“Van 8 mei tot 24 oktober 2021 vormt Brugge opnieuw het decor voor Triënnale Brugge, een uniek kunstentraject waar dertien nationale en internationale kunstenaars en architecten hun installaties aan het grote publiek voorstellen.”

Zo luidt de aankondiging van de huidige triënnale . Het thema deze keer is TraumA.

Met TraumA duikt Triënnale Brugge in de ‘uncanny’ geschiedenis en realiteit van Brugge. Historische lagen worden blootgelegd, vergeten of verborgen verhaallijnen besproken. Deze editie verkent de dunne lijn tussen droom en trauma, tussen paradijs en hel. Het speelt in op de verbeelding, op de pracht en de praal, maar ook op het ‘unheimliche’ dat er ondergronds aanwezig is. Want hoewel Brugge voor velen een droombestemming lijkt, sluimert er in deze picture-perfect-wereld ook armoede, eenzaamheid, vervuiling of angst.

Samen met twee vriendinnen zijn we een eerste keer gaan kijken. Het parcours loopt doorheen Brugge en te voet is het niet te doen om dit in één keer te doen. De zoon zei ” maar dat ga ik eens met de fiets doen.” Lijkt me een haalbaar idee

Deze toren is bekleedt met aaneengenaaide stoffen.

De kunstenares,de Amerikaanse Amanda Browder, was aanwezig op het terrein waar een tent stond ingericht als naai atelier. Daar lagen ontelbare stukken stof die ze ingezameld had. .Blijkbaar kreeg ze er veel te veel en stelde ze voor om lappen stof mee te nemen om zelf iets te naaien. Ik nam een stuk jeans stof mee om de broeken van mijn kinderen en kleinkinderen te kunnen herstellen ;-). Behalve de aangeklede toren heeft ze nog drie installaties in de stad.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Na een hartelijk gesprek met de kunstenares die ons uitnodigde moesten we ooit naar NewYork gaan om haar werken te komen bezichtigen, wandelden we verder naar een volgende kunstinstallatie

In het Baron Ruzettepark zagen we al van ver het werk van Gijs Van Vaerenbergh genaamd Collonade.  Het houdt het midden tussen een woud met ondoordringbare bomen en een Romeinse zuilengalerij. Je mag er in lopen, je lijkt erin te verdwalen , je stoot je hoofd en struikelt ongewild over al die schuinlopende kolommen. En ik was heus niet de enige !!

• 

• 

• 

• 

In dit park was een kronkelend pad aangelegd zodat het leek of het park veel groter was. en waren de bermen juist enkel gemaaid aan de rand. Ja het was de maand van MaaiMeiNiet ! Eén van de vriendinnen heeft een opleiding tot gids gevolgd en kon mij vertellen dat de biels die er lagen en ook een paar sporen, restanten waren van de stoomtram die in de vorige eeuw van Brugge , over Middelburg (B) naar Zeeuws Vlaanderen liep. In Middelburg is er ook een restant van deze tramlijn terug te vinden!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

We wandelden daarna verder naar het Museum van O.L.V. Potterie waar tussen de bestaande collectie Laura Splan een soort kaleidoscoop had gemaakt. De twee foto’s tonen een bewegend beeld zoals je in een kaleidoscoop kan zien. Zij heeft een fascinatie voor virussen zoals je goed kan zien op de derde foto. Haar werken noemen Disentaglement

• 

• 

• 

• 

Ik kon het niet laten om deze tafel te fotograferen. Een pronkstuk is deze tafel in het Museum van O.L.V ter Potterie. Wil je er meer over weten dan even drukken op (klik)

Maar we bezochten nog iets waar ik geen foto’ s kon van nemen. Gregor Schneider wil de bezoeker een unieke ervaring schenken. Aan de ingang van de kerk in het Grootseminarie treed je binnen in BLACK LICHTNING; dit is een installatie die je doet ervaren wat blindheid betekent. Je moet door eindeloze gangen ( zo lijkt het toch) in volledige duisternis wandelen tot je aan het eind licht ziet. En als je een verkeerde afslag kiest dan loopt dit in een spits toe en moet je omkeren. Ik kan je verzekeren dat het beangstigend is. De titel van deze Triënnale is niet voor niets TraumA.

We hielden het voor bekeken die namiddag en zochten een terrasje op. De volgende afspraak was gisteren, maar het onweer en de overvloedige regen stak stokken in de wielen. Volgende week proberen we het opnieuw.