Dit gezegde is héél toepasselijk geworden voor mij.
In mijn voorlaatste log vertelde ik over het feest voor de 1 jarige Oskar en was er niets aan de hand.

Twee dagen later spoedde ik me naar de huisarts omdat ik de symptomen had van een darmontsteking. De dokter schreef een antibioticakuur voor. Het is het enige middel om zo’n ontsteking kwijt te raken( heb het in mijn leven al een paar keer ondervonden)tot de noodlottige verkeerde diagnose waarbij ik medicatie kreeg voor een chronische darmziekte die ik niet had en die ook geleid heeft tot een serieuze darmoperatie. Begrijpelijk dat ik bij de minste “onraad” naar de dokter ga.

Maar deze keer kwam er een complicatie bij . De huisarts raadde me toen aan gezien mijn darmverleden om vlug naar Spoed te gaan. Bij bloedafname en een scan bleek ik daarbovenop een bacteriële infectie te hebben. Bij de meeste mensen noemen ze die bacteriële infectie “de buikgriep” en ben je er na een paar dagen met de nodige medicatie vanaf . Bij mij was de infectie in het bloed zo hoog dat ik van de Spoed onmiddellijk werd opgenomen in het Ziekenhuis. Ik was daar niet op voorbereid , maar achteraf vernam ik dat die infectie zeer besmettelijk is.

Ik was toen al halverwege de antibioticakuur. Maar door de onderbreking moest ik opnieuw beginnen. Ik moest in een isolatiekamer omdat die bacteriële infectie besmettelijk kan zijn bij aanrakingen of gebruik van dezelfde voorwerpen. Ik mocht bezoek hebben op voorwaarde dat ze hun handen ontsmetten en handschoenen aandeden. Ik heb enkel mijn kinderen en mijn beste vriendin laten langskomen. Ten andere was ik door de medicatie zo beroerd dat ik geen bezoek nodig had. Misselijk en maagpijn van de pillen. Ik moet eerlijk zijn dat de dokter en het verplegend personeel er alles aandeden om pijn en ongemakken te verlichten.
Het eten is er een ster waard( hebben er ook een prijs voor gewonnen) maar ik was te beroerd en te misselijk om veel te eten en daar kreeg ik dan een minipilletje voor zodat ik toch wat eten kon binnenkrijgen.
De kuur duurde 10 dagen. Gelukkig was de bacteriële infectie vroeger onder controle. Na een extra gastro onderzoek wegens de maagpijn vroeg de dokter of ik het zag zitten om thuis de kuur verder te zetten. Ik mocht blijven maar hij dacht dat mijn thuisomgeving ook positiever zou zijn voor mijn genezing. Ik lag daar toch maar te liggen ( en af te zien bij elke antibiotica pil die ik moest slikken). Ik kreeg genoeg middelen mee naar huis om maag en darmen te beschermen en de misselijkheid tegen te gaan. Lukte het me niet , onmiddellijk via de Spoed terugkeren zei de behandelende arts.
Ik koos natuurlijk om naar huis te gaan en tot en met zaterdag 11 juni heb ik thuis de kuur verder gezet. Ik was te beroerd om iets te doen . De kinderen en mijn beste vriendin hielpen me al die dagen.

Op mijn verjaardag 12 juni was ik een wrak en kwamen de kinderen even langs met een bloemetje.
Hoewel de laatste antibioticapil op zaterdagavond was voelde ik me nog ruim een week rottig en dan ging het traagjes de goede kant op : ik stond niet meer op met een misselijk gevoel en een metaalsmaak in de mond dat tot de middag duurde.

Alles was een inspanning en ik was ook onmiddellijk uitgeput. Bloggen zat er dus ook niet in. Het gaat nu zachtjes aan beter.
Nu moet mijn maag nog genezen … en moet ik weer op krachten komen ( en weer wat kilootjes bij krijgen). Ik voel me nog steeds slapjes en vlug moe.
Er komt nog een controle einde juni en ik moet nog twee maanden probiotica nemen om het darmstelsel in orde te houden en de bacteriële infectie buiten te houden.

Ik vraag me toch af of Covid die ik een paar maanden terug kreeg ook geen rol heeft gespeeld bij wat me nu is overkomen. Tot dan toe was ik de dans ontsprongen en toen het allemaal wat losser werd ( zoals niet meer overal een mondmasker) overviel het me . Eerst met een aanval van sinusitis die een paar weken duurde eer ik er weer door was. En daarop die ontsteking…