Op een zonnige maar frisse namiddag fietste ik vorige week naar de parkbegraafplaats. Het is al een heel gedoe met die werken aan de Natiënlaan en ik moet nogal flink omrijden om daar te geraken met de auto. Daarom reed ik er met de e-bike naar toe omdat ik te voet of met de fiets de Natiënlaan kan oversteken. Ik vreesde ook een beetje dat ik moeilijk zou kunnen parkeren.
Overal zag je over de hele begraafplaats mensen wandelen met of zonder bloemen in hun armen. Uit veiligheidsoverwegingen zijn de bloemen en struiken rond al de ” tuinkamers” zo laag gesnoeid dat je overal vrij zicht heb. Jammer want het gaf je toch een gevoel dat je even alleen kon zijn met je geliefden die daar rusten. Maar blijkbaar vonden veel mensen het eng en heeft het gemeentebestuur alles zo kort mogelijk gesnoeid.
Ik ben eerst tot bij opa gegaan. Omdat er mensen stonden bij de honingraat waar ook opa is bijgezet heb ik even gewacht. Het is opvallend hoeveel perken er met honingraten zijn aangelegd. In die honingraten wordt de urne bijgezet.
Op andere plaatsen zijn er platte grafstenen waarin de urne wordt geplaatst, Maar ook nog grafzerken. De eenvormigheid van de zerken met een rugsteen is opvallend. Je mag gelijk welk materiaal gebruiken maar de afmetingen ervan zijn bepaald. Nergens zie je praalgraven en dat geeft toch een zekere rust aan deze parkbegraafplaats ( zoals dit kerkhof wordt genoemd)
Ik heb niet over het hele kerkhof gewandeld , enkel waar een paar bekenden , mijn broer en een oom begraven liggen. Het perk waar mijn ouders werden begraven is grotendeels leeg en met de tijd zal deze “kamer” volledig opgeruimd en herbestemd worden. Maar nu weet ik dat mijn ouders nog steeds begraven liggen( achter die zwarte zerk). Eén keer kon ik de concessie verlengen en daarna krijg je bericht dat de graven zullen geruimd worden. Ik ga hen daar nog elke keer groeten…
Waar één van die kamers ontruimd werd is nadien een plaats van bezinning gemaakt. Héél mooi! Achteraan op e foto zie je links een gebouwtje met een terras( foto helemaal onderaan dit log) en het rode gebouw is het funerarium.
Ik ben dan doorgewandeld naar de strooiweide. Omdat veel mensen na het uitstrooien van de as van een dierbare het gevoel hebben dat er geen plek meer is om hun dierbaren te herdenken heeft het gemeentebestuur 6 gedenkzuilen in arduin laten plaatsen. Op één van de zuilen heeft de Brugse kunstenares Maud Bekaert de tekst “Zoveel meer dan een herinnering” gebeiteld. Op elke lege zijde van een zuil kunnen 75 naamplaatjes in blauwe hardsteen aangebracht worden van overledenen waarvan de as op de weide is uitgestrooid.
En als je even tot rust wil komen maar nog niet de parkbegraafplaats wilt verlaten is er een terras aangelegd naast een gebouwtje met oa sanitaire voorzieningen.
Hoewel ik niemand kan bezoeken op een begraafplaats, mijn ouders zijn verstrooid, het graf van mijn zus is verdwenen, vind ik het er kleurrijk en fijn wandelen eens het er terug rustiger is. Binnenkort ga ik wel eens tot bij vriendin, veel te jong, maar ze ligt een heel eind hiervandaan.
Daar rondkuieren stemt tot nadenken, voor mij gaat het altijd met angst gepaard.
Ik wandel er nu minder maar na het overlijden van mijn ouders en later van mijn man ,ging ik wel meer eens daar wandelen . Nu is alles zo kort gesnoeid maar toen liep je werkelijk tussen de struiken, bloemen en de bomen. Het kerkhof is ook niet rechtlijnig aangelegd maar in een soort kamers. Ik kon er echt tot rust komen.
zo’n bezoek stemt altijd tot nadenken Magda
zo te zien is de begraafplaats mooi aangelegd
eenvormigheid van de zerken, lijkt me trouwens een goede regel
prettige avond
Ja dat is waar: door de eenvormigheid in de perken straalt het een rust uit. Het is een super onderhouden parkbegraafplaats. Je kan er rustig een wandeling maken . De perken zijn ook niet recht toe recht aan aangelegd. Je kunt niet kijken van het begin naar het einde.
Tijdens deze dagen ga ik niet naar het kerkhof wegens te druk.
Leuk initiatief zo’n terras.
Het kerkhof is hier groot en je kan er in feite niet op de koppen lopen. Er zijn ook verschillende ingangen zodat de spreiding daardoor ook al groot is.
Denk dat de naam “”parkbegraafplaats” hier wel echt van toepassing is . Groot en met veel aandacht voor ieders wens. Ik zou ook kiezen voor iets meer beschutting.
Ach je kan niet voor iedereen goed doen. Maar ik hoop toch de begroeiing wat uitbundiger zal worden. Af en toe eens goed snoeien is wel noodzakelijk natuurlijk.
Ik ga altijd enkele dagen voor 1 november naar het kerkhof. Ik hou van rust en daarom mijd ik 1 november
Ik ga nooit de dag zelf. Maar altijd enkele dagen vooraf. Dat is ook bewust want de oudste zoon is jarig op 1 november en hij vond het echt niet leuk om op die dag eerst naar het kerkhof te gaan. We maakten er die dag een gezellig feestje van met vriendjes en familie.
Vaak zijn begraafplaatsen gewoon mooie parken, waar men rustig even kan contempleren.. stilstaan bij het verlies en gemis dat een overlijden altijd met zich meebrengt. Niet alleen op deze eerste twee novemberdagen.. dat is hiér in NL sowieso niet echt gebruikelijk. Ik ga straks de 14e, m’n vaders geboortedag, wel een bloemetje bij z’n graf brengen. Al vind ik de begraafplaats in Dordrecht niet echt meer een mooie plek..
Nederland is ook niet een echt katholiek land en al worden de rituelen niet meer zo strikt opgevolgd , het zit er toch nog ingebakken . Ik vind het eigenlijk wel mooi dat er een paar dagen ( voor sommigen toch weken) extra aandacht wordt gegeven aan alle mensen die zijn overleden. Je wordt daarenboven geconfronteerd dat ook wij ,levenden, op de een of andere wijze ons eindpunt kennen.