Toen de terrassen opengingen was iedereen laaiend enthousiast. Dat enthousiasme lijkt in elkaar te zakken als een mislukte soufflé. Het ligt nu een keertje niet aan de mensen zelf of aan corona , maar aan het weer. Regen en wind zijn de boosdoeners.
Het lijkt me toch niet zo leuk om tussen een regenvlaag vlug op een terras een koffietje of een pintje te drinken. Al is de zeelucht gezond en vol jodium , maar als je daar met een dikke jas aan moet zitten bibberen is de pret er wel van af.
Zondag ging ik op bezoek bij een lieve vriendin in Heist die me na de eerste operatie veel heeft geholpen met raad en daad . Zij wist waar ze over sprak met haar chronische ziekte. Aanvankelijk dacht ik ook een chronische ziekte te hebben ,maar door een andere arts is vastgesteld dat er een verkeerde diagnose was gesteld en ik helemaal geen chronische darmziekte had. Ondertussen hadden al die medicatie en antibiotica er voor gezorgd dat ik dringend moest geopereerd worden en een jaar later nog eens . Maar dat had de arts voorspeld.(klik) en van die tweede operatie ben ik nu nog altijd herstellende.
Oei even afgedwaald…toen ik bij die lieve vriendin arriveerde ,na nog even gewacht te hebben om te starten omdat er nog eens een fikse stortbui viel zei ik al lachend ” zouden we niet beter eens gaan wandelen nu de zon zo mooi schijnt”. Wandelen en babbelen gaan goed samen 🙂 Dus gewapend met een grote paraplu wandelden we naar de zeedijk in Heist.
Erg veel wandelaars liepen er niet en op de strandbars zat er ook al niet veel volk. De gocart winkel was open maar je zag weinig kinderen op een go cart rijden. De wind was wel niet zo koud ( volgens mij) maar veel mensen schrikt het toch af. Een jas kon je wel goed verdragen.
speelgoed genoeg ,maar geen klanten 
een verlaten strand 
geen redders gezien! 
lege bubbel zeilen 
lege strandbar tafeltjes ook geen krukjes 
een man is naarstig het strand
aan het effenen…
…door een soort net te slepen achter zijn tractor 
de windbroeken hangen er al 
Zeebrugge haven
We verlieten een eind verder de zeedijk om langs het dorp terug naar haar woning te wandelen. De enige plaats waar je van het zonnetje kon genieten was op een terras op een pleintje “de Bolle” langs alle kanten goed ingesloten.
.
Een zonnig terras op de Bolle
We wandelden ook even door een klein straatje waar geen auto’s door kunnen rijden eindigend op een pleintje met zelfs een fontein(momenteel zonder water) in het midden , en keerden terug naar de straat waar we vandaan kwamen door een héél smalle weg ,een garre genaamd. En aan de uitgang hangt over die smalle weg een ijzeren bord waarop de naam Garre staat( wellicht geschonken door de heemkundige krijg Heyst leeft
Op weg naar het huis van vriendin sloegen we een paadje in naast het Museum Sincfala . Naast het museum is een nieuw toeristenbureau gebouwd en opzij staan twee reuzen achter glas naar buiten te kijken. Langs dit paadje omzoomd door uitbundig bloeiende struiken wandelden we terug naar haar woning.
Bijna twee uur waren we onderweg en omdat het koffie uurtje allang voorbij was schrapten we die en aten samen stokbrood met allerlei lekkers. Enne de paraplu….werd gebruikt als wandelstok .
