Het voorbije weekend heb ik dikwijls moeten denken hoe we lang vòòr corona moederdag vierden. De drie kinderen kwamen met echtgeno(o)t(e) en kinderen langs, de een wat vroeger dan de andere , maar ergens waren ze op die dag op een bepaald moment toch allemaal samen .
Later kwam er eentje met een ontbijtmand en werd er hier ontbeten en kwamen de andere kinderen in de namiddag. Het was niet altijd hetzelfde scenario, tenslotte was er ook nòg een moeder die ze moesten bezoeken.
De lockdown heeft alles op zijn kop gezet. Dit jaar kwam de dochter de zaterdag tegen de middag en was er een uitgebreide aperitief. Een paar uur later kwam de oudste zoon langs en was er koffie en taart. En bij de tweede zoon was ik uitgenodigd om zondagmiddag bij hen te gaan eten.
Wel aandacht voor Moeder , maar door al die beperkingen is de glans van wat een feestelijk familiemoment moet zijn er niet. Ik hoop dat het in de toekomst weer een echt familiemoment kan worden. Zo zien de kinderen elkaar ook eens weer want al wonen ze allemaal niet zo héél ver van elkaar, het is niet zo eenvoudig om even binnen te springen en daar zijn die familiemomenten dan goed voor.
Maar ik ben wel tevreden dat het dit jaar enigszins kon, verleden jaar was het een bloemetje afgeven en weer weg.
Terwijl ik op maandag liep te mijmeren over de vroegere moederdag familiemomenten zag ik een altijd maar een veranderende wolkenhemel tot de wolken in de namiddag precies aan de horizon onderdoken en een wolkenloze hemel tevoorschijn kwam. En toen kon ook de zon in volle glorie schijnen.
Dat duurde niet zo erg lang want er kwam onweer aan en regen. En we kregen een mooie regenboog te zien, zelfs een dubbele maar die scheen maar flauwtjes en is op de foto’s niet te zien.
De zon zat laag aan de hemel toen die helemaal paars werd en… opeens was het avond!
