Een terugblik op het voorbije jaar !
Begin februari werd ik geopereerd aan de dikke darm na meer dan een half jaren sukkelen. Sukkelen , ik mag beter zeggen afzien. Einde mei 2018 kreeg ik de diagnose dat ik Colitis Ulcerosa had ( een chronisch dikke darm ontsteking). Ik heb daar al meer over verteld in vorige blogposten. Ik kreeg steeds maar zwaardere medicatie en omdat dit blijkbaar niet genoeg hielp heb ik daar bovenop nog vier maanden antibiotica moeten nemen. Verbetering kwam er niet en op den duur kon ik niet meer eten noch slikken en bestond mijn menu uit soep, thee en beschuitjes… ik vermagerde 20 kg. Ik voelde me zo ziek na iedere pil die ik drie keer daags moest innemen.
Begin januari 2019 nam een andere specialist mijn dossier over en na één consultatie en een ct scan nam hij contact op met een chirurg en werd een operatiedatum bepaald. Toen de specialist mijn dossier inkeek heb ik hem horen vloeken !! Hij hielp me de paar weken te overbruggen tot aan de operatiedatum en einde januari werd ik geopereerd en werd een groot stuk dikke dam weggesneden. Achteraf heb ik vernomen dat het hoogdringend was en ik veel geluk heb gehad dat ik dit nog kan na vertellen!
En dan moet je horen dat er indertijd een verkeerde diagnose werd gesteld en dat ik helemaal geen chronische dikke darm ontsteking heb gehad. Een ontsteking zal ik wel gehad hebben maar toch niet de levenslange chronische ontsteking.

Eerst werd geprobeerd met een kijkoperatie maar mijn toestand was zo ernstig dat ik op hetzelfde ogenblik een operatie heb ondergaan die meer dan 5 uur duurde( de chirurg had me verteld dat zo’n operatie ongeveer anderhalf uur duurde). Ik ben twee dagen op intensieve moeten blijven en dan mocht ik naar een kamer waar ik meer dan veertien dagen kon genieten van het mooie uitzicht en de goede zorgen van dokters en verpleegsters. Achteraf kom je pas te weten dat mijn toestand precair was en dat dit de reden was dat twee tot driemaal per dag de chirurg langskwam en ook de hele dag en nacht verplegend personeel zag langskomen. Voor verveling geen tijd en sommige verpleegsters kwamen op den duur even uitblazen van hun hectische werk ! Deur dicht en even een babbeltje slaan.
Toen de derde week ingezet werd zei de chirurg dat ik een dag mocht bepalen wanneer ik naar huis wilde. Mijn zelfredzaamheid moest groot genoeg zijn . Ik dacht dat het wel zou gaan met de hulp van de kinderen en een reuze goeie vriendin( die me tot nu blijft helpen ).
Het was moeilijker dan ik vermoed had. Maar na een paar weken lukte het me om samen met mijn vriendin boodschappen te doen.

Toen ik pas uit het ziekenhuis kwam was het enige wat ik wilde onder een dekentje kruipen in de zetel. En dan nog liefst met mijn kleren aan. Ik had allang genoeg in het ziekenhuis in een slaaphemd rondgelopen. Ik heb een hekel aan pyamas. De pijpen slingeren ofwel rond mijn benen of kruipen omhoog. Dan nog liever een slaaphemd tot aan mijn knieën. Ik had wel pyamas mee maar ik verdroeg de elastiek niet op de ferme snede op mijn buik .
Na een paar dagen kon ik al behoorlijk rondlopen en na ruim een week maakte ik zelf mijn eten klaar. De frigo en diepvries waren volgestopt. Er was gezorgd voor thuishulp om maaltijden klaar te maken maar die dienst maakte het zo ingewikkeld dat ik na twee keer het voor bekeken hield en zei dat ik mijn plan wel zou trekken. De hulp werkte in blokken van twee uur. Ze kwam om 14 uur om eten klaar te maken! Dat kon toch de andere dag opgegeten worden, zei ze ! Ja mijn oor, die dag moest ik bij manier van spreken op mijn kin kloppen. Gelukkig haalden de kinderen eten aan of maakten ze eten voor me!
Ik kwam op woensdag thuis. De donderdag kwam iemand van de mutualiteit op bezoek kijken hoe zelf redzaam ik was.
Daar ging het helemaal niet over . Ik kon mijn kleren af en aandoen en ook mezelf wassen en zelfs naar boven gaan slapen ( al was dat op dat ogenblik meer naar boven kruipen). Ik wilde enkel iemand om eten klaar te maken want die kracht had ik niet en eten aanhalen kon ik evenmin. Ik zou na een “interview” (?)van twee uur hulp krijgen vanaf de volgende maandag. En ondertussen vroeg ik haar? Mijn kinderen konden toch voor eten zorgen! Alsjeblief die gaan ook werken hé!
Ik heb het twee blokken van twee uur volgehouden en toen gezegd dat er niemand meer moest komen. Paniek , plots konden er twee blokjes van telkens twee uur vanaf, voor de niet verstaanders ineens kreeg ik vier uur na elkaar hulp… Ik had meer dan genoeg van die papierneukerij en zei met klem dat ik geen hulp meer nodig had en moest het nog eens ferm herhalen. Schrik dat ik zou klagen bij de dienst zeker! Ach dat mens volgde letterlijk de papierwinkel.
Mijn kinderen en mijn vriendin hebben me door die eerste weken gesleurd en ondertussen had ik ook opnieuw een poetshulp gekregen.

wordt vervolgd
Ik neem aan dat het sinds februari, toen je dit verhaal met dezelfde foto’s ook al eens postte, toch wel beter aan het gaan is.. want je maakte toch al de nodige uitstapjes. Of ben je daarna in de zomer weer hervallen, dat het hier zolang stil bleef? Ik hoop het van harte van niet!
Daarom noemt het ook een terugblik hé . Ik weet dat ik erover geschreven heb en het vervolg zal aantonen hoe het genezingsproces tot nu is verlopen. Ik ben niet hervallen ( gelukkig maar, want dat zou een nieuwe operatie betekend hebben) alleen de hoop medicatie die ik heb geslikt tot aan de operatie ,zorgt er nu nog voor dat er steeds nieuwe verwikkelingen ontstaan.
Wat erg Magda dat je daar voor zo lang al gesukkeld hebt!
Ik hoop van harte dat je nu al die ellende volledig achter de rug hebt!
het is me wel wat Magda..
gelukkig gaat het nu beter
groeten
wat een ellende!
en als je dan alleen bent thuis, dat is niet te onderschatten
had het maar één week geweest dan had een van de kinderen sociaal verlof kunnen nemen
maar gelukkig had je ook nog een goede vriendin die je omringde
Jeetje wat erg dat je lijdensweg geweest Hopelijk komt wel goed. Gelukkig gaat goede kant uit met je.Thuis was minder geweest voor jou. Gelukkig had je dan hulp van familie. Het was ook verkeerde gedachte geweest in zk. Pffff… In ZK maakt ook fouten. Ellende die jij meegemaakt heeft. Gelukkig ben je wat beter met je. Uitzicht van je ziekenhuis was mooie luchten om te zien. Gelukkig kon Vlekje jou gezelschap houden. Geeft toch prettig gevoel.
Wat een lijdensweg! Maar het gaat gelukkig de goede kant op.
Gelukkig is er een eind gekomen aan de miserie en zal je nu stilletjes aan weer alles moeten opbouwen geduld is wel een mooie deugd.Maar stapje voor stapje g je vooruit Magda en de zonsondergang is prachtig
Wat een lijdensweg, vind het zo erg voor je!
Hoop dat er nu licht aan het einde van de tunnel komt voor je!
Je had een goede verzorging in het ziekenhuis. Thuis was de hulp wel wat minder. Hoe dan ook je ben van ver teruggekomen en gaat nog steeds de goede richting uit.
Ondanks veel ziekenhuisellende en paperassen, had je toch een prachtig zicht vanuit je kamer.
Ik hoop dat de pijn en ellende er ondertussen op zit?
Eenmaal in het ziekenhuis was de maandenlange pijn ,het ziek zijn en het ellendig gevoel verdwenen! Ik was als het ware bevrijd van een onnoemelijke last. De terugweg is lastig en de naweeën van de operatie zijn niet te onderschatten. Juist dat wil ik belichten want al is de buitenkant “hersteld” ,de binnenkant moet nog zijn tijd hebben. Veel mensen vergeten dat . Het ziekenhuis was voor mij een 5 sterrenhotel. Weet je dat ze de dag na mijn vertrek opgebeld hebben van de afdeling om te vragen of het toch goed met me was?
Wat een empathische kliniek.
Je even overleveren aan de goede zorgen van de kliniek, werkt wellicht verademend. Nu kunnen ze iets voor jou betekenen.
Ik hoop met je mee!