Het was hier even stil . Einde maart vertelde ik dat ik geveld was met een zware verkoudheid. Achteraf bleek het toch om corona te gaan , want die zware verkoudheid eindigde in een sinusitis . Gezien ik de medicatie ervoor niet goed verdraag , moest ik wel alternatieve geneesmiddelen gebruiken en dat gaat veel trager… Daarenboven kreeg ik zo dikwijls erge hoge bloeddruk dat ik er misselijk van was en werkelijk niets anders kon doen dan me rustig houden. Ik vreesde terzelfdertijd dat ik opnieuw een navelbreuk had. Allemaal zaken die je nog meer zenuwachtig maken.
Ik heb opnieuw de huisarts opgezocht en die zei dat ik na zo ’n corona aanval met eerst drie dagen compleet bed houden ( omdat ik niet op mijn benen kon staan) en dan een paar weken met zo’n serieuze sinusitis aanval , dat het wel een drietal maanden kon duren voor ik weer op mijn plooi was. Hij heeft me wel iets gegeven om ( buiten de bloeddrukpilletjes die ik al jaren inneem) die hoge bloeddruk te milderen. Maar ik ben ook naar de chirurg gegaan die me een paar jaar geleden tot tweemaal toe heeft geopereerd. Ik heb geen nieuwe navelbreuk maar een soort luchtbel gekregen als gevolg van de vorige operaties. Niks om me zorgen over te maken zegt hij. Maar de plotse super hoge bloeddruk die kwam en ging wijt hij kordaat aan als gevolg van corona. Twee jaar lang niets van corona ondervonden en nu volle bak!

Het lijkt alsof ik de hele tijd ziek was . Neen dat is het gekke. Er waren dagen dat ik me goed voelde maar dagen dat het helemaal niet ging. Ik beperkte me de hele periode met enkel korte uitstappen op dagen dat het goed ging en dan nog meestal in gezelschap van mijn vriendin. Maar nu lijkt het toch de goeie weg op te gaan. En ook zie ik het bloggen weer zitten.
Gelukkig heb ik mijn tuin waarin ik me al die tijd enigszins kon uitleven en als het niet meer ging kroop ik maar weer in mijn zetel.

Vandaag staat ineens de grote klaproos te bloeien. Mooi toch!

Een herfstfoto van mijn straat en wat bloemen nu nog in mijn tuin. Ik ben volop bezig met bloembollen te planten want ik wil volgend voorjaar een zee van tulpen en narcissen zien om te vieren dat ik er weer helemaal bovenop  zal zijn. Ik zal er in elk geval mijn best voor doen.

Zij die hier langskomen zullen zich afvragen waarom ik niet bij hen langskom en ook niet regelmatig blogpostjes maak. Ik heb nog altijd heel veel zin om mijn gedachten, uitstappen , foto’s… met jullie te delen. En ook om bij jullie langs te komen, maar ik moet doseren en dat kan nog een hele tijd duren.

De operatie die ik half juli onderging( een littekenbreuk operatie) is veel zwaarder uitgevallen dan ik verwachtte ( ook dank zij corona waardoor ik vier maanden moest wachten) en het herstel verloopt ook trager dan ik gehoopt had. De operatie zelf is goed verlopen maar echt hersteld zal ik pas zijn een jaar na de operatiedatum. Dus nu nog 8 maanden te gaan.
Pijn is een dagelijks woord geworden in alle gradaties van miniem tot de overtreffende trap en liefst altijd onverwacht. Gelukkig duurt het nooit heel lang. Ik neem geen pijnstillers. Ik ken mezelf dan doe ik dingen die ik beter niet zou doen. De chirurg stelde voor om een inspuiting te geven maar die heb ik geweigerd. Ik heb zo al genoeg problemen met medicatie met soms felle reacties als gevolg.
Maar ik heb wel een grote natuurlijke rem : vermoeidheid. Ik ben vlug moe en ondertussen heb ik geleerd om daar aan toe te geven en kruip ik in de zetel om wat te rusten. Ik heb een schat van een vriendin met wie ik nu(in feite gaan we al jaren samen op stap) korte uitstappen doe . ” Eerst rusten vóór we op stap gaan” zegt ze moederlijk en dan zijn we een paar uur weg! Daarna is mijn energie op maar nu komen er toch al dagen dat het stukken beter gaat. Uiterlijk zie je niets en al te dikwijls denken anderen  dat je genezen bent. Terwijl je in feite nog een lange weg hebt te gaan . De chirurg drukte me maandag  bij de controle nog eens op het hart ” Wees voorzichtig” in alles wat je doet. Dat zal ik zeker doen en zeker met Covid 19 in de buurt. Ik ben een risico patiënt en niet enkel gezien mijn leeftijd.
Ik heb een zeer helder relaas gelezen van een chirurg over een littekenbreuk operatie . Het is maar best dat ik dit niet op voorhand heb gelezen. Het is een riskante operatie en zeker als er zo’n grote breuk is  vastgesteld zoals  bij mij .

Maar ik ben een positief ingesteld mens en wees gerust ik laat mijn hoofd niet hangen. Ik ben ook omringd door familie en lieve vrienden!

Eenmaal thuis kon de genezing verder worden gezet. Eerst en vooral moest ik zien dat mijn gewicht weer omhoog ging en dat lukte aardig omdat ik geen medicatie meer moest nemen en mijn reuk- en smaakzin terugkeerde. Voordien smaakte alles naar “karton”. Ik moest er wel een inspanning voor doen want na al die maanden heel weinig eten verdroeg mijn maag enkel kleine hapjes. De dokter raadde aan om meermaals( 6 maal) per dag een kleine maaltijd te nemen.

Het werd me ten stelligste aangeraden om de pillen voor bescherming van de maag niet te vergeten. In het ziekenhuis kreeg ik dat aanvankelijk via een baxter maar op het einde kreeg ik dag en nacht een pilletje. Maar zelfs met die medicatie kreeg ik soms zo’n aanvallen dat ik er ziek van was . Pijnstillers moest ik zoveel als mogelijk zien te vermijden  omdat dit weer langs de maag moest gaan. Zo’n aanval kon( en kan nog) een drietal dagen duren naar een piekmoment toe om dan weer af te zwakken. Niet te achterhalen welk voedsel die reactie kon veroorzaken.

Ik ondervond dat mijn geheugen niet zo goed was , ik vergat veel ( en nog) en kwam soms niet op de woorden wanneer ik iets vertelde. Zeurende hoofdpijn bij de vleet en ook niet goed kunnen slapen. Mijn vriendin zorgde ervoor dat ik zo veel als mogelijk buitenkwam en daarvoor deden we kleine uitstappen die voor mij vermoeiend waren maar ergens toch deugd deden. Platte rust nadien.

Het heeft ook maanden geduurd eer de evenwichtsstoornissen verdwenen. Aan de arm van de vriendin voelde ik me zekerder .Fietsen zat er de eerste maanden al helemaal niet in .

Ik kreeg ook tandpijn en dit ging maar niet over integendeel het werd zo hevig dat ik de tandarts opzocht. Een heleboel foto’s werden genomen maar geen enkele tand was ontstoken en  ik kon ook niet echt zeggen waar het precies pijn deed. Toen de tandarts verder vroeg bleek dat de pijn voortkwam van een mondstuk dat  gedurende de operatie in mijn mond was gestoken. Daar heb ik natuurlijk geen weet van door de verdoving. Alleen wist ik haar te vertellen dat ik regelmatig mijn mond niet dicht kreeg als ik aan het eten was en eerst een tik tegen mijn kin moest geven. Door de lange duur van de operatie was dit volgens haar de reden van die zogenaamde tandpijn en het niet dichtgaan van mijn onderkaak bij het eten.   Even nog wat geduld hebben was haar raad ! Inderdaad is dit na een tijdje overgegaan.

De kapster verwittigde me dat ik méér haar verloor dan normaal. Dat was een gevolg van de maanden antibiotica slikken en de huisarts schreef me speciale ampullen voor om de haargroei te bevorderen. Buitenstaanders hebben dit wel niet gemerkt , ik ben gezegend met een flinke bos haar. maar  aan weerszijden van mijn hoofd kreeg ik dunne plekken . Onlangs zei ze me dat er nu toch al overal nieuwe stoppels haar groeiden.

Tijdens de zomermaanden  begon ik enorm last te krijgen van gewrichtspijnen over mijn hele lichaam: schouders, rug, ellenbogen  , knieën , enkels , vingers en tenen. Lang geleden heb ik een auto ongeval gehad en na een aantal jaren doken de eerste gewrichtspijnen op . Volgens de huisarts was de oorzaak terug te vinden bij het ongeval. Dat was tot nu draaglijk geweest maar  de opstoot   was zo erg in augustus dat ik daardoor gestopt ben met bloggen : mijn hele lichaam deed pijn ook op de pc typen was te moeilijk. Ik kreeg geen pijnstillers (omwille van de broze toestand van mijn maag) maar volg nu een kuur met alternatieve medicijnen en dat brengt soelaas weliswaar langzaam aan.

Bij controle bij de chirurg kreeg ik de horen dat de operatie heel goed gelukt was en dat ik ferm veel chance heb gehad dat ik geen stoma heb of het had ook fataal kunnen zijn… De genezing zal zeker een jaar duren en geen 6 maanden zoals hij aanvankelijk vertelde. Ik kan daar best mee leven . Ik kan er ook niets aan doen dat ik zo moeilijk medicatie verdraag en de genezing daardoor trager verloopt. Ik hoop alleen dat ik van nu af aan gespaard mag blijven van  verdere nevenverschijnselen.
De maanden medicatie en antibiotica die ik heb ingenomen voor een ziekte die ik uiteindelijk niet had heeft een ware puinhoop veroorzaakt in mijn lichaam. Gezien mijn leeftijd is de genezing ook niet meer zo vanzelfsprekend.

Denk nu niet dat ik al die maanden passief heb geleefd. Veel rusten dat wel , maar toch veel de deur uit voor een paar uurtjes. Soms heb ik de andere dag wel eens platte rust moeten inbouwen omdat ik teveel gevergd had van mijn lichaam. Het huishouden en de tuin dat kan ik al een tijdje weer aan. Het zwaardere werk zoals snoeien is wel voor de tuinman.
Dat was  een overzicht hoe het met mij de afgelopen maanden is gegaan na een zware operatie die er niet mocht geweest zijn. Ik heb veel foto’s gemaakt  maar had dikwijls niet meer de kracht om ze allemaal te tonen en die ga ik jullie in volgende blogjes tonen.

Een terugblik op het voorbije jaar !

Begin februari werd ik geopereerd aan de dikke darm na meer dan een half jaren sukkelen. Sukkelen , ik mag beter zeggen afzien. Einde mei 2018 kreeg ik de diagnose dat ik Colitis Ulcerosa had ( een chronisch dikke darm ontsteking). Ik heb daar al meer over verteld in vorige blogposten. Ik kreeg steeds maar zwaardere medicatie en omdat dit blijkbaar niet genoeg hielp heb ik daar bovenop nog vier maanden antibiotica moeten nemen. Verbetering kwam er niet  en op den duur kon ik niet meer eten noch slikken en bestond mijn menu uit soep, thee en beschuitjes… ik vermagerde 20 kg. Ik voelde me zo ziek na iedere pil die ik drie keer daags moest innemen.
Begin januari 2019 nam een andere specialist mijn dossier over en na één consultatie en een ct scan nam hij contact op met een chirurg en werd een operatiedatum bepaald. Toen de specialist mijn dossier inkeek heb ik hem horen vloeken !! Hij hielp me de paar weken te overbruggen tot aan de operatiedatum en einde januari werd ik geopereerd en werd een groot stuk dikke dam weggesneden. Achteraf heb ik vernomen dat het hoogdringend was en ik veel geluk heb gehad dat ik dit nog kan na vertellen!

En dan moet je horen dat er indertijd een verkeerde diagnose werd gesteld en dat ik helemaal geen chronische dikke darm ontsteking heb gehad. Een ontsteking zal ik wel gehad hebben maar toch niet de levenslange chronische ontsteking.

Eerst werd geprobeerd met een kijkoperatie  maar mijn toestand was zo ernstig dat ik op hetzelfde ogenblik een operatie heb ondergaan die meer dan 5 uur duurde( de chirurg had me verteld dat zo’n operatie ongeveer anderhalf uur duurde). Ik ben twee dagen op intensieve moeten blijven en dan mocht ik naar een kamer waar ik meer dan veertien dagen kon genieten van het mooie uitzicht en de goede zorgen van dokters en verpleegsters. Achteraf kom  je pas te weten dat mijn toestand precair was en dat dit de reden was dat twee tot driemaal per dag de chirurg langskwam en ook de hele dag en nacht verplegend personeel zag langskomen. Voor verveling geen tijd en sommige verpleegsters kwamen op den duur even uitblazen van hun hectische werk ! Deur dicht en even een babbeltje slaan.

Toen de derde week ingezet werd  zei de chirurg dat ik een dag mocht bepalen wanneer ik naar huis wilde. Mijn zelfredzaamheid moest groot genoeg zijn . Ik dacht dat  het wel zou gaan met de hulp van de kinderen en een reuze goeie vriendin( die me tot nu blijft helpen ).
Het was moeilijker dan ik vermoed had. Maar na een paar weken lukte het me om samen met mijn vriendin boodschappen te doen.

Toen ik pas uit het ziekenhuis kwam was het enige wat ik wilde onder een dekentje kruipen in de zetel. En dan nog liefst met mijn kleren aan. Ik had allang genoeg in het ziekenhuis in een slaaphemd rondgelopen. Ik heb een hekel aan pyamas. De pijpen slingeren ofwel rond mijn benen of kruipen omhoog. Dan nog liever een slaaphemd tot aan mijn knieën. Ik had wel pyamas mee maar ik verdroeg de elastiek niet op de ferme snede op mijn buik .
Na een paar dagen kon ik al behoorlijk rondlopen en na ruim een week maakte ik zelf mijn eten klaar. De frigo en diepvries waren volgestopt. Er was gezorgd voor thuishulp om maaltijden klaar te maken maar die dienst maakte het zo ingewikkeld dat ik na twee keer het voor bekeken hield en zei dat ik mijn plan wel zou trekken. De hulp werkte in blokken van twee uur. Ze kwam om 14 uur om eten klaar te maken! Dat kon toch de andere dag opgegeten worden, zei ze ! Ja mijn oor, die dag moest ik bij manier van spreken op mijn kin kloppen. Gelukkig haalden de kinderen eten aan of maakten ze eten voor me!
Ik kwam op woensdag thuis. De donderdag kwam iemand van de mutualiteit op bezoek kijken hoe zelf redzaam ik was.
Daar ging het helemaal niet over . Ik kon mijn kleren af en aandoen en ook mezelf wassen en zelfs naar boven gaan slapen ( al was dat op dat ogenblik meer naar boven kruipen). Ik wilde enkel iemand om eten klaar te maken want die kracht had ik niet en eten aanhalen kon ik evenmin. Ik zou na een “interview” (?)van twee uur hulp krijgen vanaf de volgende maandag. En ondertussen vroeg ik haar? Mijn kinderen konden toch voor eten zorgen! Alsjeblief die gaan ook werken hé!
Ik heb het twee blokken van twee uur volgehouden en toen gezegd dat er niemand meer moest komen. Paniek , plots konden er twee blokjes van telkens twee uur vanaf, voor de niet verstaanders ineens kreeg ik vier uur na elkaar hulp… Ik had meer dan genoeg van die papierneukerij en zei met klem dat ik geen hulp meer nodig had en moest het nog eens ferm herhalen. Schrik dat ik zou klagen bij de dienst zeker! Ach dat mens volgde letterlijk de papierwinkel.
Mijn kinderen en mijn vriendin hebben me door die eerste weken gesleurd en ondertussen had ik ook opnieuw een poetshulp gekregen.

wordt vervolgd

Dag lieve FB vrienden. Op één van de zonnige dagen in september is deze foto genomen. Ik wil hiermee de lange stilte doorbreken en zal me terug aan het bloggen zetten. Ik heb noodgedwongen een tijdje moeten afhaken.
Daar vertel ik later wel wat meer over.