Memory Lane
Na het eten van ons ijsje In Nieuwpoort stapten we terug in de auto en reden zoon en schoondochter naar Oostduinkerke. Daar zouden we de hond op het strand uitlaten.
Ik vertelde dat ik ongeveer 60 jaar geleden een maand als stagiaire gewerkt heb in een kinderhome. In feite paste dit niet zo voor de studies die ik deed als sociaal adviseur. Blijkbaar had de uitbater van de kinderhome ,een ex student van de school waar ik studeerde, gevraagd of er iemand kon helpen om de kinderen op te vangen die met hun ouders gevlucht waren uit Belgisch Kongo in dat woelige jaar 1960.
Aan mijn schoolvriendin en ik werd gevraagd of we dit wilden doen en dat wilden we wel. Jammer genoeg stierf in die periode de moeder van de schoolvriendin en zag zij het niet zitten om zo vlak na de begrafenis die stage te doen. Zo trok ik alleen met pak en zak in juli 1960 met de tram naar Oostduinkerke.
De kinderhome lag vlak aan het strand , je stapte letterlijk uit de woning op het strand. Er was ook nog een tweede villa maar daar verbleven kinderen op vakantie voornamelijk van sociale verenigingen bij bank, post, rijkswacht.
Ik kreeg de zorg over een 12tal kinderen tussen 3 en 16 jaar die allen getraumatiseerd waren door de gebeurtenissen die ze pas achter de rug hadden. Terwijl de ouders hun best deden om hun zaken op orde te brengen verbleven de kinderen dus een maand aan zee. De hele villa was voor deze kinderen en mezelf. Het jongste kind was zo bang dat ik ze bij mij op de kamer installeerde.( gezien de schoolvriendin niet was afgekomen was er dus een bed vrij). Het enige gemeenschappelijke met de andere villa was dat we daar moesten eten en dat beviel deze kinderen niet zo goed, weeral een andere omgeving…
Ik stelde voor om in de namiddag niet daar te gaan eten ,maar om een picknick mee te nemen om op het strand op te eten. Dat vonden ze fantastisch. De twee oudste jongens van de groep zochten een dikke stok op het strand . Een tafellaken werd gebruikt om al het eten en de drank in te steken .De punten knoopten de jongens samen en hingen die aan de stok en droegen het elk op één schouder . Op de toon van het kabouterliedje van sneeuwwitje maar met aangepaste tekst trokken we naar het strand of in de duinen. Ik heb de tekst nog lang onthouden maar ja uiteindelijk toch vergeten.
Ik had geen enkel vrij moment en toen mijn ouders eens op bezoek kwamen kreeg ik welgeteld een paar uur vrij tussen het middagmaal en het vieruurtje! Ik nam het niet kwalijk want ik begreep dat die man het niet alleen aankon met die tweede kinderhome erbij.
Zoals in alle kinderhomes was er een rustpauze voorzien voor de kinderen na het middageten en moesten ze allemaal groot en klein een uurtje op hun bed liggen. Ze sliepen allemaal in één grote ruimte ( salon en eetkamer samen ) . Ik schreef het al dat het een noodsituatie was en dat er zeker geen tijd geweest was om het anders op te lossen. Doe maar eens kinderen van diverse leeftijd een siësta nemen. De oplossing was dat ik bij één van de jongsten op bed ging liggen. Dat maakte indruk op hen en ze bleven echt een uurtje stil….alleen gebeurde het wel eens dat ikzelf in slaap viel. Omdat de home uitbater ons een keertje niet zag verschijnen om de picknick op te halen kwam hij kijken en ( dat hoorde ik achteraf) de kinderen deden hem teken dat hij stil moest zijn omdat ik sliep. Toch lief van hen ! Met een veertje kietelden ze me en werd ik wakker. Ik schaamde me dood . Toen begreep de man dat het toch niet om te lachen was om dag en nacht voor zoveel kinderen te zorgen en geen moment voor mezelf te hebben. Het kleine meisje van 3 jaar maakte me ’s nachts ook nog regelmatig wakker omdat ze angstdromen had en kroop dan bij mij in bed.
Eén keer was ik ’s avonds toen iedereen sliep de villa buiten gestapt om aan de waterlijn een wandeling te maken. Opeens zag ik de lichten branden in de villa en hoorde ik mijn naam roepen. Het kleine meisje was wakker geworden en zag dat mijn bed leeg was. Paniek en iedereen wakker.
Na die maand ben ik niet onmiddellijk terug naar huis gegaan , Ik verbleef nog een tweetal dagen in een jeugdherberg om te zien of de kinderen zich konden aanpassen aan twee nieuwe stagiaires. Dat leek te lukken , ik was anders in staat geweest om nog langer te blijven !
tussen twee hoge duinen een klein zeilwagenstrand… 
…met bijbehorende strandbar 
veel blauwkleurige kwallen 
Een grote duinengordel ligt nu voor de strandvilla’s. Om het de mensen gemakkelijker te maken liggen er houten latten uitgerold naar de duintoppen . Grote stranden en gevaarlijke watergeulen die bij hoogwater vol lopen. Je kan er voor verrassingen staan. Basiel heeft genoten van zijn strandwandeling en het hollen door de watergeulen! En gehoorzaam ( met snoepje 🙂 ) als hij de paarden zag voorbij wandelen.
Verrassend veel wandelaars op de smalle paadjes tussen de duinen. Jammer maar ik zag geen zeilwagens racen op het strand. Oostduinkerke is bekend voor deze races gezien het uitzonderlijk groot en breed strand. Dat was al zo toen ik daar zoveel jaren terug verbleef.
We wandelden ook op een pad vlak vòòr de strandvilla’s. Maar ik herkende er geen enkele waarvan ik kon zeggen ,die is het. Enkel één villa deed denken aan deze van 60 jaar geleden.
Toen was het tijd om huiswaarts ( bij de zoon) te keren en zag ik nog een enorme blikvanger tussen de villa’s staan!
Even heb ik me zoveel jaren terug in de tijd gewaand. Memory Lane!
[…] heb over deze uitstap onder de naam “Oostduinkerke” geschreven in september 2021 (klik) . Ondertussen weet ik dat de opzoekingen niets hebben opgeleverd ,wat ik eigenlijk ook niet […]
dat was indertijd geen gemakkelijke opgave Magda..
een beetje jammer dat men in Oostduinkerke die hoge woontoren opgetrokken heeft
prettige dag
Op dat moment besefte ik dat niet. Ik wilde die kinderen helpen want ze kwamen daar allemaal zo verloren toe. Hun terugkeer naar België was zo bruusk en dan “achtergelaten ” worden in een kinderhome! Je zou het voor minder niet meer zien zitten. Het enige wat hen verbond was dat ze allemaal hetzelfde meemaakten en ze hingen echt allemaal aan elkaar.
Inderdaad die woontoren is een echte stoorzender in zo een mooie natuurlijke omgeving.
Het waren roerige tijden met die affaire genaamd Congo. Er gebeurden daar gruwelijke feiten. Chapeau dat je wou helpen met de opvang van die kinderen. Heb je later nog contact gehad met sommige van die kids ?
Neen en dat is ook niet zo verwonderlijk. In die jaren had niet iedereen telefoon en zeker geen gsm en internet was nog niet bekend! Zelf herinner ik me hen nog goed zoals dat kleine meisje Katie en Ulrich een Duitstalige jongen van ongeveer een jaar of tien. Op het strand hoorde hij jongeren Duits spreken en hij heeft kennis met hen gemaakt en die jongeren kwamen zo lang ze daar op vakantie waren elke dag met Ulrich spelen en dat krikte hem helemaal op. Die jongeren( ik schat hen zeventien achttien jaar) wisten door Ulrich hoe de vork in de steel zat en veel namiddagen kwamen ze ook met de andere kinderen op het strand spelen. Ik kon me dan ten volle bezighouden met de jongste kinderen.
Mooie foto’s en chapeau dat je die job zo prachtig uitgevoerd hebt toen. Weinige zouden het u nadoen
Och ik vond dat toen niet zo uitzonderlijk ,maar toegegeven het was zwaar .
Dat lijkt me geen misselijke opdracht.. zo’n groot leeftijdsverschil tussen al die kinderen..! en dan zo getraumatiseerd..! chapeau dat je je er doorgeslagen hebt hoor.. en nog zo goed ook! Af en toe in slaap vallen lijkt me het minste wat je kon overkomen zijn..! 🙂
Mooi hondje! spaniel?
Ja voor dat hondje dat nog maar geen half jaar oud is.
Ja dat leeftijdsverschil van de jongste 3 jaar tot de oudste 16 jaar was zwaar maar ik schreef bij Suske al hoe dat toevallig een beetje werd opgevangen. Het is een gebeurtenis geweest die ik mijn hele leven niet vergeten ben.
Wat een verhaal! Petje af dat jij als jonge studente zomaar van het ene op het andere moment moest zorgen voor zoveel kinderen.
In feite was dit niet verantwoord Er werd me wel beloofd dat ze iemand anders zouden zoeken. Maar blijkbaar vonden ze dat ik het in mijn eentje wel aankon. Ik kreeg onverwacht wel wat hulp door jongeren op het strand ( zie bij de reactie bij Suske)