De dag waarop ik vernam dat tante overleden was voelde ik me triest omdat ik besefte dat ze in eenzaamheid gestorven was. Met de leeftijd kon ik me nog verzoenen want 99 jaar is zeker niet aan allen gegeven. Maar het feit dat ik haar de laatste twee jaar amper kon bezoeken stemde me droef.
Zoiets kruipt in je en niemand voelt de droefenis die je voelt. Daarbij kan ik dat gevoel niet eens goed onder woorden brengen. Ik ben dan liefst alleen met mijn gedachten . En waar kan het beter dan een flinke wandeling langs het strand waar het geluid van de golven en de wind die in deze tijd toch altijd overheerst aan zee je problemen en gedachten doen wegwaaien.

Bij voorkeur rij ik dan naar de Lekkerbek en daar ga ik het strand op . Deze keer ben ik niet tot het Zwin gewandeld want het was koud en de wind sneed in je gezicht. En zover ik kon zien geraakte je de duinen niet op omdat de duinen fel waren aangevreten en een rechte muur vormden. De twee surf clubs lagen er verlaten bij.

Er is al veel werk gedaan bij het effenen van het strand. Maar de kliffen ontstaan waar het zeewater het zand heeft teruggenomen in zee zijn nog niet aan de beurt geweest. Hier en daar werd door mensen een schuine afdaling gemaakt.

Op het strand heeft de vloed veel schelpen , mosselen en wilde oesterschelpen achtergelaten. Op de strandhoofden vinden vogels voedsel bij de vleet. De golven laten bij terugtrekken een schuimige massa achter .

Gezien ik niet van plan was om tot het Zwin te wandelen ( te ver en te koud) en ik ook niet over de duinen kon klauteren wegens de kliffen die er na een recente storm zijn ontstaan, moest ik wel op mijn stappen terug keren tot aan Surfers Paradise. Ik wandelde langs de duinen terug . Indrukwekkend om daar te wandelen naast die hoge kliffen al zou je dit aan de foto’s te zien niet zeggen.

Het was koud en de wind was strak , maar het heeft deugd gedaan !