Op een zonnige maar frisse namiddag fietste ik vorige week naar de parkbegraafplaats. Het is al een heel gedoe met die werken aan de Natiënlaan en ik moet nogal flink omrijden om daar te geraken met de auto. Daarom reed ik er met de e-bike naar toe omdat ik te voet of met de fiets de Natiënlaan kan oversteken. Ik vreesde ook een beetje dat ik moeilijk zou kunnen parkeren.
Overal zag je over de hele begraafplaats mensen wandelen met of zonder bloemen in hun armen. Uit veiligheidsoverwegingen zijn de bloemen en struiken rond al de ” tuinkamers” zo laag gesnoeid dat je overal vrij zicht heb. Jammer want het gaf je toch een gevoel dat je even alleen kon zijn met je geliefden die daar rusten. Maar blijkbaar vonden veel mensen het eng en heeft het gemeentebestuur alles zo kort mogelijk gesnoeid.
Ik ben eerst tot bij opa gegaan. Omdat er mensen stonden bij de honingraat waar ook opa is bijgezet heb ik even gewacht. Het is opvallend hoeveel perken er met honingraten zijn aangelegd. In die honingraten wordt de urne bijgezet.
Op andere plaatsen zijn er platte grafstenen waarin de urne wordt geplaatst, Maar ook nog grafzerken. De eenvormigheid van de zerken met een rugsteen is opvallend. Je mag gelijk welk materiaal gebruiken maar de afmetingen ervan zijn bepaald. Nergens zie je praalgraven en dat geeft toch een zekere rust aan deze parkbegraafplaats ( zoals dit kerkhof wordt genoemd)
Ik heb niet over het hele kerkhof gewandeld , enkel waar een paar bekenden , mijn broer en een oom begraven liggen. Het perk waar mijn ouders werden begraven is grotendeels leeg en met de tijd zal deze “kamer” volledig opgeruimd en herbestemd worden. Maar nu weet ik dat mijn ouders nog steeds begraven liggen( achter die zwarte zerk). Eén keer kon ik de concessie verlengen en daarna krijg je bericht dat de graven zullen geruimd worden. Ik ga hen daar nog elke keer groeten…
Waar één van die kamers ontruimd werd is nadien een plaats van bezinning gemaakt. Héél mooi! Achteraan op e foto zie je links een gebouwtje met een terras( foto helemaal onderaan dit log) en het rode gebouw is het funerarium.
Ik ben dan doorgewandeld naar de strooiweide. Omdat veel mensen na het uitstrooien van de as van een dierbare het gevoel hebben dat er geen plek meer is om hun dierbaren te herdenken heeft het gemeentebestuur 6 gedenkzuilen in arduin laten plaatsen. Op één van de zuilen heeft de Brugse kunstenares Maud Bekaert de tekst “Zoveel meer dan een herinnering” gebeiteld. Op elke lege zijde van een zuil kunnen 75 naamplaatjes in blauwe hardsteen aangebracht worden van overledenen waarvan de as op de weide is uitgestrooid.
En als je even tot rust wil komen maar nog niet de parkbegraafplaats wilt verlaten is er een terras aangelegd naast een gebouwtje met oa sanitaire voorzieningen.
