….om telkens zoveel dagen hier niet te verschijnen. Ik schrijf graag en er gebeuren regelmatig dingen die je graag aan anderen wilt vertellen of tonen. Maar het lukt me al een tijdje niet om de energie op te brengen om het op papier te zetten. Nu de lange hete zomer voorbij is en het normale leven weer zijn dagelijkse gangetje gaat zal het me wel beter lukken. Ik kon echt niet tegen dat warme weer , voelde er me ook niet altijd zo lekker bij. Na corona in het voorjaar en als gevolg opnieuw een darmontsteking en dan in juli een buikgriep die ik opgedaan heb door een besmetting was het toch weer een inspanning om omhoog te krabbelen. Ik heb de leeftijd niet mee om vlug te herstellen.

Aan de hand van foto’s die ik bij alle gelegenheden trek ga ik de voorbije maanden overlopen.
Wat me voor het ogenblik het meest bezighoudt is het feit dat de oudste kleinzoon begin augustus vertrokken is voor een aantal jaren naar de Filipijnen , meer bepaald naar Manila waar zijn vriendin die hij al een aantal jaren kent woont. Zij wonen in een enorm hoge woontoren “de Trion towers” in de nabijheid van het American Cemetary Memorial park .
Het is voor de hele familie even wennen geweest dat de kleinzoon vertrokken is, vooral omdat er lange tijd sprake was dat zij naar België zou komen. Gespannen wordt er nu uitgekeken naar berichtjes hoe het ginder gaat. Op messenger werd een familieaccount aangemaakt zodat ouders en grootouders het reilen en zeilen kunnen volgen. Er is een tijdsverschil van 6 uur en meestal komen de berichtjes in de voormiddag toe. Dus gsm altijd dicht bij de hand.
De start is moeilijk geweest want hij kwam na een lange vlucht toe en is veertiendagen ziek geweest …hij had corona!! Was daar al die tijd van gespaard gebleven. Maar nu lijkt het beiden goed te gaan . De foto’s tonen een gelukkig stel want corona heeft hen twee jaar gescheiden.
Ik geef toe dat ik toch een tijdje slapeloze nachten heb gehad. Het oudste kleinkind dat zo lang bij oma en opa verbleven heeft.