Natuurlijk ben ik gisteren niet gaan wandelen in Duinbergen terwijl de storm Eunice aan het razen was. Tot nu toe zie ik rondom geen schade maar het was in elk geval geen geruststellend weer . Al met al valt de schade aan de kust nog mee als ik de plaatselijke berichten nalees. Natuurlijk bij wie er schade is door omvallende muren, wegvliegende dakpannen , camions die weggeblazen werden, bomen die ontwortelden… daar weten ze wat deze storm voor hen betekende.

Echt winterweer hebben we de laatste maanden aan de kust nog niet gehad. Wel nat, grijs en winderig .
Maar als er een dag is waar de zon het een paar uur voor het zeggen heeft dan moet je daar van profiteren. Zo kreeg ik op een middag van mijn vriendin een telefoontje” heb je tijd om eens een wandeling te doen nu de zon er is” . De zoon was die middag komen eten , maar zodra hij de deur uit was ( terug naar zijn werk) sprong ik in de auto en haalde ik mijn vriendin op .
We reden naar Duinbergen , lieten de auto achter aan de minigolf en vertrokken van daaruit om langs de zeedijk te wandelen. Nu kan je nog overal je auto parkeren , maar straks wordt het weer zoeken om een parkeerplaatsje te vinden . Daarom hebben we besloten om nog zoveel mogelijk in eigen gemeente te wandelen terwijl het nog rustig is in de gemeente.. We rijden naar een bepaald punt en gaan dan te voet verder.

De minigolf is zo mooi opgekuist .Grasveldjes mooi groen, het hele parcours staat gewoon te blinken . Straks zal het er weer druk zijn. De wandelpaadjes errond zijn netjes opgekuist want bij stormweer ligt er dikwijls een dikke laag zand.

Eenmaal op de zeedijk keken we op een uitgestrekt leeg strand. De wind was fel en we hadden het ook nog tegenwind. We hadden de hele zeedijk voor ons alleen.
Eerst nog even een foto van een 22 meter hoog bronzen sculptuur genaamd ” Tower”van Thomas Lerooy. Imposant en op een plek waar je vrij zicht hebt.

“Tower bestaat uit 49 bronzen hoofden – bustes – die allen recht naar de zee kijken. De gezichten werden zodanig gemanipuleerd en geabstraheerd – de neuzen, ogen, oren, kinnen en oren staan allemaal op eenzelfde verticale as – dat verschillen genivelleerd worden en iedereen op elkaar lijkt.”

Op dat hele stuk zeedijk hebben we misschien een vijftal wandelaars gezien. Het was ook niet echt aangenaam want de wind blies fel in ons gezicht. Wel geen ijzige wind zoals die keer toen ik richting Zwin wandelde maar op den duur kregen we het toch koud. In het eerste gebouw dat we tegenkwamen was er een tearoom en toen we binnenstapten kwam er ons een aangename warmte tegemoet. Lang bleven we daar niet want we moesten nog een flink eind terugwandelen en we vreesden dat het ging regenen.

Nu kozen we om door het Directeur.Gen. Willemspark terug te wandelen daar konden we wat ontsnappen aan de strakke wind omdat we achter een duinenrug liepen.

De hoge trap leidt naar de beelden ” de redders” maar deze keer gezien van de achterkant. We wandelden op dat ogenblik aan de voet van deze trap achter een duinenrug en zagen het niet meer zitten om nog die trappen te beklimmen.
“Soccoristas” is een beeld van de hand van de Spaanse kunstenares Aurora Canero. Het bevindt zich in de duinen van het Directeur-Generaal Willemspark in de Belgische plaats Heist. De sculptuur heeft een metalen structuur, weegt 570 kilogram en werd verankerd op een betonplaat.”

We wandelden in een straat evenwijdig met de zeedijk terug naar de auto. De wind was zo aangewakkerd dat we liever niet langs de zeedijk terugkeerden. Al met al een “gezonde” wandeling en toen ik mijn vriendin had afgezet aan haar woning begon het zachtjes te regenen….Dus juist op tijd terug thuis.

Klaar voor een volgende wandeling want alle coronaregels waren toen nog geldig en om op voorhand afspraken te maken om iets te bezoeken zagen we niet zitten, je weet wel dat systeem van tijdslots. We doen liever iets op spontane manier als het ons allebei past. En straks zal dit weer kunnen.