Zij die mij al een tijdje volgen weten dat Marc mijn schrijfzoon is. Ik schrijf al héél lang af en toe eens een briefje of stuur een kaartje naar hem. Hij is een minderbegaafde man die behalve een zus ( die hij zelden ziet) geen familie meer heeft. Een vriendin werkzaam in de instelling waar Marc verbleef, heeft toen gevraagd of ik niet af en toe een berichtje of kaartje wilde sturen naar hem.
Dat heb ik jaren na elkaar gedaan en doe ik nog. Ondertussen zijn we goed bevriend met Marc ook al toen opa nog leefde. We bezochten hem in de instelling waar hij verbleven heeft en ook sedert hij in een systeem van begeleid wonen leeft.
Alles is wat verwaterd door een paar keer ziek zijn van mijn kant en zeker ook door de lange periode van corona. De laatste keer dat hij kwam was in 2020. Toen kwam corona. Vroeger durfde hij alleen komen met de trein maar door het wisselvallige aan treinreizen durft hij dat niet meer. Nu krijgt hij begeleiding van een gepensioneerde opvoedster die Marc kent en die ik ondertussen ook al leren kennen heb bij mijn bezoeken aan de instelling waar hij indertijd woonde.
Woensdag was het dan de grote dag na meer dan twee jaar hebben we elkaar weer in levende lijve ontmoet. Wat een fijn weerzien.

Toen de trein om 11 uur het station van Knokke binnen reed zijn we eerst een wandeling gaan maken aan zee. Er was regen voorspeld verder op die dag , dus namen we maar het zekere voor het onzekere .

Daarna reden we huiswaarts en onder het eten werd er veel bijgepraat. Omdat Marc het niet meer zag zitten om nog een flinke wandeling te maken deden we een ommetje in mijn eigen buurt en daar genoten we alle drie ook van.

Met koffie en pannenkoeken sloten we de namiddag af en toen ik hen naar het station bracht tegen 18 uur begon het flink te regenen! ’t Was voorspeld maar gelukkig was het de dag zelf droog en zonnig gebleven.

Nog een stevige pakkerd en hij stapte met een stralend gezicht de trein op. Tot ziens Marc. En beloofd is beloofd ik zal met de foto’s van de opvoedster en mezelf een mooi albumpje maken als herinnering.

Hij bewonderde de beelden die vlak vóór het Casino staan en vond de gevel van La Réserve erg imposant. We wandelen ook even naar de achterkant van het gebouw palend aan het Zegemeer. De wuivende krabben van Paramarenko zijn na herstelling terug aan het wuiven .
Bij het vernieuwde petanque veld zijn bomen aangeplant die gedwongen worden om een bladerdek te vormen boven het veld.

Na anderhalf uur wandelen reden we naar huis want we kregen honger. Marc zorgde dat we elk een glaasje bubbels konden drinken , bracht de hapjes en hielp in de keuken.
Na de namiddagwandeling koffie met pannenkoeken en nog een foto aan de voordeur om aan zijn medebewoners te kunnen tonen dat hij wel degelijk bij mij was geweest. Heerlijk toch dat je iemand zo gelukkig kunt maken.