Ondertussen liepen er hier soms drie poezen ineens rond. Toen ik nog thuis was hadden we altijd witte poezen en in het begin in het nieuwe huis liep er hier natuurlijk ook een witte poes rond. Een kattinnetje en niet  gesteriliseerd. Dat was in die tijd niet zo gebruikelijk.  Toen ze kleintjes kreeg waren het overwegend witte poesjes . Twee hielden we zelf en de andere vonden een nieuw baasje. Toevallig waren die twee witte poesjes langharige poezen( geen  angora poezen) . O zo mooi. De kinderen waren er dol op.
Elk jaar gingen we in het najaar naar de familie  in Luxemburg en een buur zorgde voor onze drie poezen. Wat er precies is gebeurd zullen we nooit weten maar volgens de buur waren een paar kwajongens uit de buurt rond ons huis aan het lopen en hij heeft ze  weggejaagd. De poezen hadden hun stekje in het tuinhuis tijdens onze afwezigheid en hij ging er regelmatig naar toe. Ik geloof de man want ik had dagelijks contact met het echtpaar. Toen we terug thuis kwamen zagen we geen poezen meer. De twee langharige poezen hebben we terug gezien zes maanden later in een andere wijk. Zeker waren het onze poezen. Maar ze hadden nu een andere thuis en bewijs maar eens dat hun oorspronkelijke thuis bij ons was!
Na de gebeurtenis met Noxy waren de kinderen werkelijk ontroostbaar.

De volgende poes kwam hier toevallig. Op een dag hoorden we voortdurend miauwen en wij maar niet vinden waar dat gemiauw vandaan kwam tot we in de gaten kregen dat het gemiauw uit een boom kwam. Daar zat een klein poesje  op een tak klaaglijk te miauwen. Het had een roze halsbandje aan met een belletje. De kinderen haalden het beestje uit de boom en ze noemden het Pinky  wegens dat roze halsbandje. De kinderen liepen de hele buurt af om te vragen of iemand een poesje kwijt was. Niemand miste een poesje.
Het werd de poes van de oudste zoon. Waar de zoon was zag je de poes. Zij had haar stekje in zijn slaapkamer , sliep in zijn kamer en lag liefst in een te kleine doos op zijn bureau. Toen hij kotstudent werd in Gent had Pinky het lastig en zocht een plaatsje in de zetel naast mijn man. Maar de vrijdag zat ze de hele dag op het muurtje boven de brievenbus te wachten tot de zoon thuiskwam Ongelooflijk.
Zij had een mooi leven en is op 18 jarige leeftijd ingeslapen.

En dan is Vlekje gekomen. Haar thuis was aanvankelijk bij onze  buren . Zij zijn ondertussen verhuisd naar Le Pays des Collines. Maar onze lieve buren waren veel op reis en vroegen aan Opa( iedereen noemde mijn man opa door de kleinkinderen )of hij hun twee poezen eten wilde geven. Maar het eindigde dat Vlekje even naar huis ging als ze thuis waren maar na een halfuurtje weer terug kwam. De andere poes kwam niet terug. Op den duur heeft Buurtje gezegd dat we Vlekje mochten houden  en zo gebeurde het . Ze ging in het begin nog wel eens langs bij haar eerste thuis maar ze kwam altijd terug en wat later ging ze nooit meer terug. Zij was een rustige poes die nooit buiten de tuin kwam en hooguit naast de brievenbus de straat links en rechts bekeek. Onlangs  is ze op 21 jarige leeftijd ingeslapen.

Er zijn nog veel poezen langs gekomen maar nooit zijn ze in ons gezin opgenomen geweest. Ze kwamen eten , of wilden geaaid worden of kregen verzorging. Ook nu komt er regelmatig een poes langs die natuurlijk eten vraagt maar vooral wil geaaid worden. Ik neem haar niet binnen want het is iemands poes en ik ben niet vergeten wat er heel lang geleden is gebeurd. Ondertussen brengt zij leven in de bouwerij.  Het is een speels beestje helemaal het contrast van Vlekje.;