Het weekend is bepaald niet rustig verlopen. Straffe wind en regen en op de koop toe werd ik de nacht van zaterdag op zondag brutaal uit een diepe slaap wakker geschud door een donderend lawaai. “Lap , de pannen waaien van het dak” dacht ik. Maar wat kan je midden in de nacht doen. Je ziet toch al niet veel. Ik heb wel langs alle kanten van het huis door de venster gekeken boven of ik geen pannen in de dakgoot zag liggen. Stom ,want als er pannen in de goot lagen kon ik er toch niets aan verhelpen. Na een hele tijd ben ik dan toch weer in slaap gesukkeld en ‘s morgens was het natuurlijk het eerste wat ik deed naar buiten gaan en rondom kijken of ik ergens een gat in het dak of pannen op de grond zag. Niets. Er is een hele flap lood aan een dakkapel losgekomen en vermoedelijk heeft die flap lekker zitten klepperen en ook een plastiek plankje van de dakgoot was losgekomen en naar beneden gevallen. Nu op zoek om dit te laten repareren.

Die dag scheen de zon en het was aanlokkelijk om eens na de middag een wandeling te maken. Ik stelde mijn vriendin voor om eens rond het Duinenwater meer te wandelen. Misschien konden we al iets zien van het stadsrandbos dat er wordt aangeplant .

We wandelden eerst door een parkje dat nog niet zolang geleden is aangelegd. Er zijn kleine waterpartijen en overal staan bankjes en zijn er bruggetjes. Waterhoentjes en eendjes vinden het hier naar hun zin. Waar vroeger een oude boerderij stond en later uitgebaat werd als tearoom en speeltuin, is volledig afgebroken en heeft plaats gemaakt voor een volledige nieuwbouw met dezelfde naam ( hotel, restaurant en speeltuin)

We verlieten dit parkje en stapten naar het Duinenwatermeer ( in de volksmond nog altijd “de Put van DeCloedt”. Deze put is ontstaan door zandwinning in de jaren ’50 voor opspuitingen op het strand

De wandeling rond het meer startte toen we over het bruggetje stapten om dan zo rond het meer te wandelen. De zon was al weer verdwenen en we moesten opboksen tegen een ijzige wind. Dat hadden we niet verwacht.
Het pad slingerde langs het water en op het meer zagen we een drietal surfers. Verder geen beweging op het meer waar het bij beter weer erg druk kan zijn.

We waren ook benieuwd of we al iets meer zagen van het geplande stadsrandbos. Eigenlijk is er nog niet zoveel veranderd na onze vorige wandeling toch al een tijdje geleden. Wel is er veel lage begroeiing weg en kan je nu kijken tot het station van Duinbergen. Want dat is de bedoeling om een soort groene buffer aan te leggen. Je ziet al grondophopingen en paden en grachten…

je kunt onderweg je conditie opkrikken . Daar hadden we allebei geen zin in. Vriendin en ik hoopten dat de cafetaria van Lakeside Paradise zou open zijn, zodat we ons daar wat konden opwarmen. Want twee zaken die we onderweg hadden gezien waren gesloten en dat op een zaterdag. Het grootste probleem blijkt een gebrek aan personeel te zijn en dan vinden de uitbaters het niet rendabel om enkel het weekend open te doen.
Maar we hadden geluk ,de zaak was open. We waren er niet alleen . Een heel gezellige zaak en super vriendelijk personeel. Niet aan gedacht om daar een fotootje te nemen. Toch eentje van de buitenkant.

Lekker opgewarmd wandelden we deze keer met de wind in onze rug terug. Ze blijven daar maar bouwen, het ene gebouw al pompeuzer dan het andere. Maar toch een mooi mix van huizen, appartementsgebouwen en villa’s . Op relatief korte tijd is Duinenwater uitgegroeid tot een nieuw deel van onze gemeente.

Nog een blik op het meer bij ondergaande zon. We hebben die namiddag een ijzige maar toch deugddoende wandeling gemaakt.