Gisteren kwam een bericht binnen van Cédric, de kleinzoon, dat zijn beste vriend uit het leven was gestapt! Samen met nog een vriend waren ze einde september teruggekomen van een reis in Peru en verleden jaar deden ze ook samen stage in een ziekenhuis in Cochabamba(Bolivia) Samen hebben ze door Europa gereisd en tweemaal reisden ze door Bolivia, Colombia en Peru . Onlangs haalden de drie vrienden bij de proclamatie op de Universiteit in Gent hun diploma op. Alle drie geslaagd in hun jarenlange studies en klaar om de wereld te veroveren.
Dit bericht is als een bom binnengevallen bij familie, kennissen en vrienden.
Mijn deelneming gaat naar zijn ouders die zo fier waren dat hij geslaagd was . Maar ook naar zijn vele vrienden gedurende zijn studietijd. Ook naar Cédric die een fijne vriend en studiegenoot verliest en zich wellicht vragen stelt of hij dit niet kon verhinderen. Ik hoop dat ze allen steun vinden bij elkaar om deze gebeurtenis te verwerken.
De eerste kerstmarkten zijn er weer en ze maken er veel reclame over. Ik kreeg zin om ook eens een kerstmarkt te bezoeken . Eentje waarvan het al jaren geleden was en niet eens zo ver rijden . Daar hebben we indertijd de eerste kunstkerstboom gekocht nadat de echte in brand was gevlogen. Het was nog de tijd dat we echte kaarsjes in de boom plaatsten. De kinderen hadden er niets beter op gevonden om er propjes watte bij te plaatsen zonder dat ik er erg in had. Tot op een gegeven moment de boel in brand vloog. Ik kan van mezelf zeggen dat ik niet vlug in paniek ben en ik gooide er een reisdeken over. De boom werd onmiddellijk verwijderd en ook de pannetjes met kaarsen vlogen de vuilnisbak in. We reden naar Oostburg(NL) om een kunstboom te kopen. Dit tuincenter was een van de eerste waar je mooie kunstkerstbomen kon kopen. We hadden reclame gezien en vonden de prijs wel duur maar veiligheid voor alles en dan meteen ook nieuwe lichtslingers( waar je om de haverklap een ander lampje moest insteken. Wat is dit nu toch gemakkelijk met de ledlampjes ).
Het was een mooi tuincenter en ik ben er nadien regelmatig plantjes gaan halen . Typisch voor Nederland ze hadden een groot gamma kamerplanten . Maar op den duur was de aardigheid eraf. Altijd hetzelfde stramien. Ondertussen kwamen er dichterbij ook tuincentra. Tot dit tuincenter sedert een aantal jaren een Life&Garden is geworden . Een hele verandering en daarom wilden we nu eens daar de Kerstmarkt bezoeken. Vriendin en ik hebben het ons niet beklaagd. Pas op zondag 23 oktober was de officiële start en wij waren er een dag eerder. Zaterdag was het nog niet zo druk.
Het gebouw is nog hetzelfde maar de hele infrastructuur is aangepast. Zowel buiten als binnen een strak patroon om bloemen en planten te etaleren en er is gestreefd naar rust door allerlei compartimenten te maken. De buitentuin hebben we niet echt bezocht maar zo te zien was er keuze genoeg.
sierkolen mini appeltjes
Ook aan halloween is gedacht met een uitgebreide stand. Zelfs aan gedenksteentjes voor Allerheiligen. En ook echte en namaak pompoenen. Heel veel bloemen , maar we kwamen voor de kerstversieringen!!
de allermodernste bbq’skerstbollen als voetballen zo groot!enorm veel cactusseneen grote keuze orchideëen
En kerstversieringen waren er bij de vleet! Die waren in verschillende kamers ondergebracht . Je kon rustig rondslenteren . En als het allemaal teveel werd was er een mooie koffiehoek ingericht waar je gratis aan een automaat koffie, thee of chocomelk kon nemen en even kon uitblazen van het rondslenteren.
Ik heb er enkel typisch Hollandse snoep gekocht oa drop , maar vriendin heeft een mini kerstboompje gekocht om bij haar andere boompjes te zetten.( ze verzamelt ze). Ik wil eerst al het kerstgerief van de zolder halen en kijken wat ik dit jaar wil bijkopen. Niet veel want na al die jaren kan ik bijna zelf een winkel openhouden met kerstspullen, misschien eens zo’n verlicht huisje .
1. Op een morgen stond ik op en zag in de tuin overal paddenstoelen in het gras en op de biels rond het gras. Ik had al gejammerd dat ik bijvoorbeeld op de wandeling in het bos van de abdij Zevenkerken zo weinig paddenstoelen had gezien en plots staat mijn tuin vol. Ja meestal dezelfde maar het geeft je een herfstgevoel om ze zo dichtbij ook te zien.
2. Deze week was er koersbal maar het was met een strikje rond. Er stond op de uitnodiging dat er een “surprise” was. Toen ik aan het schutterslokaal kwam was alles gesloten. Ik begreep er niks van. Sedert corona kunnen we niet meer in Westkapelle terecht omdat de sporthal helemaal is ingenomen voor corona en wij daar niet meer over een lokaal kunnen beschikken. De gemeente stelde het schutterslokaal in Knokke-dorp ter beschikking op de dagen dat deze door de schutters niet gebruikt wordt. Ik belde één van de leden van het bestuur op en die zei dat ik naar het lokaal een eind verder moest gaan. Het Sint Joris lokaal waar de senioren allerlei hobby’s kunnen beoefenen van kaarten, breien, puzzelen , krulbol spelen… of gewoon gezellig samen zitten. De krulbollers hebben in dit gebouw een eigen lokaal waar ze hun sport beoefenen.
Ik had degene die de spelers opwachtte juist gemist, nochtans was ik deze keer ruim op tijd (wat niet altijd het geval is,ahum) . Er was geen koersbal maar het bestuur trakteerde op wafels en koffie/frisdrank. Van een surprise gesproken. Er was niet veel ruchtbaarheid aan gegeven want dan krijg je de profiteurs die je anders nooit ziet ook over de vloer en de bedoeling was wel om de regelmatige spelers eens te trakteren. Het werd een gezellige namiddag !
3. Het was nu ook toeval dat de volgende dag de vereniging van de deelgemeente Heist een kaas en wijn namiddag organiseerde( ben daar ook lid van) Dat kan je toch niet zomaar laten voorbijgaan 😉 Het werd een super namiddag met veel ambiance. De inrichters hadden er ook nog een bingo aan toegevoegd. Voor de prijzenpot moest je het niet doen maar het plezier telde voor twee. Zij die niet graag kaas aten kregen een bord “vlees” om U tegen te zeggen.
4. En de verrassingen waren nog niet teneinde. Ik kreeg een telefoontje van een vriendin die lang geleden haar stage kwam doen bij mij. We zijn nadien altijd met elkaar in contact gebleven. Zij belde me op of ze donderdag mocht langskomen van in de voormiddag( zij woont namelijk in Waasmunster). Dat sprak vanzelf . Lekker samen gegeten en naar de trouwfoto’s gekeken van haar pleegdochter ( waar ik jammergenoeg niet kon bijzijn omdat ik in juni geveld was door corona). Ze had alle foto’s op een usb stick opgeladen! Omdat het zo’n mooi weer was zijn we gaan wandelen op de wallen in Sluis. Het was lang geleden dat ze nog eens in Sluis was. En daarna op een terras zitten …zonnen en verder bijpraten natuurlijk!
Toen we terug naar de auto gingen kregen we nog een leuk tafereel te zien. Twee ooievaars die op een statige manier voorbij wandelden ,ze hielden halt aan een woning en bleven wachten tot de deur openging en de bewoonster naar buiten kwam met wat brood dat ze verkruimelde en bij de vogels liet vallen. Ondertussen was ze aan het praten tegen de twee ooievaars. Tegen mij zei ze” ‘”ach ze zijn zo tam en wonen hier vlakbij op een nestpaal. Ze komen elke dag even langs”
ps.sorry voor de paar foto’s die niet zo helder zijn, maar ik wilde ze er toch bijplaatsen.
Ja we wandelen wat af de laatste dagen. Nog flink profiteren nu het weer dit nog toelaat. Er wordt steeds regen voorspeld maar op de dag zelf is het in de voormiddag eventjes aan het regenen en voor de rest van de dag is het droog, zacht en dikwijls zelf zonnig weer aan de kust. Zo ook zaterdag . Vriendin en ik hadden gepland om met de tram naar Blankenberge te rijden. We raakten niet met de tram in Blankenberge want er zijn werken aan de gang naast het station in Knokke waardoor ik niet aan de parking geraakte (waar ik gewoonlijk de auto zet om dan de tram te nemen). Ik moest zò ver omrijden om te kunnen parkeren dat ik maar met de auto doorreed naar Blankenberge. Maarre… in Blankenberge zijn er ook werken aan de gang en moest ik de ringlaan nemen en kon ik bijgevolg niet parkeren waar ik gewoonlijk sta( als we al eens met de auto naar daar rijden ! ) en moest ik zoeken naar een parkeerplaats. Een heel gedoe want het was zaterdag en…mooi weer! Uiteindelijk bereikten we de zeedijk die we voor een groot stuk afwandelden Wel wat wandelaars maar overwegend rustig. Zelfs de e-steps stonden werkeloos in het rek en dat ijskraam zou beter dat plakkaat wegnemen want het was gesloten!
wandelaars aan de zeelijnAan de pier wordt nog druk gewerktwandelaars op de zeedijkreclame voor ijs maar de tent is gelsotende e-stepsde overdekte terrassen op de zeedijk trokken wel volk
Vriendin doet niet graag trappen en we stapten bij het casino langs een helling van de zeedijk naar de winkelstraten toe . Op het Casinoplein staan piramiden met afbeeldingen van strip personages. Leuk! De monumentale trappen die naar de zeedijk leiden bekeken we van beneden.
Er is een winkel in de Visserstraat waar je heel goedkoop een polshorloge kan kopen. Ik ben niet meer van plan om een duur exemplaar te kopen. Ik spring er niet voorzichtig genoeg mee om en op momenten dat ik die beter af doe om bv in de tuin te werken of met water bezig te zijn ,vergeet ik het. Met alle gevolgen dan. Ik schaf me er gewoonlijk twee aan: één met een rood polsbandje ( ik hou van rood) en één met een zwart bandje. Voor de prijs moet je het niet laten 20 euro voor twee. En ze gaan echt lang mee tot de batterij plat is of het polsbandje versleten/kapot.
We wandelden naar betreffende winkeltje om een polshorloge te kopen. Mijn polshorloge had een versleten polsbandje en een nieuw bandje kost 14 euro. In de horlogewinkel was het druk. Voortdurend kwamen mensen binnen en gingen anderen weer buiten allemaal om één of twee horloges te kopen. Niet te geloven!! De uitbater van dit winkeltje heeft aan de overzijde van de straat een juwelierswinkel met oa dure horloges!! Mijn “zondags uurwerk” ooit gekregen voor mijn verjaardag van opa blijft netjes opgeborgen in zijn doosje voor speciale gelegenheden 😉
mijn twee nieuwe uurwerkenals afsluiter van de dag een paar appelbeignets!
Na de drukte van de Zoute Grand Prix waren een paar wandelingen in de natuur rustgevend. Daarenboven was het bij de eerste wandeling die ik deed mooi weer en dan lijkt het meer op een indian summer. De eerste wandeling deed ik verleden week . Samen met een Brugse vriendin gingen we eerst lunchen in de tearoom van de Abdij van Zevenkerken . Daarna deden we een wandeling in een stukje van het aanpalende bos. Het voelde niet herfstig aan. Het was warm en er was nog veel groen. Ik hoopte paddenstoelen te zien maar daar was het blijkbaar nog te vroeg voor. Ach de wandeling op zich was aangenaam en de rust maakte je bijna weemoedig. Als je uit het bos komt sta je voor de mooie Abdijkerk en daarna wandelden we de dreef door naar de parking waar de auto stond.
Gisteren ben ik naar het Zwin gereden en liet de auto op de bijna lege parking van het Zwin Natuurpark achter. Vriendin en ik zijn de Nieuwe Zwindijk opgewandeld (samengesteld voor een deel met de vroegere Internationale dijk en de vernieuwde zeedijk) Neen ik heb niet de hele lus gedaan want dat is zo om en bij de 7km. Ik heb me beperkt tot de eerste halte waar er stenen zitbanken staan en waar je op een paneel de geschiedenis kan lezen. Het was geen zonnige dag ,de zon bleef zich gedeeltelijk verschuilen achter een wisselend wolkendek maar het was windstil en best aangenaam.
De Zwingeul had een laag waterpeil en overal zag je kleine zandbanken en rondscharrelende vogels. Een groep ganzen vloog al gakkend over en streek neer in het Zwinreservaat. In de verte zag je regelmatig een container schip voorbij de zwingeul varen. Op één van de foto’s zie je de contouren van Cadzand Bad. Toen keerden we terug om in de “The Shelter”( bistro) iets te drinken vooraleer terug naar huis te rijden.
O ik heb daar een paar vergane paddenstoelen gezien ! 😉
Van 6 toto en met 9 oktober is onze gemeente overspoeld geweest door auto’s en publiek. Het jaarlijkse auto evenement dat nu voor de dertiende keer plaats vond is een overweldigend succes geworden. Het mooie weer heeft hier zeker een grote rol in gespeeld wat het aantal toeschouwers betreft.
Naar de deelnemende oldtimers op zaterdag en super de luxe cars op zondag kwamen talloze gewone auto’s de gemeente binnengereden tot er op een bepaald ogenblik een stop werd ingevoerd. In de winkelstraten mochten/konden ze niet meer binnen rijden. Buiten de gemeente was er een parking aangelegd en werden de mensen met de shuttlebusjes naar het centrum gevoerd. Gisteren ben ik eens gaan kijken en gelukkig kon ik mijn auto bij een kennis parkeren . Anders mocht ik terug naar huis rijden. Zondag zag je auto’s waarvan je afvraagt of de eigenaars daar ooit wel mee op de baan komen. De stoerdoenderij was van hoog gehalte :Er werd door de centrum straten gecrost en vroem- vroem en hard gas gegeven hoorde je aan alle kanten. Gewoon beangstigend gezien de massa mensen die er overal liepen. De auto’s stelden zich daarna op op de zeedijk en daar kon je ze allemaal bekijken. Foto’s maken was bijna niet mogelijk gezien de massa mensen. Maar ik geef toch een beperkt overzicht. De burgemeester vertelde in een interview dat er compensatie is gevraagd voor de uitstoot van het co2 in de vorm van aanplantingen van bomen!! Dat moet ik echt nog zien gebeuren!!!
De ZOUTE SALE by Bonhams een prestigieuze internationale veiling van zeldzame verzamelaarsauto’s die gehouden wordt op het strand voor het Albertplein in Knokke-Le-Zoute ging zondag door. Er werd geboden voor duizelingwekkende sommen. Velen van deze auto’s komen uit belangrijke en historische collecties.
Ik geloof niet dat de volgende editie de huidige kan overtreffen!! Ik heb het zelfs op een mooi zomerweekend nooit zo druk geweten. Op bepaalde foto’s zou je niet zeggen dat het druk is. Tja een beetje het goeie moment afwachten om foto’s te maken 🙂
Hoewel ik mijn bedenkingen heb bij die vierdaagse in tijden van crisis( en oorlog niet eens zover van ons vandaan), moet ik toegeven dat ik er toch van genoten heb. Ik heb me beperkt tot één dag want de dag ervoor was er de oldtimer race en die reden door alle straten van de gemeente. Die dag ben ik naar Brugge gereden om in een bos te gaan wandelen. Het verkeer zat op de middag muurvast tot ver buiten Westkapelle( er zijn opnieuw grote werken in de Natiënlaan en kan er maar op één rijvak gereden worden)en zelf geraakte ik met moeite op de rotonde om in tegengestelde richting te rijden.
Maar er stonden veel rijen mensen aan te schuiven om een ijsje te halen bij Glaciers de la Poste. Ik heb truffels gekocht bij de scoutsmeisjes want de meesten hadden enkel oog voor de auto’s.
rijen aan de Glaciers de la Postetoeschouwers op de zeedijkde scouts verkochten truffels.Maar de interesse ging meer naar de geparkeerde cars !niettegenstaande de meeste strandbars al gedeeltelijk zijn afgebroken (na 15 oktober is het fini op het strand) toch nog veel volk.
Toen ik terug wandelde zag ik de auto’s stapvoets vanaf de zeedijk door de Lippenslaan rijden. Tja die zouden allemaal nog veel geduld moeten hebben vooraleer zij op de A11 of de expressweg naar Antwerpen geraakten!!
Het lijkt niet zo erg op de foto maar ter hoogte van het station reden ze bumper aan bumper en dat zou nog wel een paar uur kunnen duren ,zei mijn vriendin die daar vlakbij woont!
“My loving mother, who was healthy was tragically hit today on her walk by a taxi. And lost her life at 87. We are shocked and grief stricken. She was loving and caring. The woman who carried me and gave me life is gone in the matter of hours. She will live on in my heart and the things she taught me. Thank you mom for all you’ve done. Heaven is your home now. We will miss you .”
Mijn nicht is niet meer. Zij is maandag tijdens haar dagelijkse ochtendwandeling omver gereden door een taxi. De omstandigheden zijn nu in onderzoek. Jarenlang deed zij elke morgen een wandeling van een paar kilometer. Zij woonden héél lang op de top van een heuvel waar neef een houtvesterbedrijf had. Ik heb nog verteld dat in de wintermaanden beren rond hun huis liepen en de sneeuw metershoog lag. Zij stuurden er zelfs foto’s van op. Gelukkig kwam de nochtans veraf gelegen stadsdienst regelmatig de weg vrij maken zodat zij ook toen dagelijks haar wandeling kon maken. Het eindpunt was dan een gebouw onderaan de heuvel waar meerdere postbussen waren van bewoners die ook ( zij het lager) op de helling woonden. Nu wonen ze al jaren een 50 km verder in het stadje Timmins. En daar deed ze zoals ze gewoon was ook dagelijks een ochtendwandeling. Maandag is het haar laatste wandeling geweest. Zij heeft het niet beseft ,was onmiddellijk in coma en is een paar uur later overleden. Ik kan het nog steeds niet vatten, het dringt niet tot me door. Zo’n lieve vrouw , zo’n mooi koppel. De onderstaande foto is genomen van een video en dateert van het vorige weekend en kwam toe maandag bij een nicht van mijn neef. Zij zond me dit door. Beiden 87 jaar.
Ik zocht in de vele foto’s die ik in al die jaren ontvangen heb een klein overzicht. Maanden was hun wereld wit . Vanaf oktober tot ver in het voorjaar ligt er ginder sneeuw en neef had zelfs een klein sneeuwruimer aangekocht om hun huis te kunnen bereiken en om met de auto in de garage te kunnen. Zodra de sneeuw weg was stond de tuin een vijftal maanden vol bloemen . Iedere gelegenheid zoals verjaardag, Valentijn , Pasen , nationale feestdag , st Patricks’day (Ierse afkomst van een vriendin) Kerst en nieuwjaar …was reden om hun huis mooi aan te kleden en feestmaaltijden klaar te maken.
Ik heb nog een foto gevonden toen ze voor de eerste keer op bezoek kwamen naar België . Ruim 30 jaar geleden. Mijn broer leefde toen nog. Nicht is in 1953 samen met haar ouders geëmigreerd naar Canada en haar verloofde is meegereisd. Beiden spreken nog perfect hun Vlaamse streektaal.
Zij zal gemist worden in de familiekring en bij hun vrienden in Canada . Ik zal de ellenlange telefoontjes die we ongeveer elke maand hadden ook missen.
Zij die mij al een tijdje volgen weten dat Marc mijn schrijfzoon is. Ik schrijf al héél lang af en toe eens een briefje of stuur een kaartje naar hem. Hij is een minderbegaafde man die behalve een zus ( die hij zelden ziet) geen familie meer heeft. Een vriendin werkzaam in de instelling waar Marc verbleef, heeft toen gevraagd of ik niet af en toe een berichtje of kaartje wilde sturen naar hem. Dat heb ik jaren na elkaar gedaan en doe ik nog. Ondertussen zijn we goed bevriend met Marc ook al toen opa nog leefde. We bezochten hem in de instelling waar hij verbleven heeft en ook sedert hij in een systeem van begeleid wonen leeft. Alles is wat verwaterd door een paar keer ziek zijn van mijn kant en zeker ook door de lange periode van corona. De laatste keer dat hij kwam was in 2020. Toen kwam corona. Vroeger durfde hij alleen komen met de trein maar door het wisselvallige aan treinreizen durft hij dat niet meer. Nu krijgt hij begeleiding van een gepensioneerde opvoedster die Marc kent en die ik ondertussen ook al leren kennen heb bij mijn bezoeken aan de instelling waar hij indertijd woonde. Woensdag was het dan de grote dag na meer dan twee jaar hebben we elkaar weer in levende lijve ontmoet. Wat een fijn weerzien.
Toen de trein om 11 uur het station van Knokke binnen reed zijn we eerst een wandeling gaan maken aan zee. Er was regen voorspeld verder op die dag , dus namen we maar het zekere voor het onzekere .
Daarna reden we huiswaarts en onder het eten werd er veel bijgepraat. Omdat Marc het niet meer zag zitten om nog een flinke wandeling te maken deden we een ommetje in mijn eigen buurt en daar genoten we alle drie ook van.
Met koffie en pannenkoeken sloten we de namiddag af en toen ik hen naar het station bracht tegen 18 uur begon het flink te regenen! ’t Was voorspeld maar gelukkig was het de dag zelf droog en zonnig gebleven.
Nog een stevige pakkerd en hij stapte met een stralend gezicht de trein op. Tot ziens Marc. En beloofd is beloofd ik zal met de foto’s van de opvoedster en mezelf een mooi albumpje maken als herinnering.
voorkant van La Réservekunstwerk ” de renner”kunstwerk voor de ingangingang La Réserveachterkant van La Réserve
Hij bewonderde de beelden die vlak vóór het Casino staan en vond de gevel van La Réserve erg imposant. We wandelen ook even naar de achterkant van het gebouw palend aan het Zegemeer. De wuivende krabben van Paramarenko zijn na herstelling terug aan het wuiven . Bij het vernieuwde petanque veld zijn bomen aangeplant die gedwongen worden om een bladerdek te vormen boven het veld.
de wuivende krabbenop het betonnen paadje ernaast zijn krabben getekend
Na anderhalf uur wandelen reden we naar huis want we kregen honger. Marc zorgde dat we elk een glaasje bubbels konden drinken , bracht de hapjes en hielp in de keuken. Na de namiddagwandeling koffie met pannenkoeken en nog een foto aan de voordeur om aan zijn medebewoners te kunnen tonen dat hij wel degelijk bij mij was geweest. Heerlijk toch dat je iemand zo gelukkig kunt maken.
De tweede kleinzoon in de rij van drie kleinzoons is een avontuurlijk type. Van jongs af aan was hij er als de kippen bij om op reis te gaan. Eerst als kind met de scouts en wat later als monitor. Als monitor kostte de reis hem praktisch niets en hij zorgde er dan ook voor dat hij regelmatig mee kon. Half Europa heeft hij doorgereisd. Ook ging hij lange tijd mee op jaarlijkse zomervakantie met zijn ouders. Hij heeft hen eens meegesleurd dwars door Rome want hij wilde zowat alles zien ! Het was de vermoeiendste vakantie voor zoon en schoondochter 🙂 . Eenmaal aan de Unif trok hij er op uit met studiegenoten /vrienden. Vorig jaar werd hij uitgekozen om een paar maanden stage te lopen in een ziekenhuis in Cochabamba(Bolivia ). Hij had hiervoor al een hele tijd Spaans geleerd want dat was de voorwaarde om te kunnen uitgekozen worden. Het was allang zijn wens om eens op reis te gaan naar Zuid Amerika en verleden jaar is hij er dus ook geraakt! Dat het hem bevallen is : hij boekte dit jaar zelf een reis van bijna twee maanden om door Colombia, Bolivia en Peru te reizen. Hij is met grote onderscheiding geslaagd in zijn studies en wilde vòòr hij nu in oktober aan zijn eerste job begint nog een grote reis ondernemen. Niet op zijn eentje maar met vrienden. Hij heeft het thuisfront regelmatig voorzien van talloze foto’s en filmpjes. En hij heeft ons ook regelmatig de stuipen op het lijf gejaagd met redelijk gevaarlijke uitstappen zoals zes dagen de Amazone afvaren , of een voettocht naar Machu Pichu, een trektocht door het oerwoud en bij de oorspronkelijke bewoners overnachten, een weekend naar de zoutvlaktes en daar gelogeerd, een berg beklommen en moeten halt houden op 150m van de top ( wegens hoogteziekte). Sportieve uitdagingen zoals op toer met een quad over allesbehalve mooie paden , paragliding , een rivier oversteken met een primitieve mand van de ene oever naar de andere, duiken bij een waterval, op stap in de woestijn, zwemmen in warm water bronnen … Je kunt het zo gek niet bedenken of hij heeft het gedaan…
Hij komt einde deze week terug uit Peru via New York waar hij nog eventjes ( moet 10 uur wachten op zijn rechtstreekse vlucht naar Brussel) aan sightseeing wil doen!! Als hij veilig geland is in Zaventem zullen wij allen “oef” zeggen. Het was hem gegund daar niet van ! Een willekeurige greep uit de honderden foto’s die hij door heeft gestuurd:
Een update:
Hij is deze morgen 29 september veilig geland in Zaventem! En heeft nog vlug wat foto’s doorgestuurd van zijn flits bezoek aan NewYork . Zijn avontuur van bijna twee maanden zit er op. En wat voor avontuur. Zijn foto’s spreken boekdelen!!
….om telkens zoveel dagen hier niet te verschijnen. Ik schrijf graag en er gebeuren regelmatig dingen die je graag aan anderen wilt vertellen of tonen. Maar het lukt me al een tijdje niet om de energie op te brengen om het op papier te zetten. Nu de lange hete zomer voorbij is en het normale leven weer zijn dagelijkse gangetje gaat zal het me wel beter lukken. Ik kon echt niet tegen dat warme weer , voelde er me ook niet altijd zo lekker bij. Na corona in het voorjaar en als gevolg opnieuw een darmontsteking en dan in juli een buikgriep die ik opgedaan heb door een besmetting was het toch weer een inspanning om omhoog te krabbelen. Ik heb de leeftijd niet mee om vlug te herstellen.
toen hij afscheid kwam nemen
Aan de hand van foto’s die ik bij alle gelegenheden trek ga ik de voorbije maanden overlopen. Wat me voor het ogenblik het meest bezighoudt is het feit dat de oudste kleinzoon begin augustus vertrokken is voor een aantal jaren naar de Filipijnen , meer bepaald naar Manila waar zijn vriendin die hij al een aantal jaren kent woont. Zij wonen in een enorm hoge woontoren “de Trion towers” in de nabijheid van het American Cemetary Memorial park . Het is voor de hele familie even wennen geweest dat de kleinzoon vertrokken is, vooral omdat er lange tijd sprake was dat zij naar België zou komen. Gespannen wordt er nu uitgekeken naar berichtjes hoe het ginder gaat. Op messenger werd een familieaccount aangemaakt zodat ouders en grootouders het reilen en zeilen kunnen volgen. Er is een tijdsverschil van 6 uur en meestal komen de berichtjes in de voormiddag toe. Dus gsm altijd dicht bij de hand. De start is moeilijk geweest want hij kwam na een lange vlucht toe en is veertiendagen ziek geweest …hij had corona!! Was daar al die tijd van gespaard gebleven. Maar nu lijkt het beiden goed te gaan . De foto’s tonen een gelukkig stel want corona heeft hen twee jaar gescheiden. Ik geef toe dat ik toch een tijdje slapeloze nachten heb gehad. Het oudste kleinkind dat zo lang bij oma en opa verbleven heeft.
de Trion Towers waar ze ergens op de 40ste verdieping wonen
Zicht vanuit hun appartement. te vergelijken met Arlington in de USA.
