogenblik lag de afdeling bomvol maar was het even rustig omdat het etensuur was voor de verpleegkundigen)
Als je wilde en je was al aan de beterhand was er een soort eetkamer-salon en terras waar je kon zitten met je bezoek. Mooi en gezellig ingericht.
Hoewel ik er 17dagen verbleef heb ik me er nooit verveeld. Het ritme van een ziekenhuis maakt je al wakker om 5 uur voor allerlei controles en rond 7 uur kwam de dokter met zijn gevolg ( studenten en stagiaires) een kijkje nemen hoe het met je was. Ik kreeg zelf twee chirurgen aan mijn bed. Degene die de operatie had uitgevoerd en de tweede was de persoon die de eerste operatie had gedaan en het verloop wilde volgen. Beide dokters luisterden echt naar je opmerkingen en het gebeurde regelmatig dat één van hen in de namiddag nog eens kwam horen hoe de dag was verlopen.
Kerst naderde en mijn dochter wilde wat sfeer brengen in de kamer en bracht een slinger met blauwe lichtjes mee om die op een lang tablet tussen de bloemen en kaartjes te leggen. Iedereen die de kamer binnenkwam vond dit zo sfeervol. Zelfs zonder reden kwamen verpleegkundigen eens binnenwippen. Aan de onthaaldesk op de verdieping was er ook alles aan gedaan om wat kerstsfeer te brengen.
Toen de dag (23 december) kwam dat ik toestemming kreeg om het ziekenhuis te verlaten had ik als bedanking voor iedereen die zo vriendelijk en behulpzaam was geweest in die moeilijke dagen een groot bokaal laten opvullen met pralines( met dank aan mijn vriendin hiervoor) . De twee Naomi’s ( mijn favorietjes die een engelengeduld hadden toen het niet goed met me ging) zouden ervoor zorgen dat de pot in het onthaal van de afdeling kwam te staan zodat iedereen een pralientje kon nemen.
Kerst en nieuwjaar zijn aan mij voorbijgegaan hoewel ik erg verwend ben geworden door mijn kinderen. De echte revalidatie begon in feite thuis waar ik besefte dat ik nog een weg heb te gaan voor ik echt hersteld ben.
