Op zoek naar die ene…

Omdat ik bij boswandelingen nooit eens een rode paddenstoel met witte stippen tegenkwam ,stelde een Brugse vriendin voor om eens te wandelen in het Domein Ryckevelde. Op de grens van Brugge, Damme en Beernem ligt het Ryckeveldebos, natuur met een eeuwenlange geschiedenis. Het domein is 180ha groot.

We wandelden eerst door de bossen op zoek naar die ene paddenstoel ! Genoeg paddenstoelen, maar niet die ene die ik met eigen ogen wilde zien! Bijna op het einde van de wandeling heb ik er toch eentje gezien, hoewel die al over zijn gloriedagen heen was!

Het allerleukste na het zoeken van paddenstoelen vond ik het bladertapijt waar je heerlijk kon in schoppen! Heb dat altijd al graag gedaan. Ach de andere wandelaars glimlachten eens als ze me bezig zagen ,maar ik ben zeker dat ze dit ook eens graag hadden gedaan.

Naast het Kasteel van Ryckevelde ligt een landhuis met hoeve . De komende jaren zullen de gebouwen alsook het terrein errond volledig geherwaardeerd worden. Hoe minimalistisch alles nog is, het schrikt de bezoekers niet af en massaal zitten ze buiten in ligzetels, op barkrukken en rond tafels en stoelen met een grote luifel boven zich. Het was die dag eigenlijk nog op het kantje af om buiten te zitten: af en toe een spetter !

In het bos…

zijn de sporen te zien van de voorbij storm(en). Toen ik naar het Zwin reed was ik door het bos gereden maar daar kan je nergens parkeren. Ik dacht ” dat doe ik op een andere dag” En gezien het mooi weer bleef aanhouden ben ik er speciaal naar toe gereden. Ik heb de auto in de Oosthoek ( een wijk van Knokke) geparkeerd en ben dan te voet terug gewandeld over het slingerende paadje dat hoger ligt dan de rijweg. Ik was zo geboeid door de omgevallen bomen en takken die ik langs weerszijden van de weg zag dat ik vergat een foto te maken van het slingerende paadje zelf.

In dat stukje bos kan je niet wandelen daarvoor is de ondergroei van klimop en allerlei kleine takken te groot. Maar hele boomstammen gaan ze toch opruimen al was het maar om de andere bomen te beschermen. Want je kan de natuur wel zijn werk laten doen maar met de broosheid van dit redelijk oude bos moet toch ook rekening gehouden worden. Als je wil wandelen in een stuk bos moet je bij het “Koningsbos” zijn dat wat verderop aan de andere kant van deze laan ligt . Ik maakte er vroeger al een kort logje over( klik).
Er lopen twee paadjes in dit bos en bij het eerste hing er op een boom een plakkaatje dat je er niet in mocht. Dit deed ik dus maar niet maar wandelde verder tot ik aan een ander breder paadje kwam vlak naast de afsluiting van de villa die op den hul staat. Iedere Knokkenaar weet wie daar gewoond heeft en wie er daar nu nog woont!

Het was héél lang geleden dat ik via dit pad naar de wijk Zevenkote gewandeld had. Het plein met de bomen errond herkende ik nog maar al de huizen die er nu stonden waren ofwel gerestaureerd ofwel afgebroken en opnieuw gebouwd. Alleen de molen zonder wieken herkende ik nog. Deze molen behoorde toe aan Siska en haar man ,de stichtster van de bekende wafelhuizen in Knokke-Heist.

Zevenkote  is een wijk in de Belgische kustgemeente Knokke-Heist. De wijk is gelegen tussen Oosthoek en Het Kalf, op de grens van duinen en polder. Een aantal kleine boerderijtjes (postjes) werden hier in de 19e eeuw gebouwd. Ook stond hier de molen waar Moeder Siska in 1880 met haar wafelverkoop begon, voordat de daaruit voortvloeiende etablissementen naar de Oosthoek verhuisden.

Tegenwoordig is Zevenkote een villa wijk geworden . Lange tijd was er ook een schooltje in deze wijk maar het is nu versmolten met scholen in het centrum van Knokke-Heist. Ik heb er niet verder rondgewandeld maar zag een ander bospad en ben langs daar teruggekeerd en kwam uit bij de boom waarop het bericht stond dat je niet langs daar mocht wandelen. Ach de storm was nu toch allang voorbij. Maar er lagen wel een paar bomen die gesneuveld waren tijdens de storm op dit pad..

Beisbroek

Oktober de maand bij uitstek om eens in een bos te wandelen. Na de drukte bij de Rally van de Zoute Grand Prix wilde ik eens genieten van de stilte en de rust in een bos . Daarom reed ik naar het kasteel Beisbroek in St Andries-Brugge ( gebouwd in 1830). Binnen in het kasteel vind je het Natuurcentrum en de Volkssterrenwacht. Je leert er alles over de natuur en over de sterren .

Het was een zonnige dag en het viel erg mee met de drukte. Er waren veel jeugdverenigingen die met de kinderen bosspelletjes en zoektochten deden. Maar dat stoorde niet. Het bos is groot genoeg( 98 ha groot groendomein)

Er is ook een tearoom en blijkbaar hadden veel mensen de weg gevonden om daar op het terras te zitten, zomaar of na een wandeling . Ik zag mensen met een rollator en ik denk niet dat die in het bos zijn geweest. Ach het is een mooie rustige plaats en met zo’n mooi weer ook heerlijk om op het terras tussen de bomen en de grote perken met kruiden te zitten genieten.

Maar vriendin en ik trokken eerst het bos in en daarna zouden we even op dit terras neerstrijken. Dat is niet gelukt wegens alles bezet en alsof ik een voorgevoel had , had ik een tasje meegenomen met wat drank en zachte chocolade cakejes om ergens op een bankje in het bos te eten /drinken.

Hat was windstil in het bos en op open plekken was er een heerlijk zonnetje. Hier en daar zag je op brede paden mensen wandelen met kinderwagens . Er waren ook paden waar je mocht fietsen en ook ruiterspaden. Maar wij zochten al vlug de kleine wandelpaadjes op. Veel rustiger en avontuurlijker. Want daar moest je toch wel opletten waar je stapte door dikke pakken afgevallen bladeren en wortels van bomen die bovengronds kwamen. Op een bepaald ogenblik kon je lekker de bladeren voor je uitschoppen zoals we als kind deden. Tja als je oud wordt, word je weer een kind 🙂

Maar wat we misten waren de paddenstoelen. Behalve hier en daar van die witte tegen de grond geplakte bollen die meer aan stenen deden denken en een paar frêle slanke paddenstoeltjes vonden we niets. Veel mossen, varens, bolsters van kastanjes en een grote en dikke geelgroene rups die zich snel uit de voeten maakte. Te vroeg voor paddenstoelen? Het was ook erg droog en nog warm.

Aan één rand van deze weide stonden tafels en banken en kon je uitrusten en daar hebben we wat gedronken en gesnoept, zodat het niet zo erg was dat er geen plaats was op het terras van de tearoom.

Het was een mooie namiddag en op de terugweg zagen we rijenlange auto’s die weg reden van de kust. Wij reden naar de kust toe en hadden géén file!