Wat ik verwachtte is gebeurd. Zaterdagmorgen toen ik de rolluiken aan het optrekken was zag ik Turbi door het raam naar mij kijken. Hij volgde me van rolluik naar rolluik zoals hij gewoon was te doen. Want wanneer ik opstond rende hij naar beneden en wilde onmiddellijk naar buiten . En dan was het speelse ritueel van poes om mee te lopen naar elk rolluik dat ik optrok. Dit deed hij nu ook. Toen ik aan de achterdeur kwam bonkte hij er tegen om binnen te geraken. Niet echt moeilijk voor Turbi want die wist maar al te goed dat ik de deur eventjes moest uit het slot halen anders kon het rolluik niet over de deurklink( indertijd eens nieuwe deurklinken geplaatst en die klink schuurt nu tegen het rolluik). Daar maakt hij gretig gebruik van om binnen te geraken. Hij was kletsnat en liet zich droogwrijven zoals ik voorheen ook deed. Hij ging in de hall zich verder drooglikken.

Toen begon hij te miauwen dat horen en zien verging. Hij rende  luid miauwend door het hele huis  , liep de hele living rond, ging voor zijn bord zitten om eten te vragen ( maar dat bord stond er nu niet), sprong tegen me aan . Ik gaf hem dan maar een paar snoepjes van Felix zoals hij altijd kreeg als hij zijn bord nat voer had opgegeten. Hij kalmeerde wat , liep nog eens door de living en besnuffelde alles en dan ging hij terug naar de achterdeur en wilde naar buiten.
Die dag zag ik hem niet meer terug.

Zondagmorgen was ik later op dan anders en toen ik het rolluik aan de achterdeur optrok zat hij daar te wachten. Stormde opnieuw naar binnen en gedroeg zich effenaf agressief , hij sprong tegen me op en beet in mijn been. Liep dan opnieuw luid miauwend door het huis , keek me aan en wilde me opnieuw aanvallen. Een paar felix snoepjes kalmeerde hem niet. De deur was ietwat open en hij ging naar buiten. Liep de hele tuin rond al snuffelend aan struiken , hield halt aan alle plaatsen in de tuin waar hij voorheen soms zat . Bekeek me nog eens en liep langs het huis weg!

Vandaag maandagmiddag zag ik hem plots bij de achterdeur met zijn pootjes op het raam al miauwend. Als je dat niet hoort dan ben je werkelijk doof. Niet binnenlaten zeggen ze dan maar ik kon het toch niet over mijn hart krijgen en opende de deur.
Hij zag er uit zoals ik hem kende en liet zich gewillig strelen. Liep rustig een rondje in de living keerde terug, keek naar de lege plaats waar zijn etensbord altijd stond en keek naar de plaats waar hij zijn snoepjes kreeg. Ik gaf hem zijn snoepjes en eenmaal op keek hij me aan  en was weer de deur uit . Hij ging onmiddellijk terug weg. Als hij zoals de andere poezen even langs komt vind ik dit wel fijn voor hem en voor mij.

Kwam hij die twee eerste ochtenden om me af te straffen dat hij niet langer mijn huiskat was? Veertiendagen opsluiting heeft niet veel geholpen om de weg terug te vinden maar het halsbandje met belletje dat hij nu draagt doet hem wellicht herinneren waar zijn thuis nu is.

25.01.2020

Ik moet echt iets vertellen dat me erg heeft aangegrepen en nu wat bezonken is en waarop ik met een nuchtere blik op kan terugzien.
Ik heb al dikwijls verteld over de poezen die hier in mijn leven voorbij zijn gekomen.
In het voorjaar van 2020 heb ik Vlekje  op 21 jarige leeftijd laten inslapen. De diagnose was kanker maar zolang ze nog kon eten en er blijkbaar geen last van had bleef ze verder genieten van haar mandje op de vensterbank en haar korte wandelingetjes in de tuin.
Ze had nog altijd de aandacht van een paar poezen die regelmatig langs kwamen en dan zat ze op de dorpel aan de keukendeur en naar sommige poezen gromde ze maar deed niks en andere keek ze gewoon aan tot ze weer weggingen.
Zo was er een zwartwit poes die al jaren langskwam . Onder toeziend oog van Vlekje at ze een bordje droog kattenvoer en verdween dan weer.
Maar die zwartwit poes kwam in februari 2020 regelmatig in gezelschap met een jongere poes die haar evenbeeld was. Ik dacht dat het een jong was van haar. Dag na dag kwamen ze beiden langs. De oudere poes kon je nooit strelen , het jonger exemplaar wel.
Toen kwam de dag ergens begin april dat het tijd was om Vlekje te laten inslapen. Het verdriet was groot maar ik was voorbereid. Ik ruimde nadien alles op zodat ik niet teveel met al die lege plekken en lege mandjes geconfronteerd werd.

Vlekje

Die oudere zwartwit poes kwam de andere dag terug en wat ze nog nooit had gedaan , ze stapte de keuken binnen , zette zich neer in de deuropening van de living , keek rond maar zag Vlekje nergens. Toen draaide de poes zich om , keek mij aan en ging weg. Ik heb ze nooit meer teruggezien.

Maar het jonger exemplaar is blijven langskomen. Die liet zich graag aaien maar kwam nooit binnen. Eten was ook niet zo belangrijk , spelen met haar wel. Ik ben dan in de buurt gaan informeren of er iemand een poes miste. Ik heb haar zelfs nog gevolgd omdat ze altijd in één bepaalde richting wegging tegen de avond. Maar het lukte me niet om haar thuis te ontdekken.
Tijdens de zomermaanden leefde de poes echt in de tuin , sliep tussen de struiken en als het regende kroop ze onder een trapje waar toevallig een tapijtje lag. Het werd najaar en ‘s morgens als ik de krant uit de brievenbus haalde zag ik poes tussen de afgevallen bladeren liggen van de aalbessenstruik. Toen het eens zo harde regende en ik poes onder een struik zag , heb ik die opgepakt en binnenshuis met een handdoek drooggewreven.
Vanaf die dag kwam ze binnen en installeerde ze zich in een zetel of trok ze naar boven en ging slapen op een bed in één van de slaapkamers. Zachtjesaan kwam haar ware aard boven :spelen in een droog bad , met poppetjes aan een touw spelen, onder een zetel kruipen en met haar poten de randen vastgrijpen. Kreeg ze haar zin niet sprong ze tegen de leren stoelen rond de tafel( ik dekte de stoelen waar ze het op voorzien af met een grote plaid) .Natuurlijk zette ik mijn keel open en dan keek ze met strijdlust naar me alsof ze nog eens een aanval zou doen. Maar dat lukte haar niet meer en ze vertrok dan maar naar haar bed boven. De andere morgen voelde ik de warmte van poes omdat ze tegen mijn benen lag.

Ondertussen was poes een mooie grote kat geworden en kreeg ze als naam Turbi. Echt passend voor een poes die als een gek rond kon lopen in de tuin of trappen op en af lopen. Het bleef wel een buitenkat die graag in de tuin rondliep maar eenmaal het avond was  en ik in mijn handen klapte en Turbi riep, kwam ze kort erna tevoorschijn en met veel gemiauw kwam ze binnen en ging voor haar bord staan tot ze eten kreeg.

Vlak na de kerstperiode vond ik het tijd om naar de dierenarts te gaan voor een jaarlijkse check up . Ik maakte een afspraak en met moeite kreeg ik haar in een bench die voor haar in feite wat aan de kleine kant was. Tja het was de bench van Vlekje en zij was veel kleiner.
De dierenarts bekeek Turbi en zei tegen me “dit is een gecastreerde kater en hij is gechipt!” Ik zat sprakeloos. Ik kon en wilde dit ook niet snappen. Ik begreep onmiddellijk wat dit wilde zeggen. Toen ze zei wil ik de eigenares voor jou opbellen kon ik enkel ja knikken. De vrouw aan de telefoon was helemaal niet vriendelijk maar ik kon echt niet reageren. Dit was werkelijk te bruusk voor mij. Ik heb poes enkel nog eens gestreeld en ben al schreiend weggegaan. In een half uur tijd kwam ik met een lege bench thuis.

zomer 2020

De naam van de vrouw zei me niets maar toen ik langs haar huis reed omdat dit op weg naar mijn huis lag , wist ik wie ze was nl de vrouw van een vroegere collega. De poes had zijn thuis twee evenwijdige straten van mij vandaan. Hij had ons flink beetgehad met altijd in de tegengestelde richting weg te gaan.
Ik wilde hen opbellen maar ze bleken geen vast nummer te hebben , ik wilde toch vertellen hoe poes na al die maanden uiteindelijk volledig bij me was ingetrokken. Ik heb een brief geschreven met foto’s erbij toen ze nog een jong beestje was tot het moment dat ze volwassen was en bij hen in de brievenbus gestopt. Mijn vroegere collega is me komen opzoeken en samen hebben we een uurtje gebabbeld tot beider opluchting. Ze gaan poes nu een tijdje binnenhouden en komt hij nog langs dan laat ik die niet meer binnen. Maar even strelen kunnen ze me niet verbieden. Ik ben er toch een paar dagen echt niet goed van geweest. Het was lief bedoeld van de dierenarts die me een jong poesje wilde bezorgen maar daar stonden en staan mijn gedachten echt niet op.

3.01.2021